Τούτο το blog το έχω πολλά χρόνια. Και έχω γράψει σ’ αυτό πολλά πράγματα.

Δεν κρύβομαι, θεωρώ. Είμαι απολύτως ειλικρινής, ότι πιστεύω, γράφω, αν τύχει να αλλάξω γνώμη, αλλάζω, αφήνω να σχολιάζουν τα γραπτά μου χωρις να παρεμβαίνω.

Και κάνω και λάθη. Ενα, μάλιστα, το έκανα πριν λίγες ώρες.

Πιο πριν, να λύσουμε τα διαδικαστικά.

~

Έχετε διαβάσει το blog μου; είναι, θεωρώ, αρκετά ενδιαφέρον. Μιλάει για αστυνομική βαρβαρότητα, για ευθύνη του πολίτη όταν πάει να ψηφίσει, για τους σάπιους πολιτικούς, τα σάπια μίντια που αυτοπροστατεύονται σε κάθε ευκαιρία, για την υποχρέωση της κοινωνίας να προστατεύει τους αδύναμους, για το λανθασμένο μνημόνιο – πείραμα, για τις εταιρίες που σφάλλουν και την πιθανότητα να τιμωρηθούν που είναι ευθέως αντίστροφη της σχέσης τους με την εξουσία, τραβάω κάποιες κόκκινες γραμμές, μάχομαι (γραπτώς, το κατανοώ ότι δεν είναι αρκετό) τον φασισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία. Γράφω και άλλα πράγματα, προφανώς, αλλά γράφω και γι’ αυτά.

Στις τελευταίες εκλογές, και τις πριν από αυτές, δεν είχα δίλημμα. Θέλω να υπάρξει τιμωρία για όποιον παρανόμησε εις βάρος του κράτους, και των υπολοίπων από εμάς, οπότε, αυτό περιόριζε τις επιλογές. Θέλω να υπάρχει ένα κράτος προστασίας των αδυνάτων, οπότε, αυτό περιόριζε αρκετά τις επιλογές. Θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι, θεωρώ, να φύγουμε, οπότε, αυτό περιόριζε τελείως τις επιλογές.

Ξύπνιος είσαι, do the math. Επέλεξα ένα κόμμα που εξέφραζε ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη, και, όσο το τίμημα δεν ήταν απαράδεκτο, παραμονή στο ευρώ.

Από την άλλη, δεν ανήκω πουθενά. Δεν ανήκω σε κανέναν. Δεν υπολογίζω κόμματα, κάθε υποψήφιος έχει να απαντήσει σε δύο μόνο ερωτήματα: τι προτίθεται να κάνει, και πόσο τίμιος είναι.

Δεν ανήκω σε κόμματα, που λένε, ανήκω στις ιδέες μου.

Πάει αυτό, ελπίζω να ήμουν σαφής. Πάμε να δούμε που έκανα λάθος.

~

Όταν ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία, ένιωσα βαθιά πικραμένος. Βαθιά. Μου φαινόταν τόσο απίστευτο που οι συμπολίτες μου δεν είδαν αυτό που μπορούσα να δω εγώ, το ξύλο από τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα, το ξύλο από φασίστες στους δρόμους, την αδικία στους συνταξιούχους, τον λάθος δρόμο που οδηγούμαστε μαθηματικά, την ανεργία, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, και οποιασδήποτε οργανωτικής μορφής του, τα αποτελέσματα των επιλογών στα φάρμακα, στην υγεία, στην παιδεία, το επίμονο και πλήρως αυτοκαταστροφικό ποντάρισμα στο μίσος, και τον φόβο, την μόνιμη τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Ακόμα, ομολογώ, μου φαίνεται απίστευτο.

Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψήφισαν αυτό που ήθελα εγώ, ψήφισαν αυτό που ήθελαν αυτοί – και αυτό μου φαίνεται απολύτως λογικό.

Το επόμενο λογικό άλμα, βέβαια, είναι σαφές:

«Καλά να πάθουμε. Μην τολμήσουν και ξαναγκρινιάξουν.»

Μισό λεπτό. Μισό λεπτό ρε αδέλφια όμως:

Αν δεν «τολμήσουν να ξαναγκρινιάξουν», τότε ποιος κερδίζει;

Σκέψου το λίγο, όπως το σκέφτηκα και εγώ: Αν εγώ, ας πούμε η αντιπολίτευση, αποφασίσω πως «αυτοί οι άνθρωποι είναι ο εχθρός μου, γιατί ψήφισαν αυτούς που εκφράζουν ό,τι εγώ μισώ στην πολιτική σκηνή σήμερα» με ποιον θα μείνω να πολεμήσω; Με αυτούς που ξέρουμε ότι είχαμε δίκιο; Με το μικρότερο ποσοστό;

Ανεξαρτήτως αν έχω δίκιο πες, ας πούμε ότι, ο καλύτερος τρόπος να το εκφράσω, είναι η παράθεση των θέσεών μου. Ας πούμε ότι, ο μόνος τρόπος για να το βρω το δίκιο μου, είναι οι εκλογές.

Πως θα το βρω αν οι «αντίπαλοί» μου είναι εχθροί;

Πως θα το βρω αν, εφόσον δικαιωθώ(*), αυτοί με τους οποίους διαφώνησα για την πορεία της χώρας, έχουν, εκτός από την κακή τους ψήφο, και την δική μου ειρωνεία, «καλά να πάθουμε, αφού είσαστε ζώα», ή «μην τολμήσετε και μιλήσετε τώρα», ή, ή, ή;

(*) γιατί αν δεν δικαιωθώ, είναι σαφές ότι είχα λάθος, το σωστό ήταν το δικό τους.

Και, από την άλλη βέβαια, αν τελικά τους πω «ελάτε μαζί, να δούμε αν η απόφαση που πήρατε ήταν σωστή», αν τους ανταμείψω με πολιτική αβρότητα, μήπως αναπαραγάγω το ίδιο λάθος με αυτό που μας οδήγησε εδώ;

Ιδού το δίλημμα. Ιδού το εύκολο λάθος.

Έγινε κάτι σαφές στην τρέχουσα εκλογική περίοδο. Πάρθηκε η απόφαση το 2009 να πάμε στο μνημόνιο, και, αν εξαιρέσεις ότι όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα το …αναδιαπραγματεύονταν στις εκλογικές τους δεσμεύσεις, τελικά, εμείς οι πολίτες το ψηφίσαμε.

Μόνο το 42%; Μόνο. Μόνο με 35% αποχή; Μόνο. Αλλά το υπερψηφίσαμε, καθώς το 42% από εμάς εμπιστευθήκαμε τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, που, αν πορεύτηκαν με ψέματα από την μεταπολίτευση και μετά, αν κακώς ή καλώς μας έβαλαν στο ευρώ, με ψεύτικα ή μη στοιχεία, αν ξόδεψαν παραπάνω από όσα είχαν ή κινήθηκαν όπως όλοι στις αγορές, αν συνεργάστηκαν με siemens, μίζες, και άθλιους μιντιακούς οίκους για να πετύχουν τον σκοπό τους, κατακεραυνώνοντας εμάς μετά με το «μαζί τα φάγαμε», σήμερα έχουν το τιμόνι της χώρας με όρους που τους ξέραμε από πριν.

Δεν υπήρχαν ούτε μυστικά, ούτε λάθη σ’ αυτήν την εκλογική περίοδο: οι Έλληνες ήξεραν τι ψηφίζουν.

Και ενώ νιώθω ένα, δικαιολογημένο θαρρώ, συναίσθημα οργής και θλίψης, οφείλω να παραδεχθώ πως μία ψήφο έχουμε όλοι, και ο καθείς όπως του ταιριάζει την ορίζει.

Αύριο, ξημερώνει μία καινούργια μέρα. Εγώ λέω ότι θα είναι δύσκολη, και λανθασμένη, ο διπλανός μου, πιστεύει ότι γλύτωσε τα χειρότερα. Είμαστε όμως στο ίδιο σπίτι, και η μοίρα μας είναι κοινή. Αν τον βρίσω, θα σκάψω έναν λάκκο που θα ευνοήσει μόνο, και αποκλειστικά θεωρώ, αυτούς που έχουν το τιμόνι, και οδηγούν το καράβι.

Μόνο, και αποκλειστικά αυτούς.

Επειδή όμως το καράβι πάει με όλων μας την βούληση, θεωρώ υποχρέωσή μου να κάνω ότι χρειάζεται για να γίνουμε ένα, και να το διορθώσουμε μαζί. Δεν θέλω εχθρούς, όσο και αν με πικραίνουν, θέλω φίλους, που θα κατεβάσουν τις άμυνές τους, και θα δουν, όλοι μαζί θα δούμε, τώρα που πέρασε το δικό τους, αν είχαν δίκιο ή όχι.

Και στο μέλλον, αν είχαν δίκιο, όλα καλά. Αν όχι, να τους πω «δεν πειράζει ρε φίλε, ο,τι και αν έγινε«.

Ας το διορθώσουμε, μαζί, τώρα.

Ας πούμε «όλοι μαζί τους ψηφίσαμε», χωρίς να χωριστούμε διχαστικά μεταξύ μας σε «καλούς» και «κακούς», και ας διορθώσουμε, αν κάναμε λάθος, την ψήφο μας.

Αλλιώς, δεν θα διορθωθεί ποτέ.

Γνώμη μου, με λάθη και παραλείψεις που αναγνωρίζω και εγώ, και κρίνομαι γι’ αυτήν.