Κατηγορία: Αστεία
Η Καθημερινή απέκτησε έναν καινούργιο (μόνιμο) αναγνώστη:
Μαζί με κάθε φύλλο, απο Τρίτη μέχρι και Παρασκευή, δίνει εντελώς δωρέαν επεισόδιο της σειράς «Μάλιστα κύριε Υπουργέ», που είναι αφάνταστα κωμική, διαχρονική και εφυής (και ο τρόπος που κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει Αγγλικό Χιούμορ).
Έχασα τα τέσσερα πρώτα, και ήδη έχω επικοινωνήσει με την Καθημερινή για να τα αποκτήσω.
Όσο είναι δωρεάν, θα φροντίσω να μην λείψουν άλλα απο την συλλογή μου.
Όσοι ξέρετε την σειρά, ξέρετε και τι πρέπει να κάνετε (μα, να το αγοράζετε βρε κουτά!)
Για όσους κάτι πάει να πει, αλλά είναι λίγο θολό, δείτε ιντερνετικό αφιέρωμα.
Για όσους δεν λέει τίποτα αυτό το νταβαντούρι, δοκιμάστε αγοράζοντας μία Καθημερινή: αν δεν σας αρέσει, μην ξαναπάρετε.
Κάντε το όμως νωρίς, γιατί -που θα πάει- θα τελειώσει τούτο το δώρο…
Πολλές φορές η ζωή μου τα φέρνει έτσι, που όταν το σκέφτομαι χαμογελάω για τους λόγους που μου δίνει να γράψω σε τούτο το blog.
Ένα)
Φίλοι μου στέλνουν (μαζικά θα έλεγε κανείς) το τραγούδι της Έφη Θώδη I will survive. Μου το στέλνουν για να γελάσω, όπως υποθέτω οτι γέλασαν και αυτοί.
Όσοι δεν το έχετε ακούσει και γουστάρετε, θα το ανεβάσω για να το κατεβάσετε..
Οι υπόλοιποι, που απλώς θέλετε να παραμείνετε στο θέμα χωρίς να μπλέκετε με downloads και ιστορίες μία μικρη περιγραφή:
Η Έφη Θώδη προσπαθεί να τραγουδήσει, χωρίς να έχει ούτε το αγγλικό, ούτε το accent.
~
Δύο)
Φίλη ετοιμάζεται να κατέβει στις Δημοτικές. Οι πρώτες (και τελευταίες) προσπάθειες, όχι να βγει, αλλά να μην πάει χαμένη η ευκαιρία να πει «συμμετείχα στις Δημοτικές, ως σύμβουλος» και έκανα ότι καλύτερο μπορούσα μοιάζουν με απέλπιδες.
~
Ενα και Δύο: μία αποτίμηση.
Πρέπει να είμαι μόνος έλληνας που γουστάρει την προσπάθεια της Θώδη. Πρέπει να είμαι ο μόνος έλληνας που δεν μένει στο «αει γοίλ σουρβάηβ» αλλά ευχαριστιέται με την προσπάθεια της τραγουδίστριας να διασκεδάσει και να περάσει καλά, κάνοντας ότι καλύτερο μπορεί.
Που προσπαθεί να πει αυτό το τραγούδι.
Έχει καλή φωνή, (πολύ καλή φωνή) αλλά όχι την προφορά; στα αρχίδια της. Το κάνει, και μπορώ (ή απλώς θέλω) να αντιληφθώ οτι το λέει με την καρδιά της. Οτι κάνει όλο το τραγούδι δικό της, παίζοντας λίγο με τον ήχο, με την χροιά, όσο μπορεί.
Μπράβο στην υποψήφια που κατεβαίνει χωρίς «κλίκες» και «μέσα». Η προσπάθεια δεν είναι αποτυχία – αν είσαι ειλικρινής, κανείς δεν μπορεί να γελάσει που προσπαθείς ή ελπίζεις.
Μπράβο σε όλους αυτούς που βγαίνουν τελευταίοι, χωρίς να έχουν απωλέσει ούτε την διάθεση, ούτε την σοβαρότητα. Σε αυτούς που δεν «πουλιούνται» σε αυτούς που δοκιμάζουν τα πάντα όσα θέλουν να δοκιμάσουν, χωρίς να τους απασχολεί αν θα τους κοιτάξει ο κόσμος και θα πει «κοίτα: ένας αποτυχημένος».
Μπράβο σε αυτούς που ζούν την ζωή τους, τραγουδώντας, πηγαίνοντας ως υποψήφιοι, ή απλώς κάνοντας κάτι που όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με την φαυλότητα της ζωής μας θεωρούμε ως αυτοσκοπό το αποτέλεσμα, και όχι την προσπάθεια.
Δεν λέμε «θα προσπαθήσω να τραγουδήσω, όσο καλύτερα μπορώ» αλλά «θα γίνω τραγουδιστής, ο καλύτερος που μπορώ».
Δεν λέμε «θα προσπαθήσω να βγω Δημοτικός Σύμβουλος – η θα διασκεδάσω προσπαθώντας» αλλά λέμε «Θα προσπαθήσω να βγω πρωθυπουργός, περνώντας απο το Δημοτικό Συμβουλιο».
Και για να το πετύχουμε αυτό, το απώτερο, το «ουσιώδες», θυσιάζουμε στην πορεία άλλα, που κρίνονται πιο «ανούσια», όπως είναι η αξιοπρέπειά μας, ή η ιστορία μας.
Και ενώ ο σκοπός μας είναι καλύψουμε τα (άλλα, βαθύτερα) κενά μας, κάποιοι άλλοι διασκεδάζουν με την ζωή τους – με τις αποτυχίες και τις -ελάχιστες- επιτυχίες τους.
Καλή διασκέδαση Έφη, καλή διασκέδαση Ναυσικά.
Διαβάστε το ως το τέλος, είναι πολύ ενδιαφέρον:
«Στο κόμμα μας, πραγματοποιούμε αυτό που υποσχόμαστε.
Μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι
δεν αγωνιζόμαστε κατά της διαφθοράς.
Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας:
Η τιμιότητα και η διαφάνεια είναι προϋπόθεση να πετύχουμε τους στόχους μας.
Αποδεικνύουμε ότι πλανάται όποιος πιστεύει πως
οι μαφιόζοι θα συνεχίσουν να μετέχουν στην κυβέρνηση όπως στο παρελθόν.
Διασφαλίζουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι
η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ο κύριος σκοπός της διακυβέρνησής μας.
Παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν πως
θα είναι δυνατόν να εξακολουθεί κανείς να κυβερνά
με παλαιοπολιτικά τερτίπια.
Όταν αναλάβουμε την εξουσία, θα κάνουμε το παν ώστε
να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στην ευνοιοκρατία
δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση
να πεθάνουν της πείνας τα παιδιά σας
Θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας ακόμα και
να στερέψουν πλήρως οι οικονομικοί πόροι
θα ασκήσουμε την εξουσία ώσπου
θα έχετε καταλάβει ότι από δω και πέρα
είμαστε η «ΝΕ.ΠΟ», η «Νέα Πολιτική».»
Ωραία; Δεν μοιάζει σχεδόν ουτοπικό;
Διαβάστε τώρα από κάτω προς τα πάνω….
αρχίζοντας από την τελευταία γραμμή και ανεβαίνοντας γραμμή-γραμμή ως την αρχή.
Thanks George
Είναι δυνατόν;
Είναι και αυτό μια λύσις. Όταν έρθει η ώρα, υπόσχομαι να το σκεφτώ και εγώ :D.
Απο τότε που ο George (όλοι ξέρουμε ποιός είναι ο George έτσι; αν όχι – αμέσως να ενημερωθείτε) άνοιξε σουβλατζίδικο, ο ανταγωνισμός τα έχασε και κάνει σπασμωδικές κινήσεις:
Ο George είμαι σίγουρος (άκου ιδέα φιλαράκι) οτι θα σας βάλει τετραψήφιο αριθμό που θα στέλνετε SMS και θα τρώτε δύο γύρους, μία πατάτες, μία κόλα, και ένα γλυκάκι δώρο.
Και ένα ποτό στα πιο hot club της πόλης, για τους δέκα πρώτους – για τις γυναίκες δε, συνοδεία του πιο hot χορευτή της πόλης.
Αντε τώρα.
Κατ’ αρχάς, τα σημαντικά: γύρισα, πέρασα πολύ καλά, ήρθα και βρήκα προβλήματα με φίλους, η ζωή συνεχίζεται.
Τώρα, το post.
Στο internet έχω βρει πολλά χρήσιμα site. Αρκετά απο αυτά, είναι ταυτόχρονα και διασκεδαστικα.
Διαβάστε:
November 2003 – Due to a delay of my flight to Australia I had to stay the whole day and night at the airport. I couldn’t afford the taxi fare back to the hotel and the overnight stay at the hotel again. I spent Hours on the internet then walked up and down the huge airport. I went window shopping through the expensive stores. There is a reason for the loud speaker announcements. People can be be hearing-impaired. Have you ever thought of that? The bathrooms were very clean. At some remote ones I had the chance of having a shower as well. The security staff are friendly but with the recent bombings in Turkey they should be alert.[…]
Το site πραγματεύεται …διαμονές σε αεροδόμια. Οι τουρίστες που αναγκάζονται (λόγω καθυστερήσεων ή έλλειψης χρημάτων) να κοιμηθούν σε αεροδρόμια, μοιράζονται τις εμπειρίες τους.
Φυσικά, έψαξα και βρήκα το αποσπασμα απο διαμονή στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Περισσότερα αποσπάσματα θα βρείτε εδώ.
Το site είναι όλο στα αγγλικά – και έχει αρκετά αεροδρόμια, απο πολλές χώρες…
Υ.Γ. Μετά τα camping, ασχολούμαι με διαμονές σε αεροδρόμια. Έχω αρχίσει να ραππάρω μου φαίνεται… 🙂
…ανέκδοτο για τις δύσκολες μέρες που ζούμε.
Ένας Αμερικανός πηγαίνει στον σταθμό ενός τραίνου για να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι.
Βλέπει εκεί ένα μηχάνημα με την ένδειξη «Ρίξτε ένα δολάριο στην σχισμή και το μηχάνημα θα σας πει ποιος είστε!»
Περίεργος καθώς είναι ρίχνει το δολάριο και το μηχάνημα του λέει:
-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο»
Εντυπωσιάζεται ο τύπος με την ικανότητα του μηχανήματος!Για να ξεγελάσει το μηχάνημα, τρέχει και αγοράζει ένα ψεύτικο μουστάκι και ξαναρίχνει ένα δολάριο.
-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο», του λέει πάλι το μηχάνημα!
Μα δεν είναι δυνατόν φωνάζει αυτός! Ο τύπος τσαντίζεται και τον πιάνει μανία να ξεγελάσει το μηχάνημα!
Τρέχει στις τουαλέτες και μεταμφιέζεται σε άραβα! Ξαναπηγαίνει στο μηχάνημα και πάλι τα ίδια.-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο».
Αγανακτισμένος πάει λοιπόν και μεταμφιέζεται σε γυναίκα, ρίχνει πάλι το δολάριο και το μηχάνημα του λέει:
-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και με τις βλακείες σου έχασες το τραίνο!»
…την έχω δει και ζωντανά, σχεδόν, σε παραλλαγή βέβαια, και έχω γελάσει πολύ:
Μία ομάδα από άντρες κάθονται στη σάουνα και συζητούν για δουλειές και μετοχές όταν ξαφνικά χτυπάει ένα κινητό.
«Γεια σου μωρό μου, είσαι στο κλαμπ;»
«Ναι καλή μου.»
«Αγάπη μου δε θα το πιστέψεις αλλά είμαι μπροστά στου YSL και υπάρχει ένα πανέμορφο μινκ προσφορά στη βιτρίνα.»
«Πόσο κάνει καλή μου;»
«Το σκοτώνουν. Μόνο 2.000.000. Το πιστεύεις;»
«Μα δεν έχεις ήδη πολλά παλτά;»
«Σε παρακαλώ αγάπη μου, είναι μοναδικό!»
«Καλά, καλά, πάρ’το!»
«Σ’ ευχαριστώ καρδιά μου. Α, για να μη σε κρατώ πολύ», πέρασα από τη Mercedes το πρωί και είδα το νέο κάμπριο. Πέθανα! Μίλησα στον πωλητή και αυτό που έχει στην έκθεση είναι ολοκαίνουργιο, με δερμάτινα καθίσματα, υδραυλικά, ηλεκτρικά, τα πάντα. Χρώμα χρυσό! Τι λες;»
«Έλα τώρα γλυκιά μου, έχουμε ήδη πολλά αυτοκίνητα!»
«Μα μου είχες υποσχεθεί ότι μπορώ να πάρω ένα κάμπριο!»
«Πόσο κάνει;»
«Δε θα το πιστέψεις, αλλά ο πωλητής είπε ότι θα μας το αφήσει μόνο 35.000.000, full extra, κομπλέ, με το κλειδί στο χέρι!!!»
«Καλά, καλά, άντε πάρ’το!»
«Μωρό μου σε λατρεύω. Είσαι ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα. Ελπίζω να μην το παρακάνω αλλά θυμάσαι το ταξίδι που είχαμε κάνει στο Παρίσι; Θυμάσαι το ξενοδοχείο με την πισίνα και τα γήπεδα του τένις; Πουλιέται. Το είδα το πρωί στο μεσιτικό γραφείο. Αν το αγοράζαμε θα είχαμε το τέλειο μέρος να μείνουμε τους κρύους μήνες του Χειμώνα!!!»
«Να σου πω, το είχα σκεφτεί κι εγώ. Πουλιέται είπες;»
«Αλήθεια; Το είχες σκεφτεί; Να πάω να κάνω μια προσφορά;
Ξέρεις, δεν είναι πολύ ακριβό και θα ταίριαζε στον τρόπο ζωής μας!»
«Πόσο το έχουν;»
«Μόνο 180.000.000 αγάπη μου. Είναι ευκαιρία!»
«Νομίζω έχουμε λεφτά στην άκρη. Πήγαινε και κάνε μια προσφορά
αλλά με τίποτα πάνω από 165.000.000.»
«Τελικά η σημερινή μέρα είναι καταπληκτική! Δε βλέπω την ώρα να σε πετύχω το βράδυ στο σπίτι για να το γιορτάσουμε!!!»
«Τα λέμε το βράδυ καλή μου.»
Ο τύπος κλείνει το κινητό και ρωτά δυνατά:
«ΡΕ ΣΕΙΣ! ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ;;;;;»
Ναι, το έχω. Είμαι μάλιστα τόσο χακεράς, που μπήκα και μέσα και είδα τί του έχουν στείλει!
Ακόμα γελάω, ρίξτε και εσείς μία ματιά…
Ενδιαφέρουσα ιστορία οικονομικής πολιτικής.
Συνάδελφος και φίλος, παραιτείται απο την δουλειά που εργαζόνταν εδώ και πολλά χρόνια σε εταιρία (ας την πουμε «Βάση»), καθώς εδώ και 6-7 χρόνια δεν έχει δει αύξηση της προκοπής.
Τελευταίος μισθός, περι τα χίλια ευρώ.
Πάει σκλάβος(*) σε μία δεύτερη εταιρεία, που του προσφέρει αρχικό μισθό χίλια πεντακόσια ευρώ, με προοπτικές αναβάθμισης.
(*) Όπου σκλάβος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι το καινούργιο φρούτο (που ψηφίστηκε επι Νέας Δημοκρατίας) που επιτρέπει σε μία εταιρεία να πληρώνει έναν υπάλληλο και να τον επινοικιάζει σε άλλη, τρίτη εταιρεία. Ο δε υπάλληλος είναι σκλάβος, διότι δεν απολαμβάνει τις παροχές της τρίτης εταιρείας, όπως για παράδειγμα αν η τρίτη εταιρεία είναι δημόσιο. Σκλάβος διότι η εταιρία του κερδίζει περισσότερα απο εκείνον ως ενοίκιο, και συνεπώς, αφού εκμεταλλεύεται την ανεργία που δεν του επέτρεπε να βρει δουλειά, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να την δημιουργεί κιόλας.
Συνεχίζω στο υπέροχο κόσμο της οικονομικής πολιτικής.
Ο συνάδελφος λοιπόν, δουλεύει για λογαριασμό της δεύτερης εταιρίας, στην τρίτη εταιρεία.
Μάνατζερ της εταιρείας στην οποία δούλευε παλιά (και που λόγω οργάνωσης, αγνοούσε παντελώς την υπάρξή του – την ονομάσαμε «Βάση» στο παράδειγμά μας), πηγαίνει στην τρίτη εταιρία, ζητώντας έργο.
Η τρίτη εταιρεία, ζητά απο τον συνάδελφό μου να το παραδώσει.
Αρα:
Η εταιρεία «βάση» πληρώνει έναν μάνατζερ, με πολλαπλάσια (και όταν λέμε πολλαπλάσια, εννοούμε πολλαπλάσια, έτσι;) λεφτά απο ότι έναν απλό υπάλληλο, τον οποίο τον εξαναγκάζει σε παραίτηση, και προτιμά να πληρώσει α) τον ίδιο υπάλληλο (με τις ίδιες γνώσεις και δυνατότητες) τα χίλια πεντακόσια ευρώ μισθό, ΣΥΝ το κέρδος της δεύτερης εταιρείας, ΣΥΝ το κέρδος της πρώτης.
Αν δηλαδή έδινε στον υπάλληλο 1.000 ευρώ, τόσο θα κόστιζε η δουλειά παλιά.
Αλλά τώρα κοστίζει: 1.500 ευρώ ο υπάλληλος, συν το κέρδος της δεύτερης εταιρείας (ας πούμε άλλα τόσα, έχει και αυτή μανατζέρ να θρέψει – σε κουβέντα που έκανα με γνώστη των εταιριών, το outsourcing όπως λέγεται τώρα τελευταία η σκλαβιά έχει έναν κανόνα, που λέει: ο μισθός του υπαλλήλου επι τρία – ) συν το κέρδος της τρίτης εταιρείας.
Απλή – οικονομική – διαχείριση.
Δύο στοιχεία: Ο υπάλληλος έχει φύγει εδώ και δύο εβδομάδες. Η πρώτη εταιρεία (που δίνει την δουλειά) και η τρίτη (που την αναλαμβάνει τελικά) είναι και οι δύο εισηγμένες στο χρηματιστήριο.
Εχώ κάνει διάφορες απόπειρες να σας μάθω, αλλά οι περισσότερες ήταν σχεδόν… άστοχες.
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι αυτό:
Τραβάτε εδώ: http://illustmaker.abi-station.com/index_en.shtml
Ψαχουλέψτε το ελαφρώς, μέχρι να βγεί κάτι που να σας μοιάζει.
Υστερα, πατήστε Create, και κάντε δεξί κλικ στην φωτογραφία. Σώστε την στο μηχάνημά σας. Στείλτε την με mail στο arkoudos παπάκι gmail.com.
Βάλτε όνομα (nickname, ότι θέλετε), την διεύθυνση του blog σας, αν έχετε, email αν κάνετε κέφι, και κειμενάκι αν γουστάρετε.
Σε τούτο το πόστ, θα σας δημοσιεύσω όλους, ξεκινώντας απο μένα 🙂
Ας ειδωθούμε, έστω και έτσι 🙂
Κωσταντίνα
Αρκουδε, ωραιο το εργαλειακι… Το καπελλο δεν το εχω (ουτε το τσιουαουα) αλλα ταιριαζαν με ολο το λουκ 🙂
Ελεάνα
συγχαρητήρια αρκούδε για το καινούριο παιχνιδάκι που μας βρήκες!
Έντεκα – έντεκα
μου μοίαζει κάπως (κυρίως το χέρι με το τσιγάρο)
🙂
Κατερίνα
Λυπάμαι αλλά δεν υπήρχε παχουλότερη version και δεν υπήρχε ο ..συνήθης κότσος!
Πλάκα έχει! Καλημέρα!
www.katerinaanteportas.blogspot.com
PsyxiatroZ
…αρκούδε σου έχω πει χίλιες φορές να μη με φωτογραφίζεις την ώρα που σου κάνω ψυχανάλυση…
http://psyxiatroz.blogspot.comPsyxiatroZ@gmail.com
eco-galaxy
…θα μπορούσα να είμαι εγώ…πολύ καλό πάντως, γέλασα πολύ! Καλημέρες πολλές 🙂
eco-galaxy.blogspot.com
Biafra
Ίδιος είμαι ο άτιμος! Φοβερό σάιτ αρκούδε για τρελά γέλια!
Tiroleza
Polu omorfi idea. Den kserw an mou moiazei.. hmmm… isws…. Polla filia-Tiroleza
Jamella
» I m a painted princess…what i m doing here?»
* το καταδιασκέδασα, να σαι καλα 😀
http://crazybubbles.blogspot.com/
Νικόλαος εκ Φραγκίας
Σου στέλνω λίγο καθυστερημένα και την
δική μου φιγούρα (μου μοιάζει λίγο).
Είναι λίγο καθυστερημένη η αποστολή
αλλά την εποχή που δημοσίευσες το
άρθρο εγώ ασχολούμουν με την
νεογέννητη κόρη μου και την μαμά της..
Arkoudos: να σου ζήσουν! περιμένω και σκίτσο της …νεογέννητης! 🙂
Μου το έστειλε ο Ανδρέας, και σας το παραθέτω αυτούσιο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την κομμουνιστική θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνομωσίας (οτι δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι απο τους σοβιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικα ιδεώδη) αντικρούονται ώς υπερβολικές, τα σημάδια ότι, ηθελημένα ή μή, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην πραγματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπικής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδιάψευστα.
Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα απουσιάζει από το στουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουν μοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που έχουν στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία: ο Προκόπης είναι οι εργάτες, ο Κηπευτής (farmer) είναι η αγροτική τάξη, ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί οι καλλιτέχνες, ο Λιχούδης ο μάγειρας και ο Ράφτης είναι… ο ράφτης. Όλοι αυτοί κάνουν ο καθένας τη δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι παραδείγματα ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ βλέπει ως αρνητικά.
Ο Χουζουρης έχει την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία. Τα περισσότερα επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες έχουν ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο ελάττωμα για τη στρουμφοκοινωνία. Και φυσικά το δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η συμβουλευτική φωνή του πάνσοφου Παπαστρούμφ. Ο «κόκκινος πατέρας» όλου του χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την ισότητα στο χωριό, είναι ο μοναδικός αξιωματούχος στο χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως κοινωνικά ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένα τα κόκκινα ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόν σίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. = Socialist Men Under a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμως με την επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μάρξ ο ρόλος του στη στρουμφοκοινωνία είναι ο ίδιος με του Στάλιν.
Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με το σοβιετικό καθεστώς είναι ο Σπιρτουλης. Ο Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός (και διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρουμφ, αν και σε ένα άλλο επεισόδιο κάνει ένα από τα πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και γίνεται βασιλιάς απουσία του παπαστρουμφ (τα μισά στρουμφάκια διοργανώνουν αντίσταση). Και φυσικά το κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη απο το χωριό είναι παραλλησιμός με την εξορία του Τρότσκι.
Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάει τα στρουμφάκια για να τα φάει; Να τα φάει απο ένα σημείο και μετά γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει να πιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θα του επιτρέψει να φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορεί να δει το Δρακουμέλ σάν ενσάρκωση του καπιταλισμού που σκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία των στρούμφ για το κέρδος. Την Ψιψινέλ μπορούμε να τη δούμε ώς το προλεταριάτο-τον εξαρτώμενο εργάτη τον οποίο εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο(Δρακουμέλ) ώστε να υλοποιήσει τα σχέδιά του.
Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ως επιχειρήματα. Το επεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το πιό συχνά αναφερόμενο. Ο Δρακουμελ και η μαμά του στέλνουν το σατανικό σπόρο στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα τα οποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά αντί να τα μοιραστεί με τα αλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικό στην κομμουνιστική κοινωνία) τα θεωρεί δικά του (ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την τσάπα του κηπουρού, τα εργαλεία του ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του παπαστρούμφ που εξηγεί στο λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.
Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρι οδηγεί τα στρούμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ μετά από καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο… εεε.. δηλαδή με μια αποθήκη με φαγητό.
Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται 2 φορές. Μία απο τον Σπιρτούλη και μία απο τη Στρουμφίτα που θέλει να γίνει «Βασίλισσα για μιά μέρα». Και τα δύο καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ βάζοντας τέλος σε ιδέες περί βασιλείας.
Η Στρουμφίτα τί ρόλο παίζει; Είναι πλήρως εξισωμένη στο Στρουμφοχωριό, άν και είναι το αντίθετο φύλο και προφανώς τα Στρουμφάκια μοιράζονται και αυτή και αρκούνται με μία όπως και τους φυσικούς πόρους, φαγητό κτλ.
Επίσης, το παρακάτω γίνεται πιό εμφανές στο Αγγλικό Version. Όλα τα στρουμφάκια αναφέρονται το ένα στο άλλο κολλάνε απο πίσω το ‘Smurf’ π.χ Papa Smurf, Handy Smurf, Brainy Smurf, Farmer Smurf, Painter Smurf. κάτι σαν το ‘Comrade Stalin’ δηλαδή.
Τέλος να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε πίστη σε θρησκεία ή κάτι άλλο στο Στρουμφοχωριό, Συνεπώς ούτε Ιερατείο και ναοί, και «Παπάς» Στρούμφ
Τελικά, στον παλιόκοσμο που ζούμε, τίποτα δεν είναι αθώο πια… 🙂