Η πρώτη κασσέτα που αγόρασα ποτέ (δυο -τρεις ήταν στο σύνολο, όχι περισσότερες, γι’ αυτό και αξίζει ένα blog) ήταν «Η ενδεκάτη εντολή» της Νανάς Μούσχουρη.
Είχα ακούσει τον «Πυρρίχιο», το πέμπτο τραγούδι της συλλογής, και πήγα και το αγόρασα.
Με τα περάσματα σε δίσκους (ε-λά-χι-στους, σχεδόν προσπέρασα) CD και mp3 η κασσέτα εξαφανίστηκε. Μαζί της, και τραγούδια που ήταν αδύνατο να τα ζητήσω απο φίλους.
Αντε να πεις στον άλλο με τον Σιδηρόπουλο ή τους Active Members μήπως έχει τραγούδια της Μούσχουρη.
Πριν λίγες μέρες, σε συλλογή απο mp3, βρήκα όλο το δίσκο.
Απο την πρώτη στιγμή που τον άκουσα, ξαναήρθε η γαλήνη και η ηρεμία της φωνής της, αλλά και η δύναμη του πυρρίχιου.
«Το τραγούδι μου το είπα / χτύπα την καμπάνα χτύπα»..
Για την ιστορία, η δεύτερη κασσέτα ήταν «Τα Πέτρινα Χρόνια» του Σπανουδάκη, που φυσικά έχω να τα ακούσω απο τότε….
Loading...
Το υπόλοιπο τραγούδι, τι έλεγε; Ελεγα να το περιλάβω σε κάτι που γράφω…
Και ο Πυρρίχιος μου ταιριάζει γάντι.
Ωραία τα Πέτρινα του Σπανουδάκη. Τα δάνεισα και εγώ και δεν τα ξαναείδα! Η φίλη επιμένει ότι δεν ξέρει τίποτα.. 🙁
-Τι έγινε το..φωναχτήρι; Το φάγανε οι ψήφοι έτσι? 😉
Όλα καλά, αλλά μην βάζεις στο ίδιο τσουβάλι τον Σιδηρόπουλο με τους Active Member…
Μαρία, στην πρώτη ευκαιρία θα το ακούσω και θα σου γράψω τους στίχους :).
Κατερίνα, φαγώθηκε πριν τους ψήφους :). Θα επανέλθει πάντως. Ελπίζω μόνο να κρατήσει το ενδιαφέρον σας για την Ψηφοφορία, καθώς θα το κατεβάσω αν δεν δω ενδιαφέρον – παρότι το λατρεύω…
εγώ, μ’ αρέσει η κουβέντα σου: διαφωνώ, γιατί κατ’ έναν περίεργο τρόπο, θεωρώ τους Active Member ότι πιο κοντινό στο ‘εναλλακτικό’ της δικής μας εποχής – ότι ήταν ο Σιδηρόπουλος στην δική του. Διαφορετικά ακούσματα και λογική, βέβαια, αλλά η άποψή μου είναι οτι μιλάμε για κοινές βάσεις.
Θα χαρώ να ακούσω την επιχειρηματολογία σου.
Να μη σε απασχολώ από τα τόσα που έχεις να κάνεις με το τραγούδι τώρα…
Είδα και το θέμα σου στο RAM, εντυπωσιακό. Ο πυρρίχιος μου φαίνεται πια ξεπερασμένος. Θα σκεφτώ κάτι πιο high-tech και κλασικό συνάμα. Παίρνω ιδέες από παντού arkoudos!
α ρε αρκούδε! Τι μου θύμισες;
Δεν ξέρω αν θυμάσαι τι μου θύμισες, αλλά και το πρώτο και το δεύτερο ήταν μαγεία… Και είναι ακόμη…
Ηi! Αυτόν το δίσκο τον άκουγα απο την κοιλία της μάνας μου κυριολεκτικά.. Ηταν τα πρώτα τραγούδια που τραγούδισα ακούγοντάς τα στο πικ-απ, καθισμένη σε μια κουνιστή πολυθρόνα και με τους στίχους στο χέρι.. Επί ώρες…..
Να ‘σται καλά…
ο πυριχιος ξεπερασμενος….
ο χορος- οπλο, δωρο της θεας Αθηνας στους Αργοναυτες ξεπεραστηκε…
ο χορος που χορεψαν οι Κουρητες στο Ιδαιο αντρο για να σωσουν το νεογεννητο Δια απο τον αδηφαγο κρονο δεν εχει ενδιαφερον…
ο χορος-οδυνη του Πυριχου πανω απο το νεκρο σωμα του Πατροκλου δεν συγκινει πια….
και τι συγκινει αραγε….;
η να το θεσω αλλιως: ποιος γνωρισε αληθινα τον πυριχιο και μπορει να μην τον ξαναχορεψει; ποιος εντρυφησε στα μυστικα του και τον χαρακτηρισε ως αναξιο λογου; ποιος τελος γνωρισε τις ενεργειακες ανατροπες που επιφερει στην ψυχοσυνθεση των χορευτων και απεστρεψε το βλεμμα;
το αναθεμα οσων δεν γνωριζουμε δεν προσβαλλει το θεμα μας αλλα ζημιωνει εμας… ενας αγαπημενος μου ανθρωπος συνηθιζει να λεει: «κλεισε επιτελους το στομα σου για να σταματησεις να σπαταλας το χρυσαφι σου κα ανοιξε τα ματια και τα αυτια σου για γεμισεις περισσοτερο….»