Πριν απο λίγες μέρες στην Ψιλικατζού / Κωνσταντίνα, της οποίας το blog είναι συχνά ένα ποίημα:

Μείναμε πρώτη φορά μόνες με την Α. Την ρώτησα αν είναι ευχαριστημένη με το σπίτι. Για πρώτη φορά ήταν χείμαρος. Ήταν πολύ ευτυχισμένη, μου είπε . Η λέξη «ευτυχισμένη» δεν έχει βέβαια να κάνει με αυτό που νοιώθει ο καθένας μας ως ευτυχία. Η δική της ευτυχία δεν έφτανε ως τον ουρανό. Είχε ένα αόρατο ταβάνι που δεν την άφηνε να πάει παραπάνω. Το δικό της «ταβάνι» λεγόταν γονείς. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν ευτυχισμένη γιατί για πρώτη φορά ήταν μαζί με τα άλλα τέσσερα μικρότερα αδέλφια της και για πρώτη φορά τα έβλεπε χαρούμενα.

Να πάτε και να διαβάσετε όλο το post, είναι πολύ όμορφο.

btw, να διαβάσετε και την πρόταση νόμου για τις υιοθεσίες. Δεν γνωρίζω ούτε νομικά, ούτε το ισχύον καθεστώς – αλλά όσοι απο εσάς καταλαβαίνουν και συμφωνούν, μπορούν να υπογράψουν την σχετική αίτηση.