Συγκεντρώνω εδώ μία σκέψη που μοιράστηκα στο twitter. Αφορμή, μία offline συζήτηση για τις αντιδράσεις της κυβέρνησης – και τους δικούς μου, ομολογώ, κοινωνικους αυτοματισμούς – μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη κουβέντα εδω.

Για το θέμα των υποκλοπών λοιπόν γράφουν ήδη μακροσκελή ρεπορτάζ, *επώνυμα*, με υπογραφές η εφημερίδες Ντοκουμέντο, Τα Νέα, Το Βήμα, Καθημερινή, Δημοκρατία, Εφημερίδα των Συντακτών, το inside story, το Reporters United μεταξύ άλλων, όλα διαφορετικής γραμμής μεταξύ τους..

Το μόνο όμως, το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

Δεκάδες άρθρα, απόψεις, αποκαλύψεις, εδώ και μήνες, δεκάδες υπογραφές, δεκάδες λεπτομέρειες, στοιχεία, ανησυχητικές διαπιστώσεις, αλληλοτεκμηριώσεις…

…Το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

Και όλα αυτά, όχι από τους μηχανισμούς μόνο, ανώνυμους και επώνυμους, που διευκολύντονται από μία τέτοια κατάσταση παρακολουθήσεων, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο – αλλά κυρίως, και αυτό που είναι το πιο τρομακτικό, ακόμα και επίσημα, από την ίδια την κυβέρνησή μας:

Το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

~

Είναι τρομερά εύκολο και η ίδια η απόγνωση άλλωστε μας οδηγεί εκεί, να πούμε «Όχι, δεν τον πιστεύουμε. Απαντήστε τότε λοιπόν κι εσείς στους υπόλοιπους, στο Βήμα, στα Νέα, στην Καθημερινή, στο Inside story, στην Εφημερίδα των Συντακτών».

Είναι εύκολο, είναι λογικό – αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ προβληματικό.

Γιατί συμμετέχουμε -εκούσια ή ακούσια- σε μία ακύρωση που, όπως δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχει λόγος να αποδεχθούμε.

Τι πάει να πει «όχι» όταν όλα (όλα!) τα άλλα ρεπορτάζ, ταυτόχρονα, κινούνται στις ίδιες αποκαλύψεις; Γιατί «Όχι» αλλά «Απαντήστε στους άλλους» – που λένε όμως ακριβώς τα ίδια;

Δεν έχω, και δεν πρόκειται – ελπίζω- να θεοποιήσω ποτέ κανέναν – πολύ περισσότερο, στον χώρο της δημοσιογραφίας. Όλοι κρίνονται. Όλοι. Μ’ αυτά που γράφουν, μ’ αυτά που δεν γράφουν, με τον τρόπο που τα γράφουν – όλα. Αλλά θέλει προσπάθεια να μην την πατήσω και γω, και να ακυρώσω ένα έργο, συμβαδίζοντας σχεδόν εκβιαζόμενος να συμμετέχω σε μία (ακόμα) δολοφονία χαρακτήρα, ενόσω όλοι οι υπόλοιποι στην δημοσιογραφία ποιούν την νήσσαν – μέχρι να τους αφορά κι αυτούς κάποια στιγμή (βλεπε Παπαχελάς).

«Όχι, απαντήστε στους άλλους»; Γιατί; Όλοι τα ίδια λένε. Γιατί;

Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει αποφασίσει να λειτουργήσει με κάποια παβλοφικά ένστικτα που φαίνονται να απευθύνονται αποκλειστικά στο κοινό της -μα, σας διαβεβαιώ, μας μολύνουν εξίσου όλους.

Γιατί αύριο,αν «όλα πάνε καλά», ελπίζουν να μείνει μόνο το Ντοκουμέντο κι η Εφημερίδα των Συντακτών να τα γράφουν, μόνο οι Reporters United και το Inside Story να ψάχνουν, μόνο ο
Θανάσης Κουκάκης να φωνάζει.

Και τότε, που θα έχουμε πει εμείς «όχι, δεν τους πιστεύουμε, απαντήστε στους άλλους», αν, αν τελικά κάποια στιγμή δεν έχουν μείνει άλλοι, θα μείνουμε ακούγοντας το υποτιμητικό

«…πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

και όλα θα τελειώσουν εκεί, όπως άρχισαν.

~

Διαβάστε επίσης μία παλαιότερη σκέψη μου: Όταν θα κλείσουν τα τηλέφωνα