Συνήθως, κάτι απρόσμενο μου συμβαίνει, που με προβληματίζει. Και μετά σκέφτομαι γενικότερα, με βάση κάποια άλλα πράγματα, και βρίσκω συγκρίσιμα αποτελέσματα. Στρώνομαι λοιπόν στην καρέκλα μου, γράφω ένα ποστ για δύο τελείως ασύνδετα πράγματα που, σε κάποιο βαθμό, βρίσκω ομοιότητες.

Και έτσι εσύ διαβάζεις ένα ποστ για την τιμή της πορτοκαλάδας σε συνδιασμό με την τρέχουσα πολιτική σκηνή, και λες «που πάει και τα βρίσκει ο μπαγάσας».

Αλλά σήμερα δεν.

Για να είμαι ειλικρινής, και χρησιμοποιήσω ενδιαφέροντα κλισέ, τούτο το άρθρο το έχω γράψει (και σβήσει) δεκάδες φορές. Αν λοιπον το διαβάσεις τελικά, αν ανέβει, πάρε ψωμί να ‘χεις. Μπορεί να γκρεμιστεί κανένας φούρνος.

Προχθές, διαβάζω ένα tweet στο Twitter (πονεμένη ιστορία, άλλη φορά) που λέει «έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις, και σώθηκα».

Σε διαβεβαιώ, το ίδιο ακριβώς κάνω και εγώ. Συνειδητά μάλιστα.

Μα, θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς; Ξεκινάνε το δελτίο με εικασίες και μύχιες ελπίδες ως γεγονότα και κύριες ειδήσεις, φέρνουν τα ίδια και τα ίδια συννενοημένα παπαγαλάκια να ουρλιάξουν για να προσέξει η κυράτσα ή (ο κυράτσος) δύο να τσακώνονται και ασχοληθεί να κάτσει να δει, τους βάζουν μετά να μιλάνε όλοι μαζί για να σιγουρευτούν ότι δεν θα καταλάβεις την θέση κανενός (για μελλοντική χρήση), πετάνε ειδήσεις για νεκρούς, από οπουδήποτε στον κόσμο, για οποιονδήποτε λόγο, παγκόσμιες οικονομικές ειδήσεις καταστροφής, δείχνουν τα κοινωνικά τους (η Βαρδινογιάννη σε γκαλά, ο Παναθηναϊκός έπιασε ρεκορ ποιότητας στον καθαρισμό των καθισμάτων του, ο Κυριακού έγινε πρέσβης αθλητικού ιδεώδους, whatever), και «σας ευχαριστούμε που επιλέξατε εμάς για την ενημέρωσή σας. Καλό σας βράδυ.»

(*) Σε προκαλώ να δεις ένα ολόκληρο δελτίο. Είναι σίγουρο ότι ακούσεις είδηση για νεκρούς στο Ουτσαλιταντ, ή μία χ κυρία που δολοφονήθηκε στην Νέα Υόρκη, ή το τραγικό δυστύχημα στην Κοραμπία. Νεκροί να ‘ναι, και ότι να ‘ναι. Αρκεί να σε πιάσει η ψυχή σου. Ή να απονεκρωθεί κι αυτή.

Ξεκινάς να βλέπεις το δελτίο με κάποιας μορφής ηρεμία, και στο τέλος του, παρακαλάς να πάρεις μισό κιλό χάπια και να τελειώνεις με το μαρτύριο της ζωής.

Και, για να καταλάβεις που πάει όλο αυτό, παλιά ήταν καλύτερα! Παλιά είχες κανάλια της συμπολίτευσης, και της αντιπολίτευσης. Τι ήσουν παιδί μου; Κυβερνητικός; Δες τα κρατικά ή το τάδε και θα ένοιωθες ότι ζεις στον παράδεισο. Ήσουν αντικυβερνητικός; Η ζωή σου κρεμόταν σε μία κλωστή, αλλά όλα άλλαζαν αν ψηφιζες σωστά. Αν έκανες το καθήκον σου.

Απλά πράγματα. Μεταπολιτευτικά.

Τώρα όμως, γίναμε sci-fi. Τεχνολογία αιχμής. Σου λέει, αν πούμε στα συμπολιτευτικά κανάλια ότι ζούμε στον παράδεισο, και μετά πούμε στον κακομοίρη που μας κοιτάει ότι θα του φάμε τον 13ο, 12ο και όλους τους άλλους μισθούς, θα μας πάρει με τις πέτρες. Οπότε;

Οπότε, ότι κανάλι και να γυρίσεις, και δεις τις ειδήσεις, θα σου πουν ότι ζεις στην κόλαση. (Και μετά θα δεις Star, και θα σιγουρευτείς ότι πράγματι, στην κόλαση ζουμε).

Ο φυσιολογικός ανθρωπος έχει μία αντίδραση επιβίωσης. Αυτοσυντήρηση. Λέει «χριστέ μου, δεν μπορώ να ψυχοπλακώνομαι κάθε βράδυ» και κλείνει τις ειδήσεις. Βλέπει Νταντά Φράην και δεν ξέρω τι άλλο πρόχειρο, ή, στην χειρότερη, βλέπει Star και κάνει τον Μαλέλη που πρόβλεψε την αντίδραση στην παράνοια και έγινε καθηγητής δημοσιογραφίας.

Κάποιοι, περισσότερο πολιτικο/κοινωνικό/ποιημένοι, προσπαθούν να δουν μέσα από τα σκατά. Βλέπουν πχ τον Τράγκα να ουρλιάζει μενόμενος, και λένε «κάτσε να ακούσω πίσω από τις λέξεις τι θέλει να πει η δεξιά». Στην περίπτωσή μας βέβαια είναι «τι θέλει να πει ο Τράγκας να πει η δεξιά» αλλά θα μπλέξουμε με αυγά, κότες και πούπουλα και δεν χρειάζεται. Το ‘πιασες το νόημα.

Αυτοί είναι ήρωες. Όχι για μας τους υπόλοιπους, αλλά για τον εαυτό τους. Την επομένη, θα βγουν στις παρέες, στο twitter, στα blog, ακόμα και στα ίδια τα κανάλια, και θα πουν «να σας πω εγώ τι γίνεται». Και εσύ που έβλεπες Νταντά Φράην και δεν ξέρεις τι σου γίνεται, θα κάτσεις να τους ακούσεις. Πάλι Τράγκα θα ακούσεις, αλλά δεν θα φωνάζει ακαταλαβίστικα μέσα στ’ αυτί σου τουλάχιστον.

Και όταν πας να ψηφίσεις, εκείνο το γαμημένο τέταρτο που καλείσαι να δώσεις εξετάσεις για το τι άκουσες τέσσερα χρόνια τώρα (ξέχνα τι είδες με τα μάτια σου: τι άκουσες) θα προσπαθείς να θυμηθείς ποιος είναι ο κακός που γαμιέσαι ασύστολα, και θα θυμάσαι μόνο το γέλιο της Νταντας Φράην. Και θα ξανακάνεις την ίδια μαλακία.

Εγώ λοιπόν έχω κανα μήνα να δω ειδήσεις. Μπορεί και παραπάνω. Ψυχοπλακώνομαι. Και έτσι, ακολουθώ το ρεύμα.

Ναι, αλλά αντιδρώ;

Η παραίτησή μου αυτή είναι το καλύτερο δώρο γι’ αυτούς που προσποιούνται καθημερινά ότι κυβερνούν. Όχι την κυβέρνηση μόνο, όλους όσους προσποιούνται ότι κυβερνούν: Την αντιπολίτευση, τα τρίτα κόμματα, τους δημοσιογράφους, τους σχολιαστές, την Τζούλια, τον μανατζέρ της.

Όλους αυτούς που βγαίνουν στο γυαλί και είναι σίγουροι (και πιστοποιούνται από την μη-αντίδρασή μου) ότι αφού δεν μιλά κανείς άλλος, αφού ακούγονται αυτοί, αυτό θα γίνει.

Και έτσι, η προηγούμενη κυβέρνηση θεωρεί ότι πράγματι είχε κάνει σωστό έργο, η τωρινή οτι παρέλαβε χάος, η Τζούλια ότι αν όλα τα κορίτσια γίνουν πουτάνες για 200.000 ευρώ η ίδια θα γίνει βασίλισσα, και ο αμετανόητος ακροδεξιός ότι αν σφάξουμε όλους τους μετανάστες θα βρούμε την υγεία μας.

Αφού δεν υπάρχει αντίλογος; Δεν δικαιούνται να το πιστεύουν;

Ο ένας υπουργός θεωρεί ότι μπορεί να βγάζει ιστορίες σαν και αυτή που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα σε εθνική οδό, τον πιάσανε, και τους είπε ότι τους τέσταρε, ο άλλος βουλευτής ότι μπορεί να ταξιδεύει χωρίς να πληρώνει εισιτήριο, ο τρίτος ότι μπορεί να σκίζει λάστιχα χωρίς τιμωρία.

Αφού δεν αντιδρά κανείς; Δεν δικαιούνται να το πιστεύουν;

Ο ένας δημοσιογράφος πιστεύει ότι τον κόσμο τον ενδιαφέρει να γελοιοποιήσει μία βλαμμένη πιτσιρίκα που αφέθηκε στην τύχη της να γίνει «μοντέλο» (αρπαχτή για τις εθνικές), ο άλλος ότι αν το πει πολλές φορές (ή καμία, αναλόγως) στο τέλος θα πιστέψουν όλοι ότι ο ιδιοκτήτης του δεν έχτισε στον αιγιαλό, ή δεν πήρε μίζες, ή δεν έχει πρόθεση να γλυτώσει την φυλακή, αλλά αντιθέτως, θέλει να χυθεί άπλετο φως.

Αφού κανεις τους σταμάτησε; Δεν δικαιούνται να το πιστεύουν;

Αναρωτιόμαστε όλοι πως πέσαμε τόσο χαμηλά. Πως φτάσαμε ως εδώ. Εχω μία υποψία ότι φταίει η Νταντά Φράην.

Δεν δικαιούμαι να το πιστεύω;

Τα blogs (αντίθετα με τα κανάλια) έχουν ισότιμα σχόλια.

(*) Όσο το ξαναδιαβάζω, τόσο είμαι σίγουρος ότι το χω ξαναγράψει. Δεν πειραζει. Προς εμπέδωση.