Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
Ρόζα μου, αυτά που γράφεις είναι πολύ σκληρά και πραγματικά σε θαυμάζω!
Όσον αφορά τα συγγενικά σου πρόσωπα, εγώ δεν παύω να ελπίζω ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν και κυρίως πιστεύω ότι θα είσαι εκεί, στη βάπτιση του εγγονού σου.
Μην χάνεις την ελπίδα σου, όλοι μας σ’ αυτήν στηριζόμαστε, την πίστη σου στο Θεό και τη δύναμη της ψυχής σου.
Η πικρία, όταν βλέπουμε δικά μας άτομα να μας εγκαταλείπουν σε τέτοιες δύσκολες στιγμές δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα, το ξέρω. Από την άλλη, όταν υπάρχει έστω και ένα άτομο που σε στηρίζει και πιστεύει σε σένα, έχεις την ηθική υποχρέωση να πολεμήσεις και για εκείνο.
Ευελπιστώ σύντομα να μας γράψεις και πάλι τα νέα σου και να είναι ευχάριστα!
Η «συμπολεμίστριά» σου
Κορίτσια, συμπολεμίστριες,
μην το βάζετε κάτω. Δυστυχώς αυτό με τα συγγενικά και φιλικά άτομα που λακίζουν είναι γεγονός. Αρκεί όμως ένα και μοναδικό στήριγμα, αν αυτό είναι ουσιαστικό. Την πίκρα αυτή την έχω νιώσει και γω και την νιώθω ακόμα με την μητέρα μου. Δεν το έχω γράψει ποτέ γιατί πίστευα ότι κανείς δεν θα με πίστευε, ότι θα νομίζατε ότι υπερβάλω. Την αναφέρω τώρα για να δείτε ότι δεν είστε μόνες μαυτήν την πίκρα, αν φυσικά κάτι τέτοιο μπορεί να προσφέρει παρηγοριά.
Σας φιλώ και σας εύχομαι καλή συνέχεια στην δύσκολη και μοναχική πορεία με τον καρκίνο.
ΑΠΟΨΕ ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ. ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ , ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ , ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩΩ. ΝΟΙΩΘΩ ΑΦΟΡΗΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ Η ΝΑ ΑΦΕΘΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΑΝ ΖΩ…ΧΘΕΣ ΔΙΑΒΑΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ. ΚΙ ΕΡΩΤΩ ….ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΕΙ Κ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΕΥ…ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΜΑΣ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ ΜΑΣ Κ ΜΑΣ ΤΟ ΑΦΑΙΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ Ή ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΝΟΗΜΩΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ? Κ ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΣΟ Η ΑΝΑΣΑ. ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ. ΠΙΟ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ . ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ. ΧΩΡΙΣ ΠΟΝΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΒΑΣΑΝΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. ΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΠΟΙΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΟΙΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ Κ ΠΟΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΑΝ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ. ΑΝ ΜΕΙΝΩ ΧΩΡΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Κ ΠΕΘΑΝΩ ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ. ΕΝΩ ΑΝ ΑΦΗΣΩ ΤΟ ΛΙΨΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΘΑ ΜΕ ΛΥΠΗΘΟΥΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ. ΚΙ ΑΝ ΛΕΩ ΑΝ ΕΠΙΛΕΞΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΒΡΩ ΒΟΛΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΙΓΟΣΤΕΨΩ ΤΙΣ ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ Κ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΩ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ Κ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΚΑΝ. Κ Η …ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ … ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ…..
ΟΛΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ. Κ ΜΑΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΥΓΙΗ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΤΟΥΣ. ΟΣΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ….ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙΣ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ. ΠΕΡΑΝ ΤΟΥΤΟΥ ΟΥΔΕΝ. ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ…….ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ. ΓΙΝΟΜΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΛΑ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΗ ΥΠΗΡΞΕ Η ΖΩΗ Κ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ. ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…ΓΙΑΤΙ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΩ ΕΓΩ. ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ Κ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΘΕΤΩ. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ. ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΣΑΣ Κ ΣΕ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΩ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ.
ΟΤΑΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΠΟΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΥΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ. ΓΙ ΑΥΤΟ Κ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΒΡΕΙ ΕΜΕΙΣ ..ΜΕ ΜΑΣ. ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΜΟΥ……Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!
Κανω αλλη μια απο τις (σπανιες ελπιζω) παρεμβασεις μου για να σας θυμισω πως κανενας δεν ειναι μονος του απεναντι στον καρκινο, οσο μονος του και αν νιωθει: υπαρχουν αλλοι ανθρωποι, που, ειτε εχουν περασει τα ιδια, ειτε εχουν μαθει να ακουν.
Δεν ειναι καιρος, θεωρω, να ξεχωρισουμε τωρα φιλους και εχθρους – προεχει, σε υπερθετικο βαθμο, η επιβιωση μας και η, οσο το επιτρεπουν οι συνθηκες φυσικα, καλυτερη δυνατον διαθεση.
Δυσκολο, το κατανοω, αλλα εξισου απαραιτητο με την φαρμακευτικη αγωγη
Ως προταση λοιπον, ενος εξωτερικου παρατηρητη: οσο μονος σου και αν νιωθεις, καποια γραμμη βοηθειας θα ειναι εκει να ακουσει αυτα που σε βαραινουν, οποια και αν ειναι. Υπευθυνα, σοβαρα και εχεμυθα. Ειναι εξισου σημαντικη με την ιατρικη σου αγωγη η ψυχολογικη σου υποστηριξη – αν οχι περισσοτερο.
ΥΓ: Ενα προσωπικο υστερογραφο που θα σας παρακαλεσω να μην το σχολιασουμε για να μην διαστρεβλωσουμε την αξιολογη κουβεντα μας:
Οταν εμαθα για τον καρκινο της μητερας μου, εζησα σε μια πληρη αρνηση, σε σημειο που εβλεπα το προφανες, και η αρνηση μου δεν επετρεπε να διαχειριστω καν ουτε συναισθηματικα, ουτε πρακτικα τις καταστασεις. Προσωπικα, για την μητερα μου, θεωρω οτι ημουν εντελως απων. Ισως βεβαια, αν μου ειχαν εξηγησει τι συμβαινει, ηρεμα και ξεκαθαρα, ν ειχα ριξει τις αμυνες μου – ισως και οχι. Δεν θα το μαθουμε ποτε 🙂
Η διαδικασια παντως, και αυτο το λεω μετα λογου γνωσεως, μπορει καλλιστα να ειναι εξισου επιπονη (τουλαχιστον ψυχολογικα) για τον συγγενη του πασχοντα, οσο ειναι και για τον ιδιο τον καρκινοπαθη.
(Γι’ αυτο, θα με ακουσετε να σας λεω πως, η ψυχολογικη υποστηριξη απο ειδικους ειναι εξισου απαραιτητη και γι’ αυτους που βιωνουν την δυσκολη αυτη ασθενεια «απο διπλα» – ειτε ως συγγενεις ειτε ως φιλοι, και πως, εκτος φυσικα απο το να βοηθηθουμε ωστε να σταθουμε με τον καλυτερο τροπο στον πασχοντα, θα εχουμε μια στηριξη για να σταθουμε με τον καλυτερο τροπο στα ποδια μας.)
Δεν υπαρχει λογος να το συζητησουμε, το παραθετω γιατι το χρωσταω, και σε εκεινη και σε εσας, και συνεχιζουμε.
αρκουδάκι μου με σεβασμο μπήκα εδώ, με σεβασμο σας διάβασα κ με σεμνοτητα σας γράφω. κατ αρχας σας ευχαριστώ που υπάρχετε κ λυπάμαι που δεν σας ήξερα στο ξεκίνημα της αρρώστιας μου. θα μου είχατε απαλύνει τον πανικό μου ,τους φόβους μου….τώρα που σας γνώρισα ειναι πολυ αργά αλλά είναι σημαντικο που είστε εδώ. οχι για μένα αλλά και για άλλους σαν κι εμένα. ενα ερώτημα κάνω ρητορικό. αν η μάννα δεν είναι εδώ, αν το παιδι δεν είναι εδώ…ποιον άλλο μπορουμε να εχουμε…..δεν μιλάω για διεκδίκηση ,για δικαίωμα ,για απαίτηση. δως τε μου ένα λόγο για να ζώ. για να αξίζει να παλεύω. αν ήμουν μόνη στη ζωή θα δεχόμουν το «ζήσε για σένα». ομως δεν είμαι μόνη
έχω μάνα, έχω κόρη κ εγγονό, έχω γιο κ νύφη. αν για αυτούς εχω πεθάνει τι νόημα έχει να παλεύω για το τομάρι μου. ακόμα κι αν δεχτώ να ζήσω για μένα δεν με ρώτησε κανεις πως ζω. χωρις αξιοπρεπεια, ζωή δεν ζει κανένας. αρκουδάκι οι ερινύες είναι δικές μας μόνο. κι ο καθένας ξέρει τις δικές του.υγ.η κόρη μου δεν θέλει να ξέρει άν υπάρχω αλλά είναι μέλος οργάνωσης για τον καρκίνο.τόσο απλά.
Ρόζα
σε καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά επέτρεψέ μου να σου πω να κάνεις κουράγιο. Παρά τα πολλά σύννεφα στον ουρανό πάντα ξεπροβάλει μετά μια ηλιαχτίδα την οποία τώρα δεν βλέπεις.
Πες σε μας ότι σε βαραίνει και ίσως αυτό σε ξαλαφρώσει, αν και διαβλέπω μια κατάθλιψη, η οποία χρειάζεται ίσως πιο υπεύθυνη βοήθεια. Σόρυ που ανακατεύομαι τόσο, αλλά αισθάνομαι ότι τα λόγια σου αυτό ζητούν. Πιστεύω ότι αν βοηθηθείς επαγγελματικά θα μπορέσεις να βρεις κάποιο νόημα στην ζωή σου, όσο δύσκολα και αν περνάς. Σόρυ και πάλι.
Αρκούδε
χαίρομαι που σε ακούω. Για μένα παρεμβαίνεις σπάνια, προσωπικά θα σε ήθελα πιο συχνά. Θα σεβαστώ την επιθυμία σου και δεν θα σχολιάσω τα λόγια σου, ο καθένας ξέρει τα δικά του. Θα πω μόνο ότι οι παρεμβάσεις σου είναι τόσο ουσιαστικές και ότι εμένα με ηρεμούν, μου προσφέρουν ένα καταφύγιο όπου ξέρω θα ακούσω μια αντικειμενική κουβέντα. Μας επαναφέρεις στην τάξη όταν παρεκτρέπεται η κουβέντα και υπάρχει κίνδυνος να θίξουμε κάποιον συνομιλητή μας ή παρεμβαίνεις όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Ευχαριστώ και εύχομαι η μανούλα σου να το βλέπει από κει πάνω και να νιώθει περήφανη.
dimi
καλώς ήρθες στην παρέα μας αν και η αφορμή δεν είναι η πιο ευχάριστη. θαυμάζω τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Δεν χρειαζόμαστε γύρω μας πολλά άτομα, λίγα και ουσιαστικά. Και στα δικά σου λόγια αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Φύγαν κοντινά πρόσωπα και πήρα βοήθεια και χαρά από άτομα που δεν το περίμενα. Και αυτό είναι το ωραίο της ζωής, τίποτα δεν είναι δεδομένο, η ζωή έχει πολλές ανατροπές, όχι μόνο δυσάρεστες αλλά και ευχάριστες. Ας πάρουμε μόνο τα θετικά και να προχωρήσουμε και αν δεν μπορούμε, ας βλέπουμε τουλάχιστον αυτά τα λίγα θετικά και μην τα προσπερνάμε.
Σας φιλώ,
καλό βράδυ
ειμαι και εγω καρκινοπαθης και οπως ολοι μας εχουν βιωσει ή και βιωνουν ακομα απορριψεις απο εκει που δεν το περιμεναν αλλα ισως και μεγαλη συμπαρασταση παλι απο εκει που δεν το περιμεναν η ζωη οντως ειναι σκληρη και τα πρωσωπεια πεφτουν μονο σε τετοιες δυσκολες καταστασεις ισως θα επρεπε να αφησεις ροζα για λιγο ολο το υπολοιπο συμπαν απο εξω και να δεις μονο τον εαυτο σου δεν ειναι ευκολο αυτο φυσικα και το γνωριζω καλα αλλα τιποτα δεν ειναι ευκολο. υπαρχουν χιλιαδες αλλες ασθενειες που συνανθρωποι μας υποφερουν για χρονια καθηλωμενοι ο θειος μου ειχε σκλυρηνση κατα πλακας 25 χρονια εφυγε περσι στο κρεβατι φυσικα με πονους και πολλες αλλες δυσκολιες που ειναι περιττο να της απαριθμησω δεν θεωρω ομως οτι πεθανε αναξιοπρεπες το αντιθετο τον θεωρω ηρωα!!! ηταν 40 κιλα αλλα ηταν στα ματια μας ενας γιγαντας και απιστευτα δυνατος. και εγω φυσικα φοβαμαι τον θανατο και κυριως το να μεινω ανυμπορη να διαχειριστω τον εαυτο μου τρεμω στην σκεψη ειμαι 32 χρονων και στα 28 εκανα μαστεκτομη η ζωη μου διαλυθηκε προσπαθω μερα με την μερα να βαζω ενα λιθαρακι.και εγω ευχομαι και προσευχομαι να φυγω απο μια καρδια στον υπνο μου μακαρι αλλα δεν αποφασιζω εγω αν για καποιο λογο ηρθα στον κοσμο αν για καποιο λογο αρρωστησα θελω να δω και το τελος. the end!!!
αντα σε ευχαριστω για την απαντηση σου. Τα πραγματα κινουνται με ρυθμους χελωνας εδω (σκωτια) και ακομα δεν εχουμε αποτελεσματα. Στις 13 νεο ραντεβου με γιατρους και νεες εξετασεις. Θα δειξει. Μεχρι τελος του μηνα θα εχουμε κατι λογικα που θα κανει το τοπιο πιο ξεκαθαρο. Οσο για τους γονεις του, το ξερω και εχεις δικιο οτι εχουν δικαιωμα να ξερουν. Ειναι επιλογη του ομως. Ξερεις οτι οι γονεις, και ειδηκα οι μεσογειοι (ειναι ισπανος) μπορουν να κανουν τα πραγματα πολυ χειροτερα απο αποψη ψυχολογιας. Η επιλογη του ειναι να τους το πει αν τα πραγματα χειροτερευσουν. Θα τη σεβαστω και δεν θα μπλεχτω με αυτο.
Ροζα, διαβασα οτι εγραψες. Σταληθεια εισαι πολεμιστης. Δες αυτο που εχει γραφτει για τους πολεμιστες. Βασικα δεν παει μονο για την ροζα αυτο αλλα για ολους τους πολεμιστες εδω μεσα!
http://www.youtube.com/watch?v=SZzDwhsMxHw
Διαβασα παρα πολλα σχολια, εμπειριες και αποψεις σε αυτο το post. Οσοι λενε οτι στην εποχη μας δεν υπαρχει πνευματικοτητα καλα θα κανουν να μπουν και να διαβασουν εδω. Να ξερετε οτι αυτα που γραφετε και λετε ειναι η αποδειξη του οτι ο ανθρωπος δεν εχει φτασει σε τελμα, δεν εχει σαπισει μαζι με το σαπιο συστημα στο οποιο ζουμε, δεν εχει γινει παρταλι και δεν εχει χασει την πνευματικη του υποσταση χαρην της υλικης.
Πραγματικα σας θαυμαζω για τη δυναμη σας. Δινετε κουραγιο οχι μονο σε οσους αντιμετωπιζουν το ιδιο προβλημα αλλα και σε οσους συνειδητοποιησαν ποσο φοβισμενοι και μικροι ειναι μπροστα σε υπαρξιακα ζητηματα. Σε ατομα σαν και εμενα δηλαδη.
Θα το ξαναπω. Αληθεια σας θαυμαζω. Τις προαλλες σκεφτομουνα το περασμα απο την υπαρξη στην ανυπαρξια. Φρικαρα. Ακομα δεν εχω συνελθει. Και σκεφτηκα τον συγκατοικο μου και ολους εσας. Εχετε κανει ηδη αυτες τις σκεψεις και ειτε τις εχετε αποδεχτει ειτε το ψαχνετε ειτε οτιδηποτε ειστε ηδη ενα βημα μπροστα απο το 90% των ανθρωπων. Και ειστε εκει απο την ιδια σας την εμπειρια και οχι μονο απο θεωριτικη γνωση.
Αυτα για την ωρα.. Να ειστε ολοι καλα και καλη δυναμη..
Έχω διαβάσει κ άλλες φορές τα σχόλια σας αλλά ποτέ δεν κάθησα να γράψω.Αρχικά,εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους σας..στους καρκινοπαθείς,αλλά και στους συγγενείς τους ή στα κοντινά τους πρόσωπα.Δυστυχώς,»όπου πέφτει φωτιά εκεί καίει» και κανείς δεν μπορεί να συναισθανθεί την αγωνία,τον πόνο και τα τραύματα των καρκινοπαθών και των ανθρώπων που είναι κοντά τους,αν δεν τα έχει βιώσει κ ο ίδιος.
Ο πατέρας μου εδώ και δύο χρόνια σχεδόν παλεύει με μεταστατικό καρκίνο παχέως εντέρου(μετάσταση συκώτι).Είναι μόνο 54ετών και ταλαιπωρείται δύο χρόνια τώρα..Εγώ είμαι 28,κ αισθάνομαι σαν να έχω χάσει δέκα χρόνια από την ζωή μου.Προσπαθώ και δεν του μεταφέρω φυσικά τους φόβους και τις αγωνίες μου,αντιθέτως είμαι απίστευτα ψύχραιμη για να μπορώ να είμαι λειτουργική κ να προσφέρω..δυστυχώς,μέσα σε όλα τα προβλήματα μας προστέθηκαν και άλλα(οικονομική καταστροφή,δικαστήρια για χρέη κτλ..).Πώς να παλέψει ο άνθρωπος όταν προχθές εμφανίστηκαν νέοι όγκοι και την επόμενη μέρα είχε δικαστήριο???
Έπειτα,μείναμε τελείως μόνοι-όοοοολοι εξαφανίστηκαν δια μαγείας…ναι είναι ένα ξεκαθάρισμα,αλλά δεν παύει να σε απογοητεύει.Ευτυχώς έμειναν ένα δύο άτομα να μας σταθούν,αλλά όχι απο το οικογενειακό περιβάλλον.Είναι πολύ θλιβερό.
Είναι σημαντικό να μη χάνουμε το κουράγιο μας εμείς οι κοντινοί άνθρωποι,γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε η ψυχολογία είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στον καρκίνο.Προσωπικά,επισκέπτομαι συστηματικά ψυχολόγο,η οποία με έχει βοηθήσει και δεν το έχω βάλει κάτω στιγμή(σε αντίθεση δυστυχώς με τον πατέρα μου,που ούτε να ακούσει για ψυχολογική υποστήριξη..).
Το κουράγιο σας και η θέληση για ζωή όλων εσάς που είστε καρκινοπαθείς είναι αξιοθαύμαστο…δίνετε κουράγιο ακόμα και στους ανθρώπους που σας αγαπούν πολλές φορές,αντί να δίνουμε εμείς σε εσάς..Εύχομαι σε όλους σας ότι καλύτερο..να είστε όλοι καλά,με καλή δύναμη ψυχής και πίστη..
Γεια σας,
θα πω κάτι αιρετικό, όπως το νιώθω εγώ.
Προτιμώ τον καρκίνο από αυτό που ζούμε σήμερα, τουλάχιστον μαυτόν ξέρεις που βρίσκεσαι, σε χτυπάει πισόπλατα αλλά το περιμένεις να ξαναχτυπήσει, έχεις στα χέρια σου τουλάχιστον κάποια όπλα.
Η ψυχολογία μου είναι χειρότερη από τότε που έκανα θεραπείες.
Προτιμώ τον καρκίνο, ανταλάσσω τον εαυτό με το να έχουν μέλλον, χαμόγελο στα χείλη τους τα νέα παιδιά.
Δυστυχώς δεν πιστεύω σε κανέναν Θεό, σε κανέναν διάβολο για να κάνω αυτήν την συναλλαγή…
Δεν γράφω συχνά, αν και μπαίνω καθημερινά, γιατί εδώ μέσα οι περισσότεροι έχουν πιο σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσουν από τα δικά μου τα ψυχοτραλαρά… και ξέρω ότι θα τους »ρίξω» αντί να τους ανεβάσω την ψυχολογία.
Μην μασάτε, τον καρκίνο τον αντιμετωπίζεις, ξέρεις με τι τέρας έχεις να κάνεις…
Μανούλα μου συννεφιά μου και ήλιε μου να σου δώσω λίγο από την ανάσα μου να ξανά γεννηθείς, κουράγιο άγγελε μου κουράγιο… θες να φύγεις μα κάτι σε κρατά, πώς μπορώ να βοηθήσω ψυχούλα μου πώς? όπου κ να πας θα σε βρω αγάπη μου να το ξέρεις αυτό ψυχούλα μου θα σε αγκαλιάσω ξανά είδη μου λείπεις πάρα πολύ μα πάρα πολύ! μην βασανίζεσαι άλλο καρδούλα μου. Είσαι τόσο όμορφη εγώ έτσι σε βλέπω και ας έχεις αδυνατίσει όταν ακουμπάω τα χεράκια σου νιώθω το ίδιο όμορφα σάν τότε που με χάιδευες όταν ήμουν μικρούλης είσαι μια ζωγραφιά για εμένα θα σε αγαπώ πάντα μανούλα μου.
Κώστα, κάνε την καρδιά σου πέτρα…
Κουράγιο… βούρκωσα με τα λόγια σου…
Κουράγιο…
Ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο της ουροδόχου κύστης εδώ και 1 σχεδόν χρόνο. Το Σεπτέμβρη που μας πέρασε κλείσαμε δέκα χρόνια απο τη σωτήρια εγχείρηση για αφαίρεση καρκίνου του πνεύμονα που είχε κάνει. Ήταν υγιής μετά τον καρκίνο του πνεύμονα πέρα από κάθε προγνωστικό! ήταν σχεδόν δεκα χρόνια υγιής, και όμως όταν ξαναρρώστησε (θεωρείται νέος καρκίνος και όχι μετάσταση) συνειδητοποίησα ότι ένιωσα μία περίεργη ανακούφιση: τόσα χρόνια τον θρηνούσα ενώ ήταν εδώ. Σε κάθε γενέθλια, Χριστούγεννα, οικογενειακή γιορτή σκεφτόμουν ότι ίσως είναι η τελευταία φορά ακόμη κι αν ήταν γερός και δυνατός. Τώρα έχω ξανά χειροπιαστό λόγο να θρηνώ. Πόσοι τη βγάζουν καθαρή με ένα δεύτερο καρκίνο; Δεν μπορώ να του συγχωρήσω ότι άρχισε ξανά πριν λίγα χρόνια να καπνίζει. Το θεωρώ τεράστια ασέβεια απέναντι στο Δώρο που του χαρίστηκε την πρώτη φορά. Κι όμως την ίδια στιγμή του το συγχωρούσα όπως θα συγχωρούσα ένα επιπλέον γλυκό σε ένα μικρό παιδί. Μπαμπάς και παιδί ήταν πάντα άλλωστε. Πάντα πληρώναμε οικογενειακώς τα λάθη του και συνεχίζαμε να τον λατρεύουμε. Είμαι, όμως, τόσο θυμωμένη που μας ξαναέβαλε σάυτήν την διαδικασία. Είμαι τόσο θυμωμένη που τον βλέπω να φεύγει. Είμαι τόσο θυμωμένη που η αδερφή και η μάνα μου φέρονται σαν να μην τις νοιάζει πια. Και δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν.
Σ’ευχαριστώ, αρκούδε, που βρήκα εδώ λίγο χώρο να τα πω. ίσως η συμβουλή σου για τις γραμμές βοήθειας να με αφορά πιο πολύ από ότι νόμιζα…
ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ!!Η ΖΩΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΦΘΟΡΑ..ΚΟΥΡΑΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ,ΕΙΣΤΕ ΗΡΩΕΣ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ??ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΑ 13 ΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ 40 ΜΕΡΕΣ..ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΥΣ ΛΕΜΦΑΔΕΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ..ΤΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ??ΤΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ??ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΠΟΛΥ..EIMAI EGKYOS ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΧΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ..ΑΣΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ!!
ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ!!ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ ΩΟΘΗΚΩΝ??ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΟΤΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ??ΣΤΝ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ..ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ??
Bear,
δεν ξέρω πώς μπορώ να βοηθήσω;
Το μόνο που μπορώ να πω σαν αρχή είναι να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, καρκίνος δεν σημαίνει απαραίτητα θάνατος, ανάλογα με το όραγανο που προσβάλεται και το στάδιό του υπάρχουν ικανοποιητικά ποσοστά ίασης. Κράτα αυτό στο μυαλό σου προς το παρόν. Σίγουρα από δω και πέρα τα πράγματα θα είναι δύσκολα με θεραπείες κλπ, αλλά το πρώτο βήμα είναι η αποδοχή για να ανασυνταχθούν οι δυνάμεις. Το άλλο που κατά την γνώμη μου πρέπει απαραίτητα να γίνει, είναι να ενημερωθεί για την ακριβή κατάσταση της υγείας της η μητέρα σου. Είναι άδικο και για σένα και γιαυτήν να μην είναι ενήμερη. Η ζωή είναι δικιά της και εσύ δεν θα έχεις όλο αυτό το φορτίο που σε εμποδίζει να την βοηθήσεις αποτελεσματικά. Πρέπει να ξέρει. Όσο για τα μαλιά επέτρεψέ μου να σου πω ότι είναι το μικρότερο κακό, ήταν το μόνο που δεν με απασχόλησε μπροστά στο να ζήσω για τα παιδιά μου.
Αυτά τα λίγα από μια που τα πέρασε όλα αυτά, αν και στην περίπτωσή σου ως εγκυμονούσα όπου η συναισθηματική φόρτιση είναι μεγαλύτερη, μήπως θα ήταν καλύτερα να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια.
Ζωή, εύχομαι ο πατέρας σου να τα βγάλει και αυτήν την δεύτερη φορά πέρα. Και δεν φταίει αυτός για τον καρκίνο του. Θα μπορούσε να ξαναρρωστήσει και χωρίς να καπνίζει. Έχεις πολύ θυμό, που λυπάμαι δεν τον καταλαβαίνω, και όπως λες μάλον είναι καλύτερα να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια. Αυτοί ξέρουν πώς να βοηθήσουν.
Καλή συνέχεια σε όλους. Ο μόνος λόγος που γράφω και μπορώ να βοηθήσω είναι ότι ζω ακόμα και να δείξω σε όλους τους »νέους» εδώ μέσα ότι δεν πεθαίνεις απαραίτητα από τον καρκίνο. Να δώσω μια ελπίδα στην απελπισία τους.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ SUNDY.ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ ΧΑΝΩ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΔΕΜΕΝΕΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΑΖΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΕΧΤΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ!!ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!!ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΒΙΟΨΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟ ΚΑΚΟ.ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ!!Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΠΩ.ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!!ΑΠΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ..ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟΣΗ ΘΕΛΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ,ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!!ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ??ΕΧΩ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ..ΖΗΛΕΥΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥΣ!!ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ??ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ!!
Bear σε καταλαβαίνω, καταλαβαίνω όλα όσα λες. Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου, αλλά θα εκπλαγείς πόσο καλά θα τα βγάλει πέρα η μαμά σου όταν θα ξέρει πια. Θα τα βγάλει πέρα για σένα, για το παιδί της καμιά ταλαιπωρία δεν μπορεί να την σταματήσει.
Καλή συνέχεια, θα βρείτε με τον καιρό τις ισορροπίες σας…
ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΩ,ΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ Η ΒΙΟΨΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΕΛΕΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΛΕΩ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ..ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!!ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ.ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΦΟΒΕΡΗ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ..ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ.ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!!
Είναι συχνά χρήσιμο να θυμόμαστε ότι αυτή η σκληρή ασθένεια αντιμετωπίζεται πιο εύκολα όταν είμαστε προετοιμασμένοι να την πολεμήσουμε. Είτε ως ασθενείς, είτε ως συνοδοί.
Δεν είσαστε μόνοι σας σ’ αυτήν την μάχη. Υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ δεν σας γνωρίζουν, μπορούν να σταθούν δίπλα σας σ’ αυτήν την προσπάθεια. Είναι συνήθως εθελοντές, με διάθεση να ακούσουν, με χρήσιμες συμβουλές, και γνώσεις που θα σας φανούν σωτήριες.
Ενδεικτικά να αναφέρω το τηλέφωνο 1069 – αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές επικοινωνίας, είτε απομακρυσμένα, ή ακόμα και ομάδες βοήθειας από κοντά.
ΔΕΝ είναι μόνο για ασθενείς: Οι συνοδοί φέρουν εξίσου βαρύ φορτίο, συναισθηματικό και ψυχολογικό, και είναι εξίσου θύματα αυτής της άδικης μάχης.
Αν είσαι ασθενής, και αισθάνεσαι μόνος σου, υπάρχουν άνθρωποι να σε ακούσουν, άνθρωποι που καταλαβαίνουν.
Αν είσαι συνοδός, και αισθάνεσαι μόνος σου, υπάρχουν άνθρωποι να σε ακούσουν, άνθρωποι που καταλαβαίνουν.
Πιο ισχυροί θα έχετε περισσότερα εφόδια για μία δύσκολη μάχη. Σηκώστε το τηλέφωνο, ή εμπιστευτείτε έναν ειδικό.
Η ψυχολογική υγεία είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντική με την σωματική.
Καλή δύναμη, καλό κουράγιο σε όλους.
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΩΟΘΗΚΩΝ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΙΑΣΗ?ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ.ΕΥΧΑΡΣΙΣΤΩ
Γεια σε όλους.
Πρόκειται για τον πατέρα μου. Διαγνώστηκε γλοιοβλάστωμα στον εγκέφαλο, μη εγχειρίσιμο, σε ηλικία 80 ετών. Η γενική κατάστασή του είναι πολύ καλή.
Γνωρίζει κανείς παρόμοια περίπτωση και τι συνίσταται να κάνουμε:
1. να προχωρήσουμε σε ακτινοθεραπείες + χρήση τεμοταλ (?) ή να το αφήσουμε ως έχει.
2. Από γιατρούς ογκολόγους και ακτινοθεραπευτές
3. Δημόσιο ή ιδιωτικό ακτινοθεραπευτικό κέντρο.
4. Ποιο είναι το καλύτερο από θέμα μηχανημάτων?
5. Ενας ακτινοθεραπευτής μου σύστησε πρόγραμμα ακτίνων σε 13-15 συνεδρίες πιο έντονες από ότι κατάλαβα σε σχέση με τις 30 πιο ήπιες. Θα είναι πολύ επιβαρυντικό για έναν 80ετών ασθενή?
6. Ποιο το χρονικό διάστημα ζωής με και χωρίς θεραπείες?
7. Ποιότητα ζωής μετά τις θεραπείες?
Ευχαριστώ πολύ!!
Bear, διαγνώστηκα με καρκίνο ωοθηκών τετάρτου σταδίου πριν 2,5 χρόνια και είμαι ακόμα εδώ… Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Και να έχεις πίστη…
γεια σε ολους σας. dimi να σε ρωτησω κατι για τις ωοθηκες? εγω ειμαι μετα απο 4 χρονια απο καρκινο μαστου και προς το παρον ειμαι καλα. στην αξονικη την τελευταια εξειδε κυστικομορφη βλαβη στην δεξια ωοθηκη ο ογκολογος μου ειπε οτι ειναι ωοθηλακιο πηγα εκανα κολπικο υπερηχο και εδειξε ωοθηλακιο αλλα επειδη φοβαμαι οπως καταλαβαινεις μετα απο ολα οσα εχω πειρασει θα ηθελα την αποψη σου ο κολπικος υπερυχος ειναι οτι καλυτερο για την εξακριβοση ή υπαρχει και καποια αλλη εξεταση? ευχαριστω για τον χρονο σου.
DIMI ΕΚΑΝΕΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ.ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ??ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΡΕΣ??Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΠΛΑΤΙΝΑ ΣΕ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΑΝΗΣΥΧΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΗ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ..ΜΑΚΑΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ..ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ.ΑΥΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΟΝΟ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Καλημέρα σε όλους,
σήμερα το πρωί μπήκα στο internet να ψάξω πληροφορίες για άτομα που έχουν προσβληθεί με καρκίνο στο κεφάλι. Δυστυχώς είχαμε πολλά κρούσματα καρκίνου στο οικογενειακό περιβάλλον με τελευταίο της μανούλας μου, καρκίνο στο μαστό. Μετά από 3 χρόνια είμαστε καλά αλλά ψυχολογικά όχι όπως πριν. Δυστυχώς έχει άρνηση στο να βγεί να περάσει καλά ,το μυαλό της πάει πάντα στο χειρότερο με αποτέλεσμα να κάνει κουρέλι και εμάς. Με το ζόρι τη βγάζουμε έξω ,δεν θυμάμαι από πότε έχω να την ακούσω να λέει δόξα το θεώ υπάρχουν και χειρότερα. Τα λεφτά της έχουν γίνει εφιάλτης, μη χαλάσει και μετά της τύχει κάτι και δεν έχει να ανταπεξέλθει. Είναι όμως η μανούλα μου ο πιο γλυκός και δίκαιος άνθρωπος του κόσμου. Για ψυχολογική βοήθεια δεν το συζητάει καν. Όμως τώρα πια νιώθω να χρειάζομαι εγώ. Είμαι 38 χρονών, ανπυπαντρη, με πολλά ξεσπάσματα κατάθλιψης αλλά χωρίς να το ξέρει και να δίνω να το καταλάβει κανείς. Φεύγω από το σπίτι συνέχεια και πηγαίνω να πιω καφέ και να περπατήσω μόνη μου όχι για να τα βρώ με τον εαυτό μου απλά για να ηρεμήσω και να ξεφύγω από την κατάθλιψη και τη γκρίνια του σπιτιού. Πολλές φορές νιώθω τύψεις γι’αυτό γιατί πιάνω τον εαυτό μου να γκρινιάζει ενώ θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που όλα είναι καλά. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να ζητήσω μετάθεση και να πάω να μείνω κάπου εκτός Αθηνών μακρυά τους αλλά νιώθω σαν λιποτάκτης. Νιώθω ότι η ζωή μου έχει κολλήσει κάπου και δεν ξέρω που.Ακούω καθημερινά για συμπτώματα καρκίνου από γνωστούς καιτους λέω ότι τους καταλαβαίνω γιατί έχω κρούσματα από συγγενείς αλλά όχι από την οικογενειά μου σεβόμενη ότι δεν ήθελε και δεν θέλει να το ξέρει κανείς εκτός από τα αδέλφια της. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΣΑΣ ΘΕΩΡΏ ΌΛΟΥ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ!!! Απλά μην παραδίνεται τα όπλα, σας έχουμε ανάγκη! Εύχομαι σε όλους καλή δύναμη στον όποιο αγώνα έχετε στη ζωή σας! Κοιτάζω αυτά που έγραψα και δεν το πιστεύω ,απλά μπήκα για να βρώ πληροφορίες για μια φίλη που ανακάλυψε ότι πριν από μία βδομάδα η κόρη της 19 χρονών έχει κακοήθη όγκο στο κεφάλι. Οποιαδήποτε πληροφορία θα ήταν σεβαστή. Σας ευχαριστώ και συγνώμη αν σας κούρασα.
Καλό ταξίδι μανούλα μου να ξέρεις όπου κ να πάς θα σε βρώ αγάπη μου!…
Κώστα κουράγιο… ησύχασε…
Katrine, θα τολμήσω να σου πώς το βλέπω εγώ με την εμπειρία ζωής που έχω, ίσως να κάνω και λάθος. Καταθέτω απλά μια σκέψη προς συζήτηση. Και μόνο το γεγονός που ένα ανύπαντρο παιδί αυτής της ηλικίας μένει με τους γονείς του, το καθιστά αυτόματα θύμα. Πόσο μάλον όταν περιπλέκει την κατάσταση κ μια σοβαρή αρρώστια. Δεν το λέω για να φύγεις από το σπίτι, τους καιρούς που ζούμε κάτι τέτοιο ίσως να είναι κ ουτοπικό, απλά δυστυχώς από ότι βλέπω κ στον περίγυρό μου, τα παιδιά που δεν παντρεύονται δυστυχούν μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό περιβάλον, γιατί και οι γονείς μεγαλώνοντας γίνονται δύστροποι κ αντί να τους αφήσουν χώρο για να αναπνεύσουν (αν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν να τα αφήσουν να πετάξουν) τα πνίγουν εν ονόματι της αγάπης. Πάντως άρχισες να κάνεις κάτι σωστό. Να βγαίνεις, να βρίσκεις χώρο για να αναπνεύσεις. Η μητέρα σου είναι καλά τώρα, μην υποκύπτεις στα καπρίτσια, θέσε όρια για να είσαι καλά εσύ και κατ επέκταση και αυτή. Είμαι μάνα που αρρώστησε και δεν θα ήθελα με τίποτα να αισθάνονται καταπιεσμένα τα παιδιά μου, και αν το έκανα άθελά μου θα ήθελα να μου θέσουν όρια που δεν θα ήθελαν να ξεπεράσω. Καλή συνέχεια, θα την βρεις την άκρη.
Bill, αυτά που ρωτάς είναι καθαρά ιατρικά θέματα κ διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση. Βρες γιατρό που να σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη κ θέσε του τα ερωτήματα για την δικιά σας περίπτωση.
Bear, μην πανικοβάλεσαι, προσπάθησε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Είσαι σε κατάσταση πανικού, σκέψου το μωρό σου κ εναπόθεσέ τα όλα στους γιατρούς. Πάντα υπάρχει ελπίδα, μην απελπίζεσαι. Χαίρομαι που σου απάντησαν, το να βρίσκεις ανθρώπους που πέρασαν το ίδιο κ είναι καλά είναι το μεγαλύτερο βάλσαμο.
Μαρία, μια γυναίκα στην αναπαραγωγική ηλικία παράγει ωοθηλάκια. Ο γυναικολόγος σου ξέρει καλύτερα από όλους τον ορμονικό σου κύκλο. Σίγουρα όποιος καεί φυσάει κ το γιαούρτι. Οπότε η παρακολούθηση με υπερηχογράφημα κ οι δείκτες είναι το καλύτερο για να αισθάνεσαι κ πιο ήσυχη.
Αν ξέχασα κανέναν σόρυ.
Είπα να πω μόνο μια καλή κουβέντα στον Κώστα και σας έπιασα με την σειρά όλους.
Καλή συνέχεια
Κώστα μείνε δυνατός η αγάπη της είναι ακόμα μαζί σου και θα είναι για πάντα.
Sundy από τα λόγια σου δείχνεις ότι με καταλαβαίνεις απόλυτα. Σ’ ευχαριστώ για την απαντησή σου!
katrine ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ!!ΑΦΗΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ..ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙ ΜΟΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ..ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ,ΕΧΩ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΑΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ!!ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ..ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΟΝΕΙΡΟ..ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ..ΣΚΕΨΟΥ ΠΩΣ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ,ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΤΗΣ ΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ..ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!!ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ!!ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ..ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΣΟΥ!!ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ!!Ε ΚΑΙ??ΠΟΙΟΝ ΒΟΗΘΑΩ??ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ??Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ..
Βear πρώτα από όλα σου εύχομαι καλή λευτεριά. Δεύτερον πιστεύω πως ο θεός μας δίνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε,καμιά φορά οι δοκιμασίες είναι σκληρές αλλά όσο σκληρές και αν είναι πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα.
Προσπαθώ να κάνω ότι είναι καλύτερο για όλους αλλά όταν κάποιες φορές κοιτάζω τον εαυτό μου και τους βάζω σε δεύτερη μοιρα νοιώθω τύψεις. Μακάρι να είχα τη δύναμη να αλλάξω πράγματα στη προσωπική μου ζωή αλλά δεν την έχω και τα χρόνια περνουν με εμένα να βρίσκομαι στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια.Νομίζω ότι ακούγομαι τόσο εγωίστρια δεν ξέρω.Εύχομαι να πάνε όλα καλά με τη μανούλα σου!Είμαι σίγουρη ότι την βοηθάς με τον καλύτερο τρόπο. Έχω διαβάσει αυτά που γράφεις και έχεις πονέσει πολύ λογικό είναι να λυγίζεις, σημαντικό είναι να ξανασηκώνεσαι. Εγώ συνήθως πιάνω πάτο και μετά ξανασηκώνομαι.Δύσκολα μεν αλλά με αργά βήματα.Εύχομαι ο θεός να δίνει δύναμη σε όλους μας!
ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΟΗΘΑΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ!!ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ..ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΟΝΕΙΡΟ..ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ..ΣΚΕΨΟΥ ΠΩΣ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ,ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΤΗΣ ΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ..
καλημερα σε ολους!η θεια μου εχει καρκινο κ ειναι γεματι σε μεταστατικο σταιο !δεν μπορουν να κανουν τιποτα ακομα οι γιατροι γιατι της εχει πεσει ο αιματοκριτης πολυ κ χανει πολυ αιμα !αν δεν σταθεροποιηθει αυτο δεν θα κανουν τιποτα δεν μπορουν !απλα περιμενουν!ξεκινησαν εξετασεις για να ωρουν απο που χανεται τοσο αιμα φοβουνται για λευχαιμια κ μυελο των οστων!ειναι η γυναικα που μας μεγαλωσε εμενα κ τον αδερφο μου που ειναι 23 χρ!εχει ψυχωση μαζι της !ειχε τασεισ αυτοκτονιας αλλα ευτυχως εχουμε εναν ψυχολογο λογω οικογενειακων καταστασεων κ τον βοηθησε κ ενω εμεις δεν του λεγαμε ολη την αληθεια (ο κοσμος εινια τοσο μικρος τελικα) που εμαθε απο εναν φιλο του οτι μενουν δυο μηνες!ο γιατρος που της εκανε την τελυταια γαστροσκοπηση εινια γνωστος του φιλου του συμπτωματικα!δεν ξερω τι ειναι καλυτερο για κεινην τελικα!εκει που εχει φτασει ΄!ποναει πολυ εχει κ δερματικο κ εχει εναν ογκο στο σαγονι που κοντευει να της καλυψει την κατω γναθο!καλυτερα να παλεψει ,οσο αντεξει η να φυγει!!πειτε μου!ευχομαι οτι καλυτερο σε ολους σας !καλη δυναμη κ να μην το βαζετε κατω ποτε!η ζωη ειναι σκληρη κ το εχω νιωσει απο παιδι στο πετσι μου …αλλα ειναι κ ωραια!!
ξεχασα να πω οτι εχθες ειχε γενεθλεια!της εφτιαξε τουρτ αο μικροσ πηγαμε στο νοσοκομειο χαρηκε παρα πολυ κ εκεινη κ ο μικρος!ειναι τοσο ιδιαιτερο το δεσιμο πο υπαρχει μεταξυ τους!δεν ηξερα τι να πω!χρονια πολλα η να τα εκατοστησεις!της ειπα χρονια πολλα αλλα ενιωσα σαν να την κοροιδευω !ειναι νοσοκομα οποτε ειναι σχετικη με ολα αυτα!κ παλι καλη δυναμη!κ παντα υπαρχουν ανθρωποι που δεν περιμενουμε κ ειναι κοντα μας μεχρι το τελος!!!λιγοι αλλα καλοι!