Πρώτα, μια προσωπική στιγμή.

Στις 6 Μαϊου του 2010, μία κρίσιμη, κρισιμότατη ψηφοφορία γινόταν στην Βουλή. Το πρώτο μνημόνιο, υπο πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου κατατίθετο, και οι βουλευτές ήταν υποχρεωμένοι να αποφασίσουν αν θα το κάνουν δεκτό, ή όχι.

Εκείνη την ημέρα, είχαμε τέσσερις διαγραφές βουλευτών: τρεις από το ΠΑΣΟΚ, των Σακοράφα – Οικονόμου – Δημαρά, αυτών δηλαδή που δεν ψήφισαν το μνημόνιο, και μία από την Νέα Δημοκρατία, της Μπακογιάννη, που το ψήφισε κόντρα στην -τότε- γραμμή του κόμματός της.

Γνωρίζομαι με την Σακοράφα πολλά χρόνια, πριν ακόμα αναμιχθεί στην πολιτική, και η γνώμη μου γι’ αυτήν δεν είναι ιδιαιτέρως αντικειμενική, ας ληφθεί αυτό σοβαρά υπόψιν. Δεν είχα όμως ποτέ πρόβλημα να της πω την γνώμη μου (το ‘χουν αυτό οι φιλίες) όπως πχ ότι δεν θα την ψήφιζα ποτέ με το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν ήθελα η προσωπική μας σχέση να γίνει γέφυρα σε κάτι που ένιωθα βαθιά, ιδεολογικά αντίθετος.

Στις 6 Μαίου του 2010, είδα ότι έκανα πολύ καλά που εμπιστεύτηκα πάντοτε την πολιτική της κρίση, όμως. Γιατί όπως και γω, έτσι και αυτή δεν καλυψε τα προσωπικά της πιστεύω με την όποια «υποχρέωση» νιώθει κανείς στο κόμμα, και, έτσι πίστευε, σωστά ή λάθος, στην πρώτη σοβαρή ψηφοφορία που ζητήθηκε η γνώμη της, την είπε – χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος τότε.

Και εγώ ένιωσα περηφανος για την απόφασή της. Γιατί αν την είχα ψηφίσει, αυτήν την αντίδραση θα περίμενα – αυτά είχε υποσχεθεί στους προεκλογικούς της λόγους, αυτά είχε πρεσβεύσει με την κάθοδό της, και αυτά τήρησε όταν ένιωσε ότι η γραμμή του κόμματός της – άλλαξε.

Δεν είναι μία άγιογραφία τούτο εδώ. Δεν είναι η Σοφία υποψήφια, γι’ αυτό και δεν είχα άλλωστε μοιραστεί την σκέψη μου παλαιότερα. Δεν είναι καν η Σοφία το θέμα: θα μπορούσε κάλλιστα το θέμα να είναι η Ντόρα, που δεν την ξέρω, και που δεν θα μας έλεγες ποτέ «φίλους», αλλά στάθηκε απέναντι στην γραμμή του κόμματός της, τότε – γιατί έκτοτε πολλά άλλαξαν, τέλος πάντων, και την οποία επίσης παραδέχθηκα, αν πίστευε ότι έκανε το σωστό για την προσωπική της ηθική.

Και οι δύο κυρίες, δικαιώθηκαν. Για την μεν Σοφία, όσα καταστροφικά προέβλεπε τότε για το μνημόνιο έγιναν (θεωρώ) και με το παραπάνω, για την δε Ντόρα, το κόμμα της γύρισε στο μέτωπο της «λογικής» της όταν… τελείωσαν οι επόμενες εκλογές.

Πίστευα τότε, και πίστευα και από παλαιότερα ότι οι βουλευτές είναι όντα αυτόφωτα, ή θα έπρεπε να είναι, αυτοί στέκονται μπροστά στο κοινό τους και υπόσχονται, αυτοί οφείλουν να το εκπροσωπήσουν αργότερα με το 1/300 της δύναμής τους, αυτούς ορίζουν οι ψηφοφόροι ως εκφραστές τους, γι’ αυτό και επιλέγουν συχνά μεταξύ πολλών υποψηφίων ακόμα και στο ίδιο κόμμα σε μία περιφέρεια, γιατί επιλέγουν ανθρώπους, όχι κόμματα.

Κρατήστε το αυτό: επιλέγουν ανθρώπους, όχι κόμματα. Τα κόμματα έρχονται ως φυσική συνέπεια του αριθμού των ανθρώπων που τα στηρίζουν στην βουλή. Όχι το αντίθετο.

Πάμε στο σήμερα.

Τυχαία έπεσε το μάτι μου σ’ αυτό το άρθρο: ο Σταμάτης, της Νέας Δημοκρατίας, εγκαλεί τον Σύριζα για τον «Κώδικα Δεοντολογίας Βουλευτών του», τον οποίο ορίζει ως αντιδημοκρατικό.

Δεν είχα πάρει χαμπάρι.

Πάω λοιπόν να διαβάσω για τον Κώδικα Δεοντολογίας από μία αξιόπιστη πηγή: Κώδικας δεοντολογίας για τους υποψηφίους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είμαι εις θέση να πάρω θέση για όλα, μα κάτι μου χτυπά αμέσως άσχημα:

2. α) Όλοι/ες οι βουλευτές που εκλέγονται με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύονται πολιτικά και ηθικά ότι η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα και όχι στους/στις ίδιους/ες.

Η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα, και όχι στους ίδιους.

Αφήνω κατά μέρος την πρακτική θέση αυτού του σκεπτικού, και μένω αποκλειστικά στην ηθική, που επικαλείται και ο κώδικας:

Είναι ποτέ δυνατόν;

Είναι-ποτέ-δυνατόν;

Ένα αριστερό κόμμα, ζητά από τους υποψηφίους να αποδεχθούν ηθικά και πολιτικά ότι η θέση που θα πάρουν ανήκει στο κόμμα; Και αν διαφωνήσουν; Και αν κάποια στιγμή το κόμμα δεν κάνει ο,τι υποσχέθηκε οτι θα κάνει;

Είναι υποχρεωμένοι, εκτός από το να εγκαταλείψουν την κοινοβουλευτική του ομάδα, να παραιτηθούν και από την βουλευτική τους έδρα – αυτό είναι το «ηθικό», και το «πολιτικό» που πρέπει να κάνουν;

Για να έρθουν άλλοι, που δεν θα διαφωνήσουν, και αν αντιδράσουν σε κάτι άλλο να έρθουν άλλοι μετά από αυτούς που δεν θα διαφωνήσουν – αρκεί το κόμμα, για τα τέσσερα χρόνια της κυβερνητικής ύπαρξής του, να δρα ανεξέλεγκτο;

Όχι, όχι – και πάλι όχι.

Ένα τέτοιο αίτημα δεν είναι ούτε ανθρωπίνως, ούτε πολύ περισσότερο πολιτικά ηθικό. Το ότι δεν μπορεί να επιβληθεί καθώς το σύνταγμα και ο κανονισμός της βουλής προβλέπει βουλευτές, και όχι κομματικά πρόβατα, δεν το κάνει ευκολότερο να γίνει αποδεκτό, το κάνει απείρως δυσκολότερο.

Γιατί αν είχε, έστω και παράλογα, την συνταγματική/βουλευτική στήριξη θα ήταν, τουλάχιστον νόμιμο. Τώρα, είναι σαν να ζητάς από κάποιον πριν τον προσλάβεις, να υπογράψει ότι αρνείται την αποζημίωσή του αν απολυθεί. Μπορεί αυτό να εκπέσει σε κάθε δικαστήριο, ή ο βουλευτής να μην έχει καμία υποχρέωση να τηρήσει αυτήν την αισχρή δεύσμευση, μα το πρόβλημα είναι σημαντικό:

Τι βουλευτής είναι;

Πως θα σταθεί μπροστά μου να διεκδικήσει την ψήφο μου, έναντι του διπλανού του συνοδοιπόρου, όταν θα ξέρουμε όλοι ότι δεν ψηφίζουμε ανθρώπους, με νου και γνώση, με την βαρύτητα όταν λέει όχι να εκπροσωπεί και τους ανθρώπους που έπεισε με τις προτάσεις του, αλλά εγκαταλείπει, τόσο εύκολα την μάχη της εκπροσώπησής τους για κάποιον άλλον, πιο πειθήνειο;

Αν διαβάσει κανείς το blog μου, είμαι αναφανδόν εναντίον της διακυβέρνησης Σαμαρα/Βενιζέλου. Εχω πολύ περισσότερο απο οικονομικούς λόγους να στέκομαι απέναντι στις αποφάσεις τους. Και το γεγονός ότι το καταγγέλει ο ..Σταμάτης δεν είναι αρκετό για να στρέψω το βλέμμα μου αλλού:

Αυτή η υποταγή στον κώδικα δεοντολογίας, ακόμα και αν έγινε από καλή πρόθεση σε κάποια από τα μέρη του, περιέχει μέσα (τουλάχιστον) έναν κανονα που είναι ανήθικος, και πιστεύω ότι πρέπει όχι μονο να γίνει αντιληπτή η ανηθικότητά του, αλλά να καταδικαστεί από όλους όσους, και κυρίως όλους όσους, πιστεύουν ότι μία άλλη ελλάδα είναι εφικτή.

Δεν ξεκινάμε καλά, «σύντροφοι». Ανακαλέστε αυτό το σίχαμα, είναι απείρως καλύτερη μία συγγνώμη, μία αναδιατύπωση, από το να κατέβουν αυτολογοκριμένα πρόβατα στην βουλή.

Δεν θα πάει καλά αυτό.

Κανέναν δεν θα ωφελήσουν κομματικά δεμένοι βουλευτές – ούτε εσάς, ούτε την δημοκρατία, ούτε το μέλλον μας.

.
Υ.Γ.: Και επειδή έχω κράξει στο παρελθόν το ίδιο πράγμα από άλλη σκοπιά, σειρά σας λοιπόν, το:

«Δεν δεχόμαστε μαθήματα δημοκρατίας από κόμματα που λειτουργούν με βάση το «ενός ανδρός αρχή», που έχουν παραβιάσει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και αντιμετωπίζουν τόσο τους πολίτες, όσο και τους βουλευτές τους ως πρόβατα.»

ως απάντηση, ΔΕΝ είναι απάντηση. Είναι «θα κάνουμε ο,τι θέλουμε – γιατί εσείς είστε χειρότεροι«.

Ούτε αυτό μας πήγε ως τώρα πολύ καλά, «σύντροφοι».

Υ.Γ.2: Για όσους «φίλους» ανησυχήσουν, καλύτερα να ειπωθεί τώρα – παρά μετά. Το αν ήρθε σε κρίσιμη προεκλογική περίοδο για την χώρα, χέστηκα – είναι ευθύνη του κόμματος, όχι δική μου. Να μην έφερναν τέτοια σιχάματα, να μην αντιδρούσα. Θα ακούσω πάντως, με καθαρό μυαλό, κάθε άποψη που θα μου πει «έχεις λάθος, άκου κι αυτό».

Υ.Γ.3: Για όσους «εχθρούς» (έχω έναν τουλάχιστον τέτοιο στο μυαλό μου) σπεύσουν να εκμεταλλευτούν το άρθρο για την επικράτηση του κόμματός τους, ας αναρωτηθούν αν είχαν πρώτα την ηθική να αντιδράσουν, όταν πχ οι άνθρωποι στις Αμυγδαλέζες έραβαν τα χείλη τους, γιατί το ίδιο το κόμμα τους με την στήριξή τους, τους έθαβε ακόμα βαθύτερα στην κόλαση της άδικης φυλάκισής τους. Αν όχι, αν επικράτησε πρώτα το κόμμα, ή πρώτα η θέση τους, ας το αναγνωρίσουν τουλάχιστον πρώτα ότι κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν (όσο μπορούν) να στέκονται τίμιοι σε ο,τι λάθος θεωρούν ότι βλέπουν. Τουλάχιστον αυτό.