Ξημερώνει Κυριακή. Επιστρέφω σπίτι. Ξαφνικά, κάτι πατάω. Σχεδόν γλυστράει, σαν πετραδάκια.
Σπόροι, απλωμένοι στο πιο ανοιχτό σημείο της γειτονιάς μου. Δεκάδες, χιλιάδες. Απλωμένοι με μεράκι, περιμένουν τα πουλιά.
Flashback.
Έναν – δύο μήνες πριν, η Ελεάνα φεύγει απο το σπίτι – εγώ δεν έχω φύγει ακόμα. Όταν με παίρνει τηλέφωνο, μετά απο ώρες, ακούγεται στεναχωρημένη. Φεύγοντας, συνάντησε δεκάδες πτώματα δηλητηριασμένων πουλιών. Πεθαμένα, απλωμένα, νεκρά απο τον αγωνιώδη θάνατο της φόλας και τσακισμένα απο αυτοκίνητα που πέρασαν πάνω απο τα ετοιμοθάνατα κουφάρια τους. Εγώ δεν θα τα δω – οι δρόμοι είναι καθαροί όταν βγαίνω απο το σπίτι.
Επιστροφή.
Κάποιος ξαναέσπειρε θάνατο. Εκείνη την ώρα μιλάω με την Ελεάνα, αντιλαμβάνομαι τι ετοιμάζεται να γίνει. Είναι λίγο πριν τις δύο, απόλυτο σκοτάδι, κανείς στον δρόμο. Αυριο το πρωϊ, θα ξυπνήσουν τα πουλιά. Θα βρουν έτοιμη τροφή. Θα φάνε, και θα πεθάνουν. Όσα έχουν απομείνει.
Μου κολλάει μία ιδέα στο μυαλό.
Επιστρέφω σπίτι. Βλέπω τηλεόραση, τσεκάρω το δίκτυο, βάζω DVD του Μπόρατ. Ξεκαρδίζομαι, με τα χοντροκομμένα αστεία του. Έχω ξεχάσει τα πουλιά. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Τέσσερις.
Σταματάω τον Μπόρατ στην μέση, κλείνω τα φώτα, προσπαθώ να κοιμηθώ.
Είναι αδύνατον. Αρνούνται όλα να συνεργαστούν. Το αδιανόητο, το απόλυτα παράλογο, το τρελό και εντελώς βλακώδες έχει κολλήσει στο μυαλό μου.
Να σκουπίσω όλη την γέφυρα.
Έχω μία καλή ευκαιρία, να φανώ φυσιολογικός, να το ξεχάσω. Να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ. Να αργήσω αν σηκωθώ το πρωϊ, ωστε να μην δώ τα νεκρά πουλιά. Είναι δυνατόν; Θα σηκωθώ τέσσερις το πρωϊ, μέσα στο κρύο, ενώ έχω ήδη ξαπλώσει, να ντυθώ και να σκουπίσω την γέφυρα; Είναι δυνατόν; Τι, θα γλυτώσουν; Δεν θα έρθει ξανά αύριο; μεθαύριο; όταν θα λείπω; τι θα κάνω, θα φυλάω σκοπιά; Αφου δεν θα αλλάξει τίποτα. Άσε που θα με περάσουν όλοι για παράξενο. Απο αυτούς που βλέπεις και γελάς. Θα με πάρουν στο ψιλό. Τρελέ.
Κλείνω τα μάτια μου, και βλέπω αθώα πουλιά, να κείτονται νεκρά.
Ούτε αυτό με σηκώνει. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, αυτό που με σηκώνει είναι που θα έρθει το πρωϊ, και κανείς δεν θα τον έχει σταματήσει. Θα απολάυσει το έργο του. Θα νομίζει ότι όλοι συμφωνούν μαζί του. Θα πιστεύει οτι το να έχει το αμάξι του ή την αυλή του καθαρή, είναι πραγματικά σημαντικό πράγμα – σημαντικότερο απο δέκα – είκοσι μαλακισμένα περιστέρια. Οτι όλοι θα τον χειροκροτήσουν, αυτόν τον γενναίο, που πήρε την απόφαση που κανένας άλλος δεν τολμάει – αλλά όλοι ενδόμυχα (νομίζει ότι) σκέφτονται. Θέλω κάποιος να του (ή της) πει οτι διαφωνεί. Θέλω κάποιος να κάνει κάτι για αυτό. Και επίσης, είναι προσωπικό. Ας με περάσουν για παράξενο μαλάκα. Χέστηκα. Be your self. Ξέρετε εσείς.
Σηκώνομαι, ντύνομαι.
Κατεβαίνω να δω αν ο θάνατος είναι ακόμα εκεί.
Εκεί είναι. Απλωμένος σε όλη την γέφυρα. Υπολογίζω μισή ώρα με τρία τέταρτα σκούπισμα.
Επιστρέφω. Γράφω δύο χαρτιά με μαύρο μαρκαδόρο. Θα τα κρεμάσω όταν τελειώσω.
Παίρνω σκούπα, φαράσι, και μία σακούλα μέτριου μεγέθους.
Ξεκινώ, τέσσερις το πρωϊ, να σκουπίσω μία γέφυρα. Όταν φτάνω, ανατριχιάζω. Απο τα διπλανά δέντρα, ακούγονται κελαηδίσματα. Αρκετά.
Θα φροντίσω να ζήσετε και αύριο το πρωϊ.
Ξεκινάω. Σκουπίζω, δεν είναι εύκολο, η μέση μου με σκοτώνει, κάνει κρύο, μερικές πλάκες είναι σπασμένες και συγκρατούν σπόρους. Με συντροφεύουν τα τραγούδια των πουλιών, περαστικοί που επιστρέφουν κουρασμένοι απο πάρτι, αυτοκίνητα που δεν ξέρουν που ακριβώς πάνε. Τα σπόρια είναι βαριά, κάνω μικρά βουναλάκια.
Σας σκέφτομαι, εσάς που διαβάζετε το blog. Υπόσχομαι να σας το περιγράψω, τραβάω δύο-τρεις φωτογραφίες.
Τα σκουπίζω, τα μαζεύω στην σακούλα. Ισα-ίσα που τα χωράει. Όλη η γέφυρα καθαρή.
Κρεμάω τις δύο αφίσες, μία σε κάθε μεριά. Λένε με κεφαλαία γράμματα:
«Ψάχνεις για τα νεκρά πουλιά; Δεν υπάρχουν, γιατί ήρθα το βράδυ και σκούπισα τον θάνατο που έσπειρες. Αυτό που κάνεις είναι ανώμαλο και βλακεία. Σταμάτα.»
Κλείνω τα μάτια μου – ακούω τα πουλιά να κελαηδάνε. Σας ορκίζομαι, δεν είναι της φαντασίας μου: Δυνατά, ίσως δυνατότερα απο πριν.
Χαμογελώ, έχει προ πολλού ξημερώσει του αη γιαννιού.
Χρόνια μου πολλά. Επιστρέφω σπίτι.
Loading...
Χρόνια σου πολλά. Με τα μάτια πάντα ανοιχτά. Και τη μέση σου σίδερο.
Τα ευτυχισμένα και ζωηρά περιστέρια της γειτονιάς σου σου εύχονται Χρόνια πολλά!
Πολλά, όμορφα, χαρωπά και δημιουργικά χρόνια σου εύχομαι φίλε Γιάννη.
ps: ξέρως τι σου χρωστάω:)
Ένα μεγάλο μπράβο. Τίποτα περισσότερο. Λίγοι θα ενδιαφέρονταν όσο εσύ ωστε να κάνουν κάτι τέτοιο.»If everyone cared» που λένε και οι NickelBack (με ένα όμορφο videoclip μάλιστα, ψάξε το θα σου αρέσει).
Χρόνια πολλά και να είσαι πάντα καλά.
χρονια πολλα…να σε χαιρομαστε…
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα αρκούδε χωρίς χειμέριες νάρκες και σύντομα με πολλά αρκουδάκια!
Και μόνο με το σημερινό σου άρθρο, έδειξες τι σημασία μπορούν να έχει το μπλόγκιν στη ζωή μας. Ένα άρθρο που δεν παίζει να ξεχάσω εύκολα γιατί θα το ανακαλώ κάθε φορά που θα θέλω να θυμηθώ πως υπάρχουν και άνθρωποι που τις ευχές τους τολμούν να τις κάνουν πράξη.
Χρόνια πολλά αγαπητέ μου φίλε!
Καλή χρονιά σε σένα και το ταίρι σου, να το χαίρεσαι και να σε χαίρεται!
χρόνια σου πολλά. είσαι σπουδαίος άνθρωπος….. ..
Τι ωραiο post..
Ο τρελος που σκουπιζει μεσα στην νυχτα, για να δειξει οτι μενει πιστος στην τρελα του και την μαγκια του…
Χρονια πολλα γιαννη, να εισαι παντα ετσι τρελος, παρορμητικος και ουσιωδης.. και να γραφεις στο blog για να θυμομαστε και εμεις την αθωοτητα του να πιστευεις οτι θα αλλαξεις τον κοσμο, εστω και μερα με την μερα..
Θυμήθηκα τη φράση «ο τρελός του χωριού». Και ευχήθηκα το χωριό να αποτελείτο μόνο από τρελούς. Χρόνια σου πολλά!
Χρόνια Πολλά Φίλε.
Επέτρεψέ μου να σου σφίξω το χέρι.
Χρόνια σου Καλά και
γεμάτα TETOIA Χαμόγελα!
Kαι πάνω που σκεφτόμουν ότι μικρότητα και αμετροέπεια περισσεύουν πια γύρω μας .. σε διάβασα. Να ‘σαι καλά και χρόνια πολλά
Χρόνια σου πολλά, και καλά. Ο καινούριος χρόνος να σου φέρει ότι επιθυμείς σε σένα και την σύντροφό σου.
Ελπίζω το κείμενο σου αυτό να αποτελέσει ένα παράδειγμα για πολλούς από εμάς, για το τι σημαίνει να είσαι ενεργός πολίτης.
έτσι είναι. Αν θέλουμε να ξεβρωμιστούμε, δεν πρέπει μόνο να παρατηρούμε τα σκατά, αλλά πολλές φορές να πάρουμε μόνοι μας το φαράσι…
Δεν σε ξέρω, αλλά μετά από αυτό που διάβασα στο post, πιστεύω πως είσαι σπουδαίος άνθρωπος. Χρόνια σου πολλά και καλά. Τα αξίζεις.
elaxistoi tha ekanan auto pou ekanes esu. sou aksizoun sugxaritiria . den einai to oti lupithikes ta poulia , oti skeftikes na mazepseis tou sporous alla oti telika to ekanes kai sikwthikes apo to krevati sou. makari an upirxan ki alloi san esena
χρόνια σου πολλά Γιάννη
μακάρι να χαν όλοι τόση ευαισθησία
καλή μέρα να χεις
Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά!
Φίλε Χρόνια σου Πολλά και μπράβο. Κάτι παλεύει μέσα μου. Μάχη ολόκληρη γίνεται. Να τον είχα μπροστά μου. Επειδή πιστεύω ότι αυτό το κτήνος που σπέρνει τον θάνατο δεν θα περιορίσει τη δράση του, εγώ θα ήθελα κάτι περισσότερο. Αφού έχασες τον ύπνο σου μήπως θα μπορούσες να το επαναλάβεις μία ακόμα φορά παγιδεύοντάς τον και έχοντας ειδοποιήσει ταυτόχρονα μια φιλοζωική εταιρεία; Τα υπόλοια άστα σ’ αυτούς. Είναι δική τους δουλειά…
Μπράβο,Μάρκο!Πολύ συγκινητικό!
Χρόνια πολλά, καλά ευτυχισμένα!
φιλιά
Τι γλυκό μπράβο σου! Καλά έκανες, άλλωστε αν δεν ήταν τα πουλιά δεν θα φύτρωναν λουλούδια να φτιάξουν οι μέλισσες μέλι να φάει ο αρκούδος που τόσο του αρέσει… Χρόνια πολλά!
Ένας φίλος μου, λαϊκό τυπάκι (δηλαδή απλοϊκός και συμπηκνωμένος) λέει συνήθως μια ατάκα…
Ο ΜΑΓΚΑΣ, ΔΕΝ ΛΕΕΙ.
ΚΑΝΕΙ…
poly glyko ek merous sou.mpravo!makari na mastan oloi etsi. xronia kala an kai ka8ysterhmena
Θαυμάσια ενέργεια, άξια θερμών συγχαρητηρίων! Μακάρι όλοι να ενεργούσαν έτσι!