Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο, αλλά τούτο δω είναι πρόσφατο, και δεν θέλω να το χάσω.
Φίλος ερωτεύτηκε πριν απο κανα χρόνο. Καλό παιδί, ήσυχο, λιγουλάκι περίεργος – όπως όλοι μας.
Βρήκε μια κοπέλα να δώσει τον έρωτά του.
Η κοπέλα του βέβαια, κουβαλούσε τα δικά της προβλήματα. Όπως όλοι μας.
Τα προβλήματά της είναι κυρίως με την οικογένεια (όπως όλοι μας) αλλά λίγο πιο σοβαρά, πιο επίμονα.
Και, κυρίως, εκνευριστικά.
Κρατάνε απο τότε που γνωριστήκανε τα παιδιά, και μάλλον αρκετό καιρό πιο πριν.
Τώρα λοιπόν, πρόσφατα, η κοπέλα (ας την πούμε Σωτηρία), πήγε στον φίλο μου (ας τον πούμε Ανέστη), και του είπε:
«Θέλω να χωρίσουμε, γιατί δεν μπορώ να σε κουράζω με τα προβλήματά μου.»
Ο Ανέστης το πάλεψε για λίγο καιρό, αλλά δεν κατάφερε να την πείσει, και πράγματι, χωρίσανε. Ο ίδιος μου έλεγε οτι έτσι και αλλιώς είχε κλονιστεί η εμπιστοσύνη του.
Είχα συναντήσει παρόμοια συμπεριφορά και στο παρελθόν, με άλλο ζευγάρι.
~
Συζητάω με γυναίκες για τούτο δώ, και φαίνεται πως, παρότι βγάζουμε άκρη, παραμένει ένα μυστήριο:
Γι’ αυτό τον χώρισε;
Εγώ λέω να εκτεθώ, και να καταθέσω την άποψή μου:
Ο έρωτας δεν είναι μόνο πράσινα λιβάδια, έρωτας με την πρώτη ματιά, τραπέζι με κεριά, μπάνιο με κεριά, υπέροχος έρωτας, και να γελάς με όλα τα αστεία του/της.
Ο έρωτας είναι και μαλάκας αφεντικό, ατύχημα με σπασμένο πόδι, να χάσεις το λεωφορείο, να βρέχεσαι και να κρυώνεις στο ραντεβού, μαλάκας πατέρας.
Κοινώς, ο έρωτας δεν είναι μόνο ηρεμία. Είναι και εγρήγορση.
Θέλω κάθε σχέση (δική μου, αλλονών) να είναι σχέση μεταξύ δύο εγωϊστών. Ο καθένας απο τους δύο να προσπαθεί να περνάει όσο καλύτερα γίνεται πρώτα αυτός – και μετά το ταίρι του. Δεν θέλω μία σχέση με θυσίες, με χρεωστικά, με «εγώ που στα έδωσα όλα». Θέλω μία σχέση (δική μου, αλλονών) με «στα έδωσα όλα γιατι γούσταρα πρώτα εγώ – άρα δεν μου χρωστάς μία».
Ετσι, θα περίμενα (θα ήλπιζα ίσως) η «Σωτηρία» να πει «άκου να δεις, αυτά τα προβλήματα έχω, άμα γουστάρεις κάτσε, άμα δεν γουστάρεις στο καλό«.
Και ότι και να έκανε ο «Ανέστης», μαγκιά του, αυτός ήξερε καλύτερα. Θα έβαζε τον δικό του εγωϊσμό να δουλέψει, και θα έλεγε «περνάω τόσο καλά μαζί της που δεν με ενοχλούν τα προβλήματα» ή «δεν το αντέχω, άντε γεια»
Δικός του λογαριασμός.
Αλλά τώρα, ποιά η επιλογή;
Δεν έχει δικαίωμα ο Ανέστης να πει «Μπορώ» ή «Δεν μπορώ». Η Σωτηρία αποφάσισε αυτή για πάρτη του: Δεν μπορείς.
Άδικο για τον «Ανέστη». Τον αδικεί η Σωτηρία. Του στερεί την ορμή, την προσπάθεια να αποδείξει σ’ αυτήν και στον εαυτό του πόσο πολύ την αγαπά. Και αυτό είναι ευνουχισμός, ανώτερος και βαθύτερος απο οποιονδήποτε άλλον έχει εφευρεθεί στην ιστορία.
Για να τον προστατέψει, τον ευνουχίζει.
~
Παλιότερα, προσπαθούσα να πείσω άλλον φίλο μου να ερωτευτεί. Πάει καιρός, αλλά το πνεύμα ήταν «Να πονέσεις ρε μαλάκα. Μην φοβάσαι να πονέσεις. Δεν θα αξίζει πάντα, αλλά όταν αξίζει, θα αναστηθείς«.
Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ο έρωτας πρέπει να είναι πλήρης, με τα λιπαρά του και με τα όλα του.
Με τα πάνω του – και με τα κάτω του.
Μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω στην Σωτηρία.
Και στις Σωτηρίες όλου του κόσμου.
(2 ψήφοι, βαθμολογία: 3,50 / 5)
Loading...
Έχεις δίκιο τελικά…είναι πιο υγιείς αυτές οι σχέσεις. Αυτά τα «για το καλό σου», » δε σου αξίζω» είναι λιγάκι ύποπτα. Αν δε, είναι ειλικρινή φανερώνουν μηδενική αυτοπεποίθηση. Συμφωνώ μαζί σου, θεωρητικά 🙂
Πολύ σωστά, ο έρωτας δεν είναι αποστειρωμένο τηλεοπτικό σποτάκι.
Τα βάζει με την καθόλου αποστειρωμένη πραγματικότητα και
«And we kissed
As though nothing could fall»
Μόνο που πιστεύω πως η Σωτηρία θα νιώθει πάντα ότι έπραξε έτσι από μεγάλο έρωτα.
You are right αρκούδε …
κι εγώ συμφωνώ. μόνο που μπορεί η Σωτηρία απλά να έψαχνε μια δικαιολογία για να χωρίσει (γιατί βαρέθηκε, γιατί κουράστηκε, γιατί ζαχάρωσε κάποιον άλλον, για οποιοδήποτε νόμιμο λόγο) και να βρήκε αυτή. για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολο να πουν στην ψύχρα γιατί σε χωρίζουν..
I have to say, I agree. And well put. Bebea sigoura den isxeiei gia olous, oute kai mporei na isxisei gia olous, mias kai o kathenas exei diaforetikes idees kai aksies. Alla apo oti exw paratirisei kai egw, oi perissotere polixrones sxeseis pou ine KAI demenes/agapimenes/exciting, ine aftes pou iparxei honesty and no real ‘ties’.
K.
Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Είχες μεγάλο δίκιο να βγάλεις το συγκεκριμένο στόρυ προς τα έξω. Σωτηρίες και Ανέστηδες θα υπάρχουν πάντα να μας θυμίζουν τις «θυσίες του έρωτα» αλλά επιμένω ότι δεν είναι τίμιο να αποφασίζεις για τον άλλο.
Πιστεύω (και εγώ) ότι όταν αγαπάς μπορείς να αφήσεις τον άλλο να κάνει τις επιλογές του (μαζί ή χώρια). Όλα τα υπόλοιπα είναι ψυχαναγκασμός και ακριβώς όπως το είπες: ευνουχισμός!
Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Συμφωνώ και γώ μαζί σου Αρκούδε αλλά επειδή πάντα σε τέτοιου είδους συζητήσεις μ’αρέσει να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, αυτό θα κάνω και σε αυτή την περίπτωση. Γιατί λοιπόν να μην δούμε τα πράγματα και από την πλευρά της Σωτηρίας και όχι από την πλευρά του Ανέστη;
Αφού όπως λές ο καθένας πρέπει να είναι εγωιστής γιατί να μην το δεχτούμε και για την κοπέλα, γιατί την σταυρώνουμε έτσι; Ίσως εκείνη να ήθελε να προλάβει το » δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα » του Ανέστη, γιατί ίσως δεν θα το άντεχε μια και έτσι θα πληγωνόταν ο εγωισμός της. Ίσως λοιπόν προτίμησε να χωρίσει στο καλύτερο σημείο της σχέσης, εκεί που αυτή ήταν ευτυχισμένη. Τελείως εγωιστικό , ναι, έτσι ακριβώς όπως θεωρείς οτι πρέπει να είναι κανείς.
Επειδή η αντίδραση είναι στο αίμα μου, πολύ θα ήθελα να διαφωνώ, ειδικά μετά τα τόσα συμφωνώ που ειπώθηκαν παραπάνω. Αλλά (δυστυχώς) συμφωνώ και εγώ.
elsa, συμφωνώ με το σχόλιο για μηδενική αυτοπεποίθηση.
Snowflake, έχεις δίκιο, είμαι σίγουρος οτι νιώθει οτι έκανε μία μεγάλη θυσία.
Poppy, μπορεί. Είναι και για μένα η πιο πιστευτή εξήγηση – αλλά επειδή το ξέρω το ζευγάρι, έχω την αίσθηση (γι’ αυτό και το ποστ) οτι μπορεί να έγινε απο μία μορφή αυτολύπησης. Και γι’ αυτό θέλω να μιλήσω: ο έρωτας δεν είναι -μόνο- ρόζ καρδούλες και αγαπουλινάκια.
Μικρούλι, είναι χαρά μου να σχολιάζονται τα πόστ, οπότε δεν θα σας χρεώσω την φιλοξενία :).
…και ερχόμαστε στα δύσκολα. Νέμεση, το σκέφτηκα και εγώ αυτά. Και σε κουβέντες γενικότερες που έκανα, το «ήθελε να προλάβει» είχε τον πρώτο λόγο.
Αλλά, για να το δούμε λίγο: Δικαιολογείται να λέει Ψέματα; Όλοι απο κάποιον εγωισμό κινούμεθα, κανείς δεν κινείται αυτοκαταστροφικά. Αλλά είναι αδικαιολόγητο να λες στον άλλον «Δεν μπορείς να το αντέξεις» αν μη για οτιδήποτε άλλο, για να μην του ρίξεις τις ευθύνες.
Εσύ δεν μπορείς να το αντέξεις, γι’ αυτό φεύγω.
Είναι προφανώς εγωιστικό, αλλά το πνεύμα του ποστ, είναι οτι είναι ταυτόχρονα και άδικο, και βλακεία.
Αδικο, γιατί ο άλλος δεν έχει περιθώρια αντίδρασης (να διορθώσει, κάπως, τα πράγματα),
Βλακεία, γιατί ο άλλος μπορεί να έμενε.
Ακόμα και αν υπήρχε μία ελπίδα, οφείλεις (αν βάζεις πάνω απο όλα τον εγωϊσμό σου, και είσαι πραγματικά ερωτευμένος) να την κυνηγήσεις.
Συνεπώς, νιώθω οτι ΔΕΝ είναι (ίσως και να μην ήταν ποτέ) πραγματικά ερωτευμένη.
Master, ζω για τις αντιδράσεις 🙂
Να’στε καλά παιδιά, μ΄αρέσει η συμμετοχή σας.
Ο δεσμός είναι δέμευση. Η δέσμευση είναι ευθύνη. Η ευθύνη προϋποθέτει ωριμότητα. Η ωριμότητα προέρχεται από την αυτογνωσία. Η αυτογνωσία αυξάνει μόνο όταν μειώνεται ο εγωισμός.
Ο εγωιστής δεν δεσμεύεται, δεν ευθύνεται («άλλοι» είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματά του), δεν ωριμάζει, δεν γνωρίζει καν τις αληθινές ανάγκες του. Προτιμά τον χωρισμό. Τυχερός ο Ανέστης που γλύτωσε, άτυχος ο επόμενος..
Στάθη, ξέρεις τί; Διαφωνώ λιγουλακι. Αν και καταλαβαίνω τι λες, παρόλα αυτά νομίζω οτι δεν συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο σε όλους του ανθρώπους.
Αν αγαπάς, κάνεις θαύματα.
Ο επόμενος μπορεί να είναι τυχερός, ο ‘Ανέστης’ μπορεί απλώς να μην ήταν αυτός για τον οποίο θα τα θυσίαζε όλα.
Κρατάω απλώς μία επιφυλαξη, χωρίς να ξέρω τα πριν αυτής της κοπέλας, και χωρίς να έχω τρόπο να μάθω τα μετα…
Αγαπητέ Αρκούδε, στα λόγια έτσι είναι, στην πράξη άλλα βλέπω. Οι γυναίκες είναι πιο υπολογίστριες απ’ όσο νομίζουμε. Οι εποχές της θυσίας, της ανέχειας και της ανιδιοτελούς αγάπης τέλειωσαν με τις ασπρόμαυρες ταινίες. Σήμερα στις ΗΠΑ κάνουν προγαμιαία συμβόλαια, ενώ το κυριότερο πρόβλημα των παντρεμένων ζευγαριών είναι το οικονομικό. Ξέρεις πολλές κοπέλες σήμερα έτοιμες να τα θυσιάσουν όλα για την αγάπη; Ζούμε στην εποχή της υπερκατανάλωσης, της υπερχρέωσης και της συναισθηματικής φτώχειας. Δυστυχώς. Κι αν η «Σωτηρία» βρει κάποιον να τα δώσει όλα, μάλλον δεν θα το κάνει για τη σωτηρία της ψυχής της (κάτι άλλο θα περιμένει να κερδίσει…)
Θα μπω κι εγώ στο παιχνίδι. Ποιός είπε το αν αγαπάς κάνεις θαύματα; Με αυτόν συμφωνώ. Αλλιώς χρησιμοποιείς προσχήματα για να το πάρεις πάνω σου και να μην πληγώσεις τον άλλον. Εκτός κι αν είσαι ελαττωματικό μοντέλο, οπότε δεν ισχύει τίποτε από αυτά και γλίτωσε αυτός που αποχώρησε.
αρκούδε,
μ’ αρέσει τρόπος που σκέφτεσαι..
με κάλυψες απόλυτα.
φιλιά
Κάπου είχα διαβάσει κάποτε αυτό: «Η θυσία είναι η πιο στείρα μορφή φιλαυτίας»
Μου άρεσε, το σημείωσα και το θυμάμαι και στο στέλνω, επειδή νομίζω ότι κολλάει με την περίπτωση. Μια φορά (στα νιάτα μου, ε) που χρειάστηκε να πω κάτι παρόμοιο με τη Σωτηρία που λες, ήταν επειδή ο τύπος δεν ξεκόλλαγε με τίποτα και αυτός ο τρόπος ήταν ο μόνος να τον κάνω πέρα. Αμαρτία εξομολογημένη.. :-))
Πάνω που ήθελα να διαβάσω κάτι ανάλαφρο, με τσίγκλισες, όπως τον παλιό, καλό καιρό. Επειδή, όπως ξέρεις, μπήκα και βγήκα (;) από παρόμοια ψυχοφθόρα κατάσταση, ένα έχω να πω: πρίν βιαστούμε να δηλώσουμε ότι πονάμε από έρωτα, καλό είναι να αναρωτιώμαστε τι σκατά συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας. Είναι πράγματι έρωτας αυτό που νιώθουμε; Είναι αγάπη; είναι εμμονή;
Αν τελικά καταλίξουμε στο συμπέρασμα ότι ν α ι, είμαστε ερωτευμένοι, τότε έχουμς υποχρέωση να αναζητάμε το αμοιβαίο συναίσθημα του συντρόφου. Αν αυτός / αυτή αποφασίζει να την κάνει, έτσι απλά, τότε σημαίνει ότι δεν είχε κα;ι πολλή διάθεση να προσπαθήσει για τη σχέση.
[Ρε Γιάννη, με κάνεις να ακούγομαι σαν την Τένια Μακρή ή το Μικρούτσικο]
Ως εδώ συμφωνούμε, αλλά για τον πόνο διαφωνώ. Γιατί δηλαδή να πονάς και να υποφέρεις για κάποιοα που σου λέει – εμμέσως πλην σαφώς – «δε χώρας στη ζωή μου και αντε γειά»!
Ο έρωτας είναι για 2. Άμα πονάνε και οι 2, μια χαρά!
Άμα πονάει μόνο ο ένας, χέσε μέσα!
Όχι τίποτα αλλό, αλά μετά γίνεσαι ο μαλάκας της υπόθεσης.
Εκ πείρας
Wanker
Στάθη είσαι λίγο απόλυτος για την λογική μου. Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά εγώ δεν το βλέπω τόσο μαύρο-άσπρο…
Rodia, …ουκ έστιν αμαρτία. Αφού δεν αγαπούσες, μπορεί (δεν είμαι υπέρ, πάντως) και να έκανες καλά. Στο παραδειγμά μας πάντως, θέλω να πιστεύω οτι η Σωτηρία αγαπούσε, απλώς δεν καταλάβαινε το λάθος της.
wanker, τι να λέμε τώρα. Αμα πονάνε και οι δύο μια χαρά; Δεν συμφωνώ. Αν γουστάρεις, γουστάρεις για πάρτη σου, και ή περνάς καλά με αυτά που έχεις (ότι σου δίνουν) ή ζητάς και άλλα. Αν τα πάρεις προχωράς, αν δεν τα πάρεις φεύγεις.
Ο μαλάκας της υπόθεσης δεν γίνεσαι, εκτός και αν σου έχουν πει ψέμματα (βαρύ αδίκημα το ψέμα, στο λέω). Αλλιώς, αν δίνεις για πάρτη σου, ότι δίνεις, καλώς το δίνεις.
Και αν φύγεις, φεύγεις γεμάτος.
Αλλά πάλι, γνώμη μου 🙂
εγω ζω αναλογη κατάσταση.Γνωριζω καποιον εδω και πολλά χρονια και εχουμε ως δεδομενο την αποσταση μεχρι στιγμης. Ειναι βασανο ομως να βρισκεσαι με καποιον, να υπαρχει η χημεια, να θελουμε να ειμαστε μαζι και ενας απο τους δυο να κοβει το νημα λεγοντας «εχεις ονειρα για εμας και εγω δεν ξερω αν θα ανταποκριθώ, δεν ξερω αν σε αγαπώ» και ουσιαστικά φερεται εγωιστικα και παιρνει μια αποφαση και για μενα…αυτο με εκνευριζει! Φταιει η αποσταση? Κι ομως εστω και για αρχη, για δοκιμη ειμαι σε θεση να το καλυψω. Φταιει η αβεβαιοτητα? Και ποιος μας εγγυαται οτι οντως ταιριαζουμε? Ναι, υπαρχει η χημεια, υπαρχει αγάπη (ειναι κατι σαν καρμικη αυτη η γνωριμια μα δεν μπαινω σε λεπτομερειες) αλλα ρε φιλε…εγω σου λεω πως θελω να δωσω ολη μου την αγαπη, ολα οσα νοιωθω για σενα και εσυ ενω το θες και το αναζητας (δεν εισαι με αλλη, δεν νοιωθεις κατι για καμια αλλη) που το προβλημα? Και θα πονεσουμε και θα μπουμε στη διαδικασια να μαθουμε παραπανω ο ενας τον αλλο και θα ψηθουμε και δεν θα ερθει εκεινη η ωρα που μπορει να μην υπαρχει ενας απο τους δυο στη ζωη και να σκεφτομαστε….»γιατι δεν το αφησαμε και οπου μας παει???» ξερω πως θα διαβασει αυτες τις γραμμες, μα αν ξερατε και εσεις την ιστορια θα καταλαβαινατε πως στην περιπτωση αυτων των 2 ανθρωπων υπαρχει πολυ αγαπη και φοβος για τα αισθηματα μας!
poli kalo post
kai poli kali i idea «diavaste ena ar8ro apo to parel8on»
🙂
Πράγματι, κρατά το ενδιαφέρον για άρθρα που πιθανόν να ξεχνιόντουσαν στον χρόνο… 🙂