Πρώτα, ο πρόλογος. Μακρύς, αλλά θα καταλάβεις περισσότερα για το θέμα.

Πριν μερικά χρόνια, εις μνήμη της μητέρας μου που πέθανε από καρκίνο, και των αντιδράσεων στην είδηση του γεγονότος, έγραψα ένα post.

Ο τίτλος του ήταν «Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος«.

Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.

Δεν περίμενα τίποτα, και αυτό που έγινε, ακόμα δεν το έχω συλλάβει.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ~3.100 σχόλια έχουν μπει, ~187.000 φορές έχει διαβαστεί, και έχει αλλάξει τις ζωές πολλών. Όσων σχολίασαν, όσων συμμετείχαν, όσων παρακολούθησαν, όσων ήξεραν ακόμα και ότι απλώς, είναι εκεί αν το χρειαστούν.

Πρώτα απ’ όλους, φυσικά, την δική μου.

Επέλεξα έναν ρόλο. Αναγκαστικά, αποστασιοποιήθηκα για να είμαι τίμιος και ειλικρινής με όλους. Δεν μπορώ να είμαι δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, δεν ξέρω πως – μπορώ μόνο να τους δώσω χώρο να κάνουν αυτό που μια ζωή προσπαθώ να μοιράσω στους διπλανούς μου:

Να εκφραστούν.

Η μάχη με τον καρκίνο μπορεί να είναι σιωπηλή, μπορεί όμως και να είναι το ακριβώς αντίθετο.

Κάθε σιωπηρή, την σέβομαι. Κάθε φωναχτή, την στηρίζω.

Πάμε και στο θέμα μας.

~

Εκτός από τον χώρο που δίνω εγώ, το διαδίκτυο δίνει απλόχερα και χώρο, και μέσα. Ένας από αυτούς που τον εκμεταλλεύονται στο έπακρο, είναι ο Απόστολος. Τις σκέψεις του διαβάζεις στο blog του και τους ψιθύρους του στο twitter του

Ο Αποστόλης πολεμάει τον καρκίνο.

Δεν τον λέει «εξ-απο-δω» ή «αρρώστια», δεν κλείνει τις σκέψεις του στο κεφάλι του, δεν έχει λιγότερα, ή περισσότερα προβλήματα από έναν διπλανό του καρκινοπαθή. Άλλοτε γονατίζει, άλλοτε σηκώνεται. Δεν χρωστάει να είναι δυνατός για κανέναν περισσότερο από τον εαυτό του. Απέκτησε μία τεράστια παρέα από δικτυακούς φίλους, σε ένα μέσο που ελέγχει ο ίδιος τι θα μπει, σε ποιους θα απαντήσει, ποια προσωπικά στοιχεία θα δώσει, και πότε, αν χρειαστεί, θα σωπάσει. Οι φίλοι του τον ακολουθούν διαβάζοντας τα νέα του, ενημερώνονται, στηρίζουν, στηρίζονται πολλές φορές από τον ίδιο, δεν τον αποφεύγουν, του δείχνουν ότι δεν είναι απόκληρος, δεν τον λυπούνται, τον σέβονται.

Και αυτόν, και την ασθένεια που έχει και αυτός, όπως και χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας.

Διαβάζοντας (κυρίως) το twitter του θα διαβάσεις έναν άνθρωπο που επέλεξε με αξιοπρέπεια να τον αντιμετωπίσει σαν αυτό που είναι:

Ο καρκίνος είναι μία αρρώστια. Ούτε μια κατάρα, ούτε μία ποινή, ούτε ένα σημάδι, ούτε μία ντροπή, ούτε ένα βδέλυγμα, ούτε ένα στίγμα.

Ο καρκίνος είναι μία αρρώστια, που πιάνει όλους, εσένα, εμένα, την μητέρα μου, την μητέρα του, τον γείτονα, αυτόν που τρώει junkfood (περισσότερο) αυτόν που τρώει σαλάτες (λιγότερο) αυτόν που καπνίζει (σχεδόν βέβαια) αυτόν που δεν (καμιά φορά).

Με τον Αποστόλη δεν έχω πολλά-πολλά 🙂 Δεν έτυχε, δεν μπόρεσα, δεν μπόρεσε, δεν έκατσε. Τον θεωρώ όμως (με την άδειά του) φίλο, τον έχω συχνά στο μυαλό μου, διαβάζει το βιβλίο μου και χαίρομαι, μας λέει τι έφαγε το μεσημέρι και πεινάω 🙂

~

Ακούστε να δείτε τι προσπαθώ να πω.

Όσοι επιλέξετε να πολεμήσετε τον καρκίνο σιωπηρά, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Όσοι επιλέξετε να τον πολεμήσετε νιώθοντας ντροπή, σας καταλαβαίνω απόλυτα (αν και θα προσπαθήσω, όπως μπορώ, να σας δείξω και την άλλη εικόνα). Όσοι επιλέξετε να τον πολεμήσετε μόνο με τους δικούς ανθρώπους, το καταλαβαίνω απόλυτα. Όσοι επιλέξετε να πείτε «γιατί σε μένα» σας καταλαβαίνω απόλυτα.

Ο καθείς δίνει την μάχη του όπως μπορεί, όπως αντέχει.

Δεν έχει καμία σημασία για σας αν είστε ήρωες για μένα, αλλά είστε, όσο πολεμάτε, ακόμα και αν μετά, κουρασμένοι γονατίσετε καμιά φορά, ή απογοητευτείτε. Νομίζετε πως δεν είστε τόσο δυνατοί όσο νομίζουμε, και σφάλλουν όσοι σας θαυμάζουν και περιμένουν να σταθείτε δυνατοί, αλώβητοι νικητές ή ήρωες.

Εγώ όμως σας έχω διαβάσει, κάτι από εσάς, σιωπηρά, σχεδόν όλους. Έχω στεναχωρηθεί όταν στεναχωριέστε, έχω γελάσει όταν γελάτε.

Και, αν με βρει αυτή η αρρώστια, αν ή όταν με συναντήσει, ελπίζω να είμαι αρκετά δυνατός, για να την ζήσω και να την αντιμετωπίσω όπως κάνουν τόσοι από εσάς που συμμετέχετε σ’ αυτό το blog, όπως κάνει και ο Αποστόλης.

Δυνατά, φωναχτά, και τίμια.

Και αυτό είναι το δικό μου ‘ευχαριστώ ρε φίλε’ στον Αποστόλη, και στον κάθε φίλο που με προσκαλεί στην ζωή του, στην μάχη του, όποια και να είναι αυτή.

Γιατί την δύναμη δεν την παίρνεις (απαραιτήτως) από τους μαχητές. Την παίρνεις από αυτούς που σε κάνουν φίλο τους.

*Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα με θέμα «ζωή στη γη» και
έμπνευση τον @moloch82. Ένα μικρό ευχαριστώ στην @findsoph και στην @nefosis για την παρότρυνση.