Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Πολύ καλά νέα!!!!!!!!!!!!
Φιλιά, να είστε όλοι καλά
εφακι μου εφτιαξες τη μερα!!!Φ!!!
1200 λευκα χθες,σημερινα δεν ξερω και δε με νοιαζει και πολυ,θελω μονο να καταφερνω να τον κανω να χαμογελαει.Βρηκε το blog του αρκουδου στους σελιδοδεικτες μου και μπαινει και διαβαζει το ΤΕΡΑΤΑΚΙ μου,εγω φταιω που του εμαθα την τεχνολογια.Να στε ολοι καλα για τις ευχες σας.Ηodgkin cat,ολα καλα;Τα λογια σου τα θυμηθηκα οταν ο μπαμπας του μωρου που σας ελεγα μας ανακοινωσε πως το μωρο εκανε ΥΠΟΤΡΟΠΗ αμεσως μετα τη μεταμοσχευση και ξαναπαει για χημειο με λιγες πια ελπιδες.Ο δικος του μυελος νικησε το μοσχευμα και εβγαλε αμεσως βλαστες.Τι να του πεις τωρα του ανθρωπου,σκεφτηκα,αλλα ειδα πως τα «τι κριμα» και «ποσο λυπαμαι» πραγματικα δε βοηθουν κανενα και του ευχηθηκα καθως φευγανε με το μωρο τους αγκαλια «καλη δυναμη στον αγωνα» και πως οσο το παιδι σου ανασαινει και παλευει παλευεις κι εσυ κι ευγνωμονεις το Θεο που αλλη μια μερα μπορεις να το κοιτας στα ματια και να προσπαθεις να το κανεις να γελασει.Μαλλον το πηρα το μαθημα μου και το πηρα με το σκληρο τον τροπο,αυτο το μωρο θα μπορουσε να ειναι ο Αλκης μου,τιποτα δεν εχει τελειωσει,η αγωνια σου μαγκωνει παντα την ψυχη,δε σ αφηνει να χαρεις ουτε τις μικρες τις νικες,εχεις και τους γιατρους να φροντιζουν να σου κοπανανε γι αυτη τη ρημαδα την υπολοιπομενη νοσο.Ο πολεμος δεν κερδηθηκε ακομα,καλες μου,απλα κερδισαμε μια μαχη,ο πολεμος συνεχιζεται.Κλεινω τωρα για να βγαλω το blog απο τους σελιδοδεικτες και να μην το βρισκει το παιδι,αρχισε και να ρωταει «γιατι να πω δυνατα,μαμα,καρκινος,τι ειναι καρκινος;»και δεν ηξερα τι να του πω,ξερει πως εχει λευχαιμια με υποτροπη,ειναι 11 χρονων,ποσα αλλα να του πω;
Έφη,
μέσα από αυτήν την γνώση, που βλέπω ότι έχεις, θα τραβήξεις τον δύσκολο δρόμο σου. Και μένα δεν μου πάνε λόγια όπως »όλα θα πάνε καλά» ή »όλα τελείωσαν» »μην ανησυχείς και μην σκέφτεσαι πολύ», είναι κούφια λόγια παρηγοριάς που δεν αγγίζουν το πραγματικό πρόβλημα και την ψυχή μας. Τίποτα δεν τελείωσε. Ο αγώνας είναι μπροστά, αλλά η τελική ευθεία είναι ορατή. Και η ελπίδα είναι εκεί, πραγματική όχι ψεύτικη. Αν ήταν ψεύτικη δεν θα γινόταν όλος αυτός ο αγώνας. Οι γιατροί πρέπει να πουν την αλήθεια, είναι και νομικό το θέμα, αυτό προσπέρνα το, αλλά και μόνη σου το αισθάνεσαι ότι η ελπίδα είναι εκεί και σου χαμογελάει. Τα φάρμακα κάνουν την μισή δουλειά, την άλλη μισή την κάνουμε εμείς, έχοντας ελπίδα και διάθεση να αντιμετωπίσουμε το υπαρκτό πρόβλημα. Γνωστό παιδί με λέμφωμα μπήκε στην μεταμόσχευση με αρκετή υπολειπόμενη νόσο και τώρα μετά από 2 χρόνια φοιτά στο πανεπιστήμιο, στην δική του γκαρσονιέρα απογαλακτισμένος από την μαμά του. Δεν είναι φοβερό σενάριο αυτό; Και όμως συνέβη στην πραγματική ζωή. Πιστεύω ότι μαυτό το παράδειγμα να σε έκανα να χαμογελάσεις.
Εύχομαι μια καλή μέρα και ένα όμορφο Σαββατοκύριακο με ανοδική των λευκών. Η Δευτέρα να σας βρει καλύτερα από ποτέ.
Φιλιά σε ολους και συγγνώμη αν μονοπολώ την Έφη.
Με αγάπη
sundy
Εφακι σου εχω πει για τον ξαδερφο μου που πριν πολλα χρονια ειχε παει Αμερικη για μεταμοσχευση με λευχαιμια και τωρα ειναι μια χαρα παλληκαρικαι μαλιστα απο ξενο δοτη οχι αδερφο του ,Τα λογια καποια στιγμη ειναι περιττα ,παλευουμε με ο, τι εχουμε μπροστα μας.Οτι μπλεξαμε αυτο ειναι σιγουρο.Απ ότι ακουω πατε καλα .Σιγουρα οσα σμβαινουν γυρω σου σε επηρεαζουν .Καθε οργανιμος το ξερεις ειναι διαφορετικος .Βαλε dvd ψυχαγωγικα στο παιδι σε φορητο dvd player και πες του οτι το λαπτοπ χαλασε.ασε που και το ασυρματο internet εχει ακτινοβολια. Εγω καλα ειμαι χαιρομαι την καθε στιγμη ειλικρινα!
Αρχισαν τα δυσκολα ,κοριτσια,εχουμε GVHD στο δερμα και στο εντερο,μας αρχισαν κορτιζονη,το παιδι εχει γονατισει απο την εξαντληση και τους εμετους,περναμε δυσκολα και το φως στον οριζοντα για το οποιο μιλαγατε δειχνει να ξανααπομακρυνεται.Αντι να βρουμε το δρομο για την εξοδο μπαινουμε ολο και πιο βαθια,η κουραση ολων μας ειναι πια ορατη μετα απο 5 μηνες σχεδον συνεχους νοσηλειας και το ποτηρι ξεχειλιζει πια.Αυτες οι συνεχεις εναλλαγες συναισθηματων με εχουν κουρασει,εκει που παω να αναθαρρησω εκει απελπιζομαι ξανα,σα σκωτσεζικο ντους ενα πραγμα,μια ζεστη μια κρυο.Δεν ξερω γιατι γραφω,σιγουρα δεν περιμενω να ακουσω ΠΑΛΙ τα ιδια «υπομονη,κουραγιο και λοιπα»,εχουν χασει το νοημα τους και οι λεξεις.Γραφω μονο γιατι σας ειχα υποσχεθει να σας γραφω τα νεα μας,ξερω ,το νιωθω οτι μας νοιαζεστε.Ματωνω να τον βλεπω να βασανιζεται,ΜΑΤΩΝΩ,ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Εφακι περασε τα ολα στο μυαλο σου σαν να εισαι αλλου μολις ζοριζεσαι κλεισε τα ματια και σκεψου οτι εισαι σε μια ξαπλωστρα σε μια παραλια και οτι δεν τα ζεις εσυ ολα αυτα.Εγω ετσι εκανα οταν ερχονταν τα δυσκολα.προσευχησου εχε πιστη!!
Γεια σας φιλοι μου.Εφη μου ευχομαι και ελπιζω η επομενη μερα να ειναι καλυτερη και αυτη να ηταν η τελευταια που υποφερεται.Δεν γραφω γιατι εχω και εγω προβληματα ομως σας
διαβαζω και μαθαινω νεα σας. τα δικα μουνεα δεν ειναι καλα παω για δευτερο γυρω.αυριο μπαινω στο νοσοκομειο και την δευτερα θα χειρουργειθω μετα απο διαφωνια τον ογκολογον με τον χειρουργο που ηθελαν να ξεκινησω αμεσως χμθ η αποφαση ηταν δικη μου και επελεξα να χειρουργειθω και μετα χμθ.ευχομε οταν βγω απο το νοσοκομειο να διαβασω ΜΟΝΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ!!!!!!
ΣΑΝΤΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. ΕΙΧΑ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΝΑ ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΩΝ.ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΣΟΥ ΝΤΑΙΖΗ. ΕΦΗ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Νταίζη εύχομαι καλή επιτυχία στο χειρουργείο σου.
Ερατώ, νάσαι πάντα καλά.
Και ερχόμαστε στην Έφη, στην μάνα, μητέρα, μαμά. Συγχωρέστε με που διαφαίνεται μια διαφορετική προσέγγιση στο άτομο της Έφης. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι πάσχει ένα μικρό παιδί και ότι η Έφη έχει ανοίξει περισσότερο την καρδιά της εδώ μέσα και γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες για την πορεία της νόσου.
Εύχομαι να προσπεράσετε και αυτόν τον σκόπελο, τον σκόπελο του GVHD. Τα πράγματα είναι δύσκολα, δεν μπορώ να τα ωραιοποιήσω και αν το κάνω δεν θα είμαι αληθινή. Είναι δύσκολα, αλλά εδώ μέσα υπάρχουν τόσα άτομα που επιθυμούν όσο τίποτα την ευχάριστη ανατροπή. Αυτήν την συμπαράσταση μπορούμε να προσφέρουμε από δω μέσα, να σου πούμε ότι νοιαζόμαστε και ότι ευχόμαστε την ίαση.
Ελπίζω η αυριανή μέρα να ξεκινήσει με καλά νέα για όλους όσους πολεμούν.
Με αγάπη
sundy
Υ.Γ. Αρκούδε, βάλθηκες να μας τρελάνεις; Είμαστε που είμαστε αλλοπαρμένοι, μας αλλάζουν και κάθε τόσο το σκηνικό….
Είναι όμως μια ευχάριστη εναλλαγή. Άσε μας να γκρινιάζουμε και λίγο….
@sundy δίκαιο το αίτημα: θα σας αφήσω να γκρινιάζετε όσο θέλετε 🙂
Πέρα από την πλάκα, ελπίζω να είναι πιο εύχρηστο. Από τότε που είχα το παλιό, το πράσινο (κάπου πρέπει να τα φυλάξω όλα αυτά να τα θυμάμαι), κάθε αλλαγή είχε και από ένα πρόβλημα. Ελπίζω τούτο να μην έχει, και να το κρατήσω για λίγο καιρό.. 🙂
Αν και μαστροχαλαστής, καλά τα κατάφερες, διορθώνεσαι.
Ναι, είναι λειτουργικό και ωραίο. Μια να βλέπεις ήλιο, μια χιόνια, πάντα κάτι από την φύση, και στην γωνίτσα να ξεμυτά ένα γλυκούλικο αρκουδάκι.
Φιλιά
thanks
Tο παιδι βασανιζεται ακομα με εμετους και διαρροιες,ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ να τον πιασει η κορτιζονη για να σταματησει την αντιδραση,περιμενουμε ακομη τη βιοψια εντερου για να βεβαιωθουμε πως ειναι GVHD στο εντερο και οχι κατι αλλο (π.χ.παγκρεατιτιδα,την οποια εχει ξαναπαθει και τη φοβαται πολυ)(με λιγα λογια απο τη Σκυλλα στη Χαρυβδη) και συνεχιζουμε να πολεμαμε.Ενα μεγαλο συγνωμη που μερικες φορες ξεχναω πως εδω μεσα υπαρχουν κι αλλοι που πονανε και πολεμανε ορθιοι οπως κι εμεις.Νταιζη,μακαρι να πανε ολα καλα στο χειρουργειο σου,να καταφερετε να το αφαιρεσετε ολο και μετα οι ΧΜΘ θα αναλαβουν τα υπολοιπα,πιστευω πως πηρες τη σωστη αποφαση παντως,αν αυτο λεει κατι κι απο οσο μου επιτρεπουν οι γνωσεις μου,μια και στο τμημα που ημασταν πριν ειχαμε και ογκολογικα περιστατικα και τα συζητουσαμε με τους αλλους γονεις.Ηodgkin cat,με το παιδι δοκιμασαμε να ταξιδεψουμε νοερα ως τη Χαβαη,οι παραλιες με τη χρυση αμμουδια δεν τον συγκινησαν ιδιαιτερα,ειπε πως ετσι κι αλλιως κι εδω ξαπλωμενος ειναι,μονο ο μπατλερ που φερνει παγωμενα αναψυκτικα τον συγκινησε γιατι εχει 7 μερες να βαλει νερο στο στομα του.Θα προτιμουσε ειπε ενα ταξιδακι ως το σπιτακι του,μια επισκεψη στο ψυγειο,στην τουαλεττα και στον καναπε και τιποτα αλλο.Καμμια αλλη ιδεα;Το παλεψαμε παντως…Sundy,σ ευχαριστω που μας σκεφτεσαι,οι απαντησεις σου ειναι παντα γλυκειες σα βαλσαμο,οσοι σε γνωρισαν ολα αυτα τα χρονια μεσα απο τα γραπτα σου σιγουρα πηραν πολλα απο σενα κι εδωσαν ισως πολλα.Ειναι ομορφο το οτι τωρα που εισαι καλα δεν ξεχνας και τους υπολοιπους που παλευουν ακομα και εισαι παντα εκει για δυο λογια απο καρδιας.Γιαννη Αρκουδε εμενα το καινουριο θεμα μου αρεσει πολυ,ειναι σαν να μας εχεις μια μικρη εκπληξη,ενα μικρο δωρακι καθε μερα που μπαινουμε,ειναι κι ενας λογος παραπανω να μπαινουμε καθημερινα εκτος απο την καλη παρεα.Καληνυχτα σε ολους,καλη βδομαδα απο αυριο και καλη δυναμη στον αγωνα.
ΕΦΗ και ολοι οι υπολοιποι που βασανιζεστε απ’ αυτη την ασθενεια, πριν ξεκινησω να πω αυτο που θελω να πω, θελω να ξερετε οτι εχω και εγω στην οικογενεια μου ατομο που ταλαιπωρειται το ιδιο και καταλαβαινω. Οταν ομως αυτο εχει να κανει με παιδια… ειναι ασυλληπτο για μενα, αφου εχω και εγω ενα γιο και πραγματικα τρεμω στην ιδεα…
Στον ανθρωπο, ομως λενε, δεν δινει ο θεος περισσσοτερα απ’αυτα που μπορει να αντεξει… ή καπως ετσι..
Εχω λοιπον μια πολυ-πολυ καλή φίλη. Οταν γεννησε το παιδι της (ενα αγορακι, ημερων ακομα) εκεινο ειχε ενα σοβαρο προβλημα υγειας. Οι γιατροι τους ελεγαν οτι δυσκολα θα επιβιωνε.
Την ιστορια του γιου της την εμαθα οταν εκεινος ηταν πια 18 χρονων (τοτε περιπου τη γνωρισα). «Τι εκανες» τη ρωτησα «οταν στο ειπαν?» «Στη αρχη δεν το αντεχα» μου ειπε «δεν μπορουσα να το δεχτω, θελησα να πεθανω» Αλλα οπως ειπαμε ο ανθρωπος…αντεχει!!!
Πεισμωσε, πολυ!!!
«Ξερεις» μου ειπε «τι υποσχεθηκα στον εαυτο μου??»
«Οτι ΕΓΩ δεν θα το επιτρεψω να συμβει!!!»
Ετσι και εγινε γλυκια μου Εφη… Ο γιος της ειναι τωρα 21, και μακρυα της, σπουδαζει. Αν και εκεινη ακομα ανησυχει ακομα, μερικες φορες, για την υγεια του..
Η αισιοδοξια και η δυναμη της θελησης μπορουν πολλα να καταφερουν.
Δυναμη & Αισιοδοξια Εφη!!! Και ολοι εσεις οι υπολοιποι που, μη ξεχναμε, αυριο μπορει να γινετε εμεις… Καλη σας μερα
Η καλητερη ελπιζω..
Μέσα από τα μάτια σου βλέπω την θλύψη, μεσα απο τα ματια σου βλέπω την χαρα, μεσα απο τα ματια σου βλέπω εμένα… Πως έγινε ετσι η ζωη μου αναρωτήθηκες να είμαι συνέχεια στα νοσοκομεία… μανούλα. κουράγιο ΕΦΗ μου!!!
Γλυκε μου Κωστα,ετσι ειναι οι ΜΑΝΕΣ…Πρωτα το παιδι τους και μετα ολα τα αλλα.Δινε της,μονο δινε της το χαμογελο σου,οσο κι αυτο να σε λιωνει,απο τα ματια σου παιρνει,απο το χαμογελο σου,αυτο την κραταει στη ζωη κι οχι τα φαρμακα τους και οι μεταγγισεις τους.Ξερω που σου λεω…Και να ξερεις πως εισαι ο γιος που την κανει περηφανη,ετσι οπως θα πρεπε να εισαι,μεστος,πονεμενος αλλα δυνατος και πανω απο ολα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.Δεν εχω ξανακουσει αλλο γιο να μιλαει τοσο ομορφα για τη μανα,να σαι καλα που τη στηριζεις ετσι,σε θαυμαζω…
Καλημέρα σε όλες και όλους σας. Χθές η μητέρα μου έκανε την πρώτη της χμθ για λέμφωμα μεγάλων κυττάρων. Δεν πίστευα πως θα χτυπούσε ο καρκίνος και την δική μας πόρτα αλλά έγινε και αυτό. Οι γιατροί της μας έδωσαν πολλές ελπίδες καθώς την βοηθά και η ηλικία της, είναι 55 χρόνων.Δεν της έχουμε πει απολύτως τίποτα μετά από δική μου παράκληση και απαίτηση ταυτόχρονα, παρα μόνο πως είναι αγωγή για να ανέβει ο αιματοκρίτης της και να βοηθηθεί ο οργανισμός της να φτιάξει αίμα γιατι την έπαθε από μικρόβιο. Το έχει πάρει πολύ καλά και είναι πολύ προσεκτική και το βασικό νοιώθω πως θέλει να το παλέψει. Αν της έλεγα καρκίνος ή κακοιήθεια ή λέμφωμα ξέρω πως θα παραιτούταν από την διαδικασία.Δεν έχασα λεπτό την πίστη μου στο Θεό και τους Αγίους , το Χριστό και την Παναγία και νοιώθω πως η πίστη αυτή με κρατά να μην καταρεύσω. Πολλά σπίτια πίνουν πολλά ποτύρια πίκρα όπως πίνει εδώ και πολλά χρόνια το δικό μου άλλα πίνουν μεγαλύτερα και άλλα καθόλου.Είναι μια δοκιμασία που πρέπει να περάσουμε με αξιοπρέπεια και ξέρω πως όλοι σας είστε πολύ δυνατοί και δυνατές. Οι ΄ανθωποί μας μας χρειάζοναται δίπλα τους και πρέπει κάθε μέρα να τους επιβεβαιώνουμε την αγάπη μας, την αισιοδοξία και την πίστη μας πως όλα θα πάνε καλά αλλα ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Σε αυτό τον αγώνα που τώρα ξεκίνησε για την οικογενειά μου γνώρισα ανθρώπους και οικογένειες ηρωικές που το πάλεψαν και τα κατάφεραν που αντιστάθηκαν και στην αρρώστια και στα πικρόχολα σχόλια πολλών( που δυστυχώς δεν λείπουν )και τώρα χαμογελούν στη ζωή και το μέλλον τους. Η επιστήμη προχωρά πολύ και γρήγορα. Υπομονή και θάρρος αδέρφια και θα τα καταφέρουμε ο θεός είναι μεγάλος και πάντα βοηθά, υπομονή και πίστη. Καλό κουράγιο στο βουνό που ανεβαίνει ο καθένας μας θα την φτάσουμε την κορυφή αδέρφια κάθε μέρα είναι διαφορετική και όσο αναπνέουμε ελπίζουμε και ο ελπίζων νικά. Καλή δύναμη .
Μένω άφωνη….
Καρκίίίνοοοοο έεεεεεχουμε, δεν είμαστε ανόητοι……
Nταιζη μου,τι κανεις;Πως πηγε το χειρουργειο σου;Περιμενουμε νεα με αγωνια.Τα πιο πανω τα αφηνω ασχολιαστα.Οπως λεει και το τραγουδι «ο καθενας το παλευει οπως ξερει και μπορει».Παντως ο καθε ασθενης δεν ειναι ανοητος,σ αυτο συμφωνω.Κι αν ενα παιδι 11 χρονων μπορει να συμπερανει μονο του οτι η ζωη του κινδυνευει απο ολα αυτα που γινονται γυρω του,τοτε σιγουρα μπορει και μια γυναικα 55 ετων.Για ονομα του θεου,ακομα και ο Αλκης δεν το πιστευει πια το παραμυθι για μικροβιο.Οσο την αφηνεις στο σκοταδι τοσο πιο πολυ φοβαται.Τελος παντων,πολλα ειπα κι εγω.Ειπαμε,»ο καθενας το παλευει οπως ξερει και μπορει».Συγνωμη,Μαρια,δε θελω να κανω την εξυπνη,τη γνωμη μου ειπα.
Εχουμε GVHD βαθμου 2 που δεν ανταποκρινεται στην κορτιζονη εδω και μια βδομαδα και αιμορραγικη κυστιτιδα απο τη ΧΜΘ της μεταμοσχευσης,ουρει με καθετηρα και κανει διαρροιες σε πανα,ειναι νηστικος εδω και 20 μερες χωρις παρεντερικη.ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΤΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ;Αν καποιοι εδω μεσα μπορουν ακομα να προσευχονται,σας το ζητω για χαρη,προσευχηθειτε και για τον Αλκη γιατι εμενα πια δε με ακουει κανεις εδω και μηνες….
Εφη ο ανθρωπος μπορει να αντεξει πολλα και ακομη περισσοτερα .Και εγω 10 μερες νηστικη ημουν με πυρετους και ελεγα πως αντεχει ο ανθρωπος!!!προσευχομαι και το πιστευω θα πατε καλυτερα ,Δυστυχως ομως πρεπει πρωτα να φτασετε στον πατο και αυτος ο πατος κραταει πολλες ημερες
Δεν εχω λογια,δεν περιγραφεται,το παιδι γλυστραει μεσα απο τα χερια μας μερα τη μερα,δεν τον πιανουν τα φαρμακα τους,δεν εχουν καταφερει να ελεγξουν το GVHD,ΦΟΒΑΜΑΙ πως δεν θα αντεξει αλλο ο οργανισμος του.Δεν ξερω αν την επομενη φορα που θα σας γραψω νεα του το παιδι μου θα ΖΕΙ.
Έφη, γλυκιά μου Έφη,
εύχομαι μέσα από την καρδιά μου την ανατροπή, να τον »πιάσει» κάποια από τις θεραπείες. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και άντεξε, σε χρειάζεται. Μην τρελλαίνεσαι τώρα που τα πράγματα είναι πιο κρίσιμα από ποτέ. Άντεξε…, αντέξτε!
Φαντάζομαι πόσο δύσκολα θα είναι. Λέω συνειδητά την λέξη »φαντάζομαι» γιατί κανείς δεν μπορεί να μπει στην θέση σου, ούτε εμείς που νοσήσαμε και νοσούμε. Ο πόνος του παιδιού, του αθώου μικρού παιδιού δεν παίζεται.
Όσα λόγια και να σου πούμε η καρδιά σου πονάει και είμαστε »λίγοι» και πολύ μικροί για να σε ανακουφίσουμε. Δεν τα πάω καλά με τις προσευχές, με την θρησκεία γενικά. Παρακαλώ με τον τρόπο μου να πάνε όλα καλά, να γυρίσει ο τροχός, γιατί είναι άδικο, πολύ άδικο όλο αυτό που συμβαίνει.
Αν υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη ας μην αφήσει άλλο αυτό το παληκαράκι να υποφέρει, κανένα παιδί δεν πρέπει να υποφέρει. Ας ενώσουμε όλοι την σκέψη μας γιαυτό το παιδί και για όλα τα παιδιά του κόσμου, να πάνε όλα καλά.
Θα σας σκέφτομαι σήμερα και κάθε μέρα, αν αυτό βοηθάει έστω και λίγο. Αν βοηθάει να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη, ότι εδώ έξω υπάρχει μια κοινότητα που σκέφτεται με όλη την δύναμή της το παιδί σου. Ας ενώσουμε λοιπόν την σκέψη μας. Από την πλευρά μου είναι η μόνη βοήθεια που μπορώ να προσφέρω.
Σε φιλώ και σας εύχομαι, όλη την οικογένεια, καλή δύναμη!
sundy
@Εφη κουράγιο, κουράγιο και δύναμη.
Η σκέψη μας μαζί σας.
Έφη σας σκέφτομαι συνέχεια.
Παιδιά, την αρχή την έκανε ο Αρκούδος.
Πάρτε την σκυτάλη και σεις όλοι, που ξέρω, το διαισθάνομαι, είστε πολλοί, απλώς διστάζετε.
Πάρτε την σκυτάλη, και επειδή τα πράγματα είναι κρίσιμα και δεν χωρούν αναβολή, κάνω μια τρελλή έκκληση. Ας σκεφτούμε σήμερα το απογευματοβραδάκι (κάποιοι ίσως δουλεύουν ως αργά και συνεπώς θα αργήσουν να δουν αυτό το μύνημα), ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι μαζί με όλη την δύναμή μας τον Άλκη.
Ολονών η σκέψη μας σήμερα το απογευματοβραδάκι να αγγαλιάσει τον Άλκη. Και γράψτε 2 λόγια συμπαράστασης, η Έφη που διαβάζει εδώ μέσα το χρειάζεται, δεν ακούτε την φωνή της;
Την αρχή την έκανε ο Αρκούδος (ο σπιτονοικοκύρης), ακολουθήστε εσείς (οι φιλοξενούμενοι). Να δείξουμε πόσοι πολλοί είμαστε. Σας παρακαλώ…
ΈΦΗ, ΆΛΚΗ, είμαστε εδώ….. και είμαστε πολλοί…………..
Δύναμη και κουράγιο σε όλους σας.
Όλα να πάνε καλά!
🙂
θα σας σκευτομαι και σημερα..
και θα περιμενω την ανατροπη..
οι μεγαλοι αγωνες φερνουν μεγαλες νικες
περιμενω να μαθω για την δικη σας νικη
Εφη Αλκη….Ειμαστε εδω και ειμαστε πολλοι…..Τονους θετικης σκεψης για σας….Για το παλληκαρι μας που ΘΑ ΒΓΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ και απο αυτη την μαχη!!!!!!!!!Ελα Εφη μου κρατησου σε παρακαλω…Σφιξε τα δοντια αλλη μια φορα και σηκωσε ψηλα το κεφαλι….θα το ξεπερασει και αυτο…θα γινει η ανατροπη με τα φαρμακα και θα δουλεψουν….Οι σκεψεις μας και οι προσευχες μας κοντα σας…..Μια γλυκια αγκαλια απο τη Σοφουλα που χθες -3 χρονια μετα- εσβησε το τεταρτο της κερακι για να παιρνετε δυναμη και να μην σβηνει η φλογα της ελπιδας μεσα σας!!!!!!
Έφη, να πάνε, θα πανε, όλα θα πάνε καλά.
Γιατί το αξίζετε!!
κουραγιο εφη ολα θα πανε καλα ο αλκης ειναι αγωνιστης οπως και η μαμα του.οι προσευχες μου ειναι μαζι σας.
Ζουμε δραματικες στιγμες,δεν μας εχει πιασει καμμια θεραπεια,αυριο θα μας αφησουν να τον μεταλαβουμε,μακαρι το αιμα του Χριστου που θα μπει μεσα του να τον ΣΩΣΕΙ.Ο Αλκης μου ζει και αναπνεει ακομα,σημερα Τριτη 2 Μαρτη,28 μερες μετα τη μεταμοσχευση του.
H Παναγια μαζι σας…Μην αφηνετε την φλογα της ελπιδας σας να σβησει….
Μάνα κουράγιο!
εφη μου σε σκεφτομαι..κρατηθειτε γερα!!!σε παρακαλωωωω
Έφη κάνε κουράγιο τα λόγια μου παγωμένα.. πραγματικά είμαστε μαζί σου κ εμένα η μανούλα μου δέν πάει καλά… το καταλαβαίνω ότι ο πόνος ο δικός σου είναι πολύ μεγαλύτερος! όπως κ η δικιά μου μανούλα θέλω να κάνει υπομονή έτσι κ εσύ θέλω να έχεις κουράγιο γιατί είσαι κ εσύ μια πολύ καλή μανούλα… Θά ήθελα πολλά ακόμη να πω μα δέν ξέρω πώς να τα εκφράσω…