Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
monte. Δεν είμαι γιατρός για να σου πω πώς θα εξελιχθεί η πορεία της υγείας της μητέρας σου, ούτε μπορώ να σου πω να μη στενοχωριέσαι. Ετσι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν τον Μάρτιο μας ανακοίνωσαν ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα με μετάσταση στα οστά, συκώτι και στομάχι. Υπήρξε γιατρός που μας είπε ότι δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να δοκιμάσει τις χημειοθεραπείες γιατί δεν υπάρχει επιστροφή και ότι μόνο ταλαιπωρία θα του προσφέρουν. Ο πατέρας μου έχει ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑ δίχως εμετούς, πόνους κ.λ.π Αν άκουγα αυτόν τον γιατρό, θα έπρεπε να είχα αφήσει τον πατέρα μου στο έλεος της τύχης του. Δεν το έκανα όμως. Προσπάθησα να κάνω την απελπισία μου δύναμη για να βρω τους καλύτερους γιατρούς, να ψάξω, να ενημερωθώ για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Οταν χρειάστηκε να κάνει ακτινοθεραπείες έκανα μια μικρή έρευνα και είδα ότι όσο πιο παλιό είναι το μηχάνημα τόσες περισσότερες οι παρενέργειες. Εψαξα και βρήκα νοσοκομείο με καινούργια μηχανήματα. Αν είχα επαναπαυθεί σε αυτά που μου είχαν πει άλλοι ασθενείς ότι δηλ. ότι οι ακτινοθεραπείες τους είχαν δημιουργήσει προβλήματα στην κατάποση, ότι ούτε νερό δεν μπορούσαν να πιουν, είχε καεί το κεφάλι τους κ.λ.π δεν θα είχα προσφέρει στον πατέρα μου το καλύτερο. Πριν μια εβδομάδα ξανάρχισε χημειοθεραπεία γιατί παρουσίασε κάποια έξαρση. Είπαμε όμως θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό.
Μπορεί να έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε τους εαυτούς μας να αγγίξουν το μηδέν, να κλαίμε ατελείωτα και να λέμε γιατί να μου τύχει εμένα αυτό και άλλα τέτοια. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να αφήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους, που μας έφεραν στη ζωή, που μας στήριξαν σε όλες τις δύσκολες στιγμές μας, χωρίς να τους δίνουμε κουράγιο και δύναμη σε αυτό που περνούν. Γιατί αν εμείς δεν έχουμε κουράγιο δεν μπορούμε να τους στηρίξουμε και έτσι τους αφήνουμε αβοήθητους. Δεν είναι εύκολο αυτό που σου λέω αλλά οφείλεις να στηρίξει τη μητέρα σου και να βάλεις στην άκρη τη δική σου ψυχολογική κατάσταση.
Δεν σου λέω να μην ακούς τους γιατρούς, αλλά έχε υπόψη σου ότι κάθε οργανισμός είναι ξεχωριστός και πέρα από τις στατιστικές υπάρχει η μοναδικότητα του καθενός.
Δεν ξέρω αν σε βοήθησα με αυτά που σου είπα. Απλά μοιράζομαι μαζί σου τον τρόπο που αντιμετωπίζω παρόμοιο πρόβλημα. Σκούπισε τα μάτια σου, φόρα το καλύτερο χαμόγελό σου και πες στον εαυτό σου ότι είναι η ευκαιρία σου να δείξεις στη μητέρα σου την ευγνωμοσύνη σου για τα βράδυα που ψηνόσουν στον πυρετό και εκείνη ήταν στο πλάι σου, για τα μπράβο που σου έλεγε όταν εσύ άρχισες τα πρώτα σου βήματα και ούτε μισό δεν μπορούσες να κάνεις χωρίς να πέσεις κάτω και όμως εκείνη σε ενθάρρυνε.
ΚΑΝΕ ΤΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ. ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!
monte εγω θα σου μιλησω απο την μερια του αρρωστου. Περιμενω οι δικοι μου ανθρωποι να με ενθαρυνουνε και να μου λενε οτι ολα θα πανε καλα. Ξερω οτι ισως εκεινη την στιγμη μπορει και να μην το πιστευουνε γιατι μεσα τους τους τρωει ο θανατος και η απωλεια αλλα εγω απο αυτα τα λογια περνω δυναμη και κουραγιο για μενα και 2 φορες για εκεινους που ειναι παντα διπλα μου.
exete kai oi dyo dikio kai sas euxaristo..
pragmatika forao to kalitero xamogelo mou kai leo oti ola tha perasoun stin mitera mou..apla kamia fora otan eimaste monoi mas mas pianei apelpisia…thelo na pistepso oti ola tha pane kala kai tha arxiso na to pisteuo…alloste isos telika na einai mia apli astheneia kai oxi to telos…kalo kouragio se olous mas loipon
εχω λεμφωμα νον χοτζινκ εχω κανει 8 θεραπειες και ο γιατρος μου ειπε οτι θα κανω σπινθιρογραφημα. τι ειναι αυτο βρε παιδια και πως γινεται? μηπως ξερει κανεις? δεν αντεχω αλλο μου φαινεται…..
Αισθάνομαι ότι βρήκα μια παρέα να με καταλαβαίνει αν και…. διστάζω να σας γράψω διότι σίγουρα πολλοί από σας έχετε σοβαρότερο πρόβλημα από μένα.
Ο πατέρας μου έχει καρκίνο, έγινε χειρουργείο κ.λπ., ,οι χημειοθεραπείες ξεκίνησαν με δική μου καθαρά πρωτοβουλία, ενώ σχεδόν κανείς από την οικογένεια δεν συμφωνούσε σε αυτό, κάποιοι ήτανε κάθετα αντίθετοι. Τώρα τα πράγματα έχουνε δυσκολέψει με τα λευκά και όλα αυτά που προκαλούνται ως συνέπεια αυτής της θεραπείας, κι αναρωτιέμαι αν έκανα το σωστό μα και πάλι δεν μπορούσα να τον αφήσω στην τύχη του. Ο ίδιος αρχικά δεν γνώριζε για να αποφασίσει, γνωρίζοντας τον όμως καλά ήξερα ότι είναι ένας άνθρωπος που θα πάλευε έως την τελευταία στιγμή για τη ζωή του, κινήθηκα ανάλογα. Τώρα γνωρίζει, έχει καταλάβει μα έχει άρνηση να το παραδεχτεί την οποία και σέβομαι. Δεν το συζητά. Τις θεραπείες δείχνει να θέλει να τις συνεχίσει, μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία….. Οι γύρω μου, μου λένε να τον αφήσω να φύγει ήσυχα – ήσυχα, (βολικό μου φαίνεται), τον προσέχω αποκλειστικά εγώ, τα έχω αφήσει όλα, δεν μετανιώνω γι’ αυτό κι ούτε θέλω να σας φανεί ότι το βλέπω σαν καμία πράξη ηρωϊσμού, σε καμία περίπτωση, διερωτώμαι όμως μήπως τον έβαλα σε μια διαδικασία ταλαιπωρίας από τον υπερβολικό μου ζήλο και μόνο.
Προς χαλκ,
δεν είναι τίποτα τρομερό το σπινθηρογράφημα, μια εξέταση σαν αξονική. Παιρνεις ενδοφλέβια ένα υγρό, περιμένεις να κυκλοφορήσει και σε βάζουν στο μηχάνημα. Γίνεται για τον εντοπισμό των όγκων ή για να φανεί η παρούσα κατάσταση.
Έχεις περάσει 8 θεραπείες και τρόμαξες με το σπινθηρογράφημα;;; Φοβούνται ωρέ τα παληκάρια;;; 😉
Τίποτα δεν είναι και να το ψάξεις και για το pet scan, άλλη μια εξέταση (λίγο ακριβή) που βρίσκει τους όγκους με μεγαλύτερη ακρίβεια. Νομίζω πως ενδείκνυται και για την ασθένειά σου.
Γνώμη μου είναι να μην φοβάσαι τις εξετάσεις, ότι μπορείς να κάνεις, κάνε το.
Μη μασάς, καλή συνέχεια !!!
γιώργος
@ Ιωάννα: έτσι και αλλιώς, όποτε διαβάζω τις λέξεις «σέβομαι» και «αναρωτιέμαι» σε μία πρόταση, αντιλαμβάνομαι ότι έχω απέναντί μου έναν ηθικό άνθρωπο.
Προσωπικά τώρα, η ποιότητα ζωής απαιτεί, κατ’ αρχάς, ζωή. Δεν αντιλαμβάνομαι έννοιες όπως «να κοιμηθεί ήσυχα» – όταν έρθει η δική μου ώρα, ελπίζω να έχω την δύναμη να παλέψω με νύχια και με δόντια – για πέντε λεπτά ακόμα ζωής.
Ο καθείς βιώνει την κάθε δυσκολία με διαφορετικό τρόπο – και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στην γη που θα τολμούσα να κρίνω, είτε αυτούς, είτε εσένα.
Αν και δεν έχω περάσει απο τον γολγοθά σου, όπως και να έχει πάντως, η γνώμη αυτού που θυσιάζεται έχει μεγαλύτερο βάρος απο την γνώμη αυτών που απέχουν.
Επιπλέον, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τίποτα πιο ουσιαστικό από την ελπίδα που τρέφεις. Μακάρι να έχεις την δύναμη να την μεταφέρεις και στον πατέρα σου, στους συγγενείς σου, και σε πολλούς απο εμάς.
Από εμένα, καλή τύχη στην προσπάθειά σου.
νασαι καλα γιωργο οσο για το pet scan εχει μονο στην αθηνα και εγω ειμαι 800 χμ μακρια δεν εχω δυστιχως την δυνατοτητα να ερθω εκει θα το παλεψω απο εδω ευχαριστω
7 χρονια τωρα βιωνω τον χειροτερο εφιαλτη της ζωης μου κι αυτο που με τρομαζει χειροτερα απο ολα ειναι …οτι πάντα υπαρχει περιθωριο να χειροτερεψει η κατασταση κι αλλο. 7 χρονια βλέπω την μητερα μου να λιώνει και να φθείρεται η είκονα της (οχι η εξωτερική)…κι εχω φτασει σε σημείο που πλέον εχω βαρεθει να ελπίζω , εχω κουραστει να πιεζω τον εαυτο μου να κανει θετικές σκέψεις να ψάχνει την αιτία που προκάλεσε όλο αυτο το κάκο, εχω κουραστει να υποκρίνπομαι οτι ζω μια νορμαλ ζωη…και το θέμα είναι αν εγώ κι όλη η οικογενεια μου εχει κουραστει απο αυτη την κατασταση …η μητερα μου γιατι να συνεχιζει να υποφεριει μερα με την μερα ολο και πιο πολυ…?Τις τελευταιες μερες η ιδεα της ευθανασιας μου περνα πολυ εντονα και αναρωτιεμαι γιατι το συνταγμα μα δεν το επιτρεπει? Γιατι να μην είαναι στην δικαιοδοσία του καθε ασθενη να αποφασίσει την ημέρα που δεν θα αντέχει αλλο τους πόνους , που δεν θα θέλει να φθείρει ψυχολογικά τους δικους του ανθρώπους? Εννοειται πως όλα αυτα δεν τα λέω αυθαιρετα ,πως δεν πρεπει να την επιτρεπουν για κάθε περιπτωση καρκινοπαθους ή ηλικιας…… απλα μεταφερω την επιθυμία ενος ανθρ’ωπου που έιχε παρα πολυ δύναμη μεσα της και πολυ αγαπη για την ζωή και την οικογενεια της, που πάλεψε όσο μπορουσε έναν αγώνα ανισο εξ αρχης (2 πρωτοπαθης κι έναν μεταστατικό καρκίνο & καρδιακη ανεπαρκεια) και πλέον αισθάνεται οτι χάνει σιγα και πολυ βασανιστικά την αξιοπρέπεια της ετσι όπως αυτη την είχε προσδιορίσει. Με πληγώνει πολύ η ιδέα ότι η μητέρα μου θα φύγει απο την ζωη βιωνοντας πόνο & φόβο…θα πρότιμουσε κι η ιδια να εφευγε πιο ηρεμη …ουτως ει αλλως μετα απο τοσο αγωνα δικαιουται λιγη γαληνη …και θεωρω οτι η σκεψη και μονο να αποφασισει η ιδια το ποτε θα κλεισει για παντα τα ματια της …θα την ξαναζωντανευε εστω για λιγο Συχωρεστε με για την ελλειψη αισοιδοξίας …είχα δυσκολη μέρα και έιμαι γι ακομα μια φορα πολυ κουρασμένη ….
καλησπερα σε όλους. Συγχαρητήρια για το υπέροχο blog. Είμαι σε πολύ ασχημη ψυχολογική κατάσταση. Πριν απο 20 μέρες έχασα τον αγαπημενο μου πατερούλη απο αυτην την κατάρα που λεγεται καρκίνος.Όλα ξεκίνησαν πριν απο 4 χρονια οταν διαγνώστικε στην ουροδόχο κύστη απο εκει ξεκίνησε και ο γολγοθάς για όλους μας και κυρίως για τον μπαμπα μου.Του έγινε ριζική κυστεκτομή και τότε οι γιατροί είπαν οτι αφού απο τη βιοψία δεν φανηκαν μεταστασεις ολα θα πανε καλα. Αλλα τιποτα δεν πηγε καλα.μετα απο 2 χρόνια ξεκίνησαν όλα απο την αρχή.Μεταστάσεις στους λεμφαδένες χημειοθεραπειες ασχημη ψυχολογία και εγώ ο καραγκιόζης της οικογένειας που παντα χαμογελούσε αλλα μεσα του έκλαιγε.Και μόλις ολοκληρωθικε ο κύκλος των θεραπειών αρχισαν τα πιο δύσκολα.Μετάσταση στα οστα της σπονδηλικής στήλης , στον εγκεφαλο και το τελειωτικό χτυπημα στον αριστερό πνεύμονα.Δεν λυγισε όμως το παλεψε αλλα δεν τα καταφερε.Τα δάκρυα μου τρέχουν ποτάμι σκεφτόμενη όλα οσα πέρασε.Ποτε του όμως δεν είπε κατι για να μας στεναχωρέσει.Ακομα και την τελευταία στιγμη πίστευε πως θα τα καταφέρει και ηθελα και εγω να το πιστευω αλλα….ΤΟΝ ΕΧΑΣΑ. Τα βάζω με τον εαυτό μου οτι δεν εκανα αυτο το κατι παραπάνω για να τον σωσω,να τον έχω διπλα μου.Θυμωνω με όλους αυτους που μου λενε να κανω κουραγιο και να μην στεναχωριεμαι.Ολοι αυτοι που δεν ξέρουν τι περναω και ποσο πολυ τον αγαπούσα αλλα και τον αγαπώ και ήταν μονο 62 χρονων.
καλησπερα σε ολους.αγαπη και εμενα ο πατερας μου εχει καρκινο στην ουροδοχο κυστη δεν του κανανε κυστεκτομη απλα το αφαιρεσαν και ειπαν οτι δεν εκανε μετασταση.περασαν 8 μηνες που κανει ενδοκυστικες χειμιοθεραπιες και οι μονες εξετασεις που εκανε ηταν κυστεοσκοπησεις που ολα ειναι καλα μας καθησυχαζε ο γιατρος μεχρι που αγανακτησα απο την αδιαφορια που νιοθω οτι δειχνει και προχθες τον πηγα με το ζορι σε αλλο γιατρο να μας γραψει αξονικες και αιματολογικες.αν ξερει καποιος ας μου απαντησει κατα ποσο ακριβης ειναι η αξονικη?θα δουμε αν υπαρχει κατι?η αν εχει φυγει σε λεμφαδενες?
Καλημέρα φιλοι μου γιατι ετσι σας νοιωθω ΦΙΛΟΥΣ.Διαβαζοντας τις ιστορίες σας ενοιωσα οτι δεν ειμαι μόνη και οτι υπαρχουν και αλλα ατομα σαν εμενα που πονούν και αγωνιούν για την τυχη των δικών τους ανθρώπων ή δίνουν την δική τους σκληρή μαχη με τον καρκίνο.Μελίνα μου ο πατέρας μου εκανε καθε 2 μήνες αξονική και τακτικα αιματολογικές εξετάσεις.Μάλιστα οι καρκινικοί δείκτες του ήταν σε παρα πολύ καλά επίπεδα.Τώρα κατα πόσο μπορεί η αξονική να δείξει αν υπαρχει πρόβλημα ή να εντοπίσει μετάσταση σε αυτό και εγω ήμουν πολύ επιφυλακτική.Τελικά απο ότι καταλαβα δείχνει κατι μόνο οταν ειναι αρκετά προχωρημένο καλύτερη ειναι η μαγνητική.Και το λέω αυτο γιατι οταν εντοπίστικε ο όγκος στον εγκέφαλο του μπαμπα μου η ακτινολόγος (και όχι ο ογκολόγος) μας ειπε οτι πρέπει να γίνει και μαγνητική για να φανούν και καποιοι άλλοι όγκοι αν υπάρχουν που πιθανόν δεν φαίνονται με την αξονική.Δεν ξέρω τι να πω.Τελικά ποιον πρέπει να εμπιστευομαστε για να νοιώθουμε ασφάλεια και σιγουρια.Ευχομαι ειλικρινα να πανε ολα καλα με τον πατερα σου Μελίνα και σε ολους εσας ΦΙΛΟΙ μου να ειστε ΚΑΛΑ και καλη δύναμη.
Γειά σε όλους σας!
Αρκούδε σ’ ευχαριστώ, και για τα λόγια σου που μου δώσανε πολύ δύναμη και γι’ αυτή τη σελίδα που δημιούργησες για όλους μας.
Ευχαριστώ τον καθένα από σας που μοιράζεται την «ιστορία» του σ’ αυτό το blog, η «ομάδα», έχει περισσότερη δύναμη κι «εμείς» την διαθέτουμε άφθονη, γιατί πρώτα απ ’όλα, μας την εμπνέουν οι ίδιοι οι άνθρωποι για τους οποίους «αγωνιζόμαστε»
Χιλιοειπωμένο, αλλά ο καρκίνος χτυπά τους δυνατούς.
Ποτέ να μην το ξεχάσουμε αυτό.
Δεν αντέχω αλλο παιδια οσο παιρνουν οι μερες τα πραγματα γινονται χειροτερα Η απουσια του καθε στιγμη καθε λεπτο ολο και πιο αισθητη Κοιταζω τις φωτογραφιες του και κλαιω Σφιγγω τα δόντια για χαρη της μανουλας μου αλλα δεν μπορω.Νοιωθω οτι μου ξεριζωσαν κατι απο μεσα μου, οτι εχω ενα μεγαλο κενο.Ο ανθρωπος που ηταν παντα εκει για μενα και ηξερα οτι, οτι και αν του ζητουσα θα μου το προσφερε δεν υπαρχει πια.Υπαρχουν στιγμες που τρελαινομαι στιγμες σαν και αυτην που δεν αντεχω τον πονο
Καλημέρα σας. Πολύ βαρύ το κλίμα και στο σπίτι μας. Ο μπαμπάς κατέρρευσε εντελώς. Είναι μόνιμα στο κρεβάτι πια. Επικοινωνεί μεν, αλλά υπάρχουν και κάποιες στιγμές που «φεύγει..». Κι όλα αυτά μέσα σε μία εβδομάδα…ραγδαία επιδείνωση που δε τη περίμενε κανείς. Αυτό που δεν αντέχω ειναι όταν καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου…και τα μάτια του είναι βουρκωμένα.. Μελίνα η μαγνητική είναι σαφώς πιο λεπτομερής και έχει λιγότερη ακτινοβολία. Αγάπη προσπαθώ να σε νιώσω….δε ξέρω τι να σου πω.
Αυτό που δε μπορώ να χωνέψω είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι θα πρέπει να βασανιστούν πρώτα για να «φύγουν». Δεν αξίζει σε κανέναν αυτό.
Αγάπη θα τολμήσω να σου εκθέσω την ταπεινή μου γνώμη, με απόλυτο σεβασμό στο πένθος σου.
Είμαι σίγουρη ότι έκανες ότι περνούσε από το ανθρώπινο χέρι σου για τον πατέρα σου, αλλά -σου τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ- δεν είμαστε Θεοί και δεν περνάνε όλα από μας.
Ξέρεις, αυτή η ασθένεια δίνει και μια ευκαιρία σ’ όλους μας, να «προλάβουμε» να δείξουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους μας ή αν θέλεις, να την εκφράσουμε με ακόμη εντονότερο τρόπο, να τους το φωνάξουμε μέχρι να κλείσει η φωνή μας, μέχρι να καταρρεύσουν τα πόδια μας από το τρέξιμο, μέχρι να πονέσει το κορμί μας από τα ξενύχτια στις καρέκλες των νοσοκομείων, μέχρι τελικά να τα «υπερβούμε» όλα αυτά και, τόσα τόσα άλλα, που γνωρίζεις πολύ καλά, και να πούμε
«τι άλλο υπάρχει; Τι άλλο μπορώ να κάνω;»
«Νοιάξιμο» κι αγάπη δίχως όρια….
Και πίστεψέ με, βιώνουν –θα τολμήσω να πω και συγχώραμε αν αυτή τη στιγμή σου φανεί ιεροσυλία, βιώνουν τη δική τους ευτυχία οι άνθρωποι που νοσούν από τον καρκίνο.
Δες, αν θέλεις, το μήνυμα της Ελένης παραπάνω που είναι άξια συγχαρητηρίων και παράδειγμα προς μίμηση, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον καρκίνο της, και πόσο σημαντικοί είναι γι’ αυτή οι «δικοί» της άνθρωποι, πως η αγάπη τους, ιαίνει την κάθε μέρα της.
Φαντάζομαι ότι έτσι ένιωθε και νιώθει κι ο πατέρας σου, είτε σου το χε πει είτε όχι.
Ξέρεις, προσπαθώ για το δικό μου πατέρα αυτή την περίοδο, αδυνατώ να κατανοήσω τι κάνω λάθος τι σωστά, πέφτω και σηκώνομαι πολλές φορές, αλλά εκείνο που αισθάνομαι ότι τελικά του δίνω στο τέλος κάθε μέρας και ίσως το έχει περισσότερο ανάγκη, δεν είναι η φροντίδα του σώματος, μα μάλλον της καρδιάς του, Αγάπη.
Κουράγιο δεν θα σου πω γιατί έχεις και περίσσιο, τόσα χρόνια που στάθηκες δίπλα στον καρκινοπαθή πατέρα σου, να μην στεναχωριέσαι πάλι δεν θα σου πω. Δε γίνεται!
Πάρε το χρόνο σου, όσον κι όπως εσύ νομίζεις, μα να προσέξεις τον εαυτό σου, να θυμάσαι ότι ο πατέρας σου ζει μέσα σου και δεν μπορείς να τον αφήσεις να πεθάνει εκεί, δεν μπορείς γιατί τον αγαπάς και σ’ αγαπάει, δεν μπορείς γιατί είσαι η συνέχεια του, δεν μπορείς γιατί εκείνος αγωνίστηκε για τη ζωή και σ’ έχει μάθει και σένα να αγωνίζεσαι, είναι κάτι που το μαθαίνουν με το «δικό» τους τρόπο οι πατεράδες στις κόρες τους. Κι εσύ το ξέρεις, και δεν θα τον διαψεύσεις.
Κι εκείνος το ξέρει και είναι υπερήφανος για σένα.
Σε θέλει ευτυχισμένη, ποτέ μην το ξεχνάς.
καλησπερα σε ολους , παλιους και καινουργιους φιλους . Διαβασα ολα ενα προς ενα τα μηνυματα σας και εβγαλα ενα συμπερασμα για ολους σας. Πραγματικα εισαστε ολοι πολυ καλη παστα ανθρωπων που σεβονται αγαπανε και φροντιζουν με ευλαβια την ασθενεια των δικων σας.Για μενα αυτο ειναι κατι παραπανω απο την μιση ιαση των ανθρωπων σας. Οταν πιανει αυτος ο απελπιστικος πονος που σε κανει να μην βλεπεις μπροστα σου το χερι που σε αγγιζει διπλα σου σε ανακουφιζει. Πιστεψτε με ολοι οι καρκινοπαθεις θελουμε την φροντιδα και το χαμογελο σας. Εγω βλεπω μεσα στα ματια των δυο γιων μου να ζητανε να ζησω για να ειμαστε μαζι. Αξιζει για μενα μονο για αυτα τα παιδια να καταπινω τους πονους και τους λιγμους.
Καλησπερα σε ολους…..εγω εδω με την Ασπασία….την αδερφή της διπλανης μου στο δωματιο του νοσοκομειου, που κανει ακριβως αυτο…..αγαπαει διχως ορια ….και δινει …..και δινει και σε μενα ….παρεα και κουβεντα τις ωρες τις δυσκολες του νοσοκομειου…..περιμενουμε μαζι να ξημερωσει….να δουμε τη Ρούλα καλα….να μην ποναει…..Ποσο τα αυτονοητα καμμια φορα γινονται τοσο πολυπλοκα…..αυτο κυριαρχει στη σκεψη μας….
Ολα καλα να λεμε…λεω εγω….και παλι καλα….και παλι αυριο θα ξυπνησουμε και θα δουμε αυτους που αγαπαμε….και το καθηκον μας ειναι να το αντεξουμε αλλη μια φορα και καθε φορα ….να βγαινουμε δυνατες μεσα απο αυτην την μαχη….
Κι αν χασουμε μια μαχη;….τι σημασία εχει..; ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ…κι αυτον αρνουμαι να τον χασω….και αυριο το πρωι….αν η Ρουλα ειναι καλα…..η διπλανη μου …..θα της το πω….
σημερα εδω σας γραφω με την παρεα μου….την καλη αδερφη….που υπερβαινει κι αυτη για χαρη της ομορφης δικης αδερφης…τα ορια της….
να ειστε καλα….βαστατε γερα….η ζωη ειναι ομορφη ακομα και στο νοσοκομειο….που θα εβρισκα αλλου τοσο καλους φιλους….;….
ΚΑΛΑ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΣΤΕ , ΚΑΛΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ , ΚΑΛΑ ΝΑ ΖΕΙΤΕ……ΣΑΣ ΦΙΛΩ
(ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΗΣΑ 3 ΩΡΕΣ….ΝΤΥΘΗΚΑ…..ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΑΝΗΨΙΑΣ ΜΟΥ…..ΓΥΡΙΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΕΔΩ….ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΤΗ ΡΟΥΛΑ….ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ…ΠΟΝΑΓΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ….)
Να σας κουράσω λίγο; Μήπως μπορεί κάποιος να μου πει αυτά τα λευκά πόσα τέλος πάντων πρέπει να είναι; Από ποιό αριθμό και κάτω υπάρχει πρόβλημα για έναν άνθρωπο;
Και μέχρι τώρα γνώριζα ότι ανεβαίνουν μόνο με ενέσεις. Άλλαξα για σοβαρό οικογενειακό λόγο πόλη και αναγκαστικά και γιατρό, είδα κι έπαθα να βγάλω μια άκρη και να μπω σε μια σειρά. Αν σας είχα «γνωρίσει» έστω ένα μήνα πριν, είμαι σίγουρη ότι θα με βοηθούσατε να μπω σε τάξη πιο γρήγορα αλλά ….
Μου είπανε να τα «ανεβάσουμε» με σωστή διατροφή, τα έχασα γιατί δεν το είχα ξανακούσει αλλά είπα «γιατροί είναι ξέρουν»
Μεσολάβησε το Σαββατοκύριακο, μπόρεσα όμως και έμαθα έμμεσα από μία μικροβιολόγο ότι τα λευκά δεν ανεβαίνουν με κανένα είδος διατροφής.
Είναι να πάμε την Πέμπτη πάλι στο νοσοκομείο, σκέφτομαι αύριο να πάμε να κάνουμε μια εξέταση αίματος, την Τρίτη ήτανε 4.800 και την Πέμπτη 2.700 (η ά μέτρηση σε εργαστήριο ή β ΄στο νοσοκομείο, δεν ξέρω αν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτό), θεωρώ ότι ήτανε μεγάλη η μείωση μέσα σε 2 μέρες… Δεν ξέρω λέω…
Αν συνεχίσουν να μειώνονται με τον ίδιο ρυθμό μέχρι την Πέμπτη τι θα γίνει;
Αν πάλι αύριο πάω από μόνη μου σ’ ένα διαγνωστικό κέντρο να κάνω αιματολογικές και κάτι δεν πάει καλά, πρέπει να επικοινωνήσω με το νοσοκομείο, το σίγουρο είναι ότι θα «αρπαχτούν» οι γιατροί που τον αναλάβανε με χίλια παρακάλια, διότι είχε ξεκινήσει αλλού τη θεραπεία του και….μια σειρά προβλήματα, που θέλω κάποια στιγμή να σας εκθέσω…. έτσι για να μου πείτε τη γνώμη σας…..
Είμαι κατά-αγχωμένη μ’ αυτή τη θεραπεία στο σπίτι με τα χάπια, πριν γινόταν στο νοσοκομείο με ορό, έχω εμπιστοσύνη στο γιατρό που τον ανέλαβε τελικά αλλά έχω μάλλον κάποια προβλήματα προσαρμογής καθώς φαίνεται… Στο μέλλον θα σας πω από πού πηγάζει η ανησυχία μου.
Τελικά πρέπει να ευχαριστήσω έως και τα Λευκά αιμοσφαίρια γιατί γι’ αυτά έψαχνα στο ιντερνετ, πως ανεβαίνουν με τη διατροφή ναι, τρομάρα μου, και βρήκα ΕΣΑΣ.
Ελένη να σου ζήσει η ανηψιά σου!
Θα δεις ακόμα πολλές χαρές στη ζωή σου, θα δεις…. Και είμαι σίγουρη ότι δεν τις αφήνεις να σου ξεφύγουν, «τις βουτάς από τα μαλλιά» και καλά κάνεις._
Καλό βράδυ και σε σένα και στη Ρούλα!
Ιωάννα, καλησπερα……..ευχαριστω για τις ευχες….να εισαι …
οσο για τα λευκα…..δεν νομιζω οτι η διατροφη παιζει ρολο…ειναι θεμα μυελλου………ποσο καλα εργαζεται στην παραγωγη τους, οι αυξητικες ενεσεις φροντιζουν για αυτα…λεω να συμβουλευτεις γιατρο της εμπιστοσυνης σου….η πτωση τους κατι σημαινει και συνηθως πεφτουν ετσι γρηγορα….απο την εμπειρια μου στο αναφερω……να το δεις ψυχραιμα…η καλη ψυχολογια παντα βοηθαει …..να προσεχεις….ευχαριστω και παλι….για τις ομορφες ευχες …τα αντευχομαι και για σενα
φιλια πολλα….
(η Ρουλα σημερα κοιμαται….ξαγρυπνω μονη μου…περιμενω το [πρωι να αρχισει το σχημα μου….μετα την επιπλοκη που ειχα….ολα καλα….θα το περασουμε κιαυτο…)
Φίλοι μου καλημέρα. Λίγες μέρες είχα να διαβάσω και βλέπω καινούργιους ανθρώπους στην παρέα μας.
Τον μπαμπά μου τον έχασα την Πέμπτη το πρωί, ύστερα από ένα χρόνο πραγματικά άνιση μάχη με τον καρκίνο.
Ξεκουράστηκε το βασανισμένο του κορμί και εύχομαι να γαλήωεψε η ψυχούλα του. Το μαρτύριό του ήταν τεράστιο.
Σας ευχαριστώ που σταθήκατε δίπλα μου, που μιλήσαμε, που
με ξαλαφρώσατε όταν νόμιζα ότι θα τρελαθώ.
Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε γιατί θέλω να μαθαίνω τα νέα
σας και θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ αυτούς που περνάνε, αυτά που περάσαμε ο μπαμπάς μου και εμείς η οικογένειά του.
Σας φιλώ όλους πάρα πολύ, σας εύχομαι καλό κουράγιο, δύναμη και υπομονή στον αγώνα που δίνετε.
Δύσκολη μέρα, πολύ δύσκολη μέρα……
«Κοίτα το φόβο σου κατάματα και τότε ο φόβος σου θα εξαφανιστεί»
Καλή εβδομάδα φίλοι μου
Καλημέρα σε όλους. Παλιούς και νέους. Υγιής και ασθενής. Να δώσω πρώτα απ ΄όλα τα θερμά μου συλλυπητήρια σε όλους εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Η ζωή συνεχίζεται και το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιος πεθαίνει ουσιαστικά όταν σταματάμε να τον σκεφτόμαστε.
Επίσης να ευχηθώ καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους εκείνους που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή και να κερδίσουν τον «πόλεμο», αλλά και σε εκείνους που στέκονται δίπλα τους και βιώνουν όλη αυτή τη δοκιμασία.
ΙΩΑΝΝΑ η διατροφή παίζει ρόλο στο να κρατιέται ο οργανισμός σε ένα κάποιο επίπεδο διότι με τα φάρμακα δέχεται μια απίστευτη επίθεση.
Τα λευκά όμως ουσιαστικά είναι θέμα αντίδρασης του αίματος άρα κατά συνέπεια και του οργανισμού του κάθε ανθρώπου.
Όταν τελείωνα τις δικές μου θεραπείες είχαν φτάσει περίπου στα 3.000 και μου είχαν πει ότι είναι ok.
Σίγουρα πρέπει να γίνει εξέταση αίματος και το ιδανικό είναι να γίνει 1 μέρα πριν από τη νέα θεραπεία για να έχουν περάσει οι μέρες επίδρασης των φαρμάκων.
Όσον αφορά τα δικά μου σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το χειρουργείο και 9 μήνες από το τέλος της συμπληρωματικής θεραπείας και ετοιμάζομαι για τη συνηθισμένη πλέον μαγνητική. Πιστεύω ότι όλα είναι καλά αν και το τελευταίο διάστημα πονάω αρκετά με την αλλαγή του καιρού στο σημείο της επέμβασης.
Καλή δύναμη σε όλους !!!
Δύναμη και κουράγιο σε όλους, Λένα ελπίζω να είσαι δυνατή τώρα.
Όσον αφορά στα λευκά αιμοσφαίρια, παράγονται από το μυελό των οστών (όπως αναφέρεται πιο πάνω) και στη δική μου περίπτωση το κρίσιμο σημείο είναι1 εβδομάδα μετά τη θεραπεία (έγχυση των φαρμάκων). Τότε έκανα εξετάσεις αίματος, τις 2 πρώτες φορές ήμουν καλά, την 3η μου έπεσαν στα 1850 και έκανα τις ενέσεις. Από κει και πέρα μου χρειάζονταν κάθε φορά.
Γίνεται επίσης εξέταση αίματος πριν την χημειοθεραπεία και αν τυχόν κάποιος έχει χαμηλά λευκά, δεν υποβάλεται στη θεραπεία.
Ίσως οι περιπτώσεις μας να διαφέρουν και μακάρι να μην μπερδεύουμε κάποιον που ρωτάει. Ιωάννα, το όριο νομίζω πως είναι οι 2000 ~ 2200 αλλά όλα αυτά καλά είναι να τα μαθαίνεις από κάποιο γιατρό που θα σου εμπνέει εμπιστοσύνη και θα σε γεμίζει σιγουριά.
Να είστε δυνατοί, είμαστε στο λάκο με τα λιοντάρια και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να αντέξουμε και να βρούμε την έξοδο. Θα παλέψουμε με τα λιοντάρια, δε θα παραδοθούμε !
Κρατήστε δυνατά,
γιώργος
Λενα σκεψου τις καλες στιγμες του μπαμπα σου και κρατα χαραγμενη αυτην την εικονα στο μυαλο σου. Πραγματι εκεινος ξεκουραστηκε και να ξερεις οτι θα ειναι παντα κοντα σου.
ΙΩΑΝΝΑ για τα λευκά ισχύει ότι σου είπε ο Γιώργος. Ανεβαίνουν μόνο με ενέσεις και μια μέρα πριν από την κάθε θεραπεία πρέπει να γίνεται σχετικός έλεγχος. Αν είναι ιδιαίτερα χαμηλά δεν αρχίζει η θεραπεία.
Γιώργο, Δέσποινα, Ελένη, σας ευχαριστώ !
Λένα η σκέψη μου μαζί σου… Δεν έχει σημασία που δεν σ’ έχω δει ποτέ….
Αυτή η «ομάδα» έχει μια αξιοθαύμαστη δυναμική και τα ξεπερνάει «όλα αυτά»….
Καλησπερα φιλοι μου. Ιωάννα σε ευχαριστω για την απαντηση σου.Νοιωθω πραγματικα οτι ειναι βαλσαμο στην ψυχή μου.Λογια που ειμαι σίγουρη οτι βγαίνουν απο την καρδια και οχι απο το στομα.Γιατι μονο ανθρωποι που περασαν ή περναν καποια τοσο σοβαρη περιπέτεια υγειας οι ίδιοι ή καποιοι πολύ δικοι τους ανθρωποι μπορούν πραγματικά να σε νοιώσουν και να σου σταθουν έστω και αν δεν γνωριζονται καν. Ευχομαι να πανε ολα καλα για σενα και για ολους εσας που δινεται την δικη σας μαχη.Λενα μου τα θερμα μου συλλυπητηρια σε καταλαβαινω,σε νοιωθω πιστεψε με.
Καλησπέρα σε όλους! Θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος αποτελεσματικός τρόπος για την αντιετώπιση της ανορεξίας σε προχωρημένο στάδιο. Ο μπαμπάς μου παίρνει κορτιζόνη και αναλγητικά, αλλά αν συνεχίσει να μη δέχεται τροφή θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα…Πολλά φιλιά στην παρέα.
Γειά σας παιδιά. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τα λόγια συμπαράστασης που μου απευθύνατε. Να είστε καλά και ΄να συνεχίσετε να είστε δυνατοί.
Βίκυ μου, δοκιμάσατε να του δώσετε κάποια υγρά συμπληρώματα διατροφής? Η ανορεξία με χάπια δεν παλεύεται και θα έπρεπε και η κορτιζόνη να του έχει ήδη ανοίξει την όρεξη, αν και στον μπαμπά μου ποτέ δεν το έκανε. Οι ίδιοι οι γιατροί συνήθως προτείνουν κάποια σκευάσματα. Αν θέλεις μπορώ και εγώ να σου πώ κάποια που έχουν μεγάλη θερμιδική και θρεπτική αξία.
Φιλιά σε όλους σας.
Λένα μου σε ευχαριστώ για την απάντηση. Ο μπαμπάς παίρνει εδώ και καιρό κάποιες βιταμίνες (από το στόμα). Κορτιζόνη δε, ξεκίνησε ξανά από το περασμένο Σάββατο, αλλά δεν είδαμε καμια τρομερή διαφορά. Ο γιατρός μου πρότεινε να αυξήσουμε τη δόση σε λίγες μέρες και να δούμε πώς θα πάει. Πώς είστε οι υπόλοιποι; Φιλιά πολλά!
Καλησπέρα σας φίλοι μου! Αναρωτιέμαι τί κάνετε; Ελένη;
Καλησπερα σε ολους…..Ιωάννα μου ειμαι καλα….εδω στο ευαγες ιδρυμα…με παρεα τους ορους , τους γιατρους και εσας…..παρηγορια….στα ζορικα….και δε βαριεσαι….
ολα καλα….βαστατε…..να βγουμε απο την τρυπα……
εσυ καλα Ιωαννα;