Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
@HODGKIN CAT
Χθες μπηκα στο σαιτ και βρίσκω τα λόγια σου τόσο παρήγορα και την ψυχή σου τόσο δυνατή, που είναι το μόνο που μου δίνει κουράγιο. Όσα περισσότερα ανακαλύπτω για τη νόσο του μπαμπά μου, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι. Έχει non hodgins Β με επιμέρους χαρακτήρες συμβατούς με λέμφωμα μανδύα και δυστυχώς έχει εξαπλωθεί. Το Μάρτιο δεν είχε πάει στο μυελό, ελπίζω και τώρα Εκεί τα παιξα, είναι απο τισ πιο σπάνιες μορφές. Δε θέλω να πάθει κάτι, του έχω φοβερή αδυναμία και δεν το αξίζει. Εχει υποφέρει πολλά στη ζωή του. Παρόλα αυτά είναι πολύ δυνατός. Θα ήθελα αν μπορείς να μου στείλεις το τηλέφωνο του γιατρού που ξέρεις για μια δεύτερη γνώμη.έχεις ακούσει κάτι για το πανεπιστημιακό Λάρισας, γιατι εκεί θα την κάνει. Σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων
Oλια,Νινα τι κανετε:Κωστα,εσεις;Πως παει η μαμα σου;Γραψτε νεα σας…
Αλήθεια…. Όλια τι κάνεις;
Ακόμα περιμένω μαιλ σου.
Θα λείψω για 10 μερες, να ξερεις
Ανησυχώ…, θα μου έγραφες….
φιλια σε ολους
καλο καλοκαιριιιιιιιιιιιιιι
Καλό καλοκαίρι σε όλους, διαβάζω σχεδόν κάθε μέρα τα νέα σας Έφη δεν σας ξέχασα κ χαίρομαι πάρα πολύ που ο super ήρωας μου τα πάει τόσο καλά….εγώ δέν γράφω συχνά γιατί δεν θέλω να σάς κουράζω με την μητέρα μου… Αύριο μπαίνει ξανά στο νοσοκομείο την χτύπησε κιάλι ασθένεια, δερματομυοσίτιδα λέγετε δεν μπορεί να κουνηθεί η ψυχούλα μου, έτσι βάρα διάολε λυπάμαι έχω χαθεί στις σκέψεις μερικές φορές παρακαλάω να τα είχα πάθει εγώ όλα αυτά έτσι για να χαρεί λίγο κ εκείνη… ξέρω πολύ βαριά λόγια κ θα πω κιάλα αν συνεχίσω έχει παγώσει ο χρόνος… Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμη. Σάς αγαπάω όλους.
ημουν χαλκιδικη. καλα ειμαι. μην ανησυχειτε! εκανα και μπανια! 10 μερες ειμαι καλα και 10 σκ…Ά’ τωρα εχω χθ την πεμπτη και θα ξαναπαω πισω για λιγο ακομη διακοπες. Σάντυ εχουμε αφησει μια εκκρεμοτητα….θα τα πουμε.
ο γαμος της Μαριας τι εγινε? ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΟΥΠΕΡ. φιλια σε ολους. συνεχιστε το καλοκαιρακι σας και τα λεμε και πιο υστερα.
«Το μόνο που σε νοιάζει είναι να περνας καλα…να πηγαινεις βολτες και να κανεις εκδρομες…»
…Και γιατι παρακαλω να μην με νοιαζει?? Δεν καταλαβα?? Ενοχλω κανεναν που θελω να ζησω την ζωη μου και οχι να με ζησει αυτη?? Είναι τοσο κακο που θελω να περναω καλα??
Βλεπεις εγω για να ειμαι αυτην την στιγμη «όρθια στα πόδια μου» το χω παλεψει και το εχω καταφερει!! Εχω αγωνιστει για αυτο!! Τι κριμα που δεν μπορεις να καταλαβεις….!!! Πόσο τυχερος είναι καποιος που αισθάνεται και είναι υγιείς…Πόσο τυχερος είναι κάποιος που στην πρώτη γουλιά του καφε αντι να του ερθει η «πίκρα» απο τα φαρμακα..του έρχεται μια γλίκα στο στόμα…μια γλίκα που ειναι με τα αγαπημενα του πρόσωπα…Τι κρίμα που δεν μπορείς να καταλαβεις οτι στα απλα καθημερινα «πραγματάκια» βρίσκεται όλο το νόημα..Μα ακόμα και το αίσθημα της «βαρεμάρας» είναι απιστευτο αίσθημα και πόσο τυχερος είναι καποιος που το αισθάνεται..!!! Τελικά όλοι εμείς ειμαστε τόσο τυχεροι που έχουμε «πιάσει» το νόημα…Θα μου πείτε..επρεπε με αυτον τον τρόπο να το «πιάσουμε»?? Δεν εχω απάντηση για αυτο…Ευχομαι κάποιοι να μην το «πιάσουν ποτε» με τον τρόπο τουλάχιστον που το «πιάσαμε» εμεις…και ας συνεχισουν να ζουν στον δικό τους κόσμο που τα δικα τους προβλήματα μας κάνουν και χαμογελάμε …Τι κρίμα που δεν μπορούν να καταλαβουν…!!!!
@ΤΖΙΝΑ Το “Το μόνο που σε νοιάζει είναι να περνας καλα… να πηγαινεις βολτες και να κανεις εκδρομες…” – είναι κάτι που ειπώθηκε σ’ αυτό το blog, ως σχόλιο, ή κάτι που άκουσες από άλλους;
Είναι κατι που ακουσα εχθες αποκλειστικα για εμενα….απο τον «καλο» μου…
ΤΖΙΝΑ ΕΤΣΙ… ΕΙΝΑΙ ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΟΙΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΕΜΕΝΟ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΑΦΤΟ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΤΕ ΤΟ ΕΚΤΙΜΑΣ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ….ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΠΕΡΙΣΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕ ΑΦΤΗ Η ΣΕΛΙΔΑ ΕΝ ΜΕΣΟ ΧΕΙΜΙΟΘΕΡΑΠΟΙΩΝ.ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΙΘΙΣΕ ΠΟΛΥ…ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΕΛΟΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΙΟΘΩΝΤΑΣ ΚΑΛΑ ΖΩ ΤΟ ΤΩΡΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΜΙΚΡΕΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ…
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΝΙΚΟΛΕΤΑ..!!
ΕΜΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ….ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΘΕΣΗ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΩΡΑ…
ΟΛΟΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ «ΓΛΥΚΑΝΕΙ» ΛΙΓΟ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥΣ..
ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ..
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ…ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΥΝΩ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ…ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΓΚΗ..
Τζίνα γεια σου,
είσαι η Τζίνα που ξέρω; Και τις βόλτες σου θα κάνεις και τις τσάρκες σου, όλα είναι για όλους και τις δικαιούμαστε τις βόλτες μας, δεν κάνουμε και κακό σε κανέναν. Όμως επέτρεψέ μου να το δω και από την άλλη πλευρά. Και οι σύντροφοι των καρκινοπαθών περνάνε δύσκολα, αν μάλιστα δεν έχουν βρει τις διεξόδους που έχουμε βρει εμείς. Μήπως ο καλός σου έπαθε burn out, κοινώς »έκαψε φλάντζες», από όλη την πίεση και ήταν αυτό απλώς ένα άκομψο ξέσπασμα; Καλά έκανες και μας τα είπες, καλά έκανες και ξέσπασες, δεν πρέπει να κρατάμε τίποτα μέσα μας, απλά μήπως κουράστηκε και αυτός από όλο το λούκι που περάσατε; Μια σκέψη έκανα μόνο κρίνοντας από μένα, από τον δικό μου σύντροφο που πέρασε την αρρώστια μου πιο δύσκολα από μένα και μη έχοντας διεξόδους να ξεσπάσει. Βέβαια όταν επανέλθουμε στην »φυσιολογική» ζωή οι άλλοι ξεχνούν, εμείς όμως όχι. Ίσως να είναι και καλό αυτό (να ξεχνούν οι άλλοι)από μια πλευρά. Προσωπικά προσπαθώ να δω όλα τα πράγματα από την θετική τους πλευρά, ίσως και να είμαι λάθος. Εύχομαι να ήταν ένα ξέσπαμα που μετά φέρνει μια δυνατότερη προσέγγιση, καθώς ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα. Ευχαριστούμε που μας άνοιξες την καρδιά σου.
Νικολετάκι,
όλο και πιο αισιόδοξη σε βλέπω και χαίρομαι. Φιλιά
Όλια,
καλά, αν το πούμε από πότε προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε και να τα πούμε από κοντά, θα τους τρελάνουμε όλους. Ελπίζω κάποτε να τα καταφέρουμε.
Kώστα,
περαστικά στην μανούλα σου. Δεν μας κουράζεις και θέλουμε να μαθαίνουμε νέα. Σε μας μπορείς να τα λες, γιατί δεν ρωτάμε από περιέργεια, αλλά από ενδιαφέρον, καθώς είμαστε ομοιοπαθείς.
Μαρία
και όλες οι Μαρίες, Δέσποινες, Παναγιώτες, Παναγιώτηδες και όλοι οι εορτάζοντες και μη να είστε καλά και δυνατοί.
Φιλιάααααααααααααααααααααααααααα
Καλημέρες σε όλους…
Καλημέρα Σάντυ…Είμαι η Τζίνα που ξέρεις..????
Συμφωνώ για τους συντροφους των καρκινοπαθών…καποια στιγμη όντως «καίνε φλάτζες»..! Τι γίνεται όμως με εκείνους τους συντρόφους που απλα ξέρουν οτι πέρασες μια άσχημη εμπειρία και έχεις αλάξει εντελώς το σκεπτικό σου για την ζωή για αυτόν και για αυτόν τον λόγο..!!!??
Που είναι η πρέπουσα κατανόηση??
Για αυτό λοιπόν ακριβώς τον λόγο λεω..»Τι κρίμα που δεν μπορούν καταλάβουν..» Και την ευκαιρία να καταλάβουν την έχεις δώσει..
Ποτέ δεν ξεχνας αυτά που περασες..ποτέ..απλά τα «παραμερίζεις» και τα βάζεις στην άκρη κουβαλώντας τα πάντα μαζί σου!
Τζίνα άκυρο.
Γνώρισα μια Τζίνα πιο στενά μέσα από το διδίκτυο με το ίδιο πρόβλημα με μένα (καρκίνο του μαστού) και νόμισα ότι είσαι εσύ.
Ρώτησα για να ξέρω αν μιλάω στην Τζίνα που γνώρισα.
Συμφωνώ όπως τα λες. Εμείς συνεχίζουμε να το κουβαλάμε μαζί μας και μέσα μας. Και συμφωνώ ότι οι σύντροφοι, όσο και να υποφέρανε τότε, δεν μπορούν να καταλάβουν το τι περνάμε και μετά. Για αυτούς το θέμα έληξε και αυτό αφορά (γνώμη μου) κυρίως τους άντρες συντρόφους που τα βλέπουν πιο »τετραγωνισμένα» όλα.
Απλά, εγώ προσπαθώ να βρω όπως είπα και τα θετικά μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Μήπως τελικά είναι καλύτερα έτσι από το να έχουμε έναν σύντροφο, ο οποίος με κάθε αχ και βαχ μας θα τρελαινόταν από αγωνία, υπερπροστατευτισμό και θα μας ζάλιζε με το άγχος του; Μήπως είναι καλύτερα να είναι ο σύντροφος cool και ας κινδυνεύει να τον χαρακτηρίσουμε αδιάφορο, μην πω και γάιδαρο; Και γω πολλές φορές »θαυμάζω» την »γαιδουριά» του δικού μου. Ούτε του περνάει από το μυαλό πχ όταν μου πιάνεται η μέση ότι αυτό θα μπορούσε να οφείλεται και σε μια μετάσταση, ούτε που σκάει όταν έχω καμιά φορά (σπάνια για μένα-και επειδή το παθαίνω σπανιότατα χτυπάει το καμπανάκι) πονοκέφαλο. Εγώ ο βλάκας προσπαθώ να το κρύψω μην ανησυχήσει και αυτός αν το καταλάβει θα πει πάρε μια ασπιρίνη, εκεί λήγει το θέμα γιαυτόν και συνεχίζει αμέριμνα την ασχολία του. Και ξέρω, ότι όντως δεν ανησύχησε, μετά από τόσα χρόνια τον διαβάζω πια. Και απορώ με την, για μένα εκείνη την στιγμή, »παχυδερμοσύνη». Αλλά όταν το σκέφτομαι αποστασιοποιημένα, λέω καλύτερα έτσι πάρά να με έτρεχε κάθε φορά στον γιατρό για εξετάσεις και με ζάλιζε. Τότε θα χρειαζόμασταν ψυχίατρο και οι δυο.
Δες από αυτήν την πλευρά την έλλειψη πρέπουσας κατανόησης του συντρόφου, όπως λες. Αν πάλι σε ενοχλεί μια ανοιχτή συζήτηση θα ήταν ότι έπρεπε (αν και μάλον την έχεις κάνει αν κατάλαβα καλά από τα λεγόμενά σου). Εγώ προσωπικά δεν την έχω κάνει, ενώ κατά καιρούς αισθάνομαι την ανάγκη (και γω απορώ ώρες ώρες με το μέγεθος της αφασίας του), γιατί προτιμώ να είναι αυτός στην κοσμάρα του παρά να μου ζαλίζει τον έρωτα.
Απόψεις….απόψεις…απόψεις….. γιατί τις λέω; γιατί θέλω όλοι να περνάμε καλά και να μην αναλωνόματε σε πράγματα που μας χαλάνε. Ας δεχτούμε τον καθένα όπως είναι και ας μην σκάμε για τίποτα. Αν το μπορέσουμε αυτό, ακόμα και αν το σώμα μας πονάει και υποφέρει, η καρδιά μας θα είναι τόσο ανάλαφρη και απελευθερωμένη από κάθε αρρώστια. Θα είμαστε επιτέλους υγιείς. Πιο υγιείς από κάθε »υγιή» εκεί έξω. Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζομαι και λέω απόψεις… απόψεις….απόψεις…..
Φιλιάαααααααααααααααααααααα
καλη μου σαντυ ποσο λαθος ειναι να νομιζεις οτι ο αντρας σου αδιαφορει στα πονακια σου!!!!καθε φορα που σε ποναει η μεση σου σφιγγεται η καρδια του, καθε φορα που σε ποναει το κεφαλι σου τρελαινεται απο την αγωνια, καθε φορα γενικα που νιωθεις κατι παει ο νους του στο κακο, στις μεταστασεις..ομως σ αγαπαει πολου, σε λατρευει κ δ θελει να σου δειξει τιποτα..κανει τον αδιαφορο για να νιωσεις εσυ καλα, να ξεφυγει το μυαλο σου απο το κακο, τρεμει η καρδουλα του, θελει να σου πει ποσο πολυ φοβαται αλλα δε θελει να σε επιβαρυνει..θελει εσυ να ξεχασεις κ να μη σου περναει ποτε απο το μυαλο το κακο, θελει να σε αντιμετωπιζει σαν να μη σου ειχε συμβει ποτε τιποτα..ποσες φορες θα εχει κλαψει πισω απο την πλατη σου;ποσες φορες θα εχει χτυπησει το κεφαλι του στον τοιχο;;δεν μπορεις να φανταστεις ποσες..γι αυτο αγκαλιασε τον πολυ, πες του ποσο πολυ τον αγαπας, το εχει κ αυτος πολυ αναγκη..στα γραφει μια πονεμενη ψυχη ολα αυτα και συγγνωμη..
Άντα,
μην ζητάς συγγνώμη, χαίρομαι που απάντησες για να γίνει και διάλογος.
Και γω τα έχω σκεφτεί αυτά που γράφεις, αλλά μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί καταλαβαίνεις πια τον άλλον, θα το καταλάβαινα το κρυφτούλι. Δεν μαρέσει και μένα το κρυφτούλι.
Σίγουρα έχει κλάψει, σίγουρα πέρασε πιο δύσκολα από μένα, γενικά ήταν πιο δύσκολα γιαυτον, αλλά τότε… όχι τώρα. Ξέρω πως μαγαπάει, αλλά πίστεψέ με, τώρα δεν περνάει από το μυαλό του ότι μπορεί να ξαναρρωστήσω. Θεωρεί ότι όλα τελείωσαν, το πιστεύει αυτό και γω κρύβω όσο μπορώ τα πονάκια μου για να μην του χαλάσω αυτήν την ηρεμία (τον ακουλουθώ παντού σαν 20χρονη-εμείς δεν κάνουμε πχ διακοπές με άραγμα που θα το χρειαζόμασταν στην ηλικία μας, αλλά τσακίζουμε κάθε βουνοκορφή-δεν τολμώ να πω κουράστηκα). Αλλά ώρες ώρες λες, είναι δυνατόν να μην συσχετίζει πχ κάποιο ενόχλημα με τον καρκίνο; Και όμως είναι δυνατόν, είμαι σίγουρη, θα το καταλάβαινα από το βλέμμα του, όπως καταλαβαίνω όταν κάνει κάποια μαϊμουνιά. Δεν το λέω με παράπονο, ίσα ίσα τον χαίρομαι για την ηρεμία του, το λέω με απορία. Από την άλλη είμαστε συνεχώς μαζί, οπότε είναι δύσκολο να κρυφτείς και τέτοιες υποκριτικές δυνατότητες δεν διαθέτει.
Εύχομαι η πονεμένη σου ψυχή να βρει αυτό που της χρειάζεται για να πάψει να πονάει. Εύχομαι να χωράει γιατρια η πονεμένη σου ψυχή.
Ευχαριστώ για την άποψή σου. Θα τον »σκανάρω» καλύτερα όταν θα ξαναέχω πρόβλημα για να δω μήπως τελικά είχες δίκιο. Και όταν λέμε πρόβλημα, να πάθω πχ λουμπάγκο και να είναι κάτι εμφανές, τα ψιλοπονάκια δεν τα αναφέρουμε καν.
Λοιπόν θα τον σκανάρω και θα σου πω….
σαντυ μου ευχομαι ποτε να μην πονεσεις ουτε για λουμπαγκο..και κατα την ταπεινη μου αποψη οπως σκεφτεσαι, σκεφτεται κ ο ιδιος ο αντρουλης σου..
εγω ομως με τα λεγομενα σου μετανιωνω που δεν εκλαψα ποτε μπροστα του που εκανα λες κ ειχαμε γριπη, που το επαιζα αδιαφορη σε καθε πονακι του,που ελεγα δεν ειναι τιποτα θα περασει, που ψωνιζα μαζι του ανεμελα ρουχα, που γελουσα μπροστα του κ σχεδιαζαμε βολτες, διακοπες, που εκανα οτι δεν ετρεχε τιποτα και οταν εμενα μονη μου επαιρνα την εικονα της παναγιας αγκαλια και ουρλιαζα, την παρακαλουσα να τον κρατησει στη ζωη , να δει το παιδι του να μεγαλωνει, οχι για μενα αλλα για τον ιδιο, για τα 33 του χρονια..και ηθελα ολα αυτα τοσο πολυ να του τα πω, να κλαψω στην αγκαλια του, να του πω οτι φοβαμαι, να ουρλιαξω και να του ζητησω να με σφιξει, αλλα πιστεψα οτι κρυβοντας τα συναισθηματα μου θα βοηθουσα καλυτερα, γι αυτο μιλα του στα ισα, οπως εγραψες εδω και θα δεις ποσα θα βγαλει απο μεσα του..
να εισαι παντα καλα !και το εννοω!
γεια σε ολους γυρισα και εγω απο διακοπες αλλα μου φανηκαν λιγες σαν τωρα να μου βγαινει ολη αυτη η κουραση των τελευταιων δυο χρονων περσι σαν να ειχα καλυτερες αντοχες σωματικες ψυχικες σαν κατι να εχει αλλαξει μεσα μου μηπως ξαναγινομαι η μαρια που ημουν πριν την αρρωστεια??????θα το ψαξω!!! ελπιζω να ειστε ολοι καλα!!!!
Καλησπέρα και καλή δύναμη σε όλους.
Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ σε blog. Τυχαία άκουσα για το δικό σας και το αποφάσισα αφού είχα ήδη μπει πολλές φορές, διάβασα πολλά μηνύματα, έκλαψα, ένιωσα να συμπάσχω, ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω, να ευχηθώ, να βρίσω, να μοιραστώ….
Γράφω για την αδελφή μου. Που μία απλή βρογχίτιδα και ένας επίμονος βήχας την έκαναν να προχωρήσει σε περαιτέρω εξετάσεις. Διαγνώστηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Οι αξονικές για μεταστάσεις καθαρές. Γνώριζε την κατάσταση. Ομως μπήκε για επέμβαση αφαίρεσης του όγκου και απλά την ξαναέκλεισαν. Αυτό δεν το γνωρίζει.
Ούτε γνωρίζει ότι έχει μεταστάσεις παντού σε όλη την θωρακική περιοχή, στον άλλο πνεύμονα, στο περικάρδιο…
Ούτε γνωρίζει ότι ο γιατρός αγκάλισασε τη μητέρα μου λέγοντάς της ότι είναι πολύ δύσκολο να χειρουργεί και να ξέρει ότι έξω περιμένει μια μάνα και θα πρέπει να της πει τα χειρότερα για το παιδί της.
Και αυτοί οι γιατροί.. όλοι τόσο καλοί μα και τόσο απαισιόδοξοι..
Καμία ελπίδα… 46 χρονών η αδελφούλα μου, καμία ελπίδα δεν μας έδωσαν.. Εχει μία κόρη στα 20, που εδώ και ένα μήνα στο νοσοκομείο, δεν έφυγε δίπλα από τη μαμά της. Σαν κουτάβι… Την διώχναμε και δεν έφευγε. Κανείς μας δεν έφευγε…
Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει χημειοθεραπείες. Δεν έχουμε ιδέα τι θα αντιμετωπίσει.
Είμαστε όλοι κομμάτια.. Ομως όταν είμαστε μαζί της αντλούμε μεταξύ μας δύναμη. Αστειευόμαστε, κάνουμε σχέδια και μιλάμε ανοιχτά για όλα όσα επί του παρόντος γνωρίζει. Για να μπορέσει να το παλέψει. Και θα το παλέψουμε όλοι μαζί της.
Εγώ θα ελπίζω όσο εκείνη θ’αναπνέει. Είμαι παράλογη ??? Υπάρχουν πρακτικοί τρόποι να τη βοηθήσουμε ??
Συγχωρήστε με αν σας κούρασα. Καλό απόγευμα.
Άντα,
δεν ήταν σκοπός μου με τα λεγόμενά μου να μετανιώσεις. Είμαι σίγουρη ότι έκανες το καλύτερο για τον άντρα σου. Αγάπη θέλει ο καρκινοπαθής και συ του την έδωσες σε μεγάλο βαθμό, απλά θα ήταν και για τους δυο σας πιο εύκολο. Έκανες αυτό που νόμιζες καλύτερο και σαυτό να μείνεις.
Μαρία,
να περνάς καλά και θα είσαι όλο και καλύτερα.
Διαδρομή,
έτσι οπως τα περιγράφεις η κατάσταση της αδελφής σου είναι όντως σοβαρή. Ο άρρωστος δεν πρέπει να χάνει την ελπίδα, αλλά συγχρόνως πρέπει, αφού περάσει το πρώτο σοκ, να ξέρει την κατάστασή του. Οκ, όχι νέτα σκέτα, αλλά όχι και ψέμματα. Τα ψέμματα δεν ωφελούν κανέναν, μόνο ταλαιπωρούν και τα δυο μέρη. Είναι τυχερή η αδελφή σου που έχει ανθρώπους που την νοιάζονται και εδώ συνίσταται η βοήθειά σας, να δείχνετε ότι την νοιάζεστε, αλλά όχι ψέμματα. Θα το καταλάβει κάποια στιγμή και θα νιώσει μόνη. Σιγά σιγά και με το μαλακό και όση αλήθεια μπορεί να αντέξει για να μην υποφέρει κανείς σας. Εκείνη που θέλει μεγαλύτερη βοήθεια ίσως είναι η κόρη της, μέχρι να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει.
Αυτή είναι η δικιά μου άποψη για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε.
Εσείς θα πράξετε ότι λέει η συνείδησή σας και βλέποντας τι θέλει η ίδια.
Καλή συνέχεια στον δύσκολο αγώνα σας.
Sundy,
σ’ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις. Απ’ότι έχω καταλάβει από προγενέστερα γραφόμενά σου, είσαι «παλιά καραβάνα» στο θέμα και πολύ κατατοπισμένη. Κι’έχεις πάντα μια κουβέντα για να στηρίξεις τους υπόλοιπους. Και όλοι στηρίζεστε μεταξύ σας. Οχι με λύπηση, αλλά με αξιοπρέπεια κι’αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Αντα, αχ Αντα…
Πολλά χρόνια πριν, αυτή η μάνα μου που σήμερα κρατάει την εικόνα και παρακαλάει να μην φύγει η κόρη της, κρατούσε αγκαλιά τον πατέρα μου που έσβησε στα 33 του (τραγική σύμπτωση η περίπτωση μας) από σκλήρυνση κατά πλάκας και κατόπιν οξεία λευχαιμία (4 χρόνια το πάλεψε).
Τότε ήμουν 3,5 χρονών και η αδελφή μου 6. Σήμερα είμαι 43,5 και ακόμα μου λείπει και θα λείπει πάντα.
Κράτα σφιχτά το παιδί σου και προχώρα. Και ζήστε έτσι ώστε να είναι περήφανος για εσάς εκεί που βρίσκεται.
Θα τα καταφέρεις είμαι σίγουρη. Κι’όταν τα βράδυα πέφτεις για ύπνο, αν τον ρωτάς «καλά τα κατάφερα κι’ απόψε ? την απάντηση θα τη βρίσκεις μέσα στα μάτια του παιδιού σου.
Κώστα,
Πως είναι η μητέρα σου ? Κι’ εσύ πως είσαι ?
Τι να πω ? Είστε αξιοζήλευτοι όλοι όσοι έχετε δοκιμαστεί, είτε προσωπικά, είτε μέσω οικείων προσώπων, για το κουράγιο και τη δύναμη που δείχνετε.
Εμείς σήμερα τρέχαμε από το πρωί. Καταφέραμε να συντονιστούμε και την Δευτέρα ξεκινάει Χημειοθεραπείες η αδελφή μου. Μπορεί να γίνει κάποιο θαύμα και να ανταποκριθεί ο οργανισμός της. Από τη μια ελπίζουμε από την άλλη απελπιζόμαστε…
Ας ξεκινήσει όμως και βλέπουμε. Εχουμε δύσκολο αγώνα όπως ανέφερε η Sundy, μα δεν έχουμε ακόμα νικηθεί.
-ΚΙ’ΑΝ ΝΙΚΗΘΩ, ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕΤΡΗΘΗΚΑ ΣΤΟΥΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥΣ-
Εύχομαι να είστε όλοι καλά.
Διαδρομή,
το »παλιά καραβάνα» παίζεται. 2 χρόνια και κάτι μετράω από διάγνωση, από τέλος των θεραπειών ούτε καν 2 χρόνια. Αλλά έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να μην »ξεχάσω» ποτέ. Είναι κομμάτι του εαυτού μου, της ζωής μου και προσπαθώ να πάρω μόνο τα καλά, ακόμα και από τον καρκίνο. Είναι ένα βίωμα που κανείς δεν θα το ήθελε, αλλά αφού προέκυψε θα ζήσουμε μαυτό όσο πιο καλά μπορούμε και πίστεψέ με υπάρχουν, ακόμα και μέσα στην θλίψη, καλές στιγμές. Εγώ ένιωθα περήφανη που συσπειρώθηκε η οικογένεια, που έδωσα ένα μάθημα ζωής και σκληροτραχηλιάς στα παιδιά μου, τα οποία είναι ένα βήμα μπροστά από άλλα »τυχερά» παιδιά που δεν γνωρίζουν τις δυσκολίες της ζωής. Ο γυιος μου πχ άπλωσε ρούχα (ένα παράδειγμα-και το έκανε με χαρά)και έτσι δεν θα με βρίζει η μελλοντική νύφη. Για την κόρη δεν το συζητάμε, ώριμη γυναίκα να κρατήσει σπίτι. Λέγοντας την αλήθεια δεν ένιωσαν ότι αποκλείονται, δεν ένιωσαν φόβο για το άγνωστο. Και ξέρουν ότι πάντα μπορεί να επιστρέψει και χαίρονται μαζί μου όταν έχουμε καλά αποτελέσματα. Και αν αυτά δεν θα είναι καλά, ξέρουν ότι και πάλι θα κάνουμε ότι πρέπει. Και για όσο πάει θα είμαστε αγαπημένοι, έχουν από νωρίς μάθει και αποδεχτεί ότι κανείς δεν ζει αιώνια. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα, το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής.
Δεν τα λέω όλα αυτά για να παινευτώ, αλλά για να μάθουμε να ζούμε καλά με ότι μας δίνει η απρόβλεπτη ζωή, ακόμα και με τον καρκίνο.
Να δείτε, μετά από αυτό το αρχικό τρέξιμο και αφού μπουν όλα στο αυλάκι θα ηρεμήσετε λίγο. Στην αρχή θα έχει βελτίωση η αδελφή σου, μην ανησυχείς. Σας εύχομαι να ανταποκριθεί στην θεραπεία και να κρατήσει αυτή η βελτίωση για πολύ. Επωφεληθείτε και κερδίστε σαν άνθρωποι όσο μπορείτε πιο πολλά, στιγμές είναι η ζωή και μην τις αφήνουμε να περάσουν.
Άντα κράτα τις όμορφες στιγμές και να είσαι δυνατή για το παιδί σου. Η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζεις όλη την κατάσταση δείχνει ότι είσαι στον σωστό δρόμο. Κάπου κάποτε θα συναντηθείτε, το ξέρω, αυτή είναι η φιλοσοφία μου και ας είμαι λάθος. Κάπου, κάποτε θα δω και γω τον πατέρα μου. Τώρα με επισκέπτεται μέσα από τις αναμνήσεις, τον ρωτάω, μου δίνει συμβουλές και δεν νιώθω ότι έφυγε. Αν σας πω ότι δεν τον έκλαψα και δεν νιώθω την έλλειψή του θα με πιστέψετε ή θα με περάσετε για τρελλή; Τα έχω βρει με μένα, με το »σύμπαν»(το παλεύω τουλάχιστον). Σας εύχομαι να τα βρείτε και σεις και θα νιώσετε τόσο ανάλαφροι…
Μετά από όλα αυτά σίγουρα θα με θεωρείτε μισότρελη, σημασία έχει όμως ότι εγώ νιώθω καλά και ας τα έχω χάσει…
Sundy,μ αρεσει η τρελλα σου,στο χω ξαναπει,ε;Κοριτσια,καλωσηρθατε,Αντα και Διαδρομη,αν δεν ημασταν διακοπες θα γνωριζατε κι αλλους απ την παρεα,φανταζομαι σιγα σιγα θα μαζευτουμε παλι και θα τα λεμε.Κωστα,χαρηκα μεν που ξαναειδα νεα σας,μερικα ομως απο αυτα που λες δε με βρισκουν συμφωνη και θα σε μαλωσω.Θυμησου που ελεγε και η Σαντυ «Θεε μου,τουλαχιστον ηταν σε μενα και οχι στα παιδια μου» θυμασαι;Ειμαι σιγουρη πως οσο δυσκολη και να ειναι η θεση της μαμας σου τωρα (και ακουγεται τρομακτικα δυσκολη,απλα εγω δεν εχω γνωσεις πανω σ αυτο το καινουριο που γραφεις) και παλι δεν υπαρχει μανα που να αντεχε να βλεπει το παιδι της να περναει τοσο ασχημα και να μην κατερρεε η ιδια.Αν ησουν αρρωστος εσυ εκεινη θα πεθαινε μεσα της αν δεν μπορουσε να σε βοηθησει σε τιποτα,δεν θα το αντεχε,δεν αντεχεται αυτο.Ολοι οι ανθρωποι μεγαλωνουμε ξεροντας και σιγα σιγα συνειδητοποιωντας οτι καποια στιγμη θα αποχωριστουμε τους γονεις μας,οτι θα τους χασουμε.Ομως τα παιδια μας θα ειναι εκει οσο ζησουμε κι εμεις,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ,πρεπει να μεγαλωσουν,να γινουν αντρες η γυναικες ανεξαρτητοι,να κανουν το δικο τους σπιτικο ,τη δικη τους ζωη,ετσι ειναι η φυσικη σειρα της ζωης,ειναι αδιανοητο να συνεχιστει η ζωη χωρις τα παιδια σου.Αυτο πιστευω ουτε η μανουλα σου δε θα το αντεχε.Κι εγω πολλες φορες ευχηθηκα να ειχα αρρωστησει καλυτερα εγω αντι για το παιδι,καλυτερα να με επαιρνε εμενα ,σιγα,δεν εγινε και τιποτα ,ενας λιγοτερος,ομως το παιδι μου να ηταν καλα και να ζουσε τη ζωουλα του,πολλες φορες το ευχηθηκα εκεινες τις ωρες τις μαυρες που δε θελω να τις θυμαμαι.Ολοι μας δεν το χουμε κανει το «παζαρεμα» με το Θεο,τη ζωη μας για τη ζωη του αγαπημενου μας ,για να μην ποναει και βασανιζεται αυτος που αγαπαμε;Ολια,χαιρομαι που ησουν διακοπες και ξαναμπαινεις δυνατα στον αγωνα,Νινα τι γινεσαι;Ελπιζω να αντεχεις…Μαρια,λιγο πεσμενη μου ακουστηκες για νιοπαντρη που ζει ακομη το μηνα του μελιτος,οταν εχεις μαυρες σκεψεις να χωνεσαι στην αγκαλια του αντρα σου και να τον μεθας με φιλια,ολα πανε τελεια,αμαν πια ,δεν μπορουμε σαν ανθρωποι να ζησουμε κατι ομορφο και να το χαρουμε ετσι απλα χωρις το σαρακι που μας τρυπαει το μυαλο με το παραμικρο κι αρχιζουν παλι απ την αρχη οι φοβοι και οι αγωνιες;ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ…ΚΑΙ..ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΣΑΣ και ολα θα πανε πια καλα.Να ζησετε,παιδια,να ζησετε,δεν υπαρχει αλλη ευχη,αυτη ειναι η ευχη η πιο σωστη και φιλοσοφημενη,να ζησετε…
Καλώς τηνα, μας έλειψες.
Έφη, κάτι ξέρανε οι παλιοί και ευχόντουσαν »να ζήσετε». Οι ευχές αυτές είναι βγαλμένες από την ζωή.
Οι παλιοί ξέραν, καιρός είναι να μάθουμε και μεις…
φιλιά
άντε να μαζευτείτε οι αδειούχοι
Έφη, και αν είναι να ξαναρρωστήσω δεν θα πω αχ, γιατί. Θα πω ευχαριστώ που αρρώστησα εγώ και όχι κάποιο παιδί μου. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη και μακάρι να μην της πάει καμιά οικογένεια κόντρα. Μακάρι!
Θα ηθελα να κανω μια μικρη παρεμβαση, τονιζοντας στους παλιους αλλα κυριως στους νεους σχολιαστες που ζουν δυσκολες στιγμες, ποσο σημαντικο ειναι μαζι με την σωματικη να φροντιζουμε και την ψυχικη μας υγεια.
Υπαρχουν πολλες, ιδιαιτερα χρησιμες ομαδες υποστηριξης, που ειναι διαθεσιμες εντελως δωρεαν, με ενα απλο τηλεφωνημα, και εξιδικευμενοι ψυχολογοι βρισκονται εκει για να ακουσουν και να βοηθησουν ασθενεις, και κυριως συνοδους.
Μην αμελειτε την ψυχικη σας υγεια, ειναι ενα πολυ σημαντικο θεμελιο για να προσπερασετε δυσκολιες της ζωης που κανεις μας δεν ειναι απαραιτητως ικανος και προετοιμασμενος να διαχειριστει – ειτε ως ασθενης, ειτε ως συνοδος.
Καλη δυναμη και καλη συνεχεια σε ολους
Αρκούδε γεια,
καλά κάνεις και μας επισημαίνεις κάποια πράγματα.
Εμείς μια κουβεντούλα κάνουμε, δεν είμαστε ειδικοί, λέμε τα βιώματά μας που ίσως να είναι κοινά.
Καλό ΣΚ σε όλους
εφη μου σας ξερω ολους εδω , μα δεν ηθελα ποτε να ενοχλησω..σας ξερω απο τον καιρο κιολας της ελενιτσας και πιο πριν ακομα, διαβαζοντας σας νομιζω οτι ειμαι διπλα στον αντρα μου..παρακολουθω την πορεια σας χαιρομαι οταν νικατε το θεριο, γιατι το μισω ,θελω να εξαλειφθει..να βγαινουν ολοι νικητες!!!!
Άντα,
εσύ είσαι πολύ πιο »παλιά» από μένα. Δεν ενοχλείς κανέναν, μόνο καλό μας κάνεις με την παρέα σου. Ο λόγος σου είναι ωραίος και τόσο φιλοσοφημένος.
Ειλικρινά χάρηκα που σε γνώρισα!
Φιλιά σε όλους. Έναν καλό μήνα να έχουμε!
μεγαλη μου τιμη που ακουω τετοια λογια απο σενα sundy μου.καλο μηνα σε ολους!!!
Άντα μου,
τα λόγια μου δεν είναι φιλοφρόνηση, τα εννοώ. Ελπίζω να συνεχίσεις να μας κάνεις παρέα τώρα που σταμάτησες να μας παρακολουθείς σιωπηλά. Η γραπτή έκφραση γενικά σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, άλλωστε μόνη σου είπες ότι μαζί μας νιώθεις πιο κοντά στον άνδρα σου. Αν πάλι επιλέξεις να μας διαβάζεις μόνο, κάνε αυτό που θεωρείς καλύτερο για σένα. Πολλά φιλιά
Όλια,
τι γίνεσαι βρε κορίτσι… Σε αναζητώ με το θάρρος ότι ζήτησες την γνωριμία μου, ότι πιστεύω ότι δεν ενοχλώ. Μετά τα 2-3 μαιλς που ανταλλάξαμε και είπαμε να βρεθούμε, χάθηκες και πάνε 2 μήνες από τότε… Με ενδιαφέρει μόνο να είσαι καλά.
Φιλιά
Επειδή κατά καιρούς ρωτάτε τι γίνεται η Νίνα, η Νίνα έχει σκάσει μύτη και έχει γράψει στο μπλογκ μου. Την αγάπη μου Νίνα!
Διαδρομή,
ξεκινήσατε; Καλή αρχή!
Κώστα, εύχομαι τα καλύτερα.
Έφη,
όσο αραιώνεις χαιρόμαστε, γυρνάτε στην φυσιολογική ζωή. Καλή αρχή λοιπόν και σε σας.
Και αν ξέχασα κανέναν του εύχομαι να είναι τόσο καλά που να μην αισθάνεται την ανάγκη να γράψει.
Φιλιάαααααααααααααααα
ναι σαντυ μου θα συνεχισω να σας κανω παρεα, ειδικα τωρα που με θελετε κιολας,θα σας γραφω παντα διακριτικα και με πολλη αγαπη, γιατι πραγματικα 2,5 χρονια πια σας ποναω…πολλα φιλια!!!!!!!!!!!
Άντα κορίτσι μου,
ακούς εκεί αν σε θέλουμε… Ο χώρος αυτός έχει παραχωρηθεί σε όλους μας, δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός. Τα λέω καλά Αρκούδε; Σε καλωσορίζω λοιπόν με το θάρρος της »παλιάς» και ευχαρίστησή μου να τα λέμε. Την άλλη φορά θα ψήσουμε και καφεδάκι…
Πολλά φιλιά σε όλους
Υ.Γ. Μιας και αρχίσαμε να πίνουμε καφέ μαζί, το παιδάκι σου πόσο χρονών είναι; αγοράκι; κοριτσάκι; έτσι για να γνωριζόμαστε…
Τα δικά μου είναι γαϊδούρια πια, 24 η κόρη και 22 ο γυιος, σε ηλικία γαμπρίσματος.
φιλάκια
σαντυ μου το μικρο μου αγορακι ειναι μολις 3 !!! ειναι πανω στις χαρες του και ειμαστε αυτοκολλητοι,ολο το καλοκαιρι μπανια, κουνιες, καταλαβαινεις..προσωπικη ζωη καμια..ολα τα κανω για το γιο μου..θελω μονο να ειναι καλα κ χαρουμενος.. να σου ζησουν τα παιδακια σου!!!να ειστε ολοι παντα ευτυχισμενοι!!!!πολλα φιλακια!!!
Άντα, κορίτσι μου, νάναι πάντα γερό το παιδάκι σου και εσύ για να το μεγαλώσεις. Φυσιολογικό είναι να είστε αυτοκόλλητοι. Ακούγεται κοινότυπο, αλλά με τον καιρό θα απαλυνθεί ο πόνος σου, δεν θα εξαφανισθεί, αλλά θα απαλυνθεί. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του. Η προσωπική ζωή θα προκύψει μόνη της. Είναι σημαντικό και για το παιδί σου να σε βλέπει ευτυχισμένη. Αν έχεις κάποιον άνθρωπο να κρατήσει το παιδί να βγεις έστω για έναν καφέ με μια φίλη, έτσι για ένα μισάωρο να γεμίσεις τις μπαταρίες σου που χρειάζεσαι για τον μικρό, αν είναι και ζωηρούλης… συνήθως είναι σαυτην την ηλικία. Αν ήμουν κοντά στον κρατούσα για λίγο, αν και δεν κάνω ευχαρίστως baby sitting.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΙΤΕ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΣΟ ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΟΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΕΝΑ ΓΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΣΑΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ΄΄΄΄ΕΓΩ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ 6Η Χ/Θ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ Χ/Θ ΜΑΖΙ΄ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ’ ΠΑΛΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ ΕΙΜΑΙ, ΣΑΝΤΥ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ. ΜΟΛΙΣ ΠΑΡΩ ΑΔΕΙΑ ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, ΦΙΛΑΚΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,
Όλια, χαίρομαι που σε ακούω.
Όμως, δες το για ανρρωτική άδεια τώρα που κάνεις χημειοθεραπείες. Την δικαιούσαι, ακούς; Κανείς δεν είναι υπεράνθρωπος, κανείς δεν περιμένει από σενα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Χρωστάς στο σώμα σου λίγη ξεκούραση, εκτός βέβαια αν είναι επιλογή σου να δουλεύεις και υπάρχουν βιοποριστικοί λόγοι, τότε πάω πάσο. Αλλά αν είσαι στο δημόσιο μπορείς άνετα να πάρεις αναρρωτική. Για τον ιδιωτικό τομέα δεν ξέρω.
Όσο για το να βρεθούμε θα το ήθελα και γω, μόνο με τους ρυθμούς που δουλεύω πρέπει να κάνω και γω τους προγραμματισμούς μου. Θα ήθελα όταν το αποφασίσεις να το ξέρω νωρίτερα, γιατί έχω λίγα απογεύματα ελεύθερα. Δεν θέθελα να μπορείς εσύ και να μην μπορώ εγώ ας πούμε. Θα το έφερα βαρέως. Σευχαριστώ για την κατανόηση.
Φιλιά σε όλους, καλό ΣΚ.