Πενήντα τριών ο ασθενής που κατέληξε σε ασθενοφόρο της συμπρωτεύουσας. Πατέρας δύο παιδιών.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν υπήρχαν στο ασθενοφόρο ειδικά πατς για τον απινιδωτή. Αξίας εκατό ευρώ.

Τόσο άξιζε η ζωή του; λιγότερα απο εκατό ευρώ;

Αυτά, θα τα έγραφα αν ήμουν εφημερίδα. Θα τα έλεγα αν ήμουν δημοσιογράφος. Θα τα αναπαρήγαγα αν ήμουν αντιπολίτευση.

Επειδή όμως, ούτε εφημερίδα είμαι, ούτε δημοσιογράφος, ούτε πολιτικός, θα σας πω τι σκέφτομαι:

Το «πενηντατριάχρονος» κάηκε με την «σαρανταπεντάχρονη» «τριανταπεντάχρονη» που εκβίαζε μία θέση στο δημόσιο και έκανε τον μισο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο να ψεύδεται ασύστολα. Όταν μάθουμε το όνομά του, ας πούμε «Ηλίας», θα έχει βάρος όσο και η Αμαλία. Ισχυρό, αλλά όχι με διάρκεια. Ενα και κάτι χρόνο μετά, και δεν έχει τίποτα περισσότερο στην συνείδησή μας απο ένα λινκ στην άκρη του blog μας. «Αυτος που πέθανε στο ασθενοφόρο» έχει την ίδια αξία μνήμης με τον νεαρό που έχασε το πόδι του: ανύπαρκτη.

Εχω μία άλλη ιδέα.

Να ονομάσουμε αυτόν τον άνθρωπο «ο πατέρας μου».

Κάθε φορά που αναφερόμαστε σ’ αυτόν, να τον λέμε ο πατέρας μου: «Ο πατέρας μου κατέληξε στο ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε.»

Είναι ενδιαφέρον σαν πείραμα. Ίσως για τον πατέρα μας να κατέβουμε στους δρόμους. Ίσως αν είναι ο πατέρας μας που πεθαίνει άδικα να αντιδράσουμε. Είναι απλό: είτε θα αντιδράσουμε γι αυτό, είτε -πια- δεν θα αντιδρούμε για τίποτα. Αν αντιδράσουμε γι’ αυτό, δεν θα σταματήσουμε. Ούτε στην παραίτηση του υπευθύνου, ούτε του βουλευτή, ούτε του υπουργού, ούτε του εκάστοτε πρωθυπουργού. Γιατι είναι ο δικός μας ο πατέρας. Γιατί είναι άδικο. Αν δεν αντιδράσουμε, να μην αντιδράσουμε για τίποτα. Ο πατέρας μας να πεθαίνει άδικα – οκ. Θα αράζουμε στον καναπέ μας και θα βλέπουμε το καινούργιο επεισόδιο του nip tuck, ή θα συζητάμε για το καινούργιο 3G iphone.

Ενας νεαρός έχασε το πόδι του πριν απο καιρό, γιατί δεν έγινε άμεσα η διακομιδή στο νοσοκομείο. Η Αμαλία πέθανε μόνο και μόνο γιατί (εκτός απο τα φακελάκια) αντιμετώπισε και την γραφειοκρατική και ιατρική δυστοκία. Τα χρήματα που κατατέθηκαν για τους πυρόπληκτους ή για την οικογένεια με πρόβλημα υγείας, και δεν δόθηκαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Ενας άνθρωπος έχασε την ζωή του γιατί δεν ήταν εξοπλισμένο σωστά το ασθενοφόρο.

Λαϊκίζω βάζοντας τα όλα στην ίδια μοίρα; προφανώς. Αλλά αφού δεν κάναμε (ή πετύχαμε) απολύτως τίποτα για μεμονωμένα όλα αυτά, ίσως κάνουμε κάτι, ίσως αντιδράσουμε συνολικά.

Ισως πάλι, αντιδράσουμε απλώς για τον πατέρα μας.

Διαβάστε το δυνατά:

«Ο πατέρας μου πέθανε σε ένα ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε. Και κανείς δεν πλήρωσε. Εχασα τον πατέρα μου, και κανείς δεν πλήρωσε.»

Αν αυτό δεν δημιουργήσει αντιδράσεις, τίποτα δεν θα δημιουργήσει.

Είναι, αλήθεια, ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Πηγαίνουμε να αγοράσουμε δημητριακά. Βασικά, πριν παντρευτώ ομολογώ οτι δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με πρωϊνό, αλλά αφότου νοικοκυρεύτηκα, ελάχιστα πρωϊνά έχω φύγει απο το σπίτι νηστικός.

Anyway, αγοράζουμε δημητριακά Fitness της Nestle, με σοκολάτα (γάλακτος, όχι υγείας).

Ανοίγουμε το κουτί, και τα κομμάτια σοκολάτα είναι μισο… ροζ. Κάτι που δεν κάνει να τρώει κουταμάρες η Ελεάνα, κάτι που δεν μας νοιάζει, παίρνουμε τηλέφωνο την Nestle.

«Γεια σας», «γειά σας», «να, πήραμε τα δημητριακά σας, και ήτο λίγο ροζ».

«Δεν είναι περίεργο», μας λέει η κυρία, «έχει να κάνει με το βούτυρο και την κακή θερμοκρασία αποθήκευσης. Το γράφει και στο πακέτο. Δεν είναι κακό, τρώγεται, αλλά αφού μας πήρατε τηλ. να σας το αλλάξουμε».

«Να σας το αλλάξουμε».

Και πως θα μας το αλλάξουν; Θα μας στείλουν το καινούργιο με κούριερ! 😀

Και ναι, αγαπητέ αναγνώστη – αγαπητή αναγνώστρια, λίγες ημέρες μετά, μας χτύπησε το κουδούνι και το κούριερ πήρε το παλιό, ανοιχτό κουτί, και μας έφερε ένα καινούργιο.

Μεγαλύτερης συσκευασίας.

Αυτά απο την Nestle.

~

Μου έκαναν δώρο ένα mp3 player, απο τα e-shop. Είχα πει οτι για την γιορτή μου ο,τι υπολογίζουν για δώρα φέτος, να τα βάλουν στον λογαριασμό της Κούνεβα, αλλά το δώρο ήταν προαποφασισμένο και προαγορασμένο, και ξέφυγε.

Με το ραδιοφωνάκι του, και τα 4GB μνήμης του, και όχι εξωφρενικά ακριβό, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.

(Σαν αγορά, πάντως, δεν το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μπορεί να είναι οκ απο τεχνολογία, αλλά για να φτάσεις εκεί που θέλεις απο πλοήγηση, θέλεις πτυχίο πυρηνικής φυσικής)

Την περασμένη Πέμπτη όμως, πάω να το ανοίξω καθώς το έχω κρεμασμένο απο την ζώνη, και …. νιχ καπάκι play.

Καπουτ. Καπούτ καπάκι, σημαίνει καπουτ συσκευή, γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να ανοίξει.

Μια και δυο, Σάββατο στο e-shop Στουρνάρας.

Στο κατάστημα περιμένω, έρχεται η σειρά μου, το δείχνω και λέω «δύο βδομάδων χρήσης».

Ο υπάλληλος μου λέει «όχι, δεν το παραλαμβάνω».

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι, εμένα, δεν μου αρκεί αυτό. Δεν το παραλαμβάνω είναι μία εντελώς αποδεκτή απάντηση, αλλά την θέλω γραπτά και καθαρά, για να το πάω στο Υπουργείο, και να μου πουν και αυτοί την γνώμη τους.

Και με δύο εβδομάδων χρήση συσκευή, δεν έχω καμία αμφιβολία για το δίκαιο του αιτήματός μου.

Οπερ λέω «είσαστε σίγουροι;»

Μου λέει «να ρωτήσω τον υπεύθυνο».

Ερχεται ο υπεύθυνος, ευγενέστατος μεν, αλλά μου λέει οτι «δυστυχώς δεν το παραλαμβάνει το τμήμα σέρβις».

Η Ελεάνα εκνευρίζεται, αλλά εγώ παραμένω ήρεμος. Ξέρω οτι τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα δικαιωθώ.

«Ωραία», λέω, «αλλά είναι η τελευταία σας κουβέντα»;

Δεν είναι, προφανώς. Μπορεί να επικοινωνήσει με τα κεντρικά και να του πουν. Θα μου πει την Δευτέρα.

Σήμερα με παίρνει τηλέφωνο: Όποτε θέλω, να περάσω να το αλλάξω.

Θα είχαμε γλυτώσει πολλά (κυρίως εκνευρισμό, και κακή εικόνα) αν ήταν λίγο πιο άμεσα εξυπηρετικοί, αλλά η δουλειά έγινε σωστά.

Αυτά και με το e-Shop.

~

Πριν απο έναν μήνα περίπου, πήραμε φαγητό απο τα McDonalds στο Παγκράτι. Πακέτο, για το σπίτι.

Εγω, σε κάθε παραγγελία παίρνω πάντα ένα milk shake vanilla.

Αυτήν την φορά, ήταν… κάπως. Η γεύση του δεν μου άρεσε. Ούτε εμένα, ούτε στην Ελεάνα. Μια χαρά μπορεί να ήταν, αλλά αφού δεν μας άρεσε και στους δύο, δεν το ήπιαμε.

Το milkshake κάνει ένα ευρώ, οπότε είπαμε να μην γκρινιάξουμε πουθενά. Αλλά μετά μου ήρθε: ρε, λες να είναι χαλασμένο;

Τώρα, το λογικό είναι χειμωνιάτικα να μην πάρει κανείς άλλος (δεν είναι όλοι τρελοί σαν και μένα). Παρόλα αυτά, για να μην έχω τις τύψεις οτι δεν το είπα πουθενά, κάθησα να πάρω τηλέφωνο.

Που όμως;

Πουθενά τηλέφωνο καταστήματος. Ούτε στις αποδείξεις, ούτε στην σακούλα, πουθενά.

Internet. Μπαίνω στον δικτυακό τους τόπο απο το iphone, δεν μπορείς να τον δείς χωρίς Flash. Στο iphone δεν έχει flash, οπότε τζίφος. Ανοίγω laptop, δεν βρίσκω αυτό που θέλω. Παίρνω τηλέφωνο σε 118ΧΧ, δεν υπάρχει το κατάστημα.

Μου κόβει, και ψάχνω για το κατάστημα Μιχαλακοπούλου. Εκεί, υπάρχει τηλέφωνο. Το σημειώνω, το γράφω, το παίρνω, ενημερώνω – ζητάω και το τηλέφωνο του Παγκρατίου.

Παίρνω και αυτούς, και τους ενημερώνω.

Την επόμενη ημέρα, αναρωτιέμαι: αν πάθει κανείς κάτι, θα περάσει το δικό μου τον ντουβρουτζά για να βρει ένα τηλέφωνο καταστήματος; Μια και δύο, γράφω email στην εταιρεία, που διαμαρτύρομαι για την ανυπαρξία μηχανισμού επικοινωνίας.

Επιστρέφεται ως ανύπαρκτος ο λογαριασμός.

Ξαναστέλνω, αυτήν την φορά σε έναν λογαριασμό που έχω απο παλιά:

Σιγή ιχθύος έκτοτε.

Εχει περάσει κοντά ένας μήνας, καμία απόκριση.

Αυτά και με τα McDonalds.

«Για να αποδείξει ότι δεν θέλει να το σαμποτάρει, ας πει στους 130, που είναι στελέχη του κόμματος του και μόνο οι έξι είναι Βοτανικιότες, να αποσύρουν την προσφυγή και να τελειώσουν όλα»

«Τους είπα ότι εάν σπέρνετε ανέμους, θερίζετε θύελλες. Δεν είναι μόνο οι απολυμένοι εργαζόμενοι, είναι άλλοι 2.500 σε μία περίοδο οικονομικής ύφεσης, σας λέω επί λέξη τι είπα, που θα έβρισκαν δουλειά για τα επόμενα τρία χρόνια και βεβαίως δεν έχετε υπολογίσει όταν μάθουν την πραγματική αλήθεια οι φίλοι του Παναθηναϊκού που θα γίνουν ποτάμι και θα μας πνίξουν»

Τάδε έφη Δήμαρχος Αθηναίων για το θέμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού, αναφερόμενος στον Τσίπρα.

Εμένα, όλα αυτά μου κάνουν ως εξής:

Ας υποθέσουμε οτι έχετε έναν Δήμαρχο. Ας υποθέσουμε οτι του δίνεται η ευκαιρία να φτιάξει ένα εμπορικό κέντρο, και κάπου στην άκρη του να βάλει και ένα γήπεδο. Ας υποθέσουμε οτι τον ενδιαφέρουν τα χρήματα. Κακό είναι αυτό; Οχι θα σας πω. Κατ’ αρχάς δεν είναι κακό.

Το πόσο κακό είναι εξαρτάται απο το τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να το πετύχεις.

Διότι, αν απειλείς οτι θα «μας πνίξει το ποτάμι των φιλάθλων του Παναθηναϊκού» εσύ σπέρνεις ανέμους. Και εύχεσαι θύελλες. Αν το κάνεις αυτό, τότε το επόμενο κάψιμο της Αθήνας και των μαγαζιών που κόπτεσαι που καταστρέφονται, είναι, εν μέρει, και δικό σου έργο. Και το κάνεις για τα λεφτά. Αν όμως πριν έκλαιγες για το κατεστραμένο εμπορικό κέντρο, και τώρα είσαι διατεθειμένος να το θυσιάσεις για να έχεις κάπου αλλού πολλαπλάσιο κέρδος, τότε πριν έκλαιγες στα ψέμματα.

Σε μένα έκλαιγες στα ψέμματα.

Εγώ λέω: ας μιλήσει η δικαιοσύνη. Αν η δικαιοσύνη πει να χτιστεί, καλώς να χτιστεί. Αν όχι, τότε είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος εσύ για τους ανθρώπους που χάνουν ή έχασαν την δουλειά τους, εσύ για την ομάδα του Παναθηναϊκού που δεν θα έχει για άλλη μία χρονιά δικό της γήπεδο, και εσύ που οι φίλαθλοι θα είναι εξαγριωμένοι.

Αν ήσουν ελαχίστως σωστός, θα άφηνες την δικαιοσύνη ανεπηρέαστη. Δεν θα κλαιγόσουν, ούτε θα απειλούσες. Οι τραμπουκισμοί μπορεί να δουλέψουν, αλλά δεν θα ξεχαστούν.

(Το mall βέβαια χτίστηκε με τέτοιους τραμπουκισμούς, και λειτουργεί με τέτοιους τραμπουκισμούς. Είχες καλό δάσκαλο φαίνεται)

Είναι περίεργο, αλλά μου θυμίζει άλλη μία υπόθεση – της γειτονιάς μου: στο Παγκράτι, μέσα στο Άλσος, ο ίδιος δήμαρχος ετοιμάζεται να κόψει δέντρα – για να φτιάξει ένα θέατρο. Η γειτονιά του Αλσους όμως έχει ξεσηκωθεί για το… κυλικείο που θα φτιαχτεί, μέσα στο Αλσος, με θύματα κομμένα δέντρα, ως… παράπλευρη απώλεια.

Είναι απλό: αν κόβεις δέντρα, δεν έχεις δικαιολογία. Αν ήθελες θέατρο τόσο πολύ, ας το έχτιζες αλλού. Αν ήθελες να βγάλεις απο κάπου το κόστος κατασκευής του, δεν σε εμπόδιζε κανείς να κάνεις κυλικείο – καφετέρια εκτός άλσους.

Αλλά όχι. Ψεύδεσαι. Δεν θέλεις να φτιάξεις θέατρο, κυλικείο θέλεις να φτιάξεις. Το θέατρο είναι η μάσκα. Δεν θέλεις να φτιάξεις γήπεδο, εμπορικό θέλεις να φτιάξεις. Το γήπεδο είναι η μάσκα.

Και οι μάσκες, ως γνωστόν, πέφτουν κάποτε.

Και μια που τ’ αναφέραμε, τι γίνεται με το site των εκατομμυρίων; Πως πάει;

…παρά να μιλάς, που έλεγε και ο φίλος μου ο Νίκος:

Δημήτρης Διονύσης Ψωμιάδης, Αντινομάρχης Θεσσαλονίκης: «Συνδικαλισμός ίσον φασισμός, για μένα».

Το video, περι του λόγου το αληθές, απο το in.gr.

Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Πρωθυπουργός της Ιταλίας: ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είναι «νέος, όμορφος και μαυρισμένος»

Το video, περι του λόγου το αληθές, απο το YouTube.

Γι αυτό σου λέω, καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς….

Το έλαβα με email, και το δημοσιοποιώ, χωρίς να ξέρω αν ισχύει….

Καλημέρα!!

Συνέβη το ακόλουθο σε 4 συναδέλφους στο τμήμα μας, including myself!!

Μας πήρε τηλέφωνο μια ευγενέστατη κοπέλα που καμιά υποψία δεν κινούσε, άλλους σε σταθερό και άλλους σε κινητό, και υποστηρίζοντας ότι είναι από εταιρεία courier επιβεβαίωνε τα στοιχεία του σπιτιού και ποιες ώρες θα είμαστε εκεί. Όσοι ρωτήσαμε ποιος μας στέλνει courier η απάντηση ήταν «από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας».

1) Κανείς μας δεν έλαβε κάτι από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας

2) Μια συνάδελφος, η οποία είχε δεχτεί τηλεφώνημα, γύρισε από 4μερο της 28ης και της είχαν αδειάσει το σπίτι!!!

Θα σας παρακαλούσαμε να μας πείτε αν έχετε λάβει παρόμοιο τηλεφώνημα

Σε περίπτωση που δεχτείτε ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ και ποιες ώρες θα είστε στο σπίτι! Απλά ρωτήστε από πού μπορείτε να πάτε να παραλάβετε εσείς το γράμμα!!

Τώρα, απο μόνο του δεν είναι παράλογο να το έχει σκεφτεί κάποιος διαρρήκτης, – αν και ίσως πρόκειται για οτιδήποτε άλλο (πλάκα, σύμπτωση), και το γεγονός οτι έγινε διάρρηξη σε 4ήμερο δεν είναι αφύσικο φαινόμενο.

Ας το θεωρήσουμε πάντως αληθινό, αφού μοιάζει πιθανό να είναι.

Δύο-τρείς συμβουλές που μπορώ να σκεφτώ:

– Είμαστε έξτρα προσεκτικοί όταν κάποιος μας καλεί απο απόρρητο νούμερο – ότι και αν δηλώνει οτι είναι, δεν το πιστεύουμε. Προσωπικά, πάντα (πάντα!) ζητάω ένα τηλέφωνο επικοινωνίας και καλώ εγώ πίσω. Αν δεν μπορεί, ή δεν θέλει να μου το δώσει, αγνοώ το τηλεφώνημα και δεν δίνω κανένα απολύτως στοιχείο. Ακόμα και ο συνδιασμός Όνομα – νούμερο τηλεφώνου μπορεί να είναι εντυπωσιακά χρήσιμος σε όποιον έχει κακό σκοπό.

– Δίνουμε μόνο ό,τι χρειάζεται ο συνομιλητής μας: Αν είναι τράπεζα, πχ, και θέλει να μας πουλήσει κάρτα, δεν έχει κανέναν λόγο ούτε να ξέρει, ούτε να του πούμε την διεύθυνσή μας. Γενικά, είμαστε πολύ φειδωλοί στα στοιχεία που δίνουμε, και πάντα -δεν είναι ντροπή- ζητάμε να μάθουμε γιατί μας κάνουν μία ερώτηση, ή τι θέλουν να πιστοποιήσουν με την απάντησή μας, πριν απαντήσουμε.

– Θυμόμαστε καλά τα τηλεφωνήματα που δεχθήκαμε. Εν ανάγκη, γράφουμε κάθε εισερχόμενο τηλέφωνο σε ένα χαρτί με ώρα και αριθμό. Αν για παράδειγμα το email ισχύει, τότε ο διαρρήκτης θα χρησιμοποιήσει κατά πάσα πιθανότητα τον συνδυασμό τηλέφωνο – διεύθυνση, για να καλέσει λίγο πριν την διάρρηξη, ώστε να πιστοποιήσει οτι κανείς δεν είναι στο σπίτι και μπορεί να δράσει ελεύθερος. Αν θυμόμαστε οτι κάποιος μας κάλεσε και έχουμε την παραμικρή υποψία – αν μας διαρρήξουν, ενημερώνουμε την αστυνομία.

– Αν το email ισχύει, δεν είναι κακή ιδέα να κάνουμε εκτροπή του τηλεφώνου μας όταν λείπουμε για πολλές συνεχόμενες ημέρες – και κρίνουμε πάντα απο τον συνομιλητή μας αν πρέπει να τον ενημέρωσουμε για το που ήμαστε (δεν λέμε με το που το σηκώνουμε «α, λυπάμαι, είμαι εκτός Αθηνών»!)

Ενα απο τα δώρα που πήραμε απο τότε που παντρευτήκαμε, ήταν μία …ραπτομηχανή. Η αλήθεια είναι οτι την κοζάραμε και εμείς, και …σχεδόν την ζητήσαμε 🙂 , αλλά τελικά, μας την έκαναν δώρο.

Εγώ το είχα ρίξει στην πλάκα, οτι απο εδώ και εμπρός θα διόρθωνα τα πάντα «με ένα γαζί», – το οποίο μεγάλωσε και έγινε τα πάντα, όπως το καράβι: ήμασταν έτοιμοι να χάσουμε το καράβι; θα το διόρθωνα εγώ, με ένα γαζί 🙂 Εν ολίγοις το «γαζί» έγινε σλόγκαν, και πετυχημένο μάλιστα στην παρέα.

Γαζί – γαζί, αλλά την μηχανή στα χέρια μας δεν την είχαμε πιασμένη.

Πολλοί καλοί λόγοι γι’ αυτό, αλλά ο βασικότερος ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος, και η απουσία θέματος.

Εννοώ, εντάξει – μπορεί να βρεθεί καμία σκισμένη κάλτσα ή κάτι τέτοιο, αλλά μέχρι τώρα, τα οικονομικά επέτρεπαν να αντικαταστήσουμε αντι να αποκαταστήσουμε οτιδήποτε χάλαγε – και δεν χαλάνε πολλά, όσο δεν έχουμε παιδί.

Οπότε, η μηχανή μας χάζευε στο πλαστικό της περίβλημα. Το σκεφτόμουν εγώ οτι είχε ένα πονηρό βλέμμα, αλλά δεν το έλεγα πουθενά – μην με περάσουν για τρελό.

Και κάποια στιγμή, είπαμε να δοκιμάσουμε.

Είχε η Ελεάνα πανιά απο δειγματοληψίες υφασμάτων (κουρτίνες, καλύμματα, τέτοια) – αρκετά για να πειραματιστεί. Ο στόχος; Μία τραβέρσα για το τραπέζι.

Μια και δυό λοιπόν, το ξεκινάμε…

Φιλαράκια, σας το λέω: Καλύτερα να είσαι πυρηνικός επιστήμονας, ή οικονομικός αναλυτής, παρά να προσπαθήσεις μόνος σου να κάνεις μία ραπτομηχανή να δουλέψει.

Καταρχάς, η κλωστή περνάει απο εκατό σημεία! Φέρτην απο δώ, πέρασέ την απο εκεί, κάντην μια βόλτα παραπέρα, βάλτην ανάποδα, κάντης μία στροφή γύρω απο τον εαυτό της, περασέ την απο την βελόνα – και δεν έχεις τελειώσει!

Γιατί δεν αρκεί που έχεις μία κλωστή, όοοοοοοοχι: έχει και δεύτερη. Η οποία μπαίνει σε ένα καρούλι κάτω απο την βελόνα, και με μαγικό τρόπο βγαίνει πάνω, και ράβει το ύφασμα απο κάτω. Αντε γειά δηλαδή.

Και – υπόψιν: μην κάνεις λάθος πουθενά: Διότι, αν κάνεις ένα λάθος, και δεν ακολουθήσεις κατά γράμμα την διαδικασία – δεν θα δουλέψει! Και δεν θα ξέρεις γιατί δεν δουλεύει, οπότε – θα πρέπει να το κάνεις απο την αρχή, σωστά.

Ωραία.

Πεντακόσια απαραίτητα και απολύτως εναρμονισμένα βήματα, για να περάσεις την κλωστή. Τελειώσαμε; Όοοοχι βέβαια.

Διότι, εκτός απο την κλωστή, υπάρχει και το ράψιμο. Οπερ:

Βάζεις το ύφασμα, και πατάς το πεντάλ. Αυτό α) κάνει την βελόνα να ανεβοκατεβαίνει, β) περνάει την κάτω κλωστή στο ράψιμο, γ) μετακινεί το ύφασμα μπροστά.

Ναι, αλλά όπισθεν;

Για την όπισθεν λοιπόν, οι κατασκευαστές ραπτομηχανών απανταχού της γης, έδωσαν ένα μυστήριο πρόβλημα:

Ενώ για να λειτουργήσει κανονικά κρατάς με τα δύο χεράκια το ύφασμα (και κάνεις τον σταυρό σου να πάει ίσια, γιατί γκαζώνει το πεντάλ, και βρίσκεσαι να έχεις τελειώσει πριν ακόμα αρχίσεις) για την όπισθεν πρέπει να πατάς συνεχώς ένα κουμπί με το ένα χέρι.

Φανταστείτε το: ήδη έχεις άγχος να κάνεις ευθεία γραμμή με τα δύο χέρια όταν σπρώχνεις το ύφασμα, που είναι το εύκολο- τώρα, και τραβάς το ύφασμα, και έχεις ένα χέρι στο κουμπί, και πρέπει να είναι ευθεία.

Γιατί; Ελα ντε, γιατί.

Οι άνθρωποι έχουν τον λόγο τους προφανώς, καθώς το να κλειδώσεις το κουμπί θα μπορούσε να είναι κάθε άλλο παρά δύσκολο (ειδικά αν σκεφθεί κανείς πόση μελέτη έχει πέσει για να χρειάζεται να περάσεις την κλωστή απο επτακόσια είκοσι σημεία για να παίξει) αλλά εμένα, δεν μου ήταν κατανοητός.

Και φυσικά, επειδή είναι μοντέρνα τα πράγματα, έχει και επιλογές. Πολλές επιλογές. Πάρα πολλές επιλογές. Που αν κάνεις μία λάθος, μπορεί να σου γίνει το ύφασμα χάλια. Χαριτωμένο;

Μμμμμάλιστα.

Μου θυμίζει λίγο μια παλιά κουβέντα που είχα, που έλεγε οτι οι τυπογραφικές μηχανές είναι επίτηδες περίπλοκες μόνο και μόνο για να μην υπάρχουν πολλοί τυπογράφοι να τις δουλέψουν.

Anyway που λένε και στο χωριό μου, αυτά είχαμε να αντιμετωπίσουμε εχθές. Αλλά, φίλες και φίλοι, νενικήκαμεν.

Διότι, η Ελεάνα έφτιαξε μία πολύ όμορφη τραβέρσα (εμένα μ’ αρέσει κούκλα μου), και εγώ, πέντε καινούργιες θήκες για το iphone 🙂

Το φαντάζεστε; Πέρα απο όλα αυτά που λέω απο πάνω, τελικά, ήταν γελοία απλό. Αφού περάσεις την κλωστή απο τα εννιακόσια ογδόντα τέσσερα καίρια σημεία, και πειράξεις τις επιλογές για να μην σου γίνουν οι κλωστές μαντάρα, μετά, είναι αστείο!

Πήρα δύο μικρά υφασματάκια (ναι, αυτά μου άφησε η Ελεάνα να παίξω – μικρά υφασματάκια κυρίες και κύριοι, το καταγγέλω) έκανα επάνω με κιμωλία το σχέδιο του iphone, τα έβαλα ανάποδα το ένα πάνω στο άλλο, και ….

…και το έραψα.

Μιλάμε για γελοία απλό. Υστερα έκοψα ο,τι περίσσευε, το γύρισα ανάποδα (τα μέσα έξω) και ιδού! Είχα σε λιγότερο απο πέντε λεπτά, μια υπέροχη καινούργια θήκη για το iphone (θα βάλω φωτογραφίες στο ποστ, όταν μπορέσω).

Και αφού έκανα την πρώτη, πειραματίστηκα φτιάχνοντας άλλες τέσσερις 🙂

Βέβαια, το ύφασμα δεν είναι αντάξιο του δέρματος, αλλά παρόλα αυτά έχει ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό: είναι δικό μου – το έφτιαξα εγώ!

Επόμενος στόχος; να δω αν η μηχανή αντέχει να ράψει δέρμα, και να φτιάξω μια ακόμα καλύτερη θήκη για το iphone και μία για το λάπτοπ!

Εχει χαβαλέ η δημιουργία – είτε φτιάχνεις ένα point of view, είτε φτιάχνεις ένα post, είτε φτιάχνεις μία θήκη, έχει χαβαλέ, σας το λέω!

(απο τα προηγούμενα επεισόδια: Όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης εταιρίας με χίλιους εργαζομένους, αφήνει στην διαθήκη του τον όρο να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι ποιοι θα απαρτήσουν την καινούργια διεύθυνση: με συνοπτικές διαδικασίες, το διοικητικό συμβούλιο των τριάντα, απαρτούμενο απο τριάντα υπέρλαμπρους αστέρες, την «παρέα της Φεγγαρόπετρας» αναλαμβάνει την τύχη της επιχείρησης και των εργαζομένων – χωρίς όμως να παραβλέπουν να κάνουν διαρκώς συμμαχίες και να δημιουργούν υπο-ομάδες. Αυτή, είναι η ιστορία τους.)

Στο σημερινό επεισόδιο, ο Πέτρος είχε σοβαρό πρόβλημα. Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο είχε ξεκινήσει πολύ στραβά – η ομάδα του Μάνου είχε ζητήσει τον λόγο για κάποια κτήματα που ξεπούλησε η εταιρία σε ένα μοναστήρι – και παρότι είχε συμμετάσχει αυτή στο γεγονός, όταν ήταν διοίκηση, τώρα που ο Πέτρος είχε έρθει στα πράγματα και είχε ολοκληρώσει την διαδικασία, ο Μάνος το γυρνούσε μπούμερανγκ.

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν ήταν ο Μάνος, αλλά οτι η ομάδα του Πέτρου διαλυόταν. Δεν ακολουθούσαν τις εντολές του, διαφωνούσαν με τις επιλογές του – γενικά δεν ήταν καθόλου καιρός για να ζητήσει την εμπιστοσύνη τους. Θα μπορούσε να τους φερθεί σκληρά, αλλά είχε οριακή ψηφοφορία στο συμβούλιο, και κάθε αποστασία θα του στοίχιζε πολλά. Η μόνη λύση θα εξευτέλιζε την διαδικασία, αλλά τουλάχιστον θα τον κρατούσε λίγο ακόμα πρόεδρο. Είχε μαζί του και τον Λουκά, τα είχαν συμφωνήσει – δεν θα είχε πρόβλημα.

Απλώς, δεν θα παρουσιαζόταν. Ας φώναζαν όσο ήθελαν ο Μάνος ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Νικόλας, ο φρέσκος οραματιστής και ο κυρ-Ηλίας, που ήταν παλιά καραβάνα, τόσο ίδιος με τον Λουκά – και τόσο αντίθετος. Ως μειοψηφία δεν θα πετύχαιναν τίποτα.

Στο μεταξύ, σε λίγες ημέρες σύμφωνα με το καταστατικό που είχε προτείνει ο Μάνος και είχε συνεχίσει ο Πέτρος, η όποια κατηγορία θα έπεφτε στο κενό, καθώς θα είχαν παρέλθει οι ημερομηνίες, και θα είχε παραγραφεί η κατηγορία. Και αν πέρναγε λίγο ακόμα ο καιρός, σε δέκα μήνες θα τα ξεχνάγανε όλα – και οι εργαζόμενοι, και η παρέα της φεγγαρόπετρας.

Σκυμμένος σε αυτές τις σκέψεις, δεν πρόσεξε οτι ο παραιτημένος σύμβουλος επικοινωνίας του τον παρακολουθούσε ώρα τώρα απο την πόρτα. Ξαφνικά, σήκωσε τα μάτια και τον είδε: «Α, ήρθες;» – Συνεχίζεται στα σχόλιά σας…

Αποποίηση: Η ιστορία είναι εντελώς φανταστική, δεν υπάρχει, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, οι ηθοποιοί δεν υπάρχουν, οι ρόλοι δεν υπάρχουν, και πανω απο όλα, δεν είναι βασισμένη ούτε στην σειρά του Mega Τα μυστικά της Εδέμ, ούτε στην ελληνική πολιτική σκηνή…

Επειδή scripta manem, στις 4/4/2007 έγραψα ένα post για την Ikea. Αν εξαιρέσουμε τα τρία τελευταία σχόλια που ήταν απολαυστικά, το post απο μόνο του ήταν αρκετά διασκεδαστικό. Απο ότι φαίνεται όμως, άφηνε μία γεύση οτι δεν την πάω την ΙΚΕΑ, καθόλου μάλιστα.

Ουδέν αναληθέστερο:

Είμαι μεγάλος φαν των ΙΚΕΑ αντικειμένων. Και για την τιμή τους, και για το σχέδιό τους, και για την φιλοσοφία τους.

Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω οτι η λογική «λιγότεροι εργαζόμενοι για να έχετε εσείς καλύτερες τιμές» δεν μου αρέσει κα-θό-λου, αλλά αν εξαιρέσουμε αυτήν την τρελή απλούστευση, κατά τα άλλα είμαι, όπως είπα, φαν.

Αλλά όταν είμαι φαν με μία εταιρεία, απο χημική αντίδραση, δεν γουστάρω να το διαφημίζω στο μπλογκ μου.

Ειδικά τις μεγάλες πολυεθνικές.

Ομως.

Ομως αδέλφια, το ΙΚΕΑ έχει γενέθλια.

Μεγάλο να γίνει με άσπρα μαλλιά – δεν διαφωνώ.

Αλλά, στην έντυπη διαφήμιση που κάνει για το γεγονός, γράφει δύο πολύ σημαντικά πράγματα:

Πρώτον, την Παρασκευή 24 (που είναι και τα γενέθλια) θα δίνει δωρεάν …κεφτεδάκια (οκ, αυτο δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό – είναι όμως νόστιμο)

και Δεύτερον, την ίδια μέρα, το 20% των εσόδων θα πάει στους εργαζόμενους.

Σας αφήνω λίγο να το σκεφθείτε.

Το είκοσι τοις εκατό των εσόδων, θα πάει στους εργαζόμενους.

Τώρα, αν εγώ μαλώνω το MAD και τον Χόντο για τον τρόπο που χειρίζεται τους εργαζομένους του, και όλες τις εταιρείες που ξεχνάνε οτι ο εργαζόμενος είναι value που (στην καλύτερη) πηγαίνει χαμένο, δεν πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στο ΙΚΕΑ;

Πρέπει.

Άρα, «να ζήσεις ΙΚΕΑ και χρόνια πολλά, και πάντα να έχεις τέτοια μυαλά» 🙂

(και μην μου αρχίσετε πάλι τα «δεν το περίμενα αρκούδε να διαφημίζεις τα
ΙΚΕΑ, ε; 🙂 )

Η απεργία έπαιξε τον ρόλο της, και αντι να κατέβω σε πορείες, αύριο, (Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2008) θα βρίσκομαι στον Ιανό (Σταδίου 24, στην Αθήνα), στις 2 το μεσημέρι, για να παρακολουθήσω (κυρίως) την παρουσίαση του Dan Gillmor και του βιβλίου του We the Media, το οποίο και θα υπογράψει στο τέλος.

Εδώ μπορείτε να βρείτε υλικό απο την σημερινή συμμετοχή του στην Θεσσαλονίκη (η οποία αναμεταδίδεται ζωντανά, μέσω internet)

Τι σε έπιασε(*); Δεν μπορώ να καταλάβω τι σε έπιασε. Τα χρειαζόσουν τόσο πολύ τα λεφτά; Θα έκανες τόσα πράγματα για την υπόσχεση -και μόνο- λίγων ευρώ; Είναι δυνατόν να είναι τόσο σημαντικά;

Δεν σκέφτηκες οτι θα πληγώσεις κόσμο; Δεν σε ένοιαξε που θα ξεφτιλιστείς; Θα σε ρωτούσαν τόσα πράγματα, προσωπικά, που δεν θα τα έλεγες σε κανέναν – και θα πήγαινες να τα πεις στην τηλεόραση; Μπροστά σε όλους; Για λίγα ευρώ ρε γαμώτο;

Ξεπουλήθηκες. Δεν έχει σημασία αν άνοιξες την ψυχή σου ή κατέβασες τα βρακιά σου σε πράϊμ-τάϊμ στην ελληνική τηλεόραση, το θέμα είναι οτι έχασες ένα στοίχημα:

Κάποιος, κάπου εκεί έξω, έβαλε στοίχημα οτι θα έκανες τα πάντα για λίγα ευρώ. Οτι θα ξεπούλαγες ότι πιο ιερό είχες, για λίγα ευρώ.

Ουτε καν για λίγα ευρώ – για την ελπίδα τους.

Και συ, πήγες σαν πρόβατο, και του απέδειξες οτι είχε δίκιο.

Κάποιος, κάπου εκεί έξω, αναρωτήθηκε πόσο χαμηλά θα πέσεις αν σου κουνήσουν στο πρόσωπο πέντε-δέκα χιλιάρικα.

Και εσύ, πήγες σαν πρόβατο, και του έδειξες.

Και εγώ, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόσουν. Τι ήταν πιο σημαντικό απο την αξιοπρέπειά σου –

-το καινούργιο αυτοκίνητο;
-το καινούργιο ρούχο;
-το καινούργιο σπίτι;

η υπόσχεση, η ελπίδα για όλα αυτά;

Τι από όλα αυτά ήταν πιο σημαντικό απο την αξιοπρέπειά σου;

Αυτό να καταλάβω μόνο – βοήθησέ με.

Κάποιοι άλλοι, πρίν απο σένα, ξεφτιλίστηκαν – και δεν πήραν και μία.

Και αυτό δεν είχε καμία σημασία – αρκεί να μην έκανες τέτοια βλακεία.

Τώρα;

Τώρα, δεν σου έμεινε τίποτα. Τα λεφτά -αν θα τα πάρεις- είναι λίγα, και θα τελειώσουν -γιατί πάντα τελειώνουν. Και θα μείνει μόνο μία εικόνα στον καθρέπτη, και τα βλέμματα όσων φίλων θυμούνται την κατάντια σου.

Θα μείνει μόνο η ντροπή σου.

Για λίγα ευρώ ρε πούστη μου, για λίγα γα-μη-μέ-να ευρώ….

(*) σε εσένα, που σκέφτεσαι να πας να παίξεις στο τηλεπαιχνίδι του Αντέννα «Η Στιγμή Της Αλήθειας«

Οκ, για να καταλάβω:

Το πρόβλημά μας σήμερα, αυτό για το οποίο εμφανίζονται καθημερινά «αντάρτες», αυτό για το οποίο η κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την αυτοδυναμία, ή να εξαναγκαστεί σε -τύποις ή άτυπα- συνεργασία με το ακροδεξιό Λαος είναι ο… Ρουσόπουλος;

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Δηλαδή, αν πέσει τελικά ο Ρουσόπουλος (τι έχει αυτός ο τύπος και δεν «απολύεται» με τίποτα btw?) θα διορθωθούν όλα;

Δεν λέω οτι ο τύπος δεν πρέπει να απολυθεί. Αν πρέπει, ας τον απολύσει να τελειώνουμε. Λέω: τόσα και τόσα γίνανε που αξίζανε να ρίξουν κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πιστεύουμε σοβαρά οτι οι «αντάρτες» νοιάζονται για τον τόπο επειδή «αντιδράσανε» τώρα; Και αν τελικά τον απολύσει; Κάθαρση;

Δηλαδή, συγνώμη, πάνε να με τρελάνουνε;

Εντυπωσιακός ο πρωθυπουργός στο Κάραβελ.

Δυναμικός, ορμητικός, παθιασμένος.

Δεν είχα αντιληφθεί οτι κρύβει τόση δύναμη μέσα του.

Μέχρι που κατάλαβα οτι όλο το πάθος.. εξαντλήτο στο να μην πέσει η κυβέρνηση! Ορμή και πάθος – για να μην υπάρχουν εσωκομματικοί αμφισβητίες!

Δεν έχει καταλάβει ο πρωθυπουργός οτι αν έδειχνε, το ένα δέκατο απο αυτήν την πυγμή και την δύναμη, στους υπουργούς του, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, και για εκείνον, και κυρίως για εμάς;

Δεν έχει καταλάβει οτι δεν μας ενδιαφέρει (εμάς, τους ακομμάτιστους) αν μπορεί να κυβερνήσει με 151 ή 149 βουλευτές, αλλά το να μην σπαταλώνται δημόσια χρήματα σε… δωράκια, το να υπάρχει πολιτική βούληση να παταχθούν οι… χάρες, το να μην περνάνε τα προβλήματα απ’ ευθείας σε εμάς χωρίς να υπάρχει μία προσπάθεια να βρεθεί μία λύση; Και οτι με λόγια και ευχολόγια δεν λύνεται τίποτα;

Δεν έχει καταλάβει οτι ο ρόλος του δεν είναι να κρατήσει την αυτοδυναμία, αλλά να πείσει εμάς;

Κρίμα. Κρίμα οι φωνές και το πάθος, κρίμα η δυναμική, κρίμα η ορμή.

Αυτό που όλοι εξέλαβαν αυτό το Σαββατοκύριακο ως επιτυχία, θα μου επιτρέψετε εγώ να το εκλάβω ως αποτυχία.

Αποτυχία αντίληψης.

Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Τη φανέλα του Ηρακλή θα φορέσει αύριο Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008, στις 8:00′ το βράδυ στο Καυτατζόγλειο Στάδιο, ο Νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης για να αγωνιστεί κόντρα στον Αλτομπέλι, τον Αντονιόνι, τον Βιέρκοβουντ και στα άλλα μεγάλα αστέρια της Εθνικής Ιταλίας της δεκαετίας του ’80.[…]

Απο το Δελτίο Τύπου της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.

Είναι τόσο μάγκας ο νομάρχης, που θα παίξει μόνος του κόντρα σε όλους τους Ιταλούς!

Και να φανταστείτε, κάποτε γέλαγα με τα καμώματα αυτού του τύπου…

[από]

Στο κάμπινγκ.

Καθότι πρωΐ, όσο να ναι, μου είχε έρθει μία ανάγκη …σωματική. Το ..νούμερο δύο, αν με εννοείτε.

Το λοιπόν, στο κάμπινγκ δεν βρίσκεις λούσα και μεγαλεία, σαν το Λούβρο, κοινόχρηστες τουαλέτες βρίσκεις. Ε, αυτές βρίσκεις, αυτές χρησιμοποιείς. Αν μπορείς, κάνε και αλλιώς.

Στα κάμπινγκ, για λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ, τουαλέτες και μπάνια είναι μαζί, φάτσα κάρτα. Εγώ πάω στην προτελευταία τουαλέτα.

Κάποια στιγμή, και καθώς… συγκεντρωνόμουν, αν με εννοείτε, σκάνε μύτη δύο τρεις πιτσιρικάδες. Εγώ μέσα, αυτοί απ’ ‘εξω. Απο τις φωνές, ξεχωρίζω τον πιο πιτσιρικά απο αυτούς. Ψάχνουν όλοι να κατουρήσουν (το νούμερο ένα, αν με εννοείτε), αλλά είναι πολύ πιτσιρίκια για να τους έχει γίνει συνήθεια.

«Εγώ που να πάω;» κάνει ο μικρός.

«Δίπλα»

Δίπλα όμως, είμαι εγώ.

Δοκιμάζει να ανοίξει, δεν μπορεί, έχω κλειδώσει.

«Όχι εδώ» του λέω.

«Που» μου λέει;

«Δίπλα»

Και έτσι αποκτούμε επικοινωνιακή επαφή.

Εγώ δεν έχω τελειώσει, διότι, αν με εννοείτε, έχω δύσκολη αποστολή. Έχω και ένα κινητό μαζί να μου κρατάει παρέα τις δύσκολες ώρες, ίσα για να κάνει την εργασία πιο χαλαρή.

Στο μεταξύ, ο πιτσιρικάς τελειώνει την δουλειά του. Βγαίνει, και μου λέει:

«Κύριε, όταν βγείτε, προσέξτε!»

«Γιατί;» απαντάω διότι εκει μέσα, εγώ είμαι ο κύριος.

«Γιατί έξω απο την πόρτα, έχει μία μεγααααάλη κατσαρίδα!»

Ω ρε γαμώτο. Αν σιχαίνομαι κάτι, είναι οι κατσαρίδες. Και αν σιχαίνομαι κάτι περισσότερο, είναι οι μεγάααααλες κατσαρίδες. Και στο αποκορύφωμα είναι οι μεγάλες κατσαρίδες που είναι έξω απο την τουαλέτα σου, σε μία πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα.

«Καλά έκανες και μου το είπες», του λέω.

Απο την φωνή ο μικρός μοιάζει εντυπωσιασμένος απο την μεγάλη κατσαρίδα, αλλά όχι τρομαγμένος. Το σκέφτομαι, και παίζω το τελευταίο μου χαρτί:

«Μπορείς να την διώξεις;»

«Όχι..» μου λέει στην αρχή. Αλλά μετά, του μοιάζει ενδιαφέρον το εγχείρημα: «Ναι!»

Εξώ απο την πόρτα μου, γίνεται χαμός απο μικρά ποδαράκια που πηγαιοερχονται χωρίς να μιλάνε, και μοιάζουν να παλεύουν με ένα θεόρατο τέρας.

Ύστερα, ακούω νερό να τρέχει στα μπάνια απέναντι.

«Κύριε;»

«Ορίστε»

«Την έδιωξα την κατσαρίδα!»

«Μπράβο μικρέ!» κάνω εγώ (που είμαι ο κύριος).

Είμαι λίγο απασχολημένος για να αρχίσω να χειροκροτώ, αλλά σε αυτήν την διάθεση βρίσκομαι.

Το νερό απέναντι τρέχει, εγώ …εργάζομαι αν με εννοείτε, ξαφνικά ακούω την φωνή του πιτσιρικά:

«Κύριε, ακόμα μέσα είσαστε;»

Το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει οποιοσδήποτε είναι ακόμα μέσα, είναι να τον ρωτάνε αν είναι ακόμα μέσα.

«Ναι, και θα αργήσω ακόμα να βγώ»

Καμία απόκριση απο τον πιτσιρικά.

Ξαφνικά, ακούω ομιλίες μεταξύ τους:

«Πάμε;»

«Όχι, θέλω να δείξω στον κύριο»

Αντιλαμβάνομαι οτι παιδεύει την κατσαρίδα στο απέναντι μπάνιο, και περιμένει να βγώ για να μου δείξει το κατόρθωμά του. Αλλά μέχρι να βγω, έχει έξαφανιστεί – και αυτός, και το ταλαιπωρημένο τέρας.

Τον ήρωά μου δεν τον έχω δει έκτοτε. Κάπου γυρίζει, και σκοτώνει τέρατα για ταλαιπωρημένους κυρίους που δεν μπορούν να σώσουν το τομάρι τους – καθότι λίγο απασχολημένοι, αν με εννοείτε 🙂

Είναι βέβαια περασμένη η ώρα, αλλά αξίζει το post: κατέβασα, και δοκιμάζω το chrome.

Για όσους δεν ξέρουν πρόκειται για τον νέο browser (όπως ο firefox και ο internet explorer) που σχεδίασε η παντοδύναμη Google

Μοιάζει αρκετά αξιόπιστο (στο γραφείο θα μπορώ να πω πιο πολλά, αφού εκεί το μηχάνημα κυριολεκτικά …γονατίζει από τα πολλά ανοιχτά tabs), σίγουρα ταχύτατο, ίσως λίγο …ενοχλητικά απλό – συνολικά, πάντως, για πρώτη προσπάθεια, αξιόλογο.

Έχω πάντως την εντύπωση πως οι χρήστες που θα το κατεβάσουν και θα το χρησιμοποιήσουν δεν θα είναι οι χρήστες του «βασιλιά» explorer, αλλά οι «εναλλακτικοί» του firefox (κόβοντας, τελικά, ποσοστό από τον ανερχόμενο γίγαντα).

Όπως επίσης έχω την εντύπωση πως, αν έχει δική του ξεχωριστή φιλοσοφία στο rendering της σελίδας, ετοιμαστείτε να δειτε προγραμματιστές και γραφίστες να …πηδάνε απο τα παράθυρα, καθώς ήδη, δύο έλεγχοι σε δύο σχεδόν ασύμβατα browser για να μοιάζουν ίδιες οι ιστοσελίδες ήταν αρκετός κόπος 🙂

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, είμαι σίγουρος πως θα μπείτε στον κόπο και εσείς να τον δοκιμάσετε…

Κατεβάστε τον απο εδώ [http://www.google.com/chrome/] και μπορείτε να ψηθείτε διαβάζοντας το …comic που παρουσιάζει τα καλούδια του εδώ [http://www.google.com/googlebooks/chrome/]