Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Stefania, τα συληπητηρια μου. Θα σου πω με σφιγμενη καρδια (γιατι οπως και να χει δεν ειναι ελαφρια κουβεντα) οτι λυτρωθηκε, οτι ηρεμησε… Να ζησετε εσυ και η κορη σου να τον θυμαστε και να τον τιματε γιατι με το κουραγιο του και τη δυναμη του ειδατε και θα δειτε τη ζωη με ματια που λιγοι θα το καταφερουν (βεβαια αυτο εγινε με «βιαιο τροπο», μεσα απο τον πονο ενος υπεραγαπημενου προσωπου..) Εισαι πολυ δυνατη γυναικα και να ξερεις οτι δεν χρειαζεται να ανησυχεις οτι δεν προλαβες να του πεις ολα οσα νιωθεις. Να ξερεις οτι οσοι ειμαστε αρρωστοι, με καποιο οποιοδηποτε προβλημα, και το παλευουμε καμποσο καιρο, βλεπουμε περα απο οσα ακουμε.. ηξερε τι νιωθεις, ηξερε χωρις να του πεις, το εβλεπε… επειδη σε πολλα μηνυματα σου εχεις πει οτι φοβασαι που δεν προλαβες να του πεις καποια πραγματα σου λεω οτι αυτο δεν ισχυει,βρες τη λυτρωση σου απο αυτο… εβλεπε, ενιωθε, ησουν εκει διπλα ολον τον καιρο, πονουσε και πονουσες, χαιροταν και χαιροσουν, του κρατουσες το χερι, τον αγκαλιαζες… τι παραπανω να «ακουσει» οταν ολες του οι αισθησεις ηξεραν ακομα κι αν δεν ελεγες ποτε μια λεξη.. δεν μπορω να φανταστω τον πονο σου, κι ελπιζω τα παραπανω να μην τα εξελαβες αρνητικα, απλα ελπιζω εστω και για λιγο η μικρη εμπειρια απο τον δικο μου πονο να σε εκανε να νιωσεις εστω και λιγο ανακουφιση.. και παλι λυπαμαι για την απωλεια σου κι ας μην εχουμε συναντηθει ποτε…
DIMITRAKI,αχ σ΄ευχαριστώ…..Ο καρκίνος μας έκανε τόσο μα τόσο καλούς ανθρώπους…..Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιους που υποφέρουν;Επώνυμα,ανώνυμα-δεν έχει σημασία….Θέλω να προσφέρω μα δεν ξέρω τον τρόπο…..Σας νιώθω όλους…..Σας ευχαριστώ όλους……Δεν θα σταματήσω να γράφω,δεν θα σταματήσω να μαθαίνω νέα σας…….Σας σκέφτομαι…….
Stefania, λυπάμαι πολύ…
Έχω τόσες λέξεις στο μυαλό μου και τόσα στην καρδία μου, αυτή την στιγμή μου είναι αδύνατον να τα βάλω σε «τάξη»…
Είστε όλοι και όλες σας απλά υπέροχοι…..Σας ευχαριστώ…..
Στεφανια λυπαμαι παρα πολυ εγω σημερα το εμαθα ειχα παει 12 μερες διακοπες στον Αγ Σαββα, τιποτα το σοβαρο, και δεν ηθελα υπολογιστη εκει σου ευχομαι κουραγιο και δυναμη.
ki ego to ematha prin 6 mines kai eilikrina den ksero ti na skefto kai ti na perimeno. kathe mera kai pio diskoli!
Καλησπέρα,
να σας θυμήσω ο μπαμπάς μου έχει γλοιοβλάστωμα εγκεφάλου στο τέταρτο στάδιο, πριν 11μηνες έκανε χειρουργείο-ακτίνες-θεραπεία με temodal-. Σε γενικές γραμμές όλα είναι καλά, δύσκολα αλλά με καλά αποτελέσματα στις μαγνητικές, εώς την τελευταία πριν λίγες μέρες. Εμφανίστηκαν 2 πολύ μικρές εστίες στην περιοχή του χειρουργείου, οι γιατροί είναι σχεδόν σίγουροι ότι θα επανέλθει ο όγκος… Θα κάνει 2μήνες temodal-θεραπεία και ανάλογα με τις εξελίξεις θα μπορέσουν να μας πουν περισσότερα.
Έχεις κανείς ανάλογη εμπειρία? Υπάρχει περίπτωση να είναι κάτι ακίνδυνο οι 2 εστίες? Ο μπαμπάς μου είναι αρκετά καλά σωματικά χωρίς κάποιο σύμπτωμα, δεν θα αναφερθώ στα ψυχολογικά.
Συγγνώμη αν σας κούρασα, μας έχουν μιλήσει για το σοβαρό της κατάστασης αλλά δυσκολευομαι να το αποδεχτώ, σχεδόν αρνούμαι…
Φιλιά σε όλους.
Αληθεια τι κανεις οταν συνειδητοποιεις οτι τα πραγματα δεν πανε καλα, δεν πανε καθολου καλα για σενα και οτι εισαι σε ενα σημειο που αν το αφησεις η θα σε νικησει η ασθενεια η απλα δεν θα αντεξεις αλλη φαρμακευτικη αγωγη? τι κανεις οταν δεν μπορεις να περπατησεις να λειτουργησεις οταν εχεις πρηστει τοσο που θα σκασεις? οταν δεν μπορεις να παρεις ανασα, οταν κουραζεσαι στα 2 μετρα? δεν περιμενω να ακουσω κατι απλα ηθελα να το πω.. ξερω εδω υπαρχει κοσμος που θα με καταλαβει γιατι εκει εξω βαρεθηκα να ακουω ηλιθια σχολια και σαχλες επιφανειακες συμβουλες….
Λοιπον Dimitraki, τον φτυνεις κατα προσωπο και συνεχιζεις. 12 ημερες στον Αγ Σαββα μεπρησμενα χερια και ποδια και δεν το εβαλα κατω ουτε λεπτο, και ηταν η δευτερη φορα την πρωτη ειχε πρηστει ολοκληρο το σωμα, παρμακων αρενεργειες φαρμακων γαρ. Κουραγιο και συνεχιζουμε.
Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις dimitraki.
Τα λόγια τα κενά, τύπου »όλα καλά θα πάνε»…
Και πού το ξέρεις εσύ μεγάλε ότι όλα θα πάνε καλά
Απλά βολεύει τους περισσότερους να ξεμπερδεύουν εύκολα χωρίς να χαλάνε την ζαχαρένια τους.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν έχει περάσει από αυτό το λούκι
Καλή δύναμη, καλή δύναμη σε όλους
Γεια σας, φίλοι μου! Έλειψα για κάποιες μέρες και επανήλθα με αγωνία για τα νέα σας, αλλά οι εξελίξεις με «πάγωσαν».
Stefania, ειλικρινά ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω… Κάθομαι τόση ώρα μπροστά στον υπολογιστή και δεν ξέρω τι να σου γράψω. Αυτές τις στιγμές, όμως, οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Μακάρι να μπορούσα να απαλύνω τον πόνο σου, να είχα ένα μαγικό ραβδάκι να διώξω την πίκρα που έχεις στην καρδιά σου. Αυτή την στιγμή δε σου γράφω ως ασθενής, αλλά ως ένας άνθρωπος που έχει ήδη χάσει αρκετούς δικούς του από τον καρκίνο. ‘Ενα έχω καταλάβει, ότι ο χρόνος είναι ο μοναδικός γιατρός. Όχι πως θα σταματήσουν ποτέ τα «γιατί». Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα σου στείλει το μήνυμά του ότι εκεί που βρίσκεται είναι πολύ καλά. Το πιστεύω ακράδαντα. Το έχω βιώσει και σε διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν αποτέλεσμα αυθυποβολής. Δεν ξέρω τι ακριβώς υπάρχει μετά το θάνατο, δεν έχω αμφιβολία, όμως, ότι οι αγαπημένοι μας δε μας εγκαταλείπουν ποτέ, ακόμα και αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε.
Όσο για την αίσθηση που έχεις ότι δεν πρόσφερες ό,τι θα μπορούσες, ότι δεν μπόρεσες να τον χαρείς όσο έπρεπε, λογικό δεν είναι; Υπάρχουν όρια και μετρήσεις στην αγάπη; Όσα και αν κάνουμε για τους δικούς μας, πάντοτε νιώθουμε ότι δεν είναι αρκετά, έτσι δεν είναι; Μην αφήνεις αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα να σε κυριεύουν. Ο καρκίνος μπορεί να νίκησε σωματικά τον άντρα σου, πνευματικά και ψυχικά, όμως, ηττήθηκε κατά κράτος. Ο άντρας σου έζησε την απόλυτη αγάπη και αφοσίωση μέσα από την στήριξη που του πρόσφερες όλα αυτά τα χρόνια, βίωσε συναισθήματα συντροφικότητας που άλλοι δε θα γνωρίσουν ποτέ στη ζωή τους και ήξερε ότι δεν ήταν μόνος, ότι η ζωή του και η παρουσία του σ’ αυτόν τον κόσμο είχαν νόημα. Αυτές τις τελευταίες κουβέντες, στις γράφω ως ασθενής. Έτσι νιώθω και εγώ με τον άντρα μου.
Στο τονίζω, οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά μόνο όταν τους βγάλουμε από το μυαλό και την ψυχή μας. Κράτησε μια γωνίτσα για εκείνον στην καρδιά σου και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν με το καλό και τη βοήθεια του Θεού…
Dimitraki, το καλό που σου θέλω είναι να μην το βάζεις κάτω. Μην σκέφτεσαι ότι σου γράφω μπούρδες, έχω κατακουραστεί και εγώ από τις δεκάδες χημειοθεραπείες, υπάρχουν πολλές στιγμές που η απόγνωση με κυριεύει και οι κατά καιρούς προγνώσεις των γιατρών που δε μου έδιναν ελπίδα επιβίωσης, μου έρχονται στο μυαλό. Η μυρωδιά των νοσοκομείων που προκαλεί τάση για έμετο, τα χέρια μου έχουν τρυπηθεί τόσες φορές που απορώ πως δεν έχουν αποκτήσει ακόμα φωνή για να ουρλάξουν να σταματήσει αυτός ο πόνος, οι πληγές στο μόνιμο port που βρίσκεται στο στήθος μου μου θυμίζει κάθε στιγμή την κατάστασή μου, δίνοντας άλλο ένα πλήγμα στην ήδη κατεστραμμένη γυναικεία μου ταυτότητα. Να αναφερθώ στις ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι, στους ανύποτους πόνους από τη δυσκοιλιότητα, στα κιλά που χάνω κατά τη διάρκεια της «δύσκολης» χημειοθεραπείας και που με καταντούν «σκελετό», στην απεγνωσμένη προσπάθεια να τα ανακτήσω και πάλι σε λίγες μέρες ώστε να είμαι δυνατή για την επόμενη φορά; Να σου πω ότι και εγώ δεν μπορώ να κάνω βήμα μετά τις θεραπείες και τις περισσότερες φορές δυσκολεύομαι ακόμα και να αναπνεύσω. Και ξέρω και εγώ ότι είμαι μόνη μου, ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει και να καταλάβει πόσο δύσκολα περνώ.
Σ’ αυτό το blog, είμαστε πολλοί που σε νιώθουμε, το ξέρεις. Θα έχεις καταλαβει, επίσης, μετά από τόσο καιρό ότι εκείνο που πραγματικά μας κρατά όρθιους είναι η πίστη που έχουμε στον εαυτό μας. Μην το χάσεις αυτό.
Μην αφήνεις τους απέξω να σε επηρεάζουν και πραγματικά ξέκοψε τις συζητήσεις με ανθρώπους που το μόνο που σου λένε είναι κουράγιο, ότι δήθεν σε σκέφτονται και όποτε εσύ θελήσεις να τους πάρεις τηλέφωνο να βρεθείτε, να μιλήσετε κλπ. Βλακείες. Αυτοί που πραγματικά σε νιώθουν θα σου πουν απλά ότι είναι εδώ και ξέρεις ότι το εννοούν, θα σου τηλεφωνήσουν για να σε ρωτήσουν πως ήταν οι τελευταίες σου εξετάσεις και από μόνοι τους θα κάνουν πέρα όταν θελήσεις την ησυχία σου.
Για την πλειοψηφία των γιατρών, δε θα μιλήσω καλύτερα γιατί οι περισσότεροι είναι τόσο αναίσθητοι και εθισμένοι στο να μεταφέρουν στον ασθενή το μήνυμα της «θανάσιμης καταδικής» του, δίχως, μάλιστα, την παραμικρή ελπίδα… χάριτος. Τι και αν όλοι ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η καλή ψυχολογία…
Dimitraki, έχεις δοκιμάσει μαθήματα θεραπευτικής γιόγκας, έχεις απευθυνθεί σε εξειδικευμένο ψυχολόγο, έχεις διαβάσει βιβλία και ιστορίες ανθρώπων που έζησαν ακόμα και όταν όλοι τους είχαν «ξεγραμμένους»; ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ, αυτή είναι, τελικά, η «αχίλλλειος πτέρνα» των καρκινοπαθών…
Denis, πώς είσαι; Γιατί ήσουν στον Αγ. Σάββα; Δεν έχεις τελειώσει με τις χημειοθεραπείες;
Sundy, όλα καλά; Καιρό είχαμε να ακούσουμε νέα σου!
Ggg, λυπάμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω, γιατί δεν γνωρίζω για τη συγκεκριμένη μορφή καρκίνου, εκείνο, όμως, που θεωρώ πολύ σημαντικό, όπως τόνισα και παραπάνω, είναι η καλή ψυχολογία του μπαμπά σου. Επενδύστε σε αυτό για να μπορέσει να ανταπεξέλθει όσο το δυνατόν καλύτερα στις θεραπείες.
Μένια, είσαι καινούργια στην παρέα μας; Από τα λεγόμενά σου να υποθέσω ότι εσύ είσαι η ασθενής;
dimi χαρηκα παρα πολυ που σε ακουω ανανεωμενη, και με περισσοτερη δυναμη, ανυπομονουσα να ακουσω νεα σου. Οι χημειοθεραπειες στον ca νεφρου δεν γινονται ενδοφλεβια, αλλα με χαπια και κρατουν ισως χρονια, οιεξετασεις που γινονται ανα 3μηνο αξονικες κλπ δειχνουν οτι δεν υπαρχει μετασταση, αλλα καμμια εξεταση δεν μπορει να δειξει οτι δεν υπαρχουν μεσα μου καρκινικα κυταρα,ετσι τουλαχιστον μου εχουν πει 3 διαφορετικοι ογκολογοι.Αυτο βεβαια θελει λιγο περισσοτ ερο ψαξιμο και θα το κανω, ετσι υποχρεωτικα παιρνω φαρμακα που μπορει και να μην τα χρειαζομαι.
dimi, σ’ευχαριστώ κ μόνο που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις.
Τα λόγια σου είναι σαν «ανάσα».
Στεφανια μου ελπιζω με αυτα που θα σου πω να βοηθησω λιγακι..πριν 4 χρονια ακριβως εχασα τον αντρα μου απο καρκινο..εφυγε στα 33 του και εμεινα πισω χηρα 32 χρονων με ενα ορφανο γιο ενος ετους..σε διαβαζω πολυ καιρο εδω μεσα και μου θυμισες τον εαυτο μου..ο,τι ελεγες ηταν και ειναι ακριβως αυτα που εχω ζησει, εχω νιωσει στο πετσι μου…τον αντρα μου τον λατρευα και τον λατρευω ακομα..μολις γεννησα μετα απο 10 μερες ημουν στον ευαγγελισμο για χημειο κλπ σχετικα..λεχωνα με ραμματα καισαρικης δεν εφευγα λεπτο απο την αγαπη μου..το παιδι μου στους γονεις μου..ουτε με ενοιαζε καθολου..ντρεπομαι αλλα μονο για κεινον ζουσα..πιστευα πως αν πεθανει θα πεθανω..φυσικα μισουσα ολον τον κοσμο..κλπ κλπ..αυτα τα ξερεις δεν θα σε κουρασω..μετα το θανατο ομως ολα ειναι πολυ πιο σκληρα..καταρχας την ημερα του θανατου ενιωσα ενα ειδος ανακουφισης και λυτρωσης για τον λεβεντη μου..την επομένη αυτο μετατραπηκε σε βαθια καταθλιψη,τρομερο πονο απο την ελλειψη..και σωματικος..τυψεις μηπως δεν τα εκανα ολα,μηπως δεν τα ειπα ολα κλπ..χωρις χαπια δεν αντεχα..το νεκροταφειο ηταν το σπιτι μου..δεν εβγαινα πουθενα, δεν ηθελα να βλεπω ανθρωπο..βουλιαξα ενω ταυτοχρονα οι γονεις μου εκαναν το παν για να κοιταξω και λιγο το μωρο μου..μισησα ολους τους φιλους και συγγενεις..δεν εβγαινα καθολου εξω..με εσωσε η οικογενεια μου , η δουλεια μου και τα χαπια..τωρα ειμαι καλυτερα..παιρνω ακομα τα χαπια μου..αυτο το καλοκαιρι βγηκα 3 φορες..αθλος..ειμαι 36 χρονων..δεν εχω παει με αλλον αντρα ουτε και θελω.. σιχαινομαι και την ιδεα ακομα..ποναω ακομα αλλα πιο απαλα..ο γιος μου ο αγγελος μου με κρατησε στη ζωη..καποια στιγμη καταλαβα οτι δεν εχει αλλον στον κοσμο και πρεπει να κρατηθω να τν μεγαλωσω..μια συμβουλη:κλεισε τα αυτια σου..μην ακους οτι θα πει ο εξω κοσμος του τυπου δεν εισαι καλα, να πας σε ψυχιατρο,φτιαξε τη ζωη σου, αλοιμονο σε αυτον που φευγει..οχι κυριοι αλοιμονο και σε αυτον που μενει επιτελους!! κανεις δεν σε νιωθει..οι περισσοτεροι σε εγκαταλειπουν και συνεχιζουν σαν να μην συμβαινει τιποτα..καποια στιγμη νιωθεις οτι μονο σε σενα εχει λειψει η παρουσια του..θα περασει..σφιξε τα δοντια..φετος αρχιζει να απαλυνεται ο πονος..4 χρονια μετα..συγγνωμη που γραφω σκορπια..απο τοτε που εφυγε ο αντρουλης μου διαλυθηκε η ζωη μου..τον βλεπω συχνα στον υπνο μου και δεν θελω να ξυπνησω..δε θα ξεχασω το παγωμενο του χαμογελο οταν τον νεκροφιλησα στν εντατικη..δε θα ξεχασω τα μεγαλα γεματα αγωνια ματια του οταν η ομαδα των γιατρων συσκεπτόταν πανω απο το κρεβατι του..δεν θα ξεχασω τιποτα..ομως ζω..γελαω κιολας..δεν ειμαι οπως στην αρχη..κουραγιο..
φιλοι μου για να συστηθω κιολας.. παρακολουθω το σαιτ απο τοτε που πεθανε ο αντρας μου με πολυ διακριτικοτητα ..καποιοι παλιοι ισως με θυμουνται..μια φορα εχω επεμβει παλι..παντα ελπιζοντας οτι θα βρεθει το φαρμακο για τον καρκινο και παντα ευχομενη να ειστε ολοι παντα καλα..μεσα απο τις ζωες σας θυμαμαι τον αντρα μου και ελπιζω στο αυριο..ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ..αληθινη ευχη αυτη..μεσα απο μια πονεμενη ψυχη..οχι δηθεν..
Αντα σ ευχαριστουμε.
Άντα καρδιά μου,πόσο σε νιώθω…Είμαι σε μια παράξενη ηρεμία που-το καταλαβαίνω-δεν είναι φυσιολογική….Δεν τον χόρτασα να πάρει ο διάολος,μου τον έκλεψε ο καρκίνος…..Πόσο τον πόνεσα,πόσο έκλαψα,τον αγκάλιαζα κι ήθελα να σταματήσει ο χρόνος….Τον έβλεπα ξέπνοο και νόμιζα πως αναπνέει!Μπορεί να δείχνω σκληρή μπροστά στους άλλους μα εγώ τέλειωσα-εσύ με νιώθεις…..Κοιτάω το κοριτσάκι μας και τον βλέπω-του μοιάζει….Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια ιστορία από μόνος του….Κούκλος,γλυκός,αριστοκρατικός….έφυγε κουρέλι….Το τελευταίο;Πάντα μου άρεσαν τα σκουρόχρωμα ρούχα,φορούσα σχεδόν πάντα μαύρα….Τώρα τα φοράω κι ανακουφίζομαι…..Δεν ξέρω αν ποτέ θα τα αποχωριστώ…..Πάω στον τάφο κι εκεί κλαίω με λυγμούς-στην κηδεία του δεν μου βγήκε δάκρυ…..Ξέρεις τι έκανα λίγες ώρες πριν φύγει;Τον έκανα μπάνιο,τον ξύρισα,του έκοψα τα νύχια του..έτσι για τελευταία φορά….Πάντα ήθελε να είναι προσεγμένος….Παρακαλούσα να πάψει ν΄αναπνέει….Δεν άντεχα να τον βλέπω….Για τελευταία φορά,πάντα μαζί βιώναμε την κόλαση…..Νευρίαζε όταν μ΄έβλεπε να κλαίω,το πέρασε και στη μικρή αυτό….Πονάω ρε Άντα,με νιώθεις;;;;;Να ήξερες-το ξέρεις-πόσο μα πόσο τον αγάπησα……Δεν το έχω πει σε κανέναν:κάτω από το χώμα θάφτηκε η ζωή μου,τίποτα δεν θα είναι όπως πριν….Κουράγιο και χαμόγελα μόνο για τη συνέχειά του,το παιδί μας…..Στεφανία,ετών 38!!!!!!!Λυπάμαι για τις ανάκατες σκέψεις μου,μα τα συναισθήματα δεν έχουν σειρά,μπερδεύονται μου καίνε το μυαλό………
Άντα, Stefania, σας διαβάζω και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δε σας ξέρω, αλλά νιώθω ότι σας γνωρίζω χρόνια. Ο «δεσμός» μας έρχεται μέσα από τον πόνο του καρκίνου, αλλά, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, είναι τόσο ζωντανός και αληθινός. Λυπάμαι που το λέω, αλλά πόσοι τελικά από το συγγενικό και φιλικό κύκλο που είχαμε προτού προκύψει το πρόβλημα παρέμειναν δίπλα μας κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας; Την απάντηση, δυστυχώς, την ξέρουμε όλοι όσοι διαβάζουμε αυτό το blog και τη βιώνουμε καθημερινά. Όλα έχουν αλλάξει, ο τότε «κόσμος μας» δεν υφίσταται πια. Υπάρχουν πολλές στιγμές που μου λείπει η «ανεμελειά» που βιώνουν άνθρωποι γύρω μου που δεν ξέρουν τι θα πει καρκίνος. Με ενοχλεί και συνάμα με πονάει ακόμα η αδιαφορία των ανθρώπων που με «πέταξαν» από τη ζωή τους, αφού, πλέον, δεν τους ήμουν πια «χρήσιμη» και προφανώς δεν ήθελαν να χαλάνε τη ζωούλα τους με την στεναχώρια και τον πόνο του δικού μου καρκίνου. Εκνευρίζομαι μ’εκείνους που με λυπούνται, αλλά όταν με δουν όρθια να προσπαθώ να χαρώ και εγώ κάποιες στιγμές στη ζωή μου, φροντίζουν να πετάξουν τα κακεντρεχή τους σχόλια. Τι αναίσθητος κόσμος. Έχω τόσο κουραστεί από αυτά τα δήθεν ανθρωπάκια. Σ’ αυτόν το μοναχικό δρόμο ελάχιστοι είναι πραγματικά διατεθειμένοι να μας συνοδέψουν. Ο πόνος, όμως, δε μοιράζεται, θα είναι πάντα εκεί. Εσείς πονάτε για του δικούς σας που χάσατε, εμείς για τη ζωή μας, που κάποιος γιατρός μια μέρα μας ανακοίνωσε ότι θα είναι συντομότερη από την εικόνα που είχαμε όλοι ως παιδιά και με πολύ πόνο.Είναι σκληρό να αποχαιρετάς για πάντα τον άνθρωπό σου, όπως και να νιώθεις ότι είσαι καλωδιωμένος μ΄ενα χρονομετρητή, η αντίστροφη μέτρηση του οποίου έχει ήδη ξεκινήσει. Απλά, δεν ξέρεις πότε θα σκάσει η «βόμβα». Ανάκατες και οι σκέψεις στο δικό μου μυαλό. Η μοναξιά του καρκίνου σε τρελαίνει, αλλα σε κάνει και πιο δυνατό.
Άντα και Stefania, έχετε τα παιδιά σας, μην το ξεχνάτε. Οι σύζυγοί σας ζουν μέσα από αυτά τα πλάσματα. Κοιτάξτε βαθιά μέσα στα ματάκια τους, πάρτε τα μια αγκαλιά. Οι άντρες σας αξακολουθούν να είναι εδώ, αν και μ΄έναν άλλο τρόπο πια…
Ξέρετε και οι δυο σας, όπως και εγώ, από νωρίς τι θα πει πόνος και βρεθήκαμε όλοι αντιμέτωποι με τον καρκίνο την ώρα που συνομήλικοί μας ασχολούνται με το πως θα αποκτήσουν τη νέα τσάντα Dior, το καινούργιο κυριλέ αυτοκίνητο ή προβληματίζονται για το ποιο μέρος θα επιλέξουν για να διασκεδάσουν το βράδυ. Η εικόνα μας στους άλλους. Αυτό μας μάρανε… Καταλαβαίνω ότι τα λόγια συμπαράστασης δεν μπορούν ν’ απαλύνουν τη μοναξιά και τη θλίψη της ψυχής σας. Ειλικρινά, όμως, σας σκέφτομαι και σας εύχομαι ό,τι το καλύτερο, όποιο και αν είναι αυτό. Η παρουσία σας μου δίνει δύναμη και κουράγιο, τα λόγια αγάπης και συμπαάστασης που εκφράζετε σε όλους εμάς που πολεμάμε τον καρκίνο με «εξοπλίζουν» με αισιοδοξία, κυρίως γιατί νιώθω ότι είναι ΑΛΗΘΙΝΑ, κάτι που ομολογώ ότι μου λείπει. Να είστε καλά…
Καλημέρα,ειμαι καινούργια στην παρέα σας.πριν απο λίγες ημέρες ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα πολύ προχωρημένο και με μία μικρή μετάσταση στον εγκέφαλο.Τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματα της βρογχοσκόπησης για να δούμε τα επόμενα βήματα.Πώς το λένε αυτό σε έναν άνθρωπο που δεν έχει σχεδόν κανένα σύμπτωμα και μέχρι τώρα απολειτα υγιές; πως περνιούνται αυτές οι 3 ημέρες των αποτελεσμάτων για το άν μπορει να θεραπευτεί;
DIMI,είσαι υπέροχος άνθρωπος,πραγματικά….εσύ έχεις τον καρκίνο,αυτός δεν δεν θα καταφέρει να σ΄έχει ποτέ…..Να το θυμάσαι αυτό…..Απλά,συνέχισε όπως εκείνος που έχασα….Ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι,ποτέ δεν δέχτηκε οίκτο ή λύπηση…..Το ξέρεις πως για πολλά χρόνια δεν ήθελε να γνωρίζει κανείς πως έπασχε,μόνο και μόνο για ν΄αποφύγει τ΄ανθρωπάκια……Σου στέλνω μια αγκαλιά και πολλά φιλιά….ΣΥΝΕΧΙΣΕ ν΄αγαπάς τον εαυτό σου και να ζεις…..Οι γύρω σου σ΄έχουν ανάγκη…..MANIA,το καλύτερο για τον ίδιο είναι να μάθει σχετικά με τον αγώνα που έχει να δώσει….μη νομίζεις από την πολυετή παρουσία μου στα νοσοκομεία αυτοί που και καλά δεν γνώριζαν,ήταν στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που δεν βοηθούσε σε τίποτα,πίστεψέ με….Ο καρκίνος δεν είναι καλός φίλος με τη δυνατή ψυχολογία του ασθενούς….Μην αφήσετε να τον πάρει από κάτω,θα χάσει…..Κουράγιο και δύναμη,σας χρειάζεται…..Ότι θέλεις,στη διάθεσή σου……..ΔΥΝΑΜΗ!!!!!!!!!!!!!
Εγω εχω να πω τα εξης. Δεν μ ενδιαφερει κανεις και τιποτα περισσοτερο απ τον εαυτο μου, απο τη στιγμη που κρυολογησα. Δεν μειονεκτω απεναντι σε κανενα υγιη γιατι εγω ειμαι περισσοτερο υγιης απ ολους, τουλαχιστον στο μυαλο. Περνω σαφως καλυτερα απο πριν γιατι βλεπω την καθε μερα ξεχωριστα, ζω ιδιαιτερα την καθε στιγμη μου ,απο τη μερα που κρυολογησα,α, και το πιο σημαντικο δεν φοβαμαι πια τον καρκινο,η οποιαδηποτε αλλη ασθενεια, γιατι θα τον φαω λαχανο.Γεια σας και το κεφαλι ψηλα ,ειμαστε δυνατοι.
Denis,πραγματικά,τα είπες όλα!!!!!Είσαι πιο πολύ υγιής από τους άλλους,πολύ σωστά!!!!!!Ανωτερότητα,αξιοπρέπεια,δύναμη,υπομονή,επιμονή και κλείσιμο του ματιού στη ζωή….Όσο τη γευόμαστε,είναι όμορφη η άτιμη!!!!!ΣΥΝΕΧΙΣΕ!!!!!!!!!!
Πρέπει να περάσουμε μέσα απο τον καρκίνο, να πονέσουμε και να γονατίσουμε τελικά για να αντικρισουμε την ανθρωπιά σε όλη της το μεγαλείο…?!
Εδώ μέσα γράφονται λόγια που δεν θα ακούσεις ποτέ «έξω», ποτέ από ανθρώπους κοντινούς που δήθεν σε «νιώθουν».
Πόση δύναμη…
Έχετε δώσει όλοι ρεσιτάλ γραφής και ανθρωπιάς.
Ευχαριστώ που υπάρχετε, που επικοινωνούμε έστω διαδικτυακά.
Με εκφράζουν τα περισσότερα που έχουν γραφτεί.
Φιλιά και μια αγκαλιά σε όλους
Aν μου έλεγαν πριν από 10 χρόνια πως θα ζήσω όλα τούτα,θα έλεγα σε όλους πως μάλλον έχουν το ακαταλόγιστο….Σήμερα νιώθω πως είμαι άλλος άνθρωπος…Δεν είχα το δικαίωμα να πω,φοβάμαι,δεν μπορώ,δεν αντέχω,κουράστηκα,σιχαίνομαι,πονάω,υποφέρω….Αν έστω κι ένα από τα προαναφερθέντα το ένιωθα,ταυτόχρονα πέθαινα από τύψεις…Έλεγα,μα αυτός είναι άρρωστος,πάσχει από καρκίνο κι όμως δουλεύει,κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα,κι εγώ τι κάνω;;;;Για πολύ καιρό μ΄ένοιαζε μόνο εκείνος,το παιδί λιγότερο..ντρέπομαι που το λέω μα είναι η αλήθεια…..Πόσες φορές έκλαψα μόνη μου…αμέτρητες….Δεν τον χόρτασα,θυμώνω που ο καρκίνος του έκλεψε τη ζωή και σίγουρα του αλλοίωσε τον χαρακτήρα….Τον έκανε σκληρό ίσως κι ο ίδιος το επιδίωξε προκειμένου να μας προετοιμάσει για το τέλος….Πάντα του έλεγα πως τρέμω τον θάνατο και θύμωνε απαντώντας μου πως όταν κάποιος φεύγει,οι πίσω πρέπει να χαίρονται που ησύχασε…..Και η ατάκα του που με πέθαινε;Είναι στ΄αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι….Ναι το έλεγε συχνά κι εγώ δεν το δεχόμουν με τίποτα……Σήμερα έχουν περάσει 23 μέρες από τότε που έφυγε….Τι νιώθω;;;Πολλά που δεν μπορώ να τα περιγράψω…Είναι κάτι που μου καίει την καρδιά,δεν αντέχω να μένω μόνη μου,τα βράδια προσπαθώ να θυμηθώ τα μάτια του,το πρόσωπό του με λεπτομέρειες…δεν έρχεται στα όνειρά μου….Πονάω μ΄έναν τρόπο δικό μου,θωρακίζω αυτά που νιώθω πίσω από ανούσιες συζητήσεις και προετοιμασίες για το μνημόσυνο…..Ξέρετε τι θέλω να κάνω;Μόλις ηρεμήσω,θέλω να πάω στα μέρη που πηγαίναμε μαζί,σε σημεία που του άρεσαν….Όταν κατέβω Αθήνα,θα διασχίσω την λεωφόρο Σουνίου ως τη Φώκαια….τη Γλυφάδα,τη Βούλα,τη Βουλιαγμένη,εκεί κοντά στον Αστέρα που καθόμασταν στα βράχια και του έλεγα πως εκεί βλέπω το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα….Κι ύστερα βόλτα στα Εξάρχεια,στα καφενεδάκια για ούζο και γέλια με τους καλούς του φίλους…Η ψυχή μου ουρλιάζει,του φωνάζει σ΄αγαπώ…..Μετά ξανά παρηγοριέμαι ξέροντας πως αυτοί που φεύγουν δεν πεθαίνουν ποτέ αν τους έχουμε μέσα μας….Τι άλλο;;;ευχαριστώ για την υπομονή σας….Σας τα είπα όλα αυτά γιατί είμαι σίγουρη πως πολλοί θα νιώθετε όπως εγώ….Θέλω μόνο να πω πως αυτοί που παλεύουν με τον καρκίνο,να συνεχίσουν να το κάνουν-δυναμώνουν έτσι τους αγαπημένους τους…εκείνοι που έχασαν τους ανθρώπους τους από τον καρκίνο,να τους έχουν πάντα στη θύμησή τους..άσε που λένε πως ο χρόνος είναι ο πιο καλός γιατρός…εγώ πιστεύω πως ο πόνος αγριεύει όσο περνούν οι μέρες…..Απουσία του αγαπημένου μου μέσα στην καθημερινότητα……Πόσο τον αγάπησα……..
Καλημέρα σε όλους,την Παρασκευή περνουμε τις απαντήσεις τη θεραπεία θα ακολουθήσει.Μάλλον ο εγκέφαλος είναι σε χειροτερη κατάσταση.Μπορώ να ρωτήσω κάτι,πως μπορεί ένας άνθρωπος χωρίς να έχει συμπτώματα, να γελάει να μήν πονάει να δουλεύει,να μήν έχει πονοκεφάλους,ζαλάδες, βήχα που να του κόβει την ανάσα, να είναι σε τόσο προχωρημένη κατάσταση;Πως μπορούμε να το πούμε σε αυτόν τον άνθρωπο που ακόμα και εχτές με ρώταγε «γιατι ρε παιδί μου με βάζετε να κάνω τόσες εξετάσεις αφου είμαι μία χαρά, βαρέθηκα δεν ξανακάνω τίποτα».Μου ραγίζει την καρδιά.Γέννησα πριν λίγους μήνες και θέλω το παιδί μου να θυμάται τον παππού του όταν μεγαλώσει.Δεν ξέρω τι να του πώ,δεν ξέρω τι να κάνω!
Έχω δει ανθρώπους που νοσούν με όγκο στον εγκέφαλο για χρόνια….Μάνια,όλοι οι καρκίνοι δεν είναι το ίδιο…..Μάλλον ο καρκίνος για τον κάθε ασθενή είναι απλά μοναδικός….Μακάρι που ο μπαμπάς σου νιώθει έτσι……Συνέχισε ν΄ακούς τους γιατρούς του,εκείνοι σίγουρα γνωρίζουν……Άσε τον με το εγγονάκι του,να παίζει,να το χαίρεται….Το νου σου όμως…ο καρκίνος είναι ύπουλος,κι εγώ έλεγα,μα είναι δυνατόν ο άνθρωπος που βλέπω,που ζω,που αγγίζω να πάει συνεχώς προς το χειρότερο;;;Αυτό έλεγα στους γιατρούς του κι εκείνοι χαμογελούσαν συγκαταβατικά…..Σφίξε τα δόντια και μην χάνεις χρόνο….Ακτινοβολίες,χμθ ό,τι χρειάζεται για να ζήσει όσο μπορεί με ποιότητα……Σε φιλώ κι ότι πληροφορία χρειαστείς,είμαι στη διάθεσή σου……Καλό απόγευμα…..
μανια καλησπερα. η δικη μου αποψη ειναι πως ο μπαμπας σου πρεπει να γνωριζει τι εχει.ειναι αδικο να κοροιδευουμε τους ανθρωπους.σκεψου οτι πρεπει να δωσει την μαχη του για να ζησει και για να δωσει γερη μαχη πρεπει να ξερει τον εχθρο.περα απο αυτο σκεψου λιγο οτι (και μην το παρεις στραβα)οταν απειλειται η ζωη μας βλεπουμε καποια πραγματα διαφορετικα στην ζωη μας…ανοιγουμε την καρδια μας πιο πολυ στους αγαπημενους μας ανθρωπους,ομολογουμε τα αισθηματα μας,κλεινουμε εκκρεμοτητες,ερχομαστε πιο κοντα στο θεο..ευχομαι ολοψυχα να πανε ολα καλα.δυναμη δυναμη δυναμη.και μια συμβουλη αν μου επιτρεπεις..μπροστα του μην κλαψεις μην δειξεις οτι φοβασαι.μονο χαμογελο και αισιοδοξια οτι ολα θα πανε καλα.θα παρει παρα πολυ δυναμη απο αυτο.
Καλησπερα Ειμαι η μαμα της Σοφιας ετων 6…..Αυριο 11/9/2012 θα παρακολουθησω την πιο ωραια τελετη του κοσμου….Τον αγιασμο του σχολειου….κατι που στις 19/12/2006 οταν η Σοφια σε ηλικια 10 μηνων διαγνωστηκε με καρκινο σταδιου 4 φανταζε σχεδον αδυνατο…Εχοντας περασει δια πυρος και σιδηρου αυριο ομως θα ειμαστε εκει….Η Σοφια ειναι ΚΑΛΑ….και εγω θα ειμαι εκει μια ακομα συγκινημενη μαμα για τα ματια των πολλων΄-εγω ομως θα ξερω γ ι α τ ι κυλησε απο το ματι μου το δακρυ………………………………………….Σας παρακολουθω χροοοοοονια τωρα καμμια φορα εγραφα κιολας η Σαντυ θα θυμαται(ευχομαι οοολα να ειναι καλα με το κοριτσακι σου) και το μονο που εχω να πω ειναι οτι πραγματι δωσατε και δινετε ρεσιταλ γραφης και ανθρωπιας οπως ΜΟΝΟ οι ανθρωποι που περασαν η περνουν απο αυτα τα μονοπατια ξερουν να κανουν….Μην χανετε την πιστη σας….Και αν λυγισετε και πεσετε,ψαξτε μεσα σας και βρειτε το λογο για να σηκωθειτε παλι……
Καλημέρα σας ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση και τις συμβουλές.Εχτές ήταν μία πολύ καλή μέρα πήγαμε για την πρώτη χημειοθεραπεία με γέλια σαν να του έβαζαν έναν απλό ορό.Μετά το πρώτο σόκ που έπαθε ο πατέρας μου όταν έμαθε τί έχει(οχι το πόσο σοβαρά είναι και την μετάσταση στο κεφάλι)αλλά πως υπάρχει στον πνεύμονα και θα το παλέψουμε,εχτές έδειχνε πολύ δυνατός παρόλο που έκρειβε τον φόβο του.Γεωργία να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να είσαι η τελευταία μανούλα που το πέρασε αυτό τον γολγοθά.
…το post της Γεωργίας τα λέει όλα…ο χειρότερος,ο πιο άγριος πόνος είναι αυτός της μάνας για το παιδί της….Καλή μου σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου τα δάκρυά σου από δω και στο εξής να είναι μόνο από χαρά κι ικανοποίηση….Να δεις το κοριτσάκι σου ακριβώς όπως επιθυμείς!!!!!!Πέρυσι τα βιβλία τα έντυνε η μικρή μου με τον μπαμπά της,τώρα το κάναμε μαζί!!!!Α΄Γυμνασίου φέτος κι εκείνος λείπει,μας λείπει πολύ….Κλείνει 1 μήνα στις 13 του Σεπτέμβρη……Όλοι σας να ζείτε τη ζωή ρουφώντας μέχρι και το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου,είναι στιγμές,μην το ξεχνάμε ποτέ……Καλή σχολική χρονιά λοιπόν στα παιδάκια μας,να είναι γερά και πάντα χαρούμενα…..Μας θυμίζουν εκείνους που έφυγαν,μας θυμίζουν πως η ζωή μας συνεχίζει να έχει νόημα μέσα απ΄αυτά…..Έχετε την πιο ζεστή αγκαλιά μου όλοι και όλες σας…..Καλό σας ξημέρωμα……..
Καλημέρα, σε όλους.Μπορώ να ρωτήσω κάτι μετα απο πόσες ημέρες της πρώτης θεραπείας εμφανίζονται οι παρενέργειες;Εχουν περάσει 3 ημέρες και εκτός απο μια μικρή αδιαθεσία δεν νιώθει τίποτε άλλο.
o Anonymous εγώ είμαι!!