Διάβασε. Έχει και άλλα. Διάβασε. [προσθήκη: διάβασε και αυτό]

Θα βρεις και άλλα. Διάβασέ τα. Μετά, έλα.

Λοιπόν, άκου:

Να μην παίξει κανείς με τα παιδιά. Κανείς. Συμφωνώ. Ούτε του Στουρνάρα νεκροί, ούτε του Σαμαρά, ούτε του Σημίτη, ούτε των τραπεζών, ούτε των επιχειρήσεων, ούτε του μνημονίου, ούτε του Σύριζα. Κανενός. Κανείς. Να αφήσουμε τις οικογένειες να κλάψουν ήσυχες, να μην ακούσουμε κανέναν αυτόκλητο σωτήρα τους, ούτε της αριστεράς, και κανέναν αυτόκλητο τιμητή τους, ούτε του μνημονίου.

Κανείς με τα παιδιά, κανείς.

Μαζί σου.

Για τον παππού, όμως, μπορεί να μιλήσει; Για τους άλλους φοιτητές, που σωθήκανε, μπορεί να μιλήσει; Για τις οικογένειες, μπορεί να μιλήσει;

Για τους ζωντανούς, που δεν έχουν, που δεν αντέχουν το κρύο, μπορεί να μιλήσει;

Δεν έχουν θέρμανση, μπορεί να μιλήσει; Δεν έχουν λεφτά, μπορεί; Ζεσταίνονται με ότι βρουν, μπορεί να το πει;

Όχι;

Εντάξει, να μην μιλήσει ούτε γι’ αυτούς. Κανείς. Κανείς να μην εκμεταλλευτεί το δράμα τους για να δικαιολογήσει τις ψήφους του, κανείς.

Ούτε ο Σημίτης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Βενιζέλος.

Κανείς να μη μιλήσει για τους ζωντανούς, κανείς για τους πεθαμένους. Κανείς να μη μιλήσει για κανέναν.

Σιωπή.

Συμφωνώ. Εντάξει. Σιωπή για όλους.

…

Αύριο, αύριο το πρωί όμως, μπορεί να κάνει;

Μην μιλήσει κανείς. Ούτε ο Σύριζα, ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο Τζήμερος, κανείς, για κανέναν.

Αύριο το πρωί, μπορεί να κάνει;

Να μειώσει τον φόρο. Να δώσει την βοήθεια. Να ζεσταθεί ο κόσμος. Να μη κρυώνει κανείς. Να μην πεθάνουν άλλοι.

Φτάνουν τα λόγια, φτάνουν πια. Συμφωνώ.

Αυτοί που έχουν το μαχαίρι, αύριο το πρωί, συγκλονισμένοι, όπως νιώθουν πως είναι, όπως κραυγάζουν ότι είναι, όπως νουθετούν να είμαστε και εμείς, να αποκαταστήσουν αυτήν την αδικία.

Όχι να περιμένουμε μέχρι το καλοκαίρι – αύριο. Θα κάνει και άλλα κρύα αύριο.

Να σκάσουμε όλοι. Συμφωνώ. Να κάνουμε. Γίνεται;

Αλλιώς, είμαστε όλοι υποκριτές, και περισσότερο αυτοί που ψηφίστηκαν να κάνουν.

Εγώ αυτά καταλαβαίνω.