Έχω αρχίσει λίγο να βαριέμαι το υποτιθέμενο μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες στους πολιτικούς. Μπορεί και να θέλουν όντως οι πολίτες συνεργασία – προσωπικά, αμφιβάλλω. Αλλά ότι το έλαβαν οι πολιτικοί, αγγίζει τα όρια του δουλέματος.

Δηλαδή, ρε μάγκα, πως ακριβώς κινήθηκαν οι ψηφοφόροι;

Μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, 5-5, 10-10, και λένε «Για σιγά ρε παιδιά, δεν μπορεί να ψηφίσουμε όλοι το ίδιο, πως θα στείλουμε σαφές μήνυμα για συνεργασία; Άκου τι θα κάνουμε: Κώστα θα ψηφίσεις ΝΔ. Μαρία Σύριζα. Δημήτρη, εσύ ΠΑΣΟΚ εγώ τον ΚΚΕ και πάει λέγοντας. Έτσι, θα καταλάβουν επιτέλους ότι θέλουμε να συνεργαστούν.»

Ε;

Το πρόβλημα όμως, για να συννενοούμαστε, δεν είναι αν το «έλαβαν» το μήνυμα της συνεργασίας – ούτε καν αν εστάλη.

Το πρόβλημα, είναι η κολυμβύθρα του Σιλωάμ, που ονοματίζεται «μήνυμα των εκλογών» και καθαγιάζει όλες τις συνεργασίες, προεκλογικές, ή μετεκλογικές, που σαφή, ξεκάθαρο, και απόλυτα λογικό (αλλά όχι ηθικό) στόχο έχουν να μπει η τάδε Ντόρα στην βουλή, πχ, ή το δείνα κόμμα να μαζέψει συγκεντρωτικά ψήφους.

Ή, ακόμα χειρότερο, να κυβερνήσει το ίδιο μοντέλο με πριν – και όποιος ΔΕΝ παίξει το παιχνίδι των εξωφύλλων να κατηγορείται πως… «δεν αντιλαμβάνεται το μήνυμα των εκλογών».

Και, να σου πω, ακόμα και αυτό, δεν είναι το βασικό πρόβλημα.

Το βασικό πρόβλημα είναι πως, πανηγυρίζουν ότι έλαβαν το μήνυμα, αγνοώντας το μήνυμα που εστάλη, με κάθε δυνατό τρόπο (θεωρώ εγώ, δικαίωμά μου, αν διαφωνείς να το συζητήσουμε – αυτό έστειλα εγώ πάντως) πως οι πολίτες βαρέθηκαν πχ την ανομία, βαρέθηκαν τις συζητήσεις κάτω από το τραπέζι, βαρέθηκαν να πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν μπορούν να αντιδράσουν, βαρέθηκαν να βλέπουν πολιτικούς με διαβατήριο αποκλειστικά το οικογενειακό τους δέντρο, βαρέθηκαν να βλέπουν απόψεις να αλλάζουν χρώμα ανά τέταρτο και να αναγιγνώσκονται, με ύφος διδαχής, με το ίδιο σθένος με πριν, βαρέθηκαν την καταστροφολογία, βαρέθηκαν να μη βρίσκουν δουλειά, βαρέθηκαν να φοβούνται για φόρους με αναδρομική ισχύ, βαρέθηκαν να τους λέει (ή να εκβιάζει) ο κάθε Σόϊμπλε και η κάθε Μέρκελ τι να ψηφίσουν επειδή αυτό τυγχάνει να βολεύει την τσέπη τους, βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται μετά ξύλου και χημικών – εν ολίγοις, βαρέθηκαν να τους δουλεύουν.

Ίσως όχι όλοι – το σέβομαι. Κάποιοι δεν βαρέθηκαν, και αντέχουν ακόμα. Αλλά ελπίζω να βαρεθούν και αυτοί λίαν συντόμως.

Και η διαφορά μεταξύ των δύο μηνυμάτων, δεν είναι ότι το ένα είναι κατά φαντασία και αξιοποίηση, και το άλλο εστάλη όντως. Η διαφορά είναι πως το ένα χρησιμοποιείται για δούλεμα, και το άλλο «ξεχνιέται» κατά το δοκούν.

Και, το θέμα, φίλοι μου, είναι πως οι αποστολείς των μηνυμάτων δεν θα ξεχάσουν τι ζουν με δουλέματα και μισόλογα στα παράθυρα τηλεοπτικών εκλογών. Θα απαιτήσουν από τους υπηρέτες κατ’ ουσίαν πολιτικούς τους, να ακούσουν το αληθινό μήνυμα.

Και, αν δεν ακουστεί, το πιο πιθανό είναι πως θα το πουν ακόμα πιο δυνατά.

Μέχρι να παραληφθεί.