Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Sundy, Denis, ευχαριστώ για τα διαφωτιστικά σας σχόλια. Θα κινηθώ ιδιωτικά, θα πάω να δω έναν παθολόγο ακόμα, και έναν ογκολόγο μπας και βγάλουμε άκρη γιατί η εξέταση για την πρωτεϊνη έδειξε ότι δεν ήταν και τόσο χαμηλή ώστε να προκαλείται από αυτό το πρήξιμο. Ελπίζω αυτοί να έχουν να προτείνουν κάτι. Στο Θεαγένειο σιωπή. Ούτε μας είπαν αν θα συνεχίσει chemo ούτε αν απλά μας πέταξαν στα σκουπίδια γιατί δεν έχουμε ελπίδες. Δεν θα ‘πρεπε να υπάρχει κάποιο πρόγραμμα και να μας ενημερώσουν; Πχ ωραία, γίναν 6 κύκλοι chemo, μετά διάλειμμα για Χ μήνες και μετά είτε επανεξέταση, είτε chemo είτε και γω δεν ξέρω τι. Τώρα είμαστε στα μαύρα σκοτάδια. Και δεν πάω πάλι στα απογευματινά τους ιατρεία που πληρώνεις για να μου πει κάποιος ότι δεν έχω ελπίδα γιατί θέλω/θέλουμε να το παλέψουμε με εμπεριστατωμένη-επιστημονική εξήγηση (ακόμα κι αν το πρήξιμο είναι απ’ τον καρκίνο που λέει η sundy ότι είναι σοβαρό) και όχι με το να μας ξαποστέλνουν με τη σύσταση «ε, κλείστε ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία κάποια στιγμή πάλι». Αγωνιώ γιατί ψυχολογικά πάλεψα για να ελπίζω και τώρα μέσα σε 1 εβδομάδα κατάλαβα ότι τα πράγματα χειροτέρεψαν ή θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις. Καλή σας μέρα σε όλους.
katrine,sundy,stefania,ggg ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΕΑ ΣΑΣ ΜΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ!!ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΝΕΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΠΑΝΕΛΕΓΧΟ ΜΕ ΑΞΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΩ Η ΑΞΟΝΙΚΗ ΑΝΩ -ΚΑΤΩ ΚΟΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΖΙΔΙΑ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΟΣΤΩΝ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ.ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ.ΣΕ 5 ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.ΕΧΩ ΠΑΓΩΣΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.ΠΑΛΙ ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ.ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ.ΑΣ ΜΗΝ ΠΡΟΚΑΤΑΒΑΛΩ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ.ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ.Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΦΑΕΙ,ΠΟΝΑΕΙ ΦΡΙΚΤΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ 42 ΚΙΛΑ.ΕΧΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙ.ΖΩ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΕΦΙΑΛΤΗ,ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ..ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ.ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΥΧΗ ΕΚΑΝΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 13 ΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΟΝΟ!!ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΣΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΟΝΑΝΕ ΕΤΣΙ??ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΠΙΑ.ΑΣ ΑΦΗΣΩ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΣΑΣ.ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ??ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ!!
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΖΙΔΙΟ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΠΑΝΕΛΕΓΧΟ ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΩΟΘΗΚΩΝ?ΨΑΧΝΩ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΩ.ΠΑΩ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΘΩ.
Καλησπέρα σε όλους,
bear δυστυχώς δεν γνωρίζω κάτι σχετικά με το οζίδιο.
Στέλνω σε όλους την αγάπη μου, σας διαβάζω συχνά κ σας σκέφτομαι καθημερινά.
Την τρίτη έχουμε την μαγνητική του μπαμπά μου μετά από ακόμα μία θεραπεία εφόσον είχαμε μικρά «ευρήματα» την τελευταία φορά…
Άν εγώ τρέμω για τα αποτελέσματα, πως νοιώθει εκείνος???
Αυτήν την αγωνία μπορώ να την εκφράσω μόνο σε σας, γιατί κάνω τα πάντα να δείχνω τρελά αισιόδοξη και χαλαρή, ενώ πραγματικά είμαι τρομαγμενη κ απελπισμένη.
Τον κρατάω αγκαλιά, τον φιλάω, συζητάω για άσχετα και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι ίσως μια μέρα δεν θα είναι εκεί για να του δείχνω ότι τον αγαπάω. Δεν μου φτάνει ο χρόνος, δεν μου φτάνουν οι αγκαλιές, όσο χρόνο και να περνάω μαζί του μου φαίνεται τόσο λίγος.
Χριστέ μου κάνε να εξαφανιστεί ο καρκίνος και να μας δίνεις υγεία, πραγματικά σε όλον τον κόσμο χωρίς καμία εξαίρεση.
Καλό βράδυ σε όλους κι όλες σας….GGG,αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω…έτσι ένιωθα κι εγώ όταν ήμουν στην αναμονή για τις απαντήσεις των εξετάσεων..Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες αγωνίας,ενώ μπροστά του μιλούσα γι΄άσχετα θέματα κι έδειχνα απόλυτα ήρεμη….έτσι είναι…συναισθήματα που δεν περιγράφονται…Αυτό που έχω να σου συστήσω είναι απλά υπομονή και δύναμη… δεν έχεις κι άλλη επιλογή…ακόμα και τώρα που σου τα λέω όλα τούτα,δεν έχω καταλάβει πως ο αγαπημένος μου έφυγε…ποτέ δεν αρκετός ο χρόνος να πούμε αυτά που θέλουμε,να κάνουμε αυτά που θα θέλαμε,να δείξουμε αυτά που νιώθουμε….ποτέ δεν θα είναι αρκετός ο χρόνος….Καλό βράδυ σ΄όλους….Σας αγαπώ και συμπάσχω μαζί σας…Νιώθω πως είμαι κοντά σας,μέσα στα σπίτια σας…ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!!!!!
Λοιπόν γεια και χαρά σε όλους. Αφού περάσαμε μια εβδομάδα σε ιδιωτική κλινική διερευνώντας τα πρηξίματα της μαμάς που μάλλον είναι μη-αντιμετωπίσιμα, και κλείσαμε ραντεβού στους superstar ογκολόγους εδώ, η μαμά μπήκε όρθια και με πόνο, και βγήκε φυτό και χωρίς να μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Αλλά εμείς μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε καλά επειδή «το διερευνήσαμε». Και είναι τόσο αναίσθητοι και out for the money οι της ιδιωτικής κλινικής, ώστε κλείσαν και ραντεβού για ένα check-up ξανά μετά το θράσος να λέει το εξιτήριο «βελτίωση» ενώ το πρήξιμο ούτε μειώθηκε, και η κατάσταση της ασθενούς χειροτέρευσε. Μιλάμε για δύσκολο εως αδύνατο το να μετακινηθεί, ντυθεί κλπ. πλέον η μαμά. Ώστε στο δημόσιο νοσοκομείο ούτε καν μας εξήγησαν αν έχουν κάποιο σχέδιο ή αν πραγματικά δε γίνεται τίποτα, και στο ιδιωτικό μας κάνανε χειρότερα και μας ζητάνε να πάμε πάλι πίσω και ξανά μανά. Αισθάνομαι πλήρως απογοητευμένη από τις επιλογές μας. Μάλλον είμαστε στην τελική ευθεία και απλά κανένας δεν έκανε τον κόπο να μας ενημερώσει. Φιλιά σε όλους.
Garcia,πραγματικά είσαι σε δύσκολη θέση,σε καταλαβαίνω απόλυτα……Μείνε ψύχραιμη και μίλα με τον ογκολόγο της στο νοσοκομείο που έχετε τη σειρά σας…Ο μόνος τρόπος για μάθεις αυτό που θέλεις είναι η πίεση.Θα τους πεις ορθά-κοφτά πως αν για σας είναι ένας ακόμα ετοιμοθάνατος άνθρωπος,για μένα είναι η μαμά μου και δεν διαπραγματεύομαι τη ζωή της για τίποτα στον κόσμο!!!!Μάλλον έχετε συνεργασία με γιατρούς-αγγούρια που νομίζουν πως η εργασία τους είναι είναι καθαρά μηχανική δίχως το παραμικρό συναίσθημα απέναντι στον ασθενή και τους γύρω του…..Εγώ πάντως ξέρω πως το πρήξιμο είναι πολλές φορές από τη νόσο αλλά μπορείς να το τσεκάρεις με αιματολογικές εξετάσεις-ηλεκτρολύτες κ.τ.λ…..Επιπλέον πιστεύω πως πρέπει να φύγετε από το ιδιωτικό διότι θα αιμορραγήσετε οικονομικά δίχως να λάβετε την παραμικρή βοήθεια….Πίεσε καλή μου,για ποιό λόγο άλλωστε βρίσκονται οι ογκολόγοι στο νοσοκομείο;;;;ΠΡΕΠΕΙ να λάβεις γνώση ακριβώς για την κατάσταση της μανούλας σου,για το τι σας περιμένει….Δεν ξέρω και που πάτε,με ποιούς μιλάτε..εγώ είχα την καλύτερη αντιμετώπιση πάντως ως το τέλος…αν μη τι άλλο,ήταν ειλικρινείς,ευγενείς και κατατοπιστικοί…..Αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι,μετά χαράς….Καλό σου βράδυ…..
@Vasia 1969
γεια σας..εχω κλαψει τοσο πολυ…κ ειναι η αρχη…βασια ειμαι κι εγω απο αλεξανδρουπολη..ειμαι 27 χρονων και μολισ χθες μου ειπαν οτι η μαμα μου πρεπει να κανει μαστεκτομη…δεν εχω προλαβει να της δειξω ποσο την αγαπω και δεν θελω να τη χασω…
υποφερω…λυπαμαι για οτι σου συνεβει…ειλικρινα!!!! ευχομαι να βρεις το κουραγιο να σταθεις ορθια….
Μετα το θανατο το σωματικο, η ψυχη δεν πεθαινει….η ψυχή είναι αθάνατη…είναι μία και μοναδική…είναι άφθαρτη…
Ο Θεός αποφασίζει πότε θα την πάρει…πότε θα πεθάνει το φθαρτό μας σώμα…Εκείνος ξέρει…εκείνος αποφασίζει για όλες τις δοκιμασίες μας … εκείνος επιτρέπει…μόνο Εκείνος ξέρει γιατί…μόνο Εκείνος ξέρει πότε είναι η καταλληλότερη στιγμή να αποχωριστεί η ψυχή από το σώμα… μόνο Εκείνος ξέρει πότε θα γίνει το φοβερό αυτό μυστήριο του θανάτου.
Πριν 7 χρόνια «έφυγε» ο λατρεμένος μου πατέρας, πριν 11 μέρες η αδερφή του, η αγαπημένη μου θεία. Μόνο Εκείνος ξέρει γιατί..
Θεέ μου βοήθησέ μας…Δείξε το έλεός Σου σε όλους τους πονεμένους συγγενείς και ασθενείς..δώσε τους κουράγιο και δύναμη…
Παναγία Θεοτόκε σαν μία Μοναδική Μητέρα μας, σκέπασέ μας με την προστασία σου…απάλυνε το πόνο στα παιδάκια και στις μανούλες τους, στους συγγενείς ασθενών, στους ασθενείς..
..δώσε δύναμη σε μας τους εναπομείναντες να συνεχίσουμε τη ζωή μας με την ανάμνησή τους…
με τις τύψεις και ενοχές μας για όσα είπαμε και όσα δεν είπαμε για όσα κάναμε κα όσα δεν κάναμε…
μετέτρεψε τον τεράστιο πόνο της απώλειάς τους σε γλυκιά θλίψη στην καθημερινότητα μας και συνήθεια στην απουσία τους…
την οργή σε γαλήνη…
την τρικυμία σε ηρεμία…
τη ζήλεια σε αγάπη…
το μίσος σε συγχώρεση
Κύριε Ιησού Υιέ του Θεού ελέησόν μας.
Ευχαριστω πολύ για τα λόγια σου. Μην απελπίζεσαι ομως ισως να υπάρχουν ελπίδες.οι γιατροί στο νοσοκομείο μας ειναι παρα πολυ καλοι.εμενα μου φερθηκαν πραγματικά πολυ καλά εκαναν οτι μπορούσαν αλλα ηταν πολύ δυσκολη η περιπτωση μας.Να ξερεις πάντως πως εχεις μεγαλο δρομο μπροστα σου η αρχη δεν ειναι τίποτα η συνεχεια ειναι δυσκολη δεν ξερω πως αντεξα ισως ο θεός που καπου ειχα αρχίσει να χανω την πίστη μου με βοηθησε να τα περασω ολα αυτα που εζησα ηταν ομως ΤΡΟΜΕΡΑ……Σου ευχομαι κουραγιο οπως λένε όλοι αλλά εσυ ξερεις τον πόνο που ζεις………
Είναι σημαντικό να «επικοινωνείς» με τους γιατρούς σου, τόσο οι ασθενείς αλλά και οι συγγενείς.
Τα αποτελέσματα μας είναι άσχημα. Θα ξαναγίνει χειρουργείο θα ακολουθήσουν ακτίνες και μετά νέα χημειοθεραπεία. Είναι πολύ δυνατός απορώ πως??? Ο ίδιος λέει πως νομίζει πως όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποιον άλλον όχι στον ίδιο. Οι γιατροί του είπαν πως δεν υπάρχει ίαση– το οποίο γνωρίζουμε από την αρχή εμείς οι υπόλοιποι– και εκείνος μας ανακοινώνει με πολύ θάρρος πως υπάρχει πλήρης ίαση για να μην μας πληγώσει.Μέσα σε όλα αυτά έμαθα πως είμαι έγκυος.Δεν έχω το κουράγιο να το πω ακόμα, θα στεναχωρηθεί που θα είμαι μέσα στα νοσοκομεία και εγώ δεν μπορώ να λείπω απο δίπλα του, μου κόβεται η ανάσα αν δεν είμαι κοντά του.
Ωχ Χριστέ μου, δεν θα σου κρυφτώ, αρχίζει και πάλι να κλονίζεται η πίστη μου. ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ.ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ.
Ggg,εναλλαγές πολλές σε συναισθήματα….πολύ όμορφο το νέο της εγκυμοσύνης σου….να,η συνέχεια της ζωής…μια νέα ζωή,ένα νέο πρόσωπο που θα σου γεμίσει τα κενά:ένα μωράκι!!!!!!Συγχαρητήρια!!!!!!Να το προσέχεις,ξέρεις,τα μωρά λέει,έχουν την ψυχολογία της μανούλας τους,λυπούνται με τη λύπη της και γελάνε μέχρι δακρύων με τη χαρά της…..Να το πεις τούτο το υπέροχο νέο,είναι το πιο δυνατό φάρμακο απέναντι στην ασθένεια…Θα χαρεί πολύ και ακόμα πιο σθεναρά θα παλέψει…η ψυχολογία του είναι ακμαία απ΄ότι κατάλαβα κι αυτό είναι τέλειο!!!!!!!Λες πως τα πράγματα είναι άσχημα…μοιράσου μαζί του τη χαρά σου,θα τον δυναμώσει…..θα έχει έναν ακόμα λόγο ύπαρξης,ένα νέο μέλος στην οικογένεια,ένα αγγελούδι….Πρόσεχε τον εαυτό σου και απόλαυσε τη χαρά της κύησης…..Σου εύχομαι και πάλι καλή τύχη και περιμένω να μάθω τις εξελίξεις……Η ζωή έτσι είναι,χαρές και λύπες εναλλάσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς…..Σου το λέω εγώ που έχασα τον αγαπημένο μου λίγους μήνες πριν……Πονάει πολύ,δεν φαντάζεσαι πόσο,κι όμως συνεχίζω….η κόρη μου με διαβάζει,δεν μπορώ ,δεν έχω το δικαίωμα να της στερήσω την ηρεμία…δεν έχω το δικαίωμα να της στερήσω την…μαμά της……Καλή δύναμη,θα την αντλήσεις από μέσα σου,από αυτά που νιώθεις και μπορείς να κατανοήσεις…….Σου στέλνω μια αγκαλιά……..
Γεια σου Στεφανία, γεια σας φίλοι μου, η μαμά μου κοιμήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, μια μέρα μετά το τελευταίο Post. Βυθίστηκε σε λήθαργο, και μετά από τρεις μέρες ξεψύχησε, δόξα τω Θεώ, έγινε στο σπίτι, με εμάς τριγύρω να την φροντίζουμε. Έτσι όπως είχε επιδεινωθεί, δεν ξέρω τι άλλο μπορούσε να γίνει, οπωσδήποτε αναπαύτηκε και προσευχόμαστε για την ψυχή της. Είναι νωρίς ακόμα και το κενό είναι μεγάλο, ήταν νέα κι επίσης αυτός ο τελευταίος μήνας που περάσαμε, γεμάτος τρέξιμο, αδρεναλίνη, ανησυχία κι έγνοια, τώρα μας άφησε άπραγους, να μην ξέρουμε πώς να κινηθούμε μια και δεν έχουμε να φροντίσουμε τη μαμά. Θα την θυμάμαι πάντα έτσι όπως ήταν πριν αρρωστήσει, θετική και χαμογελαστή, αυτοί οι 14 μήνες από την διάγνωση έχουν ήδη σβηστεί από την μνήμη μου. Ο Θεός γνωρίζει πότε θα καλέσει καθέναν μας και κάποια πράγματα που συνέβησαν πριν και μετά, μου επιβεβαίωσαν την άπειρη πρόνοια και το έλεός Του για άλλη μια φορά, αναμφίβολα. Η σκέψη μου είναι στους υπόλοιπους πάσχοντες και συγγενείς, εύχομαι να ομιλούν στους δικούς τους αρρώστους και όσο κι αν κουράζονται και στεναχωριούνται, να είναι δίπλα τους ουσιαστικά κι όσο γίνεται περισσότερο να δείχνουν την αγάπη τους. Σας φιλώ όλους κι ευχαριστώ για τις συμβουλές και το ενδιαφέρον σας.
Garcia τα θερμά μου συλληπητήρια, να είστε καλά εσείς να την θυμάστε, λόγια συνηθισμένα, τετριμμένα μα ουσιαστικά: ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΤΕ, πολύ σημαντικό. Ας μείνει μέχρι εκεί η δοκιμασία σας, να δεθείτε περισσότερο σαν οικογένεια με αγάπη και καλό αγώνα για την καθημερινή επιβίωση.
Ας γίνει το Θέλημά Του. Εκείνος το επέτρεψε αυτό και όλα που γίνονται, μόνον Εκείνος ξέρει γιατί.
Μου άρεσε που είπες πως προσεύχεστε για την ψυχή της. Αυτό πρέπει να κάνουμε οι υπόλοιποι συγγενείς, όταν έρχεται το φοβερό αυτό μυστήριο του σαρκικού θανάτου. Όχι ενοχές για την συμπεριφορά μας και της επιλογές μας, δεν ωφελούν και δεν στέκουν, ο τρομερός πόνος της απώλειας μας κάνει να τα βλέπουμε έτσι. Όχι υπερβολική λύπη και απελπισία γιατί πολύ λυπάτε και η ψυχή που φεύγει. Χρειάζεται την βοήθειά μας με προσευχές τουλάχιστον για 40 μέρες. Τους κάνουμε τεράστιο καλό έτσι γιατί συγκινείται ο Θεός από τις προσευχές μας και έτσι η θέση της ψυχής που έφυγε καλυτερεύει.
Όπως κι εσύ είπες, από «διάφορα» περίεργα γεγονότα λίγο πριν και λίγο μετά την απώλεια των αγαπημένων μας δυναμώνει η πίστη μας. Το ίδιο έγινε και σε μας και πριν 7 χρόνια όταν έφυγε ο πατέρας μου και πριν λίγες μέρες που έφυγε η θεία μου.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησε και βοήθησε τις ψυχές των κεκοιμημένων και δώσε μας ηρεμία και γαλήνη να συνεχίσουμε με την απώλειά τους.
ΠΕΣ ΜΟΥ, ΠΑΤΕΡΑ!
Είπα στον γέροντα ασκητή τόν εβδομηκοντάρη
πού κυματούσε ή κόμη τον σαν πασχαλιάς κλωνάρι:
«Πές μου, πατέρα μου, γιατί σέ τούτη δω τη σφαίρα
αχώριστα περιπατούν ή νύχτα και ή μέρα;
Γιατί σαν νά ‘σαν δίδυμα φυτρώνουνε αντάμα
τ’ αγκάθι και τό λούλουδο, τό γέλιο και τό κλάμα;
Γιατί στην πιό ελκυστική τού δάσους πρασινάδα
σκορπιοί φωλιάζουν κι’ όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;
Γιατί προτού τό τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλη
και ξεδιπλώση μπρος στό φως τ’ αμύριστα του κάλλη
μαύρο σκουλήκι έρχεται μιά μαχαιριά τού δίνει
κι’ ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;
Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει
τό στάχυ ώσπου νά γενή ψωμάκι και καρβέλι
και κάθε τι ωφέλιμο κι’ ευγενικό και θείο πληρώνεται
μέ δάκρυα και αίματα στό βίο,
ενώ ό παρασιτισμός αυτόματος θεριεύει
κι’ ή προστυχιά όλη τή γη νά καταπιή γυρεύει;
Τέλος, γιατί εις του παντός τήν τόση αρμονία
νά χώνεται ή σύγχυσις κι’ ή ακαταστασία;»
Απήντησεν ό ασκητής μέ τή βαριά φωνή του
προς ουρανούς υψώνοντας τό χέρι τό δεξί του:
«Οπίσω από τά χρυσά εκεί επάνω νέφη
κεντά ό Μεγαλόχαρος ατίμητο γκερκέφι*. (=κέντημα)
Κι’ έφ’ όσον εις τά χαμηλά ημείς περιπατούμεν
τήν όψι τήν ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμεν.
Καί είναι άρα φυσικόν λάθη ό νούς νά βλέπη εκεί
πού νά ευχαριστή καί νά δοξάζη πρέπει.
Περίμενε σάν Χριστιανός νά έλθη ή ήμερα
πού ή ψυχή σου φτερωτή θά σχίση τόν αιθέρα
καί τού Θεού τό κέντημα απ’ τήν καλή κυττάξης καί τότε…
όλα σύστημα θά σου φανούν καί τάξις».
Κωνσταντίνου Καλλινίκου,«Ερωτηματικά».
Garcia ειλικρεινα λυπαμαι παρα πολυ, πρωτον γιατι εχασες τη μανουλα σου, και δευτερον γιατι εφυγε ακομα ενας απο εμας. Αυτη ηνοσος ειναι πολυ ακαρδη , δεν σου χαριζεται ευκολα, εγω το παλευω παρα πολυ δυνατα, μεχρι να τον στειλω τον τυπο , τι τυπο λεω το μαλακα ηθελα να πω, κουραγιο κοπελα μου.
Garcia,λυπάμαι πολύ….Η μάνα είναι το πιο σπουδαίο πρόσωπο στη ζωή μας…Με τον θάνατό της κόβεται για δεύτερη φορά ο ομφάλιος λώρος….Ο πόνος είναι γνωστός,δεν υπάρχουν λόγια….Να είσαι πάντα καλά….Εγώ νομίζω πως κάπου θα είναι όλοι αυτοί που φεύγουν και μας βλέπουν….Έτσι μπορώ κι αντέχω τον πόνο της απώλειας….Κουράγιο…..Καλό σου βράδυ….
Καλή αντάμωση! Όλοι εκεί θα πάμε… Η μόνη μου έγνοια να είναι ήρεμη η μετάβαση… Παρηγοριά είναι ότι δεν ταλαιπωρήθηκε στο τέλος. Αυτό νομίζω ότι απασχολεί τον κάθε καρκινοπαθή και όχι ο ίδιος ο θάνατος. Καλή αντάμωση…
Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα αληθινά λόγια. Denis, δεν υπάρχει πιο σωστός χαρακτηρισμός είναι άκαρδη νόσος και θα προσέθετα απρόβλεπτη, εξαπλώνεται εκεί που δεν το περιμένεις, τα ξέρεις κι εσύ, δεν θέλω να σε πικράνω, χαίρομαι που το παλεύεις και εύχομαι να γίνεσαι όλο και πιο πείσμων διότι νομίζω ήταν παράγοντας το ότι η μητέρα μου ούτε ανέκτησε ούτε είχε ποτέ ψυχολογία που χρειάζεται πολύ. Στεφανία έχεις δίκιο, ενώ υποτίθεται προετοιμαζόμασταν, η μάνα είναι αναντικατάστατη, και το κενό μεγάλο. Sundy, το εύχομαι αυτό στον κάθε ασθενή, δεν μπορείς να «απαιτήσουμε» εμείς από τον ασθενή να παραμένει με τον πόνο και διαυγής, η μητέρα μου βυθίστηκε και όσο μπόρεσε άντεξε. Στο τέλος για 2 μέρες δεν πήρε τίποτα, ούτε χάπια, ούτε παυσίπονα. Ο Θεός να δίνει ηρεμία στους ασθενούντες, όταν είναι να φύγουν, να φεύγουν ήρεμα. Κατερίνα, ωραίο το ποίημα που παράθεσες, δυστυχώς πολλοί λίγοι μπορούμε να πιστέψουμε στην Βασιλεία των Ουρανών και να δούμε από τη γη ακόμα την ανάστροφη του κεντήματος. Εύχομαι όμως να το προσπαθούμε όλοι, νοηματοδοτεί την ζωή μας και δίνει παρηγοριά και απαντήσεις. Σας ευχαριστώ όλους θερμά.
Garcia συλλυπητήρια για τη μαμά σου δεν θα σου πω κουραγιο και ολα αυτά που λένε συνηθως, χαθηκε το καλύερο κομμάτι της ζωής σου η μάνα, μητέρα ….ειλικρινά οταν φτανεις εκει και τους βλέπεις να πονούν, να τυραννιούνται, λες πραγματικά θεέ μου πάρτους να μην πονάνε αλλο. αυτό που θα σου πω είναι πως όσο περνάει ο καιρός και η απουσια του/της είναι το δυσκολοτερο σημείο που δεν αντέχεις ευκολα. οι αναμνήσεις, τα λόγια, τα πράγματα είναι φοβερο….πονούμε αλλά δε μπορούμε να τους γυρίσουμε πίσω δυστυχώς, απλά περιμένουμε τη μερα που θα ξανανταμώσουμε κάπου αλλού.. σε μιά αλλη ΖΩΗ.
Οσο για σενα ggg Κάνε κουράγιο, βρες τη δυναμη να εισαι δυνατή κοντα του γιατί σε χρειάζεται τωρα πολύ περισσότερο απ΄οτι φαντάζεσαι και συμφωνώ ότι πρέπει να μάθει τα ευχάριστα γεγονότα που θα μπεί στη ζωή σας η συνέχεια του…. και είναι.Ειλικρινά εχεις δυσκολο δρόμο μπροστά σου και πρέπει να εχεις δυναμη και αντοχή σου χρειάζεται γιατί πρέπει να σκεφτεσαι και το μωρό σου να γεννηθεί γερό και καλά.πρόσεξε συγνώμη αν σε στεναχωρώ με αυτά που σου γράφω αλλά είναι πράγματα που εζησα μεσα σε 2 μήνες αλλάξε όλη μου η ζωή εμεινα μονη με 2 ανήλικα τεκνα και παλευω καθημερινά μονη μου……παντού……….
Vasia σε ευχαριστώ, αντεύχομαι καλή δύναμη. Πριν το ζήσω, δεν ήξερα φυσικά τι θα πει πένθος. Δεν φανταζόμουν θρήνους και οδυρμούς. Έχω αποδεχτεί το τί συνέβη, απλά δεν το έχω συνηθίσει. Κι επειδή έχω εικόνα της μητέρας μου έντονα πριν αρρωστήσει, νομίζω ότι κάπου είναι και θα γυρίσει ή κυρίως ότι θα πάρει τηλέφωνο ή και σκέφτομαι «ας πάρω κανά τηλέφωνο τη μαμά», δεν ξέρω αν είναι θέμα χρόνου ή αν δεν το συνηθίζεις ποτέ. Προς το παρόν βρίσκομαι λίγο εκτός πραγματικότητας, σα να συμβαίνουν όλα και να μη με αφορούν, ιδανικά θα ήθελα να πάω λίγο στη φύση και να βρίσκομαι πολύ στην Εκκλησία, αλλά είναι αδύνατο, λόγω δουλειάς. Vasia μάλλον κι εσύ πρέπει να πάρεις τα πάνω σου πιο γρήγορα ίσως απ’ό,τι θα μπορούσες, μην δεις τον εαυτό σου σαν θύμα αλλά προσπάθησε να συνεχίσεις σε μια όσο το δυνατόν normal καθημερινότητα, αν σκεφτόμαστε τον εαυτό μας αδύναμο ίσως υποκύπτουμε και χάνουμε την δύναμη και την αίσθηση του ότι «μπορούμε». Συγχώρα με που λέω τη σκέψη μου, δεν είναι το ίδιο να χάνεις σύντροφο και γονιό, απλά νομίζω οι συνθήκες σου σου επιβάλλουν να κάνεις ό,τι μπορείς για να ανακάμψεις. Πάντως σίγουρα αλλάζει η οπτική μας απέναντι στη ζωή. Τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα. Σας εύχομαι όλους καλό σαββατοκύριακο.
Gargia, λυπάμαι πολύ, να κοιτάς ψηλά στον ουρανό και να της χαμογελάς!Εγώ τώρα πια αυτό κάνω όταν θέλω την μαμά μου, μου πήρε καιρό αλλά τώρα δεν μου λείπει αφόρητα, την κουβαλάω κάθε μέρα μέσα μου. Ο μπαμπάς μου αναρρώνει από το χειρουργείο και περιμένουμε να πάμε σπίτι μας, δεν έχω καταφέρει ακόμα να του πω για την εγκυμοσύνη.
Vasia σου στέλνω την πιο ζεστή μου αγκαλιά. Stefania ξέρω πως έχεις δίκιο, όμως μου είναι τόσο δύσκολο ότι εγώ συνεχίζω ενώ ο μπαμπάς μου…
Φιλιά σε όλους.
Garcia πως νοιωθεις, Στεφανια εισαι καλα.
Σημερα ειναι η μερα της γιορτης μου και των γενεθλιων μου, σας κερναω ολους οτι θελετε , επισης η κορη μου μου ανακοινωσε οτι θα γινω παπους. Περυσι τετοια μερα κανεις δεν πιστευε οτι εφετος θα ειμαι ζωντανος ,κι εγω οχι μονο ειμαι αλλα ειμαι κι ελευθερος καρκινου, ξερω οτι και του χρονου τα ιδια θα σας λεω.
Denis, χρόνια πολλά και όμορφα με υγεία και…πολλά εγγόνια! Συγχαρητήρια για τα υπέροχα νέα, του χρόνου θα μας λες ιστορίες από το εγγονάκι. Συγχαρητήρια ggg και για τα δικά σου νέα, ξέρεις μπροστά στη λύπη, η εγκυμοσύνη σου θα σου δώσει άλλη διάσταση κι ελπίδα να ανταπεξέλθεις. Είμαι σχετικά καλά, αυτό που παρατηρώ είναι ότι το πένθος μάλλον σε αγκαλιάζει και βυθίζεσαι σε σκέψεις και σε στιγμές του παρελθόντος. Ακόμα δεν μου έχει φύγει η αίσθηση ότι θα εμφανιστεί η μητέρα μου από κάπου ή ότι απλά λείπει. Επίσης, πήγα στο πατρικό μου και ήταν πολύ ψυχοφθόρα εμπειρία, λυπήθηκα από μέσα μου και σοκαρίστηκα από το πόσο άδειο ήταν το σπίτι. Κάθε φορά που έφευγα από το πατρικό μου χαιρόμουν και σκεφτόμουν «αχ σπίτι μου σπιτάκι μου» και τώρα…ένα τίποτα. Χωρίς τη μαμά να βγαίνει απ’την κουζίνα με γλυκά και καφεδάκια, χωρίς χαμόγελα, μου κακοφάνηκε απίστευτα. Δε με βλέπω να πηγαίνω πάλι σύντομα τουλάχιστον πριν τα σαράντα. Χωρίς να είμαι μονίμως θλιμμένη, κάπως δεν έχω όρεξη για τίποτα, δε μου ‘ρχεται από μέσα μου, σαν να είναι τώρα η ώρα να θυμηθώ ακόμα και τις πιο μακρινές στιγμές που έζησα με τη μητέρα μου. Μάνα είναι μόνο μία, πολύ αληθινή κουβέντα (για μένα γιατί για άλλους ήταν και δύο και τρεις) και δυστυχώς αυτό το κεντρικό και φωτεινό πρόσωπο της οικογένειάς μας δεν υπάρχει πια. Θα χαίρομαι πάντα που είμαι παιδί της και μακάρι και στα δικά μου τα παιδιά να έχω τέτοια παρουσία και αυτοθυσία. Σας φιλώ όλους κι εύχομαι να είστε καλά.
Denis,χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα….Του χρόνου θα είμαστε όλοι εδώ και θα λέμε ιστορίες χαρούμενες,αισιόδοξες,γλυκιές….Εύχομαι από καρδιάς σ΄όλους κι όλες υγεία κι ευτυχία…Ο χρόνος που σε λίγες μέρες φεύγει,ήταν ο χειρότερος της ζωής μου:μου στέρησε,μου έκλεψε τον Στέφανο….τον αγάπησα τόσο μα τόσο πολύ…δεν πρόλαβα να τον χορτάσω…δεν τον είχα εγώ….τον μοιραζόμουν με τον καρκίνο….Ακόμα δεν έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω τι συνέβει….υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα της καθημερινότητας που δεν προλαβαίνω να τον πενθήσω όπως εγώ θα ήθελα….μάλλον έχω πάθει το μετατραυματικό σοκ που λένε οι γιατροί.Στις 19 του Δεκέμβρη πριν κάποια χρόνια τον γνώρισα…στις 19 του Δεκέμβρη του 2002 άρχισε ο πόλεμος με τον καρκίνο…..Μην σας βασανίζω άλλο με τα δικά μου.Σας αγαπώ όλους και χαίρομαι πραγματικά όταν διαβάζω πως κάποιοι είναι ελεύθεροι νόσου….Σας στέλνω τις καλύτερες,τις πιο ζεστές,τις πιο ανθρώπινες ευχές….ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σ΄όλους..
…14 χρόνια πριν…19 του Δεκέμβρη…έζησα την πιο ευτυχισμένη νύχτα της ζωής μου…τον γνώρισα….όνειρο…19 Δεκέμβρη του 2002 το πρώτο χειρουργείο στο παχύ έντερο…η αρχή του ατελείωτου εφιάλτη…..19 Δεκεμβρίου 2012:εκείνος έφυγε για το ταξίδι δίχως επιστροφή και ετούτη η νύχτα είναι απαίσια,γεμάτη όμορφες αναμνήσεις που πλημμυρίζουν με δάκρυα τα μάτια και ξεσκίζουν την ψυχή μου….ΓΙΑΤΙ;;;Γιατί έφυγες και μας άφησες;Γιατί να ζήσουμε δίχως εσένα δίπλα μας,κοντά μας να μας προστατεύεις και να μας συμβουλεύεις;Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω,ήταν μόλις λίγα χρόνια αυτά που ζήσαμε μαζί και πολύ λιγότερα αυτά με το παιδί μας….Σ΄αγάπησα πολύ,πάρα πολύ…Μας λείπεις…..Καληνύχτα…….
Διαβαζω για πολοστη φορα τα λογια σου , και ενα δακρυ βγαινει απο τις ακρες των ματιων μου, επειτα αρκετα δακρυα, κοπελα μου υστερα λενε οτι υπαρχει θεος, αν υπηρχε δεν θα αφηνε ανθρωπους που αγαπιουνται τοσο πολυ να χωριζουν, κουραγιο Στεφανια μου αγγαλιασε το παιδακι σας, και πες πωσ τα Χριστουγεννα που ερχονται θα ειναι διπλα σας. Καλα Χριστουγεννα καλη μου.
Καλά Χριστούγεννα σ΄όλους κι όλες….Σας σκέφτομαι,τόσο τους ασθενείς όσο και τους συγγενείς.Σας νιώθω…..μακάρι τούτη η χρονιά που φεύγει,να πάρει μαζί της όλες τις λύπες,τον πόνο,τη δυστυχία….Μακάρι να χαμογελάσουμε λίγο,άλλοι γιατί ξεπέρασαν όλα τα δύσκολα κι άλλοι γιατί βλέπουν το παρελθόν τους απλά γλυκά,νοσταλγικά….Χρόνια πολλά……
dimi εχεις πολυ καιρο να γραψεις, εισαι καλα?
Ευτυχισμενο σε ολους το 2013. Υγεια σε ολους.
Καλημέρα σας. Ήθελα να σας ευχηθώ καλή κι ευλογημένη χρονιά συν Θεώ με ψυχική δύναμη και ειρήνη για όλους μας! Πέρασαν και οι πρώτες γιορτές χωρίς τον άνθρωπό μας κοντά μας, κάναμε και τα σαράντα, ωραία τα τροπάρια που ακούστηκαν, κόσμος πολύς να προσευχηθεί υπέρ αναπαύσεως. Είχαμε όλοι την αίσθηση ότι μας έβλεπε από ψηλά. Φοβερό να τηλεφωνείς στο πατρικό σου πλέον και να το έχεις περασμένο στο κινητό σαν «ΜΑΜΑ». Το άφησα έτσι. Μπορεί να ακούγεται ανατριχιαστικό αλλά όταν είδα το όνομα της μαμάς στο μνήμα και τη λέξη «απεβίωσε» σαν τότε να το πίστεψα λίγο παραπάνω. Ανθρωπίνως θλιβόμαστε, πνευματικώς παρηγοριόμαστε, σάμπως κι αν την είχαμε εδώ σε αφασία καλύτερες γιορτές θα κάναμε, θα ήμασταν πιο χαρούμενοι; Κι είναι μια ευκαιρία αυτή η περίοδος βλέπω, να θυμηθώ στιγμές από τη μητέρα μου που είχα χρόνια να τις θυμηθώ, που τις έπαιρνα σαν δεδομένο. Και μου αρέσει πολύ αυτό, θα συνεχίσω έτσι! Βλέπω φωτογραφίες που υπολογίζω ότι δεν ήταν παραπάνω από 38 ετών, λίγο μεγαλύτερη από εμένα, και χαίρομαι να τη βλέπω νέα και χαρούμενη σε διάφορες στιγμές. Όσο νέος κι αν φεύγει κανείς, καμία ζωή δεν πάει χαμένη. Καλή Χρονιά σε όλους.
Χρόνια πολλά σε όλους κι όλες!!!!Καλή χρονιά με υγεία κι ευτυχία!!!Ναι,οι πρώτες γιορτές δίχως αυτούς που αγαπήσαμε τόσο μα τόσο πολύ….Ήρθε η λύτρωση για εκείνους μα πολύς ο πόνος για μας που μείναμε πίσω…..Φωτογραφίες,αναμνήσεις,αισθήματα,εικόνες-όλα πονάνε….Το όνομα στον τάφο,ναι,μάλλον όλοι μας τότε συνειδητοποιούμε πως χάθηκε…..Εσύ Garcia άφησες το όνομα «μαμά»στη μνήμη του κινητού….εγώ πήρα τον αριθμό του κινητού του που ήταν απενεργοποιημένο εδώ και 2 χρόνια λόγω κλοπής….έτσι,ήθελα τον ίδιο αριθμό που είχε από την αρχή της κυκλοφορίας των κινητών τηλεφώνων…..παράνοια;όχι,απλά έτσι τον νιώθω κοντά μου….πολλά μικρά καθημερινά πράγματα που ίσως απαλύνουν τον πόνο μας….μέρα με τη μέρα η απουσία αυτών που χάθηκαν,γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη,πονάει……Σας φιλώ….καληνύχτα……
καλημέρα σε όλους σας….περασαν 10μηνες από τότε που έφυγε η θεία μου κ ακομα κλαίω οπότε μου έρχονται όλα όσα περάσαμε τον πόνοο κ την δυναμη που ειχε!γνωρησα ένα παλικάρι που τον νίκησε τον καρκίνο κ κατάλαβα ότι κατά κάποιο τρόπο είναι όλοι νικητές ακομα κ αυτοί που έφυγαν το πάλεψαν κ εκεί που οι γιατροι δίνουν ένα δυο μήνες κ ζουν 6-7-8μηνες η κ χρόνο άρα είναι μια νίκη κ αυτό!ξέρω ότι υποφέρετε ξέρω τους πόνους σας κ την θλίψη…ευχομαι πραγματικα μέσα από την ψυχή μου ότι καλύτερο κ όσο λιγότερους πόνους λιγότερη θλίψη…ξερω οτι τα λογια δεν φτανουν…οτι καλύτερο…
korinaki καλη χρονια να εχεις, ειναι γεγονος οτι ολοι οι νοσουντες και οι συμπαραστατες τους εχουμε περασει απο 40 κυματα με αυτη τη νοσο, αλλοι εφυγαν αλλοι σταθηκαν πιο τυχεροι και συνεχιζουν, γεγονος ειναι επισης οτι οκαρκινος θελει κοντρα στα ισια ειδικα στην ψυχολογια. Εγω παντως δεν θα το βαλω ευκολα κατω, και θα τον ξαποστειλω , εξ αλλου εδω και 15 μηνες ειμαι ελευθερος καρκινου, χαιρετισμους σε ολους και υγεια.