Πρέπει τελικά να είμαι περίεργος άνθρωπος. Κάθε φορά που περνάω ένα θέμα, το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο.
Περίεργος, γιατί έχω έναν κανόνα:
Μην ξεκινήσεις.
Και ακόμα πιο περίεργος, γιατί εκτός απο τον κανόνα, έχω και μία θέση:
Δεν είμαι καλύτερος απο οποιονδήποτε άλλον.
Αυτά τα δύο με κάνουν να παλεύω να εξηγήσω πράγματα που, ενώ φαίνονται αυτονόητα σε μένα, κανένας άλλος δεν μοιάζει να τα καταλαβαίνει.
~
Υπάρχει ένας καλός λόγος που δεν κλέβω. Που παλεύω να μην λέω ψέματα. Που απαντώ ειλικρινά σε ανθρώπους που νοιάζομαι. Που δεν καπνίζω. Που δεν ξενοκοιτάω. Που δεν κάνω ναρκωτικά. Που δεν τσακώνομαι άνευ λόγου. Που δεν ζηλεύω.
Δεν είναι οτι είμαι καλός άνθρωπος.
Είναι το ακριβώς αντίθετο: είμαι ένας άθλιος άνθρωπος.
Γεμάτος απο πάθη, απο μίσος, απο κακία, απο λαγνεία, απο ζήλια, απο πλεονεξία, απο λαιμαργία, απο οκνηρία, απο οργή.
Δηλαδή είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους υπόλοιπους.
Όπως ο χειρότερος κλέφτης, δολοφόνος, ψεύτης, εκβιαστής, κακούργος, εγκληματίας – όπως κάθε ένας απο εσάς.
Αλλά, τι με χωρίζει απο αυτόν που νιώθει κλέφτης; Δεν έχω κλέψει την πρώτη φορά. Απο τον ψεύτη; Δεν έχω πει το πρώτο μεγάλο ψέμα. Απο αυτόν που απατά την γυναίκα του; Δεν έχω ρίξει το πρώτο βλέμμα. Απο αυτόν που έχει σκοτώσει; Δεν έχω χτυπήσει ποτέ άνθρωπο. Απο αυτόν που κάνει ναρκωτικά; Δεν έχω καπνίσει ποτέ.
Στην φιλοσοφία της ζωής μου, με την οποία πορεύομαι, είναι πολύ απλό: δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Αν το αποφύγεις (δεν είναι πανάκεια, αλλά για μένα δουλεύει) το πρώτο μικρό βήμα, δεν θα ακολουθήσουν τα άλλα.
Αν όμως κάνεις εκπτώσεις (έλα μωρέ, ένα ψεματάκι, έλα μωρέ, ένα τσιγαράκι, έλα μωρέ, τι έκλεψα, μία ντομάτα), το κέρδος είναι γλυκό. Και δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου οτι θα σταματήσω να το απολαμβάνω.
Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα είμαι ένα απολύτως φυσιολογικό καθίκι.
Για άλλους είναι αλλιώς – δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι, γιατί κλέβουν μία ντομάτα – και σταματούν εκεί. Κάνουν ένα (πακέτο) τσιγάρα, και σταματούν εκεί. Τσακώνονται με έναν άνθρωπο, και σταματούν εκεί.
Εγώ είμαι χειρότερος άνθρωπος, και δεν έχω εμπιστοσύνη στα φρένα μου.
Όποτε, να με συμπαθάτε αλλά για να μην θέσω εαυτόν και άλλους σε κίνδυνο, λέω να πηγαίνω όπου θέλω να πάω, με τα ποδαράκια μου.
(7 ψήφοι, βαθμολογία: 4,57 / 5)
Loading...
«Γνώθι σ’ αυτόν» ! Σπάνιο πράγμα !
1. Έχεις κλέψει! Δεν μπορεί, τα Windows που έχεις στον υπολογιστή σου είναι original? Το Photoshop είναι η original σουίτα; Όχι, άρα έχεις κλέψει και συνεχίζω.
2. Αφού έχεις κλέψει και λες πως δεν το έχεις κάνει ποτέ στην ζωή σου, άρα λες και ψέματα από πάνω. Μάλλον διπλό ψέμα διότι λες πως δεν έχεις κλέψει, (που έχεις) και λες πως δεν λες ψέματα. x2
Τώρα μου φαίνεσαι πιο συμπαθής από το «κάθαρμα» το «άθλιο» και «γλιώδες» (οι λοιποί είναι δικοί μου χαρακτηρισμοί για να δώσω υπερβολή) εκείνον που δεν καπνίζει, «δεν κλέβει», «δεν λέει ψέματα» κ.λ.π.
χε χε 😀
Υ.Γ.: Κατάλαβα τι θέλεις να πεις, αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ και να σου απαντήσω στο post σου, ερχμ… πολιτισμένα…
Τώρα, πέρα από τα αστεία, νομίζω πως πάλι θα έρθω σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις σου.
Φίλε, αν δεν δοκιμάσεις, δεν ζεις! Δεν λέω πως πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις ηρωίνη ή να κλέψεις καμία τράπεζα. Αλλά πρέπει να ενδίδεις στην περιέργειά σου, στις επιθυμίες σου διότι αλλιώς οι εμπειρίες σου είναι απολύτως ελεγχόμενες από εσένα. Δηλαδή, μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που προτιμά να μην δοκιμάζει από τον φόβο να μην βρεθεί σε κατάσταση εθισμού από το να ανακαλύψει κάτι καινούριο για τον εαυτό του.
Μα, αν δοκιμάζεις σε όλη σου τη ζωή, μαθαίνεις να φιλτράρεις τη γνώση, την πράξη. Στο τέλος ανακαλύπτεις πως έχεις το δικαίωμα να παρασέρνεσαι σε προσωπικές απολαύσεις όπως ας πούμε στο να παίζεις παιχνίδια στον υπολογιστή σου όταν η γυναίκα σου κοιμάται (παράδειγμα ελαφρύ διότι μετά έχω την εντύπωση πως θα έχω hard core παραδείγματα). Και τί έγινε;
Ο εθισμός είναι πάθος και τα πάθη είναι ωραία πράγματα (αν και ο Χριστιανισμός τα κατακρίνει) εφόσον και μόνο όταν δεν καταπιέζουν την ελευθερία του διπλανού σου.
Αν παίρνεις πρέζα και είσαι ικανός στην δουλειά σου και με την γυναίκα σου και όλα, με γεια σου με χαρά σου. Είναι δική σου η επιλογή στην απόλαυση (λέμε τώρα, διότι όλα αυτά ακούγονται λιγάκι ακραία, όμως σε προειδοποίησα).
Τώρα, αν έκλεβες μια τράπεζα, ε θα ήσουν εγκληματίας. Αν έκλεβες μία τράπεζα και μετά μοίραζες τα χρήματα στους φτωχούς τί θα ήσουν;
Επίσης ο κλέφτης είναι ή επαγγελματίας κλέφτης, ή έχει φτάσει σε ακραίο σημείο που δεν μπορεί να επιβιώσει, ή έχει ανάγκη να δει ψυχοθεραπευτή.
Ο δολοφόνος ή βρίσκεται σε αυτοάμυνα, ή σκοτώνει για την τιμή του ή της οικογένειάς του, ή είναι παλαβός και θέλει πάλι ψυχίατρο και Δαφνί μαζί, ή δεν αντιλαμβάνεται την αξία της ζωής (δεν βάζω το «ανθρώπινη ζωή» διότι τα ζώα έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα στη ζωή από τον άνθρωπο).
Καταλήγω: Η κλεψιά, το ψέμα, ο φόνος δεν είναι πράγματα που αν τα κάνεις μία φορά θα τα επαναλάβεις σε αυτή την ηλικία που είμαστε τώρα. Το ότι είμαστε ικανοί για όλα αυτά δεν σημαίνει ότι επιλέγουμε να τα πραγματοποιήσουμε. Τα πραγματοποιούν άνθρωποι που έχουν ζήσει μέσα σε αυτά, που έχουν υποστεί στην ζωή τους όλη όλο το πακέτο που έχει περαστεί πλέον από γενιά στην γενιά τους. Φυσικά υπάρχουν και οι «παράωροι» (που λέμε στην Κρήτη, οι προβληματικοί) που καλύτερα να επισκεφθούν γιατρό, με πολλά φάρμακα.
Σημασία έχει το να ζεις στο έπακρο, να μαθαίνεις μέχρι να πεθάνεις, να δοκιμάζεις τα πάντα (πάντα με μέτρο το γούστο σου). Έτσι αποκτάς αντιστάσεις, γίνεσαι επιλεκτικός. Έτσι μαθαίνεις να μην κλέβεις, να μην λες ψεματούκλες, να μην ξενοκοιτάζεις και να εκτιμάς αυτά που έχεις σε συνδυασμό με αυτά που επιθυμείς να αποκτήσεις. Και τότε με αυτή την εμπειρία θα ξέρεις πως οι επιθυμίες σου είναι αγνές.
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαφωνούμε – οπότε δεν ξαφνιάζομαι 🙂
Κοίτα τι πιστεύω:
Ο καθείς, με τον τρόπο του.
Για διαφορετικούς ανθρώπους, δουλεύουν διαφορετικά τα πράγματα. Με αυτό στο μυαλό μου λέω οτι «υπάρχουν και καλύτεροι άνθρωποι, που έχουν μέτρο». Καλύτεροι; Χίλιες φορές! Ούτε το «να κλέψεις» είναι απαραιτήτως κακό (αν πεινάσει το παιδί μου, και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, θα το κάνω, να είσαι σίγουρη γι’ αυτό), ούτε το να κάνεις οποιαδήποτε άλλη «παρανομία» ή «ατιμία» είναι εκ προοιμίου κακό.
Η ηθική του καθενός ορίζει το κακό, και αν δεν επηρεάζει εμένα, ή τον ανήμπορο να αντιδράσει διπλανό μου, καλώς γίνεται. (Η ηθική της κοινωνίας, οι λεγόμενοι «νόμοι» ορίζουν αν είναι «παράνομο», δεν μιλάω προφανώς για αυτό, ε; )
Τώρα, αν πρέπει να δοκιμάσεις για να ζήσεις, ε, ας πούμε οτι εξαρτάται απο τον καθένα. Δεν χρειάστηκα πχ τα ναρκωτικά για να ζήσω. Άλλοι ναι – ξέρουν αυτοί. Δεν ήταν κάτι όμως που έπρεπε να βιώσω εγώ, για να νιώσω ζωντανός.
Μπορεί κάτι να μου έλειψε που δεν δοκίμασα – μπορεί να το είχα πάντα, και να μην μου χρειάστηκε. Η λογική «πρέπει να δοκιμάσεις για να απορρίψεις», μου φαίνεται απολύτως σωστή για αυτόν που την λέει – αλλά όχι για μένα.
Αυτό λοιπόν που λέει αυτό το ποστ, δεν είναι οτι η κλεψιά είναι κακή.
Αυτό που λέει είναι οτι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι.
Αλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς. Άλλες ανάγκες να καλυφθούν, με άλλον τρόπο για τον καθένα. Και θέλει χρόνο, και αποτυχίες, και στεναχώριες, και αστοχίες να βρει (ο καθένας απο εμάς) πως δουλεύουν καλύτερα τα πράγματα στην ζωή του.
Απλώς λέω οτι αυτό έχω βρει σαν δρόμο, μου πάει, και δεν με κάνει περισσότερο καλό (ή κακό) απο τον καθένα μας.
Εν ολίγοις, δεν με κάνει άγιο.
έχεις πολύ καλή γνώμη για τον εαυτό σου κατα βάθος.έτσι δεν είναι; επειδή σε διαβάζω καιρό τώρα,αν και πρώτη φορά μιλάω,κι έχω κι εγώ καλή γνώμη για σένα και τα μπλόγκ σου,δεν χρειάζεται να δηλώνεις πόσο καθίκι είσαι ή όχι, απλά συέχισε να γράφεις. ΄΄Είμαστε αυτό που γράφουμε, δεν γράφουμε αυτό που είμαστε΄΄,Τοντόροφ,Ποιητική.
Φιλιάααα