Η Εσπρέσσο, λίγες εβδομάδες πριν, βγήκε με εξώφυλλο που είχε την φωτογραφία του -νεκρού- Σεργιαννόπουλου.

Το Πρώτο Θέμα, την Κυριακή που μας πέρασε, βγήκε με εξώφυλλο την αποκεφαλισμένη δασκάλα.

~

Απο καιρό τώρα έχω αποδεχθεί οτι οι άνθρωποι γουστάρουν αίμα. Βασικά, γουστάρουν οτιδήποτε έχουν μάθει να βλέπουν στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούν να το ζήσουν απο κοντά: Τους αστέρες, τα μεγάλα ονόματα, ένα ατύχημα, έναν τσακωμό, ένα αποκεφαλισμένο πτώμα.

Στο Πρώτο Θέμα, το ξέρουν. Στην Espresso επίσης.

Αναρωτιέμαι γιατί εμείς ξαφνιαζόμαστε.

Και οι επόμενες εφημερίδες θα το μάθουν επίσης. Θα δείξουν κομμένα χέρια και πόδια απο την «φρίκη του πολέμου», αύριο θα γίνει ένα τρομερό δυστύχημα (ο λόγος θα είναι «η αποκάλυψη της αλήθειας» και θα λεζαντάρεται με το «Γιατί;» το κομμένο κεφαλάκι του μικρού παιδιού).

Και η αλήθεια θα είναι οτι οι λεζάντες, τα ματωμένα γράμματα, οι καλοστημένες επικεφαλίδες θα είναι μόνο η σάλτσα απο αυτό που θέλουμε να δούμε όσο τίποτα άλλο: έναν νεκρό Σεργιαννόπουλο, μία αποκεφαλισμένη δασκάλα, ένα καρατομημένο παιδί.

~

Πριν απο καιρό, μιλάγαμε για τους βασανιστές.

Και λέγαμε οτι το πιο τρομαχτικό είναι οτι πρόκειται για ανθρώπους σαν και μας: ο γείτονάς μας μπορεί να γίνει εξαιρετικός βασανιστής, ο αδελφός μας – μπορεί και εμείς οι ίδιοι.

Κάποιος κάνει κάτι εξαιρετικά απάνθρωπο και φρικτό, στα πλαίσια μίας διαδικασίας που θεωρείται «συνηθισμένη».

– Τι έκανες σήμερα στην δουλειά αγάπη μου;

– Α, ήταν ήσυχη ημέρα. Έκοψα μόνο πέντε δάκτυλα και έκανα φάλαγγα σε έναν πούστη που δεν ομολογούσε.

Ξεκομμένο απο την πραγματικότητα, μοιάζει τρομαχτικό. Αν το ονομάσεις όμως αλλιώς (δουλειά, καθήκον, εντολή) γίνεται «διαδικασία».

«Συνηθισμένο».

~

Όλα αυτά βγαίνουν απο μία διαταραγμένη ζωή που σακατεύει το φυσιολογικό.

Αν ζεις περιτρυγυρισμένος απο κομμένα κεφάλια, θα το κάνεις βίωμα. Αν ζεις έχοντας δίπλα σου σκοτωμούς, θα σου φανεί φυσιολογικό.

Αν σταματήσει να μας αναγουλιάζει αυτό το θέαμα, θα βρεθεί κάτι άλλο – πιο σοκαριστικό. Και ύστερα, κάτι άλλο. Οι φωτογραφίες θα σταματήσουν να έχουν κόκκινα(!) πλαίσια στον κομμένο λαιμό, ή στο κεφάλι, οι νεκροί θα φωτογραφίζονται στις καλύτερες δυνατόν πόζες.

Όσο το δυνατον πιο σοκαριστικό, όσο το δυνατόν πιο ισχυρό το θέαμα.

Η τελειότητα θα έρθει όταν θα κάνουμε εμετό απλώς σκεπτόμενοι την εφημερίδα.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στους εκδότες των εφημερίδων Espresso και Θέμα, και σε όλους εμάς που σπεύσαμε να αγοράσουμε τα εν λόγω φύλλα.

Δεν κάναμε κάτι κακό. Δεν σκοτώσαμε εμείς, ούτε φωτογραφήσαμε εμείς.

Απλώς κάναμε την παραγγελία, και πληρώσαμε τον φωτογράφο και τους μεσάζοντες.

Ηταν θέμα χρόνου να μας παραδώσουν την παραγγελία μας.