Δύο ποστ την ίδια μέρα; δεν το συνηθίζω. Αλλά έχω κάτι να πω.

Διαβάζω αυτήν την είδηση:

Ενας πολιτικός που άρχισε τη ζωή του πολεμώντας τον ναζισμό στα 15 χρόνια του είναι υποχρεωμένος να γίνει οικοδεσπότης των οπαδών του ναζισμού; Μπορεί κάποιος που αγωνίστηκε εναντίον της χούντας να υποδεχτεί έναν οπαδό των κολονέλων; Για τον Κάρολο Παπούλια είναι ένα προσωπικό και θεσμικό δίλημμα: Πρέπει να συμπεριλάβει και τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο στη διαδικασία που ακολουθεί την αποτυχία του κύκλου των διερευνητικών εντολών;

Οφείλει να τον καλέσει στα πλαίσια της έσχατης προσπάθειας για τον σχηματισμό κυβέρνησης;

Υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στον τύπο και την ουσία, όταν πρόκειται για έναν αρχηγό δημοκρατικού κράτους με τη δική του διαδρομή και έναν παράγοντα που καλλιεργεί το μίσος και τη μισαλλοδοξία στην κοινωνία , προωθώντας την υπονόμευση της Δημοκρατίας;

ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ. Το δίλημμα για έναν άνθρωπο με το πολιτικό βιογραφικό του Προέδρου είναι ουσιώδες. Αν συμπεριλάβει στις επικείμενες διαβουλεύσεις τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, πρακτικά δίνει τον λόγο σε έναν παράγοντα που μπορεί να συμμετέχει στη νέα Βουλή έπειτα από ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, αλλά δεν παύει να εκπροσωπεί, και το διατυμπανίζει, ό,τι πιο ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό. Με άλλα λόγια: είναι θεμιτό να ανοίξει το σπίτι της η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία σε έναν δηλωμένο εχθρό των ιδανικών της;
Νομικοί κύκλοι και πολιτικοί παράγοντες σημειώνουν ότι δεν πρόκειται για νομικό θέμα. Από τη συνταγματική επιστήμη προκύπτει ότι ανήκει στη διακριτική ευχέρεια του Προέδρου να αποφύγει προσκλήσεις η αναγκαιότητα των οποίων δεν προκύπτει από πουθενά. Το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 37 του Συντάγματος τον καλύπτουν απολύτως. Δεν οφείλει δηλαδή να οργανώσει σύσκεψη, στην οποία ενδεχομένως ένας ή περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί θα αρνηθούν να καθήσουν με τον Μιχαλολιάκο. Ολοι αναγνωρίζουν ότι και ίδιος ο Πρόεδρος στη θέση τους το ίδιο θα έκανε.
Επίσης η Ευρωπαϊκή Ενωση, διά των εκπροσώπων της, και πρωτίστως του προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, έχει διαμηνύσει ότι δεν νοείται συμμετοχή κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή που αντιστρατεύεται τις αξίες και τις αρχές της Ευρώπης, σε κυβέρνηση χώρας – μέλους. Και αφού δεν νοείται η παρουσία της σε κυβέρνηση, δεν υπάρχει λόγος να μετέχει και σε μια διαβούλευση για κυβέρνηση. Αλλωστε, αν από τις επαφές με τους μισούς αρχηγούς δεν φανεί η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, τι νόημα θα έχει η συνέχιση των επαφών και με τους υπόλοιπους;

Είναι μεγάλη, λέει κι’ άλλα, διάβασέ την όλη εδώ.

Σε όσα λέει, τι μεταφέρει;

Ο Πρόεδρος πολέμησε τον ναζισμό από τα 15 του. Ο Πρόεδρος δεν θέλει να καλέσει τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής στο μέγαρο. Δεν είναι δημοκράτες αυτοί. Ο Πρόεδρος ψάχνει τρόπο (και φαίνεται πως καλύπτεται συνταγματικά) να μην τους καλέσει. Μόνο αυτούς. Δεν του αρέσουν αυτοί του προέδρου. Επίσης, ούτε στον Μπαρόζο αρέσουν αυτοί. Και, αφού δεν αρέσουν στον κύριο Μπαρόζο, δεν έχει νόημα να κληθούν.

Αυτοί.

Πάμε και σε μία ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ αυτήν την φορά:

Με μπαράζ απειλών και προπηλακισμών κατά των εκπροσώπων Δημοσιογραφικών Ενώσεων και των εργαζομένων δημοσιογράφων εκδηλώνουν τα στελέχη της «Χρυσής Αυγής» και οι γνωστοί «άγνωστοι» την επιθετικότητά τους.

Οι απειλές που εκτοξεύτηκαν κατά του Προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών και του Προέδρου της ΕΣΗΕΑ, αλλά και της δημοσιογράφου Ξένιας Κουναλάκη της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ», αποδεικνύουν την ολοκληρωτικής αντίληψης συμπεριφορά των μελών και του Αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» και πώς εννοούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Η συνέχεια των απειλών ήρθε σήμερα τα ξημερώματα με την επίθεση «αγνώστων» κατά του Κώστα Μπογδάνου του Τ/Σ «ΣΚΑΪ», τον οποίο τραυμάτισαν. Επιβεβαιώνοντας, έτσι, ότι ο πρώτος στόχος των μαύρων φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών είναι ο χώρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο σεβασμός στις δημοκρατικές κοινωνίες κατακτάται. Δεν επιβάλλεται. Επιβάλλεται μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που επιδιώκουν ο κ. Μιχαλολιάκος και οι όμοιοί του, με τη βία και την καταστολή κάθε ελευθερίας.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταδικάζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο αυτά τα φαινόμενα, όπως και κάθε άλλου είδους απειλή από οποιονδήποτε και αν προέρχεται κατά συναδέλφων και πολιτών και καλεί τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ και όλους τους πολίτες της χώρας να μην υποτιμήσουν το φασιστικό αυτό φαινόμενο και να αγωνίζονται για τη προάσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων τους, κατά τη διάρκεια της άσκησης της εργασίας τους.

Οι δημοσιογράφοι, ως λειτουργοί του Τύπου, δεσμεύονται μόνο από τους συνταγματικούς κανόνες της χώρας μας, τη δημοκρατική τους συνείδηση και τις «Αρχές Δεοντολογίας του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος», αντιστέκονται δε στο ναζισμό και αποτελούν ασπίδα στην προάσπιση της δημοκρατίας και προπύργιο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού.

Αντιστέκονται σε αυτούς.

Τι μεταφέρει η είδηση;

Ότι αυτοί απείλησαν δημοσιογράφους, χτύπησαν μάλιστα και τον Κ.Μπογδάνο (ο ίδιος δεν ξέρει καν ποιοι και γιατί), ζητά από τους πολίτες να μην υποτιμήσουν το φασιστικό φαινόμενο και αντιστέκονται στον ναζισμό- αποτελώντας ασπίδα στην προάσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του λαού.

Η γνώμη μου:

Τι λέτε μωρέ υποκριτές;

Αυτοί, είναι τα σιχαμερά αποβράσματα εκφραστές του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Αυτοί είναι που πολεμούν, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, δίπλα στα ΜΑΤ, κυνηγούν μετανάστες κρατώντας λεπίδες, ρίχνουν χειροβομβίδες (χειροβομβίδες ρε φίλε!) σε συνελεύσεις κατοίκων με μετανάστες, κάνουν εκκαθαρίσεις στις γειτονιές, ανοίγουν κεφάλια, για να μην πω ότι σέρνουν πάνω τους και τον μισό ποινικό κώδικα από εκβιασμούς μέχρι και απόπειρες δολοφονίας – ακόμα και οι τωρινοί βουλευτές τους.

Αυτοί, κλείδωναν πάρκα αποκλειστικά για Έλληνες, αυτοί γινόντουσαν πιο δυνατοί σε κάθε βόλτα του υπουργού με το αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας, σε κάθε δήλωση υπουργού «τις μετανάστριες πόρνες με aids θα τις στείλουμε σπίτια τους», σε κάθε άρθρο που ονομαζόντουσαν ακτιβιστές(!) από τις εφημερίδες που καλύπτανε το κενό μίας γκετοποιημένης περιοχής του κέντρου, σα να ήταν απολύτως φυσιολογικό, αυτοί κερδίζανε κάθε φορά που ένα δελτίο ειδήσεων χρησιμοποιούσε την λέξη υγειονομική βόμβα ή γκέτο της Αθήνας, και πανηγύριζε για κάθε «επιχείρηση σκούπα», και η απόκρυψη ότι πρόκειται για νεοναζιστές δημιουργούσε κλίμα συμπάθειας για το δήθεν ….αντιμνημονιακό τους προφίλ.

Όμως, έφτασαν στην πόρτα σας.

Και στην πόρτα σας, δεν σας αρέσει.

Όταν πρέπει να συναναστρέφεστε μαζί τους, δεν νιώθετε άνετα. Όταν πρέπει να τους απευθύνετε τον λόγο, πρέπει να σηκώνεστε. Όταν σας κοιτάνε, να χαμηλώνετε τα μάτια. Δεν είναι ωραία, ε; Δεν ήταν ωραία ούτε στους δρόμους, σας βεβαιώ. Δεν ήταν ωραία ούτε τα βράδια, όταν έκαναν περιπολίες ούτε όταν απειλούσαν με δολοφονία όποιον τους αντιστεκόταν, ούτε όταν παρέα με τα ΜΑΤ πετούσανε πέτρες, ούτε όταν βγαίνανε για κυνήγι.

Αλλά αυτό ήταν στην δική μας γειτονιά. Όχι στην δική σας.

Στα δημοσιογραφικά γραφεία, ή στα μέγαρα, δεν περνούσαν αυτές οι ειδήσεις. Τα χάηλ χίτλερ στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηνών δεν σας βοηθούσε να σκεφτείτε μήπως πρόκειται για μία παράνομη οργάνωση. Τα ανοιγμένα κεφάλια στα πανεπιστήμια και οι μαχαιρωμένοι αντιφασίστες δεν σας ενέπνεαν να σκεφτείτε ότι πρόκειται για στρατό.

Αλλα αυτά ήταν στην δική μας γειτονιά. Όχι στην δική σας.

Και τώρα; τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρώτος πολίτης της χώρας πρέπει να ζήσει μ’ αυτούς που, με την ανοχή του νόμου και την επιδότηση των καναλιών και εφημερίδων, οι πολίτες ψήφισαν.

Κακώς; Κακώς. Κάκιστα; Κάκιστα.

Αλλά τους ψήφισαν – αφού πρώτα το επιτρέψατε εσείς, να μπορούν να επιλέγουν οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι νεοναζί δολοφόνους για την Βουλή. Αφού κάνατε νόμιμο να βρουν διέξοδο οι καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους ακροδεξιούς «πολιτικούς» ηγέτες τους και να απολαμβάνουν τα προνόμια και την ασυλία των Ελλήνων βουλευτών.

Αλλά βέβαια ο Πρόεδρος πολέμησε τον ναζισμό όταν ήταν δεκαπέντε. Και το Προεδρικό Μέγαρο δεν πρέπει να πατηθεί από ναζιστικές μπότες. Οπότε, ψάχνει τρόπο να μην τους βάλει μέσα.

Και αρωματίζεται με μία εσάνς ηρωισμού, κιόλας.

Αμ δε.

Είτε θα πετύχει, και η Χρυσή Αυγή θα χρησιμοποιήσει την κόκκινη κάρτα ως δικαίωση αυτών που λέει, πράγμα που θα αποφέρει πολλαπλάσιους «αδικημένους» υποστηρικτές στις τάξεις της, είτε θα αποτύχει, και θα έχει μετατρέψει την προσωπική κόντρα σε λόγους πανηγυρισμού των φασιστών – κάτι που θα έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Περισσότερους φασίστες.

Οι οποίοι θα βολευτούν (και, πλέον, με βουλευτική ασυλία, αν χρειαστεί) μετά στις δικές μας γειτονιές να σφάζουν, να μολύνουν με τον φασιστικό τους λόγο νέα παιδιά, να εξαπλώνονται, να μισούν και να καταστρέφουν.

Ό,τι δηλαδή κάνουν συνήθως οι φασίστες.

Και μόνο με το προσωπικό κόστος μερικών τρελών, των αντιφασιστών, αγνοώντας την προσωπική τους σωματική ακεραιότητα, θα προφυλαχθούν όσοι μπορέσουν να προφυλαχθούν σε μία άνιση, ατελέσφορη μάχη.

Στην δική μας γειτονιά.

Γιατί η δημοσιογραφία ενοχλήθηκε που της είπαν εγέρθητι, και ένας πολιτικός κόσμος αντέδρασε μόνο όταν είδε λερωμένες με αίμα μπότες στο κατώφλι του.

Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.