
Φωτό απο το blog «2 Ellines stin India«
Κάποτε ήταν ο Σαδίκ.
Ινδός στην καταγωγή, περήφανος άνθρωπος.
Στο χωριό του δάσκαλος, τα παιδιά τον σέβονταν, οι γονείς τους τον τιμούσαν. Κάθε εβδομάδα, ένα απο τα παιδιά του έφτανε με κάποιο δώρο (ένα μήλο, λίγο ψωμί) – όχι γιατί το χρειαζόταν, αλλά απο σεβασμό.
Μάθαινε τα παιδιά τους τιμή και αξιοπρέπεια.
Με την γυναίκα του είχε κάνει 3 παιδιά. Το ένα, απο την ανέχεια δεν άντεξε – στα τρία του πέθανε.
Το χωριό όμως, ερήμωσε. Ούτε πεσκέσια, ούτε μισθός.
Ο μικρότερός του γκρίνιαζε, αλλά το ψωμί έφτανε για δύο – όχι για τρεις. Κόβανε απο το δικό τους, και ο μικρότερος έτρωγε – αλλά πάλι γκρίνιαζε.
Ο αδελφός του Σαδίκ του το είχε πει πολλές φορές – έλα στην Αθήνα. Θα βρεις δουλειά – χειρωνακτική βέβαια, καμία σχέση με σχολεία και μικρά παιδιά, αλλά το μεροκάματο βγαίνει. Αμα χρειαστείς ζητιανεύεις – δίνει εκεί ο κόσμος.
Και ο Σαδίκ το πήρε απόφαση – και ήρθε.
Ήταν ο αριθμός χωρίς υποδιαστολή.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Έμενε με την γυναίκα του μαζί με άλλους επτά στο ίδιο διαμέρισμα. Φαγητό υπήρχε, αλλά απο τα άπλετα χωράφια του χωριού του ήταν κλεισμένος σε ένα τσιμεντένιο κελί.
Την Τετάρτη, ο μικρός ανέβασε πυρετό. Είχε και άλλους, παλιότερα, αλλά ο Σαδίκ δεν είχε λεφτά για γιατρό, του έδινε μία ασπιρίνη.
Τώρα όμως ο μικρός δεν ήταν καλά.
Το πήρε αγκαλιά, και τον πήγε στο νοσοκομείο.
Εσύ τώρα φίλε αναγνώστη, καλείσαι να διαλέξεις το μέλλον του:
Ενα, τα νοσοκομεία είναι όλα ιδιωτικά.
Η επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία κοστίζει €70 (όλα καλυμένα, συν ΦΠΑ.)
Αφου δεν έχει λεφτά ο Σαδίκ, το παιδί δεν μπορεί να το κοιτάξει κανείς – πάνω απο όλα, το κέρδος του νοσοκομείου.
Έχει άλλωστε μετόχους και επενδυτικό κοινό να σκεφτεί.
Το παιδί του Σαδίκ πεθαίνει – αλλά εσύ δεν έχασες ούτε ένα ευρώ, καθώς είναι όλα ιδιωτικά και δεν χρηματοδοτούνται απο το δημόσιο.
Δύο, το Δημόσιο νοσοκομείο αναλαμβάνει να περιθάλψει το παιδί του Σαδίκ. Ο Σαδίκ δεν χρειάζεται να πληρώσει ούτε να ανησυχεί για αυτό, καθώς εσύ με το ένα ευρώ σου κάλυψες τα έξοδα της νοσηλείας του.
~
Το post αυτό, δημιουργήθηκε απο τις σκέψεις του George στο post με τίτλο «Δημοσιο-γραφία«. (Απολογούμαι: Δεν συνηθίζω να απαντώ σε post με post, αλλά οι σκέψεις μου δεν θα χωρούσαν σε ένα απλό comment).
Η γνώμη μου:
Το Δημόσιο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Αν έχει αποκτήσει ένα κακό όνομα, έχει να κάνει με αυτούς που ψηφίσαμε και το διοικούν τόσα χρόνια.
Το να το καταργήσεις δίνοντας τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αποδέχεσαι οτι όλα θα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το κέρδος.
Αν δεν υπάρχει το κέρδος τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τίποτα δεν θα είναι πάνω απο το χρήμα.
Ουτε καν η ζωή του παιδιού του Σαδίκ.
Δεν είναι, ούτε ήταν, ούτε μπορεί να γίνει πιο απλό απο αυτό.
~
Υ.Γ. Δεν λέω οτι το Δημόσιο είναι ο μόνος δρόμος, ούτε οτι είναι καλό. Λέω οτι αν κάτι βρωμάει δεν φταίει η λογική του Δημοσίου, αλλά (κατ’ αρχάς) η κεφαλή του. Αν έχει πάθει γάγγραινα το δάχτυλο δεν κάνουμε ευθανασία στον ασθενή, έτσι δεν είναι; Ε, αν το Δημόσιο είναι άπληστο ή βρώμικο η επόμενη επιλογή δεν είναι να το καταργήσουμε.
Είναι η πιο δύσκολη. Να το καθαρίσουμε.
Αν για να ζήσει το παιδί του κάθε Σαδίκ τα νοσοκομεία πρέπει να είναι δημόσια ναι να παραμείνουν στο δημόσιο.
Κι αν χρειάζονται βελτίωση να αλλάξουμε όχι μόνο αυτούς που τα (κακο)διοικούν αλλά και αυτούς που τους επιλέγουν.
Μα πλέον καμία ασπιρίνη δεν σώζει…
Πονάει κεφάλι;
Κόψει κεφάλι!
Geia sou file arkoude.
Mia apli sigkrisi tou sistimatos igeias proigmenon europaikon xoron (Souidia, filandia, e.t.c) me to «amerikaniko» montello tha mas dosei oles tis apantiseis.
Stin ameriki an den exeis fragka kai eisai anasfalistos pethaineis mprosta apo to nosokomeio, afou den se bazoun mesa. Antitheta se polles xores stin europi i perithalpsi apotelei sintagmatiko dikaioma gia olous tou polites.
Den mporo kan na fantasto pos niothei enas gonios pou blepei to paidi tou na pethainei kai na min mporei na to boithisei…
Stin india pou eimastan, i anexeia itan toso megali pou to na pas se giatro theoreitan adianoito an kai i amoibi itan ligotero apo 2 euro. Ti na peis… Merikes fores den iparxoun lekseis…
@monahikalike, αυτή είναι η (ουτοπική πιθανόν) ουσία του Δημοσίου: Συνεισφέρουμε όλοι απο λίγο, για να εξυπηρετηθούν όλοι – ανεξαρτήτως αν και πόσο μπορούν- στις βασικές τους ανάγκες.
Όπου γιατρό, βάλε σχολείο, βάλε δρόμους, βάλε οτιδήποτε είναι κοινής ωφελείας…
@Cyber έκοψε κανείς κεφάλι στις εκλογές;
@Yianni: δεν μπορώ να φανταστώ να πεθαίνει κόσμος για 2 ευρώ…
Ενδιαφέρουσα προοπτική αυτή, ένα κακοδιοικούμενο κράτος με υψηλά ποσοστά διαφθοράς να σώζει παιδιά.
Καλό, λογικό, ηθικό και κοινώς αποδεκτό αφού κανείς δε μπορεί στα λογικά του να πει ότι «εγώ υποστηρίζω αυτό γνωρίζοντας πως αυτό σημαίνει πως το παιδί του Σαδίκ θα πεθάνει αύριο».
Και φυσικά κανείς δε σου λέει ότι ψηφίζοντας το οποιοδήποτε κόμμα, ουσιαστικά ψηφίζεις μακροοικονομικά για την επιβίωση κάποιου σε σχέση με κάποιον άλλο.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Ο Σαδικ δε χρειάζεται να έρθει μαζί με το παιδί του για αρχή. Τόσοι είναι αυτοί που στέλνουν λεφτά στο σπίτι τους τα πρώτα χρόνια. Κι αν δεν κάνω τραγικό λάθος γιατί ως γνωστόν η μνήμη μου είναι μοιχαλίδα, κι εγώ μεγάλωσα τους πρώτους μήνες με τον πατέρα μου στη Γερμανία να βγάζει κάποια λεφτά για τα πρώτα έξοδα.
Τώρα εφόσον όμως ο Σαδίκ ήθελε να έχει και το παιδί του μαζί κρίνοντας πως αυτό είναι το καλύτερο για εκείνο, υΥπάρχουν οι Γιατροί του Κόσμου που έχουν δωρεάν κλινική για επείγοντα περιστατικά, ιατρικά και οδοντιατρικά. Άθλιες συνθήκες μεν, αλλά σίγουρα καλύτερες από ότι στο χωριό του Σαδίκ στην Ινδία και δωρεάν για όλους.
Και στην τελική, υπάρχουν διάφορες ΜΚΟ και κοινότητες εθελοντών που όχι μόνο δεν κακοδιοικούνται αλλά κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να σώσουν έναν ακόμα. Αλλά ακόμα και η Εκκλησία (ναι, αυτός ο δαίμονας) φροντίζει να μην πεθάνει κανείς, τουλάχιστον όχι από άμεσα αίτια όπως ασιτία. Το φιλόπτωχο ταμείο μπορεί να μη δουλεύει καλά (όπως και τα νοσοκομεία) αλλά απ’ όσο ξέρω όλο και κάποιους θρέφει.
Στέκομαι σε κάποια σημεία του ποστ σου:
«Αν δεν υπάρχει το κέρδος τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τίποτα δεν θα είναι πάνω απο το χρήμα.»
Πότε ακριβώς έγινε το χρήμα και το κέρδος ένα κακό; Φαντάζεσαι πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε;
Θα είχαμε μείνει στην ανταλλακτική οικονομία. Για να σε γιατρέψει ο γιατρός θα έπρεπε να του φτιάξεις ένα website. Και ο Σαδίκ θα έπρεπε να του πλύνει τη Μercedes 500 μέρες στη σειρά. Και αντίστοιχα ο γιατρός για να πάρει τη Μερσέντα θα έπρεπε να γιατρέψει 1000 υπαλλήλους της ΕΚΚΑ.
Δε δείχνει ιδιαίτερα βολικό.
Άρα μάλλον χρήμα λύνει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα δημιουργεί, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν έχει μειονεκτήματα.
Ένα από τα μειονεκτήματά του είναι πως είναι πολύ εύκολο για αυτούς που του έχουν να το συλλέγουν. Το να έχεις 100.000 ευρώ στην τράπεζα δεν χρειάζεται μεγαλύτερη υποδομή από το να έχεις 100.000.000 ευρώ στην τράπεζα, ενω αν ας πούμε είχες ίδιας αξίας ζώα θα ήταν δύσκολο να τα μανατζάρεις, να έχεις τη φυσική υποδομή να τα στεγάσεις, να τα ταΐσεις κλπ.
Αυτό λοιπόν αυτομάτως δια της στατιστικής μεθόδου σημαίνει απαραιτήτως και απαρεγκλίτως πως κάποιοι θα έχουν πάρα πάρα πάρα πολύ χρήμα σε σχέση με τους υπόλοιπους και κάποιοι δεν θα έχουν δει δολλάριο ούτε ζωγραφιστό.
[Αστερίσκος στον οποίο θα επανέλθω:
Κανένα resource (χρήμα, πετρέλαιο, κάρβουνο, διαμάντια, χρυσός, νερό, οξυγόνο) δεν μοιράζεται ισόποσα μεταξύ χωρών, λαών, πλανητών. Κανένα resource δε μοιράστηκε ισόποσα σε τίποτα. Αυτό που ονομάζουμε normal distribution είναι ένα καμπανοειδές γράφημα το οποίο δείχνει πως συνήθως οι περισσότεροι παίρνουν κοντά στο μέσο όρο από κάτι, κάποιοι λίγοι παίρνουν παραπάνω και κάποιοι λίγοι παίρνουν λιγότερο.]
Έτσι λοιπόν κάπως μοιράστηκε κάποτε και το χρήμα.
Το χρήμα μεταφράζεται σε πολλά πράγματα τα οποία επηρρεάζουν άμεσα τη επιβιωσιμότητα του κάθε ανθρώπου. Ως «επιβιωσιμότητα» ορίζω τις πιθανότητες επιβίωσής του και αναπαραγωγής του. Το μοντέλο δεν είναι τόσο απλό όσο το «έχω εφτά άρα ζω» και το «δεν έχω λεφτά άρα πεθαίνω», αλλά βεβαίως το χρήμα σου βελτιώνει κατά πολύ και την πιθανότητα επιβίωσής σου αλλά και τις συνθήκες αυτής.
Με λίγα λόγια, ισχύει το ότι μπορείς να αγοράσεις και την ποιότητα αλλά και την ποσότητα της ζωής σου. Όχι σε προσωπικό επίπεδο (εγώ, εσύ, ο Σαδίκ) αλλά σίγουρα σε μαζικό.
Τι σημαίνει αυτό;
Θα το εξηγήσω με ένα μοντέλο που λατρεύω. Το μοντέλο του Δαρβίνου.
Ο Δαρβίνος είχε εξηγήσει πως λειτουργεί το “survival of the fittest”, το οποίο σε σωστή μετάφραση σημαίνει «επιβίωση του καταλληλότερου».
Το «καταλληλότερος» μπορεί να έχει να κάνει με ιδιόητητες του ατόμου, της ομάδας στην οποία ανήκει, τη γεωγραφική του τοποθεσία, ή οτιδήποτε άλλο τον χαρακτηρίζει. Ακόμα και το χρήμα που έχει στην τσέπη του ή στον τραπεζικό του λογαριασμό, γιατί και ο πλούτους του (ή η έλλειψη αυτού) είναι μια ιδιότητα.
Κάποτε «καταλληλότερος» ήταν ο πιο ρωμαλέος, ο πιο γρήγορος, αυτός που μπορούσε να αρπάξει πιο γρήγορα ότι τροφή έβρισκε μπροστά του.
Μετά, στις πρώτες αγροτικές οικονομίες «καταλληλότερος» σήμαινε αυτός που μπορούσε να μάθει νέες ικανότητες γρήγορα, να φροντίζει τον αγρό του καλύτερα, να προστατεύει αυτά που απέκτησε από τους άλλους που ακόμα δεν είχαν μάθει να καλλιεργούν, αλλά και να περνάει αυτή τη γνώση στα παιδιά του.
Αργότερα, καταλληλότερος ήταν αυτός που είχε βόδια, πιο μετά αυτούς που είχε άροτρο και γενικά αν έχεις παίξει το Age of Empires μπορείς να δεις πώς εξελίσεται μια κοινωνία και από τι στάδια περνάει για να μην το παίζω ειδήμων της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Μέσα στο παιχνίδι, αν κάποια στιγμή κατακτήσεις έναν νέο λαό κερδίζεις και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του. Αν όμως αυτές που έχει είναι χάλια, τότε εσύ καλείσαι να στηρίξεις μια παλαιότερου τύπου οικονομία όταν η δική σου έχει εξελιχθεί.
Αν λοιπόν εσύ έχεις δώσει βάση ώστε να φτιάξεις Μέγαρο Μουσικής, δρόμους, μουσεία, και ερευνητικά κέντρα, αλλά λόγω κάποιου εξωγενή παράγοντα υπάρξει απροσδόκητη αύξηση σε άλλες υπηρεσίες την οποία δεν περίμενες, τότε την πάτησες.
Αν όμως εσύ δώσει μεγαλύτερο βάρος στο να καλύψεις αυτές τις πιο ουσιαστικές υπηρεσίες εις βάρος των άλλων που δεν είναι τόσο βασικές στην επιβίωσή σου, τότε έχεις πιο αργή (ή και αρνητική) πρόοδο.
Φυσικά, ένα μέγεθος μπορείς να το προβλέψεις και να το απορροφήσεις. Ένα μεγαλύτερο μέγεθος το καλύπτεις αλλά με extra κόστος γιατί και το γιατρό και το νοσηλευτή κάποιος πρέπει να τον πληρώσει, ακόμα κι αν ο κάποιος είναι το κράτος. Όταν όμως αυτό το μέγεθος φτάσει στο +1, δηλαδή τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, τότε αυτό γίνεται ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Άρα λοιπόν, ναι, το παιδί του Σαδίκ μπορούμε να το καλύψουμε. Και του φίλου του, και άλλων 100 φίλων του. Αλλά όταν έρθει ο 101ος, ο οποίος θα ζητήσει ότι και οι 100 προηγούμενοι, τότε είναι που θα έρθει το κράτος και θα σου πει ότι ο ΦΠΑ από 18% πρέπει να πάει 19%. Και αυτό δεν είναι ένα ευρώ αλλά πολλά δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Και αν ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως στην ανθρώπινη ζωή δε μπορεί να μπει καμιά τιμή, τότε προφανώς ζούνε σε έναν άλλο πλανήτη, εκεί όπου κανένα δικαστήριο δεν έχει επιδικάσει ποτέ κανένα ποσό σε συγγενή ασθενούς που πέθανε από λάθους του χειρουργού, ή εκεί όπου τα νοσοκομεία δεν πληρώνουν το προσωπικό τους και τους προμηθευτές τους για να σώσουν μια ζωή.
Και ίσως αυτή ακριβώς η ανικανότητά τους να καταλάβουν την πολυπλοκότητα της μοντέρνας ζωής σε σχέση με το χρήμα να είναι αύριο εκείνος ο παράγοντας που θα τους οδηγήσει σε μια λάθος απόφαση, η οποία μπορεί δυνητικά να επηρρεάσει αρνητικά τις πιθανότητές τους για επιβίωση και ανεύρευση συντρόφου για αναπαραγωγή.
Σκληρό, ε;
Τι διαβάζω εγώ σε όσα λες;
«Επειδή το χρήμα είναι απαραίτητο, και αγοράζει ποιότητα ζωής, ας θυσιαστεί ο Σαδίκ»
«Επειδή το κράτος είναι κακοδιοικούμενο και διεφθαρμένο, ας το καταργήσουμε»
«Οσο υπάρχουν ΜΚΟ, οι Σαδίκ έχουν μία ελπίδα»
«Ο ικανότερος (πλουσιότερος, δυνατότερος, εξυπνότερος) θα επιβιώσει, και πρέπει να επιβιώσει»
Διαβάζω όμως σωστά;
Διότι, όλα αυτά μπορεί να στέκουν (και στέκουν εκεί έξω φιλαράκι, συμφωνώ) αλλά στέκουν μόνο με μία λογική:
Οτι το χρήμα τα αγοράζει όλα.
Το χρήμα, που κανείς δεν κατηγορεί την χρησιμότητά του, δεν είναι πάνω απο την ζωή ή την αξιοπρέπεια.
Δεν το διαπραγματεύομαι αυτό.
Το «όταν οι Σαδίκ γίνουν 101 το ΦΠΑ θα πάει απο 18% σε 19%» είναι εξίσου γενίκευση με το να πω «το ΦΠΑ πήγε τόσο εξαιτίας της ρεμούλας» και να μην περιέχει κανέναν Σαδίκ η πρότασή μου.
Οι Σαδίκ δεν ειναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας. Και αν είναι, ή αν γίνουν, προτείνω θερμώς να κόψουμε τα μπουζούκια και τα Τζιπ, και θα ξαναγίνουν των δυνατοτήτων μας.
Ξέρεις, σε κανένα επίπεδο της κουβέντας σου δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή οτι κοιτάς χαμηλότερα απο εκεί που βρίσκεσαι.
Οι Σαδίκ δεν είναι ούτε στατιστική, ούτε κατ ανάγκη επιζήμια κρατική δαπάνη. Οι Σαδίκ είναι, απλώς, χαμηλότερα.
Αν πιστεύεις πράγματι (περιμένω διευκρινήσεις) για τον «ικανότερο» θα σου πω την γνώμη μου:
Ο ικανότερος δεν είναι αυτός που έχει περισσότερα. Γιατί με τα περισσότερα, μέχρι να πάρει δικό του νησί με αεροπλάνο μπορεί.
Ο ικανότερος είναι αυτός που μπορεί να βοηθάει προς τα κάτω. Όχι αλτρουϊστικά: Όταν είσαι στην κορυφή, είτε το ξέρεις, είτε όχι, στηρίζεσαι σε μία πυραμίδα.
Οσο γερή είναι η βάση της, τόσο σταθερός είσαι και εσύ.
Επιπλέον, περι διεφθαρμενου δημοσίου: απο πότε έγινε ευκολότερο να το ακυρώσουμε απο το να το καθαρίσουμε;
Διότι ένα Δημόσιο υγιές, μπορεί να παρέχει και την δυνατότητα ανταγωνισμού, και την βάση του ελάχιστης δυνατής αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους.
Αλλά, το αποφεύγουμε, γιατί μας κουράζει περισσότερο να το καθαρίσουμε απο το να το ακυρώσουμε…
Βαριόμαστε, αυτή είναι η άποψή μου. Βαριόμαστε, και μας συμφέρει (όσοι, τέλος πάντων, νιώθουν «ισχυροί»)
Ξέρεις, δεν είμαι άνθρωπος των άκρων. Καθόλου.
Αλλά δεν κάνει το ίδιο το παιδί του Σαδίκ, με την δυνατότητα να αγοράσω κινητό. Ούτε καν Τζιπ.
Και δεν ξέρω πως σκατά φτάσαμε εδώ…
Το Δημόσιο είμαστε εμείς. Επειδή εμείς σαν σύνολο και σαν μονάδες είμαστε διεφθαρμένοι είναι και σάπιο το Δημόσιο.
Αν επιβίωναν μονο οι καταλληλότεροι πως στην ευχή έχουμε τόσους ακατάλληλους που πάλι δεν μπορούν να επιβιώσουν;
Η επόμενη γενιά θα είναι πιο κατάλληλη δηλαδη;Θα επιβιώνει πιο καλά;
Μου αρέσει αυτή η συζήτηση, βλέπω να μαλλιοτραβιούνται (παν ιντέντιντ,χεχε) ο άκρατος υλισμός με έναν ουτοπικό σοσιαλισμό! Από μια παρατήρηση έχω για τους δύο «αντιπάλους».
Αρκούδε, αν είσαι σε ένα σπίτι γεμάτο σκουπίδια αρουραίους και μπάζα, κλειστό από παντού εκτός από μια τρύπα στο ταβάνι όπου καταλήγει ο απόπατος του απο πάνω, πως μπορείς να καθαρίσεις; Τι να χωρέσει κι αυτό το χαλί από κάτω;
Τζωρτζ, μια που το έριξες στην ιστορία και το age of empires, μην ξεχνάς ότι ο βασικός λόγος που πέσανε οι μεγαλύτερες και πιο πλούσιες αυτοκρατορίες είναι ότι σταδιακά όλο και πιο λίγοι, περνούσανε όλο και καλύτερα, ενώ όλο και περισσότεροι περνούσανε όλο και πιο χάλια. Όταν μαζευτεί μια κρίσιμη μάζα που δεν έχει τίποτα να χάσει, έχουμε επαναστάσεις. Που θέλω να καταλήξω; Πουθενά μάλλον! Έτσι ή αλλιώς το παιδί του Σαδίκ τον ήπιε…
Βασικά αν τη «συζήτηση» την πάμε σε συζήτηση -κάτι που δεν γίνεται εύκολα μέσω blogging και ούτε σπουδαία ζύμωση προσφέρει- θα εκκινούσα από το εξής:
-Τί είναι χρήμα? όχι τί κάνει. τί Είναι!
Το να ξεγράφουμε θεωρίες πολιτικής οικονομίας αρκούμενοι στο «το χρήμα δεν με βάζει να πλένω τη μερσεντες του αφεντικού μου» είναι σαν να ξεγράφουμε την πολιτική ταυτότητα, «έκαψα την μερσεντές του αφεντικού μου».
Αν η Ευτυχία του ανθρώπινου γένους ήταν στόχος του καπιταλιστικού συστήματος θα έπρεπε να την είχε επιτύχει… είχε την ευκαιρία του, όμοιά της καμία άλλη πολιτική θεωρία δεν είχε.
Είμαστε στο 21ο αι. και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, αυτό είναι πρόοδος? (καπιταλιστική, ναι. ανευλεθεριακή, επίσης!)
Γαμώτο, ξέχασα να γράψω το «37» στο πεδίο που θέλει το νούμερο και έχασα όλο το σχόλιο που έγραφα!
Να ξαναγράψω το συμπέρασμα: Πού είναι αυτοί με τα τζιπ και τα μπουζούκια να τους ρωτήσουμε αν θέλουν να κόψουν μπουζουκοτζιπάκια και πισίνες και Μυκόνους για να ζήσει το παιδί του Σαδίκ;
Αν τους βρείτε και σας απαντήσουν, γράφτε μου! 🙂
@cybergoulion και εγώ, και ο George είμαστε …καραφλοί, συνεπώς δεν έχει μαλλιοτραβήγματα 🙂
Περι του σχολίου σου πάντως, όσο με αφορά, δεν το γκρεμίζεις. Γιατι το κόστος να το ξαναχτίσεις είναι δυσβάσταχτο (αν με εννοείς).
@Vassilis ούτε εγώ θέλω να εμπλέκομαι σε τέτοιες συζητήσεις, κυρίως επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα (πολιτικά) μορφωμένος, και φοβάμαι συνέχεια μην πετάξω καμία κουταμάρα. Αλλά δεν είμαι σίγουρος οτι υπάρχει συζήτηση που να μην είναι χρήσιμη…
@George – δεν υπάρχει κανείς. Αλλά μπορεί να υπάρξει, αν υπάρξει η αντίστοιχη παιδεία…
@cghera και στην συνέχεια της απάντησης στον George η παιδεία μας τώρα είναι «επιβιώνει όποιος έχει λεφτά», «μην περιμένεις απο κανέναν», «φάε για να μην σε φάνε».
Αυτά είναι και τα πρότυπα επιβίωσης. Δυστυχώς μάλιστα, βλακωδώς μαθημένα ακόμα και αυτά, αφού οι μισοί (και βάλε) με μπουζούκια και τζιπ χρωστάνε στην πραγματικότητα 50 αρκούδους – και βάλε…
Αυτά είναι το πρότυπο επιβίωσης και το πρότυπο του ισχυρότερου… αλλά όπως τέλεια αναφέρει το cybergoulion, όταν η κρίσιμη μάζα αδιαφορίας ξεπεράσει τις αντοχές του συστήματος, τότε ξανααρχίζουμε πάλι απο την αρχή…
Δεν το γκρεμίζεις, αλλά η πρώτη προφανής δουλειά που θέλει το νοικοκύρεμα, είναι να ανοίξεις παράθυρα να πάρει το σπίτι αέρα και να φτιάξεις μια πόρτα για να μπορέσεις να πετάξεις τα μπάζα. Έλα όμως που αν γίνει αυτό, τσουπ, βγαίνουν αμέσως οι αρουραίοι και διαμαρτύρονται γιατί τους χαλάς το τέλειο οικοσύστημα στο οποίο ζούνε! Και εδώ αρχίζει το κουλό σε αυτή τη χώρα! Αντί να βάλουμε φάκες, βγαίνουμε στο δρόμο να υποστηρίξουμε τα κεκτημένα των αρουραίων που στρογγυλοκάθησαν στο σπίτι μας και τρώνε από το ψυγείο μας. Έλα αρνί στον τόπο σου δηλαδή, τόσο χαϊβάνια. Μη σου πω ότι θα μας την πέσουν και οι οικολογικές οργανώσεις μέχρι το τέλος!
Όσο για τον καπιταλισμό, υπάρχουν δύο εκδόσεις, το αμερικάνικο όνειρο και ο νόμος της ζούγκλας. Το κακό είναι ότι το πρώτο είναι demo και μετά από ένα διάστημα πρέπει να κάνεις αναβάθμιση στην πλήρη έκδοση που είναι το δεύτερο. Θα συνέχιζα λίγο με το νόμο της ζούγκλας και τη σωστή αναλογία αρπακτικών/θυμάτων, αλλά μετά θα πρέπει να απαντήσω κι εγώ με post!
Υ.Γ. Με υποτιμάς! Τυχαία λες να το είπα το μαλλιοτράβηγμα;
@cybergoulion: αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα: αντί να κάνουμε κάτι για αυτό, απλώς «αγοράζουμε» καινούργιο.
Το βόλεμα εδώ είναι οτι μας κουράζει να ασχοληθούμε, και ας φαγωθούν μερικοί στην διαδικασία…
ΥΓ. 😀 (όλο δικό σου)
Αρκούδε, μαζί σου!
Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι το ότι δεν είναι Σαδίκ, οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε τυχαία περιστατικά…
Επίσης δεν καταλαβαίνουν, ότι όταν υπάρχει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, δεν βοηθάς μόνο τον Σαδίκ, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί ούτε εσύ θα χρειαστεί να δώσεις τα 70€, όυτε όμως θα έχεις την τύχη του γιου του Σαδίκ, αν αυτό που χρειαστείς θα χρειάζεται 7000€.
Επίσης, ο φίλος GEORGE λέει ότι ο Σαδίκ μπορεί να πάει στους Γιατρούς του Κόσμου ή σε άλλους εθελοντές που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι. Επειδή εδώ και 5 χρόνια είμαι ένας από αυτούς, 1ον) αν λειτουργούσαν τα πράγματα, δεν θα υπήρχαν Γιατροί του Κόσμου όυτε εθελοντές σας της δικής μου ομάδας – και αυτό θεωρούμε και εμεις, παλέυουμε για να μην χρειάζετε κάποτε να υπάρχουμε
2ον) εμμέσως -πλην σαφώς όμως- λέει ότι είμαστε οι μαλάκες, γιατι βοηθάμε ώστε να μπορεί ο καθένας «έξυπνος» να ανοίγει ένα μπουκάλι παραπάνω στα μπουζούκια!!!
Όμως, έρχεται η στιγμή που οι ΠΟΛΛΟΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΥΣ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ….
ευχαριστώ…
Γεννήθηκα το 1978 και οι γονείς μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Συνεπώς, η ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη, μέχρι που λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να θεωρούμαι τέκνο των γονιών μου, ήταν μια απλή διαδικασία στην οποία ένα βιβλιάριο υγείας έκανε τα πάντα! Ποτέ δε χρειάστηκε να ανησυχήσω για την τιμή του φαρμάκου που έπρεπε να πάρω γιατί η συμμετοχή μου ήταν αρκετά μικρή. Επομένως, μέχρι τότε δεν είχα κάποια αφορμή για να συλλογιστώ σχετικά με το θέμα.
Όταν όμως έπαψα να απολαμβάνω αυτό το προνόμιο και άρχισα να ζω ανασφάλιστος (καθότι επίσημα άνεργος κλπ κλπ), ένιωσα τυχερός που όποτε χρειάστηκε να πάω σε δημόσιο νοσοκομείο για εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες (για περιπτώσεις ασθενείας συνεχίζω να απευθύνομαι σε ιδιώτες γιατρούς τους οποίους χρυσοπληρώνω), ένιωσα τυχερός, λοιπόν, που το κόστος ήταν ελάχιστο σε σχέση με αντίστοιχες διαδικασίες σε ιδιωτικά κέντρα.
Ήταν τότε που κάθισα και σκέφτηκα τι συμβαίνει. Αν το νοσοκομείο ήταν ιδιωτικό, θα έπρεπε να είχα πληρώσει περισσότερα. Από πού καλύφθηκαν τα χρήματα που υπολείπονταν; Προφανώς από τη φορολογία όλων των πολιτών, εμού συμπεριλαμβανομένου. Στην ουσία, όλοι δίνουμε από κάτι, ώστε όλοι να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε (τουλάχιστον πρωτοβάθμιες) υπηρεσίες υγείας. Αυτό που δίνουμε δεν είναι τόσο πολύ ώστε να μας λείψει. Δημιουργεί όμως τις υποδομές για να μπορούν όλοι να περιθάλπτονται! Δεν είναι αυτό μια κίνηση αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπό μας; Δεν είναι αυτό μια κίνηση ανθρωπιάς; Είναι!
Αν επιτρέψουμε στις πολιτικές ηγεσίες να εισβάλλουν οι επιχειρήσεις σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, τότε ΣΥΝΤΟΜΑ θα στερήσουμε σε πολλούς ανθρώπους τη δυνατότητα να απολαμβάνουν κάποια βασικά αγαθά.
Ο σκοπός των επιχειρήσεων και των μετόχων τους είναι το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με τη μικρότερη δυνατή ζημία. Κι αυτό επιτυγχάνεται εύκολα και γρήγορα με τη μείωση των θέσεων εργασίας, τη μείωση των απολαβών των υπαλλήλων/εργαζομένων, αλλά και την -με τη βοήθεια της εκάστοτε κυβέρνησης-απώλεια των συνδικαλιστικών δυνατοτήτων ώστε σε ένα περιβάλλον επισφαλές αν υποκύπτουν στις απαιτήσεις των αφεντικών…
Αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν, είναι μια πραγματικότητα στην οποία θα έρχοντα πιο κοντά κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο…
Και ενάντια σ’αυτό πρέπει να κινηθούμε με τις επιλογές της καθημερινής μας ζωής, με τις απόψεις που θα υποστηρίζουμε όποτε δίνεται η ευκαιρία, αλλά και με την ψήφο μας στις εκλογές, οπότε και μπορούμε όχι μόνο να αποδοκιμάσουμε κάποιες πολιτικές αλλά ΚΥΡΙΩΣ να προτείνουμε βιώσιμες λύσεις με έντονο τον κοινωνικό χαρακτήρα.
Ο Σαδίκ και το παιδί του μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, οποτεδήποτε στη ζωή του. Ποιος είπε ότι εμείς είμαστε εξασφαλισμένοι;
Νομίζω πως το θέμα με οτιδήποτε δημόσιο είναι ό τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε τη λέξη: α) δημόσιο=κοινόχρηστο, άρα το συμφέρον του (θα έπρεπε να) είναι συμφέρον μας, β) δημόσιο=μη ιδιωτικό=δεν είναι δικό μου, άρα δε με ενδιαφέρει μέχρι να γίνει δικό μου.
Το εν λόγω ευρώ δεν είναι παρά η απόσταση ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς.