Τέλος. Τέλος ο βραδυνός ύπνος στην αιώρα, τα άγνωστα αυτοκίνητα που σε τυφλώνανε, η σχεδόν παράνομη Μπέτυ, τέλος οι σφήκες, οι ατελείωτες σφήκες, τα κάθε λογής ζιζάνια, τέλος οι γείτονες – οι απίστευτοι γείτονες. Τέλος τα ξενύχτια με την αγκαλιά της θάλασσας, οι απίστευτοι αέρηδες που όσο ξαφνικά ξεκινούσαν – τόσο ξαφνικά σταματούσαν, το στρώμα που «έπαιζε», το μηχάνημα που αρνιόταν να φουσκώσει, τα «ζελεδάκια» σε μία σχεδόν αρρωστημένα ζεστή θάλασσα, τέλος η αναζήτηση φαγητού, το χώμα, ο ήλιος.

Τέλος ο ήλιος.

Τέλος και οι πλάκες, το μπασκετάκι με την πλαστική μπάλα, τα άπειρα ντους, η μάχη με τον μίκτη για ζεστό και κρύο νερό, η μάχη με τις διψασμένες σφήκες για την δικαιοδοσία του ντους στην παραλία, τα ψάρια που πετάγονταν έξω απο το νερό, που μας κυνηγούσαν τα πόδια, η αθλιότατη μακαρονάδα με κιμά και ο αποκλεισμός, τα δικά μας λασπωμένα «αλ ντέντε» μακαρόνια, τα άγνωστα πεντανόστιμα γάλατα εκ βόλου, οι τζίτζικες, τέλος τα μυρμύγκια, η μεγάλη κατηφόρα, η μουσική της ρεσεψιόν, η μπάρα εισόδου. Τέλος τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη με το GPS να μιλάει ρώσικα ή ταϊλανδέζικα για να γελάσουμε. Τέλος τα «γουά» και τα «σάι».

Τέλος τα ασταμάτητα μπάνια, ο γερμανός με την ελληνική σημαία στο τροχόσπιτο, το σκασμένο ροζ στρώμα, οι άπειρες πέτρες στην θάλασσα, τα διπλανά φώτα που τυφλώνανε, ο γείτονας με την περίφραξη, τα παιδιά με τους θορύβους και τα ποδήλατα, το σπασμένο πόδι της Ευης, το μικρό γατάκι, ο μονόφθαλμος σκύλος, η πλαστική μυρωδιά της σκηνής, το πάντα γεμάτο με διάφορα πράγματα δανεικό και αγύριστο τραπεζάκι, η περιπετειώδης γέννα, το ξύπνημα στις «οκτώ και μισή», το άσπρο αυτοκίνητο – ο γλάρος.

Τέλος που λες και αυτό το καλοκαίρι.

Ευτυχώς, υπάρχει πάντα ο χειμώνας 🙂