Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Μania,η χμθ κάνει διαφορετικές παρενέργειες στον κάθε ασθενή…Άλλα σχήματα πιο βαριά,ας το πούμε έτσι,κι άλλα γίνονται πιο ανεκτά από τον άρρωστο…Για να γίνω πιο συγκεκριμένη,εμείς ύστερα από μακροχρόνιες χμθ κι άπειρες αλλαγές σχημάτων,είχαμε αναγούλες,πτώση αιματοκρίτη,πτώση μαλλιών,μούδιασμα στα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών,άσχημη διάθεση…Να μη σε τρομοκρατήσω,όλα αυτά που ανέφερα δεν συνέβαιναν ταυτόχρονα αλλά ανάλογα με το σχήμα…..Για παράδειγμα,θυμάμαι,όταν ξεκίνησε τον πρώτο κύκλο,τον Γενάρη του 2002!,πήγαινε μόνος του με το αυτοκίνητο…τότε είχε μόνο πτώση του αιματοκρίτη που την αντιμετωπίζαμε με ενέσεις eprex…..Aργότερα,με τα επόμενα σχήματα,εμφανίζονταν άλλα συμπτώματα που πάντα όμως τα ξεπερνούσαμε με απώτερο στόχο την καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά και την ίαση……Μάνια,αξίζει ο κόπος για όλα τούτα…Εγώ τον είχα κοντά μου για 10 ολόκληρα χρόνια,πάντα έκλεινα τα μάτια μου στα δύσκολα κι απολάμβανα το γεγονός που εκείνος ήταν δυνατός και πάντα έτοιμος να δώσει μάχες σκληρές προκειμένου να ζήσει και να χαρεί το παιδάκι μας….Το ότι ο καρκίνος τον νίκησε με πονάει και δεν θα σταματήσει να με πονάει…Εμείς τον κοιτάξαμε κατάματα και κατά καιρούς του βγάλαμε επιδεικτικά τη γλώσσα!!!!!!!!!!Παλέψε το με τον καλό σου μπαμπά,ξέρω τον αγαπάς όπως και η κόρη μου τον δικό της…..Ξέρεις τι νομίζω;Του δίνεις έρεισμα ν΄αγωνιστεί,να παλέψει…Όλοι οι γιατροί του μου έλεγαν πως τους ζητούσε λίγο χρόνο ακόμα για να τη δει να μεγαλώνει….Σε σκέφτομαι…….Κουράγιο και δύναμη!!!!!!!!
Αχ Γεωργία,
χρόνια και ζαμάνια…
Χάρηκα που σε άκουσα, χάρηκα και με τα νέα της κόρης σου, να την χαίρεσαι γιορτάζει κιόλας.
Και μεις είμαστε τώρα καλά, περάσαμε ένα γερό ταράκουλο.
Χάρηκα πολύ, φιλιά σε όλη την οικογένεια.
Καλή δύναμη κ καλή συνέχεια σε όλους
Γεωργία,να χαίρεσαι τη Σοφούλα σου!!!!!!Μεγάλη μέρα σήμερα για τη μικρή σου μαθήτρια!!!!Να την καμαρώσεις σαν τα ψηλά βουνά,πάντα γερή κι ευτυχισμένη!!!!!!!!Μάλλον το πιο ακριβό δώρα είναι η ίδια για σένα…..το χαμόγελό της είναι το πολυτιμότερο διαμάντι του πλανήτη!!!!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!
Χαιρετω και εγω την παρεα σας …Sundy φιλια πολλα!!! Dimi η περιγραφη σου στις 29/8 ειναι τοσο πραγματικη …Ερχεται ομως η ωρα που κλεινουν οι πληγές..Που τα χερια δεν εχουν καμια τρυπα …Που το σημαδι απο το port ξεθωριαζει …και μοιαζει και λιγο με τατουαζ …μοδα!!! που το μαλλι μακραινει τοσο που στη σπαει και λιγο….Που η παραμονη 12 ωρων στη μοναδα βραχειας νοσηλειας λογω αλλεργικου σοκ( ειπα να δοκιμασω μια νεα αντιβιωση.. μην κανετε πειραματα χαχαχα) σου φαινεται λες και πηγες διακοπες σε ξενοδοχειο…Που ξερεις οτι θα τελειωσει ο ορος και δε θα γινεις ενας ζωντανος νεκρος… Καλο φθινοπωρο σε ολους
Γειά σας κι από μένα. Είμαι η Αλεξάνδρα 34 χρόνων και μπήκα σήμερα εδώ μέσα ψάχνοντας πληροφορίες για τον καρκίνο. Πριν 5 χρόνια η μαμά μου υποβλήθηκε σε μαστεκτομή. Ακολούθησαν χημειοθεραπείες και τώρα είναι μια χαρά. Δυστυχώς δε μπορώ να πω τα ίδια και για το μπαμπά μου. Πριν από κάποιες μέρες διαγνώσθηκε με καρκίνο στη γλώσσα και μεταστάσεις σε λαιμό και λεμφαδένες. Το σοκ είναι πολύ μεγαλύτερο γιατί ο γιατρός μου είπε οτι το στάδιο είναι προχωρημένο. Την άλλη Δευτέρα έχουμε ραντεβού με ογκολόγο για να δει τις εξετάσεις και τη βιοψία του. Ο γιατρός που τον εξέτασε του είπε οτι έχει «βλάβη» στη γλώσσα. Έχει πέσει πάνω μου το βαρύ φορτίο της αποκάλυψης. Τι να του πω; Αρχικά του έδωσα να καταλάβει οτι έχει ένα τύπο καρκίνου, χωρίς να του πω το μέγεθος της βλάβης. Αρκέστηκα στο οτι πρέπει να το παλέψουμε και θα το νικήσουμε, αρκεί να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του γιατρού. Έκανα καλά; Βοηθήστε με. Σας ευχαριστώ πολύ.
Hodgkin Cat, φιλιά και από μένα.
Τελικά είμαστε παλιοσειρές εδώ μέσα.
Το ίδιο εύχομαι και για όλους. Να γίνουν παλιοσειρές!
Alexandra, το βασικό είναι να ξέρει ότι έχει καρκίνο. Από κει και πέρα δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά πιστεύω ότι λες όσα μπορεί ναντέξει. Από την στιγμή που ξέρει ότι έχει καρκίνο είναι στο χέρι του να ρωτήσει όσα θέλει να μάθει. Αν θέλει όντως να μάθει δεν πρέπει να του κρύψεις την αλήθεια, θα νιώθεις τύψεις μετά και δεν είναι δίκαιο για τον ίδιο. Υπάρχουν και ασθενείς που δεν θέλουν να ξέρουν πολλά και αφήνουν το περιβάλλον τους ναποφασίσει. Αυτή είναι η μικρή δικιά μου εμπειρία. Ακολούθα και το ένστικτό σου, εσύ τον γνωρίζεις καλύτερα, αν θα ήθελε να πάρει την ζωή στα χέρια του ή να αφεθεί στις αποφάσεις άλλων.
Φιλιά, καλή συνέχεια.
Σ ευχαριστώ για την απάντηση Sundy.
Παιδιά σοκαρίστηκα, τελευταία είχε αραιώσει τα tweets, δεν έγραφε πια και το περίμενα. Αλλά όταν το διάβασα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν τον ήξερα, τον γνώρισα μέσα από το διαδίκτυο, έκανα λογαριασμό στο twitter μόνο για να διαβάζω τα νέα του. Ένα νέο παιδί που το έβλεπα σαν παιδί μου.
Σας παραθέτω απόσπασμα που κυκλοφορεί σε όλα τα blogs.
Και το Twitter αποκτά ένα διαφορετικό νόημα.
Ο Αποστόλης αγαπούσε τη Μαρία και η Μαρία τον Αποστόλη. Και σήμερα, η Μαρία ήταν δίπλα στον Αποστόλη όταν άφησε την τελευταία του πνοή μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο Αποστόλης είχε μια τελευταία επιθυμία όμως, πριν πεθάνει. Όταν ερχόταν η ώρα, ήθελε όλος ο κόσμος να μάθει την αγάπη του για τη σύντροφό του. Και έτσι κι έγινε.
Αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία που συγκλόνισε και συνεχίζει να συγκλονίζει όλο τον κόσμο σήμερα, όταν σύσσωμο το ελληνικό Twitter μετατράπηκε σε ένα τεράστιο γράμμα αγάπης του Αποστόλη προς την Μαρία. Κάθε χρήστης που ακολουθούσε τον γενναίο αυτό άνθρωπο, αλλά και όσοι ούτε καν είχαν ακούσει πριν για την περίπτωσή του, χρησιμοποίησαν το hashtag που είχε ζητήσει ο Αποστόλης να δημοσιευθεί όταν θα ερχόταν αυτή η μέρα. Kαι έτσι το #TolisLovedMaria όχι μόνο γέμισε τα timeline σε όλη την Ελλάδα αλλά κατάφερε, έστω και για λίγα λεπτά, να γίνει παγκόσμιο Trending Topic, κάνοντας την αγάπη αυτών των δύο ανθρώπων αθάνατη.
Ο Αποστόλης ήταν ο χρήστης @moloch82 στο Twitter και μέσα από τις αναρτήσεις του αλλά και το προσωπικό του blog-ημερολόγιο docamiok.blogspot.gr ενημέρωνε τον κόσμο για την κατάστασή του, πότε απλά και ρεαλιστικά, πότε κάνοντας χιούμορ, μα πάντα ενθαρρύνοντας και παρακινώντας τους ανθρώπους να ζούνε τη ζωή τους στο έπακρο και να αγαπάνε. Και αυτή του η αγάπη ήταν που κατάφερε να νικήσει το θάνατο και να δώσει ένα παράδειγμα σε όλους μας -ή μια γροθιά στο στομάχι, αν θέλετε.
Όπως έγραψε και ο χρήστης @Damianos: «όχι ρε. όταν πεθαίνεις και αυτό που σκέφτεσαι είναι αυτή που αγαπάς, δε πεθαίνεις. #TolisLovedMaria»
Καλό ταξίδι Αποστόλη.
Αν θέλετε να κρατήσετε όσο το δυνατόν περισσότερο ζωντανό το μήνυμα του Αποστόλη, κάντε έναν κόπο και ποστάρετε στο twitter σας το #TolisLovedMaria. Μπορεί να ζούμε σε δύσκολες, άγριες εποχές, είναι αυτές οι ιστορίες όμως που μας ξανακάνουν ανθρώπους και μας θυμίζουν πως όσο αγαπάς και αγαπιέσαι, κανείς δεν μπορεί να σε νικήσει. Ούτε ο ίδιος ο θάνατος.
Καλησπερα σε ολους…Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ για τις ευχες!!!!Εχεις δικιο Στεφανια το ακριβοτερο διαμαντι ειναι η ιδια η Σοφια….Και εσυ να χαιρεσαι το κοριτσακι σου και ευχομαι οσα η ζωη σου στερησε τοσο βιαια να στα γυρισει πισω μεσα απο τα ματια της μονακριβης σου κορης……Εγραψα μετα απο τοσο καιρο για να δωσω μια νοτα αισιοδοξιας για να σας μεταγγισω λιγη ελπιδα…οταν ενα βρεφος 10 μηνων με ποσοστο επιβιωσης μολις 20% τα καταφερνει τοτε ολα μπορουν να γινουν!!!Και εσεισς να γινετε ….παλιοσειρα οπως λεει και η παλια διαδικτυακη φιλεναδα!!!!!
Sundy, διάβασα για τον Αποστόλη, μπήκα στο blog του και ειλικρινά έχω συγκλονιστεί και εγώ και ας μην τον γνώριζα. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται… Συγγνώμη, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα, νιώθω ένα κενό, ίσως γιατί στην ιστορία του και στα δικά του λεγόμενα «βλέπω» τα δικά μου…
Καλημέρα σε όλους ελπίζω να είναι μια καλή μερα για όλους.Συνεχίζουμε τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολιες με πολύ γρήγορο ρυθμο.Σας παρακαλώ μπορώ να ρωτήσω κάτι,τί γνώμη έχετε για το σελήνιο και τις ιδιότητες του λεμονιού;Οι γιατροί γενικά δεν δέχονται τα «γιατροσόφια»όμως συνδιασμός των θεραπειών και των παραπάνω (σελήνιο+λεμόνι) μήπως η ίαση θα ήταν πιο εφικτή;Ρωτάω εσάς γιατί σίγουρα θα το είχατε κοίταξει όπως κάνω εγώ τώρα στην αρχή της ασθένειας.Περιμένω τα σχολια σας με μεγάλη αγωνία.
Καλησπέρα κι από μένα. Παλεύουμε οικογενειακώς για την μητέρα μου με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας εδώ και 1 χρόνο. Έχω λίγο βαρεθεί το αυτονόητο: την έλλειψη ενημέρωσης και στοιχειώδους συμπεριφοράς από τους γιατρούς του Θεαγενείου (Θεσ/νίκη). Έλεος πια. Μπαίνουν να δουν στους θαλάμους τους ασθενείς, έχουν μούτρα, πας να τους μιλήσεις, έχουν μούτρα, κλείνεις ραντεβού το απόγευμα για ενημέρωση (75 ευρώ παρακαλώ ανάλογα τη βαθμίδα), σου λένε αηδίες τύπου «θα κάνουμε χμθ και όταν δεν θα παίρνει άλλο χμθ, θα την αφήσουμε να καταλήξει», τρέχεις σαν τον χαζό να τους πιάσεις στο διάδρομο για να ρωτήσεις το «κάτι». Μετά από 6 κύκλους χμθ, δηλαδή δεν μπορεί να απαντήσει στην απλή ερώτηση «τι πετύχαμε;» με μία από τις εξής απαντήσεις: «τίποτα», «κάτι», «τα πάντα»; Τι αηδίες ότι θα κάνουμε χμθ εως αντέξει (λες και δεν το ξέραμε) και τίποτα για τα αποτελέσματα; Για να έχουν τον κ–ο τους καλυμμένο; Εδώ και 1 χρόνο, ότι έχουμε μάθει για την ασθένεια το μάθαμε μόνοι μας, βλ. internet, βλ. οργανισμοί εξωτερικού, βλ. γραμμές υποστήριξης κλπ. Κανένας μα κανένας απολύτως δεν μας ενημέρωσε για τα βασικά: ότι υπάρχει ιατρείο πόνου μέσα στο Θεαγένειο, ότι υπάρχει ελεγκτής-ιατρός μέσα στο Θεαγένειο και εν πάσει περιπτώσει τι επιλογές έχουμε γενικά. Για αντιπηκτική αγωγή πιέσαμε εμείς οι ίδιοι να γίνεται (μας είχε συμβουλεύσει σχετικά ιδιώτης γιατρός) ενώ κανένας δεν το είχε σκεφτεί. Ειλικρινά, βαρέθηκα να γίνομαι γιατρός στην θέση των γιατρών. Λίγος σεβασμός στον ασθενή και στο περιβάλλον του δε βλάπτει. Ούτε οι πρώτοι είμαστε που μας συνέβη ούτε οι τελευταίοι, το ζητώ για όλους τους ασθενείς, το Θεαγένειο εξυπηρετεί όλη τη Β. Ελλάδα (νησιά και βάλε), έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν βγει απ’ το χωριό τους ποτέ και βρίσκονται ξαφνικά σε αυτή τη δυσάρεστη θέση, και τους βλέπω είναι χαμένοι, δε ρωτάνε τίποτα, και δεν τους ενημερώνει κανείς για τίποτα. Είναι σωστό αυτό; Προσπαθούν τα παππούδια να βγάλουν άκρη μέσα από μισόλογα και ασαφείς οδηγίες. Μου έρχεται να τους πιάσω έναν-έναν και να τους ενημερώσω προσωπικά, πού να πάνε, τι να κάνουνε , που να γράψουνε φάρμακα. Πας στο φαρμακείο του Θ. για τις ενέσεις, σου απαντάνε «δεν τις έχουμε», ωραία, αλλά πες μου ΠΟΥ μπορώ να τις βρω! Είναι τόσο δύσκολο αυτό; Σίγουρα υπάρχουν «δύσκολοι» ασθενείς που χρήζουν κάποιας μεταχείρισης όταν σε πρήζουν αλλά δεν μπορείς να αφαιρείς την ελπίδα και να προσθέτεις στο ήδη υπάρχον άγχος του ασθενούς με την συμπεριφορά αυτή. Το θεωρώ απαράδεκτο και προσωπικά δεν προσδοκώ κάτι από αυτούς πια, δεν μου βγαίνει να πω τίποτα θετικό γιατί δεν έχω βρει ούτε ένα φαεινό παράδειγμα να στηριχτώ. Σας ευχαριστώ που με «ακούσατε» και συγνώμη για το μεγάλο post.
Garcia,συμφωνώ απόλυτα με ότι λες.Είναι πραγματικά αξιολύπητοι άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ψάξουν,να μάθουν,να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν……Κι εγώ το βίωσα ευτυχώς βλέποντάς το μόνο….Με τα φάρμακα τώρα τελευταία,έχεις απόλυτο δίκιο-μακελειό κανονικό.Το αποκορύφωμα:όταν ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή,ύστερα από 5 μέρες,πήγα τα φάρμακα στο νοσοκομείο της πόλης μας…Έτσι δεν πρέπει να κάνουμε ως ευσυνείδητοι πολίτες;;;;Άκου λοιπόν:στο νοσοκομειακό φαρμακείο,ούτε καν γύρισαν να κοιτάξουν τι ακριβώς είχα στις σακούλες και μου είπαν αδιάφορα να τα αφήσω στο κυλικείο του νοσοκομείου!!!!!!Κάποιος θα τα πάρει λέει κάποια στιγμή από κει!!!!!!Τρελάθηκα!!!Τα πήρα όλα και τα έφερα ξανά στο σπίτι,θα τα στείλω στον ογκολόγο μας στο νοσοκομείο των Α.Αναργύρων στην Αθήνα.Του το είπα και φρίκαρε….Οι άνθρωποι είναι πραγματικά γελοίοι,ηλίθιοι……Κουράγιο καλή μου στον αγώνα σας και εμείς που ξέρουμε λίγα πράγματα,ας βοηθήσουμε όποιον μπορούμε,μόνο έτσι λειτουργούμε εμείς…..Καλό βράδυ…..
Στεφανία θερμά συλλυπητήρια για τον σύζυγό σου, εύχομαι ειλικρινά ο Θεός να τον αναπαύσει, διάβασα κάποια προηγούμενα Post κι αισθάνθηκα σα να γνωρίζω τα άτομα που γράφουν εδώ. Δεν με εκπλήσσει αυτό που έγινε με τα φάρμακα…καθόλου. Αισθάνομαι λίγο φόβο μπροστά στο τι μας περιμένει, δεν ξέρω ποια και πώς θα εξελιχθούν τα «χειρότερα» και δεν θέλω να με τρομοκρατούν, θέλω απλά μια ενημέρωση σωστή, και δίχως υπερβολές. Θα επανέλθω. Καλή μέρα σε όλους, στους ασθενείς καλή δύναμη και στους συγγενείς καλό κουράγιο.
Να μην αισθανεσαι καθολου φοβο, και τον μεταδιδεις και στη μαμα σου, εμεις οι ασθενεις να ξερεις καταλαβαινουμε και διαισθανομαστε τα παντα. Να προχωρησετε με θαρρος και να βγαζετε τη γλωσσα στη νοσο και θα ειναι σιγουρα καλυτερα, εξ αλλου πως το ξερεις οτι θα ερθουν χειροτερα μπορει να μην ερθουν,και αν ερθουν να τα πολεμησετε δυνατα. Εγω αν μου φεροντουσαν ετσι οι γιατροι, θα τους εφτυνα και θα εφευγα, υπαρχουν πολλα νοσοκομεια με πολυ καλη μεταχειριση,αν θελεις το πιστευεις, επικουρος γιατρος που εφυγε απο τον Αγ.Σαββα και πηγε σε αλλο νοσοκομειο μου εκανε επισκεψη 3 φορες σε 12 μερες, χωρις να εχω δωσει φακελακι,για να δει πως παω, για καθε απορια σηκωνω το τηλεφωνο και τηλεφωνω στο κινητο ολων των γιατρων, για καθε ενημερωση. Ευχομαι οτι καλυτερο γει σου.
Eίναι όπως ακριβώς τα λέει ο Denis….Οι ασθενείς θέλουν την καλύτερη μεταχείρηση διότι δεν…αλλάζουν οδοντοστοιχία,έχουν ποιό σοβαρό θέμα!!!!!!Μακριά λοιπόν από γλίτσες,ανθρωπάκια που προσπαθούν να πλουτίσουν από τον πόνο του άλλου παίζοντάς το μεγάλοι και τρανοί με γνώσεις που κρατούν μόνο για τον εαυτό τους και τις μεταφέρουν μόνο σε λίγους με το αζημίωτο!!!!!Κι εμείς είχαμε θέμα παλιά με τον πρώτο μας ογκολόγο…Εξαιρετικός επιστήμονας μα καθόλου άνθρωπος…Τον αλλάξαμε προκειμένου να νιώσει πιο καλά ο άρρωστος κι ύστερα όλα εντάξει,ασχοληθήκαμε με το πρόβλημά μας δυνατά,θαρραλέα,σφίγγοντας τα δόντια,βγάζοντας τη γλώσσα μας στο θηρίο!!!!!!!!Καλή τύχη με τη μανούλα σου………
Denis να είσαι καλά, και καλή δύναμη σου εύχομαι στον αγώνα, προσπαθώ όντως να μην δείχνω φόβο αλλά δεν θέλω και να φτάνω στο άλλο άκρο του «σαν να μην τρέχει τίποτα» γιατί δεν θέλω να αισθάνεται κανείς κοροϊδία. Να σου πω δεν έχω καλή ενημέρωση για τις επιλογές μας. Νομίζω ότι εδώ μόνο στο Θεαγένειο μπορούμε να απευθυνθούμε. Απ’ ό,τι κατάλαβα εσύ κάνεις θεραπείες σε άλλο (ας πούμε γενικό) νοσοκομείο; Γίνεται αυτό; Εδώ έχω ακούσει ότι μπορείς πχ να κάνεις στο Διαβαλκανικό αλλά φυσικά πληρώνεις και σίγουρα δεν είμαστε για τέτοια. Εννοείς μήπως να απευθυνθώ σε κάποιον ογκολόγο σε άλλο νοσοκομείο για την παρακολούθηση και απλά να κάνει η μαμά τις θεραπείες στο Αντι-καρκινικό; Εμείς από την αρχή απευθυνθήκαμε στο Θεαγένειο (εκεί έγινε η διάγνωση) και πορευόμαστε με τους εκεί γιατρούς. Αν μπορείτε να με διαφωτίσετε εσύ και η Στεφανία, θα το εκτιμούσα πολύ! Επίσης θα εκτιμούσα τη γνώμη τη δική σας και οποιουδήποτε θα ήθελε να συνεισφέρει στο εξής: ενώ η μητέρα μου ήταν δυναμικός άνθρωπος και γενικά της προσφοράς (=θυσία για τα παιδιά της, πάντα πάνω απ’όλα κλπ), έχει καταβληθεί από αυτό που συμβαίνει και θεωρώ εγώ ότι, 1 χρόνο μετά, δεν το έχει αποδεχθεί στο φουλ…αυτό δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω, κάποιες φορές ενώ αισθάνεται καλύτερα από τη χμθ, απλά κάθεται και νομίζω ότι συλλογίζεται το χειρότερο, ενώ ας πούμε ξέρω ότι θέλει και θα μπορούσε να βγει, δεν το κάνει (πχ το καλοκαίρι έκανε κάποια μπάνια, είχε καλές στιγμές σε βαθμό που μερικές φορές το ξεχνούσαμε όλοι ότι έχει καρκίνο). Εγώ είμαι δυναμικά και στοργικά δίπλα της και μάλιστα με αρκετές σιωπές και όχι baroufology ή παρηγοριές του αέρα αλλά θα ήθελα να την βοηθήσω τον όσο χρόνο έχει να τον περνάει πιο ποιοτικά…απλά δεν ξέρω πώς να το κάνω όταν ο άλλος είναι σε φάση «θα ήθελα να δω τα εγγόνια μου να μεγαλώνουν» ή «αν δεν τύχαινε αυτό τώρα θα ήμασταν διακοπές» και διάφορα άλλα τέτοια…Έχω μεγάλη ελπίδα μέσα μου που προσπαθώ να διατηρώ παρά τις αντίξοες περιστάσεις (πχ. αρχόμενες οστικές εστίες) αλλά όταν ακούω τέτοιες σκέψεις σκέφτομαι ότι θα ακούγεται γελοίο να απαντώ μονίμως σε μοτίβο «όλα μπορεί να πάνε καλά» ή «κι εγώ θα το ‘θελα αλλά δεν γίνεται». Σας ευχαριστώ κι ελπίζω να μην κουράζω με τα μεγάλα post…
Δεν ξερω πως ειναι τα πραγματα στα νοσοκομεια της Θεσσαλονικης, γιατι μενω Αθηνα, ο αγιος Σαββας ςειναι το μεγαλυτερο κρατικο νοσοκομειο αντικαρκινικο νομιζω στην Ελλαδα, δεν θα πρεπει ομως να ειναι ολοι οι γιατροι ιδιοι στο θεαγενειο ψαξτο λιγακι και αλλαξε γιατρο. Κανεις ασθενης δεν το εχει αποδεχθει πληρως αυτο που του συνεβη απο τη μια μερα στην αλλη, πρεπει ομως να μαθουμε να συνυπαρχουμε με τη νοσο και να μην το βαζουμε ευκολα κατω, χρειαζεται αισιοδοξια κι ελπιδα δεν πεθαινουν ολοι απο τη νοσο, γνωριζω αρκετους που εγιναν καλα, και πρωτη απ ολους η αδελφη μου, παχυ εντερο.Εξ αλλου δεν τρεχει και τιποτα αν φυγουμε, καποια στιγμη θα γινει. Αισιοδοξια λοιπον και το κεφαλι πανω.
Καλησπέρα κι από μένα…..Και οι δικές μου εμπειρίες είναι από νοσοκομεία της Αθήνας.Εμείς πηγαίναμε στο ογκολογικό της Κηφησιάς.Όλοι τους εκεί ήταν ευγενέστατοι και κατατοπιστικοί,δεν έχω παράπονο…..Στο Ιπποκράτειο κάναμε τις χμθ ύστερα από την επέμβαση στο παχύ έντερο όμως ο ογκολόγος,μολονότι καλός επιστήμονας,δεν είχε την ανάλογη συμπεριφορά και γι΄αυτό αλλάξαμε….Πάντα θα υπάρχει και η ασυμφωνία…χαρακτήρων……..Σε ότι αφορά τώρα την ψυχολογία της μανούλας σου,σίγουρα θα έχετε σκαμπανεβάσματα….Αυτό είναι το χειρότερο,ο καρκίνος νομίζω αλλοιώνει το χαρακτήρα τόσο του ασθενούς μα και των γύρω του….Υπομονή,μην απαντάς στις δύσκολες στιγμές,περνάνε……Πρόσεχε τη μανούλα όσο μπορείς και μην ξεχνάς πως κανείς δεν γνωρίζει τον δικό μας άνθρωπο όσο εμείς οι που τον ζούμε επί καθημερινής βάσης……Καλό βράδυ……..
@Alexandra
Αλεξάνδρα καλησπέρα!Το όναμα μου είναι Θεανώ-είμαι 39 χρονών και περνάω μια απίστευτη περιπέτεια με καρκίνο στο στόμα,συγκεκριμένα στο ούλο..Από εκεί πήγε στο μάγουλο και στο κόκκαλο,αλλά ήμουν τυχερή και δεν έπιασε λεμφαδένες..Μα η θεραπέια του καρκίνου του στόματος,μαζί και η γλώσσα,είναι πολύ δύσκολη κοπέλα μου..δεν έχω λόγια,ειλικρινά!7 μήνες τραβιέμαι άσχημα,έχω να φάω μήνες φυσιολογικά,΄μπαίνει ένας σωλήνας στο στομάχι και τρως από εκεί με σύριγκα…Η θεραπεία είναι απίστευτα δύσκολη και πολύ βαριά..Αλλά μπορείς να σωθείς!!Το ίδιο και ο πατέρας σου!Κι ας είναι προχωρημένο..Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που διάβασα το μήνυμά σου!!Δεν είχα ιδέα πόσο δύσκολη είναι η θεραπεία του συγκεκριμένου καρκίνου..η διαδικασία,εννοώ..Ευχομαι ότι καλύτερο..και πιστευω ότι έκανες πολύ καλά!Είναι ένας τρόπος να μπορέσει να το αντιμετωπίσει θετικότερα!Δεν θέλω να σε απογοητευσω..θέλω να σε προετοιμάσω και να σου δώσω κουράγιο!Και θέλω μέσα από την απάντηση μου σε σένα,να περάσω ένα μήνυμα!Σταματήστε το τσιγάρο!!Είναι θάνατος,πραγματικά!Και ο καρκίνος του στόματος,είναι η καινούργια μόδα!Θερίζει πλέον..Και επειδή δεν εντοπίζεται άμεσα,μπορεί να γίνει θανατηφόρα…
Ευχομαι ότι καλύτερο,καλή μου..Πιστευω ότι όλα θα πάνε καλά!!
Θεανώ είσαι απίστευτη!!!!!Έχω την ίδια ηλικία με σένα-σχεδόν 39- και δυστυχώς καπνίζω αρκετά…..Δεν μπορώ να το κόψω το γαμ……Είμαι και σε άσχημη κατάσταση τώρα και δεν με βοηθάει η ψυχολογία……Μπράβο για τον αγώνα σου,δεν θα σου πω τα γνωστά,τα ακούς υποθέτω καθημερινά και νιώθεις αναγούλα!!!!!Δεν γνώριζα τέτοιου τύπου καρκίνο με ιδιαίτερα επίπονη θεραπεία…..Απίστευτο…Γράψε τις εμπειρίες εδώ,θα βοηθήσεις πολλούς,είμαι απόλυτα σίγουρη…..Πρέπει μέσα από τα βιώματά μας,ας δώσουμε πληροφορίες,γνώση κι ό,τι άλλο φανεί χρήσιμο σ΄ανθρώπους που παλεύουν με τον καρκίνο….Μια αγκαλιά σ΄όλους κι όλες……….
Θεανώ, μου δίνεις δύναμη. Πήγαμε στον ογκολόγο και την άλλη Δευτέρα ο μπαμπάς μου ξεκινάει χημειοθεραπείες για να μειωθούν οι όγκοι. Απο κει και πέρα θα συζητήσουμε και το χειρουργείο. Ο γιατρός μας μίλησε και για το erbitux,ένα χάπι στοχευμένης θεραπείας σε όγκους στο στόμα κ το κεφάλι, θα προσπαθήσουμε να το βρούμε. Θα θελα να έρθω να σε δω και να σου λέω αστεία να γελάς. Ελπίζω να τελειώσει πολύ γρήγορα αυτό που περνάς, είσαι τόσο νέα και είμαι σίγουρη οτι τα έχεις ήδη καταφέρει. Σ ευχαριστώ τόσο πολύ
Denis έτσι απρόσμενα χάρηκα με την πληροφορία ότι η αδερφή σου έγινε καλά και ιδίως από παχέως εντέρου καρκίνου, έυχομαι να είσαι κι εσύ μια τέτοια περίπτωση. Έχεις δίκιο: το μόνο που γνωρίζουμε σε αυτή την ζωή με σιγουριά είναι ότι θα φύγουμε. ΘΕΑΝΩ τρελλάθηκα με το post, δεν είχα ξανακούσει ποτέ για καρκίνο στο ούλο…εύχομαι να υπομένεις και να επιμένεις και να βγεις νικήτρια! Καλό μεσημέρι σε όλους…
Καλημέρα ίσως να σας έχω κουράσει με τις ερωτήσεις μου συνέχεια όμως δεν νομίζω οτι μπορεί κάποιος να έχει καλύτερα άποψη απο εσάς που με τόσο αγώνα έχετε περάσει παρόμοιες καταστάσεις.Συνεχίζουμε τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες ενα μήνα σχεδόν κλείσαμε.Οι εξετάσεις του δεν είναι άσχημες όμως βρε παιδιά ο ίδιος είναι ένας άλλος άνθρωπος.Δείχνει κουρασμένος και πολύ χειρότερα απο λίγο πριν της διάγνωσης.Έμεις είμαστε συνέχεια δίπλα του και προσπαθούμε να δείχνουμε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα.Ξέχασα να σας πώ πως διάβασα την αναλυτική διάγνωση των γιατρών και έγραφε «καρκίνου IV» στάδιου.Τι σημαίνει αυτό; Θα τον ξαναδώ τον πατέρα μου όπως πριν ποτέ; Είμαι αισιόδοξη αλλά συνέχεια γυρνάει στο μυαλό μου ότι μπορεί να μην έχει αποτέλεσμα η θεραπεία και να «χαθεί» και δεν νιώθω έτοιμη ακόμα να το βιώσω αυτό δεν τον έχω χορτάσει ούτε εχώ ούτε το μωράκι μου.
Μανια το ιv σημαινει 4ο σταδιο ειναι το μεγαλυτερο, ομως παντα υπαρχει ελπιδα, ειναι επομενο να τον κουραζουν οι χημειοθεραπειες,ειναι πολυ πιθανο να ξαναδεις τον πατερα σου οπως πριν, γιαυτο γινεται η θεραπεια. Εμενα τον γεναρη με ειχαν ξεγραμμενο και τωρα ειμαι οπως πριν αρωστησω. Σημερα επηγα 4 αξονικες και αιματολογικες στο γιατρο μου, και δειχνουν οτι ειμαι πιο υγιης απο τον ιδιο, εκτος αυτου νοιθω υπεροχα ερχονται στιγμες που νομιζω οτι ειχε αρωστησει καποιος αλλος, ευχομαι τα καλυτερα.
Denis,πόσο χαίρομαι διαβάζοντας τα νέα σου…Συνέχισε να γράφεις δίνοντας δύναμη σ΄όλους όσους παλεύουν τον καρκίνο…..Αλήθεια,είναι πολύ-πολύ αισιόδοξο το μνμ σου….Καλό βράδυ!!!!!!!
DENIS εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να είσαι πάντα έτσι να νιώθεις υπέροχα και όλα αυτα που πέρασες να είναι απλώς μια ανάμνηση.Όσο για τον πατέρα μου ελπίζω γιατι ήταν ένας πολυ δυνατός άνθρωπος να ξαναγίνει όπως ήταν και να μην ταλεπωρήται.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.
Σήμερα έχω γενέθλια! Κλείνω τα 36.Απλά, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας… Με τους φίλους μου!
Κοριτσι μου χρονια σου πολλα και καλα, σου ευχομαι οτι επιθυμεις, ναδεις οτι και του χρονου θα τα λεμε απο δω και θα εισαι πολυ καλυτερα, καλη σου ημερα.
Dimi χρόνια σου πολλα!!εύχομαι να πανε ολα καλα στην ζωη σου. Υγεια και αγάπη!!!!!
Dimi,χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα!!!!!Μακάρι του χρόνου τέτοια μέρα όλα να τα έχεις αφήσει πίσω σου:τον καρκίνο,τα νοσοκομεία,τα φάρμακα,ΟΛΑ….Η ζωή είναι όμορφη και ξέρεις κάτι;Όλους μας αυτή η ασθένεια μας έκανε καλύτερους ανθρώπους…..Μας έμαθε να κοιτάμε την ουσία κι όχι την επιφάνεια….Και κάτι ακόμα:μακάρι όλοι εμείς εδώ που επικοινωνούμε μέσω ενός υπολογιστή,όταν θα νιώσουμε έτοιμοι,να συναντηθούμε κάνοντας μια μεγάλη γιορτή…..άλλοι πληγωμένοι από την απώλεια και οι πιο πολλοί πλήρως αποθεραπευμένοι!!!!!!Σου εύχομαι κορίτσι μου από τα βάθη της καρδιάς μου,του χρόνου τέτοια μέρα να μας ανακοινώνεις έναν αρραβώνα,έναν γάμο…..Είσαι τόσο νέα και το αξίζεις…για σένα,γι΄αυτούς που σ΄αγαπούν,για μας που σε γνωρίσαμε μέσω μια απρόσωπης οθόνης…..ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mania πάντως να ξέρεις ότι βιώνω το ίδιο: η μητέρα μου έχει χάσει τον εαυτό της, το βρίσκω δύσκολο γιατί πλέον δεν υπάρχουν λόγια…Είναι κουρασμένη, μονίμως πλέον πονεμένη και παθαίνει υποτάσεις ή υπογλυκαιμία διαρκώς. Δεν την αναγνωρίζω και το ότι δεν μπορώ να προσφέρω παρηγοριά είναι σα να μας φέρνει πιο μακριά. Σαν όλη μας η σχέση ξαφνικά να έγινε αυτή η ασθένεια και το πώς θα αντιμετωπιστεί, κανένα σχόλιο ή νέο για τίποτε άλλο. Σα να έχει παραιτηθεί, έτσι όπως είναι σκέφτομαι «θα μας έρθει κανά καλό νέο» και δεν θα μπορούμε να την κάνουμε να το πιστέψει. Σκέφτομαι να κλείσω ραντεβού στο Ιατρείο Πόνου για να δούμε το θέμα του πόνου πιο επισταμένως. Γνωρίζει κανείς αν μπορώ να περιμένω κάτι από εκει; Φιλιά σε όλους.
Garcia,καλή σου μέρα….Και βέβαια να απευθυνθείς σε ιατρείο πόνου,είναι άκρως απαραίτητο….Εκεί θα πάρει ισχυρά παυσίπονα που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής της.Εμείς για 2 ολόκληρα χρόνια βάζαμε τσιρότα και στο τέλος παίρναμε υπογλώσσια αφού ο πόνος ήταν αφόρητος…..Το ιατρείο πόνου είναι πολύ σημαντικό για τον καρκινοπαθή αλλά και για τους συγγενείς του….Μην το αργείς λοιπόν…..Εύχομαι τα καλύτερα…..
STEFANIA να είσαι καλά, μου έδωσες θάρρος και ελπίζω να έχω κάτι θετικό να αναφέρω μόλις πραγματοποιηθεί το ραντεβού. Έχει αρχίσει ήδη τσιρότα αλλά νομίζω κάπως μικρότερης δόσης, κατά τα άλλα το μόνο που πιάνει φαίνεται να είναι το Depon MAXIMUM όσο κι αν εμένα μου φαίνεται απίστευτο αυτό! Κάτι Lonalgal κλπ που μας δώσανε, πέρασαν αλλά δεν ακούμπησαν. Αντεύχομαι σε σένα και στο κοριτσάκι σας ό,τι καλύτερο με όση δύναμη μπορείς να βρεις. Καλό βράδυ.
@STEFANIA
Garcia τι να πώ μακάρι ν αμπορούσαμε να ήταν δηλ.στο χέρι μας και όλα να γινοντουσαν όπως πριν.Εμένα ο πατέρας μου έκανε εξετάσεις αίματος και ήταν οχι απλά καλές ,τέλειες ο γιατρός παρόλο το προχωρημένο της κατάστασης είναι πολύ ευχαριστημένος,παρόλα αυτά δεν έδειξε τον αντίστοιχο ενθουσιασμό και ο ίδιος,τον έχει πάρει πολύ απο κάτω.Ο γιατρός του έδωσε και αντικαταθλιπτικό για να τον ανεβάσει λίγο,για να δούμε.Οχι τιποτε άλλο με τέτοια ψυχολογία όσο θετικά και να αντιδράει ο οργανισμός του κάποια στιγμή θα υποτροπιάσει.Carcia καλή δύναμη.Καλημέρα.