Πήγαμε και εμείς να δούμε τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

Αποφύγαμε τον μύθο που λέει «όλα είναι γεμάτα» – παπαριές, ο κινηματογράφος στο Παγκράτι είχε κόσμο, αλλά γεμάτος δεν ήταν. Το ίδιο συνέβει και σε όλους όσους ξέρω οτι πήγαν, απο λίγους μέχρι άδειο ήταν το σινεμά.

Διαφημιστικές φόλες.

Γυρίζω στο έργο. Είχα ακούσει και άσχημες κριτικές, που μιλάγανε για κακογυρισμένη φούσκα, οτι οι κριτικοί γελάγανε σε «βαριές στιγμές» του έργου και άλλα τέτοια.

Καλός ο Τιμογιαννάκης, δεν λέω – αλλά την ταινία θέλω να την δω χωρίς προκαταλήψεις.

Μετά απο καμιά δεκαριά διαφημίσεις (δεν έχω ξαναματαδεί τόσες πριν απο έργο) και 150 λεπτά αργότερα, έφυγα με την αίσθηση της ικανοποίησης.

Μια χαρά εργάκι.

Με το πάθος του, τις συγκινήσεις του, το μυστήριό του (είχα ξεχάσει το βιβλίο, ευτυχώς), όλα τα καλά του Θεού.

Μπορεί να φταίω και εγώ που συχνά «χάνομαι» στην ταινία, συμμετέχω, αφήνομαι -όταν είναι καλή- να με πάει όπου εκείνη θέλει.

~

Μπορεί όμως και να φταίει οτι προσπάθησα να μην πάω «διαβασμένος». Τις καλύτερες ταινίες που θυμάμαι ήταν σαν να τις ανακάλυψα – καμία προετοιμασία για το υπέροχο αποτέλεσμα. Δύο παραδείγματα;

Το Απέραντο Γαλάζιο,

και

Το Πέμπτο Στοιχείο.

Δεν λέω οτι ήταν κλασσικά – λέω οτι εμένα μου αρέσανε πολύ, κυρίως επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένος για το αποτέλεσμα. Πήγα, είδα και απόλαυσα.

Οι κριτικοί πρέπει κατά την γνώμη μου να χρησιμοποιούν μόνο δύο λέξεις: να πάτε – να μην πάτε.

Τουλάχιστον, για μένα θα δούλευε καλά αυτό….