Αφού έχει βρεξει καταρακτωδώς, και οι δρόμοι έχουν γίνει ποτάμια, και οι ουρανοί καθαρίσανε, με κόβει μία πείνα.

Λέω, δεν πάω να φάω; αφού σταμάτησε.

Κατεβαίνω κάτω, στο κτήριο, χωρίς ομπρέλα. Θα φάω κάτι στο καφέ που έχουμε μέσα στο κτήριο – συνεπώς, γιατί ομπρέλα;

Φτάνω στην πόρτα, αλλα είμαι ρέστος. Μόνεϊ μηδέν.

Πηγαίνω στο μηχάνημα ανάληψης.

Δεν μπορεί τώρα, ξεκουράζεται. Δεν δίνει ρευστό.

Υπάρχει άλλο ένα, κάπου 8-9 τετράγωνα μακρυά.

Λέω δεν γαμιέται, ούτε σταγόνα δεν πέφτει, θα πάω.

Μέτα το πρώτο τετράγωνο ψιχαλίζει.

Μέχρι το τέταρτο, βρέχει.

Μούσκεμα εγώ, πεισματάρης δεν γυρίζω πίσω. Θα φτάσω στο μηχάνημα ότι και αν γίνει.

Ποιο πεισματάρης ο καιρός, ρίχνει καρέκλες.

Φτάνω στο μηχάνημα, πάταγος:

Δεν δουλεύει.

Κάνω δέκα βήματα, πλεόν είναι πολύ δυνατή η βροχή, κάθομαι σε μία τέντα και περιμένω.

Τα δέκα πιο απολαυστικά και ξεκούραστα λεπτά της ημέρας… 🙂