Τα παραμύθια είναι ωραία, αλλά μόνο για τα μικρά παιδιά.

Μεγαλώνοντας, όταν στα πουλάνε, ξενερώνεις λιγουλάκι. Χαλιέσαι. Και καμιά φορά, τρομάζεις κιόλας.

§

Δεν ξεμωράθηκα – ξέρω τι λέω.

Μιλάω για τα παραμύθια.

Να, για παράδειγμα τούτο το τελευταίο. Θα κοπεί, λέει, ο δέκατος τέταρτος μισθός.

Δεν είναι αυτό το παραμύθι, προφανώς. Το παραμύθι, είναι ότι αυτό γίνεται για να ενισχυθεί η οικονομία μας.

Για να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας.

Όσο ήμουνα παιδί, μπορεί να το έτρωγα αυτό το παραμύθι. Αμάσητο.

Μπορεί να έλεγα «αφού είμαστε σε τόσο δεινή οικονομική κατάσταση, ας γίνει» ή «το καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται αλλιώς».

§

Όσο ήμουνα παιδί όμως όλα αυτά. Αθώος.

Γιατί τώρα που μεγάλωσα, σκέφτομαι λιγάκι παραπάνω. Λέω μέσα μου:

«Τι αλλάζει;»

Τι αλλάζει άραγε;

Μήπως ο δέκατος τέταρτος μισθός μας οδήγησε εκεί; Μήπως το χαμηλό Φ.Π.Α. ή η σύνταξη στα εξήντα-πόσα;

Δεν νομίζω.

Πιο πιθανό είναι να μας οδήγησαν εκεί άθλιες οικονομικές κινήσεις. Ηλίθιοι σε πολυ επικίνδυνα πόστα. Δημόσια έργα, που έκαναν τριάντα και τιμολογούνταν πενήντα (ή εκατόν τριάντα). Μίζες, σε κάθε βήμα, αλόγιστες δαπάνες, έξοδα που δεν δικαιολογούνταν, δωράκια, σε ημετέρους ή μοναστήρια, σε ποδοσφαιρικές ομάδες ή κάστες ειδικά πληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων, σε υπερτυχερούς μονιμοποιημένους υπαλλήλους της βουλής, σε δημοσιογράφους ή μη κυβερνητικές οργανώσεις, σε δικούς μας, σε κόμματα, σε πολυτελή αυτοκίνητα για τον κύριο υπουργό και την κυρία του. Απίστευτη αγορά συνειδήσεων με μονιμοποιήσεις δημοσίων υπαλλήλων. Παιχνίδια σε χρηματιστήρια με τα λεφτά των ασφαλισμένων. Άσκοπες σπατάλες σε πολεμικό υλικό.

Νεοπλουτισμοί και ρεμούλα, συμφέροντα και παρέες.

Αυτά μας οδήγησαν εκεί.

Αλλά αυτά δεν κλείνουν. Δεν ενοχλούνται. Η μαύρη τρύπα δεν ταπώνεται. Οι λύκοι δεν φεύγουν, Τριγυρίζουν, από απόσταση, αλλά δεν φεύγουν. Εχει ζουμί ακόμα.

Ξεκινήσαμε και καλά με πέντε-δέκα κυβερνητικά αυτοκίνητα, αλλά ξεχάσαμε τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από αυτό το «μεγάλο κακό».

Το χειρότερο έγκλημα της τελευταίας ίσως εκατονταετίας, δεν έχει ούτε έναν υπεύθυνο. Ούτε έναν υπόλογο.

Μα αυτοί είναι η μαύρη τρύπα. Αυτοί μασάνε αδιαλείπτως τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Δεν ξέρουμε ποιοι είναι; Δεν κρύβονται ιδιαιτέρως. Τα έκαναν κότερα, επιχειρήσεις, ποδοσφαιρικές ομάδες, κόμματα, συμβάσεις, κανάλια, προεκλογικές εκστρατείες.

Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να τους δεις.

§

Το να ζητάει ο πρωθυπουργός την καταβολή του δέκατου τέταρτου μισθού, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, είναι ακόμα εκεί, στις ίδιες θέσεις, με τα πηρούνια έτοιμα και τα μαχαίρια τους ακονισμένα. Ούτε ο δέκατος τέταρτος, ούτε η αύξηση του Φ.Π.Α. θα τους εξαφανίσει:

Είναι ακόμη εδώ. Στην σκιά. Περιμένουν.

Το να ζητάει λοιπόν θυσίες, δεν είναι εξοργιστικό για αυτά που έγιναν εχθές. Είναι εξοργιστικό για αυτά που θα ακολουθήσουν αύριο – και θα γίνουν, λέξη προς λέξη, γράμμα προς γράμμα, ευρώ προς ευρώ, αφού δεν προστατευτήκαμε καθόλου, και σε κανέναν τομέα, από όλα αυτά που μας οδήγησαν εδώ:

Αναπαραγάγουμε, σε απελπιστικά ίδιο βαθμό, τα ίδια ακριβώς λάθη, ακόμα και τώρα.

Αν το μεγαλύτερο λάθος του κράτους είναι ότι δανειζόταν κάθε φορά που δεν είχε, (μεγαλώνοντας το έλλειμα και τις ανάγκες της) είναι βλακεία να πιστεύεις ότι δεν κάνει ακριβώς το ίδιο και τώρα. Το κάνει εκβιαστικά και εξαναγκαστικά – αλλά ιστορικά, διαπράττει το ίδιο ακριβώς λάθος: δεν δημιουργεί. Καλύπτει.

Αναλώνεται, και αυτή, ακριβώς όπως και οι προηγούμενοί της, τέσσερις μήνες τώρα, στο να εφευρίσκει νέους φόρους, όχι νέες ευκαιρίες. Νέες δικαιολογίες, όχι νέες ιδέες.

Οι δανειστές μόνο άλλαξαν. Ήταν οι μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού, ή οι ανυπόμονοι ευρωπαίοι εταίροι μας, τώρα γίναμε εμείς εκ των έσω. Ηταν οι σκληροί επιχειρηματίες του ευρώ, και έγιναν οι αφελείς του αμίμητου προεκλογικού «λεφτά υπάρχουν».

Δεν ξέρω για λεφτά, κορόϊδα πάντως, υπάρχουν σίγουρα.

Όπως όμως τελείωσε η υπομονή των εταίρων μας, έτσι, αναμφισβήτα, κάποια δεδομένη στιγμή, θα τελειώσει και η υπομονή (και οι δυνατότητες) των εσωτερικών, ταλαιπωρημένων δανειστών μας: Το τελευταίο ενέχυρο που έχει η πατρίδα να δώσει στην κοστουμαρισμένη ευρώπη, είναι ο μεροκαμιατιάρης έλληνας. Αν και αυτοί οι ευρωπαίοι είχαν λίγο μυαλό -ή αν τους ενδιέφερε πραγματικά- μπορεί να ήταν σαφώς πιο φρόνιμο να ζητήσουν κανένα κεφάλι.

Ξέρεις, κάποιον υπεύθυνο για αυτό το χάλι. Μόνο και μόνο για να σιγουρευτούν ότι δεν θα ξαναγίνει.

Αλλά μπορεί να ήταν κανένα καλοπληρωμένο καλόπαιδο της Siemens ή κανας μεσάζοντας για φρεγάτες, οπότε, τελικά, ασ’ το καλύτερα.

Ας σφάξουμε κανα εκατομμύριο αυτόχθονες για αρχή. Και μετά, βλέπουμε.

§

Είναι ωραία λοιπόν τα παραμύθια. Και ο πρωθυπουργός είχε το σωστό βλέμμα, το στεναχωρημένο, το πικραμένο όταν έλεγε ότι «τον σταματούν στον δρόμο και του προσφέρουν τον δέκατο τέταρτο για την πατρίδα». Ενα γλυκό, συμπονετικό ύφος, με την ανάλογη ανάμνηση.

Ενα γλυκό παραμύθι, μια γλυκιά απειλή, με μία ελπίδα για έναν ανήσυχο, γεμάτο εφιάλτες, ύπνο.

Αλλά, παραδόξως, δεν είναι το πιο τρομαχτικό ότι αυτό το παραμύθι κοιμίζει.

Για να είμαι ειλικρινής, το πιο τρομαχτικό δεν είναι αυτό.

Το πιο τρομαχτικό είναι ότι μοιάζει να τα πιστεύει αυτά τα παραμύθια.

Αυτό με κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια.

Και εμένα, και τους λύκους που παραμονεύουν χαμογελώντας, δείχνοντας μου τα δόντια τους στο σκοτάδι.