Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Πόνος.Και κανένας δε μπορεί να τον ανακουφίσει.Επέστρεψα πριν λίγη ώρα και ο πατέρας μου στην ίδια κατάσταση παρ΄ότι είχε πάρει 2 παυσίπονα.Δεν είναι λογικό να αναρωτιέμαι κατά πόσο καλή δουλειά κάνει ο γιατρός?Για ποιο λόγο γίνονται τόσες θυσίες στο βωμό της επιστήμης αν όχι για να απαλύνουμε τον πόνο?Απαισιόδοξο αλλά αυτή είναι η πραγματικότητά μου.Εκείνος έχει χάσει κάθε λόγο να ελπίζει.Τι να κάνω,τι να πω για να του δώσω κουράγιο που φαίνονται και σε εμένα όλα μάταια πια?
KOURAGIO SE OLOUS SAS KATALAVENO APOLITA GIATI PERNO KAI EGO MIA APO TA IDIA FILIA SE OLOUS PSILA TO KEFALI KAI DINAMI
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΝΙΩΣΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ.ΙΣΩΣ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΙΣ 31/12 ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ.ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙ;ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΩΝΙΚΟ;ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ(ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ)
ΚΑΙΤΗ. Εχω γράψει κάποια πράγματα παραπάνω (έχουν παρεμβληθεί άλλα μηνύματα). Ισως να βοηθήσουν. Αυτό που μπορείς να του πεις (κάτι που έκανα και εγώ) είναι ότι είναι μια έξαρση που αντιμετωπίζεται. Θα κάνει τον κύκλο της αλλά μετά θα νιώσει καλύτερα
Ioanna, Κωστα, Καιτη και ολοι οι υπολοιποι.. κι εμείς με τον θειο μου ειμαστε σε παρομοια κατασταση. Το χειροτερο ειναι αυτο το «μες στις γιορτες» … μαλλον το χειροτερο ειναι οτι υποφερει..
Καλη δυναμη σε ολους μας.
Καλησπερα σε ολους…Η μητερα μου εμφανισε καρκινο στις ωοθηκες πριν 2 χρονια.Εγινε αφαιρεση στο Ιατρικο,ακολουθησε χημειοθεραπεια,και για εναμιση χρονο ολα ηταν καλα.Μετα παρουσιαστηκαν ανεβασμενοι λιγο οι καρκινικοι δεικτες,και ξανακαναμε χημειοθεραπεια για περιπου εναμιση μηνα.
Πριν 2 μηνες,κι ενω ειχε τελειωσει με τη θεραπεια,αρχισε να αισθανεται αδυναμη,και ουσιαστικα να παραλυει το αριστερο χερι και ποδι.Μετα απο εξετασεις στο νοσοκομειο,βρηκαμε καποιον ογκο στον εγκεφαλο,σε σημειο ομως που μπορουσε να αφαιρεθει ολικα,μιας και ηταν ενα κομματι.Η επεμβαση εγινε,ολα πηγαν καλα δοξα τον Θεο,και τωρα ακολουθει θεραπεια με ακτινες.
Ποιο ειναι το θεμα??
Ποτε απο την αρχη,οι γιατροι δεν εκριναν πως επρεπε να γινει αξονικη στον εγκεφαλο!!
Μας εξηγησαν πως δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να γινει μετασταση απο ωοθηκες,στον εγκεφαλο.Και να λοιπον,που εγινε κι αυτο…Και τωρα σε ερωτηση μου,αν θα περνουν τωρα τους ασθενεις απο αξονικη,κι ας μην υπαρχει λογος,μου απαντησαν αρνητικα…Δεν ξερω αν πρεπει να ειμαι θυμωμενος,η απογοητευμενος.Η αληθεια ειναι πως καποιες φορες με παιρνει απο κατω,και σκεφτομαι μονο αρνητικα…
Η μανα ειναι 70 ετων,και μεχρι σημερα ηταν ενας ανθρωπος υγειης,δυνατος,χαρουμενος.Το οτι και λογω φαρμακων εχει κουραστει,με τρελλαινει…
Συγνωμμη αν σας κουρασα,αλλα βλεπω πως ειστε μια καλη παρεα.Ευχομαι σε ολους σας τα καλλυτερα,παντα υγεια,πιστη,δυναμη,και ολα τα καλα του κοσμου!
ΑΓΑΠΗΤΕ YIANNISG ΕΤΣΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΔΩ.Η ΛΕΞΗ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΟΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΑ.ΕΜΕΝΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΡΙΝ 14 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΑΝΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ.ΞΕΡΕΙΣ ΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΟΤΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΑΡΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΓΕΙΑ.
Άννα πέρασα την μεγάλη περιπέτεια του καρκίνου στο μαστό πρίν δύο χρόνια. Αυτή την εποχή είχα τελειώσει χημιο και ξεκινούσα ακτινο. Ο γιατρός μου ήταν αυτός που με βοήθησε όχι μόνο από ιατρική άποψη αλλά και από ψυχολογία. Εγώ του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Και δεν διστάζω να ανακοινώσω και το όνομά του γιατί πιστεύω οτι όλα πρέπει να μαθαίνονται. Και των γιατρών που είναι άριστοι αλλά και αυτών που παίζουν με τους ασθενείς. Νατσιόπουλος. Θα σου λύσει όλες τις απορίες. Αν ενδιαφέρεσαι είμαι πρόθυμη να σε ενημερώσω. (το email μου το έχει ο αρκουδος)
Κώστα, Καίτη, Δέσποινα, geman, Αγάπη και σε όλους ονομαστικά Εύχομαι οι φετινές γιορτές να είναι όσο το δυνατό ευχάριστες, οι μικρές καθημερινές στιγμές είναι αυτές που κάνουν την διαφορά στην ζωή μας. Ας μην τις χάσουμε.Ας χαρούμε με αυτούς που είναι κοντά μας και τους αγαπάμε και ας συνεχίσουμε να δίνουμε τις μάχες μας ο καθένας από το πόστο του.]
Και αυτό σας το λέω είχα και άλλη εμπειρία συνδεδεμένη με την εποχή. Γιατί τα Χριστούγεννα του 2004 μάθαμε ότι ο πατέρας μου είχε καρκίνο στο κεφάλι. κατάσταση μη αναστρέψιμη. Έζησε ως τις 20 Ιανουαρίου. Αυτές ήταν οι τελευταίες μέρες μαζί του και τελικά τώρα τα αισθήματα τέτοιες μέρες είναι ανάμικτα.
Για αυτό κατέληξα «ζήσε το τώρα» και αυτό αξίζει
Καλές γιορτές λοιπόν χαρούμενες με τις οικογένειες και τους φίλους.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ . Με πολύ αγάπη
IOANNA2206 Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι. Του πατέρα μου του ανακοίνωσαν τί είχε ανήμερα των γενεθλίων του! Και φυσικά δεν πρόλαβε να τα ξαναγιορτάσει. Νομίζω ότι η καλύτερη ευχή είναι να του πεις γρήγορα να γίνει καλά και να πάνε όλα όπως τα θέλει. Ξέρω ακούγεται γενικό, αλλά ο,τιδήποτε άλλο μάλλον θα τον εκνευρίσει.
Οσον αφορά το θέμα της εξωσωματικής, επειδή πρέπει να έχεις και πολύ καλή ψυχολογία, καλό θα ήταν να το ξεκινήσεις αν το έχεις πάρει απόφαση πως ό,τι και να γίνει με τον πατέρα σου δεν θα μπορέσεις να το αλλάξεις και επομένως δεν θα σε επηρεάσει και ψυχολογικά και άρα και την εξέλιξη της εξωσωματικής.
Θέλω να πω πως δεν πρέπει να σκεφτείς «ο πατέρας μου έχει αυτό το πρόβλημα και εγώ σκέφτομαι πώς θα κάνω παιδί». Αυτό δεν θα πρέπει να σε γεμίζει τύψεις ή δεύτερες σκέψεις. Οι γονείς μας θέλουν να είμαστε ευτυχισμένοι και να προχωράμε στη ζωή μας. Αυτό το θέλουν τώρα και θα το θέλουν και αργότερα όταν δεν θα ζουν. Οπου και να βρίσκονται θα σκέφτονται εμάς και θα θέλουν να μας βλέπουν μαχητές και συνεχιστές της ζωής. Τί καλύτερος τρόπος να συνεχίσεις τη ζωή σου προσπαθώντας να φέρεις στον κόσμο μια καινούργια ζωή.
Αν το πεις κιόλας στον πατέρας σου είμαι σίγουρη πώς «θα βγάλει φτερά»!
Μόνο σκέψου αν θα μπορέσει κάποιος άλλος να αναλάβει το τρέξιμο με τους γιατρούς έτσι ώστε εσύ να μην κουράζεσαι.
Την απόφαση βέβαια εσύ θα την πάρεις, απλά σου λέω πώς σκέφτομαι. Δεν πίστευα ποτέ ότι μετά το θάνατο του πατέρα μου θα υπερίσχυε η δύναμη και όχι η αδυναμία. Η αγάπη για τη ζωή και όχι η θλίψη και η απογοήτευση.
Ισως νιώθω έτσι επειδή ο πατέρας μου, πίστευε τα εξής:
«Καλύτερα να σε ζηλεύουν παρά να σε λυπούνται» και
«Μη σκύψεις ποτέ το κεφάλι σε κανέναν. Μόνο αν έρθει η ώρα να σου το πάρουν. Αλλά και εκείνη την ώρα εσύ θα αποφασίσεις αν τελικά θέλεις να σου το πάρουν».
Ξέροντας ότι με βλέπει και ότι θέλει να με βλέπει δυνατή συνεχίζω τη ζωή μου έχοντας ψηλά το κεφάλι, και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση βλέποντας την έκπληξη στα μάτια όλων αυτών που περίμεναν ότι μετά το θάνατο του πατέρα μου θα ήμουν με σκυμμένο κεφάλι και βουτηγμένη στο κλάμα και τη θλίψη.
Καλή δύναμη σε όλους.
Despina
πραγματικά σε θαυμάζω.Έχεις τόση δύναμη.Εγώ δε ξέρω από που να κρατηθώ.Υπάρχουν μέρες που η σκέψη ότι μπορει να «φύγει » ο πατέρας μου με καταρρακώνει.Σήμερα βγήκε από το νοσοκομείο και συνεχίζει να πονάει.Αν δεν υπήρχε αυτό πιστέψτε με θα τον ξεχνούσε τον καρκίνο.Ο πόνος όμως του το θυμίζει κάθε λεπτό.
Δεν ξέρω αν είμαι πολύ καλή παρέα αφού μόνο απαισιόδοξες σκέψεις μοιράζομαι μαζί σας.Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν λέω σε κανέναν από εσάς λόγια συμπαράστασης.Καταλαβαίνω πως όλοι περνάτε τα ίδια.Μέχρι πρόσφατα απλά στεναχωριόμουν.Τώρα συμπάσχω.
Δύναμη και υπομονή.
KAITH. Έτσι ήμουν και εγώ και έλεγα ότι αν πέθαινε ο πατέρας μου θα πέθαινα και εγώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω τί μου συμβαίνει, ειλικρινά. Στην αρχή νόμιζα πώς τρελλάθηκα. Μετά σκέφτηκα ότι αυτό που με καταρράκωνε ήταν ότι τον έβλεπα να υποφέρει. Το ότι θα πέθαινε δεν μπορούσα να το ανατρέψω. Αλλά το να υποφέρει… Τώρα με παρηγορεί η σκέψη ότι δεν υποφέρει. Οταν η μητέρα μου μας τηλεφώνησε στις 3 το πρωί ότι ο πατέρας μου πέθανε ένιωσα να μου έφυγε ένα βάρος. Στην κηδεία έκλαψα ελάχιστα. Είχα κλάψει τόσο πολύ, μα τόσο πολύ πριν.
Σίγουρα αυτές τις ημέρες έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κλάψει πολύ. Αλλά όχι τόσο όσο περίμενα.
Τελικά το ότι δεν υποφέρει είναι αυτό που μου δίνει δύναμη.
Να σκεφτείς τα Χριστούγεννα θα έρθουν στο σπίτι για φαγητό η μαμά μου και η γιαγιά μου. Θα μαγειρέψω, θα στρώσω τραπέζι και θα βάλω τα καλά μου.
Νιώθω ότι το χρωστάω στον πατέρα μου. Ισως κλάψω εκείνη την ώρα δεν ξέρω, γιατί η θέση του θα είναι άδεια. Αλλά σίγουρα δεν θα είναι ένα μίζερο τραπέζι. Θα είναι όπως θα το ήθελε εκείνος.
Τί να σου πω? Μπορεί και να τρελάθηκα!!!!
Despina, όχι δεν τρελλάθηκες καθόλου.. είναι όπως λες ότι οι άνθρωποι που μας αγαπούν θέλουν να μάς βλέπουν καλά, όπου και να βρίσκονται. Η γιαγιά μου μάς άφησε τον Σεπτέμβριο, αλλά το περίμενε από καιρό και μού το έλεγε συνέχεια «θα έχεις δύναμη θα συνεχίσεις τη ζωή σου και θα είσαι καλά».
Μόνο μίζερο δεν θα είναι το τραπέζι σας, γι αυτό είμαι σίγουρη και ας μην σε ξέρω.
Καλή δύναμη, μέρες που είναι, σε όλους μας. Εμείς πια πολύ άσχημα.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.ΜΠΡΑΒΟ ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ.ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΑΣ ΠΙΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ ΓΙ’ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. ΚΑΙΤΗ ΜΗΝ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΕΣ.ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΦΕΡΑΝΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑ ΜΑΣ ΜΑΘΑΝΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ.ΧΑΡΗ Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΜΑΘΑ ΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.ΑΠ’ΑΥΤΗ ΠΑΡΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΕ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 29/12 Υ.Γ ΤΑ LONALGAL KAI TA LONARID ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΙΔΙΕΣ ΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΑΠΛΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ Κοδεΐνης ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.ΕΜΕΝΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΝΑΛΛΑΞ
Μια μονο συμβουλη:
γνωμες ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ογκολογο
αλλα αγωγη φαρμακων …
ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ογκολογο….
————————————————————————–
Να εχετε παντα στο μυαλο σας οτι καλως η κακως στο τεραστιο αυτο κικαιωνα των φαρμακων ο καθενας θελει να διαλεξουμε τα δικα του φαρμακα την δικια του θεραπεια..
Δεν ειναι κακο μια ερωτηση :(ψυχραιμια χρειαζεται) τι σειρα φαρμακων (αγωγη) θα ακολουθησει ο ασθενης…
Στη αρχη ειναι η κλασικη ερωτηση δεν ξερουμε αναλογα πως θα αντιδρασει ο οργανισμος του..
…στην συνεχεια και οσο περναει ο καιρος θα πεταει που και που ενα καινουργιο φαρμακο τι ειναι αυτο..ξερουμε..
και οταν θα λειπει καποια στιγμη αυτος ο γιατρος και παμε/πατε σε καποιον αλλο και μας/σας πει οτι αυτο θα τον ανακουφησει θα το αγορασουμε/τε και αλυσιδα…μολις πηρατε ενα φαρμακο απο καποιον αλλον γιατρο …το αν ειναι καλο η οχι δεν θα το ξερουμε/ξερετε πριν να ειναι πολυ αργα….
Τελος παντων ολα στο προγραμμα ειναι….
Καλα Χριστουγεννα….
Καλες γιορτες
….και με ενα καινουργιο «φαρμακο» του καρκινου…
Αντι για στεφανια μαζεψαμε καποια χρηματα για να τα δωρησουμε σε καποια οργανωση «κατα» του καρκινου….
η καθε προταση σας θα εκτιμηθει…
Ευχαριστω πολυ…
Ιοαννα2206 Σέυχαριστω που ασχοληθηκες μαζι μου…Πραγματικα,απελπιζομαι οπως ολος ο κοσμος καποιες φορες,αλλα απ την αλλη υπαρχει και θετικη πλευρα…Μακαρι να μπορουσα ολους αυτους τους ανθρωπους που ταλαιπορουνται με τον καρκινο,να τους πεισω,πως με καλη ψυχολογικη κατασταση,με κεφι και με τρελλα,υπαρχει τροπος να χαθει μια για παντα απο μεσα τους…Το πιστευω,βαζω το χερι μου,το σωμα μου ολο μες τη φωτια γι αυτο…
Καλη Καινουργια Χρονια ευχομαι σε ολους σας,με υγεια,και ολα,ΟΛΑ τα καλα!!
Καλημέρα σε όλους. Χρόνια Καλά!
Παρόλο που πιέστηκα πολύ τελικά τα κατάφερα να μην καταρρεύσω μπροστά στη μητέρα μου. Τα Χριστούγεννα ήρθαν σπίτι με τη γιαγιά μου (τη μητέρα της) και σκεφτόμουν πώς θα ανοίξω την πόρτα και θα δω εκείνη την ημέρα τη μητέρα μου μόνη της χωρίς τον πατέρα μου.
Μαγείρευα και έκλαιγα. Εστρωνα τραπέζι και έκλαιγα. Ελεγα δεν θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα να με δει να κλαίω γιατί ξέρω ότι το στήριγμά της είμαι εγώ. Μέσα σε όλα που την απασχολούν δεν μπορεί να έχει και τη δική μου έννοια.
Αφού έκλαψα, ντύθηκα, βάφτηκα και περίμενα να έρθουν.
Τα μάτια της μητέρας μου ήταν κόκκινα παρόλο που έκανε την άνετη. Λέω κοίταξε να δεις. Η μια κοροϊδεύει την άλλη 🙂
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως η ατμόσφαιρα δεν ήταν βαριά. Ολοι ήμασταν χαμογελαστοί και ευχάριστοι. Συμπεριφερόμουν σαν να ήταν κάπου εκεί ο πατέρας μου και μας έβλεπε.
Τώρα υπάρχει το τελευταίο δύσκολο κομμάτι των εορτών. Η Πρωτοχρονιά. Γενικά την Πρωτοχρονιά είμαι ευσυγκίνητη έτσι και αλλιώς. Θα προσπαθήσω να μην κλάψω πάλι. Μετά από τόση προσποίηση λέω να γραφτώ σε Δραματική Σχολή μην πάει χαμένο τόσο ταλέντο!
Συνέχεια περνούν από το μυαλό μου δύο εικόνες: μία με το πρόσωπο του πατέρα μου να μορφάζει από τον πόνο και μια η όψη του λίγο πριν την ταφή όταν άνοιξαν το φέρετρο.
Οταν έρχεται η πρώτη εικόνα στο μυαλό μου λέω τουλάχιστον τώρα έχω την επιλογή να τον σκέφτομαι όπως ήταν όταν ήταν καλά και δεν τον βλέπω να υποφέρει. Σκέφτομαι δηλ. ότι αν ζούσε θα πονούσε, άρα καλύτερα που δεν ζει. Μακάβριο, ε?
Αλλά για να δείτε πόσο κακός είναι ο κόσμος, με είδε συνάδελφος στο γραφείο δύο ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου και ήθελε να βρει έναν τρόπο να δείξει ότι «απογοητεύτηκε» που δεν φορούσα μαύρα. Και μου είπε το εξής: Θα φορέσεις μαύρα? Και της λέω, πότε ακριβώς γιατί τα μαύρα ΄’η τα φοράς από την αρχή ή δεν τα φοράς καθόλου. Οχι, όχι μου λέει καλύτερα μη βάλεις.
Δεν ήθελα να φανώ μικροπρεπής, αλλά ήθελα να της πω όταν πεθάνει ο δικός σου πατέρας βάλε ό,τι θέλεις. Εγώ έτσι πενθώ τον δικό μου.
Βλέπετε εκείνη είχε κάνει το Ασπρόπυργος-ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ Κολλιάτσου-Παγκράτι κάθε μέρα για να προλαβαίνει τον γιατρό να δίνει τη συνταγή με τις μορφίνες. Γιατί ο γιατρός έφευγε στις 4.30 και εγώ σχολάω στις 4 και πέρα από 3 μορφίνες την ημέρα δεν μπορεί να γράψει ο γιατρός. (ο πατέρας μου πέθανε στο σπίτι και επομένως όλη η νοσηλεία γινόταν κατ΄οίκον με τις οποιες δυσκολίες).
Εκείνη κοιμόταν με το τηλέφωνο αγκαλιά για να περιμένει πότε θα της τηλεφωνούσαν για να της πουν ότι πέθανε.
Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά είναι λυπηρό και απογοητευτικό να έχεις τον πόνο σου και από την άλλη να έχει και την κοινωνική κριτική.
Φιλιά σε όλους
Χρονια Πολλα σε ολους.Περασαν και τα Χριστουγεννα.Ηταν δυσκολα.Δεσποινα μου κανε κουραγιο.ο πονος σιγα σιγα θα γλυκανει.Το ξερω παντα θα σου λειπει.Εμεις σημερα πηγαμε σε γαστρεντερολογο και ευτυχως ολα καλα με το εντερο απλα υπαρχει μια ραγαδα η οποια προκαλει τον εντονο πονο.ελπιζω με την αγωγη που του δοθηκε να φυγει ο πονοσ γιατι μετα απο 40 περιπου μερες πονου τα Χριστουγεννα αφου φυγαμε ολοι και εμεινε μονοσ με τη μανα μου για πρωτη φορα ξεσπασε.της ελεγε οτι δεν αντεχει αλλο και θελει να πεθανει.θαυμαζω ολους εσας που αντεξατε τους πονους τησ χημειοθεραπειας.ο πατερασ μου φοβαται τον πονο και το νοσοκομειο οχι τον καρκινο.αυτον τον αποκαλει με το ονομα του και τον παλευει.ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Καλησπέρα φίλοι μου, κα εν αμεγάλο καλωσόρισμα στᨻκαινουρια » παιδιά στην παρέα μας.Καταρχήν Χρόνια πολλα κα καλα σε ολους.Για μένα αυτες οι γιορτές ηταν παρα πολυ δύσκολες.Η απουσία του μπαμπακουλι ( οπως τον αποκαλουσα) έντονη.Δεσποινα διαβάζοντας αυτα που εγραψες για το Χριστουγεννιατικο τραπέζι σας ενοιωσα οτι τα εγραψα εγω.Ετσι ακριβως ημασταν και εμεις χωρις τον μπαμπακα. Ελεγα συνεχως μεσα μου : μην εισαι ετσι Αγάπη ,ο μπαμπακουλης δεν θα ηθελε να σε βλεπει ετσι, θα ηθελε να σε βλέπει να γέλας.
Καιτη μου ολοι εμεις εδω , αλλοι λίγο άλλοι πιο πολύ,(οπως εγώ) μοιραστήκαμε τις απαισιόδοξες σκέψεις μας και το «βάρος»μας με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αλλα τους νοιώθουμε πολυ δικούς μας.Εγω την συμπαράσταση που βρήκα εδω δεν την βρήκα ουτε σε αυτούς που μεχρι πριν θεωρούσα ατομα στα οποια μπορω να στιριχτώ.Γιαυτο και πιστευω οτι θα συμφωνισουν ολοι μπορεις να μοιραζεσαι τα παντα μαζι μας,οτι σε απασχολει και οτι σε βαραίνει.
Σας στέλνω την αγάπη μου απο την παγωμένη αλλα οχι χιονισμένη Ορεστιάδα.Φιλακια
Καλησπέρα σε όλους, χρόνια πολλά και πάνω από όλα υγεία.
Θα ήθελα τη γνώμη σας (πάλι..).Ο πατέρας μου με καρκίνο πνευμονα και πιθανή μετασταση στο επινεφρίδιο έκανε 6 χμθ στο ριο και ο γιατρός είπε να σταματήσουμε και να δούμε πώς θα τα παει ο οργανισός.ούτε προφυλακτική στον εγκέφαλο ούτε ακτινοβολία στον πνευμονα…πήγα και ρώτησα για cyber knife δεν κάνει στην περιπτωσή μας, πήγα στο μετροπολιταν μου είπαν οπωσδήποτε ναι για την προφυλακτικη εγκεφάλου.θέλω να δω και τον Κοσμίδη στο Υγεία…δεν ξέρω τί να αποφασίσω.Χωρίς να είμαι γιατρός θα προτιμούσα να κάνουμε προφυλακτική στον εγκέφαλο και καποιες ακτινοβολιες στον πνευμονα…μήπως όμως ετσι εξασθενήσουμε τον οργανισμό του;ο μικροκυτταρικός όμως κάνει μια υποχώρηση καιμετά γεμίζει τον ασθενή…
τί λέτε?
αντέχω να μου πειτε και μετα την πρωτοχρονια…αρκεί να περάσετε καλα τις γιορτές…
ελάτε παιδιά ας σηκώσουμε λίγο κεφάλι!!!!!ειναι πολύ δυσκολα το ξέρω γιατι και εγώ μια απο σας είμαι αλλά αν μας παρει και απο κάτω χειρότερα δεν θα ναι?? (ΟΚ δεν ειμαι καλή στο να δίνω κουράγιο αλλά…_
χρονια πολλά καλή χρονια σε όλους
Χρονια Καλά, το πιο σημαντικό είναι αυτό. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε φρικτά τις τελευταίες μέρες, και Δέσποινα σε καταλαβαίνω.. το σκέφτομαι κι εγώ ότι γλύτωσε.
Όσο για τον κόσμο, πάντα έτοιμος με την «καλή κουβέντα».
Καλή Πρωτοχρονιά, να φέρει όμορφες στιγμές για να πάρουμε δυνάμεις να συνεχίσουμε.. γιατί σίγουρα θα συνεχίσουμε.
Bill, κάποια οργάνωση σχετικά με παιδιά θα ήταν καλή ιδέα.
Δυστηχώς μόνο άσχημα έχω και για απόψε.
Πήγα στο γιατρό σήμερα για πρώτη φορά από τότε που νοσηλεύτηκε ο πατέρας μου και κυριολεκτικά με ισοπέδωσε.Μου είπε εν τάχει πως οι μέρες του είναι μετρημένες! Έκανε όσα μπορούσε αλλά έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ανθεκτικό καρκίνο ο οποίος δεν υποχωρεί.Μίλησε ακόμα και για παράλυση αφού ο καρκίνος ανεβαίνει πιέζοντας τον μυελό των οστών.Ακούτε θα πεθάνει παράλυτος!!!Δενείχα το κουράγιο να τον κοιτάξω μετά.’Εφυγα άρον άρον από το νοσοκομείο για να μην αρχίσω να κλαίω μπροστά του.Εχει αρχίσει να νιώθει πως το τέλος πλησιάζει.Είναι τόσο άδικο.Ούτε 60.Εβγαλε τη σύνταξη που τόσα χρόνια έλεγε πως τη θέλει για να ξεκουραστεί και τώρα?Αλλά και πάλι τίποτα δεν λέει,Το μόνο που θέλει είναι να πάει στο σπίτι του καλά
Καλημέρα σε όλους.
ΜΑΡΙΝΑ. Διάβασα τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σου αλλά, εγώ τουλάχιστον, δεν νιώθω ότι είμαι σε θέση να σου πω τί είναι σωστό και τί είναι λάθος, με την έννοια του ότι δεν είμαι γιατρός.
Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ό,τι σου είχα ήδη γράψει στο e-mail σχετικά με τη θεραπεία που είχαμε ακολουθήσει στον πατέρα μου. Νομίζω ότι θα μπορέσεις να καταλήξεις κάπου εάν ακούσεις και τη γνώμη από το ΥΓΕΙΑ. Αν κατάλαβα καλά έως τώρα, σύμφωνα με αυτά που σου έχουν πει οι δύο γιατροί, το δίλημμα είναι αν θα κάνετε ακτινοβολία στον εγκέφαλο προληπτικά ή όχι. Για ακτινοβολία στον πνεύμονα δεν σου έχουν πει τίποτα έως τώρα, άρα δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
Αν σου μιλήσει για ακτινοβολία στον πνεύμονα το ΥΓΕΙΑ τότε το ξανασκέφτεσαι. Αλλά αν σου πουν για ακτινοβολία στον πνεύμονα ρώτησε σε τί θα ωφελήσει: Προληπτικά ή στοχευμένη θεραπεία για τον πνεύμονα (αν και νομίζω ότι θα πουν το πρώτο και για αυτό δεν είμαι σίγουρη πάλι).
Έχε υπόψη σου ότι η ακτινοβολία καταβάλει τον οργανισμό όπως η χημειοθεραπεία δηλ. ρίχνει λευκά, δημιουργεί ατονία. Δεν μιλάω για πιο βαριές παρενέργειες λαμβάνοντας υπόψη ότι τις ακτινοβολίες θα τις κάνετε είτε στο ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ είτε στο ΥΓΕΙΑ όπου τα μηχανήματα είναι καινούργια. Καλό θα ήταν πάντως να ρωτήσεις τις παρενέργειες και στις δύο περιπτώσεις για να καταλάβεις αν υπάρχει ουσιαστική διαφορά στην ποιότητα των μηχανημάτων.
Πιστεύω να βοήθησα και όχι σε μπέρδεψα.
Καλή φώτιση και καλή επιτυχία σε ό,τι αποφασίσεις.
ΚΑΙΤΗ. Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά γνωρίζω ακριβώς τί περνάς. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ισως το μόνο που θα μπορούσες να κάνεις (εφόσον συνεννοηθείς με τους γιατρούς και εφόσον μπορείτε να υποστηρίξετε κάτι τέτοιο) είναι να δεις αν μπορεί να νοσηλευθεί στο σπίτι για να είναι πιο άνετα.
Οι δυσκολίες που υπάρχουν σε αυτή την περίπτωση (αν δεν είναι σε κάποια ενδοφλέβια φαρμακευτική αγωγή) είναι το θέμα της φροντίδας (σωματική καθαριότητα – ειδικά αν δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί είτε τώρα είτε αργότερα) και η αντιμετώπιση αναπάντεχων επεισοδίων (πόνοι ή ο,τιδήποτε άλλο). Αυτά συζήτησέ τα με τον γιατρό. Οι γιατροί, όταν ο πατέρας μου είχε φτάσει στο τελευταίο στάδιο, μας είπαν να τον κρατήσουμε σπίτι γιατί δεν υπήρχε λόγος νοσηλείας. Αν το καλοσκεφτείς αν δεν του κάνουν κάποια ενδοφλέβια θεραπεία όπως είπα παραπάνω, ο ορός που θα του βάζουν στο νοσοκομείο δεν θα του προσφέρει τίποτα πέρα από το να παρατείνουν την ταλαιπωρία. Επειδή, αν κάποιος φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να φάει ο ορός προσφέρει μόνο ενυδάτωση που τον κρατάει μεν στη ζωή (για κάποιο διάστημα) αλλά χωρίς να του προσφέρει τίποτα.
Μπορεί να σου ακούγονται σκληρά όλα αυτά, αλλά στα λέω επειδή τα πέρασα. Ο πατέρας μου είχε πολλά πτύελα και κάποια στιγμή δεν μπορούσε να βήξει έντονα για να τα βγάλει με αποτέλεσμα να πνίγεται. Η μητέρα μου δεν ήθελα να τον πάμε στο νοσοκομείο γιατί εκεί θα του έκαναν τραχειοστομία που δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο για τον ασθενή. Αντί αυτού, έβαζε γάντια και με τα χέρια της τα έβγαζε από το στόμα του. Αυτό σου το λέω σαν παράδειγμα για τα προβλήματα φροντίδας. Όπως επίσης το θέμα αντιμετώπισης του πόνου. Εάν περάσει το στάδιο με τα παυσίπονα και τυχόν χρειαστεί ενέσιμη μορφίνη θα έχει τρέξιμο για να εξασφαλίσεις τις ενέσεις (δες παραπάνω που έχω γράψει σχετικά).
Δεν θέλω να σε ρίξω ψυχολογικά, αλλά σου τα λέω σε περίπτωση που θα ήθελες να τον έχετε σπίτι για να νιώσει καλύτερα.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα άλλο.
Απλά να ξέρεις ότι εδώ θα μπορέσεις να βρίσκεις ψυχολογική στήριξη όποτε τη χρειάζεσαι χωρίς τον φόβο ότι κάποιος θα πει ουφ! τη βαρέθηκα να κλαψουρίζει κ.λ.π. Γιατί εδώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει και περνούν αυτά που αντιμετωπίζεις.
Και έχε υπόψη σου το εξής: Ο Θεός μας στέλνει όσα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Απλά κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι υποτιμούμε τις δυνάμεις μας. Ψάξε μέσα σου τη δύναμη και θα τη βρεις. Αυτό έκανα και εγώ. Μην προσπαθείς να πάρεις δύναμη από αλλού.
Φιλιά πολλά
Επιτέλους ήρθε η ώρα να πάρω και εγώ άδεια.
Εύχομαι λοιπόν από τώρα διότι θα λείπω……
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους σε όσους παλεύουν με το αγαπητό φίλο μας τον καρκίνο και σε όσους βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους να μάχονται. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όλοι περιμένουμε εναν καινούργιο χρόνο καλύτερο από τον προηγούμενο. Αυτό θέλω για όλους εμάς.]
Κουράγιο και δύναμη από τα βάθη της καρδιάς μου.
Gman, Δέσποινα, Λένα, Αγάπη, Ιωάννα, Κώστα, Καίτη και σε όλους εδώ
Με πολύ αγάπη τις καλυτερες ευχές μου
Αρκούδε και για σε σένα (δεν χρειάζεται να επαναλάβω πόσο μας βοηθάς) ότι ακριβώς επιθυμείς στην ζωή σου να το πραγματοποιείς. ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ
Θα τα πούμε «του χρόνου»
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
ΟΠΩΣ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΥΤΕΣ
ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΙΚΤΑ. ΤΗ ΜΙΑ ΓΕΛΑΩ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΛΑΙΩ
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΩ.
ΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ , ΜΕΤΑ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, Ο ΟΓΚΟΣ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Η ΚΑΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΠΑΙΞΕ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΔΟΧΟ ΚΥΣΤΗ
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΑΝ ΤΙ ΕΧΕΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΤΟ ΟΓΚΙΔΙΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ? ‘Η ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ?
ΤΗ ΜΙΑ ΑΦΗΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΛΕΩ ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΛΕΩ ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΤΩ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Επ επ…
σαν να μας πήρε λίγο από κάτω αυτές τις μέρες, μελαγχολία των γιορτών ίσως ;
Για ξεχάστε τα όλα και κάντε καλή Πρωτοχρονιά, περάστε καλά και πάρτε το μυαλό για λίγο μακριά από τον καρκίνο. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας περιμένει και τη νέα χρονιά 😉
Χρόνια πολλά σε όλους, καλή χρονιά με πολύ υπομονή!
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ 71 ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ.ΑΝΝΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ.ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΑΛΛΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΑΣ ΚΑΤΣΕΙ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΑΥΤΟΣ.ΑΡΚΟΥΔΕ Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ.
Καλή χρονιά σε όλους.Εύχομαι ολόψυχα ένα θαύμα στη ζωή του καθενός από εσάς.Αρκούδε,Despina,Citronella,Ioanna2206,Aγάπη,despinaS,geman,Μαρίνα και σε όλους τους υπόλοιπους ότι καλύτερο μέσα από τη ψυχή μου.
Να χαμογελάς
κι ας έχει ραγίσει η καρδιά.
‘Οταν πονάς και χάνεσαι στο σκοτάδι
τότε πρέπει να χαμογελάς
δεν ωφελεί να κλαις.
Όταν χαμογελάς
το πρόσωπό σου φωτίζεται
το φως διώχνει το ζοφερό σκοτάδι
ο πόνος σιγά-σιγά μαλακώνει
το δάκρυ αργά στεγνώνει.
Αντώνης Χ. Κούρος
Ευχομαι σε ολους εσας ξεχωριστα Χρόνια Πολλα,Χρόνια καλά, Χρόνια ευτυχισμένα.Στο χρόνο αυτό που έρχεται μόνο χαρές να ζήσετε και οτι σας στέρησε το 2008 απλόχερα να σας το χαρήσει το 2009. Αρκουδε μου και σε σενα απευθυνονται οι ευχες μου.Σε ευχαριστώ πολύ για όλα.Γιατι απο εδω μεσα γνωρισα υπέροχους ανθρώπους και πιστεψε με οικοδομήθηκαν και υπέροχες φιλίες.
Να ειστε παντα καλα και ο Θεος να σας χαρίζει ΥΓΕΙΑ, σε σας και στην οικογενεια σας και καλη ΔΥΝΑΜΗ στη μαχη που δίνει ο καθενας .
2009 ΕΥΧΕΣ
2009 ΦΙΛΑΚΙΑ
2009 ΑΓΚΑΛΙΕΣ
2009 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
πριν 5 μερες εχασα τον πατερα μου απο καρκινο του πνευμονα.θελω να αυτοκτονησω.ολη μερα πινω και καπνιζω.σας παρακαλω βοηθηστε με.ειμαι παντρεμενη και εχω μια κορη.δεν με νοιαζει τιποτα το μονο που θελω ειναι να παω να βρω τον μπαμπα μπυ.ηταν μολις 60 χρονων
Συγνωμη που μπηκα στην παρεα σας τοσο αποτομα,αλλα νοιωθω τοσο απελπισμενη.Θελω να ευχηθω σε ολους καλη χρονια και παντα με ΥΓΕΙΑ.Ο μπαμπας μου ειχε καρκινο στον πνευμονα με μετασταση στουε λεμφαδενες.Το μαθαμε ακριβως πριν 6 μηνες.Στην αρχη πηγαμε στο Σωτηρια και μετα στο Υγεια.Απο την αρχη μας ειπαν οτι τον φεραμε πολυ αργα.Μας ειπαν επισης οτι πρεπει να το ειχε τουλαχιστον 1 χρονο.Κανενα ομως συμπτωμα.Τα συμπτωματα αρχισαν απο τον Ιουλιο.Οι χημειοθεραπειες ξεκινησαν τον Αυγουστο στο Υγεια.Η πρωτη θεραπεια δεν τον επιασε γιατι ο συκγεκριμενος καρκινος του μπαμπα μου ηταν ανθεκτικος στη θεραπεια.Μετα ξεκινησαν οι ακτινοβολιες.1 μηνα στην Αθηνα.Μολις εβγαινε απο την ακτινοβολια ηταν ενα ρακος.Αφου τις τελειωσαμε (60 συνολικα) γυρισαμε σπιτι.Στις 18 Δεκεμβριου εκανε αξονικη.Τα νεα ευχαριστα.Οι ογκοι στους λεμφαδενες και σον πνευμονα ειχαν μικρινει.Στις 12 Ιανουαριου θα καναμε την πρωτη δοση του εμβολιου κατα του καρκινου.Οι γιατροι ηταν αισιοδοξοι και εμεις ολοι εκτος απο τον μπαμπα μου.Ηξερε οτι θα πεθανει,κι ετσι εγινε στις 27 Δεκεμβριου τον χασαμε.Δεν αντεξε.Πεθανε απο τις παρενεργειες των ακτινοβολιων.Ρηξη της αρτηριας του πνευμονα ειπαν οι γιατροι.Σας παρακαλω πες τε μου πως θα φυγει αυτος ο πονος που νοιωθω δεν θελω ουτε το παιδι μου να βλεπω ουτε τον αντρα μου.Τον αγαπουσα πολυ τον μπαμπα μου..
Λυπάμαι…πραγματικά.Κουράγιο.
Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλα!!
Αγαπητή Αγγελική για εσένα γράφω. Θέλω να σου εκφράσω τη λύπη μου για το θάνατο του πατέρα σου, να σου υπενθυμίσω όμως πως αυτή είναι η ζωή και αυτή συνεχίζεται…
Καταλαβαίνω πως μπορεί να νιώθεις καθότι έχω κι εγώ τους γονείς μου Δόξα το Θεό καλά τους οποίους όμως υπεραγαπάω και ιδιαίτερα τον πατέρα μου στον οποίο έχω αδυναμία. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί κάποτε να τον χάσω με τρελαίνει..κάποια στιγμή το συζήτησα μαζί του..αυτός ποιό ψύχραιμος και ποιό λογικός μου απάντησε πως όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και πως το θέμα είναι να φύγεις από αυτή τη ζωή χωρίς ιδιαίτερους πόνους,βάσανα και ταλαιπορίες…Έτσι σίγουρα θέλουμε όλοι μας…Όσο κοινότυπα και να ακούγονται αυτά , αυτή είναι πραγματικότητα…
Όμως Αγγελική μου, έχεις το παιδάκι σου και η ζωή συνεχίζεται… Γι αυτό το παιδάκι , για την υπόλοιπη οικογένειά σου και πάνω από όλα για εσένα πρέπει να συνεχίσεις και να προσπαθήσεις να συνέλθεις… Με το τσιγάρο και το ποτό δεν καταφέρνεις τίποτα, το παιδί σο σε χρειάζεται και εσύ πρέπει να είσαι καλά.. δε μπορείς και δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου…Έχεις κάθε δικαίωμα να θρηνήσεις , να πάρεις το χρόνο σου, να κλάψεις να φωνάξεις να σπάσεις να ξεσπάσεις…και πρέπει να τα κάνεις….έτσι θα νιώσεις καλύτερα αργότερα…Άσε το χρόνο να σε βοηθήσει, όσο αυτός θα περνά εσύ θα νιώθεις καλύτερα,όμως όλα αυτά θα περάσουν…θα το δεις…και πρέπει να είσαι έτοιμη στη ζωή να σκεφτείς πως πρέπει όλα να τα δεχόμαστε…γιατί αυτή είναι η ΖΩΗ και έτσι πέρνει την αξία της…. . Πάρε τη ζωή λοιπόν στα χέρια σου,έχεις πολλά πράγματα να κάνεις ακόμη και πρόσεχε περισσότερο τον εαυτό σου…το χρωστάς στο παιδάκι σου….. Μη ψάχνεις το γιατί, μή ψάχνεις τί φταίει…. πάρε τη ζωή όπως έρχεται και προσπάθησε να την κάνεις όσο ποιό όμορφη γίνεται… Άκουσέ με , αν δηλητηριάζουμε όλες τις σκέψεις μας, όλες τι στιγμές μας, τί θα γίνει, τί θα νιώσουμε ότι κάναμε;τί θα νιώσουμε ότι αφήσαμε πίσω μας όταν θα φύγουμε κι εμείς από αυτή τη ζωή;;
Η σκέψη μου είναι μαζί σου, να προσέχεις τον εαυτό σου και να πιστεύεις στο ΘΕΟ , αυτός πάντα νοιάζεται για όλους μας …. πίτεψέ το αυτό και θα νιώσεις καλύτερα..
Σ΄ευχαριστω για τα καλα σου λογια ειλικρινα ειναι βαλσαμο στις πληγες μου,που ειναι πολυ μεγαλες.Παντα θα τα διαβαζω σε οτι αντιμετωπισω απο δω και περα.Μου εδωσες πολυ κουραγιο ο Θεος να σε ΄χει παντα καλα εσενα και την οικογενεια σου,και παντα να ευχεσαι ΥΓΕΙΑ και τιποτα αλλο.Ολα τα αλλα ειναι μηδαμινα μπροστα στο μεγαλειο της ΖΩΗΣ.Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ χιλια ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!
Με έκανες και δάκρυσα και δε μπορώ να σταματήσω τα δάκρυά μου…Να σαι καλά καρδούλα μου και να σκέφτεσαι πως όλοι είμαστε άνθρωποι και πως όλα αυτά που γίνονται , είναι για όλους και όλοι τα περνάμε….
Έχω δύο κορούλες, πάντα παίρνω κουράγιο από αυτές ότι κι αν περνάω..
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ….
Συνέχισε να προσπαθείς…
Μίλα με τον άντρα σου..τον έχεις ανάγκη τώρα … και εκείνος εσένα…
Πάρε το παιδάκι σου αγκαλία .. σε χρειάζεται….
Κάνε υπομονή και όλα θα γίνουν καλύτερα…φτάνει να το πιστέψεις πρώτα εσύ..