Με ξέρετε – όταν βρώ κάτι καλό απο άλλους blogger – τρεεεεεεχω να σας στείλω για να έχετε και εσείς άποψη.
Συγγραφεύς, η μυστηριώδης Ψιλικατζού -παύλα- Constantina.
Παραθέτω απόσπασμα για να σας γλυκάνω, link για να πάτε, και γνώμη για να μην λέτε οτι άδικα μπήκατε εδώ, και ας τραβάγατε στην ψιλικατζού απ’ευθείας και τρώτε τον χρόνο σας.
Απόσπασμα:
Πάντα ονειρευόμουν το – πριγκηπόπουλο – πάνω – στ΄άλογο να είναι ίδιο με εμένα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι το είχα καταλάβει από άλλα ζευγάρια. Να του αρέσουν τα ίδια πράγματα, τα ίδια φαγητά, τα ίδια βιβλία, οι ίδιες μουσικές. Και όπως ήταν φυσικό, ολόκληρο το σύμπαν συνομώτησε και μου ΄φερε το ανάποδό μου. Μα ακριβώς όμως. Και χωρίς άλογο – κάνω πως το προσπερνάω ακριβώς αυτό. Η μουσική μου για κείνον είναι «αγριάδα» (χεχε epic metal rulez), η μουσική του για μένα είναι «αν το βίντεοκλιπ είναι flesh κάνουμε και τούμπες». Τα αναγνώσματά του είναι Ιστορίες, εικονογραφημένα, πόλεμοι και γενικώς σπαθόλουρα, τα δικά μου οτιδήποτε δεν περιέχει τα προηγούμενα (εκτός από βαβέλ και παραπέντε).
Και συνεχίζει στο blog της.
Τέλος, άποψη:
Η ψιλικατζού ξεσκονίζει την ζωή της, και κάτω απο τις σκόνες, βρίσκει ξεχασμένες (αλλά βαθιά αποτυπωμένες) σελίδες Cosmopolitan. Δεν είναι ανάγκη να τις έχει διαβάσει, ούτε αυτή, ούτε εμείς.
Διότι ποιός θα απορρίψει εύκολα την λογική του να μοιάζεις με τον/την σύντροφό σου; Να γεύεστε τα ίδια, να ονειρεύεστε τα ίδια, να ζείτε τα ίδια; Απλοϊκό και ευκολόπεπτο.
Η ψιλικατζού τόνίζει οτι το Cosmopolitan που κρύβουμε ως κοινωνία είναι βλακώδες και επικίνδυνο. Δεν είναι ανάγκη να ταιριάζουν οι δύο σύντροφοι για να περνούν καλά – ούτε καν σε βασικά πράγματα.
Για άλλους (όπως θαυμάσια αποτυπώνει στον σχολιασμό του ο par-i-saktos) δεν είναι υποχρεωτικό οι ζωές να χτίζονται με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες οδηγίες χρήσης.
Μην μπούμε σε διαδικασία να αρνηθούμε το πρότυπο του ζευγαριού που θέλει να ταιριάζει σε όλα, ούτε το πρότυπο του ζευγαριού που θέλει να αλληλοσυμπληρώνεται.
Ας μπούμε στην διαδικασία να απορρίψουμε τα πρότυπα.
Ξεκινώντας σκίζοντας το Cosmo και αυτά που πρεσβεύει. Θα κερδίσουμε (κατά πάσα πιθανότητα) μια Ζωή με λιγότερες τύψεις.
Loading...
Τώρα που το σκέφτομαι, σε εκείνα που φαινομενικά ταιριάζουμε μετά του συζυγάτου μου, δεν ταιριάζουμε, αντίθετα μας δένουν τα παράταιρά μας!
Στην ουσία το ζευγάρι το δένει η αγάπη, που έχει διυλιστεί και έχει ξεπεράσει «ιδανικά» και «πρότυπα». Νομίζω ότι ο Λύσιππος το αναφέρει σήμερα ως » η τελειότητα της..ατέλειας».
Φιλιά στην Ελεάνα!
(Arcoudo μου, δες τι γράφω σήμερα, έγινε μια αρχή για να συνηθίσουν κάποιοι στην ιδέα!)
Παρ’όλ’αυτά πιστεύω πως είναι βασικό για ένα ζευγάρι να εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα… Άλλες μελωδίες, δε λέω…
ta eteronima elkontai
Ειναι λογικο ο καθενας να περιμενει να βρει στον αλλον χαρακτηριστικα δικά του και ολο και περισσοτερα κοινα.Για μενα ο ιδανικος ανθρωπος θα ακουγε metal(death,thrash) α πηγαιναμε μαζι σε τανιες κοινωνικου περιεχομενου κυριως(Ευρωπαικο σινεμα κατα προτιμηση)και οπωσδηποτε θα συμμετειχαμε σε καθε εκδηλωση κατα του κατεστημενου.Ολα αυτα βεβαια που περιμενα δεν τα βρηκα αλλα η τωρινη μου σχεση αν και απεχει απο καθε ειδους βιβλιο και τανια εκτος απ τον Μπομπ(σφουγκαρακη)ειναι ενας απιστευτος ανθρωπος πωρωμενος με τη metal που σε καμια περιπτωση δεν θα τον αλλαζα γιατι σημασια εχει περισσοτερο ποσο ταιριαζεις με καποιον στα αισθηματα και στον τροπο που τα εκδηλωνεις!