Πριν λίγες ημέρες (άλλος) ένας twitterάς πέθανε – αυτήν την φορά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Κανονικά θα έπρεπε να γράψω γι’ αυτόν – όπως έχω κάνει και άλλες φορές, τι σήμαινε για μένα, αφού γνωριζόμασταν δικτυακά πολύ καιρό, ή πόσο νιώθω ότι επηρέασε τους γύρω μου.

Οι τελευταίες ημέρες όμως μετά τον θάνατό του, προκάλεσαν, τελείως απρόσμενα, μία εντελώς διαφορετική διαδικασία στο μυαλό μου, ένα ταξίδι αντάξιο της γνωριμίας ή των συνομιλιών μας, που θέλω να μοιραστώ εδώ μαζί σας.

Βλέπετε, δύο συναισθήματα εντελώς διαφορετικά ήρθαν στην επιφάνεια με τον θάνατό του:

– Η βαθιά λύπη άμεσα, γι’ αυτό που έγινε και την θλίψη που προκάλεσε στους άλλους,

– Και ο οξύς θυμός για την συμπεριφορά κάποιων στην συνέχεια, και τον πόνο που προκάλεσε στους φίλους μου αυτή η διαδικασία.

Και έτσι περίμενα, δουλεύοντας στο κεφάλι μου αυτήν την σκέψη, μέχρι σήμερα, που είναι η κηδεία του για να την μεταφέρω σε όλους μας.

~

Θέλω να σας πω κάτι, να ορίσω μία γραμμή, έναν αόρατο χώρο στο διαδίκτυο μίας σκέψης, στην οποία όσοι θέλετε μπορείτε να μπείτε, και όσοι θέλετε μπορείτε να προσπαθήσετε να την διαλύσετε αν σας ενοχλεί, ή να την προσπεράσετε αν σας αφήνει αδιάφορους:

Δεν με νοιάζει.

Δεν δίνω δεκάρα ποιοι είστε.

Δεν με νοιάζει αν είστε άντρες, ή γυναίκες. Αν είστε νέοι, ή γέροι. Δεν με νοιάζει αν είστε πλούσιοι, ή φτωχοί. Αν δουλεύετε είκοσι ώρες την ημέρα, ή αν είστε άνεργοι. Δεν με νοιάζει για ποιον δουλεύετε, ή τι δουλειά κάνετε. Δεν με νοιάζει αν δουλεύετε για κόμματα, για εφημερίδες, για πολιτικούς ή για εθελοντικές οργανώσεις, δεν με νοιάζει τι δουλειά κάνετε γι’ αυτούς, αν βαράτε σφραγίδες, αν οργανώνετε την πολιτική τους, ή αν σας πληρώνουν να γράφετε ο,τι λέει η ατζέντα κάθε μέρα. Δεν με νοιάζει αν ψηφίσατε Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ, Λεβέντη, Σύριζα, Ανταρσύα ή Χρυσή Αυγή. Δεν με νοιάζει αν έχετε πλούσιο μπαμπά, ή όχι. Δεν με νοιάζει αν είστε αυτό που λέτε ότι είστε, ή είστε κάτι άλλο. Αν σας λένε Σταύρο ή @arkoudos, αν σας λένε όντως Σταύρο, ή στην πραγματικότητα σας λένε Μαρία και ψευδυπογράφετε τις σκέψεις σας.

Δεν με νοιάζει.

Είμαι στο δίκτυο πολλά χρόνια, στο blog μια ντουζίνα χρόνια, στο twitter κλείνω, αισίως, τα δέκα χρόνια οσονούπω. Όλον αυτόν τον καιρό, προσπαθώ όλο και περισσότερο να γίνω καλύτερος.

Να γίνω καλύτερος, εγώ – σημαίνει για μένα να καταλάβω περισσότερα, να δω πως σκέφτεται κάποιος άλλος, αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί του. Να γίνω καλύτερος σημαίνει να δοκιμαστώ, να βάλω τις σκέψεις μου στον αληθινό κόσμο, να δω αν και πως θα αντέξουν, και αν όχι, πως μπορώ να τις αλλάξω για να κερδίσω καλύτερες σκέψεις, καλύτερες ιδέες και όνειρα.

Δεν ρώτησα όνομα κανενός. Δεν ρώτησα το φύλο του (κάτι που είχε απρόσμενες παρενέργειες μερικές φορές 🙂 ) Δεν ρώτησα που δουλεύει, αν δουλεύει, αν ψήφισε το τάδε ή το δείνα κόμμα, αν είναι φιλελεύθερος, αριστερός, δεξιός, χρυσαυγίτης, ποταμίσιος. Αν έχει λεφτά, ή αν πεινάει.

Θέλω να ξέρω τι σκέφτεται ο καθένας από μας, για να κερδίσω πρώτα εγώ. Αν ξέρω ποιος είναι, μπορεί ανθρώπινα να βγάλω λάθος συμπεράσματα. «Α, είναι δεξιός – γι’ αυτό τα λέει αυτά. Α, έχει λεφτά αυτός, τι τον νοιάζουν οι φτωχοί».

Όχι απλώς δεν με νοιάζει λοιπόν, όχι:

Προτιμώ να μην ξέρω καν.

Αυτός είναι και ένας λόγος που προτιμώ την ανωνυμία του twitter, από την αναγκαστική υπογραφή του facebook. Απαλλαγμένοι από κάθε σύμβαση, οι ελεύθεροι ανώνυμοι του twitter μπορούν να πουν ο,τι νιώθουν και σκέφτονται, και όχι ότι επιτάσσει η ζωή τους. Μπορούν, δεν σημαίνει ότι θα το κάνουν: Μπορούν σημαίνει ότι θα έχουν την ευκαιρία να το κάνουν, και αν το κάνουν εγώ θα έχω ανταλλάξει γνώση και ιδέες με κάποιον που δεν θα μιλούσε τόσο ελεύθερα στην υπογεγραμμένη περσόνα της αληθινής του ζωής.

Και αυτό είναι υπέροχο, θαυμάσιο.

Θέλω τις ιδέες σας, θέλω τις σκέψεις σας, θέλω τα όνειρα ή τους εφιάλτες σας. Θέλω να τα αντιπαραβάλω με τα δικά μου όνειρα, και τις δικές μου ελπίδες. Θέλω να σας ρωτήσω αν έχω δίκιο, και να απαντήσω αν με ρωτήσετε αν έχετε εσείς. Δεν θα προσβάλλω κανέναν, δεν θα προσπαθήσω να πιέσω κανέναν, δεν θα χρησιμοποιήσω τίποτα εναντίον σας:

Θα κάνω ο,τι μπορώ για να σας ακούσω τι έχετε να πείτε, όποιοι και αν είστε, και να σας κρίνω γι’ αυτά που λέτε – και μόνο.

Δεν θα κάνω παρέα με όλους, δεν θα μιλήσω με όλους, δεν θα ακούσω καν όλους: έχετε την δικτυακή σας συμπεριφορά ως το μοναδικό κριτήριο της επιλογής μου, αυτό θα χρησιμοποιήσω. Άλλους θα τους ακολουθήσω και θα συζητήσω σοβαρά μαζί τους, άλλους θα τους μπλοκάρω ή θα τους μιουτάρω, και άλλους θα περιμένω πρώτα να καταλάβω πως συμπεριφέρονται. Αλλά θα σας κρίνω μόνο δικτυακά – αδιαφορώ ποιος είστε πίσω από το nickname σας.

Αν κάποιοι καλύπτονται αναζητώντας ποιος είναι ο καθένας πίσω από τον λογαριασμό του, πως λέγεται, ποιον έχει πατέρα ή που εργάζεται και αν το κάνουν για να κατασκευάσουν βολικά θέσεις και προθέσεις ok, αν τους βολεύει – αλλά εγώ δεν θα το κάνω αυτό. Δεν το χρειάζομαι για να σκεφτώ μόνος μου αν αυτό που γράφτηκε στο όποιο tweet, τελικά, είναι σωστό ή όχι.

Έχω γνωρίσει κόσμο που έγραφε αντίθετα από την δουλειά του, αντίθετα από το αφεντικό του, αντίθετα από την θέση του στην κοινωνία. Έμαθα λοιπόν να ακούω και να κρίνω τι λένε, όχι ποιοι το λένε. Και να κρίνω από αυτό αποκλειστικά, και από τίποτα άλλο.

~

Συνήθως κλείνω με ένα «δεν ξέρω αν έχω δίκιο, έτσι νομίζω εγώ» – μα όχι σήμερα. Η θέση μου είναι η δική μου θέση, είναι ο τρόπος που επέλεξα να χρησιμοποιήσω και να ζήσω το διαδίκτυο. Άλλοι ίσως θέλουν απλώς να επιβεβαιωθούν – θαυμάσια. Άλλοι ίσως θέλουν μόνο να ακούσουν – υπέροχα. Άλλοι θέλουν να επιβάλλουν την σκέψη τους – ας το προσπαθήσουν.

Δεν υπάρχει λάθος και σωστός τρόπος, δίκαιος και άδικος. Όσο αυτός που έκλαιγε επειδή κάποιος έβριζε τον νεκρό πια φίλο του πριν ακόμα κηδευτεί δεν μπορεί να ορίσει το διαδίκτυο – άλλο τόσο δεν μπορεί και ο αδίστακτος που χρησιμοποιούσε τον θάνατό και την ζωή του ακήδευτου ακόμα twitterα για κομματικά οφέλη:

Ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσει ο καθένας από μας, είναι αδιάφορος από τον τρόπο που επιλέγει ο διπλανός μας να το κάνει.

Εγώ, έτσι επέλεξα:

Μου είναι αδιάφορο ποιοι είστε: Βάλτε το άβαταρ και το ψευδώνυμό σας και ελάτε να συζητήσουμε τις ιδέες, τις σκέψεις και τα όνειρά σας.

Έτσι κι αλλιώς αυτές ίσως επιβιώσουν άλλωστε περισσότερο από μας, τελικά…

Τα ειλικρινή και θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια, στους φίλους και τους αγαπημένους του @Galaxyarchis για την απώλειά τους.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.