Είναι ενδιαφέρον πως μία κουβέντα ξεκινάει μία σκέψη.
O Just στο προηγούμενο ποστ αναρωτιέται: «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!» και ο PsyxiatroZ «τσιμπάει» και τον βαζει σε σκέψεις: «Τέλος, δεν γνωρίζω αν ο JustAnothaGoneOff ήθελε να σχολιάσει σε άλλο ποστ, το σίγουρο είναι ότι τα λόγια του με προβλημάτισαν κάπως, και όπως ανέφερα και πιο πάνω, περιμένω να διαβάσω την δικιά σου άποψη.»
Δεν αμφιβάλλω οτι ο Just είχε σκοπό να ακούσει την άποψή μου σχετικά με αυτό που έγραψα για την περι blogger διαβόητη υπόθεση video1. Δεν είχα κάνει σχετικό post, συνεπως μου χτύπησε την πόρτα στο πρώτο διαθέσιμο post – και καλά έκανε.
Κύριοι, αποφεύγω να πάρω θέση.
Αν είχα άποψη, θα την έλεγα – αλλά δεν είμαι τόσο έξυπνος, ώστε να τεκμηριώσω μία απο τις δύο θέσεις. Επίσης, έχω αποφύγει συνειδητά να κατακρίνω άλλους blogger – όχι για να τα έχω καλά με όλους, αλλά γιατί, μέχρι τώρα, με πάνω απο δύο χρόνια σχεδόν καθημερινό bloggάρισμα, δεν αλλάζω ρούπι απο την γραμμή που πιστά τηρώ:
Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.
Αυτό είναι το blog για μένα. Έχουν γράψει άλλοι οτι λέω μαλακίες, οτι είμαι ανόητος, με έχουν πει δειλό, με έχουν αγνοήσει – και πολύ καλά έκαναν, είτε το πίστευαν, είτε απλώς μάζευαν αναγνώσεις τον καιρό που είμασταν λίγοι2.
Που ξέρω εγώ ποιος έχει δίκιο; Αν έχω άποψη την λέω, αν δεν έχω σκάω – και αν με ενδιαφέρει το ψάχνω, αλλιώς, και να με συμπαθάτε, στ’ αρχίδια μου.
Σε ξένον αχυρώνα, άχυρα δεν χωρίζω.
Στο blog του e-lawyer έγραψα μία μικρή απορία – καθώς σκέφτηκα οτι μπορεί εκεί να βρίσκεται η λύση. Έγραψα δηλαδή οτι το πρόβλημα μπορεί να μην είναι η δημοσιοποίηση αλλά η καταγραφή.
Μέχρι και την τελευταία φορά που κοίταξα, ουσιαστικά δεν συμφώνησε κανείς. Άρα, το ερώτημα ήταν άστοχο, και ως τέτοιο κακώς κατανάλωσε τα pixel που του αναλογούσαν.
Πάμε για άλλα.
~
Ιστορικό, παρόλα αυτά, μένει το ερώτημα «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!»
Άποψή μου; δεν κάνει κανείς κουμάντο στην blogoσφαιρα. Ούτε οι ακριβοί μας bloggers, ούτε οι συγγραφείς μας, ούτε οι ερωτευμένες νεανίδες, ούτε τα μαλακισμένα (σαν και μένα) ούτε τα πουρά, ούτε οι παλιοί, ούτε οι καινούργιοι, ούτε οι «οργανωμένοι», ούτε οι αυτόνομοι, ούτε οι εμνευσμένοι, ούτε οι άσχετοι, ούτε οι καλοί, ούτε οι κακοί.
Έχω την αίσθηση οτι υπάρχουν συμπάθειες – αλλά ουδέποτε μπήκα στην λογική του μονοπωλίου. Αν ο Δήμου, για παράδειγμα, με τόσους επισκέπτες, πρότεινε κάποιον που δεν του άξίζει να προταθεί, θα τον διαβάζανε μία, δύο, μετά θα τον ξεχνάγανε.
Η δημοκρατία του bloggin έχει κύριως μία βάση: ο χρόνος του αναγνώστη είναι πολύτιμος.
Ο χρόνος να σε διαβάσει, να σε καταλάβει, να σε θυμηθεί, να σε προτιμήσει, να σε προτείνει, να σε υπερασπιστεί, να σου απαντήσει.
Αδιαφορώ αν μ’αρέσουν εμένα ή όχι τα γραπτά του κάθε blogger. Δεν θα αναφέρω ποτέ αν η άποψη της lilli’s δεν μου κάνει, γιατι πολύ απλά, δεν-την-ενδιαφέρει. Αν την ενδιαφέρει, θα με ρωτήσει.
Ούτε και τους επισκέπτες μου, που -και δεν γλύφω κώλους τώρα, με ξέρετε- τους πάω.
Ακόμα και όταν ένα ανάλαφρο post (όπως είναι για την Τουμασάτου) παίρνει πολλαπλάσια κόμμεντς, απο το «Χριστός Βασκριές«, ένα πόστ που έγραψα έζησα σχεδόν συγκινημένος.
Εγώ, δεν γράφω για σας, γράφω για μένα – και θα το ματαξανάγραφα, ακόμα και αν έπαιρνα μηδέν κόμμεντ.
Γιατί; Γιατί τούτο το ημερολόγιο, ασχολείται με μένα, και όχι με οτιδήποτε άλλο. Αν η λίλλη πιστεύει οτι έχει δίκιο, κανει θαυμάσια που το λέει. Αν οι nylon λένε έμεις έχουμε δίκιο, καλά κάνουν και το λένε.
Και Αν είχα και εγώ άποψη, καλά θα έκανα αν θα την έλεγα.
Αλλά κανείς (κα-νεις) δεν έχει επηρεάσει ποτέ τον χώρο μου. Άρα, κανείς δεν κάνει κουμάντο. Θα μπορούσε, αν ήμουν για παράδειγμα στον blogger, και ο τύπος που το έχει δεν γούσταρε τα γραπτά μου. Και με έκλεινε.
Πληρώνω domain και χώρο ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να με κλείσει. Συνεπώς, ουδείς μπορεί να κάνει κουμάντο. Μπορεί να λέει την άποψή του – ίδια (σε ειδικό βάρος) βαρύτητα έχει η γνώμη της Lilli’s της DiS, του αραχτού, του βαρόμετρου, του Δήμου, των nylon, του Vrypan, του Just και του PsyxiatroZ.
Τα ίδια Pixel κοστίζουμε όλοι.
Αν κάποιοι μοιάζουν «ποιο μεγάλοι» είναι γιατί εσείς (οι εν δυνάμει αναγνώστες) τους δίνετε την ψευδαίσθηση οτι είναι τέτοιοι.
Αλλά, για μένα, πρόκειται για ψευδαίσθηση, γιατί δεν έχω σχέση εξάρτησης απο τους αναγνώστες μου – συνεπώς δεν με ανεβάζουν ή κατεβάζουν.
Εγώ, για πάρτη μου γράφω, και μετά για σένα, που διαβάζεις. 🙂
Υ.Γ. Psyxiatre, για το δεύτερο θέμα που αναφέρεις: όλα τα post είναι παιδιά μου. Μακάρι να είχα το υλικό (το ζουμί, την έμπνευση) να γράφω πάντα έτσι – αλλά και η πλάκα, μέρος του χαρακτήρα μου. Αφού δεν μπορώ να είμαι πάντα βαθύς, απολαμβάνω να είμαι συχνά και ρηχός 🙂
- Για τους μη-μυημένους: Στο bloggoπάρτυ η ομάδα του nylon τράβηξε βίντεο απο τους παρεβρισκόμενους. Το ανέβασε στο blog. η Λίλλη ζήτησε να κατέβει το κομμάτι που έχει το πρόσωπό της. Οι naylon κατέβασαν όλο το βίντεο – αλλά μετά το ξανασκέφτηκαν και το ξαναανέβασαν. Εκτοτε, μία τεράστια κουβέντα περί προσωπικών δεδομένων έχει ξεκινήσει. [↩]
- Τον παλιό καλό καιρό… [↩]
αδιάφορος και
άνετος.
Loading...
Πολύ δροσερό κείμενο, σε μια ταραγμένη μπλογκο-εποχή.
Σχεδόν περιγράφεις το πώς ξεκίνησα να γράφω, και το πώς (ευτυχώς για το μπλογκ μου) συνεχίζω ξανά.
Μετά πάντως από ένα διάλειμμα που το συνολικό σκηνικό με προβλημάτισε περισσότερο από όσο άξιζε – και δεν το λέω απαξιωτικά το «αξίζει» , αλλά είναι ότι δεν έχει λογική.. μέσα σε τόσα μπλογκς το πιο εύκολο είναι να βρεις κάποια που σε εκνευρίζουν, που σε στενοχωρούν κ.ο.κ.
Οπότε μένει ή να κολλάς σε αυτά, ή να ασχολεισαι με ό,τι σε ευχαριστεί.
Ιδού και η δημοκρατία του vrypan. Όσοι ποστάρουν, κρίνονται μόνο απο τον λόγο τους. (Διαφωνώ με τα διαφορετικά μεγέθη γραμματοσειρών, αλλά έχουν την σημασία τους, οπότε δεν το συνεχίζω).
Είναι πράγματι ταραγμένη η εποχή, σαν κάθε έφηβο παιδί που διαμαρτύρεται, γκρινιάζει, θυμώνει, έχει εγωϊσμους και μικρά κόμπλεξ. Απο αυτά θα φανεί και τι θα αποκομίσει μεγαλώνοντας.
Χαίρομαι που διαβάζω οτι και συ μπλογκάρεις με τα ίδια πρότυπα (ή έστω με την ίδια λογική).
Αν γράφουμε για πάρτη μας, τελικά, δεν θα κριθούμε απο κανέναν. Έχω μία διαίσθηση οτι αυτό ακριβώς είναι το blogging.
Ανησυχώ ξαναδιαβάζοντας το μήπως άφησα την εντύπωση ότι μέμφομαι – με κάποιον τρόπο τους Just και PsyxiatroZ για τα σχόλιά τους: τους ευχαριστώ, αμφότερους, γιατί τέτοιες σκέψεις με κάνουν να σκέφτομαι και εγώ. Και φυσικά, να αναπροσαρμόζομαι.
Πολύ καλά έκαναν και ρωτήσανε, καθαρή και η ερώτησή τους.
Και φυσικά, γουστάρω να ακούω τους αναγνώστες να με ρωτάνε 🙂
🙂 totally get you!
Αρκούδε, έθεσες πολύ εύστοχα κάποια ζητήματα που με προβληματίζουν τον τελευταίο καιρό, το θέμα του βίντεο είναι μόνο μια παρωνυχίδα, όμως στάθηκε μια πρώτης τάξης αφορμή να αναλογιστώ μερικά πράγματα.
Αναρωτιέμαι το πως τελικά αντιλαμβάνονται κάποιοι το blogging. Το Monitor πλέον βρίθει από δημοσιεύσεις που η μία κονταροχτυπιέται με την άλλη, και λέω εγώ από μέσα μου «μα γαμώτο, πάλι στις μαλακίες του τσατ έπεσα;»
Το παραπάνω ερώτημα δεν είναι τόσο ρητορικό όσο δείχνει. Βλέπω μπλόγκερς που προφανώς σε μια άλλη διαδικτυακή ζωή ήταν operators στα τσατ και admins σε φόρουμ – ή ήθελαν να είναι αλλά δεν τα κατάφεραν – κι εξακολουθούν να φέρονται ως έτσι στα μπλογκς, μου δίνουν την εντύπωση πως στους τίτλους των μπλογκς τους ξεχάσανε να βάλουν μια δίεση ως πρώτο σύμβολο.
Κι ενώ το μπλογκ είναι όλα όσα λέει η Wiki [http://en.wikipedia.org/wiki/Blog] κι ακόμη περισσότερα, κάποιοι ενεργούν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, από μέσα το ίντερνετ, γράφουν για το ίντερνετ και τους εαυτούς τους για να τρώγονται. Η άποψη που παραθέτω ίσως αμφισβητηθεί σφόδρα, μα όταν σχετικά πρόσφατα αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου μπλογκ, το έκανα για να μιλήσω για κάποια πράγματα ΕΞΩ από το διαδίκτυο και χωρίς να έχω κανέναν για μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι μου. Πόσο μάλλον και νταβατζή.
Στο κάτω κάτω της γραφής, ο χρήστης που διατηρεί ένα μπλογκ μπορεί κι έχει την απεριόριστη δυνατότητα να γράφει για τον εαυτό του, για τα ωραία πράματα στη ζωή, για αυτά που τον θυμώνουν, να δημιουργεί και να σχολιάζει. Αλλά το να συμπεριφέρεται ως τσατόβιος στα μπλογκς… ε παρατράβηξε πια. Και δυστυχώς πολλοί είναι που ακολουθούν αυτή τη γραμμή εσχάτως.
Παίρνω παράδειγμα από σένα Αρκούδε: παρατηρώ την αταλάντευτη γραμμή που κρατάς τόσο καιρό στο μπλογκ σου κι αναρωτιέμαι «μα αυτός ο άνθρωπος δεν βγαίνει ποτέ από τα ρούχα του με αυτά που συμβαίνουν στο ίντερνετ;» Τελικά, μου απάντησες στο παραπάνω ποστ σου: «Τα ίδια Pixel κοστίζουμε όλοι». Μεγάλη αλήθεια αυτή.
ΥΓ Μετάνιωσα που έγραψα ποστ σχετικό με το μπλογκοπάρτυ κι ακόμη περισσότερο επειδή αναθεώρησα κάποιες απόψεις μου από τότε. Επειδή απογοητεύτηκα όταν εχτές, μπαίνοντας στα δημοφιλή άρθρα του Monitor, είδα ακριβώς αυτό το ποστ μου σε καλή θέση. Προτιμούσα να ήταν οποιοδήποτε άλλο ή και κανένα, αλλά όχι αυτό. Καλά να πάθω, τώρα είναι αργά για να το σβήσω.
Δεν είναι chat το blog. Είναι chat το blog. Δεν είναι για το δίκτυο το blog. Είναι για το δίκτυο το blog. Δεν είναι δημόσιο το blog. Είναι δημόσιο το blog. Δεν είναι ιδιωτικό το blog. Είναι ιδιωτικό το blog.
Το blog είναι ότι θέλει αυτό να είναι, ήταν ότι ήθελε αυτό να είναι, και θα γίνει ότι θέλει αυτό να γίνει.
Σου υπόσχομαι οτι θα γίνει ότι θέλει αυτό να γίνει.
Μία παρατήρηση στα καλά γραφόμενά σου: Το blog μπορεί να γίνει ότι θέλει, αλλά δεν θα με κάνει οτι θέλει.
Αν είναι να ζήσω σαν ερημήτης, με τα δικά μου pixel παρέα, θα το κάνω – με χαρά.
Άρα, το blog δεν υπάρχει. Είμαστε εμείς.
Κοίτα γύρω σου: Δεν έχει τσάτσους; Δεν έχει κομπλεξικούς; Δεν έχει ανθρώπους που ζουν για να τσακώνονται; μισαλλόδοξους; Δεν έχει ποιητές, δεν έχει ζωγράφους, δεν έχει ονειρευτές; Κακομοίρηδες, αστείους, χαρούμενους και λυπημένους;
Αν εμείς είναι το blog, τότε μην ξαφνιάζεσαι.
Συνέχισε να γράφεις, και κάνε παρέα μόνο αυτούς που γουστάρεις.
Φίλε, δεν υπάρχει blog.
Σε βρίσκω απόλυτα σωστό. «Διαδικτυακό ημερολόγιο» είναι το blog. Καθένας το γράφει πρώτα για την πάρτη του και μετά για τους αναγνώστες του. Άσχετα αν θα σχολιάσουν ή όχι… (γνώμη μου. Πάντως άν σχολίαζα σε κάθε ποστ σου που μου άρεσε θα σε είχα φλομώσει!).
Όσο για το μόνιτορ… προσωπικά το κοιτάζω μόνο όταν σκυλοβαριέμαι και αυτό μηηηηήπως και βρω κάποιο καλό blog που μου έχει διαφύγει. Γενικά έχω bookmarked 6-7 blogs και αυτά διαβάζω σχεδόν καθημερινά. Αδιαφορώ για τη «blogόσφαιρα».
Α! for the record, δεν έχω ανοίξει ακόμη δικό μου blog, γιατί νιώθω οτι δεν έχω κάτι αξιόλογο να πώ. Με 2 λόγια, θα φτιάξω blog, όταν έχω να γράψω κάτι που εγώ πρώτα απ’όλα θα διάβαζα…
Lyke, περιμένω να διαβάσω και δικά σου γραφόμενα.
Πάντως, ένας απο τους λόγους που δεν έχω προτεινόμενους blogger στο πλάι είναι γιατί δεν μ’ αρέσουν πάντα τα γραφόμενά τους. Ετσι, σταμάτησα να κάνω μαζικά (είχα καμιά δεκαπενταριά επιλογές) και αφήνομαι στα χέρια τους monitor, που κρατάει το άρθρο – όχι τον blogger. Κράτησα φυσικά αρκετούς που τους διαβάζω σταθερά, αλλά η κύρια ενημέρωσή μου έρχεται απο εκεί.
Νομίζω οτι είναι πιο δίκαιο έτσι. Μπορεί και να κάνω λάθος.
Οταν και αν γίνεις blogger πάντως, όσο ιδεαλιστής και να είσαι θα πληγωθείς (στο λέω απο τώρα) βλέποντας αγαπημένα σου ποστ με ένα-δύο κόμμεντ.
Εγώ πάντως, ακόμα και τώρα, καμιά φορά στεναχωριέμαι λιγάκι.
Είναι σαν το χειροκρότημα της σκηνής, θα δεις.
.
μια ερώτηση μόνο, σε όσα πολύ ωραία γράφεις.
Λες ότι δεν θα αναφέρεις ποτέ αν η άποψη της Λίλης δεν σου κάνει, γιατί δεν την ενδιαφέρει, και ότι αν την ενδιέφερε θα σε ρωτούσε.
πώς το εννοείς αυτό; ας πούμε αν (λέμε αν) έμπαινες στο μπλογκ της και διάβαζες κάτι για σένα απαίσιο, πχ αν ήσουν ευαισθητοποιημένος σε θέματα περιβάλλοντος και έμπαινες και διάβαζες ότι η λίλη τρελαίνεται να αγοράζει πετρέλαιο και να το ρίχνει στη θάλασσα, δεν θα ήθελες να πεις την άποψή σου επ’ αυτού, ακόμα και αν δεν στην ζητούσε κανείς, ακόμα και αν δεν ενδιέφερε τον άμεσα ενδιαφερόμενο; το παράδειγμά μου είναι επίτηδες ακραίο, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αλλά ελπίζω να έγινε κατανοητό το νόημα.
και κάτι άλλο, αν την κάθε Λίλη δεν την ενδιεφέρει η άποψη του κάθε Αρκούδου, υπό συνθήκες βέβαια, τότε γιατί να δημοσιοποιεί τις σκέψεις της; γιατί να μην γράψει εκτός δικτύου, αν όχι γιατί επιδιώκει την αλληλεπίδραση.
μπορεί να παρεξήγησα κάτι..
Σωστή ερώτηση: αναφέρομαι στο blog μου.
Διαφωνείς με αυτά που λέω; Κάνεις ένα κόμμεντ, και μου το λες. Αυτή είναι ο δημόσιος λόγος σου. Αφού καταθέτω μία θέση (και όλοι οι blogger, πάντα, ότι και να πουν καταθέτουν μία θέση άξια σχολιασμού), και έχω ανοιχτά τα σχόλιά μου, είσαι ευπρόσδεκτος.
Αλλά στο blog μου, που είναι ο ιδιωτικός μου λόγος, δεν θα σχολιάσω αρνητικά την λίλλη (ή τους nylon) – εκτός και αν η διαφωνία μου είναι θέμα αρχής, και όχι προσωπική.
Αυτή λοιπόν η διαφορά. Άλλος ο ιδιωτικός μου λόγος, και άλλος ο δημόσιος. Η δυνατότητα σχολιασμού που δίνει ο κάθε blogger, ανα περίσταση, είναι η chat μορφή του blog. Αλλά, κατ’ εμέ (και όχι απαραίτητα σωστό, απλώς εμένα μου κάνει έτσι) το ποστ, στο δικό μου το blog, είναι off-limits για τέτοιες κόντρες.
Και έτσι όμως να γίνεται, πάλι μου κάνει. Μόνο που δεν το κάνω εγώ. Γιατί, όπως είπαμε, για μένα βασική αρχή είναι οτι στο blog του ο καθείς, γράφει ότι θέλει.
Ωραία ερώτηση, για αποφυγή παρεξηγήσεων.
κατάλαβα τι λες, και συμφωνώ κιόλας.
κατά τη γνώμη μου είναι πιο έντιμο να γίνεται έτσι, υπό την εξής έννοια: αν γράψεις κάτι ως σχόλιο στο μπλογκ του άλλου, αυτός θα το δει σίγουρα και θα σου απαντήσει αν θέλει όπως κρίνει, ενώ αν γράψεις κάτι στο δικό σου μπλογκ ενδεχομένως να μην το δει και να μην έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί τις απόψεις του.
Kαμμιά φορά η έλλειψη commend μπορεί να σημαίνει ότι παραήταν σωστό και χωρίς περιθώρια σχολιασμού το κείμενο. Ακόμα, μπορεί να φέρνει σε δύσκολη θέση κάποιον που δεν ξέρει πως να το χειριστεί το θέμα. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να ήθελε να σχολιάσει το Χριστός Βοσκρέτσε και να μην ήξερε τι να πεί. Άλλωστε πόσοι έχουν παρόμοια εμπειρία σήμερα, σαν αυτή τη δική σου; (Εγώ εξαιρούμαι, έλειπα! 😉 )
Η αλήθεια είναι ότι βλέπεις σχόλια εκεί που δεν τα περιμένεις και αλλού που έχεις προσδοκίες, ούτε οι «θαμώνες»!
-Όπως και να έχει το blog-ειν αξίζει όταν το κάνεις, γιατί σε εκφράζει!
-Επίσης αν μπορέσουμε οι bloggers να ενεργούμε σε ορισμένα θέματα συλλογικά, όπως αυτό π.χ. του φθηνού ιντερνετ ή της ΕΡΤ που θίγεται τώρα (ή του κήπου -το χαβά μου εγώ-της Ριζάρη), τότε αξίζει και η «σύμπλευση»!
-Καλό μήνα σε φιλώ
ΟΚ, το καταλαβαίνω αυτό. Θα προσπαθήσω απο εδώ και στο εξής να κάνω τα απαραίτητα σχόλια, ακόμη κι αν δεν έχω κάτι ουσιαστικό να πώ, έτσι για το «μπράβο». Είμαι πιό κοντά στη λογική του forum, που τα posts του στύλ «μπράβο!», «ωραίος!», «καλό!» απλά πιάνουν χώρο και όταν μαζευτούν εκνευρίζουν τον αναγνώστη…
Όσο για τα γραφόμενα μου, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Όπως προείπα, θα γίνει όταν θα έχω κάτι ουσιαστικό να πώ, κάτι που να μπορεί να σταθεί δίπλα στα δικά σου post χωρίς να ντρέπεται!
Λοιπόν, τελικά αυτό το ποστ το είχα βάλει στο favorites και ήταν καλή κίνηση, για να ξανάρχομαι να το διαβάζω στις ..δύσκολες εποχές που ζούμε 😀
Αυτό με τα σχόλια το έχω νιώσει κι εγώ αρκετές φορές, ειδικά όταν έχω γράψει για θέματα που σήμαιναν κάτι παραπάνω για μένα..αλλά εκεί είναι που προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου ακριβώς ότι το ξεκίνησα για μένα.
Κι είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσω να γράφω ανεπηρέαστα.
Γιατί όταν έστησα το μπλογκ είχα κάτι στο μυαλό μου. Και δεν θέλω να αφήσω την οποιαδήποτε κατάσταση/ατμόσφαιρα κλπ να με «παρασύρει» , μακρυά από αυτό που ήθελα!
Μια χαρά τα γράφεις και τα περιγράφεις τα του blogging. Άψογος.
πριν λίγο σε ανακάλυψα. τώρα που έκλεισε το μόνιτορ ψάχνω τα links άλλων και χαίρομαι που τελικά κάποιοι βάζουν links.
«Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.»
«ο χρόνος του αναγνώστη είναι πολύτιμος.»
«Εγώ, δεν γράφω για σας, γράφω για μένα – και θα το ματαξανάγραφα, ακόμα και αν έπαιρνα μηδέν κόμμεντ.»
«Αλλά στο blog μου, που είναι ο ιδιωτικός μου λόγος, δεν θα σχολιάσω αρνητικά την λίλλη (ή τους nylon) – εκτός και αν η διαφωνία μου είναι θέμα αρχής, και όχι προσωπική.»
Aυτά που έκανα copy paste εδώ και γενικά αυτά που λες με καλύπτουν απόλυτα. Ακόμα και αυτό που λες ότι καμιά φορά όντως θες να βλέπεις κανά comment. Γιατί όλοι έτσι είμαστε.