Μικρά παιδιά, νεκρά, γεμάτα αίματα, σκόνη και – το χειρότερο – σιωπή γέμισε η τηλεόρασή μας..

Τα κουβαλούν γονείς, που τρέχουν, που δεν ξέρουν αν ζουν ή προσπαθούν να τα σώσουν από το μοιραίο που τα περιμένει.

Νεκρά, αθόρυβα.

Τα ζήσαμε και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στην Αμερική, στην Γιουγκοσλαβία. Όπου υπήρχε τηλεόραση κοντά. Γιατί, έγιναν και αλλού, σε μέρη που δεν είναι εμπορικά, στην Αφρική για παράδειγμα. Η φρίκη είναι αποκλειστικό προνόμιο των δελτίων ειδήσεων του «πολιτισμένου κόσμου» Οι Ισραηλινοί, είναι πολύ πιθανό να μην δουν αυτά τα παιδιά, ούτε οι Αμερικανοί – θα προσπαθήσουν να τους προφυλάξουν απο τις αποτρόπαιες εικόνες, για να μην ξαγρυπνήσουν απο την φρίκη το βράδυ. Εμάς, μας έχουν κατά καιρούς κρύψει άλλες, για να μην μας μπαίνουν ιδέες.

Είχα μία κουβέντα, όπου προσπαθούσα να δικαιολογήσω την φρίκη, λέγοντας πως και η Χεσμπολαχ, κρύβεται πίσω απο μικρά παιδιά. Κάνει τις επιθέσεις της, αλλά μετά καταχωνιάζεται πίσω απο γυναικόπαιδα ωστε αν απαντήσει το Ισραήλ, να μιλούν μόνο για νεκρά παιδιά.

Πιστεύω οτι γίνεται έτσι, δεν θεωρώ τρελούς τους Ισραηλινούς να βομβαρδίζουν απ’ευθείας αμάχους. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο τρελός.

Μπορεί όμως να είναι τόσο δειλός.

Τα παιδιά δεν τα σκότωσαν οι αιμοσταγείς Ισραηλινοί , ούτε οι ψυχροί χεσμπολαχ.

Τα παιδιά τα σκότωσε η δειλία.

Γιατι όπως και στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού, ο δολοφόνος αρκούσε να πατήσει ένα κουμπί. Αρκούσε να δώσει μία εντολή, Οι βόμβες είναι τυφλές, πάνε όπου τους πεις, όπου «νομίζεις ότι» είναι ο στόχος.

Καθισμένος στο αρχηγείο σου διατάζεις να αποτεφρωθεί το κουνούπι που σε ενοχλεί να κοιμηθείς. Αλλά η βόμβα δεν μπορεί να βρει μόνο το κουνούπι, η βόβμα δεν μπορεί να ξεχωρήσει τον άμαχο απο τον ένοπλο της Χεσμπολάχ.

Αν τολμούσες να πας εκεί, αντί να κρύβεσαι πίσω απο το αφιλόξενο ασφαλές γραφείο σου, ή την καθόλου άνετη θέση του ελικοπτέρου σου, εσύ, με ένα πιστόλι, θα μπορούσες να ξεχωρήσεις γυναικόπαιδα. Θα πολεμούσες τους πολεμιστές, πράγμα που θα θεωρούσε ο κόσμος βίαιο, αλλά τουλάχιστον λογικό –

– αλλα εσύ φοβάσαι να πολεμίσεις. Φοβάσαι να πάρεις το πιστόλι σου, προτιμας να πάρεις την ρουκέτα. Απο όσο το δυνατόν ποιο μακρυά, για να μην πιτσιλιστείς απο τα αίματα και μυρίζεις το μπαρούτι. Για να φτάνεις να ξοδέψεις το μισθό του πολέμου σου σε καινούργια κινητά και μαλακές (όσο το δυνατόν πιο μικρές και βολικές) σερβιέρτες.

Ο Ισραηλίτης διατάζει την επίθεση απο το γραφείο του. Δίνει την εντολή στον πιλότο του ελικοπτέρου, ή του αεροπλάνου, που εκει πάνω που πετά, όχι πολύ ασφαλής – αλλά τουλάχιστον δεν τον φτάνουν οι σφαίρες του εχθρού, ούτε μπορεί να διακρίνει αποκεφαλισμένα πτώματα, θα φροντίσει να διεκπεραιώσει. Θα πετύχει τον στόχο, θεαματικά. Στο γραφείο θα συζητήσουν την αγορά και άλλων πυραύλων και αεροσκαφών, που ο Αμερικανός μεσάζοντας θα χαρεί να παραδώσει στον προμηθευτή όπλων. Ακόμα πιο μακρυά αυτός απο την φρίκη, εκεί που ούτε η τηλεόραση δεν θα του φέρει τα άσχημα μαντάτα, θα ονειρευτεί μία Μέση Ανατολή υπάκουη, όπως ακριβώς την ονειρεύεται, χωρίς «κουνούπια» που να του στερούν το πολύτιμο πετρέλαιο.

Μου θυμίζει το συσκευασμένο κρέας στο σουπερ μάρκετ – είναι νόστιμο, και μοιάζει σχεδόν ευχάριστο στην άσπρη διακριτική του συσκευασία, αλλά προς θεού! δεν θέλεις να ξέρεις πως σφάχτηκε το ζώο και επιπλέον σιχαίνεσαι τα αίματα.

Θα μπορούσαμε βέβαια και εμείς να σηκωθούμε απο τον καναπέ μας, να εξαγριωθούμε, να γράψουμε -για πρώτη και τελευταία φορά- στον βουλευτή μας, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Υπουργό, στον Πρωθυπουργό, να τους πούμε πως νιώθουμε για αυτή την φρίκη, να κατέβουμε στους δρόμους, να σταματήσουμε να αγοράζουμε Αμερικανικά (αν πιστεύουμε οτι αυτοί φταίνε) προϊόντα, να κλείσουμε τα Βίλατζ και τα Μόλ, να σταματήσουμε τις κοκακόλες και τα μαρλμπορο, να κλείσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε με τα πόδια, για να τους δείξουμε που να βάλουν το πετρέλαιό τους, όλα αυτά με την ίδια πίκρα και το παράπονο που είχαμε κοιτάζοντας τα άψυχα, σιωπηλά κεφαλάκια τους να τρεμοπαίζουν απο το τρέξιμο του αδύναμου πατέρα. Αλλά γιατι να το κάνω εγώ αυτό; Ας το κάνει πρώτος κάποιος άλλος.

Θα μπορούσε βέβαια και αυτός ο Αμερικανός να σηκωθεί ο ίδιος απο το γραφείο του, να πάρει το γαμωπίστολο που του επιτρέπουν να κουβαλά εκεί στο Τέξας, και να σκοτώσει ο ίδιος αυτούς που τον εμποδίζουν απο τα σχέδιά του. Αυτό θα ήταν απόλυτα νόμιμο, έτσι προτάσει ο καπιταλισμός. Αλλά γιατί να το κάνει όταν μπορεί να πατήσει ένα κουμπί;

Το κουμπί του ιντρεκομ του για να μιλήσει με την γραμματέα του, του τηλεφώνου του για να μιλήσει με τον Ισραηλινό αρχηγό, το κουμπί του μικροφώνου του για να μιλήσει με τον πιλότο, το κουμπί του πιλότου για να στείλει -συστημένο- έναν πύραυλο.

Το κουμπί της τηλεόρασής μας για να γεμίσει ο κόσμος μας νεκρά παιδιά.

Εμείς οι δειλοί, που πατάμε κουμπιά.

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Ποτέ.

Μια φορά μόνο, στον στρατό (μετράει αυτο;) που μας έβαλαν, χειμωνιάτικα, να κοιμηθούμε σε σκηνές, για μία εβδομάδα.

Και, για να γίνει ακόμα χειρότερο, είχαμε όλοι απολυθεί απο φαντάροι περίπου τρία-τέσσερα χρόνια.

Ως ιστορία έχει πλάκα, αλλά δεν είναι αυτή το ζητούμενο.

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Αλλά την επομενη εβδομάδα, θα κάνω.

Εχω μία σκηνή, σχετικά μεγάλη, δανεική, έχω ένα sleepingbag που δεν με χωράει ολόκληρο, και τίποτα άλλο καμπιγκοειδές.

Και θα πάμε (μάλλον) Πελλοπόνησο. Δίπλα στο κύμα.

Εκτός απο Autan, έχετε καμιά ιδέα τι άλλο χρειάζομαι;

Για δώστε καμιά βοήθεια…

Εδώ και αρκετά post, αλλά και με αρκετή προσωπική εμπειρία, βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλλημα που δυσκολεύτηκα αρκετά να διαλευκάνω:

Εχει σημασία ποιός το λέει;

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ήταν απο τους πιο αγαπημένους μου στιχουργούς. Τα τραγούδια του ήταν ακριβώς αυτό που θα έβλεπα Ελλάδα της παρέας κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.

Όταν σταμάτησα να ακούω, και έψαξα να βρω το πρόσωπο πίσω απο τα γράμματα, βρήκα έναν απλό άνθρωπο, φανατικό ΑΕΚτζή, σαν οποιονδήποτε παππού που βλέπεις στα καφενεία και στα γήπεδα να φανατίζεται με αηδίες – αυτός που έχει γράψει τόσο όμορφα τον έρωτα.

Απογοητεύτηκα σφόδρα.

Αφού άκουγα την μουσική του για χρόνια, ανακάλυψα οτι ο Σταμάτης Σπανουδάκης κρύβεται πίσω απο την μουσική της ταινίας Πέτρινα Χρόνια. Μία μελωδία που σε κερδίζει – κυρίως πολιτικά, και όταν μπήκα λίγο στην λογική του πολίτη, περίμενα -το λιγότερο- έναν εντυπωσιακά αριστερό άνθρωπο, ταγμένο στις ιδέες της ταινίας που αγάπησα.

Αντ’ αυτού έπεσα σε έναν παθιασμένο δεξιό, ναι μεν με λόγο και ουσία, καθαρό και συμπαθητικό, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετο με την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ακούγοντας την αριστερά ως μελωδία.

Υπέροχα επαναστατικός, βαθιά πολιτικοποιημένος, ένας απίστευτος μύθος -που ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα με όσα πρεσβεύει και όσα θυμίζει- ο Μίκης Θοδωράκης με άφησε άφωνο όταν, όχι δα και τόσο μακρυά απο την δύσκολη περίοδο της χούντας (και σίγουρα με κοινούς ανθρώπους σε νευραλγικά σημεία) δέχθηκε το υπουργείο Πολιτισμού απο την Νέα Δημοκρατία.

Στα καθ’ημάς, η Μαρία που ζητά να πληρωθεί για το βιβλίο της, απο την αντίδρασή και την προσωπικότητά της έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον ίσους αντιπάλους με όσους αντιστάθηκαν στην ιδέα της. Οι Going Through με το τραγούδι τους Καλημέρα Ελλάδα αλλά και οι Active Member ξεσήκωσαν στο blog μου δίκαιες αντιδράσεις – αλλά όχι τόσο για τα τραγούδια τους όσο για το παρελθόν τους.

~

Μην μείνουμε στα πρόσωπα, το πιάσατε αυτό που με καίει.

Όταν ακούμε ένα τραγούδι, μία ιδέα, ένα σχόλιο – πόσο σημαντικό είναι να αξιολογήσουμε ποιός το λέει;

Δεν θα διαφωνήσουμε ούτε στιγμή αν αυτά που ακούμε είναι δίκαια ή όχι. Το θέμα δεν είναι «αν αυτός είναι άξιος ή όχι του παρελθόντος του» αλλά κυρίως αν «αυτό που λέει κρίνεται ή όχι απο τους τρόπους του, το παρελθόν του, την ιστορία του».

Πόσο ξεκόβουμε το ειπωθέν απο τον ειπωθέντα.

Μπορεί κάτι υπέροχο να ακουστεί απο έναν άνθρωπο που δεν το αξίζει;

Η κουβέντα (η ιδέα, το τραγούδι, η εικόνα) κουβάλαει την κληρονομιά του κουβαλητή της;