Στο κάμπινγκ.

Καθότι πρωΐ, όσο να ναι, μου είχε έρθει μία ανάγκη …σωματική. Το ..νούμερο δύο, αν με εννοείτε.

Το λοιπόν, στο κάμπινγκ δεν βρίσκεις λούσα και μεγαλεία, σαν το Λούβρο, κοινόχρηστες τουαλέτες βρίσκεις. Ε, αυτές βρίσκεις, αυτές χρησιμοποιείς. Αν μπορείς, κάνε και αλλιώς.

Στα κάμπινγκ, για λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ, τουαλέτες και μπάνια είναι μαζί, φάτσα κάρτα. Εγώ πάω στην προτελευταία τουαλέτα.

Κάποια στιγμή, και καθώς… συγκεντρωνόμουν, αν με εννοείτε, σκάνε μύτη δύο τρεις πιτσιρικάδες. Εγώ μέσα, αυτοί απ’ ‘εξω. Απο τις φωνές, ξεχωρίζω τον πιο πιτσιρικά απο αυτούς. Ψάχνουν όλοι να κατουρήσουν (το νούμερο ένα, αν με εννοείτε), αλλά είναι πολύ πιτσιρίκια για να τους έχει γίνει συνήθεια.

«Εγώ που να πάω;» κάνει ο μικρός.

«Δίπλα»

Δίπλα όμως, είμαι εγώ.

Δοκιμάζει να ανοίξει, δεν μπορεί, έχω κλειδώσει.

«Όχι εδώ» του λέω.

«Που» μου λέει;

«Δίπλα»

Και έτσι αποκτούμε επικοινωνιακή επαφή.

Εγώ δεν έχω τελειώσει, διότι, αν με εννοείτε, έχω δύσκολη αποστολή. Έχω και ένα κινητό μαζί να μου κρατάει παρέα τις δύσκολες ώρες, ίσα για να κάνει την εργασία πιο χαλαρή.

Στο μεταξύ, ο πιτσιρικάς τελειώνει την δουλειά του. Βγαίνει, και μου λέει:

«Κύριε, όταν βγείτε, προσέξτε!»

«Γιατί;» απαντάω διότι εκει μέσα, εγώ είμαι ο κύριος.

«Γιατί έξω απο την πόρτα, έχει μία μεγααααάλη κατσαρίδα!»

Ω ρε γαμώτο. Αν σιχαίνομαι κάτι, είναι οι κατσαρίδες. Και αν σιχαίνομαι κάτι περισσότερο, είναι οι μεγάααααλες κατσαρίδες. Και στο αποκορύφωμα είναι οι μεγάλες κατσαρίδες που είναι έξω απο την τουαλέτα σου, σε μία πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα.

«Καλά έκανες και μου το είπες», του λέω.

Απο την φωνή ο μικρός μοιάζει εντυπωσιασμένος απο την μεγάλη κατσαρίδα, αλλά όχι τρομαγμένος. Το σκέφτομαι, και παίζω το τελευταίο μου χαρτί:

«Μπορείς να την διώξεις;»

«Όχι..» μου λέει στην αρχή. Αλλά μετά, του μοιάζει ενδιαφέρον το εγχείρημα: «Ναι!»

Εξώ απο την πόρτα μου, γίνεται χαμός απο μικρά ποδαράκια που πηγαιοερχονται χωρίς να μιλάνε, και μοιάζουν να παλεύουν με ένα θεόρατο τέρας.

Ύστερα, ακούω νερό να τρέχει στα μπάνια απέναντι.

«Κύριε;»

«Ορίστε»

«Την έδιωξα την κατσαρίδα!»

«Μπράβο μικρέ!» κάνω εγώ (που είμαι ο κύριος).

Είμαι λίγο απασχολημένος για να αρχίσω να χειροκροτώ, αλλά σε αυτήν την διάθεση βρίσκομαι.

Το νερό απέναντι τρέχει, εγώ …εργάζομαι αν με εννοείτε, ξαφνικά ακούω την φωνή του πιτσιρικά:

«Κύριε, ακόμα μέσα είσαστε;»

Το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει οποιοσδήποτε είναι ακόμα μέσα, είναι να τον ρωτάνε αν είναι ακόμα μέσα.

«Ναι, και θα αργήσω ακόμα να βγώ»

Καμία απόκριση απο τον πιτσιρικά.

Ξαφνικά, ακούω ομιλίες μεταξύ τους:

«Πάμε;»

«Όχι, θέλω να δείξω στον κύριο»

Αντιλαμβάνομαι οτι παιδεύει την κατσαρίδα στο απέναντι μπάνιο, και περιμένει να βγώ για να μου δείξει το κατόρθωμά του. Αλλά μέχρι να βγω, έχει έξαφανιστεί – και αυτός, και το ταλαιπωρημένο τέρας.

Τον ήρωά μου δεν τον έχω δει έκτοτε. Κάπου γυρίζει, και σκοτώνει τέρατα για ταλαιπωρημένους κυρίους που δεν μπορούν να σώσουν το τομάρι τους – καθότι λίγο απασχολημένοι, αν με εννοείτε 🙂