Πριν απο λίγο έγραψα ένα ποστ για τον Ρουσόπουλο. Αναρωτιόμουν: είναι δυνατόν, τόσα και τόσα προσάπτουμε σε αυτήν την κυβέρνηση, είναι δυνατόν να πέσει για τον… Ρουσόπουλο;

Δεν λέω, μπορεί και σωστά. Αλλά έχουν προηγηθεί τόσα και τόσα.

Και έκανα μία μικρή… ανασκαφή στο παρελθόν:

Δηλαδή: φωτιές, υποκλοπές, σκάνδαλα, ντιβιντι, καρτέλ και τραστ σε γάλατα – καράβια – σούπερμάρκετ, κυβέρνηση του σαράντα δύο τοις εκατό, βατοπέδια, ανύπαρκτα προγράμματα (που παραπέμπουν σε κυβερνήσεις …οκταετίας) και όοοοοοολα τα άλλα που βλέπουμε εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια, δεν ήταν αρκετά – αλλά αν δεν πέσει ο Ρουσόπουλος, θα πέσει αύριο η κυβέρνηση;

Αλλά είχα την αίσθηση, οτι είχα ξεχάσει κάτι. Κάτι που με είχε πληγώσει προσωπικά, κάτι που δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα, το είχα ξεχάσει:

Το δεξί του πόδι έχασε 17χρονος εξαιτίας κωλυσιεργίας και γραφειοκρατίας των υπηρεσιών υγείας. Από το υπουργείο Υγείας διετάχθη Ένορκη Διοικητική Εξέταση για το περιστατικό.

Ο 17χρονος τραυματίστηκε σε τροχαίο και αμέσως μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Δικαίων Έβρου και από εκεί στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου. Εκεί διαπιστώθηκε ότι έπρεπε να μεταφερθεί στην Αλεξανδρούπολη, ωστόσο η μεταφορά του καθυστέρησε, καθώς δεν υπήρχε συνοδός γιατρός.

Όταν με καθυστέρηση έφτασε στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης διαπιστώθηκε πως και οι τέσσερις αγγειοχειρουργοί έλειπαν με άδεια.

Με 12 ώρες καθυστέρηση ο 17χρονος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, όπου ύστερα από πολύωρη επέμβαση οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν πλέον πολύ αργά, με αποτέλεσμα το αγόρι να χάσει το πόδι του.

[εδώ]

Φυσικά, αν ήταν το δικό μου πόδι, δεν θα το ξέχναγα – ποτέ.

Τότε, ήμουν θυμωμένος. Εξαγριωμένος. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έλεγα, αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι φταίνε -ακόμη και όσοι δεν φταίνε- θα ζητάω μία προεκλογική εξαγγελία: να δώσει ο πρωθυπουργός πίσω το πόδι στο παιδί.

Και φαίνεται πως μετά ξέχασα.

Αλλά, τα έφερε έτσι ο καιρός, και θυμήθηκα. Θυμήθηκα πόσο άδικο είναι, να χάνει ένα δεκαεπτάχρονο παιδί το δεξί του πόδι λόγω… γραφειοκρατείας. Θυμήθηκα πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, ο φίλος μου, εγώ. Και θυμήθηκα πόσο άδικο είναι να μην τιμωρείται κανείς, και να ξεχνάμε όλοι – μαζί και εγώ απο ότι φαίνεται.

Πόσο με ενόχλησε η αδιαφορία όλων αυτών.

Θα ήθελα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι όχι αθόρυβα, στα μικρά γράμματα των εφημερίδων, αλλά στα εξώφυλλα, οχτάστηλα, πρώτο θέμα στα κανάλια. Να ξεκινάει για όλη την θητεία της κυβέρνησης κάθε δήλωσή του ο εκπρόσωπος τύπου με το «Αφού τιμωρήσαμε με τρία χρόνια φυλάκιση τον τάδε και τον τάδε που επέτρεψαν να χάσει το πόδι του από ανοργανωσιά ένα δεκαεπτάχρονο παιδί…» και μετά να λένε οτιδήποτε άλλο. Για να καταστεί σαφές αυτό που τώρα φαίνεται αδιανόητο: οτι κάθε άνθρωπος μετράει. Οτι κάθε πλάσμα που έχει την ανάγκη μας, θα το προστατέψουμε.

Ως κοινωνία, ως κράτος, ως κυβέρνηση και ως άνθρωποι.

Αντ’ αυτού, σιγή και λήθη.

Μα τον θεό, δεν θα «έριχνα» την κυβέρνηση ούτε για το σκάνδαλο της Vodafone, ούτε για τα γάλατα.

Για αυτό το παιδί και μόνο θα άξιζε τον κόπο. Αν δεν τιμωρήσουν, να τιμωρηθούν.

Και για όσους αμφιβάλλουν, το λέω ξεκάθαρα: Κάθε πρωθυπουργός, απο κάθε κόμμα, απο κάθε πολιτικό χώρο θα είχε (και θα πρέπει να έχει) την ίδια τύχη.

Δεν θα ήταν ενδιαφέρον; δεν θα ήταν ένα τρομερό χτύπημα να πούνε δέκα – είκοσι – εκατό βουλευτές «αφού δεν τιμωρείτε αυτούς, εμείς δεν σας στηρίζουμε πια»(*); Δεν θα εστρεφε το βλέμμα απο το δάσος στο δέντρο;

Λέω λοιπόν να μην το ξεχάσω αυτό, την επόμενη φορά που θα τον/τους δω να μιλάνε (πρωθυπουργούς, υποψήφιους και αντάρτες) και να με «εντυπωσιάζουν» με το λέγειν τους.

Θα φροντίσω να μην το ξεχάσω, φιλαράκι.

(*) και δεν έχει τρομερό ενδιαφέρον να απομονώσει κανείς για ποιον λόγο τώρα βγαίνουν στο αντάρτικο τώρα; δεν κάνει ωραίες συγκρίσεις;