Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
ioanna2206
ΙΩΑΝΝΑ είναι πού δύσκολο αυτό που περνάς και κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει παρά μόνο ο εαυτός σου. Ξέρω τί περνάς και για αυτό ξέρω ότι τα λόγια είναι περιττά. Ο Θεός να σου δίνει δύναμη.
Αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι στο παρελθόν και εγώ είχα γράψει για την εξέλιξη της ασθένειας του πατέρα μου και πολύ πιθανό κάποιοι που διάβαζαν το blog να έβλεπαν τον εαυτό του στη θέση του γιατί μπορεί να έχουν καρκίνο στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Οπως το ίδιο συμβαίνει και με άλλους που η ασθένειά τους είναι σε πολύ αρχικό στάδιο και να βλέπουν τις μαρτυρίες άλλων ασθενών που η νόσος είναι πιο προχωρημένη και να πέφτουν ψυχολογικά.
Όλοι όταν μπήκαμε σε αυτό το blog μπήκαμε οικειοθελώς, χωρίς να μας πιέσει κανείς και γνωρίζοντας ότι εδώ δεν μιλάμε για φρου φρου και αρώματα αλλά για πικρές αλήθειες. Επομένως όποιος δεν μπορεί να το αντέξει καλύτερα να μην μπαίνει. Αν δεν είναι σε φάση να στηρίξει κάποιον ας μην το κάνει, δεν θα τον μαστιγώσει κανείς.
Αλλά όλοι αυτοί που επηρεάστηκαν ΤΟΟΟΟΟΟΣΟΟ πολύ από την Ιωάννα ας ανατρέξουν σε παλαιότερες σελίδες του blog που υπάρχουν τα δικά τους ευχαριστήρια μηνύματά σε ανθρώπους που τους στήριξαν, τους έδιναν πληροφορίες για θεραπείες, νοσοκομεία κ.λ.π. ενώ αυτοί τους ψυχοπλάκωναν με τα καταθληπτικά μηνύματά τους και τις φοβίες τους και οι οποίοι δεν δυσανασχετήσαμε ποτέ!!!!
ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!!!!!!!!! γιατί είχα άλλη γνώμη για κάποια άτομα.
Ξέρετε οι περισσότεροι από εσάς ότι όταν ο πατέρας είχε φτάσει στο τελευταίο στάδιο, αλλά και αμέσως μετά το θάνατό του συνέχιζα να στηρίζω όσο μπορούσα βέβαια, άτομα που είχαν πέσει ψυχολογικά. Οταν δεν ήμουν ψυχολογικά καλά για να το κάνω αυτό ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ!
Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο δεν νομίζω ότι κανείς ασθενής ή συγγενής ασθενή περιμένει μόνο μέσα από αυτό το blog για να μάθει για τον καρκίνο. Υπάρχουν χιλιάδες sites, οι γιατροί και διάφορα δημοσιεύματα.
Αφού λοιπόν έχουν τα προβλήματά τους και ενοχλούνται από τα προβλήματα των άλλων καλά θα κάνουν να μην επισκέπτονται το blog και για να μην βλέπουν τα μηνύματα των άλλων, αλλά και για να μην ψυχοπλακώνουν και τους άλλους. Και αν επισκέπτοναι το blog για να καταθέσουν απλά τον πόνο τους, ας αρχίζουν να κρατάνε ημερολόγιο. Αλλά δεν νομίζω ότι επισκέπτονται το blog απλά για να γράψουν αυτά που νοιώθουν, αλλά και για να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους.
Και επικοινωνία δεν σημαίνει μόνο ΜΙΛΑΩ αλλά ΚΑΙ ΑΚΟΥΩ
Geman-sundy και σοφια λυπαμαι παρα πολυ για ολα οσα συνεβησαν τις 2 τελευταιες μερες και σιγουρα θα ηταν εγωιστικο εαν ειχα την απαιτηση απο εσας και απο ολους τους υπολοιπους που παλευουν με το θηριο (οπως ειχες παλιοτερα εσυ Γιωργο) να μου συμπαρασταθουν.απλα οπως μου ειπε και ο αρκουδος το blog ειναι για ολους .Αλλωστε δεν ειπα ποτε οτι μπορω να σας νιωσω (θα ηταν ειρωνικο) αυτο ομως που μπορω να κανω και πιστευω οτι το εκανα εως τωρα ηταν οπου και οταν μπορουσα να βοηθησω.καλε μου γιωργο πολλες φορες σ’αυτο το blog ειπαμε οτι καθε περιπτωση ειναι μοναδικη και ετσι πρεπει να δεις και την δικη σου.ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΚΟΥΔΟ ΦΥΣΙΚΑ
Δεν νιώθω πως έχω να ζητήσω συγγνώμη από κανένα, το blog είναι ανοιχτό και ο καθένας γράφει αυτά που νιώθει. Πολύ περισσότερο δε νιώθω ντροπή Κώστα.
Αν νομίζεις πως μπορείς να νιώσεις ένα καρκινοπαθή, κάνεις μεγάλο λάθος και ξανασκέψου το. Εμείς δεν ξέρουμε πόσο λάδι έχει το καντήλι μας και δίνουμε καθημερινά αγώνα με φάρμακα και ότι άλλο μπορούμε για να κρατηθούμε στη ζωή. Κάτι που εσύ/εσείς που δεν ασθενείτε, το έχετε σαν δεδομένο!!! Αυτή είναι η διαφορά μας και πίστεψέ με είναι τεράστια στον ψυχολογικό τομέα.
Όπως είδες το blog έχει σπάνια πια μηνύματα γιατί επικρατεί μια δυσάρεστη κατάσταση. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να μη συγκρατηθώ και είπα στην Ιωάννα αυτό ακριβώς που νιώθω μετά τα μηνύματά της. Έχω τον ίδιο καρκίνο με τον πατέρα της και όταν τον περιγράφει να έχει λιώσει και να έχουν μείνει μόνο τα κόκκαλά του, βλέπω τον εαυτό μου όταν θα με νικήσει ο καρκίνος και θα αργοπεθαίνω. Γιατί αυτό είναι δεδομένο για εμάς Κώστα, απλά προσπαθούμε με τον αγώνα να πάρουμε παράταση χρόνου!
Το έχω πει και άλλη φορά, σε αυτό το blog μπαίνουν 2 κατηγορίες ανθρώπων και γράφουν/διαβάζουν, οι ασθενείς και οι caregivers. Έχουμε φτάσει στο σημείο να στηρίζουμε οι μελλοθάνατοι αυτούς που έχουν χάσει κάποιον ή θα τον χάσουν.
Καμία ντροπή δε νιώθω λοιπόν, λυπάμαι αν στενοχώρησα την Ιωάννα αλλά η ίδια θα είναι καλά μεθαύριο, θα το ξεπεράσει ενώ εμείς θα τρυπιόμαστε ακόμα στα νοσοκομεία. Πάρε δύναμη Ιωάννα από τα χειρότερα λοιπόν.
Και κάτι τελευταίο, αν διαβάσετε όλες τις σελίδες των μηνυμάτων, θα δείτε ότι έχει περάσει πολύς κόσμος, έχει γράψει και έχει χαθεί. Είτε έγινε καλά, είτε πέθαναν (χα χα) είτε δε θέλουν να διαβάζουν άλλο για τον καρκίνο. Κάτι τέτοιο θα γίνει και με εμάς, για αυτό ας μην κάνουμε τόση φασαρία σε ένα τόπο που δεν είναι δικός μας…
Να είστε όλοι καλά
γιώργος
geman με κάλυψες απόλυτα.
Φιλιά κ καλή δύναμη αγόρι μου.
sundy
Καθημερινά εδώ κ ενάμιση χρόνο σας διαβάζω. Σας γνώρισα όταν αρρώστησε ο άντρας μου κ πατέρας του μικρού μικρού κοριτσιού μου. Πριν 6 μήνες τον χάσαμε. Συνέχισα όμως να είμαι εδώ γιατί είχα δεθεί μαζί σας κ αγωνιούσα να μαθαίνω νέα σας. Δεν ήθελα ποτέ να γράψω για να μην πω κάτι άστοχο, κάτι που θα στεναχωρούσε ή θα άγχωνε κάποιους που από εδώ μέσα ψάχνουν όπως εγώ την ελπίδα. Σήμερα όμως που όλα στα μάτια μου φαίνονται άστοχα θα ρισκάρω να πω τις σκέψεις μου που δεν είναι μόνο οι σημερινές…
-Πως γίνεται να λένε κάποιοι ΄΄χαίρομαι που η παρέα μας μεγαλώνει΄΄? Προσωπικά δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν καινούριο στην ΄΄παρέα΄΄.
-πως γίνεται να είμαστε όλοι τόσο αυστηροί, ασθενείς κ συγγενείς, με τον πόνο των άλλων? Υπάρχει κ στον πόνο κ στον φόβο μονοπώλειο? Υπάρχει ζυγαριά? Μονάδα μέτρησης πόνου? Από πόσο πόνο κ πάνω σου επιτρέπεται να πεις πονάω? Αν δεν είσαι ασθενής επιτρέπεται να πονάς για τον άνθρωπο σου, τον πατέρα σου, το φίλο σου ή τους ανθρώπους που γνωρίζεις στα νοσοκομεία που πας συνοδεύοντας κάποιον δικό σου?
-πως γίνεται να μπαίνει η σοφία μετά από τόσο καιρό (Σοφία κάθε μέρα σε περίμενα) κ να νιώθει πως έγραψε κάτι που ενόχλησε? ποιά? η Σοφία! που μόνο κουράγιο δίνει σε ασθενείς κ όχι μόνο. Το σχόλιο του Κώστα νομίζω πως αφορούσε στην αυστηρότητα του geman & sundy απέναντι στην Ιωάννα. (Που κ που κ λίγη αυστηρότητα μας χρειάζεται!)
Ολοι έχουμε τις πληγές μας. Δεν χρειάζεται να ανοίγουμε κι άλλες μόνοι μας. Είτε ασθενούμε εμείς, είτε κάποιος δικός μας νομίζω πως εδώ χωράμε όλοι. Να συνέλθουμε όμως εμείς που είμαστε εδώ για κάποιον δικό μας κ να είμαστε λίγο προσεκτικοί … κ να μην την πέφτουμε σε geman k sundy που είναι πάντα εδώ να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν.
Για δείτε αυτό το forum, είναι αμερικάνικο και έχει μερικές αμερικανιές αλλά το στυλ είναι τελείως διαφορετικό. Αν δεν μπορείτε να μπείτε, θα πρέπει να γραφτείτε:
http://www.inspire.com/groups/lung-cancer-alliance-survivors/
Αύριο, μετά από 10 μήνες καρκίνο, 18+1 (αύριο) χέμο, κάνω την τελευταία μου χημειοθεραπεία. Την περασμένη Πέμπτη έκανα την τελευταία μεγάλη (4 φάρμακα) και τώρα είμαι καλά, με στομάχι, ναυτίες, μετεωρισμό και ένα σωρό άλλα σκατά….
Αύριο, θα είναι η πιο γλυκιά ΧΕΜΟ μου, θα πάρω γλυκά να κεράσω όλους στο νοσοκομείο που έκαναν το παραμικρό για μένα και θα πάρω το μισό λίτρο Gemzar σα να είναι γλυκόπιοτο τσιπουράκι (που τόσο καιρό έχω να πιω…)
Τέλος Απριλίου θα κάνω τις εξετάσεις και ελπίζω να είμαι σταθερός και καλύτερα.
Και μέσα Μαϊου, όταν θα κλείνω 1 χρόνο και θα είμαι πια survivor, έχουμε κλείσει 1 βδομάδα στο Βερολίνο για να το γιορτάσουμε, μακριά. τρώγοντας λουκάνικα και πίνοντας μπύρες!
Αυτό το θετικό μήνυμα μπορώ να σας περάσω εγώ, αν μπορείτε να χαρείτε με την καλή πορεία κάποιου άλλου.
Είναι κρίμα για όσους είναι σε προχωρημένο στάδιο αλλά όλοι πρέπει να το παλέψετε με κάθε δύναμη που έχετε. Με τους κουβάδες τα τρώμε τα σκ… αλλά η ζωή είναι γλυκιά και σαν αγωνιστές πρέπει να παλέψουμε και δυνατά και έξυπνα.
Όσο είμαστε καλά, να περνάμε όμορφα και να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Σε υποτροπές, αγώνα πάλι γιατί πολύ απλά δε γίνεται αλλιώς, δεν υπάρχει κανείς άλλος να κάνει κάτι για μας, να αγωνιστεί για εμάς!
Ψηλά το κεφάλι 😉
γιώργος
geman σου εύχομαι τα καλύτερα κ να φας λουκάνικα κ να πιεις μπυρες κ για μένα. Ευχαριστώ για το site, αλλά προσωπικά προτιμώ τα γερμανόφωνα (κατέχω κ καλύτερα την γλώσσα), εκεί βρίσκω ανακούφιση.
less σευχαριστώ, δεν θέλω να σε χαιδέψω, άλλωστε κατάλαβες ότι είμαι άνθρωπος που δεν χαιδεύω. Σευχαριστώ γιατί με κατάλαβες.
Μια κατανόηση για το πρόβλημά μας ψάχνουμε, τίποτα άλλο.
Φιλικά
sundy
Διαβαζω αυτα που λετε ολοι και νομιζω οτι δεν πρεπει να δινεται σημασια καμια φορα αν καποιοι λενε και κατι παραπανω η αν δεν δοχονται αυτα που λετε σκεφτητε τη μπορει να περναει ο καθενας εκεινη τη χρονικη στιγμη το μονο που μπορω να πω ειναι δεν αξιζει να δινεις σημασια καποια πραγματα να τα αφηνετε να περναν ετσι σας γνωρισα εδω μεσα σαν ομαδα που νοιαζεστε ο ενας για τον αλλον και μου αρεσε παρα πολυ ευχομαι να μην παρεξηγηθω για αυτα που γραφω ευχομαι οτι καλυτερο για ολους σας πραγματικα
Tasoula,
ευχαριστώ για την στάση σου
sundy
Όπως ευχαρίστησα την less και την Tasoula για την ουδέτερη κ γεμάτη κατανόηση στάση τους θα ήθελα να πω πριν αποχωρήσω από αυτό το φόρουμ να πω και 2 λόγια στην Despina και στον Kosta.
Δεν με ξενίζει η στάση σας. Είναι μια στάση που έχουν οι περισσότεροι απέναντι στους καρκινοπαθείς. Είναι μια στάση σκληρή που μπορούν να την έχουν μόνο οι υγιείς. Τον καρκινοπαθή τον μαλακώνει η αρρώστια, δεν έχει το κουράγιο για αντιπαραθέσεις, για »μάχες». Έχει φάει τέτοιο χαστούκι που όλα αυτά φαντάζουν μικρά, πολύ μικρά. Αν κάποιοι θέλουν να βγάλουν τα εγώ τους (που ούτε η αρρώστια των συγγενών τους δεν μαλάκωσε) ας το κάνουν, τους το χαρίζουμε το φόρουμ, άλλωστε αυτοί θα ζήσουν να το χαρούν, εμείς θέλοντας κ μη θα αποσυρθούμε σιγάσιγά.
Να ζήσετε, να είστε όλοι καλά, δεν σας μαλάκωσε ούτε η αρρώστια των δικών σας, τότε πώς να μας καταλάβετε;
Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε τον καρκινοπαθή που περιμένει με τις ώρες σε μια καρέκλα, αδύναμος να ρθει η σειρά του για την θεραπεία. Κάθαται κ περιμένει στωικά χωρίς να μιλάει (εγώ πάντα πήγαινα μόνη). Όλη την φασαρία την κάναν οι συνοδοί που έχουν κ άλλες δουλειές, που »τρώνε» την μέρα τους εκεί. »Θα τους δείξω ΕΓΩ κ τους κάνω ΕΓΩ» όταν καθυστερούσαν, που πάντα καθυστερούσαν τα ραντεβού, λόγω της πολυκοσμίας. Τρώγαν την σειρά από τους άλλους καρκινοπαθείς που είχαν το κουράγιο να πηγαίνουν μόνοι για θεραπεία. (Στεκόμουν, μια φορά στάθηκα 45 λεπτά στα εισητήρια, κ μου τρώγαν οι συνοδοί την σειρά με τσαμπουκά, πώς να αντισταθώ στην κατάστασή μου;) Τι να πρωτοθυμηθώ. Αυτή είναι η κατανόηση των υγιών. Έτσι κ τώρα δεν έχω κουράγιο για αντιπαραθέσεις, να μου φωνάζουν »ντροπή σου».
Ξέρω ότι είναι ουτοπικό να ζητήσω κατανόηση από έναν μη καρκινοπαθή, δεν μπορεί να μου την δώσει, αλλά σταματήστε να μας πυροβολείτε.
Αποσυρόμαστε εμείς για να εκπτύξετε τα εγώ σας, εμάς έτσι κ αλλιώς για απόσυρση μας έχετε. Και αυτό μου το έχουν πει. »Φαίνεσαι πολύ καλά, δεν μοιάζεις να έχεις καρκίνο». Κάποιοι θέλουν να δείχνουμε σκατά για να αισθάνονται αυτοί καλά. τόσο σκληρή είναι η ζωή. Δεν σου επιτρέπουν έστω κ για λίγο να νιώσεις καλά. Σου φωνάζουν »ντροπή σου».
Το ξέρω, είναι ντροπή μου που ζω, ντροπή μου που τολμώ να εκφράσω κάποια άποψη, ντροπή μου που υπάρχω ακόμη.
ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥ
sundy
Υ.Γ.
Συγγνώμη Despina που δεν γράφω σε ημερολόγιο, συγγνώμη κ πάλι, είμαι τόσο χαζή που δεν το σκέφτηκα μόνη μου, έπρεπε εσύ να μου το πεις. Σευχαριστώ για τις τόσο πολύτιμες συμβουλές σου. Συγγνώμη που υπάρχω κ τολμώ να μιλάω.
sundy
λοιπον εχω μερες να γραψω ισως γιατι δεν ηθελα ισως γιατι ιθελα να δω τι αλλο θα γραφτει. ρε παιδια για ονομα του θεου ολοι μας οταν διαβαζουμε τις συνεπειες του καρκινου δεν ειμαστε καλα μετα επηρεοζομαστε αλλα αυτος δεν ειναι λογος να καυγαδιζεται και να λετε διαφορα ειναι καρκινος ολοι λιγο πολυ το ξερουμε το ζουμε ειμαστε ομοδα και αυτο μην το χαλατε κατι που μασ βοηθα μην το κανεται βαρετο με σχολια με υπονοουμενα. ειναι τοσο λυπηρο. βαζω τελεια……………………. δεν θελω ν ξαναδω να ξαναφραφτει οτιδηποτε γι αυτο. δεν υπηρξεν ποτε. λοιπον η μητερα μου αρχιζει σημερα την δευτερη χημειοθεραπεια και ελπιζω να ειναι καλυτερα απο πριν. θελω να ειναι καλυτερα. στις 10 απριλιου πρεπει να ειναι σε απομονοση για μια εξεταση οστων γιατι το κανουν ξερει κανεις? pls help θελω να μαθω γιατι θα την απομονωσουν.
Προφανώς πρόκειται για σπινθηρογράφημα οστών (γίνεται με ραδιενεργή ουσία). Και αν έχεις και μικρά παιδιά δεν κάνει να έρθει σε επαφή μαζί τους για να μην σας ακτινοβολήσει.
Συνήθως γίνεται ανάλογα την νόσο στην σταδιοποίηση, από πριν. Γιατί γίνεται τώρα, αν πρόκειται βέβαια για σπινθηρογράφημα οστών, δεν ξέρω. Πονάει πουθενά (οστικό άλγος) και την ψάχνουν τώρα;
Η τηλειατρική κανονικά δεν επιτρέπεται γιατί δεν μπορώ να εκφράζω απόψεις μη έχοντας τα πλήρη δεδομένα.
Μια εικασία εκφράζω, έχει φοβηθεί το μάτι μου.
sundy
Καλημέρα σε όλα τα παιδιά εδώ . με ενοχλεί που όσοι έχουν καρκίνο θεωρούν άτυχο τον εαυτό τούς και τυχερό εμένα που δεν έχω . εγώ πάλι νιώθω άτυχος που έχω μια καλή οικογένεια γυναίκα καλή μια υπέροχη κόρη κτλ. Και όμως ο πατέρας μου έχει καρκίνο και μάλιστα 2 ένα στους λεμφαδένες και ένα στο προστάτη .όταν το έμαθα παρακαλούσα να έχω εγώ και να μην έχει ο πατέρας μου ξενυχτούσα κλαίγοντας παρακαλώντας να φύγει και ας έρθει σε εμένα αυτός κτλ. Δε σκεφτόμουν την γυναίκα μου την κόρη μου κανένα μόνο ένιωθα ένα πόνο μέσα
μου αβάσταχτο και μια μέρα παρατήρησα τον πατέρα μου τόσο πράο τόσο ήρεμο και για πρώτη φορά ένιωσα ότι ο καρκίνος δεν είναι θέμα τύχης . ο πατέρας μου μέσα σε 15-20 μέρες φαινόταν ότι έχει χάση τη μάχη πώς παράτησε τα όπλα όμως δεν ήταν έτσι ανασυντάχθηκε σήκωσε ανάστημα και μέσα σε 8 θεραπείες έθεσε αυτός τούς όρους ζωής του αυτός αποφάσιζε για τι ζωή του όλοι οι δείχτες πήγαν προς το καλύτερο . το μυστικό δεν είναι μεγάλο απλό αντιμετώπισε παρά τις δυσκολίες το καρκίνο ως μια μπόρα δε μετρά το αποτέλεσμα μετρά η διαδρομή το πόσο αξιοπρεπή ζωή έζησες γιατί αξιοπρεπής θάνατος δεν υπάρχει ο θάνατος είναι απλός θάνατος δεν έχει αξιοπρέπεια . ο πατέρας μου είπε ότι το θέμα είναι να ζήσω όμορφα ως το τέλος και δεν έχει σημασία αν είναι σε 1 μέρα η σε 10 έτη η πορεία μετρά αν είναι να ζήσω 10 έτη με στενοχώρια καλύτερα μιας μέρας ζωή με χαρά και αγάπη . εγώ εξακολουθώ να ζητώ να ζήσει πολλά έτη αν και έχω καταλάβει το νόημα των λόγων του και το πόσο πονά κάποιος που έχει ένα δικό του με καρκίνο σε σχέση με αυτόν που πάσχει ας μη το συζητήσουμε δεν έχει μέτρο και όλοι εσείς που πάσχετε μη κρίνετε εμάς που δεν πάσχουμε ως να ήμαστε κάτι το διαφορετικό αύριο μπορεί και εμείς να πάσχουμε
Φυσικά κ γω έτσι το βλέπω όπως ο πατέρας σου, δεν θα ζήσω αιώνια. Αλλά εγώ (51 ετών) κ ο πατέρας σου μεγαλύτερος από μένα κάναμε τον κύκλο μας. Και αν θέλεις να ξέρεις δεν με φοβίζει ο θάνατος, σαυτό χαίρομαι που υπερέχω πολλών κ υγιών ακόμη που τρέμουν στην ιδέα του. Σε μένα καλώς να ορίσει. Δεν δέχομαι να με πετάνε κ να με θεωρούν ξοφλημένη, αλλά καλώς να ορίσει. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου άτυχο, να δεις πώς κάνουν οι υγιείς όταν με ρωτάνε τι έχεις κ απαντάω καρκίνο. Μέχρι κ ουι…, ουι..(τρόμος….) η καημένη έχω ακούσει. Για μένα αυτοί είναι οι άτυχοι, όχι εγώ.
Αυτά που λες αφορούν εμάς τους μεγαλύτερους, όχι ένα νέο παιδί που θέλει να κάνει τον κύκλο του, την διαδρομή του στην ζωή, θέλει να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, εκεί τι να του πω, ας είναι κ μια μέρα; Δεν το δέχομαι να υποφέρουν νέα παιδιά. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά κ πείτε μου ότι θέλετε.
sundy
erotisi pros sundy afti ti stigmi ergazese?
exis dinatotita na mpis se kapioo live kanali epikinonias px msn?
Κατέληξα μετά από σκέψη να πω ένα οριστικό γεια.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία Αρκούδε.
Εύχομαι πραγματικά να είστε όλοι καλά.
sundy
EGOISTIKO POLI AFTO
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Δεν μπορώ να μπω σε περαιτέρω αντιπαράθεση.
Φιλιά σε όλους.
sundy
TO NA SIZITAS DEN INE ANTIPARATHESI KALI MOU SUNDY ONOMAZETE DIALOGOS KAI EXI ENA SKOPO TIN EKSEVRESI TIS KALITERIS LISIS I TIN KALITERI APOFASI AN THES
Αυτά που έζησα κ είδα ήταν μαθήματα ζωής δύσκολα κ επώδυνα. Προσπαθώ να κοιμηθώ κ οι εικόνες που έχω δεν με αφήνουν. Εικόνες ζόρικες, ανθρώπων που παλεύουν αδιαμαρτύρητα κ με αξιοπρέπεια για να ζήσουν. Σκεφτόμουν πως κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί μόνο που εμείς οι υγιείς έχουμε την πολυτέλεια να μη ζούμε με τον φόβο της επόμενης μέρας. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα για να μην πάει χαμένος ο θάνατος του άντρα μου. Δεν θέλω να γίνω ο άνθρωπος που ήμουν πριν. Δεν θέλω να τυφλώνομαι από τα δικά μου κ να μην αντιλαμβάνομαι τι γίνεται γύρω μου. Δεν υπάρχει μόνο ο μικρόκοσμός μας κ τα προσωπικά μας προβλήματα κ είναι ντροπή να προσπαθούμε να αντλήσουμε δύναμη από τους άλλους χωρίς να έχουμε την παραμικρή κατανόηση για το τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό τους, στην ψυχή τους. Δεν θέλω να κρίνω κανέναν για τη στάση του. Ποιά είμαι εγώ?
Για μένα όμως κ το παιδί που μεγαλώνω θέλω να θυμάμαι. Μήπως κ γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος.
Αυτός ο διάλογος Κώστα δεν έχει σκοπό την εύρεση της καλύτερης λύσης, γιατί απλά δεν υπάρχει λύση εδώ ούτε απόφαση.
Αυτό που βλέπω εγώ: στο blog διαβάζουν πολλοί αλλά γράφουμε 2-3 ασθενείς, η Ελένη και η Σοφία περνούν το δικό τους γολγοθά και δεν συμμετέχουν (το τελευταίο που σκέφτεται κανείς να κάνει με τέτοιο πακέτο), ο πιτσιρικάς ο Γιάννης γράφει που και που και τον στηρίζουμε όσο μπορούμε με τα μαλλιά του.
Από κει και πέρα γράφουν μόνο συγγενείς, σύζυγοι και φίλοι, οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα αλλά αυτά που γράφουν, φαντάζουν σε εμάς πολύ μικρά και αδιάφορα.
Και θα συμφωνήσω με τη Sundy, άνθρωποι που μας λένε να γράφουμε σε ημερολόγια καλύτερα, είναι αυτοί που τσακώνονται κάθε φορά στα εισιτήρια, προσπαθούν να πάρουν τη σειρά του άλλου καρκινοπαθή με κάθε δόλο. Έχω δει ακόμα και ξύλο να πέφτει στην αιμοληψία και αυτά δεν γίνονται από καρκινοπαθείς αλλά από συνοδούς που δεν έχουν συμβιβαστεί με το θάνατο και ζουν ακόμα στον κόσμο του γνωστού, βολέματος, να τρυπώσει 5 λεπτά πιο νωρίς ο δικός μου (για να περιμένουμε μετά στο κυλικείο 2 ώρες) και ας περιμένουν οι άλλοι άρρωστοι. Αυτή είναι η αντιμετώπιση του συνοδού, όπως θα έκανε σε κάθε δημόσια υπηρεσία και θα χρησιμοποιούσε κάθε αθέμιτο τρόπο για να πάρει τη σειρά κάποιου άλλου, έτσι κάνει και με τις σειρές των καρκινοπαθών. Ο ασθενής έχει συμβιβαστεί και περιμένει με στωικότητα (υπάρχουν και εξαιρέσεις πάντα).
Άλλη λοιπόν η ψυχολογία των ασθενών και άλλη των συμπασχόντων. Άλλα πράγματα θέλουμε να διαβάζουμε εμείς και άλλα εσείς. Δεν πρόκειται να βρεθεί λύση γιατί είμαστε και τόσοι χαρακτήρες. Το blog είναι ανοιχτό και ο καθένας γράφει αυτά που νιώθει.
Εγώ δεν αποχωρώ, αν κάποια στιγμή θέλω να πω κάτι, θα το πω και δε θα φοβηθώ κανένα. Και αν νομίζω πως κάποιος μεταφέρει λάθος vibes μέσω του blog, θα του το πω με όσο καλύτερο τρόπο έχω, έστω γιατί ο καρκίνος με έχει κάνει λίγο πιο σκληρό.
ΧΕΜΟ τέλος για μένα, γιούπι και ταρατατά 😉
γιώργος
Έχω τόσα να γράψω ………….καλύτερα να το αφήσουμε εδώ .
Καλημέρα,
σκέφτηκα πολύ αν θα πρέπει να γράψω αλλα δεν άντεξα άλλο με τα τελευταία μυνήματα που διάβασα .Σε ποιούς λέμε βρε παιδιά ντροπή και βάζουμε να μας ζητάνε και συγγνώμη;Στους ανθρώπους που παλεύουν κάθε μέρα για τη Ζωή τους,που κάθε μέρα ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ η ζωή τους.Είναι πολύ διαφορετικό να ξέρεις οτι κάποια μέρα θα πεθάνεις απο το να ξέρεις οτι αυτό μπορεί να γίνει αύριο.Και τους κατηγορούμε και για εγωισμό…που να χωρέσει ο εγωισμός μέσα στη ταπεινότητα που σε οδηγεί ο πόνος και η απώλεια της υγείας σου;Πως να είσαι εγωιστής όταν πια δεν ελέγχεις τον εαυτό σου και τη ζωή σου αλλά ορίζεσαι απο τις θεραπείες ,τις παρενέργειες και την ταμπέλα του καρκινοπαθή.Με τον Geman είμαστε 5 χρόνια μαζί και ανακαλύψαμε την ασθένεια του ένα μήνα πρίν το γάμο μας ,το βίωσα σαν τη σκληρότερη τιμωρία και μετά κατάλαβα οτι εγώ είμαι η εγωίστρια μπροστά σε κάποιον που του πήραν οτι θεωρούμε δεδομένο στην ηλικία των 35.Δεν θεωρώ λοιπόν οτι πρέπει να ντρέπεται για κάτι.Αντίθετα είμαι περήφανη γι΄αυτόν ,για τη Sundy,για την Ελένη,την Ηodgin cat, τη Σοφία και τόσους άλλους εδώ που αντί να τους στηρίζουμε μας στηρίζουν.Που πάντα στέλνουν μυνήματα γεμάτα δύναμη,που πότε δε μας είπαν αν πονάνε και πόσο,που ποτέ δε μας είπαν πως πάνε στη δουλειά μετά τις χημειοθεραπείες αφού το κράτος δε τους παρέχει τα απαραίτητα και αυτονόητα, που πότε δε μας είπαν αν μπορούν να φάνε η οχι ,αν φοβούνται,αν αγωνιούν.Οταν λοιπόν μπορούν και κάνουν αυτό το πράγμα μπορούμε και εμείς να είμαστε πιο διακριτικοί στις περιγραφές μας ,όχι στον πόνο μας .Τους χρονίως λοιπόν πάσχοντες,δε θέλω να πω καρκινοπαθείς, δε τους συναναστρεφόμαστε ατιμώρητα.Θέλει κόπο και είναι τρομαχτικό να πρέπει να κοιτάξουμε και εμείς μέσα μας και να αναθεωρήσουμε τα πάντα.Κώστα νομίζω οτι ο πατέρας σου έχει κάνει ειρήνη κυρίως με τον εαυτό του και μετά με τους άλλους, το θέμα είναι να το καταφέρουμε και εμείς .Αν λοιπον κάποιες απελπισίες ,κάποιοι πόνοι ,κάποιες μοναξιές είναι πολύ μεγάλες αναζητήστε στη μνήμη τις χαρές ,την αγάπη, τη δύναμη και κυρίως την αξιοπρέπεια των ανθρώπων μας ….
Διακινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ αναξιόπιστη,
δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά σαυτήν την κατάθεση ψυχής τόσο της apos όσο κ της less.
Geman είσαι τυχερός γιατί έχεις ένα παλικάρι δίπλα σου, μην μασάς. Είπαμε μπύρες κ λουκάνικα, κ για μένα.
sundy
τι να πω ρε παιδια λυπαμαι πολυ που εγινα η αιτια για τετοιεσ καταστασεις.Το μονο που εχω να πω αυτη τη στιγμη ειναι οτι χαιρομαι ειλικρινα που τελειωσαν οι ΧΕΜΟ για τον Γιωργο και οσο για ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ κερναω οποτε θελεις και οποτε θα μπορεις οπως θα ξερεις εδω στο Βολο εχουμε τα καλυτερα τσιπουραδικα.sundy θα ηθελα να το ξανασκεφτεις.Δεν ειναι απαραιτητο ουτε να απολογησε ουτε ν’απαντας οπως εχεις κανει τοσες φορες.Γραψε αυτο που νιωθεις οπως εκανες παντα
αχ τι να πω δεν ξερω πως να το πω. εεεεε δεν ξερω τι νιωθει ο πασχοντας αλλα ειμαι σιγουρη για το τι νιωθει ο συμπασχωντας. ο πάσχων και να φυγει θα ησηχασει ψυχη του ο πασχων ξερει τιτου γινεται τι αντεχει και τι οχι. ο αλλο ομως που ειναι διπλα του και παιζει θεατρο για να μην τρελαθει ξερετε τι νιωθει? νιωθει πονο παρανοια απελπισια και μονο στην ιδεα πως μπορει να χασει τον ανθρωπο του. θελετε να σας πω τι νιωθω και μονο στη σκεψη να χασω τη μανα μου το ενα μοναδικο ανθρωπο που εχω στη ζωη σε αυτη τη ηλικια που την χρειαζομαι πιο πολυ απο ποτε τι θα καταντησω. και εγω δεν ξερω τι? ξερεται τι νιωθω οταν τι βλεπω να πονα να υποφερει να χανεται σιγα σιγα απο 70 κιλα να γινεται 48 να φτανει στα κιλα μου. μην μου λετε πώς δεν πονουμε και δεν καταλαμβαινουμε. και ναι θα σπρωξεις θα προσπαθησεις να βαλεις το ανθρωπο σου πρωτο απο ολουσ τους αλλους για αναλυσεις και για οτιδηποτε δεν ειναι κινηση να φιλοδοξιας αλλα απελπισιας δεν σκεφτεσαι κανενα εκτος απο τον ανθρωπο σου το εζησα και σας το λεω. ετσι ειναι ο καθενας προσπαθει να χρησιμοποιησει τα οπλα που εχει με οποιοδηποτε κοστος.
sundy
οι γιατροι μου ειπαν οτι η εξεταση γινεται προληπτικα για τα οστα και μενα η απορια μου ειναι τι θα γινει ανεχει κατι στα οστα γιατι τα χερια πριζονται και δεν μπορει να τα σηκωσει ειδικα με τους ορους.
Σκεφτείτε μόνο την ψυχολογία του καρκινοπαθή (το πόσο αναλώσιμος νιώθει, όταν τον έχουν εγκαταλείψει κ οι δυνάμεις του) όταν τον σπρώχνετε εσείς οι συνοδοί να του φάτε την σειρά του, γιατί εγώ δεν είχα συνοδό.(Και δεν καταδέχτηκα ποτέ λόγω ιδιότητος να φάω την σειρά κανενός.)
Τα λόγια είναι περιττά.
sundy
ειναι η δευτερη μερα που μπαινω κ διαβαζω τα σχόλια…για να μπω λίγο στο κλιμα της συζητησης! Το συμπέρασμα: ενώ μας εννόνει κάτι παρα πολύ άσχημο… εμεις, λόγω της φύσης μας, το κάνουμε ακόμη πιο άσχημο… με μια απαράδεκτη στάση κ πικρόχολα σχόλια! ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!!!!
prin 5 mhnes i mama mou ekane mastografia.tis eipan oti kati yparxei alla prepei na kanei yperixo gia na katalaboun.kanoume kai yperixo o opoios edeikse ozodis xorokataktitiki aristerou mastou me xaraktires kakoi8eias 14 xiliosta raps 4.tin piga se ogologo o opoios mas eipe gia afairesi tou ogou.tin megali triti 8a ginei to xeirourgeio.den ksero ti na kano prospa8o na tis doso 8aros kai dinami kai otan girnao spiti klaio astamatita.as mou pei kapoios pou kserei an einai megalos o ogos pou exei.fobamai stis epomenes eksetaseis pou 8a kanei mipos tin broun kai allou.proseuxomai ka8e mera gia tin manoula mou.8elo apantiseis.an kapoios exei paromoio problima 8a xaro na exo nea.
Το μόνο που δε πρεπει να κανεις σταυρούλα ειναι να κλαις! Δεν έχουμε το ίδιο προβλημα…αλλα ξερω πως ειναι όταν σου λεν οι γιατροι οτι ο δικός άνθρωπος πάσχει απο καρκίνο! θα πρεπει να εισαι δυνατη κ να τις συμπαρασταθείς…. τώρα η μητερα σου σε χρειαζεται περισσοτερο απο καθε αλλη φορά… κ μη ξεχνας…η μητέρα σου είναι ακόμη ζωντανή! ΜΗ ΚΛΑΙΣ!
Η αληθεια ειναι οτι όταν ο καρκινος μπαινει απροσκλητος στην οικογενεια σου…όλοι πονάνε….ο καρκινοπαθής γιατι το τελος είναι σε 6- 12-18 κτλ μήνες… κ οι συγγενεις που θα χάσουν τον άνθρωπο τους σε 6-12-18 κτλ μήνες…θα μου πεις οτι αυτός που χανεται… χανεται κ αυτός που μένει ζει…υπάρχει! Πάντα μεσα σου υπαρχει ένα ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ… γιατι σε μας???…γιατι στο μπαμπα μου???….γιατι να τον βλεπω να μαραζώνει???… γιατι να βλεπει τον εαυτό του να πέφτει κάθε μερα κ πιο πολύ????γιατι να αισθάνεται ανικανος, ενω πριν μια βδομάδα…δουλευε, γελουσε, ζούσε… πονάω για τον πατερα μου… εγω θα ζήσω, θα κανω οικογένεια…αλλα αυτός μέρα με τη μέρα σβήνει!!!! ΓΙΑΤΙ????
Ίσως τελικά να είμαστε και αντίπαλοι, στον στοίβο μάχης που είναι το νοσοκομείο.
Γιατί εγώ που είμαι 34 σχεδόν, όταν βλέπω τους ηλικιωμένους να προσπαθούν να μου πάρουν τη σειρά, το κρεβάτι, την καρέκλα, όταν μπαίνουν στο γραφείο των ογκολόγων χωρίς να τηρούν κανένα κανόνα γραμμένο ή άγραφο, και τόσα άλλα…
τότε σκέφτομαι πως ναι, είναι γλυκιά η ζωή για όλους αλλά έχει άλλη αξία για ένα νέο άνθρωπο (και βλέπω και μικρότερους από μένα) και άλλη αξία (έχει ; φιλοσοφικό ερώτημα) για ένα άνθρωπο 70-80-90 χρονών, που τα έχει κάνει όλα, έχει ζήσει, έχει κάνει οικογένεια, παιδιά και αν πέθαινε από γεράματα όλοι θα έλεγαν ότι έφυγε «πλήρης ημερών». Αλλά, δυστυχώς, όταν συναντηθεί με τον καρκίνο, τότε θα κάνουν τα πάντα οι ίδιοι και οι συνοδοί για να κερδίσουν ακόμα και μια μέρα. Πολλές φορές θα δώσουν πιο σκληρή μάχη ακόμα και από τους νέους, γιατί αυτός που είναι πιο κοντά στο θάνατο φοβάται περισσότερο γιατί είναι πιο ρεαλιστικό ότι είναι κοντά… εμείς λέμε ότι το πιστεύουμε αλλά δεν μας κολλάει τόσο καλά με όλα τα άλλα.
Για αυτό λοιπόν και έχουμε και αυτή την αντιπαράθεση εδώ, είμαστε δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που διεκδικούν τα ίδια πράγματα και προσπαθούν όλοι να πάρουν το καλύτερο. Απλά εμείς ήμαστε οι ασθενείς και εσείς οι υποστηρικτές, έχουμε διαφορετική οπτική και ρωτάει κάποιος: «ποιος πονάει περισσότερο; αυτός που πεθαίνει ή αυτός που μένει πίσω;;;» Όταν δεν ήξερα πως θα πάνε τα πράγματα για μένα στην αρχή, έλεγα σε κάποιους κολλητούς δικούς μου: «εμένα δε με νοιάζει τι θα γίνει, εσείς θα μείνετε πίσω να κλαίτε».
Μπείτε στον κόπο όμως να σκεφτείτε αλήθεια, συγκρίνεται η απώλεια της ζωής με την απώλεια προσώπου ;;;;;;;;;;;;;;;;;
Και έχω και ένα παράδειγμα να προσθέσω: πάνω σε μια κηδεία 200 άνθρωποι. Οι 100, συνηθισμένοι και χοντρόπετσοι πια από κηδείες, το ρίχνουν στην κουβέντα και δεν τους πολυκάνει αίσθηση ότι είναι σε κηδεία.
Από τους άλλους 100 που κλαίνε, οι 5 μόνο κλαίνει και θλίβονται για αυτόν που έφυγε, θυμούνται τις στιγμές που έζησαν μαζί του κλπ κλπ. Οι υπόλοιποι 95 κλαίνε γιατί βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του χαμένου, γιατί σκέφτονται την ώρα που θα φύγουν οι ίδιοι, γιατί αυτόματα ο άνθρωπος δέχεται μια πίεση να σκεφτεί το δικό του θάνατο, άλλοι την αντέχουν και άλλοι υποκύπτουν.
Στην κρίση σας αγαπητοί.
ΥΓ: Σε ένα 70χρονο που μου πήρε τη σειρά σήμερα στην αιμοληψία δεν είπα τίποτα γιατί ήταν η τελευταία μου χεμο και δεν ήθελα να χαλαστώ. Αλλά, πείτε μου αλήθεια, δεν είναι ματαιοδοξία των άλλων σε βάρος μας;;;
γιώργος 😉
Αθηνά,
πικρόχολα σχόλια δεν έκανε κανείς, αλήθειες λέμε που πονάνε όμως, έχει διαφορά.
Και αν μπορείς διευκρινησέ το, ΝΤΡΟΠΗ ποιανών; Γιατί αν είναι να ξαναντραπώ, να βάλω το url στα απαγορευμένα site και να μη με αφήνει το pc να ξαναμπώ, να το σιγουρέψω 100% δηλαδή…
Θα έλεγα ότι χαίρομαι γιατί βλέπω ότι καρκινοπαθείς είμαστε μόνο εγώ και η Sundy αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Βλέπω τις λίστες στα νοσοκομεία να γεμίζουν συνέχεια και όλο νέα πρόσωπα στα εισιτήρια. Δυστυχώς…
Είτε είναι κάποιος 35 είτε 75 τη ζωή την αγαπάμε όλοι ,επίσης ανεξαρτήτως ηλικίας όλοι δικαιούνται περίλθαψης ,το θέμα με τις σειρές προτεραιοτήτων κτλ,κτλ απλά πιστεύω οτι είναι θέμα νοοτροπίας.Μίας νοοτροπίας που απλά υπάρχει εντονότερα στις μεγαλύτερες ηλικίες .
Και σταματήστε πια να λέτε ντροπή ο ένας και ντροπή ο άλλος.Το site αυτό ξεκίνησε απο τον αρκούδο και πιστεύω οτι είχε τόση συμμετοχή αυθόρμητα γιατί με τον ένα η τον άλλο τρόπο αφορά πολύ κόσμο ,θα πρεπε απο εδώ να ξεκινάνε πράγματα όπως το chat που είχε γίνει παλαιότερα.Και ναι δημιουργήθηκε για να πούμε τον πόνο μας αλλά και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.Νομίζω ότι εκεί κόλλησε τον τελευταίο καιρό γιατί στηρίζεις τον άλλο έχοντας και ενσυναίσθηση ,βάζοντας δηλαδή τον εαυτό σου στη θέση του και έχοντας διακριτικότητα.