Η διαφορά του να είσαι δημοσιογράφος με το να είσαι blogger, είναι οτι το ένα είναι επάγγελμα, το άλλο είναι χόμπυ.
Προφανώς δεν ισχύουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, αλλά όταν ισχύουν, μου κάνουν εντύπωση.
Το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ, είναι η ιστορία με την σύνδεση μεταξύ καρκίνου και μαριχουάνας.
Αρχικά, η είδηση δημοσιεύτηκε – και την διάβασα εδώ.
Το πνεύμα ήταν:
[…]Ένα τσιγάρο χασίς ισοδυναμεί με 20 κανονικά τσιγάρα ως προς τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα.[…]
Εγώ είμαι κάθετα αρνητικός στα ναρκωτικά πάσης φύσεως, κάθετα αρνητικός σε οτιδήποτε προκαλεί καρκίνο – αλλά ταυτόχρονα, υπέρ της ελευθερίας του ατόμου (της δυνατότητας να κάνει ότι θέλει – αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό του) και υπέρ της άποψης να ακούγονται όλες οι γνώμες.
Στην μαριχουάνα, για παράδειγμα, έχω ξανααναφερθεί σε αυτό το blog για τις θεραπευτικές της χρήσεις, που δαιμονοποιούνται για να μην πλακώσει ο ντουνιάς στο πάφα-πούφα.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά για να εξηγούμαι.
Διαβάζω λοιπόν την είδηση, την σημειώνω στο μυαλό μου – κάτι δεν μου αρέσει. Δεν την έχω ξαναακούσει ποτέ.
Εστώ.
Έρχεται όμως ο (με ελάχιστα πλέον, αλλά εξίσου ικανοποιητικά post) Μιχάλης του Ιστολογίου και κάνει μια σοβαρή και αξιόλογη έρευνα στο θέμα.
Καταλήγει, εν πολλοίς οτι τα πράγματα μπορούν να λεχθούν έτσι, αλλά μπορούν να λεχθούν και αλλιώς.
Αλλά, εμείς ακούσαμε μόνο το έτσι.
Ο/Η δημοσιογράφος που γράφει το άρθρο, δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι απλώς διαβιβαστής. Δεν ψάχνει, παπαγαλίζει. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλού μπορεί να ήταν χρήσιμο.
Ο blogger δεν αρκείται στην αναφορά όμως. Αξιολογεί, όπου και όπως είναι δυνατόν, την είδηση και την ποιότητά της. Και αυτό, γιατί αντίθετα με τον δημοσιογράφο, ο blogger υπογράφει ουσιαστικά το κείμενό του.
Γιατί, αντίθετα με τον -απλώς- επαγγελματία, ο χομπίστας δεν το κάνει αναγκαστικά.
Και τέλος, αντίθετα με την παραδοσιακή δημοσιογραφία, ο blogger έχει μόνο τον δικό του φραγμό. Και μόνο την δική του ηθική.
Σκεφθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα διαβάσετε μία είδηση. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, απο που την διαβάσατε.
Loading...
Δηλαδή, ο blogger είναι φοβερός και τρομερός, ελεύθερος κι ωραίος, ενώ ο δημοσιογράφος σκλάβος του συστήματος; Εντάξει, υπάρχουν παντού και άγγελοι και δαίμονες, για την ακρίβεια.
Πάντως εγώ, στο post μου, ήμουν σαφής: «Προφανώς δεν ισχύουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, αλλά όταν ισχύουν, μου κάνουν εντύπωση.»
Ναι, αλλά οι Τάλως και Όνειρος π.χ. είναι μπλόγκερ εξαιρετικοί στο είδος τους. Παραθέτουν, παραπέμπουν, δίνουν την άποψή τους και σου δίνουν ώθηση να ενημερωθείς και να σκεφτείς.
Δεν υπάρχουν ωστόσο και πολλοί άλλοι με την εγκυρότητά τους – που προέρχεται από την αίσθηση πως το έχουν πραγματικά ψάξει το θέμα.
Είχα δει σε κάποιο κανάλι έναν μεγαλοπα!@#$@#ρα να λέει σε δελτίο ειδήσεων πως οι μπόγκερς δεν είναι δημοσιογράφοι. Με ενόχλησε ο περιφρονητικός τρόπος που είχε καθώς πρόφερε αυτή την φράση. Για να είμαι ακριβής είπε: «Οι μπλόγκερς σε καμία περίπτωση δεν είναι δημοσιογράφοι». Αμέσως σκέφτηκα πως, ευτυχώς που δεν είναι διότι δεν χρηματίζονται.
Γενικά είναι καλό να είμαστε σχετικά δύσπιστοι με τις διάφορες έρευνες. Το κάθε πανεπιστήμιο ή η κάθε έρευνα μπορεί να χρηματοδοτείται ή να είναι στρατευμένη ή ακόμη και από πριν προκατειλημμένη, επιδιώκοντας να βγάλει τα χ αποτελέσματα. Αυτά ποτέ δεν αναγράφονται σε μία έρευνα 🙂
Σαφώς και οι «της ενημέρωσης» είναι και αυτοί (ξέρω σοκάρει :Ρ) στρατευμένοι και συμφερο-κατευθυνόμενοι, σε βαθμό που φτάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε το αντίθετο από αυτό που μας παρουσιάζουν.
Πάντως θεωρώ ότι υπάρχουν (ευτυχώς όχι πολλοί) bloggers που όντως θα θέλανε να είναι δημοσιογράφοι ή το παίζουν δημοσιογράφοι. Εννοείται ότι αυτό δεν έχει το ίδιο κοινωνικό αντίκτυπο, απλά καλό είναι να μην τους αγιοποιούμε. Άποψη…
ΠΡΟΣΕΥΧΉ
Θεέ μου, αφού μας έχεις καταδικάσει να ακούμε ραδιόφωνο και να βλέπουμε τηλεόραση, τουλάχιστον:
-Κάνε να μην είναι ο Τέρενς Κουίκ πρόταση και (συγνώμη Θεέ μου)-πρόταση και μαλακία.
-Διώξε την ηλίθια έκφραση από το πρόσωπο της Τατιάνας.
-Βάλε πιο μέσα τα δόντια της Αλιμπέρτη ή μην την αφήνεις να τα δείχνει γελώντας.
-Κλείσε τα παράθυρα της τηλεόρασης γιατί έχει πουντιάσει η Ελλάδα Θεέ μου.
-Κάνε να μη λένε οι παρουσιαστές τα δευτερόλεπτα δεπτερόλεπτα και μάθε τους ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση.
-Μάθε τους ακόμα να μη λένε «οι τρομοκράτες» αλλά «οι Αμυνόμενοι»-γιατί (εσύ το ξέρεις) αυτό είναι Θεέ μου.
-Δώσε μια εξήγηση σε μας τους αμαρτωλούς: πώς, όταν ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ προφέρει το όνομα του Άρη Βελουχιώτη δε σπάει το γυαλί της τηλεόρασης;
-Ας τα φτιάξουν επιτέλους Θεέ μου ο Τράγκας με τη Μακρή να πάψει να τρώει το λαό η αγωνία.
-Κάνε να μη γλύφει η Κατερίνα Σερέτη τον Κουίκ, ή, αν αυτό ξεπερνάει και τις δικές σου δυνάμεις, να μη βραχυκυκλώνουν τα ραδιόφωνα από τα σάλια της.
-Τέλος, αν διπλασιάζαμε τα κεριά που ανάβουμε στη χάρη Σου, θα γινόταν Θεέ μου να μην ξανακούσουμε τον Καραμανλή στο ραδιόφωνο και να μην ξαναεμφανιστεί στην τηλεόραση;
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μου έχεις αφήσει τη δύναμη να μπορώ να Σου προσεύχομαι ακόμα.
Τώρα υπογραφή δε χρειάζεται, εσύ τα ξέρεις όλα, αλλά για να ξέρουνε ποιον να κατακρίνουν όσοι από τους άμεσα ή έμμεσα αναφερόμενους δεν ξέρουν από σάτιρα.
Γιώργης Χολιαστός