Εδώ και αρκετά post, αλλά και με αρκετή προσωπική εμπειρία, βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλλημα που δυσκολεύτηκα αρκετά να διαλευκάνω:

Εχει σημασία ποιός το λέει;

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ήταν απο τους πιο αγαπημένους μου στιχουργούς. Τα τραγούδια του ήταν ακριβώς αυτό που θα έβλεπα Ελλάδα της παρέας κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.

Όταν σταμάτησα να ακούω, και έψαξα να βρω το πρόσωπο πίσω απο τα γράμματα, βρήκα έναν απλό άνθρωπο, φανατικό ΑΕΚτζή, σαν οποιονδήποτε παππού που βλέπεις στα καφενεία και στα γήπεδα να φανατίζεται με αηδίες – αυτός που έχει γράψει τόσο όμορφα τον έρωτα.

Απογοητεύτηκα σφόδρα.

Αφού άκουγα την μουσική του για χρόνια, ανακάλυψα οτι ο Σταμάτης Σπανουδάκης κρύβεται πίσω απο την μουσική της ταινίας Πέτρινα Χρόνια. Μία μελωδία που σε κερδίζει – κυρίως πολιτικά, και όταν μπήκα λίγο στην λογική του πολίτη, περίμενα -το λιγότερο- έναν εντυπωσιακά αριστερό άνθρωπο, ταγμένο στις ιδέες της ταινίας που αγάπησα.

Αντ’ αυτού έπεσα σε έναν παθιασμένο δεξιό, ναι μεν με λόγο και ουσία, καθαρό και συμπαθητικό, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετο με την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ακούγοντας την αριστερά ως μελωδία.

Υπέροχα επαναστατικός, βαθιά πολιτικοποιημένος, ένας απίστευτος μύθος -που ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα με όσα πρεσβεύει και όσα θυμίζει- ο Μίκης Θοδωράκης με άφησε άφωνο όταν, όχι δα και τόσο μακρυά απο την δύσκολη περίοδο της χούντας (και σίγουρα με κοινούς ανθρώπους σε νευραλγικά σημεία) δέχθηκε το υπουργείο Πολιτισμού απο την Νέα Δημοκρατία.

Στα καθ’ημάς, η Μαρία που ζητά να πληρωθεί για το βιβλίο της, απο την αντίδρασή και την προσωπικότητά της έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον ίσους αντιπάλους με όσους αντιστάθηκαν στην ιδέα της. Οι Going Through με το τραγούδι τους Καλημέρα Ελλάδα αλλά και οι Active Member ξεσήκωσαν στο blog μου δίκαιες αντιδράσεις – αλλά όχι τόσο για τα τραγούδια τους όσο για το παρελθόν τους.

~

Μην μείνουμε στα πρόσωπα, το πιάσατε αυτό που με καίει.

Όταν ακούμε ένα τραγούδι, μία ιδέα, ένα σχόλιο – πόσο σημαντικό είναι να αξιολογήσουμε ποιός το λέει;

Δεν θα διαφωνήσουμε ούτε στιγμή αν αυτά που ακούμε είναι δίκαια ή όχι. Το θέμα δεν είναι «αν αυτός είναι άξιος ή όχι του παρελθόντος του» αλλά κυρίως αν «αυτό που λέει κρίνεται ή όχι απο τους τρόπους του, το παρελθόν του, την ιστορία του».

Πόσο ξεκόβουμε το ειπωθέν απο τον ειπωθέντα.

Μπορεί κάτι υπέροχο να ακουστεί απο έναν άνθρωπο που δεν το αξίζει;

Η κουβέντα (η ιδέα, το τραγούδι, η εικόνα) κουβάλαει την κληρονομιά του κουβαλητή της;

Προκαταβάλοντας την συζήτηση (είναι κάτι που δεν κάνω συχνά, αλλά οι πρόσφατες μάχες με αναγκάζουν να γίνω ποιο απόλυτος απο παλιά) σας ξεκαθαρίζω μπορείτε να κάνετε οποιοδήποτε σχόλιο θέλετε – αλλά εγώ δεν θα λάβω σοβαρά οποιοδήποτε σχόλιο αναφέρεται ειδικά σε πρόσωπα.

27 thoughts on “Ένα Απλό Ερώτημα: Έχει σημασία ποιος το είπε;

  1. (ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΩ ΙΣΧΥΙΟΥΝ εφ’οσον δεν υπαρχουν σκοπιμοτητες)

    εξαρταται αν προκειται για θεση ´η για εργο.

    Αν ειναι θεση, σαφως και μετραει ποιος το ειπε. Αλλο να ακουσεις το «Η Αριστερα ειναι μια μαλ*κια και μιση» απο τη Θατσερ και αλλο απο την Παπαρηγα (γελοιο παραδειγμα, αλλα βλεπετε τη διαφορα). Γι αυτο σε θεσεις και γνωμες μετραει παντα, το παρελθον και οι αποψεις αυτου που το λενε. Οσον αφορα το κυρος η μη του ατομου, δεν πρεπει να το λαμβανουμε υπ’οψην αντι επιχειρηματων. Αν εχει επιχηρηματα, λαμβανουμε υπ’οψην μονο αυτα.

    Αν προκειται για απλη γνωμη η οποια δεν δημιουργειται και τεκμηριωνεται λογικα, αλλα βασιζεται σε fuzziness του εγκεφαλου λογω εμπειριων και εντυπωσεων, μετραει. πχ. Αλλο να πει ο μπεκεμπαουερ «Το Τονγο εχει δυνατο συνολο» και αλλο η θεια μου η Κουλα, που τελος παντων τοσα χρονια ζωντοχηρα ισως να μην κρινει με καθαρα ποδοσφαιρικα κριτηρια.

    Στο θεμα τεχνη, το εργο σαν εργο πρεπει να μετραει χωρις το κυρος του καλλιτεχνη. Αλλιως ειναι σαν να βαθμολογεις εκθεση, γνωριζοντας εκ των προτερων οτι ειναι το γραπτο της απουσιολογου, ´η του καημενου του βασιλακη που η γιαγια του μπηκε στο νοσοκομειο ενω η μανα του ξενοπλενει…….(βλεπεις που το παω).

    Ταημινκγ και συνθηκες: Αν προκειται για κατι στρατευμενο, (τραγουδι που αλλαζει σημασια λογω χρονου, ´η συνθηκων) μετραει στο εργο ΚΑΙ η προθεση/ιδεες/πιστευω του καλλιτεχη.

    Ειναι χιλιοι δυο παραγοντες που παιζουν ρολο, με διαφορετικη βαρυτητα καθε φορα.
    Κριτικη σκεψη uber alles.

  2. zavale, αναρωτιέμαι… Όχι βέβαια αν η Θάτσερ πει η Αριστερά είναι μία μαλακία και μισή, αυτό θα είναι απο μόνο του κατακριτέο. Οχι για το νόημα αλλά για την βάση. Αλλά αν έχει επιχειρήματα;

    Αν ο λόγος, ανεξαρτήτως ποιος τον είπε, έχει λογική μόνος του;

    Καταλαβαίνω οτι η θεία σου δεν έχει την εμπειρία του Μπεκενμπάουερ – αλλά αν έβλεπες γραμμένη μία μελέτη, που είχε νόημα και στοιχεία, την δεχόσουν ως τεκμηριωμένη…

    …και αντιλαμβανόσουν οτι την υπέγραψε αυτός που θεωρούσες άσχετο;

    Αν η ανωνυμία ξεχωρίζει το λεχθέν απο τον λεχθέντα, δουλεύει υπέρ ή εναντίον του λεχθέντος;

    (δύσκολο αυτό, αλλά το έβγαλα :))

  3. Αρα μιλαμε λοιπον για ενα λεχθεν, το οποιο εχει επιχειρηματα.

    Μετραει το λεχθεν. Αν ομως πιστευεις οτι εχει σκοπιμοτητα, πχ ο Παπαστρατος* ανακοινωσε με μελετες (τεκμηριωμενες με pdf στο site) οτι το καπνισμα, στην κανει 50 ποντους, μετραει πολυ η πηγη. Πρεπει να υποψιαστεις κατι. Ελεγχεις αμεσως και την αντιθετη αποψη.

    Αν εχεις κανει ερευνα/διδακτορικο θα καταλαβαινες ποσο ευκολα «μαγειρευονται» στοιχεια, και ποσο διαφορετικα αποτελεσματα μπορουν να βγουν απο μια αλλοιωση 0.01% ενος ποσοστου. Σε καμια περιπτωση δε μπορεις να γνωρισεις αρκετα για ολους τους τομεις ωστε να κρινεις με ασφαλεια τα παντα. Και εδω μετραει δυστυχως/ευτυχως, το ποιος εκανε την ερευνα, ποιο το ποιον του, τι εχει προσφερει μεχρι τωρα, ο επαγγελματισμος του, ο σπονσορας του, ποσοι συμφωνουν μαζι του, ο,τι στοιχειο εχεις τελος παντων γι αυτον.

    Αλλα οι αγραματοι παπουδες θα σου πουν οτι το ψεμα το καταλαβαινεις, απο το ποσο ευχαριστα σου ακουγεται στ’αυτια, και την πλανη απο το που σε οδηγει να μην κοιταξεις. (Ενταξει οι κολλητοι του παππου μου, ξεκιναγαν τσιπουρα απο τις 12)

    Αν υπηρχε τυφλοσουρτης για το πως να ελεγχουμε τις πηγες, και το ποιες απο αυτες να πιστεψουμε, θα ειχαμε ολοι την ιδια αποψη.

    * Το παπασρατος ειναι τυχαιο παραδειγμα. Καπνιζα και απο αυτα αλλα δεν ειδα κανενα χαιρι. 3cm and proud

  4. Τι είδους δίλλημα είναι αυτό; Οι λέξεις και οι φράσεις έχουν καταγωγή, ρίζες και κρύβουν προθέσεις. Και ειδικά οι φράσεις όσως επιζητούν τη δική μας αποδοχή η οποία θα τους φέρει κι άλλα λεφτά.

    Οι Active Member όσο εσωστρεφείς και πομπώδης και αν είναι είναι συνεπείς απ’ όσο ξέρω στη μέχρι τώρα πορεία τους και δε συμμετείχαν σε οτιδήποτε έχουν καταδικάσει.

    Ο Βουρλιώτης αντίθετα, με τα στιχάκια σχολικού θρανίου, έχει φιλήσει ότι κατουρημένη ποδιά υπάρχει στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, έχει πουλήσει ανεξήγητο γκανγκστεριλίκι και αμερικανιά και έχει τρίψει κώλους με όλα αυτά που προσπαθεί με τον πιο απλοικό τρόπο ηθικοπλαστικού μεσημεριανάδικου να επικρίνει.

    Αύριο θα ξαναγυρίσει πίσω στα μπουζούκια χωρίς να κοκκινίζει και είναι ικανός να τραγουδήσει το στρατευμένο του κομμάτι μπροστά στους οπαδούς του νεοελληνικού λάιφστάιλ που φτύνει τόσο εύκολα.

    Είναι κλόουν από επιλογή και τον σέβομαι γι’ αυτό αλλά δε δέχομαι μαθήματα πατριωτικού πόνου από ένα τύπο που τα παίρνει χοντρά χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.

  5. Αρκούδε τα παραδείγματα που αναφέρεις τα βρίσκω λίγο άσχετα. Για παράδειγμα δεν καταλαβαίνω γιατί να πέσει στην υπόληψη σου ένας καλλιτέχνης (Παπαδόπουλος) ο οποίος πορώνεται με το ποδόσφαιρο; Να μου ‘λεγες ότι ανακάλυψες πως φανατίζεται με το κατς να το καταλάβω (και πάλι δύσκολα). Το να συγκρίνεις τον Σπανουδάκη έναν απαράδεκτο καλλιτεχνικά συνθέτη με τον Παπαδόπουλο και τον Θεοδωράκη είναι σαν να συγκρίνεις το Βόλει με το Τρόλει.

    Η γνώμη μου είναι η εξής: Ένας πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης είναι απαραίτητα και μεγάλος άνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει πρότυπο καθωσπρεπισμού και ηθικής με την αγοραία έννοια, ούτε ότι δεν θα κάνει ένα σωρό μαλακίες στην πορεία του. Το αντίθετο μάλιστα. Μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που έρχεται σε ρήξη με κάθε είδους εξουσία και κατεστημένο, δεν επαναπαύεται σε δάφνες και ρισκάρει εύκολα.

    Εγώ ξέρεις που θα απογοητευόμουν με τον Παπαδόπουλο; Αν μου έλεγες πως πάει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία ας πούμε. Το ότι ασχολείται με την ΑΕΚ και βρίζει και φανατίζεται είναι δείγμα υγείας. Άλλωστε όσοι μπερδεύονται με τους απλούς ανθρώπους είναι αυτοί που μπορούν και καταγράφουν τον σφυγμό τους και τον μετατρέπουν σε διαχρονική καλλιτεχνική δημιουργία και όχι όσοι περιορίζονται σε αποστειρωμένα ελληνορθόδοξα στούντιο όπως ο Σπανουδάκης.

    Η Μαρία πάλι που ακριβώς κολλάει με όλα αυτά; Και η θειά μου απ’ το χωριό που έχει ένα γέρο γάιδαρο -ούτε και εγώ ξέρω πόσα χρόνια- μπορεί να βγάλει ένα βιβλίο «τεκμηριωμένο» με ένα σωρό στατιστικές-αρβύλα, προσωπικές-μεταφυσικές εμπειρίες κλπ, υποστηρίζοντας πως ο γάιδαρος πετάει και εγώ θα πρέπει να την πάρω στα σοβαρά ε;

  6. Στην τυπική λογική, ένα από τα πιο συχνά λογικά σφάλματα είναι το argumentum ad hominem: να επιτίθεσαι στο άτομο που εκφέρει μια πρόταση και όχι στην πρόταση καθ’ αυτή, συνήθως λόγω έλλειψης αντεπιχειρημάτων.

    Αυτό είναι πολύ κοντά στο argumentum «tu quoque» ή «δάσκαλε που δίδασκες», όταν ακυρώνουμε μια πρόταση γιατί δεν την ακολουθεί ο εκφέρων, πχ ένας πνευμονολόγος που σε παρακινεί να κόψεις το κάπνισμα ενώ ο ίδιος καπνίζει.

    Αντιστοίχως, έχουμε το argumentum ad verecundiam, όταν δεχόμαστε μια πρόταση ως ορθή χωρίς να την κρίνουμε επειδή ο εκφέρων είναι σεβαστό άτομο.

    Σε κάθε περίπτωση, κάτι μπορεί να είναι αληθές και ορθό, ή αντίστοιχα ψευδές και λάθος ανεξαρτήτως του ποιος το λέει. Αυτό που μετρά είναι το επιχείρημα, η απόδειξη. Διαφορετικά, οι μόνοι που μπορούν να μιλούν είναι οι άγιοι, οι ταγοί, το Κόμμα και όλες οι αυτόκλητες αυθεντίες.

    Επίτρεψέ μου όμως Αρκούδε να αναφέρω και άλλα δύο λογικά σφάλματα:

    το argumentum ad misericordiam, όταν δεχόμαστε μια πρόταση ως ορθή χωρίς να την κρίνουμε, επειδή ο εκφέρων μας προκαλεί οίκτο και

    το argumentum ad populum, όταν δεχόμαστε μια πρόταση ως ορθή χωρίς να την κρίνουμε, επειδή πολύς κόσμος την παραδέχεται ως τέτοια.

  7. varometre, η προσπάθειά μου είναι να αντιληφθώ αν αυτό που λέει κάποιος, μπορεί ή πρέπει να ελεγχθεί, χωρίς να κοιτάμε ποιός είναι ο κάποιος.

    Δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική μου εκτίμηση. Εγώ απογοητεύτηκα απο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο για χ-ψ λόγους, άλλος μπορεί να απογοητευτεί για άλλους.

    Το θέμα είναι ποιο γενικό απο τον Παπαδόπουλο, απο τον Σπανουδάκη, απο οποιονδήποτε.

    Κάντε μου την χάρη, μην μένετε στα πρόσωπα.

    (Το γιατί απογοητεύτηκα, μπορώ να το εξηγήσω, αλλά θα γίνει σε άλλη κουβέντα).

    Το θέμα δεν είναι αν κάποιος είναι μεγάλος ή μικρός – το θέμα μου είναι πόσο πρέπει (και αν πρέπει) να επηρεάζει την γνώμη μας για το έργο του.

    @mcfly: Κρατάω ως θέση το «Οι λέξεις και οι φράσεις έχουν καταγωγή, ρίζες και κρύβουν προθέσεις». Κάντε μου όμως την χάρη, μην μένετε στα πρόσωπα.

  8. Biafra, πολύ εμπεριστατωμένη ανάλυση.

    Νομίζω ότι μπορώ κρατήσω το «Σε κάθε περίπτωση, κάτι μπορεί να είναι αληθές και ορθό, ή αντίστοιχα ψευδές και λάθος ανεξαρτήτως του ποιος το λέει. Αυτό που μετρά είναι το επιχείρημα, η απόδειξη. «, ως θέση.

  9. Και βεβαίως, κάποιος μπορεί να είναι -για κάποιον άλλον- φοβερό άτομο ή μεγάλος παπάρας, ανεξαρτήτως μιας κατ’ εξαίρεση πολύ λάθος ή πολύ σωστής ατάκας που πέταξε, ή επιλογής που έκανε.

  10. 1. Οι παροιμίες είναι ανώνυμες. Τις αμφισβήτησε κανείς? Έχουν επιχειρήματα? Έκαναν έρευνα σε πανεπιστήμια οι σοφοί λαϊκοί που τις έβγαλαν? Μήπως είναι αλάθητες? Μήπως δεν αντιφάσκουν? (π.χ. «το γοργόν και χάριν έχει», «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» – το θέμα δηλ. είναι να σκοντάφτει κανείς με χάρη!).
    2. Ο Σοπενχάουερ δίδασκε στο πανεπιστήμιο φιλοσοφία και εκγράτεια. Ο ίδιος ήταν γυναικάς και μέθυσος. Όταν κάποιος φοιτητής του επεσήμανε ότι η ζωή του δεν συνάδει με το έργο του, ο Σοπενχάουερ απάντησε: «Εάν κάποιος με ρωτήσει για ένα δρόμο, θα του τον δείξω. Δεν χρειάζεται να πάω και ‘γω μαζί του!».
    Συμπέρασμα: Το έργο σου εάν αντέχει στον χρόνο θα το κρίνει η ιστορία. Και θα κριθείς κι εσύ από αυτό. Οι σύγχρονοί σου όμως δύσκολα θα αποφύγουν τον πειρασμό να κρίνουν το έργο σου χωρίς να κρίνουν κι εσένα. Ο Καβάφης αναγνωρίστηκε μετά θάνατον, όχι γιατί δεν αξιζε το έργο του αλλά γιατί δεν άξιζε ο χαρακτήρας του σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής του. Εάν έγραφε ανώνυμα ίσως τα ποιήματά του γίνονταν αποδεκτά νωρίτερα, θα έμεναν όμως αυτά ορφανά και ο Καβάφης άγνωστος.

  11. Επειδη μιλησες για μελετες, και οχι για εργο.

    Αρα το θεμα της εκθεσης ειναι «Σε δυο αντιθετες θεωριες τεκμηριωμενες που με καινε, ποια τεκμηριωση πιστευω και με ποια κριτιρια.»

    1)»Με καινε»: Προς το παρον ακολουθω αυτην που δεν με καιει ‘η με καιει λιγοτερο. Αυτη που δεν ρισκαρω (εστω και αν αργοτερα αποδειχθει οτι θα μπορουσα να εχω κερδισει κατι παραπανω).

    2) Δεν ειναι υποχρεωτικο να αποφασισεις ακαριαια. Οι δυο αποψεις παλευουν με επιχειρηματα και μελετες, και ουσιαστικα συντομα θα φανουν τα δυνατα επιχειρηματα γιατι η προπαγανδα σαν ανθρωπινο προιον, δεν μπορει να σταθει στο χρονο (εφ’οσον σου δινεται η δυνατοτητα ισης κριτικης και στις δυο πλευρες).

    Στο εργο, μετρανε παρα πολλα πραγματα. Η γκουερνικα δεν θα ειχε την ιδια βαρυτητα αν δεν ειχε γινει ο βομβαρδισμος.(εστω κι αν το θεωρεις εικαστικα μια αηδια).

    Ισως στο εργο να μετρανε και παραγοντες που ο δημιουργος δεν σκεφτηκε ´η δεν θα ηθελε. Το «the final countdown» οσο και αν θελουν οι Europe, δε μου κανει ροκια. Μου κανει μπασκετ.

  12. Δε μένω στα πρόσωπα. Η διαδικασία είναι απλή.

    Ακούω ένα απλοικό τραγουδάκι τίγκα στην κοινοτοπία αλλά διακρίνω και μια υποψία προκλητικής διάθεσης και ψάχνω να βρω ποιος το είπε.

    Όταν ανακαλύπτω ότι το είπε ο Βουρλιώτης καταλαβαίνω βάση των όσων έχει δείξει μέχρι τώρα ότι η προκλητική διάθεση οφείλεται σε καθαρό οπορτουνισμό και γι’ αυτό αναλώνεται σε κοινοτοπίες που δεν ενοχλούν κανένα.

    Τίποτε δεν είναι μόνο του χωρίς φορτίο σε αυτό τον κόσμο.

    Δατς Ολ

  13. Πολύ έξυπνο αυτό που είπε ο Σοπενχάουερ…

    Αν είχε πάει όμως θα μπορούσε να δείξει σε όποιον τον ρώτησε κάτι πολύ πιο δύσκολο από μια κατεύθυνση. Θα μπορούσε να του πει που έχει λακούβες.

  14. >>Πολύ έξυπνο αυτό που είπε ο Σοπενχάουερ

    Το ονομα του στα εγγλεζικα για να τον γκουκλαρουμε, μπορει να δωθει;

  15. Αρκούδε

    Αν μιλούσαμε απλώς για ένα τραγούδι που τραγουδούσε ένας τραγουδιστής, θα συμφωνούσα με τη θέση σου.

    Εδώ πρόκειται για «καλλιτέχνη» που προσπαθεί να αποτελέσει «πρότυπο» και να περάσει «ιδέες». Σε αυτή την περίπτωση, απαιτώ συνέπεια λόγων και πράξεων.

    Για την Μαρία δεν θα πω κουβέντα, γιατί δεν μου αρέσει να βρίζω…

  16. Το post σου Αρκούδε διαβάζεται και ανάποδα. Μόλις ένας άνθρωπος καταξιωθεί με την προσπάθειά του, τον θεωρούμε αυθεντία και σε όλους τους άλλους τομείς; Και δεν κρίνουμε το τι λέει, αλλά ΄«αφού το λέει ο ΜΕΓΑΛΟΣ είναι και σωστό!»;

  17. Αν ειναι πολιτικος , με βαση το χαρακτηρα, αν ειναι καλλιτεχνης με βαση το εργο. Ο χαρακτηρας του καλλιτεχνη μου ειναι σχεδον αδιαφορος οταν το εργο μιλαει απο μονο του. Προσεχω τον «ανθρωπο» οταν εχει να πει εξισου πολλα με το εργο.

  18. Νομίζω οτι είναι πολύ γενικό το θέμα για να δωθεί μια ξεκάθαρη απάντηση. Σ’ ένα τραγούδι δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιός το λέει όταν κρίνω το στίχο. Αν με εκφράζει, μ’αρέσει, θα το τραγουδήσω και δεν με ενδιαφέρει ποιός το έγραψε. Στην καλύτερη περίπτωση να έχει λίγο πιό βαθύ νόημα και να με κάνει να σκεφτώ. Τίποτα παραπάνω…
    Στην εντελώς αντίθετη πλευρά, οποιάδήποτε επιστημονική γνώμη (όπως τα αποτελέσματα μιας έρευνας) πέρνει τη βαρύτητα του ομιλητή. Τα πράγματα όμως είναι λίγο πιό ξεκάθαρα εκεί και εξαρτόνται απο τη γνώση του ακροατή επί του θέματος. Θα φέρω ένα παράδειγμα που έχει ξεσηκώσει, αλλά είναι εύστοχο: η Μαρία. μας λέει οτι ο HIV δεν μεταδίδεται απο γυναίκα σε άντρα μέσω κολπικών υγρών (για όσους δεν έχουν διαβάσει το σχετικό post). Πόσοι την πίστεψαν; Πόσο ρόλο έπαιξε ο χαρακτήρας της γι αυτό; Το γεγονός οτι θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο; Αν το ίδιο πράγμα το έλεγε κάποιος ερευνητής, πόσοι θα τον πίστευαν;
    Ως εδώ καλά. Είναι σωστό ή είναι λάθος, κάποια στιγμή θα το μάθουμε. Το μπέρδεμα έρχεται όταν πρόκειται για προσωπικές απόψεις: αυτό είναι καλό, το άλλο δέν είναι. Εκεί επιλέγει ο καθένας είτε να κρίνει την άποψη βάσει του εκφραστή της, είτε τον εκφραστή με βάση την άποψη, ανάλογα τι είναι πιο δυνατό. Αν έρθει ο Μαμαλάκης και μου πεί οτι το ψάρι είναι νοστιμότερο ψητό παρά βραστό, θα τον πιστέψω (δεν έχω και πολύ καλή σχέση με το ψάρι). Αν έρθει τώρα ο κολλητός μου και μου πεί οτι το κοτόπουλο είναι καλύτερο νοστιμότερο στον ατμό παρά στα κάρβουνα, θα τον βρίσω!

  19. Το παραπάνω μου βγήκε λίγο μεγάλο και ήμουν πτώμα όταν το έγραφα, οπότε αν κάπου δεν βγάζει νόημα συγχωρέστε με…

  20. Ο καλλιτεχνης κανει πολιτικη με το εργο του. Μονο οταν αποδειξει οτι τα λογια του αξιζουν τα ακουω.

  21. richard wagner
    racist, biggot, horrble man…but a genius in music

    woody allen
    smart, witty,genius
    married his stepdaughter

    guy claude burger
    founder of anopsology(και δεν ηταν καν ειδικος επι του θεματος)
    pedophile

    Η λιστα ατελειωτη και δεν ειναι μονο για τους διασημους αλλα για ολους γυρω μας εντος και εκτος μπλογκοσφαιρας.

    Κανεις δεν μπορει να κρινει τον αλλον αντικειμενικα.
    Ποτε. Ολα παιρνανε απο φιλτρα που καθοριστηκανε απο την παιδικη μας ηλικια και τα βιωματα μας και τις συναψεις που κανει ο εγκεφαλος μας.
    Μπορουμε μονο να δουμε αν αυτο που λεει καποιος μας ταιριαζει, μας αρεσει, να θαυμασουμε το πνευμα η το ταλεντο.

    Αλλα συνηθως ειμαστε πολυ πιο καλοπροαιρετοι με αυτους που θαυμαζουμε
    «αχ κανει πμευμα, ειναι εκκεντρικος» και πιο αυστηροι με αυτους που αντιπαθουμε
    «αντε μωρε με τον γεροπαραξενο κομπλεξικο»

  22. Eκτός κλίματος άρθρου ίσως, πάλι όχι και τόσο πολύ, θα ήθελα άλλη μια φορά τη συμπαράστασή σου Arcoude μου ως παλιού. Θέτω πάλι θέμα πάρκου Ριζάρη, όπου πάντα με καλή πρόθεση, κάποιος χορηγός, ευεργέτης, θέλει να χτίσει μουσείο Μοντέρνας τέχνης εις βάρος του κήπου.
    Έκανα σε προσωπικό επίπεδο κάποιες κινήσεις και θα ήμουν ευγνώμων εαν εσύ και οι αναγνώστες σου, ενημερωνόσαστε και επικροτούσατε.
    Σε ευχαριστώ

  23. Δε νομίζω οτι έχει σημασία ποιος λέει, τι λέει, γιατί το λέει ούτε πως το λέει. Από τη στιγμή που το είπε πάει τελείωσε:

    Ας πάρουμε έναν – έναν όσους αναφέρεις. Είναι κατακριτέο που ο Λευτέρης Παπαδόπουλος βρίζει και φανατίζεται ενώ έχει γράψει τόσο όμορφα τραγούδια για τον έρωτα; Όχι, ο άνθρωπος προφανώς είναι ερωτευμένος με την την ομάδα που του αρέσει και φανατίζεται όπως οποιοδήποτε 50άρης μετά από 20 χρόνια γάμου συνεχίζει να φέρνει λουλούδια στη γυναίκα του.

    Είναι κατακριτέο που ο Σταμάτης Σπανουδάκης είναι σήμερα υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας; Όχι, καθόλου γιατί ο ίδιος όταν έκανε μαύρο και ήταν χίπης άλλοι δεν είχαν γεννηθεί και δεν μπορούν να τον κρίνουν τόσο άδικα. Κατ’ εμέ επαναστάτησε δεύτερη φορά όταν αποτέλεσε το μαύρο πρόβατο μιας μόδας (τότε) που έλεγε οτι όλοι οι καλλιτέχνες που δημιουργούν τόσο όμορφα τραγούδια, πρέπει να είναι σώνει και καλά άθεοι και αριστεροί. Επίσης δεν έπεσε θύμα εκμετάλλευσης ή δεν εκμεταλλεύτηκε ο ίδιος την επαναστατική του ιστορία προς ίδιον όφελος, όπως η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης και η Τρέμη.

    Τέλος ο Θεοδωράκης ο οποίος δεν πιστεύω – παρ´ότι συνεχίζει να το δηλώνει – οτι είναι άθεος, συνεργάστηκε με το κομμάτι της συγκυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και όχι του Συνασπισμού γιατί οι δεξιοί του το πρότειναν, κάτι που δεν έκαναν οι υπερόπτες ηγέτες της αριστεράς που κατα κάποιον τρόπο τον θεωρούσαν σίγουρο. Όμως δεν είχαν τακτ. Μπορεί να θεωρείς κάποιον σίγουρο αλλά αν του προτείνεις μια θέση έχει μεγάλη διαφορά από το να περιμένεις να έρθει μόνος του. Το πρώτο δείχνει σεβασμό στο έργο και τους αγώνες, το δεύτερο οτι τον θεωρείς βλάκα και όργανο του κόμματος.

    Γι’ αυτό μην πολυδίνεις και σημασία στο τι λέγεται, απο ποιον, πως και γιατί. Εγώ όταν άκουγα τη μουσική του Σπανουδάκη για πρώτη φορά μου άρεσε αρκετά. Το ίδιο μου άρεσε και αφού έμαθα την πλήρη ιστορία του. Ο πατέρας μου βρίζει τον Παπαδόπουλο γιατί τον θεωρεί δεκανίκι του Ανδρέα Παπανδρέου (τότε), εγώ βρίσκω τους στίχους του και τα τραγούδια του το ίδιο εύηχα όπως πριν μάθω οτι έχει κάποιες συγκεκριμένης χροιάς πολιτικές απόψεις. Τη μουσική τέλος του Θεοδωράκη που τώρα δίνει εξηγήσεις για τα πολιτικά πεπραγμένα του εκ των υστέρων, την έχω υψηλά στην εκτίμηση μου παρ’ όλο που δεν έτυχε να κατέχω κάποιον δίσκο και να είμαι φανατικός του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.