Πιστεύω ειλικρινά στον άνθρωπο. Στις καλές προθέσεις του. Καμιά φορά μάλιστα, σε βαθμό παρεξήγησης, θεωρώ ότι όλοι το καλό θέλουν, απλώς με άλλον τρόπο ο καθένας.

Κάπως έτσι ξεκινάω να αντιμετωπίσω την ηρωίδα του σημερινού μου post.

Το όνομά της είναι Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τραγουδίστρια με καλή φωνη θεωρώ, μου ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι που συμμετείχε σε ένα μυστήριο κοινωνικό πείραμα:

Βάλθηκε να αποδείξει ότι είμαστε ζώα.

Η Ζουγανέλη είναι τραγουδίστρια. Ναι; Ναι. Έβγαλε και έναν δίσκο πρόσφατα. Ναι; Ναι. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου λέγεται «Αττική Οδός».

Και είναι, με διαφορά, το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει.

Ωραία, μπορεί να μην είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει, αλλά είναι σίγουρα το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει να ξεφεύγει από τα Παρατράγουδα της Πάνια, ή την άλλη την γελοία εκπομπή στο extra.

Και εν πάσει περιπτώσει, είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει τόσες φορές, από τόσους «σοβαρούς» σταθμούς, κανάλια και μεταδόσεις.

Σας αφήνω να το απολαύσετε στην ίδια σκηνή που το πρωτάκουσα. Ενδιαφέρον έχουν και οι εκφράσεις και τα σχόλια των παρεβρισκομένων.

(να αφήσουμε στην άκρη γιατί ως σοβαρός άνθρωπος έβλεπα Dancing with the stars show. Θα το πιάσουμε άλλη φορά)

Αυτό είναι.

Τώρα, θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο, αλλά όχι ιδιαίτερα έξυπνο. Όπερ, υπάρχουν σίγουρα πολλοί πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι απο μένα. Επειδή είναι τόσοι πολλοί, σίγουρα κάποιοι εξ’ αυτών δουλεύουν δίπλα στην Ζουγανέλη. Μερικοί, πιθανότατα είχαν συμμετοχή στην κατασκευή του τραγουδιού.

Επειδή δεν είναι ηλίθιοι, όταν το τραγούδι άρχισε να λέει για βίδες που συγκρατούν τα δάκρυα, πρέπει να το ‘πιασαν το υπονοούμενο ότι δεν είναι τραγούδι, είναι παρατράγουδο. Πρέπει δηλαδή να κατάλαβαν οτι καλός ο Παπαδόπουλος και η Μπαλτζή, αλλά κάποια πράγματα γράφθηκαν σε χαρτοπετσέτες (και στις χαρτοπετσέτες έχουν γραφθεί και περίφημα πράγματα / αλλά αυτό δεν είναι ένα από αυτά)

Όσο βλάκας και να είσαι, το πιάνεις το νόημα.

Έναν δύο μήνες μετά, κάθε φορά που ακούω την λέξη Ζουγανέλη στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τα μίντια, ακολουθεί η Αττική Οδός.

Κάτι πάει στραβά σ’ αυτήν την εικόνα. Εξυπνοι άνθρωποι να προωθούν αυτό το άθλιο πράγμα; τι προσπαθούν να αποδείξουν;

Κάντε μία προσπάθεια μαζί μου να καταλάβουμε.

– Ενα, το τραγούδι είναι τελικά καλό. Είμαι ένας βλάκας και μισός που δεν ξέρει από μουσική, αλλά αυτό το τραγούδι θα έκανε και σκύλο να κλαψει. Δεν έχει ούτε ένα νόημα σε στίχους, σε μουσική μπορεί να είναι πιασάρικο – αλλά το νυχτικό που φοράει η ηρωίδα οδηγώντας στην αττική οδό σε κάνει να ντρέπεσαι να το τραγουδίσεις ανοιχτά. Πιασάρικο που το μουρμουράς λοιπόν δεν έχει πετύχει τον σκοπό του.

– Δύο, παραδεχόμαστε ότι δεν είναι καλό, αλλά είναι το καλύτερο δυνατόν για να προωθηθεί ο δίσκος. Εδώ, θέλω να θέσω μια προσωπική οπτική. Αν είχα οποιαδήποτε συμμετοχή στην κατασκευή του δίσκου, και έβγαινε δίσκος με τέτοιο τραγούδι εν αγνοία μου (γιατί μόνο εν αγνοία μου θα μπορούσε να βγει) θα απέσυρα άμεσα όλους τους δίσκους, θα πλήρωνα αποζημίωση αυτούς που το έχουν αγοράσει, και θα τους έκαιγα σε δημόσια θέα. Αφου τους είχα πατήσει με μία μπουλτόζα. Αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό μου. Με καρφία.

– Τρία, δεν το ξέρουμε ότι το τραγούδι είναι μάπα. Όπου και να έχω δει αναφορά στο τραγούδι, απο κάτω υπάρχουν σχόλια που λένε «μαζεύτε το». Όχι «καλό είναι μωρέ, δεν βαριέσαι» αλλά «μαζεύτε αυτό το σίχαμα πονέσαν τ’ αυτιά μου». Οπότε, ως δικαιολογία δεν στέκει.

– Τέσσερα, και ο λόγος που κάθομαι σαν μαλάκας να ασχοληθώ με αυτό το τραγούδι: Το τραγούδι είναι μάπα, το ξέρουμε, αλλά εσείς θα το ακούσετε.

Γιατί το λέμε εμείς.

Εκεί, όμως ξεπερνάμε την πλάκα. Εκεί υπάρχει η προσβολή.

Αφού πρόκειται για έξυπνους ανθρώπους, ότι λανσάρουν τέτοιο τραγούδι με προσβάλει. Με προσβάλει σαν να μου έδιναν να φάω σάπιο κρέας, ή μουχλιασμένο γάλα λέγοντάς μου «εμείς ξέρουμε για σένα». Και αν όσο αντιστέκομαι, τόσο περισσότερο μου το σερβίρουν, τόσο περισσότερο με προσβάλλουν.

Στην αρχή γέλαγα, αλλά με την επιμονή τους έχω θυμώσει σοβαρά.

Όχι ότι δεν το ήξερα, ή ότι δεν το φανταζόμουν, αλλά όσο και να πληρώνονται κάποιοι άνθρωποι για να προωθούν (αναφέρομαι σε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ιδιοκτήτες σταθμών, κλπ) αυτό το πράγμα, επειδή ακριβώς είναι γελοίο, γίνεται πιο εκνευριστικό.

~

Τούτο το blog το έχω φτιάξει για να μιλάω εξ ονόματί μου. Να μην λέει κανείς άλλος για λογαριασμό μου τι ψηφίζω ή τι εννοώ όταν ψηφίζω, τι αγοράζω ή τι εννοώ όταν αγοράζω, τι θέλω ή τι εννοώ όταν θέλω αυτό που θέλω.

Οι image makers αυτού του ντουνιά την πάτησαν, γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν για λογαριασμό μου.

Όσες φορές λοιπόν και να με μπουκώσετε με αυτό το τραγούδι, επειδή έχω blog, και δική μου σκέψη, δεν θα με πείσετε ότι είναι καλό. Πρόκειται για ένα αισθητικά άσχημο τραγούδι, και με προσβάλει κάθε φορά που μου το πλασάρετε.

Υ.Γ. Μου ψιθύρισαν ότι ο πατέρας Γιάννης Ζουγανέλης διακωμωδεί το τραγούδι της κόρης του σε σκετς.

Αν ισχύει, τότε ένα μεγάλο μπράβο στον Γιάννη, ένα μεγάλο μπράβο στην Ελεονώρα αν μιλιέται ακόμα με τον πατέρα της – αλλά κρατάω ότι το τραγούδι είναι τόσο χάλια που δουλεύονται ακόμα και μεταξύ τους. Και, το πιο σημαντικό, συνεχίζουν να δουλεύουν και εμάς.

Υ.Γ. Δύο: Επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, και δεν γράφω με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, καμιά φορά δεν τα καταλαβαίνουν όλοι. Για να το κάνω λοιπόν κατανοητό, με τα καθίκια που επιμένουν να πλασάρουν αυτό το έκτρωμα είμαι θυμωμένος. Με την Ζουγανέλη δεν είμαι θυμωμένος, είμαι, απλώς, απογοητευμένος. Αλλά νέα είναι, έχει χρόνο να επιδιορθώσει αυτή την σχεδόν ανεπανόρθωτη ζημιά στην καριέρα και στην πορεία της.

Υ.Γ. Τρία: Κρατήστε την σοβαρή πιθανότητα να είμαι ένας άμουσος μαλάκας. Αν σας αρέσει το τραγούδι, κανένας μαλάκας δεν θα έπρεπε να σας πει ότι είναι βλακεία: δικαιούται να πει μόνο ότι το θεωρεί, ο ίδιος, βλακεία. Προσωπική η γνώμη μου, όχι παγκόσμιο θέσφατο. Μη τρελαθούμε κιόλας.