Να σας κάνω μία ερώτηση;

Ας δούμε μία υποθετική ιστορία.

Είμαι μεγάλη φαρμακοβιομηχανία. Μεγάλη. Βρήκα το φάρμακο (πχ για το AIDS, τον καρκίνο, whatever) που αφορά μεγάλη μερίδα κόσμου, και θα αυξήσει την ποιότητα ζωής τους.

Σε μερικούς δε μπορεί και να τους σώσει την ζωή.

Μεγάλη επιτυχία.

Επόμενο βήμα που θα κάνω είναι να κατοχυρώσω την ανακάλυψή μου. Μην τυχόν και μου την αντιγράψει κανείς, και πάει και σώσει τον κοσμάκη τσάμπα.

Καπιταλισμός, you know.

Την κατοχύρωσα; μπράβο μου. Τώρα είμαι μάγκας. Τώρα μπορώ μόνον εγώ να την πουλήσω και να βγάλω τρελά φράγκα απο όλους τους αρρώστους που θέλουν να σωθούν.

Ω, τι θεός που είμαι.

Στο μεταξύ οι μη έχοντες, ας καλυφθούν απο τα δημόσια ταμεία.

Όλα καλά καμωμένα.

Έλα όμως που…

Η κατασκευή του μου κοστίζει ο κούκος αηδόνι. Τα δημόσια ταμεία δεν είναι σε θέση να πληρώσουν την διαφορά για να το πάρουν οι ασφαλισμένοι σε λογικό κόστος.

Οπότε τι κάνω;

Σταματάω την παραγωγή:

[…]Η Pfizer έκρινε ως ασύμφορη την παρασκευή της εισπνεόμενης ινσουλίνης, καθώς είχε περισσότερα έξοδα παρά έσοδα από τη διάθεσή της. Κι αυτό γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς δίσταζαν να συνταγογραφήσουν τη συγκεκριμένη μορφή θεραπείας ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών όπως η Βρετανία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ.

Οι μοναδικές χώρες που το είχαν πετύχει ήταν η Ελλάδα και η Ιρλανδία, εντούτοις αυτές οι αγορές δεν ήταν αρκετές για να φέρουν κέρδη στην εταιρεία, η οποία αποφάσισε να αποσύρει το προϊόν από την παγκόσμια αγορά.[…]

Απο το in.gr

~

Έχει γίνει και άλλες φορές τέτοια κουβέντα, γίνεται και τώρα.

Τι κάνουμε ως κοινωνία όταν η υγεία είναι εμπορεύσιμο αγαθό;

– Να κάνουμε μποϊκοτάζ στην εν λόγω εταιρεία είναι μία λύση, αλλά δεν πιστεύω να πιάσει – άσε που είναι και επικίνδυνο. Δηλαδή τι; να πούμε στον άρρωστο να πάρει απο άλλη εταιρεία τα φάρμακά του;

– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να αγοράσουμε ακριβότερα το φάρμακο προς το παρόν δεν παίζει καν αυτό σαν λύση – η εταιρεία το αποσύρει λόγω κόστους.

– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να πιέσουμε το κράτος να το βάλει στα ασφαλιστικά ταμεία ως παροχή επίσης δεν είναι λύση: στην Ελλάδα είναι στα ασφαλιστικά ταμεία – στην Αμερική δεν είναι.

Τι κάνουμε;

Προσέξτε, σας το θέτω και ηθικά. Η εταιρεία έχει ένα φάρμακο που μπορεί να λύσει σημαντικά προβλήματα στους ασθενείς. ΔΕΝ το παράγει και το αποσύρει – επειδή δεν κερδίζει.

Καπιταλιστικά σωστό, κοινωνικά απαράδεκτο, ανθρωπίνως παράλογο.

Τι κάνουμε ως κοινωνία;

Υπόψιν: το παράδειγμα είναι για ένα προϊόν που γνωρίζουμε, και που αφορά δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους – άρα είχε επιχειρηματικό νόημα να εμφανιστεί στην αγορά. Φανταστείτε πόσες άλλες φαρμακευτικές αγωγές μένουν στο ράφι ως εμπορικά απαράδεκτες – που θα μπορούσαν όμως να σώσουν ζωές…

Αν δώ οτι τούτο το ποστ έχει συμμετοχή σε σχόλια και επισκέψεις, και πράγματικά σας ενδιαφέρει, έχω σκοπό να το προχωρήσω και λίγο παραπέρα..
Η ευαισθητοποίησή σας σε θέματα υγείας, και κυρίως στην σχέση της με την οικονομία θα αυξηθεί ριζικά με την παρακολούθηση της ταινίας-ντοκυμαντέρ του γνωστού πια Μάικλ Μουρ, SiCKO

Δεν παίρνω θέση, απλώς ρωτώ.

Έχω δύο απόψεις:

η μία λέει «Αν δεν βοηθήσουμε εμείς, δεν αλλάζει ο κόσμος. Απο εμάς ξεκινάει«.

η άλλη λέει «οι εθελοντικές μαλακίες είναι κόλπο αυτών (κράτους ή εταιριών συνήθως) που δεν θέλουν (βαριούνται, κοστίζει) να κάνουν κάτι χρήσιμο που έχουν ούτως ή άλλως υποχρέωση να κάνουν»

Είναι αυθεντική υποχρέωσή μας, ή μας εκμεταλλεύονται;

Ιδού η Ρόδος, ιδού και η απάντησή σας…

(αν δω συμμετοχή, θα χώσω και pollάκι…)

Εγώ θα ψηφίσω, ακόμα κι αν έχουν έτσι τα πράγματα.

Όχι βέβαια τους δύο μεγάλους.

Αλλά αυτά που λέει ο αραχτός, τα υιοθετώ (σχεδόν) όλα.

blog_ekloges.jpg

(Η φωτό είναι για την νέα διακόσμηση του αραχτού)

Στο πλαίσιο (όχι το κατάστημα) του αφιερώματός μας «επικοινωνήστε τα δικαιώματά σας», και μετά το γράμμα προς τα ΕΛΤΑ (για να μου φέρουν τα γράμματα με λουλούδι στην πόρτα, όπως έγραφε και η Cyberella), ακολουθεί είδηση τύπου Ευαγγελάτου.

Το email στάλθηκε στις 5 μεγαλύτερες γαλακτοβιομηχανίες της Ελλάδας (και όχι μόνο):

Εβγα (επικοινωνία)
Φάγε (επικοινωνία)
Δέλτα (επικοινωνία)
Όλυμπος (επικοινωνία)
Μεβγάλ (επικοινωνία)

Και έγραφε:

ΠΑΣΤΕΡΙΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΥ ΓΑΛΑΚΤΟΣ

Παρέλαβα σήμερα με email ένα εδιαφέρον κείμενο(*) που θα ήθελα να σχολιάσετε:

«Ξέρετε ότι αν το γάλα στο χάρτινο μπουκάλι δεν πουληθεί στην καθορισμένη χρονική διάρκεια επιστρέφει στη βιομηχανία για να ανα-παστεριωθεί και να ξαναγυρίσει στο σουπερμάρκετ; Ο νόμος επιτρέπει τις μεγάλες βιομηχανίες να επαναλάβουν τη διαδικασία έως 5 φορές.

Όταν το γάλα φτάνει στο σουπερμάρκετ για την πώληση, φέρνει έναν αριθμό στο κάτω μέρος της συσκευασίας του. Αυτό το νούμερο είναι από το 1 έως το 5. Αν έχει τον αριθμό 1 σημαίνει ότι βγαίνει από το εργοστάσιο για πρώτη φορά, αλλά αν έχει τον αριθμό 4 σημαίνει ότι έχει ήδη γυρίσει πίσω στη βιομηχανία 3 φορές.»

Ισχύει κάτι τέτοιο στην εταιρεία σας; Γνωρίζετε αν ισχύει σε άλλες γαλακτοβιομηχανίες του χώρου;

Μετά την 5η παστεροποίηση(**), ποιά η χρήση του αποσυρμένου γάλακτος απο την βιομηχανία σας;

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας,
Arkoudos.

(*) Το email έλεγε και άλλα, αλλά είπα να μην τους στεναχωρήσω μεγάλους ανθρώπους. Εσάς πάλι, που αδιαφορώ για το αν θα σας στεναχωρήσω, ιδού το πρωτότυπο:

blog_gala.jpgΞέρετε ότι αν το γάλα στο χάρτινο μπουκάλι δεν πουληθεί στην καθορισμένη χρονική διάρκεια επιστρέφει στη βιομηχανία για να ανα-παστεριωθεί και να ξαναγυρίσει στο σουπερμάρκετ; Απίστευτο; Ο νόμος επιτρέπει τις μεγάλες βιομηχανίες να επαναλάβουν τη διαδικασία έως 5 φορές, κάτι που αφήνει το γάλα χωρίς γεύση και τελικά χωρίς ποιότητα και διατροφική αξία.

Όταν το γάλα φτάνει στο σουπερμάρκετ για την πώληση, φέρνει έναν αριθμό στο κάτω μέρος της συσκευασίας του. Αυτό το νούμερο είναι από το 1 έως το 5. Αρκεί να αγοράζετε γάλα που φέρει έως τον αριθμό 3, δηλαδή γάλα που έχει ανα-παστεριωθεί 2 φορές. Σας συμβουλεύουμε να μην αγοράζετε γάλα με αριθμό 4 ή 5 γιατί η ποιότητά του έχει καταστραφεί. Αν αγοράζετε κασόνι με μπουκάλια γάλα, ο ίδιος αριθμός αναγράφεται στο κάτω μέρος του, 1 έως 5. Αν έχει τον αριθμό 1 σημαίνει ότι βγαίνει από το εργοστάσιο για πρώτη φορά, αλλά αν έχει τον αριθμό 4 σημαίνει ότι έχει ήδη γυρίσει πίσω στη βιομηχανία 3 φορές.

Την επόμενη φορά που θα αγοράσετε γάλα, κοιτάχτε στον πάτο του μπουκαλιού. Μην αγοράσετε γάλατα με αριθμό 4 ή 5, ούτε ακόμα και με 3, αν είστε λεπτομερείς στις αγορές σας.

(**) Το ξέρω. Βιαζόμουνα 🙂

Η γνώμη μου είναι οτι αν ισχύει είναι πολύ πιθανό να μην παστεριώνεται πάλι μόνο του, αλλά να ανακατεύεται με τα …καινούργια γάλατα. Αριθμός πάντως (χωρίς να ξέρω τι πραγματικά αντιπροσωπεύει) υπάρχει στις συσκευασίες.

Η πιο γρήγορη απάντηση κερδίζει τον διαγωνισμό της ταχύτητας, η πιο σαφής τον διαγωνισμό της ειλικρίνειας, και τον άτυπο διαγωνισμό Αρτέμης Μάτσας κερδίζει η εταιρεία που θα καρφώσει και τις άλλες.

Υ.Γ. Την άποψή μου για την ΦΑΓΕ την θυμάστε έτσι;

Η Viviartia (κοινώς ΔΕΛΤΑ) ήταν η πρώτη που απάντησε γραπτά και εμπεριστατωμένα.

Η απάντησή της:

Αγαπητέ κύριε,

Έχουμε λάβει το email σας και θα θέλαμε να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι τα όσα αναφέρονται είναι ψευδή και αποτελούν ανεύθυνες διαδόσεις που στοχεύουν στην υποβάθμιση της αξίας του γάλακτος.

Ο αριθμός που αναγράφεται στο κάτω μέρος της συσκευασίας των προϊόντων γάλακτος είναι ο αριθμός του γεμιστικού της μηχανής που εμφιαλώθηκε η συγκεκριμένη συσκευασία. Ο αριθμός αυτός είναι απαραίτητο να αναγράφεται στα πλαίσια του συστήματος ιχνηλασιμότητας που πρέπει εφαρμόζεται από όλες τις εταιρίες.

Το φρέσκο γάλα ΔΕΛΤΑ παράγεται από 100% φρέσκο ελληνικό γάλα, το οποίο συλλέγεται καθημερινά από επιλεγμένες φάρμες σε όλη την Ελλάδα και παστεριώνεται στα 2 εργοστάσια μας στον Ταύρο Αττικής και στην Σίνδο Θεσσαλονίκης λίγες ώρες πριν διατεθεί στα καταστήματα. Κάθε συσκευασία φέρει πάνω της τον αριθμό ταυτότητας ο οποίος μας επιτρέπει να γνωρίζουμε μέχρι και την φάρμα παραγωγής του γάλακτος που περιέχεται.

Όταν το γάλα φθάσει στην ημερομηνία λήξης του, αποσύρεται από τα καταστήματα, επιστρέφεται στην εταιρία και στην συνέχεια αποστέλλεται στις χωματερές για καταστροφή ή σε μονάδες λιπασμάτων ακολουθώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες. Τα πρωτόκολλα καταστροφής αποδεικνύουν στους τακτικούς ελέγχους που γίνονται από τις κρατικές υπηρεσίες την απόλυτη εφαρμογή της διαδικασίας.

Τέλος, η εταιρία μας θα καταφύγει σε κάθε νόμιμο μέσο για τον περιορισμό των ανωνύμων που θίγουν την φήμη και την αξιοπιστία ολόκληρου του κλάδου.

Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία ή διευκρίνιση οι σύμβουλοι ενημέρωσης του Κέντρου Ενημέρωσης ΔΕΛΤΑ είναι στην διάθεσή σας στο τηλ. χωρίς χρέωση 800-1199-800.

Έλενα Αργυράκη
Υπεύθυνη Κέντρου Ενημέρωσης ΔΕΛΤΑ

Σαφές, ξεκάθαρο, εμπεριστατωμένο.

Αν υιοθετούσα το email χωρίς αναζήτηση της άλλης πλευράς, θα είχα να γράψω, διάφορα. Αλλά η ΔΕΛΤΑ, εμένα με κάλυψε πλήρως. Δεν ισχύει, δεν επαναπαστεριώνονται τα γάλατα, άμα τη επιστροφή καταστρέφονται.

Αναμένω ίδια απάντηση και απο τις άλλες εταιρείες…

Ιδού και η απάντηση της ΦΑΓΕ:

Αγαπητέ κύριε,

Σε απάντηση του ερωτήματος που θέσατε, σας ενημερώνουμε ότι το γάλα ΦΑΓΕ όπως και όλα τα άλλα προϊόντα που επιστρέφονται στην εταιρία, σε οποιαδήποτε συσκευασία, συγκεντρώνονται σε ειδική εγκεκριμένη εγκατάσταση καταστροφής, όπου, με τη βοήθεια σπαστήρα, συνθλίβονται και το μεν υλικό συσκευασίας απορρίπτεται το δε περιεχόμενο διατίθεται αποκλειστικά για χρήση ως ζωοτροφή όπως επιτάσσει ο κανονισμός 79/2005 ΕΕ και για καμία άλλη χρήση. Η ανωτέρω διαδικασία επιτηρείται από τις αρμόδιες αρχές.

Με εκτίμηση,

Αλέξης Αλεξόπουλος
Marketing & Communications Director

Ότι επιστέφεται, διατίθεται για ζωοτροφή.

Το ετοίμαζα για τον πρώτο διάσημο, όποιος και να ήταν:

Να είναι καλά ευχόμαστε ο άνθρωπος. Αλλά η ερώτηση είναι: Θα του ζητηθεί -άραγε- φακελάκι;

(Μην ανησυχείτε, θα ρωτάω για κάθε επώνυμο που ακούω στο εξής)

Τι πιστεύετε εσείς; Θα του ζητηθεί; Αν του ζητηθεί, θα δώσει;

Θυμάστε τι λέγαμε για τα φακελάκια, ε;

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι

«ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ»

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου – μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι «για την Αμαλία»).

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος που πεθαίνει απο την αδιαφορία ενός παράλογα οικονομοκρατικού συστήματος.

Αλλά είχε την μεγαλύτερη φωνή.

Η Αμαλία μας δεν γράφει πια εδώ.

Όσοι την κοίταξαν σαν πορτοφόλι και όχι σαν άνθρωπο, όσοι την κοίταξαν σαν ψήφο, και όχι σαν ασθενή, δεν έχουν να πάρουν τίποτα απο αυτήν.

Αντιγράφω το κείμενό της, τιμής ένεκεν. Θα παραμείνει μέχρι την Πέμπτη, για να το εμπεδώσουμε όλοι μας. Θα σας θύμιζα δύο πράγματα:

Ένα, υπάρχουν και καλοί γιατροί (αλλά ανέχονται τους κακούς γιατρούς, και αυτό θα έπρεπε κάποια στιγμή να είναι κατακριτέο), δύο, κάποιος, κάποιοι διορίζουν αυτούς τους αλήτες σε υψηλές διευθυντικές θέσεις, κάποιοι τους περνάνε απο τα πανεπιστήμια, και αξίζουν την ίδια -αν όχι χειρότερη- αντιμετώπιση.

Απο το blog της Αμαλίας – διαβάστε το σαν να είναι ακόμα ζωντανή:

Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ’τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε «αρμόδιο», έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω «δει» και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το «μαρτύριο» του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου «στη μέση» επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό «κρακ» που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω….

Και όλα αυτά, εξαιτίας σας «γιατροί» της…

Εδώ, μία φωνή που θα έπρεπε να αλλάξει πολλά για τους ζωντανούς που παλεύουν ακόμα

Σχόλια εκεί, όχι εδώ.

Φίλοι που με ξέρουν και προσωπικά, με ρωτάγανε τι κόλλημα έπαθα με τις διαφημίσεις.

Μου την λέγανε που αντί να γράφω πλούσια κείμενα (σαν το χθεσινό του ΙΚΕΑ) κάθομαι και γλυτώνω με ένα γραφικό.

Ο σκοπός είναι να ξεφτιλήσω τις διαφημίσεις. Να τις ξεμπροστιάσω. Να θυμήσω σε αυτούς που τις κοιτάνε να λένε «τι λες ρε παπάρα, σε ποιόν νομίζεις ότι τα πουλάς αυτά».

Σε ποιον νομίζεις οτι τα πουλάς αυτά.

Υπάρχουν έξυπνες, χαζές, πονηρές, χρήσιμες, αστείες διαφημίσεις.

Υπάρχουν διαφημίσεις που πουλάνε το προϊόν, άλλες που πουλάνε την ιδέα.

Υπάρχουν όμως και ψεύτικες διαφημίσεις.

Ω! Τι σοκ!

Μας λένε ψέμματα;

Ω, ναι, φιλαράκια. Μας λένε ψέμματα.

Οι τύποι πριν από 50-100 χρόνια που βγαίνανε και πουλάγανε αρωματισμένο νεράκι (στην καλύτερη περίπτωση) για «πάσαν νόσον και πάσαν ….ασθένεια» (μας διαβάζουν και μικρά παιδιά, δεν κάνει), μετεξελιχθήκανε και γινήκανε μεγάλες εταιρείες.

Αξιοσέβαστες και σοβαρές.

Που ζουν απο τερατώδη ψέμματα.

Χυμός φραγκοστάφυλλου Ribena (wiki, επίσημο). Τέσσερις φορές περισσότερη βιταμίνη απο το πορτοκάλι, θυμάστε;

Αυτοί το είπανε, όχι εγώ. Διαβάζοντας όμως το blog «στο άπειρο, και ακόμα παραπέρα» (να διαβάζετε και κανένα άλλο blog, να μην είσαστε κολλημένοι στο δικό μου) έρχεται η είδηση απο την Eλευθεροτυπία (τελευταία παράγραφος).

Δυο πιτσιρίκια (με κριτικό πνεύμα – κάνε θεε μου να μην χαθεί το κριτικό πνεύμα) στην Νέα Ζηλανδία διαλύουν τον μύθο βασισμένο στην διαφήμιση του προϊόντος, και μαζί τον κολλοσό που τον πουλάει, την GlaxoSmithKline.

Καθόλου βιταμίνη δεν έχει.

Το φαντάζεστε; Και όπως λέει η Στέλα στο ποστ της που μου άνοιξε τα μάτια, «Τι άλλο τρώμε και πίνουμε, νομίζοντας πως είναι καλό ή πιστεύοντας τις διαφημίσεις;»

Τι, αδέλφια;

Και επειδή είμαι της τιμωρίας, και της καταναλωτικής δυναμικής, ας δούμε τι άλλο βγάζει η Glaxo…. Σε πόσα απο αυτά πιστεύετε οτι έχει χρήσιμα προϊόντα; και, το ποιο σημαντικό, πόσα απο τα προτερήματα αυτά τα μάθατε …απο τις διαφημίσεις της Glaxo;

Κριτική σκέψη αδέλφια, κριτική σκέψη….

Παίξαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, με παρέα, το Σάββατο. Ο τίτλος είναι (αν δεν απατώμαι) LifeStyle(*), και παίζεται ως εξής:

Ο κάθε παίκτης επιλέγει απο μία ερώτηση (μπορεί να φτιάξει και δική του). Επιλέγει απο μία σειρά γενικών φωτογραφιών τέσσερις και τις τοποθετεί σε τέσσερις προκαθορισμένες θέσεις στο ταμπλω.

Ας υποθέσουμε οτι η ερώτηση είναι «Που θα ονειρευόσουν να πας διακοπές με την γυναίκα σου»

Εξηγεί για κάθε μία απο τις φωτογραφίες τι τον αντιπροσωπεύει. Στο παράδειγμά μας, έστω οτι έχει διαλέξει μία φωτογραφία που απεικονίζει ένα βουνό, μιά άλλη με θάλασσα, μια με μία μεγάλη παρέα και μία με ένα ζευγάρι μόνο του στην παραλία.

Οι υπόλοιποι παίκτες καλούνται να μαντέψουν με ποιά σειρά τις τοποθετεί στην προτίμησή του.

Αφού όλοι οι παίκτες βάλουν τις επιλογές τους, επιλέγουν και ποιά απάντηση αντιπροσωπεύει περισσότερο εκείνους.

~

Ας παίξουμε μαζί λοιπόν ένα παιχνίδι.

Η ερώτηση που βάζω για μένα είναι:

Αν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, αύριο το πρωϊ, τις σκέψεις του και τις προταιρεοτητές προτεραιοτητές του τι θα επέλεγα;

Οι φωτογραφίες είναι εδώ σε τυχαία σειρά (click για μεγαλύτερες):

Κλικ για μεγαλύτερη

α. Να ανέχεται τον εαυτό του, όσο και αν οι άλλοι τον προτρέπουν για το αντίθετο. Να νιώθει καλά με αυτό που είναι.

β. Να προσφέρει στους άλλους. Να διαθέσει τον εαυτό του στο γενικότερο καλό.

γ. Να ανέχεται την διαφορετικότητα των άλλων. Να μην τους φοβάται, να τους σέβεται και να μην τους επιτίθεται όταν νοιώθει ανώτερος.

δ. Να παλεύει για τους στόχους του, ανεξαρτήτως πόσο εφικτοί μοιάζουν. Να τους διαλέγει προσεκτικά, και να τους κυνηγά όσο μπορεί.

Τι πιστεύετε οτι έχω σε προτεραιότητα;

(προσέξτε, δεν ζητώ να ταυτοποιήσετε φωτογραφία με απάντηση – αυτό έχει ήδη γίνει. Σας ζητώ να διαβάσετε τις απαντήσεις, να δείτε και την φωτογραφία για κάθε μία απάντηση, και να σημειώσετε τι θεωρώ πιο σημαντικό απο αυτές)

Παράδειγμα απάντησης: Β Γ Α Δ.

Εξηγήστε γιατί.

Ύστερα, αφού προσπαθήσετε να μαντέψετε το δικό μου, βάλτε και την δική σας προτεραιότητα.

(*) Το είδα μόνο στα …γερμανικά. Όποιος ξέρει περισσότερα για το παιχνίδι, θα ήθελα να ενημερωθώ.

Παιχνιδάκι που μου είχε κάνει ο πατέρας μου, όταν ήμουν μικρός.

Αλλάζω τις ισοτιμίες (γιατί όταν ήμουν μικρός είχαμε ακόμα δραχμές – και λεπτά επίσης 🙂 ) και σας το παραθέτω:

Φέρε το ευρώ πίσω ρε Αλογοσκούφη...Εγώ και η Ελεάνα, πάμε να φάμε σε μία ταβέρνα. Κάνουμε λογαριασμό ακριβώς τριάντα επτά ευρώ. Πληρώνουμε ο καθένας μας απο ένα εικοσάευρω, και του ζητάμε να κρατήσει ένα ευρώ πουρμπουάρ.

Το γκαρσόνι, παίρνει τα χρήματα, και επιστρέφει τα ρέστα. Ένα ευρώ για την Ελεάνα, ένα για μένα.

Υπάρχει όμως ένα θέμα:

Πληρώσαμε απο είκοσι ευρώ – άρα δώσαμε σαράντα ευρώ σύνολο.

Ο καθένας πλήρωσε όμως δεκαεννιά ευρώ αφού πήραμε ένα ευρώ ρέστα. Σύνολο δηλαδή τριάντα οχτώ.

Και ένα που κράτησε το γκαρσόνι; Τριάντα εννιά ευρώ.

Που είναι το ευρώ μέχρι τα σαράντα που δώσαμε αρχικά;

Ας ξεσηκώσουμε θύελλες. Ας χαλάσουμε τον κόσμο.

Στο κάτω – κάτω, γιατί όχι;

Αφορμή, το σχόλιο του αναγνώστη R0ufianou:

(Δ)ειραν έναν Κύπριο. Γιατί δεν μας κάνεις κανένα σχόλιο τώρα για τα αίσχη που κάνουν πάλι τα «παλικάρια» στο κέντρο της Αθήνας και μένουν ατιμώρητα; Η ευαισθησία σου περιορίζετε μόνο στους «ακροδεξιούς» και τους κακούς αστυνομικούς; Τέτοια επιλεκτική ευαισθησία βλέπω μόνο σε φασίστες τύπου παπαρίγα…κρίμα…

Εδώ.

Ξεκαθαρίζω την θέση μου: Οι (λεγόμενοι) αναρχικοί είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα.

Αλλά είναι επίσης οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που με ρωτάνε για τους αναρχικούς. Για όλους αυτούς τους χούλιγκαν που κάνουν φασαρίες. Έχω φαίνεται δώσει το στίγμα του αριστερού, και πιστεύουν οτι μπορούν να με «πικάρουν» έτσι.

Γελιέστε.

Οι αναρχικοί, αυτά τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που χαλάνε τον κόσμο, είναι η μοναδική στιγμή που εμείς οι «αγνοί πολίτες» ξυπνάμε.

Καίνε την σημαία γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμάς μας πειράζει που την καίνε, ενώ άλλοι την πουλάνε και δεν διαμαρτυρόμαστε καθόλου.

Κατεβαίνουν στους δρόμους και πετάνε μολώτοφ γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμείς, που θα είχαμε καλύτερους λόγους να το κάνουμε, καθόμαστε ήσυχοι – ήσυχοι στο πλεϊστέισιον μας.

Είναι πρεζόνια γιατι είναι βλαμμένα, αλλά εμείς, που νομίζουμε οτι είμαστε καθαροί, ναρκωνόμαστε με τα κανάλια μας, και τις Γιουροβίζιον μας.

Αυτοί, τουλάχιστον, διαμαρτύρονται για κάτι.

Για οτιδήποτε.

Εμείς;

Ας γελάσουμε λίγο με εμάς. Οταν πήγανε να μας αυξήσουνε τις τιμές στην ADSL και την σύνδεση στον internet, έφτιαξα λογότυπα, φώναξα, βάψαμε όλοι τις σελίδες μας μαύρες, κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες – δεν πέρασε το μέτρο.

Νόμιζα και εγώ, το ζώον, οτι είχαμε δύναμη. Οτι είχα δύναμη. Οτι μπορούσα να πολεμήσω το άδικο.

Και μετά.. Μετά, ο Antenna έκανε τηλεπαιχνίδι – απάτη, φώναζα, φώναζα, τίποτα δεν έγινε. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε χαράτσι στην κινητή τηλεφωνία, φώναζα, έκανα λογότυπα, έφτιαξα σελίδα – και; Τίποτα δεν έγινε. Καμια δεκαριά αντιγράψανε τα banner, και τα κατέβασαν και αυτοί, όταν είδαν οτι κανένας δεν ενδιαφέρεται.

Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Γράφω άρθρα οτι όλοι ψηφίζουμε – λες και ξαφνικά είναι αντίσταση να αλλάξεις κανάλι.

Αντίσταση είναι να πετάξεις την τηλεόραση απο το παράθυρο, αυτό είναι αντίσταση.

Η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει λέγοντας οτι – στο παράδειγμα των υποκλοπών- για έναν χρόνο το ήξερε, αλλά δεν το έλεγε, διότι έκανε «έρευνα». Βέβαια, τρείς μήνες μετά την αποκάλυψη (των ΝΕΩΝ, έτσι;) μάθαμε όσα τα τζιμάνια δεν βιαζόντουσαν να μάθουν έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Τώρα, πανηγυρίζει που γλυτώνει την εξεταστηκή επιτροπή.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, λάβρος κατά του σχεδίου του The Mall όσο ήταν αντιπολίτευση! Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, φρόντισε να ολοκληρώσει το έργο.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Η κυβέρνηση, να ψηφίζει νόμους που επιτρέπει την δουλεία, την αγοραπωλησία και ενοικίαση υπαλλήλων, την κατάργηση του οκταώρου!

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Τα κανάλια και οι εφημερίδες που απο την μία προβάλλουν τηλεπαιχνίδια απάτες, και απο την άλλη μάχονται για την δημοκρατία και την δικαιοσύνη.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Συμφωνώ, οι «αναρχικοί» που κάνουν φασαρίες είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα. Αλλά δεν τα πιάνει κανείς, τόσα χρόνια τώρα. Γιατι βολεύουν.

Κάτι σαν την 17Νοέμβρη, που όλοι μεγαλοφώνως την καταδικάζαμε, και στις παρέες το μόνο που άκουγες ήταν γέλια επιδοκιμασίας μετά απο κάθε χτύπημα.

Γιατι κάπως εμείς οι αστοί, πρέπει να νιώθουμε οτι επαναστατούμε.

Εγώ, ο μαλάκας με το blog μου, που νομίζω οτι θα αλλάξω τον κόσμο. Περιμένετε σοβαρά να τσαντιστώ με τους μόνους -τους μοναδικούς, μαζί με κάτι ξεχασμένους αριστερούς, τον Θοδωράκη, την Σακοράφα – ακόμη – ακόμη και την Κανέλη, χριστέ βοήθα- Δον Κιχώτες, που λένε (και κάνουν) μια επανάσταση;

Όσοι λένε μαύρο σε μία χώρα που ομαδικά πιστεύει μόνο στο πράσινο και το μπλε, δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή μου.

Πρέπει να πάνε φυλακή για κάθε πέτρα, για κάθε μολώτωφ, για κάθε καμμένη σημαία. Συμφωνώ. Και εμείς όμως, για κάθε ψέμα, για κάθε αδιαφορία, για κάθε παθητική απραξία.

Για κάθε φορά που στριφογυρίσαμε (απλώς) στον καναπέ μας.

Στο κάτω κάτω, είμαστε ευσυνείδητοι πολίτες, και αν είμαστε πολύ εκνευρισμένοι, μπορεί και να φτάσουμε στο σημείο να αλλάξουμε και κανάλι. Τέτοια αυτοθυσία.

Viva la revolution.

Ο George είναι πλέον απο τους αναπόσπαστους κρίκους του blog στην Ελλάδα. Έχει γνώμη, φρέσκια φωνή, και ίδιο μαλλί με μένα, οπότε είναι αξιόλογος συναγωνισμός για ένα …καλύτερο blogging :).

Επίσης, κάνει blog για τους σωστούς λόγους (για πάρτη του) και γράφει και ωραία post.

Αλλού γελάς, αλλού σοβαρεύεις, και το πιο ενδιαφέρον, αλλού διαφωνείς.

Ο φίλος μας ο George έχει άποψη.

Γιατί τα γράφω όλα τούτα; Γιατί καθώς έχει άποψη, έχω και (καμιά φορά, όχι πάντα) καλούς λόγους να δοαφωνήσω μαζί του.

Τελευταία φορά, το σημερινό άρθρο του Be yourself.

Διαβάστε τι λέει (*), και επιστρέψτε (αν δεν κολλήσετε εκεί στα άλλα άρθρα του) να δείτε τι λέω και εγώ:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Εχω φίλους άσχημους, όμορφους, που μιλάνε πολύ ή λίγο, που ειρωνεύονται, που τραυλίζουν, που είναι πολύ ψηλοί ή πολύ κοντοί, σε καροτσάκια, έξυπνους και ανόητους, ιδιοφυϊες, χαμένους, ότι θες.

Ότι και να με ρωτήσουν, θα τους πω:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Να είσαι αυτό που γουστάρεις εσύ να είσαι. Να είσαι αληθινός. Να είσαι ότι καλύτερο μπορείς.

Θες να είσαι κακός με τους ανθρώπους; άδικος; να φωνάζεις; να τραυλίζεις; να είσαι εγωϊστης; να σκέφτεσαι μόνο τους άλλους;

Οτι γουστάρεις.

Μπορεί τελικά να μην είσαι φίλος μου, ή να πας φυλακή, ή να μην παντρευτείς ποτέ.

Μπορεί να μην γαμήσεις καν ποτέ.

Αλλά -τουλάχιστον- θα έχεις κάτι δικό σου: θα είσαι ο εαυτός σου.

Στο ράφι; Στο ράφι. Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, άλλαξε. Όχι για να γίνεις σαν κάποιον άλλο, αλλά για να γίνεις καλύτερος εσύ.

Να είσαι ο εαυτός σου.

Αν όχι για οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον για τέσσερις καλούς λόγους:

Γιατί φίλε, δεν υπάρχει καλύτερος απο εσένα. Δεν χρειάζεται να γίνεις κάποιος άλλος. Ο άλλος που βλέπεις (και που έχει περισσότερα λεφτά απο εσένα) πρέπει να πατήσει σε πτώματα, ή να σκοτώσει τον ίδιο του τον χρόνο – και αυτό δεν είσαι διατεθημένος να το κάνεις, αλλιώς θα το είχες κανει ήδη. Ο άλλος που βλέπεις να γαμάει όλες τις γυναίκες που θα ήθελες εσύ – δεν θα τον κοιτάξει καμιά στα μάτια όπως θα κοιτάξει μία φορά εσένα η γυναίκα σου, με εμπιστοσύνη και αφοσίωση, αλλιώς, αν δεν επιζητούσες αυτό, θα τις είχες γαμήσει όλες και εσύ. Ο άλλος που βγαίνει στα κανάλια και ξεπουλιέται για λίγη αναγνωρισημότητα, ε, όλο και κάτι θα είχες να ξεπουλήσεις και εσύ.

Bottom line: Είσαι όσο καλύτερος μπορούσες να διαθέσεις. Και αν θέλεις και άλλα, ξέρεις καλά πως θα τα πάρεις.

Δεύτερον, δεν μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, καλύτερος. Εκτός του ότι δεν υπάρχει, δεν μπορείς εσύ. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις έναν άνθρωπο λέγοντας του ψεύτικα «σ’αγαπώ» ή «εμπιστεύσου με». Δεν μπορείς να πουλήσεις μαγκιά. Δεν μπορείς να δείρεις, για να γίνεις σκληρός. Δεν μπορείς να πατήσεις για να αναριχηθείς. Δεν ξέρεις πως γίνεται. Ακόμα και αν το κάνεις, όπως το κάνουν στις ταινίες, σου εγγυώμαι οτι θα καταφέρεις να πληρώσεις όλο το κόστος, χωρίς να κερδίσεις τίποτα άλλο απο πρόσκαιρο και άχρηστο κέρδος.

Τρίτον, δεν υπάρχει λόγος. Όλοι είμαστε χρήσιμοι, κάπου και σε κάποιον. Το μπακούρι, ο τραυλός, αυτός σε καροτσάκι, ο άλλος που δεν βάζει γλώσσα μέσα του – κάπου, σε κάποιον είναι χρήσιμος. Το θέμα δεν είναι σε πόσους πολλούς, αλλά σε ποιόν έναν. Σε ποιόν θα φανούμε χρήσιμοι εκείνη την μία φορά που θα ζητηθεί, και εμείς θα είμαστε πολύ απασχολημένοι προσποιούμενοι κάποιον άλλο.

Τέταρτον, και ποιος ρε μαλάκα θα τολμήσει να σου πει οτι δεν είσαι αρκετά καλός να είσαι ο εαυτός σου; Ποιος θα σου πει οτι είσαι ποιο κάτω (ή ποιο πάνω) απο κάποιον άλλον; Ποιος θα τολμήσει να σε πει λίγο και άχρηστο; Αν βρεθεί κάποιος, οποιοσδήποτε, να μου πει εμένα οτι δεν είμαι αρκετά καλός, θα τον κοιτάξω απο πάνω μέχρι κάτω, και θα τον στείλω να πα να γαμηθεί.

Να είσαι ο εαυτός σου.

Να αλλάξεις, αν το θες. Αν ζητήσεις βοήθεια, να σου πω σε τι, μαλλον θα σε απογοητεύσω. Κανείς εξωτερικός δεν ξέρει πραγματικά να σου πει. Κοιτάξου, άκου τον εαυτό σου, και αποφάσισε τι δεν σ’ αρέσει. Και άλλαξε. Αλλά α) για πάρτη σου, και β) για να γουστάρεις εσύ καλύτερα.

Όχι γιατι κάποιος ήρθε και σου είπε ‘δεν είσαι οκ όπως είσαι’.

Το μόνο πράγμα που δεν γουστάρω σε άνθρωπο, είναι να είναι ψεύτικος. Αν είναι κακός ή καλός, αν είναι βρώμικος ή καθαρός, εγωϊστής ή παγκόσμιος, αν πιστεύει στον Θεό ή είναι άθεος, μαγκιά του. Αν τον γουστάρω να του κάνω παρέα, θα του κάνω, αν δεν γουστάρω, θα βρει αλλού παρέες.

Αρα, η γνώμη μου είναι:

Να είσαι ο εαυτός σου.

Αν όλα όσα κάνουμε έχουν κόστος, τουλάχιστον να πληρώσουμε για τις μαλακίες που κάνουμε μόνοι μας…

(*) μην παρεξηγηθώ: καταλαβαίνω απολύτα τι λέει. Ούτε τούτο είναι προσωπικό ως απάντηση. Απλώς νομίζω οτι κάνει λάθος. Το πιο πιθανό επίσης είναι οτι αναφερόμαστε σε διαφορετικούς ανθρώπους: αυτός σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν, αλλά δεν τολμούν, και εγώ σε αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν, αλλά όλοι τους λένε «πως είσαι έτσι ρε» 🙂 …έτσι και αλλιώς, σεβαστή η γνώμη του…

Κάθε Δευτέρα αγοράζω την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, για το αξιόλογο αθλητικό περιοδικο Εθνοσπορ.

Τις τελευταίες 2-3 φορές, ανάμεσα στα ολοσέλιδα Καζίνο, Μπότες και διαφημίσεις του ΟΠΑΠ περι κοινωνικής ευθύνης, μία ολοσέλιδη διαφήμιση μου προκάλεσε την -εύλογη- περιέργεια.

Πάνω, το λογότυπο της γνωστής εταιρείας προφυλακτικών durex. Κεντρική φωτογραφία, ένα πλαστικό δακτυλίδι.

Το θέμα; Ερωτικό βοήθημα – δονητής, για άνδρες και γυναίκες, μίας χρήσεως.

Δεν είναι το μόνο που πουλάει η εταιρεία, αφού -φαίνεται ότι- ανοίγει τον «ασκό του αιόλου» αναπτυσόμενη ταχύτατα σε κάθε είδους δονητές και βοηθήματα.

~

Σκεφτείτε το όμως λίγο: Σε αθλητικό περιοδικό, ένθετο εφημερίδας πανελλήνιας κυκλοφορίας, να διαφημίζεται με ολοσέλιδη καταχώρηση… δονητής.

Ανήκουστο ίσως, και δικαιολογημένο το ξάφνιασμά μου, αλλά γιατί;

Διότι, εγώ όπως και εσείς, ανήκουμε σε μία βαθιά σχιζοφρενική κοινωνία:

που είναι αποδεκτό, θεμιτό, και αναμενόμενο να διαφημίζονται παγωτά με φωτογραφίες γυναικών που τα γλύφουν (παραπέμποντας σε προφανείς σεξουαλικές εικόνες),

που είναι απόλυτα φυσιολογικό μία γυναίκα να θεωρείται ιδανική για το κορμί, και όχι το μυαλό της,

που είναι τιμή για τον άνδρα να είναι «γαμιάς» και κρυφό προσόν μίας γυναίκας «νυφομανής»,

Αλλά,

που στις φυλακές και στα στρατόπεδα η σεξουαλική υγιεινή δεν αναγνωρίζεται,

που για τις μεγαλύτερες ηλικίες το σεξ είναι ταμπού ακόμα και να το συζητάς,

που η προσπάθεια να επιτευχθεί το ανέφικτο οδηγεί σε αμφίβολες και επικίνδυνες ιατρικές επεμβάσεις,

που η σεξουαλικότητα είναι αποδεκτή μόνο όταν αφορά το αντίθετο φύλλο, και όχι το ίδιο,

που επτά στις δέκα βρισιές μας είναι σεξουαλικού περιεχομένου,

που η καθολική εκκλησία (τρίτη ή τέταρτη θρησκεία στον κόσμο σε πλήθος πιστών, αν δεν κάνω λάθος) δεν έχει ακόμα επιτρέψει το προφυλακτικό(!),

που όταν μία γυναίκα αποφασίσει να απέχει (για άλφα-βήτα λόγους) είναι «ψυχρή» και ένας άνδρας «ανίκανος»,

που βουλευτές παραιτούνται γιατί δεν ταιριάζουν με την «γενική σεξουαλική ηθική» όταν αποκαλύπτονται ομοφυλόφιλοι,

που για να αγοράσεις προφυλακτικά, ειδικά αν είσαι γυναίκα, πρέπει να περάσεις απο το γδύσιμο του φαντασιόπληκτου περιπτερά,

ούτε λόγος αν τα προφυλακτικά σου έχουν γεύση μπανάνα,

που η «νυμφομανής» γυναίκα όταν γυρίζει την πλάτη της γίνεται «πουτάνα».

Και που, φυσικά, το sex είναι ταμπου: το βλέπουμε, μιλάμε για αυτό, το θεωρούμε απαραίτητο διαφημιστικό προσόν, αλλά προς θεού – δεν το κάνουμε εμείς.

(‘Η το κάνουμε – αλλά μόνο πολύ και καλά)

Εν ολίγοις, πρόκειται για μία απόλαυση συχνή (για τους τυχερούς) όσο το φαγητό, απαγορευμένη όσο η κόλαση. Μία κοινωνική απαίτηση, που όμως δεν βρίσκει όσες διόδους πιέζεται να βρει, και δημιουργεί -λογικά- εκρήξεις.

Αυτή η σχιζοφρένεια μοιάζει λίγο να διαλύεται, σαν τον καπνό που δεν ξέρεις τι τον προκαλεί (και καμιά φορά δεν τον αντιλαμβάνεσαι καν, αλλά σου κρύβει την θέα) απο την μοναδικής λογικής καταναλωτική ανάγκη:

Μία εταιρεία, που πουλάει απόλυτα νόμιμο προϊόν, που ειδικεύεται στην απόλαυση του έρωτα, να διαφημίσει το προϊόν της.

Παρότι θεωρώ τον εαυτό μου ανοιχτό στο θέμα της απόλαυσης και της ηδονής, καμιά φορά ο καπνός καλύπτει και το δικό μου μυαλό: αυτη η διαφήμιση με κάνει να ξαφνιάζομαι για μερικά δευτερόλεπτα, να αντιλαμβάνομαι το προφανές, και να γράφω τουτο το πόστ.

(α, να μην το ξεχάσω: το link για το προϊόν, είναι εδώ. Θα σας το έδινα νωρίτερα, αλλά ήταν καλό το ποστ, και φοβόμουν μην σας χάσω :))

Να σας ενημερώσω, γιατι εμείς κάνουμε ρεπορτάζ, όχι αστεία, ότι δεν είναι η μόνη εταιρεία που «απενεχοποίησε» τα σεξουαλικά βοηθήματα: Και η Trojan (εδώ) έχει βγάλει αντίστοιχο προϊόν – αλλά υποπτεύομαι όχι στην ελλάδα. Επίσης, ένα απίστευτα χαλαρωτικό δισέλιδο άρθρο απο το Wired Magazine και την συντάκτρια Regina Lynn, η οποία δοκίμασε το προϊόν και καταθέτει την άποψή της

Κύριες μου (διότι έχω και ενεργές γυναίκες αναγνώστριες), και κύριοι ιδού το πρόβλημα:

Γίνεται να δίνεις €130 τον χρόνο, για να κάνεις ιατρικές εξετάσεις που κοστίζουν (κατά μέσον όρο) 80-90, και αν κάτι πάει στραβά στις εξετάσεις, να σου καταβάλλουν επιπλέον €31.000;

Ιδού η απορία.

~

Αναλύω το ερώτημα:

Η τράπεζα Citibank, σε συνεργασία με την ασφαλιστική AIG, ξεκίνησαν το πρόγραμμα «Μια ζωή γυναίκα»

Αναλόγως της ηλικίας σου καταβάλλεις ένα ποσό τον μήνα (για παράδειγμα 11 ευρώ αν είσαι μέχρι 29 χρονών, 18 ευρώ αν είσαι μέχρι 39 χρονών), που δεν προσαυξάνεται ποτέ, και έχεις λαμβάνειν:

1 τεστ ΠΑΠ ετησίως,

1 μαστογραφία ετησίως.

Ως εδώ, ας πούμε καλά.

Όμως:

Αν κάτι πάει στραβά, αρχίζουν να πληρώνουν:

Eφόσον διαπιστωθεί ότι πάσχει από κάποιο τύπο γυναικείου καρκίνου,
καταβάλλονται:

– 15.000 ευρώ εφ’ απαξ, ως άμεση οικονομική υποστήριξη
– 500 ευρώ το μήνα, ως επίδομα στήριξης, για 12 μήνες μετά τη διάγνωση.

Και επίσης:

Σε περίπτωση που η γυναίκα χρειασθεί να νοσηλευθεί εξαιτίας της ασθένειάς της, καταβάλλονται συμπληρωματικά:

– 100 ευρώ την ημέρα, ως νοσοκομειακό επίδομα, για μέχρι 100 ημέρες νοσηλείας.

Γρήγορος υπολογισμός; 15.000+500×12+100×100= 31.000

Δώρο – όχι δάνειο.

Το ερώτημα:

Που είναι ο λάκος; Διότι, σύμφωνα με έγκυρες (γυναικείες) πηγές, ένα τέστ ΠΑΠ (γιατι στα 29 είσαι μικρή για μαστογραφίες) κάνει γύρω στα €80. Αν δε κάνεις και μαστογραφία, άλλα €40, σύνολο €120.

Όσα περίπου δίνεις για το πρόγραμμα.

Άρα, τα επιπλέον «αν-κάτι-πάει-στραβά-όξ-απο-δώ» απο που θα τα βγάλει η τράπεζα;

Δεν ξέρω οι τράπεζες να δίνουν δέκα δραχμές χωρίς να έχουν πρόθεση να εισπράξουν είκοσι.

Προλαβαίνω απορίες σας:

– Αφορά μόνο τις πελάτισες της Citibank, όχι όμως απαραίτητα με πιστωτική κάρτα,

– Αν έχεις τώρα πιστωτική και την ακυρώσεις, συνεχίζεις (αν το επιθυμείς) στο πρόγραμμα, αρκεί να έχεις έναν απλό καταθετικό λογαριασμό,

– Όποτε θες, διακόπτεις,

– Το ποσό των (maximum) €31.000 δεν θα αυξηθεί με το πέρασμα του χρόνου: τόσα παίρνεις τώρα, τόσα θα παίρνεις και μετά απο 20 χρόνια. Η τηλεφωνήτρια που ρώτησα μου είπε οτι «πιθανώς» θα υπάρξει μία αναπροσαρμογή της τάξης του 4%-6%, αλλά το «πιθανώς» με κάνει να αμφιβάλλω,

– Το ποσό που θα κληθείς να πληρώσεις τώρα, θα το πληρώνεις για την υπόλοιπη ζωή σου (ή για όσο θέλεις να συνεχίζεις το πρόγραμμα) χωρίς αυξήσεις και αναπροσαρμογές.

~

Ξαναλέω: Δεν πιστεύω οτι είμαι πιο χαζός απο τις τράπεζες – να τους πιάσω κορόϊδο και να μου χαρίσουν λεφτά. Την φάβα την είδα, ο λάκκος που είναι;

Περιμένω συμβουλές…

Περισσότερες πληροφορίες, εδώ.

Παλιά είδηση που είχα δημοσιεύσει, σκάει στο «Διαβάστε ένα τυχαίο άρθρο». Την ανοίγω, και διαβάζω:

Τι πάθανε όλοι τους;

Μπατίστ, Κορδονούρης, και τώρα ο Νικοπολίδης

Θα μπορούσε να πει κανείς οτι η “μόδα” ξεκίνησε τότε

Εδώ, απο τις 8/11/2004.

Οι τρεις υποθέσεις δεν ήταν ίδιες: ο Μπατίστ προκάλεσε ατύχημα, οι άλλοι δύο απλώς συμμετείχαν.

Τώρα, με πιο φρέσκο μυαλό, ρίχνω μια πιο σοβαρή ματιά:

Για τροχαίο με εγκατάλειψη κρατείται ο Αμερικανός μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Μάικλ Μπατίστ, 27 ετών. Όπως έγινε γνωστό από την αστυνομία, ο 27χρονος Αμερικανός ενώ οδηγούσε το ΙΧ αυτοκίνητό του συγκρούστηκε στις 4:40 τα ξημερώματα της Πέμπτης με μοτοσικλέτα στη λεωφόρο Κηφισίας 258 στο Χαλάνδρι, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ο οδηγός της Πέτρος Στέλιος επίσης 27 ετών.

Στη συνέχεια, ο μπασκετμπολίστας ανέπτυξε ταχύτητα, εγκαταλείποντας τον τραυματία, αλλά σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου προσέκρουσε με το αυτοκίνητό του σε διαφημιστική πινακίδα. Το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε και ο Μπατίστ απομακρύνθηκε τρέχοντας και κρύφτηκε μέσα σε μια αθλητική εγκατάσταση στη διασταύρωση Κηφισίας και Γούναρη.

Τον αντιλήφθη όμως ο φρουρός της εγκατάστασης και ειδοποίησε την αστυνομία με αποτέλεσμα λίγο αργότερα ο μπασκετμπολίστας να συλληφθεί. Ο Αμερικανός δήλωσε ότι είναι τραυματισμένος και μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος.

Στο ίδιο νοσοκομείο νοσηλεύεται και ο Πέτρος Στέλιος, ο οποίος έχει κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και η κατάστασή του θεωρείται σοβαρή.Από το ανακριτικό της Τροχαίας ζητήθηκε να γίνει αλκοτέστ και στους δύο οδηγούς. Και οι δύο εξετάσεις ήταν θετικές.

Προανάκριση για το ατύχημα διενεργεί η Τροχαία Κηφισιάς.

Απο άρθρο του in.gr της εποχής.

Ξέρει κανείς τι απέγινε η υπόθεση; Γλύτωσε ο τραυματίας; Ο παίκτης πάντως εξακολουθεί να αγωνίζεται στον Παναθηναϊκο…

Το τροχαίο με εγκατάλειψη, είχε συνέπειες; ποιές; Το ξεχάσαμε; Πλήρωσε; Δεν τηρήθηκε η αυτεπάγγελτη διαδικασία; Τι προβλέπει ο νόμος; Πόσοι άλλοι (π.χ. Γεωργούλης) μπήκαν στην ίδια λογική;

Θυμίζω: Προκάλεσε τροχαίο, τραυμάτησε σοβαρά, εγκατέλειψε το θύμα, πήγε να αποφύγει την σύλληψη, πιάστηκε (σχεδόν) επ’ αυτοφώρο, και αποδείχθηκε πιωμένος.

Ολα αυτά ατιμώρητα;

Ξέρει κανείς; Για σχολιάστε σας παρακαλώ…