Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
@sundy Χάρηκα που ξαναδιάβασα κάτι από σένα,μακάρι να είσαι καλά και να φροντίζεις τους ασθενείς σου,πρέπει να είσαι καταπληκτική σ αυτό που έχεις επιλέξει και δεν κάνω κοπλιμέντα,απλά έτσι πιστεύω….
Αχ, Έφη πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς στην εκτίμηση των γνωριμιών του διαδικτύου. Ναι, θα περιαυτολογήσω. Στο τεχνικό μέρος της δουλειάς μου είμαι καλή, αλλά στο διαπροσωπικό λυπάμαι, θα σε απογοητεύσω. Είναι η ειδικότητά μας τέτοια που σπάνια ο ασθενής αναζητά να μιλήσει ή να ρωτήσει τον γιατρό που έκανε τις διαγνώσεις στο απεικονιστικό σκέλος των εξετάσεών του. Και είναι καλό αυτό για μένα, γιατί δεν επιθυμώ οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή. Οκ, υπάρχουν και περιπτώσεις που θα πάρεις ιστορικό ή κάποια άτομα, νέα συνήθως, θα έρθουν να σε ρωτήσουν κάτι, να εξηγήσεις τι εννοείς. Αλλά και τότε αποφεύγω να εμπλακώ συναισθηματικά, γιατί πρώτον η ψυχρή αντιμετώπιση σου διασφαλίζει μια αντικειμενική και συνεπώς σωστή διάγνωση (δεν μπαίνει το υποκειμενικό στοιχείο που μπορεί να σε οδηγήσει πχ σε μια υπερεκτίμηση ή υποεκτίμηση κάποιων δεδομένων) και δεύτερον, αν είναι να συμπάσχεις με κάθε περίπτωση δεν θα επιβιώσεις ούτε μια μέρα. Θα είσαι πλέον εσύ έτοιμος για τον ψυχίατρο. Αυτή είναι μια υγιής άμυνα για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου. Δεν γίνεται να γυρνάς κάθε μέρα στο σπίτι φορτωμένος προβλήματα και να τα ξεφορτώνεις εκεί.
Οπότε λυπάμαι, εδώ θα σε απογοητεύσω. Είμαι καλή στο τεχνικό σκέλος της δουλειάς μας, αλλά στο άλλο δεν είμαι αυτό που ίσως φαντάζεσαι. Εδώ στο διαδίκτυο είναι αλλιώς. Είναι απρόσωπα και αν αισθανθείς πίεση απλά απομακρύνεσαι. Δεν κρύβω ότι τα μπλογκς μου τα έκλεισα όταν άρχισε να γίνεται πιεστική κάποια κατάσταση, όταν αρχίσαμε να παραγνωριζόμαστε…όταν αισθανόμουν ότι κάποιοι με βλέπαν σαν τον ψυχολόγο τους και μπορούσα να κάνω κακό αντί για καλό…
Πολλά φιλιά σε όλους.
Υ.Γ. Αυτή ήταν μια ανάλυση για να καταλάβετε και λίγο τους γιατρούς σας. Δεν μιλάω για τα γαϊδούρια, γιατί υπάρχουν και τέτοια, αλλά γιατί πολλές φορές κρατούν μια ουδέτερη ίσως απρόσιτη στάση. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν αρρωσταίνουν οικείοι μας τους παραπέμπουμε σε άλλους γιατρούς, για να μην μπαίνει το συναίσθημα μέσα που πιθανόν να μας οδηγήσει σε σφάλματα. Ο καλός γιατρός είναι ο αντικειμενικός γιατρός, όπου μπλέκει το συναίσθημα μπαίνει μέσα η υποκειμενικότητα.
Φιλιά και καλή συνέχεια
@sundy Δε σου κρύβω πως κι εγώ έχω πρόβλημα με αυτή την αποστασιοποίηση του γιατρού από τον ασθενή,αυτό το «κλικ» που κάνεις όταν φεύγεις από το νοσοκομείο και πας σπίτι σου και που για σένα είναι όπως λες απαραίτητο για να μείνεις ψυχικά υγιής.Δε μου είναι εύκολο να καταλάβω πως μπορείς να είσαι όλη μέρα ή επί δυο και τρεις μέρες τριγυρισμένος από ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ και μετά να γυρίζεις σπίτι και να κάνεις τη γιορτή σου ή τα γενέθλια του παιδιού σου ή την επέτειο του γάμου σου ή απλά να κάτσεις στον καναπέ σου με τον άντρα σου ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.Ξέρεις ,πρόσφατα στη μονάδα υποτροπίασε ένα παιδάκι 6 χρονών που μεταμοσχεύτηκε κοντά κοντά με τον Άλκη μου και που γενικά είχαμε κοινή πορεία όλα αυτά τα 4-5 χρόνια και τώρα είναι ξανά μέσα και παίρνει θεραπείες.Όμως ο λόγος που το αναφέρω,πέρα από το ότι με πόνεσε σα γεγονός,είναι το ότι με εξαίρεση τη μέρα της διάγνωσης της υποτροπής του,όπου όλοι γιατροί και νοσηλευτές της μονάδας μεταμόσχευσης έδειξαν να ΣΥΜΠΟΝΟΥΝ,από την επόμενη κι όλας μέρα τον είχαν ξεχάσει ,τον είχαν ξεγράψει ,σα να μην πέρασε ποτέ από τη μονάδα,σα να μην τους άγγιξε ούτε λίγο,καθένας γύρισε στη δουλειά του,στον εαυτούλη του ,στα προβλήματα του κι ας είναι εκεί το παιδάκι και παλεύει ακόμα με τις χημειοθεραπείες 2 ορόφους πιο κάτω ,κανένας δε χτύπησε την πόρτα σ αυτούς τους ανθρώπους να συμπαρασταθεί από αυτούς που ήταν μέχρι πρότινος ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.Για μένα ο γιατρός είναι πράγμα ιερό και πάνω από όλα είναι ΆΝΘΡΩΠΟΣ και αυτή τη συμπεριφορά τη λένε πόρωση αν δεν κάνω λάθος και επαγγελματική εξουθένωση ,σου διαβρώνει την ψυχή και τι είναι ένας γιατρός χωρίς ΨΥΧΗ;Αμαν πια μ αυτό το «δε μπορούμε και να τους σώσουμε όλους,έμεις σας τα λέγαμε ότι έχετε 50-50 πιθανότητες,τα ξέρατε…» Ουφ,τα πα και ξέσπασα.Και ναι,με απογοήτευσες κάπως.Νόμιζα πως ίσως εσύ που έχεις βαδίσει στα ίδια μονοπάτια με μας θα ήσουν διαφορετική,πιο ανθρώπινη με τους ασθενείς σου.Βέβαια,ίσως και η ειδικότητά σου,η απεικόνιση,η ακτινολογία,δε σου αφήνει περιθώρια να συνάψεις προσωπική σχέση με τον ασθενή,αφού τον βλέπεις μόνο για λίγο.Απ την άλλη,βέβαια,εσύ τη διάλεξες την ειδικότητά σου,ίσως και να την ήθελες,ίσως και να σε βολεύει αυτή η απόσταση από τον ασθενή.Τέλος πάντων,αρκετή ψυχανάλυση για σήμερα,νύσταξα κιόλας,καληνύχτα…..
Έφη, λυπάμαι που σε απογοήτευσα…
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!!!ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΕΝΝΟΩ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ.ΜΠΑΙΝΩ ΣΥΧΝΑ ΜΕΣΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΔΙΚΗ ΜΟΥ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝΕΣ.ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΣΕ ΟΤΑΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΡΘΑ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!!!ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΣΥΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΣΑ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ.ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ.ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΤΟΝΑ..ΔΕΝ ΑΝΑΒΑΛΛΩ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΛΑΡΗ ΜΠΟΡΩ.ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ (ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΤΟ ΖΗΤΕ)ΟΣΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣ ΡΟΛΑΡΕΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΡΥΘΜΟΥΣ.ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΚΟΝΤΡΟΛΑΡΩ!!!!ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ.ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΑΝΤΟΣ , ΕΝΩ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ,ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ,ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΕΜΑΣ…ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ …ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΑΚΟΜΑ…ΘΕΛΩ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΟΝ ΑΡΚΟΥΔΟ,ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΧΩΡΟ ΑΥΤΟ,ΤΗΝ ΣΑΝΤΥ,ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ…ΗΟΤΚΙΝς ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ..ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΙ ΤΕΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΚΓΑ..ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΠΟΛΛΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΗ….
Ο πατέρας μου έχει όγκο στον πνεύμονα.Από την αξονική που έκανε δείχνει 2,5 εκ. και υπάρχουν υπόνοιες για 2 μεταστάσεις μεγέθους χιλιοστών στο συκώτι.Βρογχοσκόπηση τη Δευτέρα και βιοψία,σπινθηρογράφημα οστών,αξονική εγκεφάλου ,χειρουργείο (;),χημειοθεραπεία,ακτινοβολία.Θεέ μου,ο εφιάλτης ξαναρχίζει…
Tι να πω Εφακι μου μερικες φορες ισως να ειμαι αδικη οταν λεω οτι καποιος μας εχει μουτζωσει για τα καλα.Ζητα βοηθεια μη το περασεις αυτο μονη σου. Αρκετα εχεις περασει.Ολοι εμεις δε θελουμε να βλεπουμε νοσοκομειο ουτε σε φωτογραφια!Ευχομαι ό,τι πιο ανωδυνο.
Έφη, εύχομαι να πάνε όλα καλά.
2,5 εκατοστά είναι μικρός όγκος και αν δεν έχει δώσει μεταστάσεις, ανάλογα την θέση του μπορεί και να εξαιρεθεί. Όμως μην βιάζεσαι να δεις »μαύρα» τα πράγματα, υπάρχουν και καλοήθεις καταστάσεις στους πνεύμονες. Περίμενε την βιοψία. Όσο για τις πιθανές μεταστάσεις στο ήπαρ, τις περιγράφεις μεγέθους ολίγων χιλιοστών. Όταν το μέγεθος είναι τόσο μικρό μπορεί να τις »μπερδέψεις» με μικρές κυστούλες, άνευ σημασίας (δύσκολα ξεχωρίζουν οι 2 οντότητες αν το μέγεθος είναι τόσο μικρό με τον αξονικό). Σου εύχομαι να αποδειχτεί ότι είναι το δεύτερο.
Εύχομαι το καλύτερο σενάριο, όπως τα περιγράφεις είναι πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Ακόμα θέλει διερεύνηση για να αποδειχτεί ότι πρόκειται για καρκίνο.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια…
Έφη,
έχουμε κανένα νέο;
Αν και σε απογοήτευσα… σε νοιάζομαι.
Πολλά φιλιά και καλή δύναμη
Φιλιά και Καλό Πάσχα για όλους!
χρονια πολλα σε ολους χρηστος ανεστη!!!!!!! πολυ ησυχια βλεπω ελπιζω να ειναι για καλο.
O λόγος που δεν έγραψα τίποτα για τον πατέρα μου είναι ότι ακόμα δεν είναι τίποτα σίγουρο.Η βιοψία στον πνεύμονα που έκανε με βρογχοσκόπηση βγήκε αρνητική για κακοήθεια,όμως ο γιατρός του επιμένει ότι αυτό που είδε ο ίδιος με το βρογχοσκόπιο δεν του φάνηκε καλό και τον ξανάβαλε για βιοψία , με παρακέντηση αυτή τη φορά ,υπό παρακολούθηση στο μηχάνημα του αξονικού τομογράφου.Αυτά τα αποτελέσματα τα περιμένουμε σε 10 μέρες περίπου.Στο θέμα του παιδιού τώρα:Ο Άλκης μας εμφανίζει ξανά υπολοιπόμενη νόσο και μάλιστα σε συνεχώς αυξανόμενα νούμερα.Η γενική του είναι άριστη,στο μικροσκόπιο δε φαίνεται τίποτα ανησυχητικό,το εργαστήριο που μελετά τα κύττερα με κυτταρομετρία ροής δε βρίσκει υπολοιπόμενη νόσο ,όμως το ιδιωτικό εργαστήριο που στέλνουμε έξω για PCR μυελού βρίσκει 1 στα 1000 κύτταρα με χρωμοσωμική ανωμαλία,ποσοστό που συνεχώς αυξάνεται και συνιστά μοριακή υποτοπή.Πράγμα που σημαίνει ότι αν δε ληφθούν σύντομα μέτρα το παιδί θα υποτροπιάσει και στο μυελό.Οι γιατροί του λένε ότι τσάμπα ανησυχούμε,ότι δε θα συμβεί τίποτα τέτοιο και μας καθησυχάζουν διαρκώς,όμως εγώ κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα.Μπαίνω συνέχεια και διαβάζω στο ίντερνετ στα αγγλικά για τη χρωμοσωμική μας ανωμαλία,γι’ αυτό έχω παρατήσει όλα τα υπόλοιπα και δεν έχω γράψει τίποτα και σε σας.όταν πια κλείνω τον υπολογιστή αργά τη νύχτα κλείνουν τα μάτια μου αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς,με τρώει η αγωνία για το τι θα γίνει με την περίπτωσή μας.Sundy,θα ήθελα να ακούσω και τη γνώμη σου,αν και μαντεύω τι θα πεις,ότι πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη στους γιατρούς μας και ότι εκείνοι ξέρουν καλύτερα.Απλώς νιώθω πως για μας χτυπάει ο συναγερμός και κανένας δεν κάνει κάτι.Δηλαδή τι περιμένουν,να πάθουμε καραμπινάτη υποτροπή και να λένε μετά και για μας :Λυπόμαστε πολύ αλλά δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους,σας είχαμε ενημερώσει για τα ποσοστά σας ακόμα και πριν τη μεταμόσχευση…….ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ,ΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΑ ΕΓΧΥΣΕΙΣ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΤΟΥ ΔΟΤΗ ΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΗ ΔΟΣΗ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΡΟΠΗ.Δεν είμαι τρελή,δεν έχω πάθει εμμονή με τον καρκίνο,απλά διαβάζω και αυτά που διαβάζω είναι άκρως ανησυχητικά.Για άλλη μια φορά νιώθω ότι άλλοι έχουν τον έλεγχο της ζωής του,άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις κι εγώ πρέπει να τους εμπιστευτώ…Ελπίζω πραγματικά να μην έρθει η μέρα που θα το μετανιώσω και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν έκανα κάτι όσο ήταν ακόμα νωρίς…
Εφακι παλια ειχα ακουσει για μια κοπελα με λευχαιμια που δεν ειχε κανει μεταμοσχευση και ο ενας γιατρος της ελεγε για υποτροπη μετα απο χημειοθεραπειες καπως οπως το περιγραφεις ενω ο αλλος που πηγε και ζητησε δευτερη γνωμη της ειπε οχι και μετα απο 10 χρονια ειναι μια χαρα χωρις να κανει τιποτα αλλο.Δε παιρνεις και μια δευτερη γνωμη απο το εξωτερικο?πχ Μemorial Sloan Kettering στην Αμερικη?Γιατι νομιζω οτι για παιδια δεν υπαρχει δευτερη γνωμη εκτος απο το Αγ.Σοφια.Τα αιωνια ερωτηματα παντα υπαρχουν και μας κατατρωνε αλλα πρεπει να εμπιστευτουμε καποιον δεν γινεται αλλιως.
Έφη, Hodgkin Cat γεια σας.
Κανείς δεν νομίζει ότι είσαι τρελή Έφη, λογικό είναι να έχεις χάσει την γη κάτω από τα πόδια σου. Κάθε νοήμων μάνα θα είχε αρχίσει να αγωνιά.
Δεν έχω άποψη επί του θέματος, καθώς στερούμαι βαθιάς γνώσης του αντικειμένου. Από ότι είμαι σε θέση να ξέρω, αυτή η μέθοδος είναι νέα και ακόμα την »ψάχνουν» με ερευνητικά πρωτόκολλα. Από ότι εικάζω, η δικιά σας περίπτωση θα βρίσκεται στην »γκρίζα ζώνη», δηλαδή (εικασίες κάνω πάντα) δεν θα υπάρχουν ακόμα σαφή πρωτόκολλα του τι κάνεις στην δικιά σας περίπτωση. Η »ελαφρά» χημειοθεραπεία φαντάζομαι είναι μια δικιά σου σκέψη.
Κράτα την ψυχραιμία σου, όσο μπορείς να την κρατήσεις, γιατί αυτές οι σκέψεις σου είναι υπό το κράτος πανικού, και ακολούθα την συμβουλή της Hodgkin Cat. Πάρε δεύτερη γνώμη, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ασθενούς η δεύτερη γνώμη. Ζύγιασε τα πράγματα και αποφάσισε ποια γνώμη θα εμπιστευτείς, γιατί κάποιον πρέπει να εμπιστευθείς όπως λέει και η φίλη μας παραπάνω.
Δυστυχώς, όταν τα πράγματα αφορούν αυτήν την γκρίζα ζώνη, πολλές φορές δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες και ο ασθενής αναγκάζεται, αφού του εκτεθούν τα συν και τα κατά κάθε απόφασης, να συναποφασίσει με τον γιατρό. Στην προκειμένη περίπτωση το βάρος πέφτει στον γονιό με ότι αυτό συνεπάγεται, γιατί ένα τέτοιο βάρος είναι ασήκωτο. Ξέρω περίπτωση γιατρού που έπρεπε να αποφασίσει αν θα κάνει ή όχι περαιτέρω θεραπείες (μετά την επέμβαση) το παιδί του. Οι μισοί λέγαν ναι και οι άλλοι μισοί όχι, χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς εργασίες που να λένε τι από τα δύο έχει την καλύτερη πρόγνωση. Φαντάσου το βάρος που είχε να σηκώσει ο άνθρωπος και τις ενοχές που θα είχε αν δεν πηγαίναν καλά τα πράγματα.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω. Ψάξε ποιοι έχουν μεγάλη εμπειρία με το αντικείμενο, πάρε δεύτερη γνώμη, εμπιστεύσου κάποιον και εύχομαι τα καλύτερα.
Μακαρι να υπηρχε αυτη η ελαφρα χημειοθεραπεια που λες Εφακι και ας την παιρναμε εφ ορου ζωης για συντηρηση !! Μενουμε χωρις φαρμακα και ολοι φοβομαστε μην αυτος ο ατιμος οργανισμος αρχιζει παλι τα ιδια .Τελοσπαντων αν μπουμε στο τρυπακι αυτων των σκεψεων το χασαμε το παιχνιδι! Θα σε φωτισει ο Θεος και με τη λογικη σου σκεψη το πιστευω οτι θα κανεις το καλυτερο για το παιδακι σου!
Sundy πολλα φιλια !Σε σκεφτομαι και το νιωθω οτι εισαι καλα και απολαμβανεις την ανοιξη !!
Hodgkin Cat και γω σε σκέφτομαι και σας σκέφτομαι όλους.
Οκ, μην τρελαίνεσαι… αλλά μπροστά στο τότε δεν θέλω να είμαι αχάριστη… ναι θάλεγα είμαι καλά, αν και στην ηλικία μου και για τα δικά μου δεδομένα προέχει τα παιδιά μου να είναι καλά και φυσικά το ίδιο εύχομαι για όλα τα παιδιά του κόσμου
Κορίτσια,δε θα το πιστέψετε αλλά στο μυελό που κάναμε στο παιδί για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει δεν ανιχνεύθηκαν ξανά κύτταρα με χρωμοσωμική ανωμαλία,και η μέθοδος τους έχει ακρίβεια ανίχνευσης 1 καρκινικού κυττάρου στα 500.000.!Τρελλάθηκα όταν το άκουσα,από χαρά βέβαια ,αλλά δε μπορούσα να το πιστέψω,ήταν σα να μου έφευγε μια ταφόπλακα πάνω από το στήθος και να μπόρεσα ξαφνικά να ανασάνω ξανά.Η εξήγηση που μας έδωσαν ήταν ότι αυτά τα κύτταρα έχουν τη χρωμοσωμική ανωμαλία,όμως δεν είναι καρκινικά,έχουν φυσιολογικό κύκλο ζωής και φυσιολογικές λειτουργίες.Και τότε τους ρώτησα γιατί τα μετράμε και υπολογίζουμε την Υπολοιπόμενη ΝΟΣΟ με βάση την ύπαρξη ή όχι αυτών των κυττάρων στο παιδί,και μου είπαν ότι εκείνοι εξαρχής μου έλεγαν να μην ανησυχώ για αυτή και ότι δε θα μας δημιουργήσει πρόβλημα.Τέλος πάντων τώρα παίρνουμε ξανά ανοσοκατασταλτικά γιατί έχουμε ξανά νόσο μοσχεύματος κατά του ξενιστή,δηλαδή gvhd,σε μικρό βαθμό στο συκώτι και περισσότερο στο δέρμα όπου έχει σχηματιστεί σκληρόδερμα στον κορμό μπροστά και στα μπράτσα,στους μηρούς,στα γόνατα και στην παλάμη και δάχτυλα και δε μπορεί να ανοίξει τελείως τα δαχτυλά του ούτε να κλείσει τελείως μπουνιά,είναι κάπως σα να έχουν πάθει αγκύλωση τα δάχτυλα.Ρε παιδιά,πολλά προβλήματα αυτή η μεταμόσχευση,σου λύνει ένα ( και μεγάλο,δε διαφωνώ ) και ΑΝ στο λύνει,και μετά περνάς μια ζωή προσπαθώντας να διορθώσεις τις συνέπειες.Τέλος πάντων,δε θέλω να φανώ αχάριστη,απλά το παιδί έχει κουραστεί να τον πηγαίνουμε κάθε πέντε και δέκα,είμαστε εκεί σχεδόν κάθε βδομάδα και έχει κουραστεί,δεν είναι φυσικό;Όμως τώρα που είναι σε ανοσοκαταστολή και με ενεργό χρόνιο gvhd πρέπει να κοιτάμε πιο συχνά τα αιματολογικά του και τις τρανσαμινάσες του.Αυτά από τον Άλκη,για τον πατέρα μου ακόμα περιμένουμε να βγεί η βιοψία πνεύμονα που πήγε μέσα στο ΣΩΤΗΡΙΑ και αργεί .Καληνύχτα σε όλους και Χρόνια Πολλά και Καλά σε όσους γιορτάζουν.Εμένα γιορτάζει ο άντρας μου.ΚΩΣΤΑΚΗ,χρόνια σου πολλά,δε σε ξέχασα,να σε χαίρεται η μανούλα σου αγόρι μου και να ζήσει να σε χαρεί όπως έχει λαχταρήσει.Φιλιά σε όλους.
Βγήκε η βιοψία του πατέρα μου.Έχει μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα.Ψαχνόμαστε ακόμα για μεταστάσεις στο συκώτι.Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Εφακι ευχαριστα τα νεα για το παιδι Μπραβο!! Πιστευω πως και με τις θεραπειες του ο μπαμπας σου καλα θα παει! Οντως αυτη η μεταμοσχευση αφηνει πισω της σημαδια αλλα οσο περναει ο καιρος τοσο καλυτερα .Tωρα σκεφτομαι τι ωραια να πηγαινεις στο νοσοκομειο μονο καθε εξαμηνο! Μετα απο τρια χρονια μπορω να πω οτι βρισκω τον παλιο μου εαυτο .Παντα ομως κατι μες τη μερα ενα μουδιασμα,η ευκολη κοπωση θα μου θυμισει αυτα που περασα.Μηδαμινα πλεον για μενα.Φιλακια υπομονη και ολα θα πανε καλα. Και θα ξαναπω την αποψη μου για τις ηλικιες και τον καρκινο ολοι απο 0 εως 90 εχουν το δικαιωμα να γινουν καλα και να εχουν ποιοτητα ζωης.
Ο πατέρας μου έχει μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα,στάδιο Τ1 Ν0 Μ0 δηλαδή χωρις μεταστάσεις στην κοιλιακή χώρα ακόμη τουλάχιστον.Προχωράμε για χειρουργείο όσο δυνατόν γρηγορότερα.Ο Θεός βοηθός.
Έφη,
λυπάμαι που τελικά έχει καρκίνο ο πατέρας σου, αλλά το στάδιο που αναφέρεις και η δυνατότητα χειρουργείου δίνει αισιοδοξία ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όπως φοβόσουν.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη.
exasa ton patera mou prosfata apo karkino tou ypatos.. diagnwstike prin dio xronia ekane therapies sto londino gia na siriknwsei ton ogko ke na kanei metamosxeusi ypatos. ola kala statheri ke elexomeni i katastasi ke i metamosxeusi tha ginotan argotera. MESA SE DYO EVDOMADES o karkinos egine epithetikos ke kalpazwn katastrefontas oti evriske mprosta tu.. oi giatroi emeinai afonoi mias ke to aksoniko tu aprili den eixe kamia sxesi me to aksoniko tou mai duo vdomades meta.. ti na pw.. ypomoni se olous osous exoun tetia astheneia ke idietera stus sigeneis. einai ypouli asthenia pedia ke den dinei proidopiisi.. omws otan tin antimetopizeis genea fefgis nikitis ke opos su aksizei..akoma ke dio meres prin ton thanato tu o pateras mu eide ton teliko tu ch.league xwris na ton niazei gia ton karkino k an tha pethanei. ta diskola einai gia emas twra pu den tha ton ksanadoume…
Εχασα την αγαπημενη μου μητερα πριν 1 χρονο και 20 μερες.
Εφυγε 22 μαιου του 2010 και η ταυτοτητα της εγραφε 22 μαιου γεννηση του 1949 απο λαθος του ληξιαρχου. Ημουν 29 ετων και ενοιωθα 5 οταν την εχασα απο τον φλεγμονωδη καρκινο του μαστου, νομιζα οτι εχασα τον κοσμο μου, τωρα περιμενω απο μερα σε μερα να γεννηθει ο γιος μου και νοιωθω οπως οταν εχασα την μητερα μου (μια νεα ταξη πραγματων), σε αυτον τον χρονο που περασε γνωρισα την γυναικα μου, ετυχε και εμεινε εγκυος (πραγματικα απο τυχη), παντρευτηκαμε. Τωρα η μητερα μου ζει μεσα απο μενα και περναει στην αιωνιοτητα μεσω του γιου και των απογονων μας. Η ζωη δε σταματα μη το βαζετε κατω, κανεις δεν ξερει την μοιρα του.
Σήμερα έφυγε μια φίλη μου.
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση Ρούλα!
Είχα καιρό να γράψω κάτι,από σεβασμό για τους ανθρώπους που έφυγαν και φεύγουν από καρκίνο.Απ ότι έχω δει,κάθε φορά που έρχεται μια τέτοια είδηση για αρκετό καιρό δε γράφει κανείς,άρα μάλλον το αίσθημα είναι κοινό.Τέλος πάντων,ήθελα να πω πως ο πατέρας μου χειρουργήθηκε στο » σωτηρία » πριν από 10 μέρες και τώρα είναι σπίτι.Αυτά για όποιον αναρωτιόταν τι έγινα τελικά με μας.Περιμένουμε τη βιοψία για να δούμε αν και τι χημεία θα πάρει.Ο Άλκης μας έχει φύγει για το Βarretstown της Ιρλανδίας,σε ένα camp που διοργανώνει κάθε χρόνο η Φλόγα για να βοηθήσει τα παιδιά που έχουν περάσει από τέτοιες καταστάσεις να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους,αυτοεκτίμηση και κοινωνικές δεξιότητες.Αφού γιατρέψαμε το σώμα του ,ήρθε η ώρα να γιατρέψουμε και την ψυχούλα του.Να διώξει από μέσα του το φόβο και τη μειονεξία και να αστράψει πάλι με όλη του τη λάμψη γιατί είναι ΑΣΤΕΡΙ.Όποιος θέλει να διαβάσει περισσότερα,εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Barretstown
και εδώ: http://www.barretstown.org/about-us.aspx.Εγώ έχω μόνο να πω «ευχαριστώ» που κάποιοι ανέλαβαν το κόστος και τη διοργάνωση για κάτι τέτοιο για τα παιδιά μας .Και φυσικά μου λείπει ΠΟΛΥΥΥΥ!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΡΑΦΩ ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ.ΕΔΩ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ..ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ[ΣΑΝΤΥ,ΗΟΤΚΙΝΣ,ΕΦΗ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!
eimai 24 xronon eixa mia polu fisiologiki zoi mexri pou prin po 4 mines ola allaksan…………….karkinos paxeou enderou!tors kano ximiotherapies……………den me pire apo kato polu anthropoi mou diksan oti einai edo gia mena gi afto pou eimai opos k an eimai kai polloi tin ekanan me elafra.pleon leo n a i se ola kano tis therapies moy alla den stamatisa tin zoi mou isa isai tin arxisa polu dinata!!!!!!!!!!!!i psixologia einai to pan…………..
Γεια σου,Χρύσα,καλωσήρθες ανάμεσα μας.Τώρα που είναι καλοκαίρι δε μαζευόμαστε και συχνά αλλά πιστεύω αν περνάς από δω κάποιον θα βρίσκεις να τα πεις.Ελπίζω να καταφέρεις να κρατήσεις το ηθικό ακμαίο στο δύσκολο δρόμο που βαδίζεις και μην ξεχνάς να περνάς να μας λες τα νέα σου όποτε θες.Καλή δύναμη!
Κορίτσια γεια σας, γιατί μάλον μόνο κορίτσια εμφανίζονται πλέον.
Δεν γράφω συχνά, γιατί τα προβλήματά μου είναι πλέον προβλήματα καθημερινότητος που δεν αφορούν αυτό το φόρουμ και αντικειμενικά είναι μικρά μπρος στο πρόβλημα της επιβίωσης, άσχετο αν εμένα με ταλαιπωρούν και με αγχώνουν. Οπότε το θεωρώ ασέβεια να μπω και να μιζεριάζω και να κλαίγωμαι για την καθημερινότητα την στιγμή που οι περισσότεροι εδώ μέσα αντιμετωπίζουν θεραπείες, μια πιθανόν άσχημη πορεία κλπ.
Χαίρομαι που ακούω καλά νέα σας, Έφη, Νικολέτα, Hodgkin Cat και όλοι οι άλλοι, απλώς ανέφερα αυτά τα ονόματα γιατί ήταν οι τελευταίοι με τους οποίους επικοινώνησα εδώ μέσα.
Χρύσα, καλό μου κορίτσι, χαίρομαι που έχεις αυτήν την αντιμετώπιση. Η ψυχολογία είναι το παν, ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να την κρατήσεις ψηλά εν μέσω θεραπειών, και γιαυτό σε θαυμάζω. Συνέχισε έτσι κορίτσι μου, σου μιλάει μια που αρρώστησε πριν από 3+ χρόνια και τώρα την απασχολούν πιο πολύ η δύσκολη καθημερινότητα παρά η αρρώστια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ και ένα διάστημα έχει ερημώσει το φόρουμ. Κρίμα γιατί εμένα με βοήθησε τότε πολύ. Δεν θέλω να υποσχεθώ ότι θα μπαίνω να γράφω πιο συχνά, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να κρατήσω την υπόσχεσή μου, οι ανάγκες της ζωής αλλάζουν τις προτεραιότητές σου, το βλέπω και από άλλα άτομα που αραιώνουν κατά διαστήματα. Αυτή είναι η αλήθεια και ίσως είναι καλό αυτό. Απλά θα ήθελα να υποκινήσω τα άτομα που αντιμετωπίζουν τώρα προβλήματα υγείας να εκφραστούν μέσω του φόρουμ και να κάνουν παρέα. Δεν ξέρουν πόσο λυτρωτικό είναι αυτό. Και όταν με το καλό γίνουν καλά, τότε που ο καρκίνος δεν θα είναι πρώτη προτεραιότητα, τότε είναι ίσως και υγιές να γράφουν αραιότερα.
Δεν την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, απλά έτσι είναι η ζωή και δεν μαρέσει να λέω ψέμματα για να γίνω αρεστή.
Καλή συνέχεια και καλό καλοκαίρι για όλους, ειδικά για τα άτομα που είναι μέσα στην πάλη.
γεια σε ολους ελπιζω η ησυχια εδω να ειναι λογω διακοπων ευχομαι να ειναι ολοι καλα.
γεια σε ολους. δεν ξερω αν ειμαι στο σωστο μπλογκ αλλα θα ηθελα να κανω καποιες ερωτησεις σχετικα με τον καρκινο.
Μενω εξωτερικο και ο συγκατοικος μου, 23 χρονων, εβγαλε καρκινο πριν κανα 7μηνο. Συγκεκριμενα εβγαλε μελανωμα το οποιο του αφαιρεθηκε αλλα προλαβε να δωσει μετασταση στην κυστη (δεν ξερω πολλες λεπτομεριες).
Μετα απο τις καθιερωμενες χημιοθεραπειες τα πραγματα δεν καλυτερευσαν και πριν 2-3 εβδομαδες εκανε ολικη αναισθησια 2 φορες ετσι ωστε να διοχετευσουν μια πιο δυνατη χημειοθεραπεια κατευθειαν στον ογκο, νομιζω με ενεση. Εκεινες τις μερες οι γιατροι διαπιστωσαν καποια καρδιακη δυσλειτουργια. Τωρα εκανε καποια απλη εξεταση για την καρδια και περιμενουμε τα αποτελεσματα. Να σημειωσω εδω οτι μετα απο την πρωτη ολικη αναισθησια οι γιατροι δεν κατεφεραν να τον ξυπνησουν. Ξυπνησε μονος του μετα απο 16 ωρες. Νομιζω οτι αυτο λεγετε κωμα.
Διαβασα οτι το κακοηθης μελανωμα ειμαι ο πιο πιθανος τυπος καρκινου για να δωσει μετασταση στην καρδια (δεν ηξερα καν οτι υπηρχε αυτο). Αυτο που θελω, με απολυτη ειληκρινια ειναι να μου πειτε, εφοσον υπαρχει μετασταση στην καρδια, τι να περιμενω?. Υπαρχουν ελπιδες η ειναι πολυ αργα?
Εχει τεραστια σημασια να μιλησετε την γλωσσα της αληθειας και οχι της παρηγοριας, η να με παραπεμψετε καπου. Ειμαι ο μονος ανθρωπος που το ξερει, ο τυπος δεν το εχει πει καν στους γονεις του. Καταλαβενεται οτι ειμαι το μονο του στηριγμα και θελω να ειμαι προετοιμασμενος και δυνατος σε οτι ερχεται.
Ευχαριστω πολυ και καλη δυναμη σε ολους σας!
κωστα
λυπαμαι και ευχομαι περαστικα στο φιλο σου..δεν ξερω αν θα μπορεσει καποιος σε αυτο το σαιτ να σου πει αν εχει ελπιδες ο φιλος σου γιατι ποτε δεν μπορεις να εισαι σιγουρος με τον καρκινο.σιγουρα το οτι εδωσε μετασταση επιδεινωνει την κατασταση αλλα νομιζω οτι και αυτο παλευεται καλα ειδικα η μια μετασταση, δηλαδη σ ενα οργανο.ζητα απο τους γιατρους να σου πουν την αληθεια και προς θεου ενημερωσε τους γονεις του..προς θεου ..εχουν δικαιωμα να γνωριζουν..σε παρακαλω..να ειστε καλα..γραψε να μαθαινουμε νεα σας..
Είχα δει το blog και παλαιότερα, αλλά τότε δεν είχα τη δύναμη να γράψω. Σήμερα που τυχαία το βρήκα και πάλι νιώθω την ανάγκη να σας μιλήσω, να πάρω λίγη από τη θετική σας ενέργεια. Είμαι σχεδόν 35 και εδώ και 2,5 χρόνια πάσχω από καρκίνο των ωοθηκών. Σχεδόν νιόπαντρη όταν το μάθαμε, αυτό που με πόνεσε περισσότερο και δε μ’εκανε ν’ αντιληφθώ τη σοβαρότητα της κατάστασης ήταν το γεγονός ότι ποτέ δε θα γινόμουν μητέρα, αφού θα έπρεπε να κάνω ολική υστερεκτομή. Η πικρία και η απογοήτευση που ένιωθα με έκαναν να θεωρώ ότι η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα. Παράλληλα, το σύμπαν συνωμοτούσε εναντίον μου: από την στιγμή που μας το ανακοίνωσαν και για το επόμενο τετράμηνο, η συντριπτική πλειοψηφία των ζευγαριών που γνωρίζαμε, είχε την χαρά να ανακοινώσει την επικείμενη απότηση τέκνων…
Δυστυχώς, δεν πήρα σοβαρά τον καρκίνο, αφού και οι γιατροί από την αρχή μου το παρουσίζαν ως κάτι πολύ απλό που το πολύ σε ένα εξάμηνο θα είχε τελειώσει. Και, όμως… Τα σχήματα χημειοθεραπειών που δοκιμάζαμε δε λειτουργούσαν, η κατάσταση επιδεινωνόταν και τελικά προχώρησα σε χειρουργείο μετά από δική μου πίεση περίπου 7 μήνες μετά την ημέρα που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Νέες χημειοθεραπέιες και ύστερα μια περίοδος που επέστρεψα στην «κανονική» ζωή. 8 μήνες μετά, όμως, επέστρεψε και ο καρκίνος και έκτοτε η ζωή μου είναι ένας συνεχόμενος κύκλος χημειοθεραπειών με διαφορετικά συνέχεια φάρμακα, αφού κανένα δε λειτουργεί. Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να παραμείνω αισιόδοξη για μένα και για τους δικούς μου, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο, αφού, πλέον, ψηλαφώ και κάποια από τα ογκίδια. Οι γιατροί δε δείχνουν να έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, αν και μεταξύ άλλων έχω επισκεφθεί και γιατρό που το μόνο που μου είπε είναι να βρω έναν καλό πνευματικό και να πηγαίνω να εξομολογούμαι. Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά θρήσκο άτομο και έχω πολύ καλές σχέσεις με την Εκκλησία, ωστόσο σε ένα άνθρωπο που έχει περάσει τόσο πόνο και εντούτοις προσπαθεί να βρει το κουράγιο να προχωρήσει, δε μιλάς τόσο ωμά. Όλοι λένε ότι ο καρκίνος έχει να κάνει με την ψυχολογία του ασθενή και σε αυτή την πορεία δεν είναι κα λίγες οι φορές που μου την έχουν ισοπεδώσει και προσπαθώ μέσα από τα κομμάτια μου να συνεχίσω.
Και δε μιλώ μόνο για τους γιατρούς, αλλά και για το περιβάλλον μου. Διάβασα παραπάνω ότι η xrrysa κατάφερε σε τέσσερις μήνες να διαχωρίσει αυτούς που αξίζουν να είναι δίπλα της από τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, εμένα μου πήρε πολύ περισσότερο διάστημα. Ο φιλικός -όπως, τουλάχιστον, νόμιζα- κύκλος μου ήταν αρκετά μεγάλος, οπότε ήταν και αρκετά επίπονο να διαπιστώνω πόσοι λίγοι, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για μένα και πως οι περισσότεροι μπροστά στον πόνο αυτό που κάνουν είναι να εξαφανιστούν για να συνεχίσουν να ζουν χωρίς στεναχώριες τη ζωούλα τους. Ήταν τόσο απογοητευτικό να βλέπω ανθρώπους που τους είχα στηρίξει στο παρελθόν, που ήμουν πάντα δίπλα τους, βιώνοντας μαζί με αυτούς τα προβλήματά τους και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις δικές μου προτεραιότητες να με διαγράφουν από τη ζωή τους. Έτσι ήμουν πάντα, πονόψυχη, καταπίνοντας στεναχώριες και προσπαθώντας να μη δυσανασχετήσω τους άλλους. Και τι κατάλαβα; Ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τι θα γινόταν αν είχα κάποια στιγμή εγώ ανάγκη όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχα στηρίξει. Η απάντηση μου δόθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο. Αυτή την πικρία ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να τη βγάλω εντελώς από μέσα μου γιατί, δυστυχώς, κάποια από αυτά τα άτομα είναι αναγκαστικά στη ζωή μου -λόγοι συγγενείας, βλέπετε. Οι υπόλοιποι απλά είναι ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
Σας κούρασα, αλλά είχα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Η φλόγα της ελπίδας μου ζωντανεύει μέσα από το blog. Σας ευχαριστώ!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΟΙΩΣΑ ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΑΡΕΑ. ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ Κ ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΕΣ (25.07.11). ΕΙΜΑΙ 52 ΧΡΟΝΩΝ Κ ΣΤΙΣ 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΕΝΑΝ ΔΙΟΓΚΟΜΕΝΟ ΛΕΜΦΑΔΕΝΑ. ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΗΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1Ο ΜΕΡΕΣ. ΗΤΑΝ ΔΙΗΘΗΜΕΝΟΣ ΛΕΜΦΑΔΕΝΑΣ 3,5 ΕΚΑΤ. Κ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΣΤΟ.ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΗΣΩ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕ, ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΑΝΟΥΛΑ Κ ΕΜΕΝΕ ΜΑΚΡΙΑ.ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ ΜΕ ΣΥΝΟΔΕΥΣΕ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ Κ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΟΨΙΑΣ Κ ΕΝ ΟΨΗ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΕΝΑΙΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ Κ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ. ΗΞΕΡΑ ΠΙΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΑΚΡΥΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΨΑΞΙΜΟ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΣΤΗΝ ΟΓΚΕΚΤΟΜΗ ΣΤΙΣ 26 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ. ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ 7.500 Εuro ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΩ 5000 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ.ΕΚΕΙΝΗ ΑΡΝΗΘΗΚΕ. ΣΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΜΙΛΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΔΕ ΦΟΒΟΥΜΕΝΗ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΟΥ Κ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΜΕ ΠΕΤΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ Κ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ Κ Η ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑΙ ΣΕ ΝΗΣΙ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΣΩΝ ΧΡΟΝΩΝ 3 ΑΤΟΜΑ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΜΟΝΟ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ Κ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ. ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ. ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΑΣ. Ε ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ 9,5 ΜΗΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΟΥ. ΟΜΩΣ
ΠΑΛΕΨΑ….ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ ΠΟΝΑΩ ΣΤΑ ΟΣΤΑ. ΕΧΩ ΜΙΑ ΦΛΕΓΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑ. ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΟΥ ΓΟΝΑΤΟ ΛΥΓΙΖΕΙ Κ ΠΕΦΤΩ ΣΥΧΝΑ. ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΣΤΟ ΠΟΝΑΩ. ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ Κ ΑΠΛΑ ΕΛΠΙΖΩ …..ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΒΑΦΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΥΚΙ ΕΙΔΑΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ. ΟΣΟΥΣ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΥΓΝΩΜΩΝΩ ΟΣΟ Κ ΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΜΟΥ. ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΟΥ. ΟΜΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ Κ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Κ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΞΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΠΟΝΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ Κ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ. ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΞΗΜΕΡΩΜΑ.