Ενδιαφέρουσα ιστορία οικονομικής πολιτικής.
Συνάδελφος και φίλος, παραιτείται απο την δουλειά που εργαζόνταν εδώ και πολλά χρόνια σε εταιρία (ας την πουμε «Βάση»), καθώς εδώ και 6-7 χρόνια δεν έχει δει αύξηση της προκοπής.
Τελευταίος μισθός, περι τα χίλια ευρώ.
Πάει σκλάβος(*) σε μία δεύτερη εταιρεία, που του προσφέρει αρχικό μισθό χίλια πεντακόσια ευρώ, με προοπτικές αναβάθμισης.
(*) Όπου σκλάβος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι το καινούργιο φρούτο (που ψηφίστηκε επι Νέας Δημοκρατίας) που επιτρέπει σε μία εταιρεία να πληρώνει έναν υπάλληλο και να τον επινοικιάζει σε άλλη, τρίτη εταιρεία. Ο δε υπάλληλος είναι σκλάβος, διότι δεν απολαμβάνει τις παροχές της τρίτης εταιρείας, όπως για παράδειγμα αν η τρίτη εταιρεία είναι δημόσιο. Σκλάβος διότι η εταιρία του κερδίζει περισσότερα απο εκείνον ως ενοίκιο, και συνεπώς, αφού εκμεταλλεύεται την ανεργία που δεν του επέτρεπε να βρει δουλειά, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να την δημιουργεί κιόλας.
Συνεχίζω στο υπέροχο κόσμο της οικονομικής πολιτικής.
Ο συνάδελφος λοιπόν, δουλεύει για λογαριασμό της δεύτερης εταιρίας, στην τρίτη εταιρεία.
Μάνατζερ της εταιρείας στην οποία δούλευε παλιά (και που λόγω οργάνωσης, αγνοούσε παντελώς την υπάρξή του – την ονομάσαμε «Βάση» στο παράδειγμά μας), πηγαίνει στην τρίτη εταιρία, ζητώντας έργο.
Η τρίτη εταιρεία, ζητά απο τον συνάδελφό μου να το παραδώσει.
Αρα:
Η εταιρεία «βάση» πληρώνει έναν μάνατζερ, με πολλαπλάσια (και όταν λέμε πολλαπλάσια, εννοούμε πολλαπλάσια, έτσι;) λεφτά απο ότι έναν απλό υπάλληλο, τον οποίο τον εξαναγκάζει σε παραίτηση, και προτιμά να πληρώσει α) τον ίδιο υπάλληλο (με τις ίδιες γνώσεις και δυνατότητες) τα χίλια πεντακόσια ευρώ μισθό, ΣΥΝ το κέρδος της δεύτερης εταιρείας, ΣΥΝ το κέρδος της πρώτης.
Αν δηλαδή έδινε στον υπάλληλο 1.000 ευρώ, τόσο θα κόστιζε η δουλειά παλιά.
Αλλά τώρα κοστίζει: 1.500 ευρώ ο υπάλληλος, συν το κέρδος της δεύτερης εταιρείας (ας πούμε άλλα τόσα, έχει και αυτή μανατζέρ να θρέψει – σε κουβέντα που έκανα με γνώστη των εταιριών, το outsourcing όπως λέγεται τώρα τελευταία η σκλαβιά έχει έναν κανόνα, που λέει: ο μισθός του υπαλλήλου επι τρία – ) συν το κέρδος της τρίτης εταιρείας.
Απλή – οικονομική – διαχείριση.
Δύο στοιχεία: Ο υπάλληλος έχει φύγει εδώ και δύο εβδομάδες. Η πρώτη εταιρεία (που δίνει την δουλειά) και η τρίτη (που την αναλαμβάνει τελικά) είναι και οι δύο εισηγμένες στο χρηματιστήριο.
απορημένος και
μπερδεμένος και
κακός.
Loading...
Πιθανές διαφορές που *ΙΣΩΣ* να έχουν σχέση:
1. 14 μισθοί vs. όσοι μισθοί χρειάζονται για το έργο
2. το κόστος της «υποχρέωσης». δηλ. πόσο θα κοστίσει στην εταιρεία να διακόψει την σύμβαση το μόνιμου υπάλληλου αν δεν έχει π.χ. αρκετές δουλειές.
Ειδικά το 2 έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας ελέυθερος επαγγελματίας θα χρεώσει την ίδια δουλειά περισσότερο από τον υπάλληλο, γιατί αναλαμβάνει ο ίδιος το ρίσκο να μην έχει δουλειά τον άλλο μήνα. Επίσης, μπορεί μία εταιρεία να προτιμά να βγάζει λιγότερα λεφτά τώρα αλλά να ξέρει ότι όταν τελειώσει το Χ ή το Ψ έργο δεν θα αρχίσει να μπαίνει μέσα από μισθούς που δεν μπορεί να καλύψει, παρά να βγάζει περισσότερα τώρα αλλά να είναι αναγκασμένη αύριο να αναλάβει ένα έργο ακόμη και σε «τιμή κόστους» για να βγάλει τα τρέχοντα έξοδά της.
Μπορεί βέβαια το συγκεκριμένο παράδειγμα να είνα απλά ένας παραλογισμός, αλλά γενικά πρέπει να έχουμε υπόψη μας και τα παραπάνω.
—
my 2 eurocents.
Φυσικά, δεν λέω οτι είναι κανόνας, ούτε οτι έχουν όλοι αυτοκτονικές τάσεις….
…αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουν 🙂
Το παράδειγμα, επειδή τυχαίνει να γνωρίζω καλά και τις δύο εταιρίες που δούλεψε ο συνάδελφος, είναι πάντως χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης τους.
Και φυσικά, δεν μιλάμε για πρωτοφανές γεγονός: η πρώτη εταιρεία συνηθίζει να μην αξιοποιεί το προσωπικό της (όλοι αναλώσιμοι είμαστε, ένα πράγμα), και μετά να χρυσοπληρώνει έξω για τις δουλειές που μπορεί – αλλά δεν κάνει – εσωτερικά.
Λέω μόνο ένα περιστατικό – αλλά ξέρω δεκάδες… 🙂
Υποθέτω ότι η «Βάση» κερδίζει από το γεγονός ότι έχει λιγότερους υπαλήλους και δεν χρειάζεται να έχει εξειδικευμένο προσωπικό να «κάθεται» όταν δεν έχει να εκτελέσει αντίστοιχα projects.
Αυτό είναι η αταία. Αλλά η πολιτική αυτή είναι αντικοινωνική και μακροσκοπικά απλά ζημιώνει την κοινωνία η οποία έχει μεγαλύτερη σημασία από την εκάστοτε εταιρεία.
Και μένα μου κάνει εντύπωση.. Στην Αγγλία πάντως είναι πολύ συνηθισμένη αυτή η σχεση εργασίας. Και συμφέρει οικονομικά τον εργαζόμενο.
Οσοι ζυγίζουν τις δυνάμεις τους και βρίσκουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν στην ελεύθερη αγορά εργασίας, γίνονται ελεύθεροι επαγγελματίες, επωμιζόμενοι το ζήτημα της ασφάλειας.
Εκεί πέρα, βέβαια, ο ελεύθερος επαγγελματίας έχει πολλαπλάσια αμοιβή και χαίρει μεγάλης εκτίμησης για τις ικανόητές του.. όχι όπως σ’ εμάς που ουσιαστικά είναι ελεύθερος άνεργος!
Συμφωνώ για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Διαφωνώ όμως για τους «δανειζόμενους υπαλλήλους».
Η θέση μου είναι οτι πρόκειται για σκλαβιά, και οτι δεν λύνει – αντιθέτως μεγαλώνει- το πρόβλημα της ανεργίας.
Μια αναλογία που εξηγεί αυτή την πρακτική είναι τα πακέτα κινητής τηλεφωνίας(?). Δηλαδή στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με συνδρομητή (βάση) που έχει «σύνδεση», ενώ στην περίπτωση της υπενοικίασης έχει «κάρτα». Όσο κυνικό και αν ακούγεται, στην περίπτωση Α έχει χαμηλότερο κόστος ανα μονάδα άλλα έχει συμβολαική σχέση με την εταιρία παροχής, ενώ στην Β το κόστος της έλλειψης συμβολαικής σχέσης ενσωματώνεται στην τιμή μονάδας. Απλό; Ναι. Σωστό; Ίσως, όλοι φαίνονται να είναι ευχαριστημένοι. Μπορεί να κλιμακωθεί σαν φαινόμενο; Δύσκολο, γιατί στην συμβολαική τιμή περνάει και η προστιθέμενη αξία που αποκτά κάποιος αν έχει χρόνια σε μια εταιρία επί της ίδιας της εταιρίας. Το πρόβλημα; Συμπερασμα: Εδώ ακρίβηναν τα κινητά, οι σκλάβοι θα έμεναν στα ίδια?
Και αν η πρώτη εταιρία έχει αγοράσει τη δεύτερη?
(και το αντίστροφο)
Μιλάμε για ΑΕ…
Too many cowboys, too few indians! Με αυτά τα κόλπα δημιουργούν έξτρα θέσεις σε μάνατζερ, έξτρα ανασφάλεια και πίεση στους υπαλλήλους. Όσο για το λειτουργικό κόστος, ποιος νοιάζεται; Το μετακυλίουν στους ανυποψίαστους πελάτες τους. Κι έτσι καταντήσαμε μία ακριβή χώρα που παρέχει φτηνές υπηρεσίες… Κρίμα.
Από τα παραπάνω, εκτός και αν αγνοώ κάτι (πολύ πιθανόν αφού λόγο ηλικίας σε εργασιακά θέματα οι γνώσεις και πολύ περισσότερο η εμπειρία μου είναι περιορισμένες), φαίνεται ότι η Βάση ακολούθησε μία ζημιογόνα για αυτή πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα (επέλεξε το outsourcing ενώ τη συνέφερε να στραφεί στους δικούς της εργαζόμενους).
Δεν καταλαβαίνω όμως απο που προκύπτει η σκλαβιά. Στην περίπτωση αυτή η μόνη χαμένη είναι η Βάση. Ο εργαζόμενος και οι άλλες 2 εταιρίες επωφελήθηκαν. Δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι στον τριτογενή τομέα, που καλούνται συνήθως να εκτελούν εργο για τρίτες επιχειρήσεις είναι κατά την αποψή σου σκλάβοι; Πόσο διαφορετικό πραγματικά είναι αυτό απο το outsourcing; Και από τη στιγμή που το outsourcing, όταν χρησιμοποιείται σωστά, αυξάνει την αποδοτικότητα και τα κέρδη μιας επιχείρησης, δεν οδηγεί και σε ανάπτυξη και άρα περισότερες θέσεις εργασίας;