Δεν υπάρχει λίγο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Δεν υπάρχει λίγο Ουαλίντ Ταλέμπ. Δεν μπορείς να είσαι λίγο ο ανώνυμος νεκρός του Κολαστηρίου.

Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν είναι παιχνίδι στο οποίο μπορείς να παίξεις τον μικρό ρόλο σου και μετά να προχωρήσεις. Δεν είναι θέατρο, για μία παράσταση μόνο. Είναι παράσταση ζωής, πρέπει να καταλάβεις ΓΙΑΤΙ επέλεξες να παίξεις τον ρόλο, και να το τιμήσεις μέχρι τέλους – μέχρι την δικαίωσή του.

Είναι επικίνδυνη η απόφαση της συμμετοχής σου. Δεν μπορεί να είναι επιδερμική – όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί το λένε τα θύματα:

Στο Παγκράτι, λίγοι τραμπούκοι έσπασαν το πόδι ενός, και έλουσαν με χλωρίνη τον άλλον απο ένα ζευγάρι ανθρώπων που, απλώς, καθόταν στο πάρκο.

Αυτό, έγινε λίγους μήνες πριν. Αυτό, ήταν πριν τον Βαγγέλη.

Αν δεν ξεχνούμε (όλοι μας, ή έστω όσοι ξεχάσαμε-μαζί κι εγώ) τότε, αν επιλέγαμε η θέση μας να είναι ουσιαστική, βαθιά, αν η επιμονή μας δεν σταματούσε μέχρι να έρθει ένα θετικό αποτέλεσμα, όποιο και αν ήταν αυτό, αν επιμέναμε να βρεθούν οι ένοχοι, να τιμωρηθούν, αν δεν ανεχόμασταν τον υπουργό μας να λέει «στην θητεία μου ΔΕΝ θα αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους δύο άνθρωποι που δεν εγκρίνω την σχέση τους – ο,τι και να γίνει» – ίσως, ίσως τώρα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Ίσως να ήταν διαφορετικά και για τον Βαγγέλη.

Στην Μανωλάδα, δύο χρόνια κοντά πριν, οι εργαζόμενοι πυροβολήθηκαν γιατί ζήτησαν την αποζημίωσή τους, για δουλειά που έκαναν στα χωράφια. Αυτό, έγινε πριν το πτηνοτροφείο – και σχεδόν δυο χρόνια μετά από τον Ουαλίντ.

Αν εκτός από την πρόσκαιρη έκφραση της ενόχλησής μας, είχαμε αντιδράσει πιο δυναμικά, αν είχαμε πιέσει τους βουλευτές μας, αν επιμέναμε η δημοσιογραφία να ικανοποιήσει τις απορίες μας, αν είχαμε καταστήσει σαφές ότι δεν θα γίνει ανεκτή τέτοια συνθήκη εργασίας ξανά – τότε ίσως, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα, και για τους εργαζόμενους στην Μανωλάδα έναν χρόνο μετά, και για το πτηνοτροφείο που ξεχάσαμε -ήδη- το όνομά του στην Χαλανδρίτσα.

Αρκετό καιρό πριν, μάθαμε για τις απαράδεκτες συνθήκες στο @kolastirio, μάθαμε για τους νεκρούς, μάθαμε γι’ αυτούς που κρεμάστηκαν αποδρώντας, έτσι, από την φρίκη με τον μόνο τρόπο που ήξεραν.

Αν επιμέναμε να βρεθεί η ευθύνη, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, να αλλάξουν οι συνθήκες στο νοσοκομείο και στις φυλακές ευρύτερα, τότε ίσως, ίσως αυτός ο άνθρωπος να μην έχανε την ζωή του τόσο άδικα.

~

Αντιθέτως από ότι μοιάζει να διαποτίζει αυτό το άρθρο, δεν μιλάω για τύψεις. Αλλά ο Βαγγέλης για κάποιον λόγο εγκατέλειψε. Τα αφεντικά του Ουαλίντ, για κάποιον λόγο πίστεψαν πως μπορούν να τον βιάσουν με ένα σκουπόξυλο και να τον βασανίσουν επί 18 ώρες. Και τον ανώνυμο νεκρό του κολαστηρίου, για κάποιον λόγο επέλεξαν να αγνοήσουν τις εκκλήσεις του για βοήθεια.

Γιατί λείπαμε εμείς, οι υπόλοιποι, από εκεί.

Το ξέρω ότι νοιαζόμαστε. Το βλέπω, και αντίθετα από την απαισιόδοξη οπτική του «άχρηστου like» εγώ πιστεύω ότι ένα like, ένα tweet, ένα RT, ένα post, μία αναφορά στην παρέα ή στην οικογένεια, παίζει ρόλο – και μάλιστα πολύ σημαντικό.

Μα χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Χρειάζεται επιμονή και μνήμη. Να ξέρουμε γιατί.

Ο Βαγγέλης πέθανε, αλλά υπάρχουν και άλλοι Βαγγέληδες. Ο Ουαλίντ, δεν μπορεί να πάρει πίσω τα φρικτά βασανιστήρια, αλλά έχει ελπίδα για την δικαίωσή του, για να μην υπάρχουν άλλοι Ουαλίντ. Ο ανώνυμος νεκρός του Κολαστηρίου χάθηκε, αλλά αν δεν είναι πια ανώνυμος, αν ενδιαφερθούμε, υπάρχουν και άλλοι ασθενείς που δεν χρειάστηκε ακόμα να κλάψουμε γι’ αυτούς.

Το «είμαστε πλέον εμείς μαζί σου» πρέπει να είναι ειλικρινές, όσο ειλικρινής ήταν και ο πόνος των θυμάτων.

Η μοίρα όλων αυτών των ανθρώπων δεν αλλάζει – μα η μοίρα των ανθρώπων αλλάζει.

Τα -ειλικρινή, το πιστεύω- δάκρυά μας γι’ αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να γίνουν πράξεις για τους επόμενους που είναι, ακόμα, ιστορίες που δεν έγιναν.

Χρειάζομαι την βοήθειά σας να τους θυμάμαι. Γιατί υπάρχουν πολλοί που χρειάζονται την βοήθειά μας για να μην τους ξεχάσουμε.

~

Ο Ουαλίντ Ταλέμπ συνεχίζει την μάχη του στα δικαστήρια στις 31 Μαρτίου 2015.

Στην «νέα Μανωλάδα» ξεκινά σήμερα η έρευνα. Στην παλιά, οι ιδιοκτήτες έχουν αφεθεί ελεύθεροι.

Ο νεκρός του νοσοκομείου φυλακών Κορυδαλλού, είναι ακόμη ανώνυμος. Η ιστορία του δεν έχει ειπωθεί.