Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Γειά σας παιδιά!είστε καλά ολοι?αναστασία μου λυπάμαι πολύ.ακόμη όμωσ δεν τελείωσε τίποτα.σ’αυτέσ τισ περιπτώσεισ νομίζω οτι δεν είμαι καθόλου καλή στο να πω κάποια πράγματα σε αυτόν που πονάει.δεν ξέρω γιατί δεν μου βγαίνουν λόγια.πόνάω όμωσ κι εγώ μαζί του.
Γιώτα μου κι εγώ πέρασα απο αυτή τη φάση.διάβαζα διάφορα άρθρα και νόμιζα πωσ τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καθόλου καλά.είναι αυτό που είπε και η αναστασία όμωσ.τώρα πλέον δεν διαβάζω και δεν δίνω σημασία σε τίποτα απο αυτά.κι εγώ με καρκίνο μαστού.ολική μαστεκτομή.τώρα κάνω την ορμονοθεραπεία.να δούμε ποτε θα τελειώσει. όλα καλά θα μασ πάνε!φιλια σε όλουσ.ελπίζω να μπορέσω να ξαναμπω σύντομα στο site!
Maryland κ φίλοι συνοδοιπόροι συγγνώμη για την αφαίρεση των post αλλα ήταν επιτακτικό να μην διαβαστούν απο……
Μες την αναμονή αποτελεσμάτων δεν το σκέφτηκα….
Ευχαριστώ τον καλό μου αρκούδο για την άμεση κ καλωσυνάτη βοήθεια.
Ο αδερφός μου ειναι σ αυτόν τον αγώνα 4 χρόνια, με μεταστάσεις στο διαφραγματικό υγρό, τοιχώματα πνεύμονα κ ήπαρ κ πρίν ένα χρόνο στα οστά.
Εμείς αμέσως αρχίσαμε χημειοθεραπίες κ ομοιοπαθητική κ συνεχίζουμε.
Η ομοιοπαθητική τον βοηθάει στο ανοσιοποιητικό κ στη ψυχολογία.
Πέρασαν τα 4 χρόνια με ποιότητα ζωής παρόλο που μου είχαν μιλήσει για κάτι μήνες ζωής.
Για μένα μην τα ρωτάτε « μου τράβηξαν το χαλί απ τα πόδια» οπως λένε.
Ειδα την ζωή με άλλο μάτι…. ή οπως ειναι στην πραγματικότητα…..
Διάβασα όλα τα post κ καταλαβαίνω απόλυτα πως νοιώθετε.
Εναι ενας καθημερινός αγώνας κ ελπίδας.
Εμείς μπαίνουμε στον πέμπτο χρόνο κ εύχομαι κ σε σας τα καλύτερα
Μαryland εάν θέλεις κάτι γύρω απο την ομοιοπαθητική στείλε μου το email σου.
Γιώτα μου μην επηρεάζεσαι απ αυτά που διαβάζεις, ο καθένας ειναι κ διαφορετική περίπτωση, το ακούω συνέχεια αυτό.
Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει το ανοσιοποιητικό του καθένα κ Η ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.
Τον αδερφό μου τον βοήθησε πάρα πολύ η πίστη του στο Θεό
κ η καλή του ψυχολογία. Δεν βάζει κακό ο νούς του κ με πολλή καλή διάθεση κάνει τις χμθ κ ακτινοβολίες για να νικήσει τον Βεζούβιο όπως λέει.
Τα αντικαταθλιπτικά βοήθησαν κ μένα.
Ξέρω πολλές περιπτώσεις με θέμα στο μαστό που πάνε πάρα πολύ καλά.
Το ίδιο κ σύ θα πάς, θα δείς
διόρθωση: για να μην ξυπνήσει τον Βεζούβιο (όχι βέβαια να νικήσει, δεν νικάς το ηφαίστειο)
φιλιά
ΠΑΙΔΙΑ ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ……..ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΜΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ ΛΙΓΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ……ΚΑΛΟΣΟΡΙΖΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ………Η ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΜΟΥ ΦΟΥΣΚΩΝΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ……….ΘΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ. ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΤΕ ΟΛΟΙ……. ΑΝΗΣΥΧΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΦΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ? ΧΑΘΗΚΕ………ΓΙΩΤΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΠΑΝΙΚΟΣ……………ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Καλημέρα σε όλους. Πώς είστε? Ελπίζω όλα να πηγαίνουν καλά για όλους. Εγώ από Δευτέρα άρχισα να παίρνω τα χάπια που μου είπε ο γιατρός μου. Έχουν βέβαια πολλές παρανέργειες αλλα θα δούμε πως θα πάει. Υπομονή………δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο…..Όπως λέει και η μανούλα μου να κάνουμε το σταυρό μας και να κοιτάμε…..μπροστά με αισιοδοξία…..
Καλημέρα σε όλους τους ήρωες στο forum .
Σήμερα πήρα μια καλή γεύση τη σημάνει τρέχουμε και τη σημάνει ελληνικό σύστημα υγείας .
Ένα μεγάλο κουράγιο σε όλους όσους τρέχουν και στα άτομα που τους στηρίζουν.
Δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα γιατί νομίζω ότι όλοι έχετε περάσει κάτι παρόμοιο .
Το μόνο που θα σχολιάσω είναι το γεγονός πως οι γιατροί μάλλον το τη τρέχει το κρατούν μυστικό και δε θέλουν να το μοιραστούν μαζί μας ή δε ξέρουν τη τούς γίνεται όταν καταλάβω θα σας ενημερώσω.
Kosta, ακόμη δεν κατάλαβες το μπάχαλο που επικρατεί στο ΕΣΥ???
‘Οσο για τους ογκολόγους, παθολόγους, ακτινολόγους κ.λ.π, νομίζω ότι όντως πρέπει να τους κυνηγήσεις και να απαιτήσεις να σου πουν αυτά που θέλεις να μάθεις. Αυτό δεν αλλάζει ούτε στα ιδιωτικά ούτε στα δημόσια νοσοκομεία.
Εγώ τουλάχιστον πριν δω τον όποιο γιατρό σημειώνω αυτά που θέλω να τον ρωτήσω και είμαι ικανή να τρέχω από πίσω του μέχρι να μου απαντήσει.
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, αν ο κάθε γιατρός ασχοληθεί με τον καθένα από εμάς, μέχρι να εξαντληθούν οι ερωτήσεις μας, τότε θα πρέπει να καταλήξει ο ίδιος σε νοσοκομείο!
Καλή συνέχεια!
Καλησπέρα σε όλους! Τι γίνεται ρε παιδιά που έχετε εξαφανιστεί όλοι? Ελπίζω όμως να είστε διακοπές και να τα περνάτε super!
Εγώ όπως σας είχα ξαναπεί συνεχίζω να παίρνω τα χάπια δηλαδή για 6 μήνες θα τα παίρνω αλλά το θέμα είναι πως? Γιατί πίνω γύρω στα 12 χάπια την ημέρα αλλά είναι τεράστια και έχω δυσκολία στην κατάποση. Τώρα τα λιώνω με ένα ειδικο μηχανηματάκι που προμηθεύτηκα απο το φαρμακείο αλλα και πάλι μη νομίζετε μια αηδία είναι. Τι να κάνω όμως μπορώ να κάνω κι αλλιώς? ΟΧΙ !! Τουλάχιστον αυτο λέω κάθε μέρα κάθε φορά που τα παίρνω να μου κάνουνε όντως ΚΑΛΟ σαν θεραπεία!!!!!!!
Σε όσους μένουν ακόμα εδώ Αθήνα και δεν εχουν φύγει για διακοπές καλό ΣΚ.!!!!!!!!
Γειά σου Γιώτα μου! Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά! Το πιο σημαντικό είναι ότι έχεις το κοριτσάκι σου! Φιλιά σε όλους!
Σας χαιρετώ όλους, ελπίζω και εύχομαι να είστε καλά και με τον καιρό ακόμα καλύτερα.
Εμείς με καρκίνο έχουμε πολλές φορές μαύρο χιούμορ: ψάχνω να βρω τον 2ο στους 1000 για να κάνουμε παρέα, να είμαστε παρέα το στατιστικό!
Γιώργος, 33 ετών, καρκίνο στο δεξί πνεύμονα (μη χειρουργήσιμο), είμαι στην 3η χέμο και προχωράω σαν τρελός ;-).
Αν υπάρχει κανείς εξίσου νέος με το ίδιο πρόβλημα, θα χαρώ να τα πούμε. Το τηλ μου είναι: 6974-358 348.
Δύναμη εύχομαι σε εσάς και στους δικούς σας !!!
Γειά σου Γιώργο. Όλα θα πάνε καλά εξάλλου φαίνεσαι δυνατός, και ο καρκίνος θέλει δύναμη για να μπορέσεις να τον νικήσεις. Κι εγώ 32 χρονών είμαι και έχω καρκίνο στο στήθος και που έκλαιγα και που απομονώθηκα τι κατάλαβα? ΤΙΠΟΤΑ
Τώρα είμαι σε μια φάση κάπως καλύτερη απο ψυχολογικής πλευράς εννοώ ίσως να με βοηθούν και τα αντικαταθλιπτικά που παίρνω αλλά το έχω ρίξει στην τρελή γιατί αλλιώς δεν βγαίνει.
Μας εύχομαι πολλή πολλή δύναμη και όλα να μας πάνε καλά!
Καλησπέρα σε όλα τα παιδιά . σήμερα κάναμε εξετάσεις για τον προστάτη γιατί εκτός από no-Hodgkin έχουμε και προστάτη ένα περίεργο είναι ότι τώρα φαίνετε ο πατέρας μου να συνέρχεστε και να μην είναι τόσο αποξενωμένος όσο όταν έμαθε πώς έχει την νόσο του no-Hodgkin νομίζω πώς με αντικαταθλιπτικά θα επανέλθει όπως πριν ένας ζωντανός άνθρωπος ευχαριστώ όλους που με ακούτε και εύχομαι σύντομα όλοι να ιανθείτε από αυτό το …………….καρκίνο.
γειά σε όλους και από μένα..δυστυχώς φαίνεται οτι ο καρκίνος αγαπάει πολύ την οικογένειά μου. Η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο στον πνεύμονα- υπήρχαν όμως μεταστάσεις και στον εγκέφαλο, το μαστό, το παχύ έντερο, όταν ήμουν 6 χρονών. τώρα είμαι 19 και μόλις πρίν από λίγους μήνες αποκάλυψαν-σε μένα και τον αδερφό μου- οτι ο πατέρας μου αντιμετωπίζει τον καρκίνο σε διάφορα όργανα εδώ και 6 χρόνια. Τώρα σε εξέλιξη βρίσκεται στον εγκέφαλο, τον πνεύμονα και το συκώτι. Ο πατέρας μου βασανίζεται από πόνους και σύγχυση, και επιπλέον το χειμώνα φεύγω και εγώ και ο αδερφός μου για σπουδές. Αισθάνομαι ενοχές και πανικό, καθώς δε θα έχω πια κάπου να γυρίζω το καλοκαίρι, αν ο πατέρας μου πεθάνει. Το μόνο που ζητάω είναι ποιότητα ζωής για αυτόν, και κάποια παρέα όταν δεν είμαστε εδώ. Έστω να επανέλθει το μυαλό του σε αυτόν τον άνθρωπο που ήταν πριν..Ελπίδες για κάτι καλύτερο δεν έχω πια..Σας ευχαριστώ πολύ, τώρα ξέρω οτι δεν είμαι μόνη μου. Να είστε όλοι καλά και υγιείς..
Γειά σας! Ελπίζο όλοι να είστε καλά!΄
Κώστα τα αντικαταθλιπτικά σίγουρα θα βοηθήσουνε τον πατερούλη σου και στο λέω με σιγουριά γιατί παίρνω κι εγώ και έχω δει μεγάλη διαφορά σε σχέση με πριν ως προς την συμπεριφορά μου και γενικά ως προς την ψυχολογία.
Μαρία ελπίζω να πάνε όλα καλά με τον πατερούλη σου, έχω περάσει κι εγώ αυτές τις ταλαιπωρίες με τον πατέρα μου και ξέρω πως είναι. Τώρα βέβαια τις βιώνω κι εγώ η ίδια!!!! Θα σου έλεγα όμως να αναβάλεις για λίγο τις σπουδές σου για να σε έχει κοντά του σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τουλάχιστον προσπαθήστε ή εσύ ή ο αδερφός σου να είναι μαζί του, και ο πατερούλης σου θα νιώθει καλύτερα με εσάς παρά με κάποιον φίλο ή κάποιο άλλο άτομο της οικογενείας. ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΗ ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ! Καλή δύναμη και κουράγιο!
Μαρία 19 πιστεύω η αναβολή των σπουδών για ένα έτος είναι μια θυσία αλλά σγουρά θα σου δώσει κάτι που θα σου είναι πολύτιμο .
Δε μου αρέσει να λέω τη λέξη εγώ ακούγετε εγωιστικό απλός πιστεύω πως η επιλογή μου να αφήσω της 1 από της 2 δουλείες μου και να ελαττώσω της ώρες εργασίας στη 2 από 18 σε 6 ώρες για να βρω χρόνο για την 21 μηνών κόρη μου και για των πατέρα μου που πάσχει από καρκίνο είναι μια σωστή απόφαση όσο και αν με δημιούργει οικονομικό πρόβλημα και μου στερρή την άνετη ζωή .
ps giota efxaristo exis nomizo apolito dikio tha epidiokso na tou grapsoun tetiou idous xapia an ton voithisoun na niothi opos palia .
filia se olous edo opios theli to e-mail mou einai seitarid@otenet.gr
Geia sas! διαβασα οσο αντεξα απο τις ιστοριες σας. δυστυχως εγω δεν εχω τοση ελπιδα. ο μπαμπας μου ειναι 49 χρονων. απο τα 30 του παιρνει κορτιζονη 10 χαπια εχει υποστει τα απειρα εξαιτιασ τησ , η αρρωστια του επηρρεαζει τα νευρα των ακρων, ομωσ η κορτιζονη αναμεσα στα αλλα δεν αφησε κ τον καρκινο να εμφανιστει. Πριν 3 μηνες επαθε θρομβωση, και μετα απο λιγο καιρο πυρετοσ στο 39. Στην πατρα οι εξετασεισ γιατι υπεβληθη σε πολλεσ λογω του ιστορικου εδειξαν καρκινο στο συκωτι, παγκρεασ, χολη, οστα λεκανησ…κατεστραμμενη ολη η περιοχη.Οι πονοι αφορητοι..ο γολγοθασ μασ ειναι ατελειωτοσ , τα χαπια δυνατα, οι παρενεργειεσ πολλεσ…δυναμη μεγαλη εκ μερουσ του αλλα λυγιζει καθε μερα κ πιο πολυ.(Εξαλλου δεν εχει περασει κ λιγα με τα υπολοιπα απλα να σας πω οτι εχει χασει το ενα ματι του απο την κορτιζονη κ εχει 2/10 ορατοτητα απο το αλλο. )Χορηγησαμε αντικαταθλιπτικα και αρχισε να φερεται περιεργα οποτε τα κοψαμε.σημερα βρισκεται σε εναν περιεργο ληθαργο και με τα ιδια συμπτωματα ο γιατροσ λεει το πιθανοτερο μετασταση στον εγκεφαλο. τι εγχειριση, τι χημειοθεραπεια τι ακτινοβολιες;οι γιατροι μασ λενε να μην κανουμε τιποτα ειναι τζαμπα κοπος , ματαιη ταλαιπωρια γι αυτον…μακαρι να ηξερα τι να κανω, πως να αντιδρασουμε;
ntora exis tin simparastasi olon edo ton pedion .sou efxome kali dinami kai ipomoni . ola afta pou perna o pateras sou fovame na min ta perasi o dikos mou pateras kai afto ine pou kathimerina me skotoni ala eftixos edo vrika polla atoma na me dosoun kouragio atoma pou eno exoun amesa to provlima exoun tosi dinami pou ti dinoun aploxera se olous osous edo mesa ti xriazonte kai tous efxaristo mesa apo ti psixi mou filia se olous kali dinami kai to kefali psila
Ντόρα! Πραγματικά άσχημη η ιστορία της οικογένειάς σου. Τόση ταλαιπωρία και τόσος πόνος. Αλλά……… υπάρχει σε όλα ένα μεγάλο αλλά. Δηλαδή οι γιατροί τι σου είπαν, να αφήσετε τον πατέρα σου με την μετάσταση στον εγκέφαλο αν υπάρχει, χωρίς να του κάνουν τίποτα? Οι ακτινοβολίες θα τον βοηθήσουν οπωσδήποτε. Το βλέπω καθημερινά και με τον μπαμπά μου. Πριν αρχίσει τις ακτινοβολίες ήταν πραγματικά άσχημα. Σήμερα και αφού έχει κάνει ήδη 7 είναι πολύ καλύτερα.
Μία φίλη που έχει περάσει η ίδια τις καταστάσεις αυτές μου είπε ότι όσο ζει και αναπνέει ο κάθε άνθρωπος υπάρχει περιθώριο. Άλλωστε οι γιατροί είναι μόνο άνθρωποι, δεν έχουν υπερφυσικές δυνάμεις.
Πολλά φιλιά!
ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ
http://www.bestrong.org.gr
http://www.facebook.com/group.php?gid=12175322521
Είμαστε εδώ για όλους εσάς που μας χρειάζεστε…
Γειά σας κ πάλι!Σας ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράσταση…Γιώτα και Κώστα σκέφτηκα την αναβολή των σπουδών για ένα χρόνο,αλλά απο ότι βλέπω τώρα ένα μήνα που μένω συνέχεια μαζί με τον μπαμπά μου, είναι οτι με πιάνει κατάθλιψη συνέχεια. Επιπλέον, με θέλει συνέχεια στο σπίτι, με αποτέλεσμα να κλείνομαι μέσα..Σήμερα πάλι δε με αναγνώριζε και μπερδευόταν. Δεν μπορώ να το αντέξω αν συνεχιστεί αυτό. Είμαι 19 χρονών και νιώθω σαν 40 αφού για όλα είμαι υπεύθυνη εγώ, φάρμακα, το σπίτι, βοήθεια κλπ. Ευτυχώς υπάρχει ο αδερφός μου και η θεία μου. Όμως ευτυχώς ή δυστυχώς ο μπαμπάς μου μου έχει αδυναμία..Δεν τη μπορώ τόση πίεση, σε ποιόν να στηριχτώ? Ο μπαμπάς μου ήταν ως τώρα το στήριγμά μου.
Ντόρα η Λένα έχει δίκιο, μην απελπίζεσαι, οι γιατροί είναι κ αυτοί άνθρωποι..Να είσαι δυνατή και να στηρίζεσαι πολύ στην οικογένειά σου, πάντα βοηθάει. Δεν είσαι μόνη..Καλή δύναμη και εμείς είμαστε εδώ.
Πάλεψα και εγώ με τον καρκίνο και τον νίκησα…
Μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με την οργάνωση
ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ του φίλου Μαχητή και Νικητή Παναγιώτη Μιχαήλ…
Ο Καρκίνος είναι ένας…εμείς είμαστε πολλοί..
Γι’αυτό…Μείνε Δυνατός!!!
Καλημέρα σε όλους. Εχω καιρό να γράψω αλλά παρακολουθώ καθημερινά τις νέες ιστορίες που γράφουν όλα τα νέα μέλη αυτού του blog. Ως πρώην καρκινοπαθής ήθελα απλά να πώ ότι ο καρκίνος είναι μεν μια σωματική ασθένεια αλλά αυτό που παιδεύεται και εν τέλει λυτρώνεται είναι το πνεύμα. Το μνμ που θέλω να περάσω είναι τόσο αυτοί που παλεύουν όσο και αυτοί που στέκονται δίπλα τους και δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν να έχουν πίστη, να προσεύχονται και να κάνουν ότι περνά απο το χέρι τους για να έχουν πνευματική ισορροπία και διαύγεια. Ολα τα υπόλοιπα δυστυχώς ή ευτυχώς θα παρουν το δρόμο τους. Εμείς οφείλουμε να είμαστε πνευματικά έτοιμοι για να δεχθούμε και το καλό και το κακκό. Αλλωστε όλοι θέλουν να πάνε στον Παράδεισο κανένας όμως δεν θέλει να πεθάνει. Εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου καλή δύναμη, κουράγιο και υπομονή σε όσους παλεύουν για τη ζωή τους. Για τους συγγενείς και τους φίλους θέλω να πω ότι το γεγονός πως στέκονται δίπλα τους σαν βράχοι και τους κρατούν το χέρι είναι υπεραρκετό. Μην προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω δεν υπάρχει λόγος. Καλό καλοκαίρι σε όλους με υγεία πάνω απ ΄ όλα.
http://www.youtube.com/watch?v=tMWPLd1u8Zo
Geman ή Γιώργο!!! Αποτελείς, λοιπόν, την εξαίρεση στον κανόνα!
Πράγματι, πολύ νέος… Μήπως όμως αυτό είναι και καλό για την περίπτωσή σου? Είσαι τόσο νέος και γεμάτος με θέληση για ζωή που δεν μπορεί, ΔΕ ΘΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙΣ να σε βάλει κάτω. ΕΣΥ ΘΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕΙΣ!
Το 70% κατά τη δική μου γνώμη είναι η καλή ψυχολογία σε αυτόν τον αγώνα. Τα φάρμακα, οι γιατροί, όλα κάνουν τη δουλειά τους, αλλά εσύ είσαι αυτός που πρέπει να μην το βάλεις κάτω. Μπόρα είναι και θα περάσει.
Αν έτυχε να διαβάσεις τις προηγούμενες εγγραφές, έχω τον μπαμπά μου που έχει ανεγχείρητο καρκίνο πνεύμονα και πλέον με αρκετές μεταστάσεις. Ναι μεν δε ξέρει ακριβώς τι έχει, αλλά η ψυχολογία του είναι πολύ χάλια.
9 μήνες σε κλινικές βλέπω ανθρώπους που παλεύουν χρόνια με πολύ καλά αποτελέσματα, επειδή το έχουν πιστέψει ότι θα γίνουν καλά!
Συνέχισε, λοιπόν, να έχεις χιούμορ και όλα να δεις ότι θα πάνε καλά!!!
Πολλά φιλιά και καλή συνέχεια στη θεραπεία σου!
geia sas paidia!eimai o mpampas moy to idio vrady pethane …dystyxws eklapsa poly giati palepsame me nyxia k me dontia tosa xronia k twra me tin sygkekrimeni arrwstia.eginan ola toso grigora mesa se ligoys mines. eyxaristw gia ti symparastasi an moy epitrepete merikes symvoyles tha ithela na sas dwsw.Arxika min xanete to koyragio gia zwi o pateras moy den to exase pote mexri teleytaia stigmi tragoydage k xamogeloyse ..mas kratage to xeri..itan anapiros k parolo poy ta podia toy den etrexan i kardia toy etrexe me xilia….voithoyse kathe anthrwpo k ayto prepei na kanoyme oloi ..na min deiliazoyme..na paleyoume mexri teloys…
exw poly thymo mesa moy giati o pateras moy ithele na zisei…en merei nikise en merei pleon ksekoyrazetai…alla i apwleia einai megali..detheite me toys anthrwpoys tis oikogeneias sas gia na exete stigmes mazi toys polles , thymamai kathe toy kininsi kathe toy antidrasi se gegonos…na eiste kala..na exete dinami!!!koyragio…k na min ksexnate oti den eiste monoi ….
tha mpoyroysa na sas milaw gia wres o,ti thelete steilte moy..na eiste kala!!sas xairetw pros to paron
Ντοράκι μου! Θερμά συλλυπητήρια για τον μπαμπά σου που τόσο ταλαιπωρήθηκε. Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις αυτή τη στιγμή. Κάνε κουράγιο και σου εύχομαι να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη.
Πολλά φιλιά!
ntora syllyphthria g ton mpampa sou,eimai sigourh oti htan enas yperoxos an8rwpos..egw apo twra proetoimazomai psyxologika gia to telos tou dikou mou patera pou ton vlepw mera me th mera na xeirotereuei..fovamai poly thn antidrash pou 8a exw tote, 8a katarreusw, eimai sigourh..kai se poion na sthrixtw? me ton aderfo mou menoume se diaforetikes poleis kai den hmastan pote idiaitera demenoi..h mama mou exei pe8anei edw kai 13 xronia apo thn idia as8eneia. oi ypoloipoi syggeneis einai vevaia pro8ymoi na me yposthriksoun, alla exoun tis dikes tous zwes kai tis ypoxrewseis tous. egw menw monh mou sthn athina k spoudazw, ti 8a kanw? 8ee mou mono sth skepsh tou 8anatou tou me pianei tromos, panikos, mia terastia monaksia me tyligei..k epipleon oi filoi m ektos t oti menoun makria den mporoun na katalavoun osa exw perasei k osa pernaw akoma!niw8w san na eimai diaforetiko eidos….den to antexw, ti 8 kanw xwris ton mpampa mou?paidia syggnwmh alla den mporw na ta krataw mesa mou..
Ντόρα και απο μένα τα θερμά μου συλληπητήρια. Το ξέρω είναι πολύ δύσκολο γιατι και εγώ έχασα τον μπαμπά μου πριν 4 χρονια απο καρκίνο σε ηλικία 54 χρονών. Είναι πολύ δύσκολα ιδίως στην αρχή αλλά μην ξεχνάς ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Μπορεί να μην γιατρέψει τελείως τον πόνο σου για την απώλεια του πατερούλη σου σίγουρα όμως με τον καιρό θα είσαι καλύτερα.
Μαράκι γλυκό κάνε κουράγιο. Μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα τι περνάς γιατί τα έζησα κι εγώ με τον πατέρα μου. Είναι πολύ δύσκολο πάρα πολύ όμως πρέπει να φανείς δυνατή!
Καλησπέρα σε όλους σας,
Είμαι new entry στο blog, αλλά παλιά «πελάτισσα»… Διαβάζοντας την κάθε ιστορία ξεχωριστά, ένοιωσα πόνο. Ήταν σα να ξαναζούσα τα δικά μου. Ένας πόνος που δεν λέει να φύγει για να μπορέσω να συνεχίσω. ‘Ηρθε και με βρήκε στα 27 μου. Ψαχνόμουν 1 ολόκληρο χρόνο και κανένας γιατρός δεν το έβρισκε. Από τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Η διάγνωση: HODGKIN’S IV β’. Ήμουν το περιστατικό προς μελέτη στο Πανεπιστήμιο- έτσι μου έλεγαν οι γιατροί μου. Ερχόντουσαν οι μαθητευόμενοι με τους καθηγητές πάνω από το κεφάλι μου και τους εξέταζαν στην ύλη! Υπήρξα πειραματόζωο πολλές φορές… από τις αποτυχημένες οστεομϋελικές, μέχρι τα κοκτέιλ που μου έδιναν. Τρεις φορές έκανα σχήματα, τρεις αποτυχίες. Ούτε κι οι ακτινοβολίες μου έκαναν κάτι. Σιγόκαιγε η φωτιά. Το 2004, με τους Ολυμπιακούς και το Euro εγώ ήμουν μέσα. Αυτή τη φορά για Αυτόλογη Μεταμόσχευση, το προτελευταίο «χαρτί» μας. Πέρασα πολύ δύσκολα. Ο οργανισμός μου είχε εξαντληθεί από τα φάρμακα και την προσπάθεια. Η ψυχολογία μου στο μηδέν. Πάλευα μόνο για τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου. Όλοι οι άλλοι κόντευαν να παραδόσουν τα όπλα, ο άντρας μου όμως εκεί, βράχος. Κι ας τον είχα διώξει πολλές φορές από δίπλα μου, για να μην παιδεύεται μαζί μου. Με έβλεπε στα χειρότερά μου και μου έλεγε πως θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Βγήκε αληθινός. Πριν λίγες μέρες έκλεισα τα 35. Όλοι πιστεύουν ότι έχω ξεχάσει. Δυστυχώς ο φόβος υπάρχει καθημερινά μέσα μου. Τα σημάδια στο σώμα μου που μαρτυρούν την άσχημη αυτή περιπέτεια.. Σημάδια βιοψίας, διχρωμίες δέρματος, ανύπαρκτες φλέβες, και τα πιο σοβαρά, οστεονέκρωση ισχύων από την κορτιζόνη και ανικανότητα τεκνοποίησης, που δεν μ’ αφήνουν να ξεχάσω. Όταν στις αρχές τους είχα ζητήσει να μου πάρουν ωάρια (κι αυτό μετά από δική μου έρευνα στο internet) και να τα καταψύξουν, μου είχαν πει πως θα μπορέσω αργότερα να κάνω παιδιά. Πρωτεύει το να σε σώσουμε. Τώρα, τι γίνεται? Λύση υπάρχει, αλλά δεν είναι της επιλογής μου. Γιατί να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να επιλέξω? Γιατί δεν ενημερώνουν? Γιατί καταστρέφουν τις ψυχές μας? Γιατί μας αφήνουν στην άγνοια? Πριν λίγους μήνες βρέθηκε κάποια κοπέλα που μου δώρισε ωάρια, αλλά η ατυχία συνέχισε να με κυνηγάει. Ενώ είχα μείνει έγκυος, είχα εξωμήτριο και μπήκα για την αφαίρεσή του στο νοσοκομείο ακριβώς την ίδια μέρα που πριν 4 χρόνια έιχα κάνει την μεταμόσχευση. Γιατί να παιδεύομαι έτσι, όταν στο εξωτερικό σε ενημερώνουν για όλους τους κινδύνους και δεν σου κάνουν τίποτα πριν υπογράψεις? Γιατί να έχω αυτή τη στιγμή κι άλλα σημάδια που μαρτυρούν τη βρωμοαρρώστια? Γιατί να πονάω ακόμα?….. Θα με πείτε ίσως αχάριστη, αφού ενώ ζω, συνεχίζω να παραπονιέμαι. Νοιώθω όμως μισή. Προσπαθώ να συνεχίσω τη ζωή μου με τα νέα δεδομένα. Παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω, αλλά όταν δεν έχεις άλλες επιλογές, προσαρμόζεσαι αναλόγως.
Εύχομαι περαστικά σε όλους όσοι παλεύουν καθημερινά, δύναμη στους δικούς τους ανθρώπους που δεν ξέρουν πως να βοηθήσουν και σε όσους έφυγαν, γαλήνη.
giota m nomizw oti 8a katarreusw ki omws kanw kouragio oso mporw otan me koitaei o pateras m me auta ta matia..ax ta matia p einai san na me apoxairetane..me ta swlhnakia pantou gyrw tou…eimai 19 xronwn gamwto to septemvrh ta kleinw den mporw na xasw k tous dyo m goneis…Miguelina terastia h peripeteia sou.eisai akoma zwntanh k prepei na apolamvaneis ka8e anasa pou pairneis..
maria 19- Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Ο μπαμπάς σου σε αγαπάει πολύ και στεναχωριέται διπλά όταν σε βλέπει κι εσένα σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Το βλέμμα αυτό που περιγράφεις, το είχε κι ο δικός μου πατέρας πριν «φύγει»(από καρδιά 1,5 μήνα μετά τη μεταμόσχευσή μου) και πίστεψέ με είναι ακόμα ζωντανό μέσα μου. Είναι δύσκολες οι ώρες, κι όσο κι αν είναι άσχημο αυτό που λέω, μερικές φορές είναι προτιμότερο ο άλλος να πάψει να πονάει. Δείχνε δύναμη.
Το ξέρω οτι επαναλαμβάνομαι και γίνομαι κουραστικός, αλλά μην αφήνετε «…για αύριο» την βοήθεια που σας προσφέρουν η αντικαρκινική, ή η Μέριμνα.
Είναι σημαντικό, όχι μόνο να ακούσετε τι θα σας πουν, αλλά να μιλήσετε.
Τούτο το ποστ μπορεί να φανεί χρήσιμο, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει τους ανθρώπους που γνωρίζουν όχι μόνο το πρόβλημα, αλλά και τις λύσεις.
Σας παρακαλώ: μην το ξεχνάτε, και μην διστάζετε να ζητήσετε την βοήθειά τους.
Επίσης, προσωπική παράκληση: μην ξεχνάτε να αφήνετε το email σας όταν καταχωρείτε ένα comment.
Αν δεν θέλετε να το βάλετε, το κατανοώ. Αλλά αν δεν σας πειράζει, θα προτιμούσα να έχω την δυνατότητα αν χρειάζεται για οποιονδήποτε λόγο να μιλήσω με κάποιον απο εσάς, να έχω ένα στοιχείο επαφής.
Σας ευχαριστώ, σας εύχομαι καλό κουράγιο, και σας ζητώ να με ανεχθείτε όταν -όσο και αν γίνομαι επαναλαμβανόμενος και κουραστικός- σας θυμίζω την Μέριμνα και την Αντικαρκινική.. 🙂
Απαντώντας πριν λίγο καιρό σε ένα σχόλιο που είχα διαβάσει και που έγραφε ότι δεν υπάρχει κάποιο ελληνικό forum με αντικείμενο τον καρκίνο, είχα υποσχεθεί πως θα δημιουργήσω ένα εγώ.
Η ώρα της εκπλήρωσης της υπόσχεσής μου έχει φτάσει.
Μπορείτε να μεταβείτε αν επιθυμείτε στο Αντικαρκινικό Forum.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία και συγχαρητήρια για το πολύ καλό blog σας και θέμα.
Συλλυπητήρια Ντόρα και το Λέο μέσα από τη ψυχή μου .Ότι και αν πούμε περίττευε η ζωή συνεχίζεται και εμείς ήμαστε υποχρεωμένη να ακολουθήσουμε και να παλέψουμε . σκοπός μας είναι να κερδίζουμε μάχες τον πόλεμο δεν τον κερδίζουμε .εγώ παλεύω για τον πατέρα μου εδώ και 5 μήνες και τα χτυπήματα είναι επανωτά όμως σε πληροφορώ ότι τώρα ήμαστε πιο δυνατοί γιατί το ατσάλι όσο το σφυρήλατη τόσο δυναμώνει .
maria-19 είσαι μικρή για να αντιμετωπίσεις μια τόσο άσχημη κατάσταση να ζητήσεις βοήθεια από τούς συγγενής .είναι υποχρεωμένη να σου σταθούν και εσύ απλός πρέπει να το ζητήσεις .καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι γιατί και εγώ της πρώτες μέρες ένιωθα χαμένος είχα τόσο μεγάλη οργή μέσα μου .
Miguelina δεν έχω το δικαίωμα να σου δώσω συμβουλές εσύ πρέπει να μας συμβουλεύεις είσαι τόσο δυνατή . καταλαβαίνω των πόθο σου για ένα παιδί είναι λογικό και σίγουρα ολοκλήρωνε μια γυναίκα . έχεις δίκιο για τους γιατρούς είναι πολύ πίσω στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τούς ασθενής και τους συνοδούς τούς νομίζουν ότι είναι θεοί επί της γης αλαζονεία μεγάλη.