Εδώ και περίπου έναν μήνα, έχω παρατηρήσει οτι ο πρωθυπουργός μας αδυνάτισε (*).
Πολύ.
Επίσης, εδώ και ενάμιση μήνα, παίζουν τηλεοπτικές διαφημίσεις του Υπουργείου Εσωτερικών.
Χμμμμμμ.
Είμαι σίγουρος: Γύρω στον Οκτώβριο θα έχουμε εκλογές.
Εγώ έτσι το μυρίζομαι.
~
Πάμε τώρα στα δια ταύτα:
Δεν κατάλαβα ποτέ, γιατι κάποιος βρίζει επι τέσσερα χρόνια την (όποια) κυβέρνηση, θεωρεί οτι η (όποια) αντιπολίτευση είναι «τα ίδια χάλια» και κάθε εκλογές ψηφίζει … έναν απο τους δύο.
Συνήθως, αυτό που ψήφισε την προηγούμενη φορά. Δηλαδή, πάλι την ίδια κυβέρνηση.
Διατηρώ την επιφύλλαξη οτι πρόκειται για … μαζόχες. Αλλά, επειδή το έχω ακούσει πολλές φορές, όσες περίπου και το «ο Έλληνας είναι μαλάκας τελικά», νομίζω οτι ο Έλληνας δεν έχει ελπίδα.
Όχι πολιτική ελπίδα τουλάχιστον.
~
Μπορεί να ελπίζει (παράλογα συνήθως) οτι θα πάρει αύξηση.
Οτι θα κερδίσει το πρωταθλήμα.
Οτι η δίαιτα θα πιάσει τόπο.
Οτι η γυναίκα του του λέει αλήθεια.
Οτι το παιδί του δεν είναι αδελφή.
Οτι αυτός θα γλυτώσει τον καρκίνο.
Οτι θα πιάσει το Joker.
Αυτό που έμαθε να μην ελπίζει, είναι οτι μπορεί αυτός (εσύ, εγώ) να αλλάξει τα πράγματα.
~
Δεν με φοβίζουν τα λαμόγια.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που θέλουν να κερδίσουν απο την πολιτική.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που λένε συνειδητά ψέματα.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που σκοτώνουν (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) για να μείνουν στην εξουσία.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που αδιαφορούν για το αύριο.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που ξεπουλιούνται.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που -αφού οδηγούν μερσεντες- αδιαφορούν για τα πεζοδρόμια.
Δεν με φοβίζουν αυτοί που άπαξ και γίνουν βουλευτές, βολεύονται.
~
Απο όλα, η έλλειψη ελπίδας με φοβίζει περισσότερο.
λυπημένος και
σκεπτικός.
Loading...
Οι εκλογες θα γινουν οταν εκεινοι θελησουν να γινουν και ο κοσμος θα ψηφισει ξανα τους ιδιους βλακες-κλεφτες.
Δεν είναι απίστευτο;
Ενα κείμενο που αναφέρεται στην έλλειψη ελπίδας, και το πρώτο του comment είναι ακριβώς αυτό….
Μες στο μυαλό μου είσαι!
Εξαιρετικό ποστ.
Αρκούδε έχεις πολύ δίκιο. Κατά τη γνώμη μου όμως η έλειψη ελπίδας οφείλεται στο περιβάλλον στο οποίο παιδευτήκαμε. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που λειτουργούμε. Και όχι μόνο την ημέρα των εκλογών.
Αυτοί που εκμεταλλεύονται καταστάσεις και εξουσίες για ίδιον όφελος, αδιαφορόντας για τις συνέπειες, γαλουχήθηκαν όπως όλοι μας σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η σιγουριά της ατιμωρισίας. Και όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, είτε λέγονται πολιτικοί, είτε διευθυντές, είτε οτιδήποτε, απλά έκαναν αυτό που ήξεραν να κάνουν. Λαμογιές για να κερδίσουν, ξέροντας οτι δε θα τιμωρηθούν.
Για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να ξεριζωθεί από την ελληνική κοινωνία, σε όλο της το εύρος, αυτή η αίσθηση του «δε βαριέσαι», του «έλα μωρέ, αυτά γίνονται», του «κομπίνα κάνω γιατί είμαι μάγκας» κλπ, και να πάρουμε στα σοβαρά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας.
Έγραψα κι ένα σχετικό post, αγανακτησμένος (ίσως ήμουν υπερβολικός, δεν ξέρω).
Αυτή τη στιγμή γράφω και γω ένα ποστ για το ίδιο θέμα αλλά σε χαμηλότερο επίπεδο, στις φοιτητικές εκλογές.
Νομίζω πως έχουμε ακριβώς την ίδια άποψη.
Για να ξαναέρθει η ελπίδα πρέπει τα πράσινα και τα γαλάζια μπαλάκια να κάνουν ότι κάνει το κίτρινο μπαλάκι!
(Τι να ψηφίζει άραγε;)
Η γιαγιά μου έλεγε: «Από τα σκατά στις κουράδες». Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Κι εγώ αρκούδε δεν ελπίζω πια αλλά αγωνίζομαι γμτ!