Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι…
Φανταστείτε ένα καράβι. Όχι όπως τα τωρινά – βαλτέ στο μυαλό σας ένα καράβι παλιό, σαν εκείνα τα πειρατικά, με κουπιά και καταστρώματα.
Έχει έναν καπετάνιο, καμιά δεκαριά αξιωματικούς -άλλος υπεύθυνος για την ρότα, άλλος για την πρόβλεψη του καιρού, άλλος για την αποθήκη και την σίτιση, άλλος για το νερό.
Όλοι, διαλεγμένοι από τον καπετάνιο.
Και, τέλος, το καράβι μας έχει ναύτες. Εκατό ναύτες που η δουλειά τους είναι, ας πούμε, να τραβάνε κουπί.
Οι ναύτες έχουν και αυτοί ειδικότητες. Άλλοι είναι έμπειροι και άλλοι όχι, άλλοι είναι δεξιόχειρες και άλλοι αριστερόχειρες, άλλοι έχουν δύναμη και άλλοι αντοχή.
Όλοι διαλεγμένοι από τους αξιωματικούς.
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι, κι έκανε ένα μικρό ταξίδι…
Η αποστολή του καραβιού είναι να μεταφέρει εμπόρευμα, από το ένα λιμάνι στο άλλο. Μεταξύ των λιμανιών όμως, που τελειώνει η κάθε αποστολή, η απόσταση είναι μεγάλη και η πρόβλεψη για τις ανάγκες του ταξιδιού είναι κρίσιμη.
Και σε πεντέξι εβδομάδες, και σε πεντέξι εβδομάδες…
Στην ιστορία μας το καράβι είναι στην μέση μιας διαδρομής. Ο καπετάνιος βγαίνει και κάνει την εξής ανακοίνωση:
«Το καράβι έχει πάρει λάθος ρότα. Θα αργήσουμε να φτάσουμε στο λιμάνι – και αν. Αν συνεχίσουμε να μοιράζουμε μερίδες τροφής και νερού με τον ίδιο ρυθμό, θα πεθάνουμε τις πείνας. Δεν θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας.
Το πρόβλημα μας είναι οι μερίδες. Για αυτό, θα πετάξουμε μερικούς ναύτες στην θάλασσα, ας πούμε τους μίσους. Έτσι, μείον μια μερίδα για κάθε έναν από αυτούς, όσοι μείνουν, θα αντέξουν μέχρι το λιμάνι.»
Οι ναύτες είναι ανάστατοι. Ποιον θα πετάξουν στην θάλασσα; Είναι σαφές, το είπε ο καπετάνιος: αλλιώς δεν θα φτάσει κανείς.
Χαθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές, χαθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές..
Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος:
Γιατί;
Γιατί να πετάξουμε πενήντα ναύτες; Αν ο κάθε ναύτης παίρνει μια μερίδα, ο κάθε αξιωματικός παίρνει δέκα ημερησίως. Ο καπετάνιος παίρνει πενήντα. Γιατί, αντί να πετάξουμε πενήντα ναύτες στην θάλασσα, δεν διώχνουμε καλυτέρα πέντε αξιωματικούς;
Μα οι αξιωματικοί είναι χρήσιμοι, λέει ο καπετάνιος. Είναι εκπαιδευμένοι. Δεν μπορούμε να διώξουμε αξιωματικούς!
Μα γιατί; Κάπως έγινε και φτάσαμε ως εδώ. Δεν φταίμε εμείς, όσο κουπί μας είπατε, κάναμε. Όσους είπατε να δουλέψουν δούλεψαν. Οι αξιωματικοί δεν ήταν υπεύθυνοι για την ρότα; Οι αξιωματικοί δεν ήταν υπεύθυνοι για τον προγραμματισμό της σίτισης; Και λάθος να μην έγινε, και απλώς να πέσαμε σε κακό καιρό, δεν είχατε υπευθύνους που η μονή τους ευθύνη ήταν να κοιτάνε τον καιρό; Δεν τραβούσανε κουπί ακριβώς επειδή δουλειά τους ήταν αυτή, να κοιτάνε τον καιρό. Έτρωγαν καλύτερα, γιατί οι ευθύνες τους ήταν αυξημένες.
Ναι, λέει ο καπετάνιος. Αλλά και εσείς, δεν τραβάτε κουπί. Να, κοιτάξτε; Είναι δέκα που δεν δουλεύουν. Έχουν αράξει και τρώνε τσάμπα τις μερίδες. Εσείς φταίτε λοιπόν. Δεν κάνατε το καλύτερο δυνατόν. Δεν μας σώσατε όταν έπρεπε.
Μα γιατί καπετάνιε; Αντιγυρίζουν οι ναυτικοί. Έχεις έναν αξιωματικό που ήταν υπεύθυνος για τους ναύτες. Γιατί δεν ζητάς από αυτόν ευθύνες; Άλλωστε, αυτούς που κάθονται ποιος τους είπε, σε καιρούς που φαινόταν ότι θα φτάναμε ακόμα και νωρίτερα, «εσείς αράξτε»;
Μήπως αυτοί οι δέκα κάθονται επειδή είναι αδέλφια σας, παιδιά σας, ανίψια σας; Αν είχαν την άδειά σας, δεν έχετε την ευθύνη τους; Δεν έχετε την ευθύνη που όλοι μας δεν θα φτάσουμε εκεί;
Και αν κόψετε πενήντα από εμάς, πως πιστεύετε ότι θα φτάσουμε; Με τα μισά χέρια, πως θα πιάσουμε λιμάνι; Αν δεν φύγουν οι αξιωματικοί, γιατί περιμένεις ότι δεν θα ξαναγίνουν τα ίδια λάθη; Γιατί περιμένεις ότι ο αξιωματικός θα δει αυτήν την φορά την φουρτούνα να έρχεται, ότι ο άλλος θα υπολογίσει σωστά τις μερίδες, ότι ο τρίτος θα κάνει καλό κουμάντο στους άντρες του;
Τι αλλάζει σ’ αυτούς αν φύγουν πενήντα δικοί μας; Θα σταματήσουν οι αξιωματικοί σου να παίρνουν δέκα μερίδες ημερησίως; Θα σταματήσεις εσύ να παίρνεις πενήντα;
Άλλωστε, είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να φάει δέκα μερίδες ημερησίως – πόσο μάλλον πενήντα. Τρώτε μία, δύο οι καλοζωισμένοι, και τις άλλες τις φυλάτε. Υπάρχουν φυλαγμένες, για όταν πεινάσετε, για τις δύσκολες μέρες. Αυτές, δεν ήρθαν; Αυτές, τις φυλαγμένες, δεν μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε για να σωθούν οι πενήντα άνθρωποι; Αν όχι απ’ όλους τους αξιωματικούς, τουλάχιστον από αυτούς που ευθύνονται τόσο καιρό για την κακή διαδρομή, για τον κακό προγραμματισμό, για την κατάσταση που είμαστε τώρα.
Πως αποφασίσατε να πνίξετε τους μισούς ναύτες; Όλοι άνθρωποι δεν είμαστε; Γιατί παίζει ρόλο που κάθεσαι στο κατάστρωμα; Δεν είναι πιο σημαντικό να φάει ένας άνθρωπος (ότι και να ‘ναι, ναύτης, αξιωματικός ή καπετάνιος) από το να φάει καλά ένας λόγω του ρόλου του; Οι αξιωματικοί και οι καπετάνιοι, δεν είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι; Δεν είναι και αυτοί ναύτες του ίδιου καραβιού;
Και τότε ρίξανε τον κλήρο, και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί…
[photo via flickr and Kevin Cole]
Loading...
Και οι καρχαρίες από την απ’ έξω περιμένουν τα θύματα πώς και πώς…
Δεν είναι πιο σημαντικό να φάει ένας άνθρωπος (ότι και να ‘ναι, ναύτης, αξιωματικός ή καπετάνιος) από το να φάει καλά ένας λόγω του ρόλου του;
Και κάπου εδώ, αν μίλαγες σε δελτίο ειδήσεων, θα σε αποκαλούσαν εγκάθετο και αντιδημοκρατικό.
Ρε μ*λ*κ* Αρκούδε (με όλο το θάρρος το ρε)…
Με κανες και δάκρυσα.
H διαφορά του παραδείγματος με την Ελληνική πραγματικότητα είναι ότι οι αξιωματικοί δε διάλεξαν τους ναύτες, αλλά οι ναύτες τους αξιωματικούς με την ψήφο τους…
Κατά τα άλλα, μαζί τις τρώγαμε τις μερίδες, άλλο που εμείς τρώγαμε παραπάνω. Έτρωγες και εσύ….
Μπράβο σου ώραιο post
Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: χρειαζόμαστε τους αξιωματικούς γενικότερα;
Δε θα μπορούσαν εκ περιτροπής 10 ναύτες κάθε μέρα να κάνουν τη δουλειά των αξιωματικών;
Προφανώς και θα μπορούσαν είναι η απάντησή μου…
Εξαιρετικό το post σου με το καράβι. Ομως ξέχασες δύο σημαντικά πράγματα:
Πρώτον ο Καπετάνιος έχει καλέσει κρυφά ελικόπτερο πληρωμένο από τις πενήντα μερίδες να έρθει την κατάλληλη στιγμή για να τον πάρει πριν βουλιάξει το καράβι,
και επίσης το σχέδιο προβλέπει αφού πετάξει ικανό αριθμό στη θάλασσα και πάλι δεν υπάρχει σωτηρία να κλείσει τους υπόλοιπους στο αμπάρι (όπως τον παλιό καλό καιρό) για να εισπράξει περισσότερη ασφάλεια.
σωστός ο Χάρης!
Καταπληκτό δημοσίευμα. Συγχαρητήρια.
Αν τα πράγματα ήταν έτσι απλά, γιατί τότε οι ναύτες δεν γινόντουσαν οι ίδιοι αξιωματικοί;
Και εφόσον αυτοί τους επέλεξαν, γιατί δεν διάλεξαν άλλους;
Επίσης, απουσιάζουν χαρακτήρες μεταξύ των ναυτών όπως ο υπεύθυνος α’ τεταρτημορίου των ναυτών που από τη μία έπαιρνε λίγη μερίδα από κάποιους ναύτες για να τους αφήνει να σκαπουλάρουν ενώ φώναζε σε άλλους, ο υπεύθυνος ψυχαγωγίας (λέγε με και τύπο με το ταμπούρλο) που δεν έκανε τίποτε αλλά έπαιρνε 3πλη μερίδα, 4-5 ναύτες που διαρκώς απεργούσαν γιατί το τράβηγμα του κουπιού είναι ιμπεριαλιστικό, οι συνδικαλιστές των ναυτών που επίσης δεν τραβούσαν κουπί αλλά ήξεραν φυσικά καλύτερα απ’όλους τα «προβλήματα των ναυτών» παρά που δεν είχανε πατήσει ποτέ στο αμπάρι και φυσικά τρώγανε τις καλύτερες μερίδες, 4-5 άλλοι ναύτες που διατυμπάνιζαν ότι μόνο αυτοί είναι οι αυθεντικοί κουπο-τραβήχτες και έξω οι ξένοι απ’το αμπάρι, οι τύποι που έκλεβαν 2 στις 3 κουπιές γιατί μπορούσαν και περίμεναν την περαίωση (όπου περαίωση η άφιξη στο λιμάνι) και πολλές-πολλές άλλες φυλές μεταξύ των ναυτών. Στο τέλος κουπί κανονικά μείναμε να τραβάμε εσύ και γω, αλλά εγώ λέω να λείψω μερικές μέρες με αναρρωτική.
Παρεμπιπτόντως, οι πάσης φύσεως αξιωματικοί και καπετάνιοι από τον συρφετό προήλθαν, έτσι;
Οχι ρε συν-ναύτη. Ο καπετάνιος πήρε το καράβι κληρονομιά από τον πατέρα του και έβαλε αξιωματικούς τους κολητούς του!
Μάλιστα όλοι τους κατά καιρούς επιδίδονται στο θαλάσσιο σκι!
Οσο για τις διαφορές στους ναύτες αυτές τις θέλουν οι καπετάνιοι για να είναι σίγουροι ότι δεν θα γίνει καμιά ανταρσία από το τσούρμο και χάσει την καμπίνα του.
Και όταν άραξε το πλοίο, στο λιμάνι είχε μία κλούβα των μπάτσων που τους περίμενε για σάιτ σίινγκ διότι θεωρήθηκε η απεργία των ναυτών (μετά το φάγωμα των υπολοίπων) παράνομη και καταχρηστική.
Επίτρεψέ μου να διαφοροποιηθώ, φίλτατε. Κληρονόμησε την υποψηφιότητα για καπετανιλίκι. Σίγουρα και κάποιο προβάδισμα. Οι ναύτες όμως τον ανακήρυξαν. Είτε συμμετέχοντας είτε απέχοντας.
Λίγο μεμψίμοιρο δεν είναι να λέμε ότι οι καπετάνιοι μας βάζουν τις διαφορές; Άρα κατευθύνουν αυτοί και μόνο τη ζωή μας;
Εμείς ορίζουμε το καράβι, αλλά είναι ευκολότερο όταν πέφτει έξω να ρίχνουμε την ευθύνη μόνο στον καπετάνιο. Σίγουρα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και αυτός. Όταν όμως 20 ναύτες πάνε δεξιά, 20 αριστερά, άλλοι απεργούν, άλλοι λουφάρουν, άλλοι φωνασκούν και όλοι εθελοτυφλούν στο τέλος βασιλεύει ο μονόφθαλμος, έτσι;
Αν όμως όλοι ή έστω οι περισσότεροι ναύτες τραβούσανε κουπί σωστά, τότε το καράβι θα πήγαινε γρηγορότερα και ασφαλέστερα. Και ταυτόχρονα αυτή η δύναμη από την συνέργεια των ναυτών θα επέτρεπε να αναδειχτούν οι άξιοι ναύτες στις ανώτερες αξιωματικές θέσεις.
Όταν όμως κάτω γίνεται το μπάχαλο και το αρχιλουφάρισμα κάτω, τότε λογικά το καράβι θα μπατάρει…
@kitsosmitsos μπορεί καλά να τα λες, αλλά το ερώτημα παραμένει:
Ποιος έχει την ευθύνη;
Ποιον ορίσαμε υπεύθυνο;
Υπεύθυνο για να δουλεύουν όλοι, όσο τους αναλογεί, να πηγαίνουν όλοι στην ίδια κατεύθυνση, να ορίζει το σωστά και το λάθος – ποιος φταίει αν όλα αυτά δεν γίνονται; Ποιος φταίει αν οι κακοί ναύτες έμειναν ατιμώρητοι, αν οι κακοί αξιωματικοί έμειναν ατιμώρητοι, αν οι καλοί έμειναν χωρίς επιβράβευση;
Δεν έχει «μεγάλο μερίδιο ευθύνης» ο καπετάνιος. Έχει το μοναδικό μερίδιο ευθύνης. Όχι γιατί έτσι μας βολεύει: Γιατί αυτόν τον ρόλο ανέλαβε, αυτόν τον ρόλο ζήτησε, και αυτόν τον ρόλο πληρώθηκε.
Αυτή είναι η θέση μου.
Στο μπαλαούρο μπήκαν μόνο κάτι ναυτάκια που έκλεψαν μια φέτα ψωμί, την ώρα που στην καμπίνα του καπετάνιου έτρωγαν γουρουνόπουλα.
Για τυμπανιστή επέλεξε έναν κουλό και άμουσο, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται τα κουπιά.
Στην κόφα στο ψηλότερο κατάρτι έστειλαν έναν ανηψιό που ήταν μύωπας.
Τιμονιέρης μπήκε το βύσμα του πρώτου αξιωματικού που δεν είχε ξαναδεί πυξίδα.
Ο δεύτερος αξιωματικός γυαλίζει μόνο τα γαλόνια του και γλύφει το μάγειρα για να του φτιάχνει καλό σούσι.
Ο μάγειρας έχει καταθέσεις στην Ελβετία την ώρα που το καράβι μένει από τρόφιμα.
Πούλησαν την άγκυρα σε ξένους επενδυτές…
παντα καποιος τρωγεται στο τελος για να σωθουν οι αλλοι
Μάλλον το ίδιο τραγουδάκι είχε στο μυαλό του και ο Γιωργάκης όταν έλεγε «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». 🙂
Φανταστικό το κείμενο, το αναδημοσίευσα στο salata tv