Έχω γράψει (έστω, έχω αποπειραθεί να γράψω) αυτό το post τέσσερις φορές.
Οι τρεις προηγούμενες απόπειρες δεν άντεξαν στο τεστ του επομένου πρωϊνού (ξέρετε, όταν διαβάζεις αυτά που ενώ τα έγραφες σου φαινόντουσαν τουλάχιστον μεγαλειώδη και καταλήγεις να γελάς μέχρι δακρύων από την πολλή μπουρδολογία.).
Τελικά αποφάσισα να γράψω τα νέα μου, σαν ανοικτή επιστολή σε τέσσερις-πέντε ανθρώπους που γνώρισα μέσα από τα blogs τους. Από τα γραπτά τους, πήρα στοιχεία για να δημιουργήσω με τη φαντασία μου τους κόσμους τους και μετά βάλθηκα να ζηλεύω (πολύ) τις συζητήσεις που νομίζω πως κάνουν στην (εκτός blog) ζωή τους – συζητήσεις γεμάτες τέχνη, ανεκπλήρωτους έρωτες και μουσική.
Όλο αυτό, το ομολογουμένως διαφορετικό από τη δική μου καθημερινότητα, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά και να θεωρώ κάποιους από αυτούς φίλους μου, έτσι αυθαίρετα, εμπιστευόμενη με έκπληξη πράγματα δικά μου (έστω και στα Φιλανδικά), που δεν έχω τολμήσει να εκθέσω σε φίλους δεκαετιών.
Σε αυτούς τους άγνωστους φίλους λοιπόν απευθύνεται το παρόν, το οποίο απλά δεν το περνάω από τεστ, το αφήνω ως έχει και όποιον πάρει ο χάρος.
@
Αρχές Μάρτη αποφάσισα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου. Χωρίς να έχω ετοιμάσει το επόμενο βήμα και χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες για το τι και το πως, απλά θα αναφέρω πως για ένα παιδί καριέρας αυτό είναι μεγάλο σοκ. Βέβαια οι φόβοι μου, δεν αφορούσαν ποτέ το (αβέβαιο πλέον) εργασιακό μου μέλλον, όσο αλαζονικό και επηρμένο καθίκι και αν είμαι από καιρό σε καιρό. Με βολεύει να πιστεύω πως ότι γίνεται, γίνεται με κάποιο σκοπό. Περιμένω να τον βρω λοιπόν.
@
Εξακολουθώ να αγαπώ πολύ το διάβασμα και το γράψιμο, μοναχικά σπορ, που κοντράρονται έντονα με την πληθωρική μου προσωπικότητα και με τον τρόπο ζωής μου.
Α ρε θας μεγάλε, όλα τα έχεις πει (άσχετο, κάτι θυμήθηκα).
Όσο περνάει ο χρόνος το γράψιμο γίνεται πιο προσωπικό, ενώ δεν δίνω σε κανέναν πλέον να διαβάσει, όχι από σνομπισμό, αλλά από απόλυτη επίγνωση της ανεπάρκειας.
@
Έχω ανακαλύψει πολλά καινούργια αγαπημένα σημεία στην Αθήνα και αλωνίζω, αργά τη νύχτα ή το ξημέρωμα.
Προχθές που οδηγούσα στην εθνική, κοίταξα το φεγγάρι.
Ούτε να μιζεριάσεις σαν άνθρωπος δεν μπορείς με τόση ομορφιά τριγύρω.
@
Σαν να παραείναι μακρύς ο φετινός χειμώνας, ή εμένα μου φαίνεται;
@
Έκοψα το κάπνισμα, πάνε οκτώ μήνες. Δύσκολοι μέχρι στιγμής ήταν οι μήνες 3 και 7. Σας το συνιστώ πάντως ανεπιφύλακτα, είναι πιο ωραία τα άκαπνα όνειρα.
Μαζί και το κάπνισμα πήγε υπερ πίστεως και ο καφές. Το αλκοόλ μου το είχε κόψει νωρίτερα ο γιατρός μετά από σχετική επέμβαση. Μην ανησυχείτε, έχω αποθέματα.
@
Γκρέμισα και έχτισα ότι ήταν να γκρεμίσω και να χτίσω στο σπίτι μου. Τώρα θέλω να μετακομίσω.
@
Κάπου εδώ ήταν η αστεία παράγραφος για τον σκατόγαυρο Βαρόμετρο, την Dis χαμένη στις ζούγκλες του Μπακού (έχει-δεν έχει, δεν είναι το θέμα μας εκεί τώρα), τον Όνειρο που όποτε διαβάζω καλό του λόγο σκέφτομαι «Νρέπομαι ρε *, ντρέπομαι» (όπου αστεράκι θα υπήρχε η λέξη μαλάκα, αν τον ήξερα τον άνθρωπο και δεν υπήρχε περίπτωση να παρεξηγηθούμε, ενώ τώρα δεν μου το επιτρέπει η ανατροφή μου), τον Tafflinel και τους στίχους του και τον Νικόλα και την Σοφία και …
Είχα και παράγραφο από μόνη της για τον αινιγματικό Κουκ – μόνο, χωρίς θας (με αυτόν απλά δεν μπορώ να αστειευτώ-period).
Έπεσε λογοκρισία, ανεξαρτήτως προηγούμενων υποσχέσεων.
@
Από την αντίπερα όχθη, την «πάμε να κεράσεις ένα καφέ, να τα πούμε» οφείλω ένα ευχαριστώ: στον Παναγόπουλο για όλα, τον Αρκούδο για την φιλία του και την GoldieC για την χρυσή της την καρδιά.
Για την Μπού μην τα ξαναλέμε. Κάθε μέρα εδώ και δώδεκα χρόνια μου κληρώνει το λόττο που έτυχε να μας πετάξουν έξω από την τάξη παρέα, εκείνο το προ-ΜπουΞου πρωϊνό.
(Αυτή η παράγραφος όπως καταλαβαίνετε αποσκοπούσε στο να σας αφαιμάξω οικονομικά, μέχρι να βρω ή να μου βρείτε δουλειά 🙂 )
Καλή συνέχεια παιδιά σε όλους.
ξ
Loading...
Για να μη έχουμε τίποτα παρεξηγήσεις (απο τους καινούργιους χρήστες, που δεν ξέρουν απο ξ, titanies και τέτοια παρακμιακά) οτι αυτό το post δεν το ‘γραψα εγώ.
Το έγραψε μία blogger που εμφανίστηκε στην blogόφαιρα, μας έκανε άνω-κάτω, και την πούλεψε όσο ακόμα το άστρο της ήταν στην κορυφή (όχι σαν και μας που η κάθοδος απο την λεωφόρο της φήμης συνεχίζεται ακάθεκτη).
Ότι σχόλια λοιπόν κάνετε, είναι για κείνη, όχι για μένα.
«10.29.2004
today’s soundtrack
Αργύρης Μπακιρτζής Χειμερινοί Κολυμβητές με έμφαση στο νούμερο 10: Κυριακή στην επαρχία και στο νούμερο 14: Το πολλαπλό σου είδωλο (που μου το θύμισε ο Tafflinel και το χω στο νου μου να το αγοράσω από τη Δευτέρα, αλλά τελικά μου το χάρισε ο Νίκος – ευχαριστώ)
posted by titania at 13:33
1 Comments:
Taflinel said…
Ευχαριστώ θερμά για το εξτρά f… 🙂
02:02»
Ευχαριστώ θερμότατα για το έξτρα f… 😛
Να ‘σαι γερή και καλά με τον εαυτό σου.
Τα υπόλοιπα πάντα μπαίνουν μετά σε μια σειρά.
Yγ. «Life’s too short to be afraid – step inside the sun…» 😉
Πάνω που χάρηκα ότι άφησες τη δουλειά σου…
this ain’t fun;(
Όσο είχες το blog σου δεν το είχα δεί ποτέ, δεν είδα ποτέ πως γράφεις παρά μόνο ένα αφιέρωμα που είχες κάνει στον αδελφό σου.
Τώρα είχα την ευκαιρία να δω πως εκφράζεσαι μέσα απο τον γραπτό λόγο.
Τα λες καλά κοπελιά!!!!!!
Σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι τα καλύτερα για
Όσο είχες το blog σου δεν το είχα δεί ποτέ, δεν είδα ποτέ πως γράφεις παρά μόνο ένα αφιέρωμα που είχες κάνει στον αδελφό σου.
Τώρα είχα την ευκαιρία να δω πως εκφράζεσαι μέσα απο τον γραπτό λόγο.
Τα λες καλά κοπελιά!!!!!!
Σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι τα καλύτερα για τα καλύτερα γιατί τα αξίζεις!!!!
Υ.Γ. Γιατί ωρή θα αλλάξεις σπίτι;;;;
Αρκούδε μου πάνω που θα σχολίαζα πως με τόσες αλλαγές στη ζωή σου μένω άφωνη!!! Αν όντως το δημοσίευμα δεν αφορά την δική σου κατάσταση, μετέφερε στην (ξ) ότι μόνο κερδισμένη σε επίπεδο ικανοποίησης και ψυχικής υγείας είναι με τέτοιες ρηξικέλευθες πρακτικές. Να και ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να αλλάξει τη μοίρα του λοιπόν. Χαιρετώ, Μαριαλένα
Εμένα με μπέρδεψε ο αυτοχαρακτηρισμός «αλαζονικό και επηρμένο καθίκι». Όχι πως είχα τον Αρκούδο για τέτοιο, αλλά το «καθίκι» νόμιζα ότι πήγαινε μόνο σε άντρες. (Βέβαια, και για το «μαλάκα», όταν είχα αρχίσει να το ακούω μεταξύ γυναικών, το ίδιο έλεγα και τώρα δεν μου κάνει πια καμιά εντύπωση…)
Taf,
(έχω μείνει άναυδη- θα το θυμάμαι για πολύ καιρό αυτό, σε ευχαριστώ.)
Η συνήθεια σε έχει αφήσει διπλό (ωραίο όμως είναι αυτό, που υπάρχει συνήθεια 🙂 )
Το σιγοτραγουδάω, σε ευχαριστώ και πάλι
Τζόρτζι μου,
ναι έφυγα νύχτα. φαντάζομαι ότι είχες μυριστεί τί έπαιζε. Με βλέπω να μετακομίζω κατά τα μέρη σου, να με πάρετε μαζί σας (φτιάχνω και εξαιρετικό καφέ να προσθέσω)
Will call for details asap
Χρυσούλα(όνομα και πράγμα), είσαι παλικάρι (με διαστάσεις θεάς)! Τυχερός ο μανατζερ. Ραντεβού στο μαγαζί!
marialena ήταν και δεν ήταν επιλογή μου… Περισσότερο γιατί το κατεπίστευμα τελείωσε εδώ και κάτι χρόνια (τριάντα και κάτι ψιλά για να ακριβολογούμε). Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
χορικέ,
άστα-βράστα, μεγάλο μπερδεγουέι, αν και το καθίκι είναι ουδέτερο, οπότε γιατί να έχετε την αποκλειστικότητα; 🙂
Agapiti ξ,
Na mai ki egw meta apo kairo! Ta nea sou ta mathaina alla vevaiws den se pira kanena tilefwno! As einai kala i psili!
An kai twra einai diskolo eplizw na kanonisoume na vrethoume oloi mazi stou manager i opou thelete!
Mia maziki sigkentrwsis epivaletai ena xrono meta tin megali apoxwrisi….
Filakia
γειά σου Μαράκι,
έτσι είναι αυτά, άμα δεν έχουμε το καθημερινό καφεδάκι στην κουζίνα να τα λέμε, χανόμαστε 🙂
εγώ όπου έχει κέρασμα πάω πάντως 🙂
xxx
(Χωρίς links, επειδή το σχόλιό μου κόλλησε στο moderation…)
«Προχθές που οδηγούσα στην εθνική, κοίταξα το φεγγάρι. Ούτε να μιζεριάσεις σαν άνθρωπος δεν μπορείς με τόση ομορφιά τριγύρω.»
..ποιά ανεπάρκεια;
συχνά, οι καλύτερες συζητήσεις είναι μ’ αυτούς που λείπουν / και μένα σα πολύ μακρύς μου φαίνεται ο χειμώνας! / μου έδωσες την καλύτερη αφορμή για να κόψω το κάπνισμα / πες το όπως θέλεις και μη ντρέπεσαι, δεν υπάρχει παρεξήγηση μεταξύ φίλων (αν είναι αμοιβαίο δεν είναι αυθαίρετο)
Χάρηκα πολύ που διάβασα το γράμμα σου, ήταν λες και κρατούσα το χαρτί στα χέρια. Μας λείπεις, κι εσύ κι οι άλλοι που αποσυνδέθηκαν’ ώρες ώρες κι οι παλιοί εαυτοί όσων μείναμε εδώ, μου φαίνεται πως πετρώσαμε, που λέει κι ο Neil Young (στο Thrasher). Ελπίζω να βρεις αυτό που ψάχνεις και να τα ξαναπούμε μιά μέρα.
Μετά τον συγκινητικό Γιάννη καταφθάνεις κι εσύ, ω συγκινητική ξ. Μαζί με τις υπόλοιπες συγκινητικές υπογραφές. Και θα συμφωνήσω με τον συγκινητικό Όνειρο πως η επιστολή σου μας επιδόθηκε σχεδόν προσωπικά. Πάντα το είχες αυτό το ταλέντο, ας μην κρυβόμαστε.
Να σημειώσω επίσης ότι ήσουν (και παραμένεις) η blogger με τη καλύτερη σχέση με την πόλη και την real life εν γένει. Δεν ξεχνάω ότι ξεκίνησες με διαγωνισμούς για τα καλύτερα γλυκά και τα καλύτερα καφέ του κέντρου. Τώρα δηλώνεις ότι ανακάλυψες νέα σημεία «αποδράσεων». Πώς να σε κρατήσει εσένα το blogging; Χλωμό.
Δεν ξέρω αν εγώ τα έχω πει όλα (τι γλυκό κορίτσι!) , εσύ σίγουρα τα έχεις κάνει όλα. Περιμένουμε πάντως να δούμε τι κρύβουν τα τετράδια. Μην αγχώνεσαι, τα σημαντικότερα πράγματα δεν είναι όσα καταθέτουμε εδώ ή αλλού αλλά όσα αποσιωπούμε.
Φιλιά, φιλιά, φιλιά.
Oneiros
–συχνά, οι καλύτερες συζητήσεις είναι μ’ αυτούς που λείπουν
ναι ρε γαμώτο, αυτό το έχω παρατηρήσει και εγώ.
–μου έδωσες την καλύτερη αφορμή για να κόψω το κάπνισμα
είμαι πολύ χαρούμενη ακόμη και αν το έχεις ξαναρχίσει.
Αν θες support μην διστάσεις. Το δύσκολο είναι να βρεις τι να κάνεις με τα χέρια σου, που ψάχνονται για τσιγάρο αντανακλαστικά. Πραγματικά εκτός από το όποιο εφέ του πράγματος, είναι πολύ καλύτερα χωρίς.
–Χάρηκα πολύ που διάβασα το γράμμα σου, ήταν λες και κρατούσα το χαρτί στα χέρια.
Εγώ να δεις τώρα που σε διαβάζω. Έχει πέσει και λίγη μαυρίλα και όλο αυτό είναι σαν κάτι ανοικτόχρωμο, χαρούμενο 🙂
Για το πέτρωμα δεν ξέρω. Ο καθείς πράττει όπως καταλαβαίνει και τελικά δεν ξέρω αν η εμμονή με την εξέλιξη και την αλλαγή βγαίνει σε καλό.
Είμαι σίγουρη πως θα τα ξαναπούμε (θα το επιδιώξω δηλαδή), φιλιά πολλά.
αγαπητέ θας
δεν είχα σκοπό να συγκινήσω, rather ένα «γειά χαρά, τί νέα» 🙂
Περί «έξω ζωής», είναι πρόβλημα οι μεσοβέζικες καταστάσεις, μισή εδώ-μισή εκεί. Σαν την πίσω θέση του αυτοκινήτου που τσακωνόμασταν να κάτσουμε στη μέση σαν παιδιά. Ωραία η θέα, αλλά το παλούκι, παλούκι…
Δεν έχουν σχέση με καφέ και μέρη που πάει κόσμος για να κάτσει αυτά που έγραφα. Έχουν να κάνουν με την ομορφιά του φυσικού τοπίου και ιδιαίτερα της θάλασσας.
Για αυτά που αποσιωπούμε και που είναι τα σημαντικότερα έχω ξενυχτήσει πολλά (πολλά) βράδυα και θα ξενυχτήσω άλλα τόσα, όπως και εσύ άλλωστε. Ίσως και τα τετράδια να είναι από αυτά, ίσως όχι, που να ξέρω/εις/ει.
Σε διαβάζω 🙂
Συγνώμη που ανακατεύομαι στα δικά σας, αλλά όταν μιλάτε για ‘πετρώματα’, νιώθω μία εσωτερική ανάγκη να σκάσω μύτη, και να σχολιάσω.
Με βάση το προϊστορικό μου στους κολικούς, πιστεύω οτι το δικαιούμαι. 🙂
So no one told you life was gonna be this way
Your job’s a joke, you’re broke, your love life’s D.O.A.
It’s like you’re always stuck in second gear
When it hasn’t been your day, your week, your month, or even
your year, but
I’ll be there for you
When the rain starts to pour
I’ll be there for you
Like I’ve been there before
I’ll be there for you
‘Cause you’re there for me too
You’re still in bed at ten and work began at eight
You’ve burned your breakfast so far, things are going great
Your mama warned you there’d be days like these
But she didn’t tell you when the world has brought you down to your knees, and
No one could ever know me
No one could ever see me
Since you’re the only one who knows what it’s like to be me
Someone to face the day with
Make it through all the best with
Someone who always laughs at
Even when I’m at my worst,
I’m best with you…