Ένα ζευγάρι ανθρώπων, δέχεται επίθεση στο Παγκράτι. Δεκαπέντε εύσωμοι με ξυρισμένο κεφάλι τους επιτίθενται επειδή δεν είναι παντρεμένοι, πρώτα φραστικά, και μετά με βία. Ο άνδρας ξυλοκοπείται και περιλούζεται με χλωρίνη, στην γυναίκα, που γρονθοκοπείται επίσης, της σπάνε αδυσώπητα το πόδι.

Όχι; Δεν είναι έτσι; Είναι λιγότερο ευχάριστο έτσι; Ίσως είναι πιο εκνευριστικό, ίσως πιο ενοχλητικό, ίσως ταυτιζόμαστε με το θύμα περισσότερο.

Μα τα στοιχεία είναι ίδια. Το ζευγάρι, είναι του ιδίου φύλου, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορεί, και να θέλει, να παντρευτεί, γιατί δεν το αφήνουμε – αλλά και ούτε αυτό αλλάζει κάτι στην ιστορία μας. Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι είναι ίδια. Και αυτά έχουν σημασία.

Είναι προφανώς ένα ομοφοβικό χτύπημα. Μα είναι και κάτι περισσότερο από αυτό: είναι περισσότερο από μία επιβολή, είναι περισσότερο από ένα βιασμό, πρόκειται για έναν συνεχή βιασμό, μία διαρκή βία:

Θεωρώ, προσωπικά, ότι η καταδίκη ήταν υποτονική.

Ψάχνω να βρω γιατί, αλλά είμαι αφελής, γιατί το γιατί είναι σαφές:

Δεν μας νοιάζει.

Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι που χάρισαν σε ένα ζευγάρι δεκαπέντε σαδιστές, μία πολύ ξεκάθαρη ομάδα ανθρώπων. Κράτησε πέντε λεπτά, και αν.

Η αδιαφορία μας, όμως, κρατάει για πάντα.

Δεν επιβάλλεται η ενόχλησή μας. Πρέπει να έρχεται ως αποτέλεσμα συνειδητής σκέψης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν αξίζουν την περιφρόνηση κανενός επειδή επέλεξαν να είναι μαζί, πρέπει να είναι ευκρινές ότι η βία που τους ασκήθηκε δεν είναι ούτε κατά διάνοια ίση, και αντίστοιχη, της όποιας διαφωνίας μπορεί να έχει ο καθένας μας για την επιλογή τους.

Αυτό το δώρο της υγιούς αντίδρασης όμως, δεν το είχαμε.

Οι ομάδες κρούσης λειτουργούν με βάση την δική μας ανοχή. Τροφοδοτούνται από την δική μας σιωπηλή αποδοχή. Καλύπτουν την δική μας ανομολόγητη σιχασιά.

Και ακόμα και αν κάνουμε τελικά μία δήλωση υποστήριξης, τυπική ή ουσιαστική, αυτή συνήθως θα είναι μισή, καθώς σπάνια θα συνοδευτεί με πίεση για λύση στα προβλήματα που η ίδια η κοινωνία μας δημιουργεί σε δύο ανθρώπους που θέλουν, απλώς, να είναι ισότιμα ερωτευμένοι όπως όλοι οι υπόλοιποι (δες πχ το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια).

Οι μαυροφόροι φαντάροι χαρίζουν πέντε λεπτά ξύλο και χλωρίνη.

Εμείς με την σιωπή μας, μια ζωή ανισότητας και αδικίας.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι από τα δύο πονάει πιο πολύ.

Το άφησα να κάτσει από την Κυριακή το βράδυ. Συνήθως, όταν δίνω χρόνο μέχρι την αντίδρασή μου, έχω την ευκαιρία να δω λίγο διαφορετικά τα πράγματα, να αποστασιοποιηθώ από τυχόν παρεξηγήσεις, να καταλάβω λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Δεν μου πρόσφερε τίποτα ο χρόνος που πέρασε εδώ όμως. Δυσκόλεψε μάλλον τα πράγματα. Οπότε, όπως πάντα, προσωπικό ποστ για να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μας.

Από πριν σας λέω, μην εστιάσετε στα πρόσωπα. Δείτε την λογική του πράγματος, αλλιώς θα χάσετε πολλά προσωποποιώντας καταστάσεις.

Λίγο ιστορία λοιπόν.

Έχω λοιπόν μία κουβέντα, με έναν άνθρωπο στο twitter. Λέω πόσο δύσκολα είναι με τον ΕΝΦΙΑ, που μόλις τον έχω δει, και στα δικά μου οικονομικά δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα.

Δεν βγαίνουν τα λεφτά, γράφω. Δεν κόβονται από πουθενά.

«Κόβονται», μου λέει ο συνομιλητής μου. «Αν κόψουμε Δημοσίους Υπαλλήλους, κόβονται. Αλλά…»

Ωπ, αντιδρώ. «Αυτό χρειάζομαι τώρα», σημειώνω. «Χειρότερες υπηρεσίες, περισσότερους ανέργους και λιγότερο κράτος να με προστατέψει»

«Εσύ οφείλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου, όχι το κράτος» σημειώνει ο συνομιλητής μου. «Τι δηλαδή; Θες «πατερούλη» τυπου Στάλιν?»

Μέχρι εδώ, η κουβέντα είναι πολιτική – θα έλεγα όχι κομματική, αλλά όπως το δει κανένας. Μέχρι εδώ όμως, κανένα πρόβλημα.

«(αφήνοντας τον Στάλιν κατά μέρος), το κράτος είμαι εγώ – γιατί να μην προστατέψω τους αδύναμους; Πιστεύω ότι αξίζει ως κατεύθυνση» η απάντησή μου.

«Αφου το θες ετσι, πλήρωνε τότε ΕΝΦΙΑ για να μην απολυθεί κανένας ακαμάτης-μιζαδόρος Δμ. Υπλ.»

Παραθέτω την απάντησή μου επι λέξη:

Η ομαδοποίηση μπορεί να βολεύει την σκέψη σου, αλλά αν συζητήσουμε λίγο είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις σε τρία βασικά πράγματα:

– Ένα, δεν είναι όλοι οι ΔΥ «ακαμάτηδες-μιζαδόροι». Αλλιώς να πάμε σε νοσοκομείο εν μέρα εφημερίας να το συζητήσουμε.

– Δύο, η ευθύνη για τους όσους «ακαμάτηδες μιζαδόρους» όντως υπάρχουν, δεν ανήκει σε εμένα, αλλά στους ίδιους που μου βάζουν ΕΜΦΙΑ

– Τρία, με αποφάσεις όπως αυτή έχω μεγάλες ενστάσεις αν τα χρήματά μου πάνε σε ΔΥ ή σε πληρωμές που διαφωνώ

Αυτό. Ενα, δύο, τρία.

Η απάντηση:

«Πήγαινε να μεινεις στην Αργεντινή τότε Γιάννη. Δεν αντέχω νυχτιάτικα Συριζαίικη προπαγάνδα! Καληνύχτα.»

Και εδώ ξεκινάει το ποστ μας….

Τι Συριζαίικο είπα; Δεν είναι όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ακαμάτηδες μιζαδόροι. Όσοι υπάρχουν, που υπάρχουν, είναι διορισμένοι από τους ίδιους ανθρώπους που μου βάζουν ΕΝΦΙΑ. Όσο το δημόσιο ξοδεύει χρήματα αλόγιστα, έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι οι «έκτακτες εισφορές», τα χαράτσια και οι απρογραμμάτιστοι, άδικοι κατ’ εμέ φόροι, δεν καλύπτουν πάγιες ανάγκες, αλλά οικονομικές ανωμαλίες.

Είναι προπαγάνδα κάτι από αυτά;

Δεν είναι προπαγάνδα πχ ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι όλοι, ή έστω οι περισσότεροι «ακαμάτηδες μιζαδόροι» και είναι ότι δεν είναι όλοι; Δεν είναι προπαγάνδα ότι φύτρωσαν, ξέρω-γω, ή όλοι μαζί τους διορίσαμε, και είναι ότι μπήκαν με τις ίδιες ηγεσίες με τις σημερινές; Δεν είναι προπαγάνδα ότι κάθε ευρώ που δίνουμε πάει στο αδηφάγο δημόσιο να τα σκορπάει σε ακαμάτηδες δημοσίους υπαλλήλους, και είναι ότι κάπως πρέπει να πληρωθεί η στήριξη του Μεγάρου – και επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, μόνο έτσι μπορεί να πληρωθεί;

Θεωρώ ότι αυτά που λέω είναι λογικά. Είναι τίμια ερωτήματα, τίμιες θέσεις. Δεν είναι πια; Είναι προπαγάνδα; Είμαι «Συριζαίος»;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν λέω ότι είναι τεράστια αδικία το The Mall να λειτουργεί ακόμα, ενώ χρειάστηκε να φτιαχτεί για λογαριασμό του αντισυνταγματικός νόμος (απόφαση του ΣτΕ!) για να ξεκινήσει να λειτουργεί; Που διαμαρτύρομαι γιατί αυτός που πέρασε τον φωτογραφικό νόμο, απολαμβάνει τώρα την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν λέω ότι χρειάζεται να διερευνηθεί η υπόθεση πως χάσαμε 500 εκατομμύρια ευρώ (τουλάχιστον!) από την Hochtief, η οποία δικαιώθηκε στο δικαστήριο να μην πληρώσει ούτε ένα ευρώ ΦΠΑ που έχει ήδη εισπράξει;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι αν πρέπει το Μέγαρο να «σωθεί» με κρατικό χρήμα, και πόσο δε μάλλον εδώ και καιρό να ρωτάω γιατί τα αρχικά δημοσιεύματα του δανεισμού των 240 εκατομμυρίων ευρώ (και εδώ) έγιναν …ξαφνικά 420 εκατομμύρια(!);

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι γιατί οι ένστολοι, εργαζόμενοι και με σταθερό μισθό, πρέπει να πάρουν επίδομα, ενώ τόσοι χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, μπορεί περισσότεροι, είναι αυτήν την στιγμή άνεργοι και ένα εκατομμύριο εξ αυτών είναι αποκλεισμένοι από το επίδομα ανεργίας εξαιτίας των περιορισμών που θέτει η νομοθεσία;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τον φόρο στο πετρέλαιο, που οι φτωχότεροι εξ ημών δεν έχουν να το πληρώσουν, να γίνομαι έξαλλος που κάποιοι, από την αδυναμία τους, πεθαίνουν από αναθυμιάσεις κακοφτιαγμένων μαγκαλιών; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν γίνομαι έξαλλος που, μετά από τέτοια ταλαιπωρία, ανακαλύπτεται άκοπα και χωρίς ευθύνες ότι το μέτρο δεν έπιασε;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που δεν σήμερα, δεν έχουν ρεύμα, και ταλαιπωρούνται (και όχι μόνο)αφάνταστα χειμώνα καλοκαίρι; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τονίζω ότι το κόστος για να σωθούν είναι είκοσι ευρώ τον μήνα;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν γίνομαι έξαλλος, έξαλλος, που ο Σγουρός της περιφέρειας Αττικής υπόσχεται 20 εκατομμύρια ευρώ στην ΑΕΚ για γήπεδο, 10 στον Παναθηναϊκό για να φτιάξει το δικό του, και συνολικά 420 εκατομμύρια για «αθλητικές και άλλες εγκαταστάσεις» – σήμερα; Ως Συριζαίος προπαγανδιστής δεν θα κάνω το ίδιο με την Δούρου;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις συνθήκες διαβίωσης στο έκτρωμα που ονομάζουμε νοσοκομείο φυλακών, και το οποίο, τοσο καιρό μετά, δεν έχει ακόμα περάσει στο Υπουργείο Υγείας;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των εν γένει φυλακισμένων, που σε περιπτώσεις δεν βλέπουν ήλιο για έξι μήνες, επειδή δεν υπάρχουν λεφτά για φύλακες; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ για την απουσία κάθε είδους ενημέρωσης όταν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ταυτόχρονα απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τα κελιά τύπου Γ; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τα κελιά τύπου Γ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τρελαίνομαι με τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών και προσφύγων στα «κέντρα φιλοξενίας» όταν διαμαρτύρομαι για τις εμφανώς ρατσιστικού τύπου προσαγωγές του «Ξένιου Δία», όταν συνάνθρωποί μας παίρνουν άσυλο προστασίας ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ προς το Βέλγιο;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για την απόφαση της δικαιοσύνης να αθωώσει τον ιδιοκτήτη της φάρμας στην Μανωλάδα, λες και οι επιστάτες έδρασαν για ίδιον όφελος, και ενώ οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων εκεί είναι σήμερα χειρότερες(!) από αυτές που ήταν όταν το ανακαλύψαμε;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι γιατί μία φυλακή γίνεται να κοστίζει 7 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα από τις έξι πανομοιότυπες που χτίστηκαν, και αν στις άλλες πέντε υπάρχει υπερκοστολόγηση τουλάχιστον αυτού του ποσού;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν ζητάω ευθύνες γιατί οι λιμενικοί που ρυμούλκησαν το καράβι στο Φαρμακονήσι δεν φρόντισαν να ασφαλίσουν με σωσίβια τους επιβαίνοντες, με αποτέλεσμα να πνιγούν άνθρωποι, παιδιά, λάθος που επαναλήφθηκε και άλλες φορές, με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η έρευνα μπήκε στο συρτάρι;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τα κανάλια αποφεύγουν τον φόρο 20% επί των διαφημίσεων όπως τους έχει επιβληθεί δια νόμου – με συνεχείς αναβολές, ενώ ταυτόχρονα(!) τους επετράπη να προβάλλουν τηλεπαιχνίδια αφαιρώντας τους και την υποχρέωση καταβολής φόρου επί των κερδών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ που σκάφος με ελληνική σημαία το σταματά παρανόμως σε διεθνή ύδατα με απειλή όπλων η Ισραηλινή κυβέρνηση και η Ελλάδα δεν αντιδρά;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που για ένα καπρίτσιο, έκλεισε η κερδοφόρα πλεονασματική ΕΡΤ, και λειτούργησε ένα ελάχιστο μόρφωμά της, με το ίδιο κόστος (και μεγαλύτερο!) για τον πολίτη, αλλά χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο ή διαγωνισμό για το που πήγαν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν, και πλέον με τους ίδιους κρατικούς ελέγχους που «καταδικάστηκαν» τόσο έντονα από τους διώκτες της; Και μετά ..αμνηστεύονται κιόλας για τις πράξεις τους προκαταβολικά!;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ για την τιμή (και τις συνθήκες) πώλησης του ΟΠΑΠ και την τιμή πώλησης του Ελληνικού;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω ότι όσοι εμπλέκονται σε υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων αθωώνονται ή παραγράφονται τα πρόστιμά τους;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω νόμους να απαλλάσσουν εφοπλιστές από βεβαιωμένους φόρους δισεκατομμυρίων; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τονίζω ότι χρειάστηκαν πέντε προσπάθειες για να επιτευχθεί αυτό που ονομάζω ντροπή;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω, εν μέσω κρίσης, κοντά τρία εκατομμύρια ευρώ να δίνονται στον διεθνή οργανισμό …γαλλοφωνίας;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τόσα και τόσα αίσχη από τις ΜΚΟ δεν έχουν ακόμα φτάσει σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, ούτε μία σύλληψη, ούτε μία καταδίκη; Ακόμα και όταν αναφέρονται τα ονόματα υπουργών, ακόμα και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ βλέποντας την βουλή να νομιμοποιεί, αφού έγιναν οι παρανομίες, το εργοστάσιο χρυσού στις σκουριές; Και θα …πληρώνουμε και το νερό που άλλαξε χρήση, με 30 εκ. ευρώ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι βλέποντας δημόσια, κρατική στήριξη της διευθύνουσας συμβούλου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας – ενόσω γίνονται οι έρευνες εις βάρος της;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που o κοινοβουλευτικός μας έλεγχος έχει αντικατασταθεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και συμπυκνωμένους νόμους, με νομοσχέδια σε άσχετες διατάξεις κάνοντας νομικούς να μιλάνε για εκτροπή;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τα διόδια έχουν ανατεθεί σε εργολάβους που, ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ εισπράττουν κανονικά χωρίς να αποδίδουν έργο, παίρνουν και αυξήσεις(!);

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η ΑΤΕ μας κόστισε, χωρίς κανείς να τεθεί υπεύθυνος γι’ αυτό, 100 εκατομμύρια για ένα …»λάθος»;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που ένα εργοστάσιο παραγωγής πλάσματος που κόστισε εκατομμύρια ευρώ για να κατασκευαστεί, έχει μείνει ως ..αποθήκη στο Μενίδι, και σύντομα, αν όχι ήδη, τα ακριβοπληρωμένα μηχανήματά του θα είναι άχρηστα – ενώ ταυτόχρονα ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ πλάσμα από άλλες χώρες, ξοδεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τους νόμους που έχει περάσει ο Υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου, που κατηγορείται ότι είτε αποφυλακίζουν εμπόρους ναρκωτικών, είτε αθωώνουν… τον εαυτό του;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ που στα δάση, με τον πρόσφατο νόμο, θα επιτρέπεται να χτίζονται μεταξύ άλλων και …δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαιοειδών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η πώληση του γάλακτος απο τις εταιρίες πήρε παράταση χρόνου, με πρόσχημα την μείωση της τιμής, και αυτή η μείωση …δεν ήρθε τελικά ποτέ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις καταγγελίες ότι το (χρεωκοπημένο!) Ερρίκος Ντυνάν κάνει …εκπτώσεις στα νοσήλεια υπουργών και πρώην πρωθυπουργών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που περνάει νόμος οι ΔΕΚΟ και οι ΜΚΟ να απαλλαγούν από κατηγορίες σε περίπτωση που κατηγορούνται για οικονομικό έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος – και ο υπεύθυνος γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής να αναφέρεται και γραπτώς σε ασυλία;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για το ασύλληπτο (πολιτικά, οικονομικά και ηθικά) σκάνδαλο της Digea; Είμαι συριζαίος προπαγανδιστής όταν τα αρνούμαι όλα αυτά τα αίσχη;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν δεν μπορώ να βρω καν έναν νομότυπο λόγο να έχουν προκαταβολική ασυλία όσοι (χρεωκοπημένοι τώρα ) τραπεζίτες έδωσαν δάνεια στα κόμματα – με ανύπαρκτες εγγυήσεις;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω ότι και το απίστευτο σκάνδαλο των #LuxLeaks που πιάνει και ελληνικές εταιρίες δεν οδηγεί σε καμία έρευνα, σε καμία αναφορά, θάβεται και από τον ΣΔΟΕ – και από τα κανάλια;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν ξέρω ότι ο Μανώλης Κυπραίος, δημοσιογράφος που έκανε την δουλειά του, δεν θα ξαναακούσει ποτέ τίποτα – καθώς τα ΜΑΤ του πέταξαν μία χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που του στέρησε την ακοή – και η υπόθεση για την οποία διατάχθηκε ΕΔΕ, καταλήγει και αυτή,βολικά, στο αρχείο;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τρελαίνομαι που ακόμα και σήμερα, αθώα, δεκάχρονα παιδάκια, μετά από μία απίστευτη ταλαιπωρία, που είδαν ακόμα και τους δικούς τους να πνίγονται, είναι ξυπόλητα και κοιμούνται στο πάτωμα μίας παγωμένης φυλακής, για έξι ή οκτώ μήνες, μέχρι να υπάρξει, αν υπάρξει, κάποιας μορφής σωτηρία γι’ αυτά; Είμαι Συριζαίος όταν με πιάνουν τα κλαμματα διαβάζοντας την ιστορία τους;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που κανείς δεν έχει ακούσει αυτά, και τόσα άλλα, ούτε μία φορά από τα κανάλια της τηλεόρασης; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για την απόλυτη σιωπή τόσων σκανδάλων από την κοινή γνώμη; Για να μπορεί να κρίνει; (Τεστ: ΠΟΣΑ ήξερες εσύ από αυτά που αναφέρω; Και ΑΠΟ ΠΟΥ τα έμαθες;)

~

Αυτή είναι η απάντηση; Ότι είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής; Αυτό έχω να αντιμετωπίσω δηλαδή; Δεν συμμεριζόμαστε πια τους φόβους μας, δεν είναι κοινές οι αγωνίες μας, όλα έγιναν διλήμματα ή με τον Αλέξη, ή με τον Αντώνη; Όποιος μιλάει για όλα αυτά για τα οποία διαμαρτύρομαι είναι Συριζαίος προπαγανδιστής;

Και αν μιλάω γι’ αυτά, τότε η απάντησή που μου αξίζει είναι …να πάω να μείνω στην Αργεντινή;

~

Επι προσωπικού, δεν έχω πρόβλημα. Μπορεί ο καθένας να νομίζει ο,τι θέλει για μένα, μπορεί να νομίζει ότι θέλω Αλέξη, ότι ονειρεύομαι Αργεντίνες και πείνες, ότι μισώ τους δεξιούς και γι’ αυτό αντιδρώ. Μπορεί ο καθένας να με κατατάξει όπου νομίζει, ως πληρωμένο υπάλληλο της Κουμουνδούρου, ή, ακόμα χειρότερα, απλήρωτο που ζητά την αποσταθεροποίηση. Μπορεί να αντιλαμβάνεται με φρίκη ότι θέλω να θυσιάσω το μέλλον των παιδιών μου σε μία ζωή με δραχμή, σε ένα αμφίβολο μέλλον.

Πεδίο δόξης λαμπρόν, ονειρευτείτε ο,τι θέλετε για μένα μάγκες.

Φτιάξτε τον Συριζαίο εχθρό που ονειρεύεστε, το τέρας που θα φάει τις ελπίδες σας για την Ελλάδα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της. Ζήστε την ζωή με τα δικά σας μέτρα, που κάποιος είναι είτε μαζί μας είτε εχθρός μας, επειδή εσείς διαλέξατε εχθρούς και φίλους όπως καταλάβατε. Μην διανοηθείτε να αναρωτηθείτε και εσείς για τα μολυσματικά, προπαγανδιστικά ερωτήματά μου.

Εγώ επιμένω για τα ερωτήματά μου αυτά, να μην βάζω πρόσημο. Ούτε κομματικό, ούτε καν πολιτικό – όπως ήμουν πάντα.

Και επειδή επιμένω επίσης ότι μιλάω σε ευφυείς ανθρώπους, θα συνεχίζω να αναρωτιέμαι, να σκέφτομαι, να αντιδρώ όπως νομίζω καλύτερα, με μοναδικό μου γνώμωνα την τίμια κριτική προς την κυβέρνηση, προς κάθε κυβέρνηση, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και όπως την οφείλει κάθε πολίτης.

Ξαναδείτε τις ερωτήσεις μου. Μία-μία. Δεν είναι όλες, δεν είναι καν όλες του 2014. Έχει πολλές, πολλές ακόμα.

Μακρυά τα παιδιά σας λοιπόν από τις οθόνες. Το «συριζαίικο τέρας» σας συνεχίζει την φριχτή «προπαγάνδα» του. Κλείστε τα αυτιά σας, έχετε μία ελπίδα να σωθείτε.

Νισάφι.

Οι λιμενικοί, άλλο που δεν ήθελαν. Στο πλευρό τους τάχθηκε, συλλήβδην, όλη η συγκυβερνητική εξουσία, μερικοί δημοσιογράφοι με τις εκπομπές τους, και κάθε ένας που ήθελε να προκαταβάλλει ένα αθωωτικό αποτέλεσμα για δικούς του λόγους.

Η κυβέρνηση, άλλο που δεν ήθελε. Θα ήταν ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα της και στις τεταμένες σχέσεις της με τους ενστόλους ένα μέρος των ανθρώπων που φυλάνε τα σύνορα, είτε τίμια είτε όπως ζητά πλέον βουλευτής μας με αίμα για να γίνει κατανοητό, να έχουν παραβεί το βασικό καθήκον τους για την ασφάλεια των ανθρώπων.

Ο επιχειρηματίας, άλλο που δεν ήθελε. Στα φραουλοχώραφά του και των γύρω του ισχύουν ακριβώς τα ίδια, αν όχι χειρότερα, οι συνθήκες είναι οι ίδιες, οι εργάτες είναι τρομοκρατημένοι, τους χρωστάνε, πάλι, ακόμα, λεφτά. Το ίδιο και τα πρωτοπαλίκαρά του, άλλο που δεν ήθελαν να γλυτώσουν την απόπειρα φόνου.

Και άλλοι άλλο που δεν ήθελαν. Όσοι είχαν ευθύνη για τον θάνατο του Αχμάντ Φαρούκ στις φυλακές «φιλοξενίας» γιατί δεν υπήρχε γιατρό. Ο Κασιδιάρης, άλλο που δεν ήθελε να μην είναι ένοχος σε εκείνη την δίκη. Αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για τον βασανισμό μέχρι θανάτου του Καρέλι, άλλο που δεν ήθελαν να ξεχαστεί. Αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του Σακελλίων, άλλο που δεν ήθελαν να ξεχαστεί το θέμα και να αθωωθούν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Αυτοί που αναμίχθηκαν στην «αυτοκτονία» Τσαλικίδη, άλλο που δεν ήθελαν να σβήσει σιγά-σιγά ως ανάμνηση η υπόθεση. Οι βασανιστές του Ουαλίντ, του Αιγύπτιου υπαλλήλου αρτοποιείου, άλλο που δεν ήθελαν να πάει από αναβολή σε αναβολή.

Άλλο που δεν ήθελαν.

Εμείς, που δεν θέλαμε άλλο όμως;

Όσοι από εμάς ζητήσαμε δικαιοσύνη, όσοι από εμάς σκεφτήκαμε τα παιδιά, όσοι από εμάς αναρωτηθήκαμε τις ευθύνες του κράτους, όσοι από εμάς δεν κλείσαμε τα μάτια στις τωρινές συνθήκες στα φραουλοχώραφα;

Εμείς, δεν ακουστήκαμε αρκετά.

Τι φταίει; Δεν φωνάξαμε δυνατά; Δεν μιλήσαμε αρκετά; Δεν κοντράραμε αρκετά; Δεν το είπαμε αρκετά; Είχαμε να πούμε για άλλα, ξεχάσαμε, δεν δώσαμε σημασία, δεν πιστέψαμε ότι χάνονται αυτές δίκες;

Δεν ακουστήκαμε αρκετά.

Αν δεν μιλήσουμε εμείς αρκετά, όμως, θα ακουστεί αυτό που δεν φανταζόμαστε.

Και ακούστηκαν αυτοί. Έκαναν τις δίκες τους όπως νόμιζαν, άλλοι με απειλές, οι κύριοι μάρτυρες δάρθηκαν, ψευδείς καταθέσεις ακόμα πλανώνται στα πρακτικά των δικών, η απόφαση βγήκε.

Βγήκε όπως ήθελαν.

Κανείς ένοχος. Καμία ενοχή.

Άλλο που δεν ήθελαν λοιπόν να μην ακουστούμε εμείς αρκετά.

Η οθόνη μου έχει πλημμυρίσει τραυματισμένα και νεκρά παιδιά.

Κάθε βόλτα μου στο Twitter είναι μία βόλτα σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, που ενώ οπτικά με αναστατώνει, αντιλαμβάνομαι γιατί συμβαίνει και την υπομένω σιωπηλός. Ναι, πρέπει να εμφανίζεται η εικόνα του τραυματισμένου παιδιού. Ναι, με ενοχλεί και εμένα, ναι, υπάρχει ο κίνδυνος να αναισθητοποιηθούμε αν την την βλέπουμε συχνά. Αλλα υπάρχει και ο κίνδυνος να μην καταλάβουμε για τι πράγμα μιλάμε, αν δεν την δούμε ποτέ.

Το πρόβλημα όμως, παραδόξως, δεν κάνει την εμφάνισή του μόνο στην Γάζα. Πολλά χιλιόμετρα πιο κοντά μας, οι εργάτες της Μανωλάδας, περσινοί «ήρωες» της προσοχής μας, σύμφωνα με ρεπορτάζ τραβάνε τα ίδια, ή και χειρότερα φέτος. Η δίκη για τους πυροβολισμούς του 2013 διεξάγεται σε άθλιες,ρατσιστικές συνθήκες, ενώ οι κεντρικοί μάρτυρες γρονθοκοπούνται για να μην καταθέσουν. Η βόλτα, όταν έγινε το περιστατικό του Δένδια στα φραουλοχώραφα, δεν άλλαξε τις συνήθειες των τσιφλικάδων που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν, και σήμερα, τους εργάτες σαν δούλους, να τους βάζουν να κοιμούνται όλοι μαζί σε μία τέντα, να χρεώνουν ανα κεφάλι δέκα ευρώ για το κοινόχρηστο ρεύμα, για τουαλέτα να τους έχουν μία δύσοσμη τρύπα στο χώμα με δύο ξύλα, να τους χρωστάνε (πολλά) λεφτά ενώ οι εργάτες να κοιμούνται σε βάρδιες για να μην δεχθούν βραδυνές επιδρομές και «επισκέψεις» από την αστυνομία.

Όλα αυτά, τα ξέρουμε από το 2013. Δεν τα ξέραμε πριν, αλλά πέρσι τα μάθαμε από την καλή-και από την ανάποδη. Θυμώσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι κατέβηκαν και σε πορείες, το θέσαμε στην ατζέντα, αντιδράσαμε.

Και μετά… μετά τίποτα. Το μόνο που είχαν να κάνουν οι τσιφλικάδες, είναι σιωπηλή υπομονή. Στην Σκάλα Λακωνίας, οκτακόσιοι μετανάστες κατέβηκαν σε απεργία, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων -θέλω λίγο την συγκέντρωσή σου εδώ, για να καταλάβεις καλά τι πρόκειται να σου πω- να μπορούν να κατεβαίνουν στην πλατεία και στις παραλίες. Τώρα, δεν τους επιτρέπεται. Μετά την αντίδρασή μας για το «νοσοκομείο» του Κορυδαλλού, το περιβόητο Κολαστήριο, έχουν άλλαξει πολλά – αλλά όχι αυτά που διεκδικούσαμε όσοι διαμαρτυρόμαστε: Τα κελιά τύπου Γ περιμένουν όποιον διαμαρτύρεται, όποιον ενοχλεί, άρα και τον άνθρωπο, ασθενής ο ίδιος, που εμφάνισε (παράνομα, αλλά δικαιώθηκε μετά) το ζήτημα στους πολίτες.

Όλα όσα περιγράφω έχουν την ελάχιστη επικοινωνία από τα κεντρικά ΜΜΕ. Η κατάσταση στις φυλακές, και η υπο ψήφιση διαδικασία των κελιών τύπου Γ οδήγησε πάνω από τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους σε ταυτόχρονη απεργία πείνας στην Ελλάδα – ίσως την μεγαλύτερα ευρωπαϊκά μετά το 1924.

Αυτή η είδηση δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό στα κεντρικά ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες.

Δεν μπορώ να μας (τους πολίτες) κατηγορήσω για αναισθησία. Για μένα είναι βέβαιο και προφανές, ότι κάθε μία από αυτές τις εικόνες μας ενοχλούν βαθιά, και επιθυμούμε άμεση και ανθρώπινη επίλυσή τους – όταν, η δημοσιογραφία αφήνεται να κάνει την δουλειά της, και φτάνουν σε εμάς οι άθλιες συνθήκες.

Δυστυχώς όμως, τίποτα, όπως έχω ξανααναφέρει, δεν είναι τσάμπα. Η ενόχληση απαιτεί συνέπεια, επιμονή, αναζήτηση, διαρκείς ερωτήσεις. Το πρόβλημα δεν λυνεται όταν σταματά να προβάλλεται (στο Facebook του καθενός μας ή στο δελτίο ειδήσεων ή την εφημερίδα ) το νεκρό παιδί, ο δούλος των φραουλοχώραφων, ο φυλακισμένος στην κόλαση των ελληνικών φυλακών. Το πρόβλημα εξαφανίζεται, μα δεν λύνεται.

Και εμείς, όσοι νοιαστήκαμε, και είμαι σίγουρος ότι νοιαστήκαμε αληθινά, έχουμε μία υποχρέωση να μην σταματάμε με τους ρυθμούς της αλλαγής της είδησης από το πρωτοσέλιδο που μας σερβίρεται. Να θυμόμαστε, όσο περισσότερο μπορούμε, να ρωτάμε, όσο περισσότερο γίνεται, να θυμίζουμε, ο ένας στον άλλον, πόσο και γιατί νοιαστήκαμε.

Γιατί η μόνη ήττα, είναι η λήθη.

Και η μόνη νίκη, το μόνο που κρατάει ζωντανές τις συνειδήσεις μας, είναι όχι απλώς να είμαστε άνθρωποι όταν βλέπουμε το άδικο, μα κυρίως να μην ξεχνάμε, κάθε μέρα, την υποχρέωσή μας να παραμένουμε έτσι.

Υπάρχει ένα καλά φυλαγμένο μυστικό, που πρόκειται να σας αποκαλύψω στις επόμενες γραμμές. Είναι ένα μυστικό για εντελώς νόμιμη, εντελώς ουσιαστική, πλήρως αποτελεσματική αντίδραση.

Αντίθετα από πολλές άλλες, αυτή έχει την καθολική υποστήριξη όχι μόνο από την αριστερά, που γενικά της προσάπτουν ότι αντιδρά με τα πάντα, μα έχει την ηθική υποστήριξη ακόμα και των φιλελευθέρων, καθώς βασίζεται στην βάση της έννοιας «ελεύθερη αγορά».

(Φανταστείτε δηλαδή να διαμαρτύρεστε, και καθε φιλελεύθερος να είναι δίπλα σας, και να τονίζει ότι «αφού το πιστεύεις, πολύ σωστά κάνεις». Δεν είναι ενδιαφέρον;)

Η μυστική αντίδραση που θέλω να σας μυήσω, ονομάζεται μποϊκοτάζ. Μην το πείτε παραέξω, αλλά πρόκειται για την καθολικά ανεκτή – για να μην πω προτεινόμενη, διαδικασία αντίδρασης σε κάτι που μας ενόχλησε.

Προσέξτε πως δουλεύει.

Ας πούμε μία εταιρία, την vodafone, ένα παράδειγμα λέω. Ας πούμε ότι εμπλέχθηκε σε ένα σκάνδαλο, πχ υποκλοπών, ας πούμε ότι δεν σας άρεσε που η επίσημη απάντηση ήταν «έσβησα το λογισμικό ΠΡΙΝ έρθω να αποκαλύψω τις υποκλοπες», ή ας πούμε ότι δεν σας άρεσε η «αυτοκτονία» του Τσαλικίδη.

Εμένα, γιατί πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να μιλάμε για τον εαυτό μας, δεν μου άρεσαν αυτά. Τι έκανα λοιπόν; Σταμάτησα να αγοράζω προϊόντα vodafone.

Οτιδήποτε. Κινητά, υπηρεσίες, gadget, οτιδήποτε και αν πρόσφερε αυτή η εταιρία, δεν υπήρχε για εμένα. Καμία αγορά, ούτε ένα ευρώ. Είναι το μακροβιότερο και πιο συνεπές μποϊκόταζ που έχω κανει ποτέ.

Λιγο παλαιότερα, η εταιρία Φάγε έκανε μία (σχεδόν) αθόρυβη απόσυρση γιαουρτιών, που μέχρι τότε έτρωγα φανατικά, γιατί είχαν μέσα, υποτίθεται, μούχλα. Δεν έβγαλε ανακοίνωση παρά μόνο μετά, όταν το θέμα απέκτησε δημοσιότητα. Και ξαναέγινε, πάλι με αλλοιωμένα προϊόντα της, και πάλι δεν ενημέρωσε το κοινό.

Μποϊκοτάζ. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με τα προϊόντα της, κανένα πρόβλημα με την απόσυρση, αλλά με ενόχλησε αφάνταστα ότι δεν ενημέρωσε τους καταναλωτές της την ώρα που έπρεπε. Οπότε, σταμάτησα να αγοράζω από εκεί.

Ή την SystemGraph. Έκανε αγωγή σε έναν πελάτη της, για 200.000 ευρώ, γιατί δεν της άρεσε η… κριτική του. Καμία αγορά από την SystemGraph, δεν θα πληρώνω εγώ τους δικηγόρους της για να κάνουν μήνυση σε bloggers, σωστά;

Η λίστα συνεχίζεται και είναι μεγάλη. Και άλλοι άνθρωποι κάνουν μποϊκοτάζ – δεν θα το μάθεις, γιατί αν δεν είναι για «εθνικό θέμα» δεν θα μπει ΠΟΤΕ σε δελτίο Ειδήσεων.

Κόκα κόλα, The Mall, NewsBomb, Προπο, Creta Farm, «μικρή ΔΕΗ», είναι πάμπολοι οι λόγοι για να διαμαρτυρηθείς, και να αντιδράσεις.

Για μένα έχει δύο κανόνες, μόνο – πολύ σημαντικούς:

> Να αποφεύγω να πω «μην αγοράζεις από εκεί», μα να προτιμώ το «εγώ δεν αγοράζω από εκεί».

> Και να μην «μαλώνω» όσους δεν συμμερίζονται την δική μου ατζέντα, ή έχουν δικιά τους. Ο καθένας, άλλωστε, δεν θα δώσει λογαριασμό που θα ψηφίσει με τα λεφτά του, σωστά;

Γιατί αυτό είναι το σπουδαίο με αυτήν την κίνηση: κάθε αγορά μας, είναι μία ψήφος. Ψηφίζω την πρακτική του The Mall όταν αγοράζω από εκεί, και αντιδρώ αν δώσω τα χρήματά μου αλλού. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τροπος, απόλυτα νόμιμος και συμβατικός με το πνεύμα της ελεύθερης αγοράς που ζούμε, είναι να επιλέξω να στερήσω τα χρήματά μου από κάποιον που θεωρώ ότι θα τα διαχειριστεί λάθος.

Θα κανω την διαφορά μόνος μου; Όχι μάλλον- αλλά για στάσου, αν είναι έτσι γιατί δεν ακούγονται τα μποϊκοτάζ; Γιατί πολλοί *μόνοι τους* θα κάνουν την μεγαλύτερη διαφορά που φαντάστηκες ποτέ.

Γιατι αυτές οι εταιρίες γι’ αυτό «μας ενοχλούν» τελικά: για το κέρδος. Ας το κανουμε ακριβότερο να ενοχλούν, και θα αλλάξουν πολιτική πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά από ότι φαντάζεσαι.

Ας τους ταράξουμε στην νομιμότητα, λοιπόν! 🙂

Θέλω, σήμερα, να σου μιλήσω για πέντε ανθρώπους. Πέντε ανθρώπους μόνο.

Ο καθένας έχει μία μικρή ιστορία να μας πει. Μία για μένα, που έκατσα να την ακούσω – και μία γα σένα, που θα στην μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ.

Ο ένας λέγεται Παναγής Γιαννάκης. Είναι προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης. Είναι σημαίνων πρόσωπο της κοινωνίας μας, ακρογωνιαίος λίθος της δικαιοσύνης μας. Η ιστορία του, που θέλω να ακούσεις, ξεκινάει μερικούς μήνες πριν, όταν, για δεύτερη φορά, αναγκάζεται να διαμαρτυρηθεί για την ζωή των ανθρώπων που βάζει στην φυλακή. Είτε ένοχοι, είτε περιμένουν να δικαστούν, μένουν κλειδωμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, μαζί τα σεξουαλικά με τα οικονομικά εγκλήματα, χωρίς να δουν το φως του ήλιου, για μήνες στις αθλιότερες συνθήκες. Αυτός ο άνθρωπος στέλνει την δεύτερη επώνυμη διαμαρτυρία του, κοινοποιόντας την στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Ξεκινάει την επιστολή του λέγοντας «Ντράπηκα». «Ντράπηκα κ. υπουργέ για την Ελληνική Πολιτεία και για καθένα μας χωριστά». Δεν έχω γνώση να άλλαξε κάτι, μετά την δημοσιοποίησή του.

Τον δεύτερο, ας τον πούμε Νίκο. Ο Νίκος, ήταν τρόφιμος του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού. Ζούσε, μαζί με τους συγκρατούμενούς του σε άθλιες συνθήκες, χωρίς σωστή διατροφή, χωρίς σωστή περίθαλψη, χωρίς συνθήκες υγιεινής. Ζούσε σε ένα κολαστήριο. Προσπάθησε να επικοινωνήσει το πρόβλημα της επιβίωσής τους, στην υπεύθυνη εισαγγελέα. Όταν συνάντησε αδιαφορία, άλλαξε τρόπο. Αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τις συνθήκες διαβίωσής του κάνοντας κάτι που απαγορεύεται στις φυλακές: τράβηξε φωτογραφίες και βίντεο, πήρε συνεντεύξεις, έδειξε στον έξω κόσμο τι συμβαίνει στο κολαστήριο. Κατηγορήθηκε, παρότι παραδόθηκε αυτοβούλως από την ίδια εισαγγελέα που δεν τον άκουγε πριν. Αθωώθηκε, γιατί η επιτροπή αποφάνθηκε ότι το έκανε για να βελτιώσει την ζωή του και των συγκρατούμενών του, από όντως απάνθρωπες συνθήκες. Ζητούσε, το λιγότερο, περίθαλψη και τεστ μαντού σε όλους τους κρατούμενους του νοσοκομείου, κάτι που δεν μάθαμε ποτέ αν ολοκληρώθηκε, μήνες μετά το αίτημά του.

Τρίτος, είναι ο Μαμαντού Μπα. Ο Μαμαντού είναι από την Νέα Γουινέα, και κατόρθωσε να είναι στους τυχερούς που πήρε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Νόμιμος μετανάστης πια, είχε ενεργή συμμετοχή στην κοινότητά του, και δούλευε ως λαντζέρης. Ο Μαμαντού δέχθηκε μία επίθεση με λοστούς, από την αποία γλύτωσε αιμόφυρτος να τρέχει στους δρόμους, γιατί οι δράστες του, μέλη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής όπως επιβεβαιώνει και το Δικτύου εκ μέρους της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τον άφησαν «να πάει να πεθάνει». Ο Μαμαντού δεν έκατσε ούτε στο νοσοκομείο, για να αποφύγει το κόστος και την αστυνομία. Όπως καταγγέλει, λίγο καιρό πριν, του είχε επιτεθεί η αστυνομία, κλέβοντάς του και σαράντα ευρώ που είχε μαζί του. Όταν δημοσιοποίησε την ιστορία του οι επιθέσεις εντάθηκαν – και από τις δύο δυνάμεις. Ήταν υπο παρακολούθηση από τις ομάδες κρούσης της ΧΑ, ενώ ξανασυνελήφθη από την αστυνομία, όπου τον έγδυσαν και τον εξευτέλισαν – χωρίς λόγο, αφού ήταν νόμιμος. Για σώσει την ζωή του, ζήτησε άσυλο από την Ελλάδα, προς το Βέλγιο. Οι Βελγικές αρχές έκριναν ότι όντως, η ζωή του Μαμαντού Μπα δεν τυγχάνει της ελάχιστης προστασίας εδώ στην Ελλάδα, και αποφάσισαν κάτι πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά χρονικά: Για πρώτη φορά, χώρα μέλος της ΕΕ δίνει πολιτικό άσυλο σε πολίτη χωρας μέλους της ΕΕ. Για πρώτη φορά, χρειάζεται καποιος να πάρει άσυλο απο εμάς.

Τέταρτη ιστορία, είναι του κρατουμένου στις φυλακές της Τρίπολης Τσόκα. Περιέγραψε τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων διακόσια δεκαπέντε άτομα να ζουν σε κελιά για εξηντα πέντε συνολικά, εννέα ντουσιέρες για όλους – έξω στην αυλή, έξι σόμπες που δεν δουλεύουν ταυτόχρονα για όλους τους κρατουμένους τον χειμώνα, καμία προστασία από τις συνθήκες βρασμού που επικρατούν το καλοκαίρι, βρώμικο φαγητό, απαράδεκτες συνθήκες σε τουαλέτες. Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποδέχθηκε τους ισχυρισμούς του, και μόλις σήμερα καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση των όσων προβλέπονται στο άρθρο 3 της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί απαγόρευσης της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης.

Ο άνθρωπος της πέμπτης ιστορίας, είσαι εσύ. Εφτασες μέχρι εδώ, διαβάζοντας για τέσσερις ανθρώπους που πολέμησαν, θέτοντας σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα, τις δουλειές τους, την ελευθερία τους, θέτοντας σε κίνδυνο υπαρκτό ακόμα και την ζωή τους, για να επικοινωνήσουν, ο καθένας με όποιον τρόπο μπορούσε, το κακό που τους κάναμε εμείς. Εμείς είμασταν οι φύλακές τους, εσύ και εγώ, εμείς αυτοί που είχαμε υποχρέωση να τους προστατεύουμε, εμείς αυτοί που ειχαμε την ευθύνη τους, που θα έπρεπε να ήμασταν η ασπίδα για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους – τα ελάχιστα, και όμως τόσο πολύτιμα. Εμείς τους βασανίσαμε ή τους αγνοήσαμε, εμείς είχαμε την ευθύνη για τα βάσανά τους ή αδιαφορήσαμε όταν άλλοι τους βασάνιζαν. Και αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να μας πονέσουν, χωρίς να μας χτυπήσουν, χωρίς να μας απειλήσουν, με αξιοπρέπεια όλοι τους, με ευγένεια και μέσα στους κανόνες πολιτισμού και δικαιοσύνης, ζητήσαν να διαβάσεις αυτές τις μικρές ιστορίες, και να αναρωτηθείς αν μπορείς να κάνεις κατι γι’ αυτό.

Μην τους γελάσεις. Υπέστησαν πολλά για να διαβάσεις εσύ αυτές τις ιστορίες. Χρειάστηκαν αυτοί οι τέσσερις, πιο έντιμοι απο μένα άνθρωποι, οι ιστορίες που χρειάστηκε να πουν για να σε αναγκάσω, να γίνεις, όπως είμαι και γω, ο πέμπτος άνθρωπος.

Τι θα κάνεις γι’ αυτό;

Οι πολίτες, που θυσιάστηκαν. Οι πολίτες, που ανέχονται την αδικία, για να δουν, τελικά, την Ελλάδα να στέκεται στα πόδια της. Οι πολίτες, που γι’ αυτούς τα κάνουμε όλα. Οι πολίτες, που αν επιλέξουν λάθος, θα χύσουν την καρδάρα που με τόσο κόπο, με τόσο αίμα, οι συμπολίτες τους, μαζέψανε.

Ποιος θα διαφωνούσε ότι, αν ρίξεις αυτήν την στιγμή, με αυτήν την λογική και αυτά τα δεδομένα τον κόπο τόσων χρόνων, την θυσία την δική σου και των γύρων σου, αυτών που βλέπεις χωρίς δουλειά, αυτών που βλέπεις χωρίς υγεία, αυτών που βλέπεις χωρίς σπίτι, ποιος θα διαφωνούσε ότι είσαι ένας αναίσθητος άνθρωπος, που θέλει να καταδικάσει την ελπίδα;

Εγώ, μάλλον.

Γιατί όσοι αντιδρούν, δεν θέλουν να καταστρέψουν την χώρα. Όσοι αντιδρούν δεν θέλουν να χαθεί η προσπάθεια. Δεν θέλουν να απωλέσουμε τους κόπους και τις θυσίες.

Μπορεί να θέλουν, απλώς, να την σώσουν.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που τιμολογούν μισό εκατομμύριο ευρώ έκαστο νέο γραφείο καινούργιου υπουργού και αντιπροέδρου.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που απενοχοποιούν εφοπλιστές και παραγράφουν παραβάσεις τους.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που (κατα λάθος!) χάνουν ολόκληρο το ΦΠΑ από την εταιρία που διαχειρίζεται το αεροδρόμιο από τότε που άνοιξε(!)

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που ξεπουλάνε τον ΟΠΑΠ στους κουροπαλάτιδες φίλους τους, και ας εμπλεκονται σε υποθέσεις λαθρεμπορίου καυσίμων.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που τους περισσεύουν 240 εκατομμύρια για να μην αποτύχει η επένδυση των τραπεζών στο Μέγαρο

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που επιτρέπουν στα κανάλια να παίζουν τηλεπαιχνίδια και τους γλυτώνουν και από τον φόρο που μέχρι πρότινος πλήρωναν(!)

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που θέλουν να πουλήσουν το Ελληνικό σ’ αυτόν που για τον νόμο που οι ίδιοι φωτογραφικά του έφτιαξαν, καταδικάστηκε από το ΣτΕ.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που έκλεισαν την κερδοφόρα ΕΡΤ, και έκτοτε μόνο πληρώνουν από το υστέρημα του λαού, και πληρώνουν χωρίς κανέναν έλεγχο ούτε για τις αποδείξεις, ούτε προσλαμβάνουν με διαφάνεια απ τον ΑΣΕΠ.

Μπορεί να θέλουν να την σώσουν από αυτούς που σώζουν κάθε χρόνο, τα κανάλια από έκτακτο φόρο στις διαφημίσεις.

~

Γιατί αυτοί οι πολίτες είναι κακοί, και όχι αυτοί οι πολιτικοί που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο; Ποιος το λέει;

Γιατί να θεωρήσω ότι αυτοί οι πολίτες θέλουν να καταστρέψουν τις θυσίες του κόσμου, τον ιδρώτα του, τους κόπους του;

Συγνώμη, εγώ βλέπω ότι θέλουν να την σώσουν την χώρα.

Καμία τύψη λοιπόν. Είμαι μαζί τους, όχι απέναντί τους.

…Όταν δείξαμε στους ψηφοφόρους ότι μαχαιρώνουν μετανάστες δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σφάζουν έλληνες, δεν σταμάτησαν, όταν τους δείξαμε ότι σηκώνουν ναζιστικά το χέρι δεν σταμάτησαν, όταν τους πολεμήσαμε στους δρόμους δεν σταμάτησαν, όταν σταματήσαμε να τους προβάλλουμε στα κανάλια δεν σταμάτησαν, όταν τους κλείσαμε φυλακή δεν σταμάτησαν, όταν τους ξεψαχνίσαμε, δεν σταμάτησαν, όταν τους φιμώσαμε δεν σταμάτησαν…

… μήπως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις την άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα πρέπει να εξαλείψεις τις αιτίες που τον δημιουργούν;

Μήπως, ΜΗΠΩΣ να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι αν δεν σταματήσεις πρώτα την φτώχεια, την την (απίστευτη, πια) έλλειψη δικαιοσύνης, την έλλειψη ισονομίας, την έλλειψη ελπιδας και προοπτικής, την έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και ελευθερίας, αν δεν σταματήσεις πρώτα αυτά, ΠΡΩΤΑ αυτά, δεν θα σταματήσει ποτέ, και με κανέναν άλλο τρόπο το μίσος;

Όταν στον πολίτη αφαίρεσες κάθε ελπίδα, αφαίρεσες κάθε σταθερότητα, αφαίρεσες κάθε μέλλον, όταν τον έβαλες να μισεί ο ένας τον άλλον, όταν του στέρησες κάθε αίσθηση δικαίου, όταν τζόγαρες στον φόβο και την ανασφάλεια, όταν του πήρες το φαγητό από το τραπέζι και τα φάρμακα από το ντουλάπι – λέγοντάς του ότι πρωτίστως φταίει αυτός, όταν τον εκπαίδευσες στην λαμογιά και μετά δεν σου έφτασαν τα λεφτά να την συντηρίσεις, όταν του στέρησες την γνώση για τις βασικές αρχές δημοκρατίας, σεβασμού και αξιοπρέπειας, πως αλήθεια περιμέναμε να αντιδράσει;

Θρέψαμε τον λαό πολλά άσχημα πράγματα, και κάποιοι από αυτούς, πολύ θυμωμένοι, μας εκδικούνται πλέον ξεκάθαρα με τον χειρότερο, για μας και γι’αυτούς, τρόπο που έχουν.

Και όσο φρικάρουμε εμείς, όσο αντιδρούμε σπασμωδικά και βίαια, όσο παλεύουμε να χτυπήσουμε άγαρμπα το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια που το προκαλεί, τόσο πιο πολύ σιγουρεύεται ότι πράγματι μας πονάει, και τόσο μας πληγώνει συνειδητά περισσότερο.

Γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να δείξει πόσο θυμωμένος είναι.

Γιατί δεν έχουμε να αντιπαραβάλουμε ελπίδα, στο μίσος που γεννιέται.

Δεν περιμένω να αναγνωρίσει κανείς τις ευθύνες του από αλτρουϊσμό, και να αλλάξει την στάση του αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης.

Τουλάχιστον ας το κάνει από ένστικτο επιβίωσης.

Ας δείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε αληθινή δημοκρατία. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε μία αξιοπρέπεια για όλους. Ας δείξουμε ότι δεν είμαστε εκδικητικοί, χωρίς όμως να πάψουμε να είμαστε δίκαιοι. Ας αλλάξουμε ατζέντα, όλοι, στοχεύοντας στην ελπιδα, όχι το αλληλοφάγωμα.

Ας εξηγήσουμε ότι καταλάβαμε. Ότι επιτέλους, καταλάβαμε.

Αυτό, θα τους σταματήσει μια και καλή.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε την απανθρωπιά των «άλλων», είναι να ξαναγίνουμε εμείς πιο ανθρώπινοι.

Γνώμη μου, και κρίνομαι γι’ αυτήν.

Είναι το μούσι σου. Αυτό το αλάνθαστο, τριμμένο μούσι σου. Δεν καταλαβαίνεις; Είσαι τόσο σιχαμένος άνθρωπος που δεν καταλαβαίνεις; Δεν αντέχω να σε βλέπω μ’ αυτές τις τρίχες στο πρόσωπο, το χρυσό σου φόρεμα, τα μακρυά σου μαλλιά, τα νύχια σου, την έκφρασή σου, σαν γυναικούλα σε κάθε δωδεκάρι, σαν γυναικούλα – δείξε μας τα πόδια σου μωρή, αρχίδια δεν έχεις εκεί κάτω; Σίχαμα. Ξυρίσου μωρή πούστρα. Να είσαι κάτι που καταλαβαίνω τουλάχιστον. Δεν σε αντέχω, ολόκληρη, όπως είσαι, δεν σε αντέχω. Είσαι ένα μίασμα για την αισθητική μου, την αισθητική μου, έχω μάθει να βασίζομαι σ’ αυτήν, ή άντρας είσαι, ή γυναίκα, σε άφησα, σου έδωσα το δικαίωμα να γίνεις πούστης, έστω, έστω, όχι όμως και έτσι. Όχι και έτσι ρε φίλε. Δεν μπορείς να τα γαμάς όλα, μείνε στα κουτάκια σου, σου έχω φτιάξει ωραία κουτάκια, πολυτελέστατα, έμαθα να μην σε κράζω μπροστά σου όταν άλλαξες τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό, είδες; είδες πόσο υποχώρησα; έμαθα να ανέχομαι να μας παίρνεις τις δουλειές και να διαφθείρεις την νεολαία μας, και αυτή η ανοχή μου, τι την έκανες; Λάστιχο την έκανες γαμώ το στανιό σου. Πήρες όσο λουρί σου έδωσα, και θέλεις και άλλο. Σε φοβάμαι, θέλεις να λυθείς. Θέλεις να είσαι ο,τι είσαι, κάτι που δεν επέτρεψα εγώ, που δεν έφτιαξα κανόνες εγώ – που μωρή; που μωρή είπα εγώ ότι μπορείς να έχεις μούσι, μούσι γαμώ το μυαλό μου, μούσι ενώ παριστάνεις την γυναίκα; Πότε σου επέτρεψα εγώ κάτι τέτοιο; Πότε σε άφησα εγώ να ζεις έξω από τους κανόνες που έφτιαξα; Δεν καταλαβαίνεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι το μούσι σου; Οτι είναι η απαίτησή σου να διαλύσεις τα κουτάκια; Δεν με ενοχλεί το μούσι σου μωρή, να το βάλεις στον κώλο σου. Η ελευθερία σου να είσαι ο,τι θέλεις εσύ χωρίς να με ρωτάς, αυτό με ενοχλεί. Οτι με αμφισβητείς μωρή, αμφισβητείς την εξουσία μου επάνω σου. Και θα σε δούνε κι αλλοι, και θα με αμφισβητήσουν αν δεν σε τσακίσω σαν σκουπίδι με τις ειρωνίες μου και το μίσος μου, γιατί σε μισώ, βαθιά, και εσένα, μα κυρίως αυτούς που σε θαυμάζουν, θαυμάζουν εσένα που σηκώθηκες και με πολέμησες και αμφισβητούν εμένα που δεν σε πάτησα νωρίς, να σε πατήσω όταν είσαι δεκάξι, αδύναμη – κερδίζει, κερδίζει αυτό που δεν είναι δικό μου, το λάθος. Είσαι ο θεός του λάθους. Αυτού που δεν ελέγχω. Θα σε τσακίσω μωρή. Δεν νοείται να μην έχω εγώ το έλεγχο. Δεν υπάρχει άλλος αλάνθαστος.

Φύσηξε ένας δυνατός άνεμος – σαν ανεμοστρόβιλος. Η φουσκωτή μπάλα παρασύρθηκε – τα δύο παιδιά που ήταν μέσα, μαζί της. Το ένα γλύτωσε με χτυπήματα. Το άλλο άφησε εκεί, την τελευταία του πνοή. Ήταν αδέλφια, 13 και 9 χρονών. Κάποιος πρέπει να πει στο κοριτσάκι που γλύτωσε, ότι ο αδελφός της πέθανε.

Μου είχαν μεταφέρει οτι ο δήμαρχος Κορτζίδης ήταν ένας μαχητικός δήμαρχος (καλός, κακός δεν ξέρω, δεν είναι δικός μου δήμαρχος) και [ο πατέρας του] εκλέγεται εκεί, αν έχω καταλάβει σωστά, επι 22 συναπτά έτη. Γι’ αυτούς καλός, για άλλους ίσως κακός.

Το λούνα παρκ, δεν είχε άδεια. Δεν το είχε ελέγξει κανείς. Πίστευε, λέει ο δήμαρχος, ότι θα δούλευε για μικρό διάστημα, ήταν απολύτως δαιδαλώδεις η διαδικασία αδειοδότησης, το αμελήσανε, έμεινε χωρίς έλεγχο. Τα παιδιά χτύπησαν σε κάτι σιδεριές, αν κατάλαβα καλά, που ήταν λίγο πιο κάτω, καθώς η πισίνα που ήταν μέσα της η μπάλα δεν είχε επαρκή (αν είχε καθόλου) περίφραξη.

Άνθρωποι που το είχαν επισκεφθεί, μου λέγανε ότι ούτε απ’ έξω δεν ήθελαν να περνάνε – όχι και να πάνε τα παιδιά τους εκεί.

Και το κακό έγινε.

Όλοι έπεσαν πάνω στον Δήμαρχο. Αδιαφορώ πλήρως γιατί: άλλοι γιατί εξοργίστηκαν με την θέα νεκρών παιδιών, άλλοι γιατί θύμωσαν για την αμέλεια του δήμου, άλλοι γιατί βρήκαν ευκαιρία να τον χτυπήσουν και να ξεκουμπιστεί μπας και εκμεταλλευτούν εμπορικά τα σχέδια στα οποία ήταν αντίθετος. Αδιαφορώ παντελώς γιατί, αδιαφορώ αν ο δήμαρχος ήταν καλός, ή κακός, αδιαφορώ αν τον ψήφιζαν για έναν χρόνο, ή για χίλια χρόνια:

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Καμία άλλη τελευταία παράγραφος δεν είναι ανεκτή.

Είναι δε καλό να το κάνουν και άλλοι – όχι μόνο ο Δήμαρχος. Πριν ο ίδιος παραιτηθεί, να πιάσει τον άλφα υπεύθυνο: Γιατί δεν επέμενες να βγει η άδεια; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν πήγες εσύ να ελέγξεις; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.

Γιατί αν φύγει ο δήμαρχος, και μείνουν οι τρεις-πέντε-δέκα που ήταν άμεσα υπεύθυνοι για τον έλεγχο και την τήρηση των κανόνων ασφαλείας, δεν θα αλλάξουν πολλά: Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό το πρόβλημα που οδήγησε εκεί, να μην επαναληφθεί, να μην ξεχαστεί.

Και επειδή μου θύμωσαν (και) οι αριστεροί φίλοι μου μ’ αυτό το tweet μου, που έλεγα πως ο,τι και να είναι ο δήμαρχος – είναι λάθος εδώ, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο αριστερή, φίλοι μου. Είναι ανθρώπινη.

Πάει αυτό; Πάει.

~

Σήμερα το πρωϊ, στις τέσσερις τα ξημερώματα, άλλη μία βάρκα ανατράπηκε στο Αιγαίο. Ήδη, μετράμε πτώματα, πνιγμένους, ακόμα και παιδιά.

Για άλλη μία φορά, μία από τις πολλές, τις υπερβολικά πολλές τον τελευταίο καιρό, άνθρωποι πνίγονται στο Αιγαίο, είτε από κακοκαιρία και απαράδεκτα σκάφη, είτε από λάθη στην ρυμούλκηση των σκαφών που εντοπίστηκαν.

Είναι πολλοί οι πνιγμένοι. Είναι πολλά τα παιδιά. Είναι πάρα πολλά τα παιδιά. Και ΕΝΑ θα ήταν πολύ – μα εδώ είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.

Δεν λέω ότι το Λιμενικό τους πνίγει. Οι ίδιοι το λένε, με ενδελεχείς περιγραφές. Τους πιστεύω – αλλά δεν έχει σημασία γιατί δεν ήμουν εκεί, και δεν ξέρω τελικά τι έγινε. Μπορεί να είναι λάθος, να το δεχθώ. Μέχρι εκεί μπορώ να δεχθώ – ότι είναι λάθος.

Δεν μπορώ φυσικά να αγνοήσω ότι έχουμε πνιγμένους. Είναι ακόμα μπρούμυτα στο νερό, και επιπλέουν – ακόμα και μικρά παιδιά. Δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι κάτι είναι ΤΡΑΓΙΚΑ λάθος σ’ αυτήν την εικόνα.

Αλλά ας πούμε (όλοι μαζί έχουμε την ίδια επαφή με τα πράγματα) ότι δεν έγινε τίποτα με δόλο. Όσοι πνίγηκαν, στις «διασώσεις» του λιμενικού δεν είχαν σωσίβια – αυτό, είναι πια αυταπόδεικτο, συνεπώς τουλάχιστον λάθος, έγινε.

Όπως ακριβώς, δεν λέω ότι ο Κορτζίδης πήρε την μπάλα, και την πέταξε να σκοτωθούν παιδιά – έτσι δεν λέω ότι ο Βαρβιτσιώτης είπε στους λιμενικούς «πνίξτε τους. Αφήστε τους να βουλιάξουν. Και να έχετε σωσίβια μην τους τα δώσετε».

Οτι ακολουθήθηκε η ξεκάθαρη γραμμή Θάνου Πλεύρη, για να είμαι απολύτως κατανοητός.

Αλλά ευθύνη για τους νεκρούς, δεν υπάρχει; Ως δημότης Ελληνικού – Αργυρούπολης θα ήμουν έξαλλος αν ο δήμαρχός μου, παρότι του έδωσα εντολή να είναι σοβαρός και αυστηρός για θέματα ασφαλείας, έλεγε «για λίγο το είχανε». Ως πολίτης αυτής της χώρας, δεν θα είμαι έξαλλος αν ούτε ένα πνιγμένο κορμί στις ρυμουλκήσεις δεν έχει βρεθεί με σωσίβιο; Δεν θα έπρεπε να απαιτήσω από αυτήν την χώρα, αντί να παρακολουθεί αμέριμνη να πλέουν πνιγμένα παιδιά, χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό, να εξηγήσει όχι μόνο το γιατί, αλλά να παρουσιάσει ένα πλάνο ενεργειών για να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Οσοι έρχονται τελικά μέχρι εδώ, να αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι, και να τους διαχειρίζονται με τον πιο ασφαλή τρόπο;

Και, αντ’ αυτού, να διαμαρτύρεται το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας ότι παρότι συνέλεξε 100.000(!) υπογραφές διαμαρτυρίας, Υπουργός… να μην παραλαμβάνει;

~

Αρκεί ένα τραυματισμένο παιδί και ένα νεκρό για να γίνουν έξαλλα (και δικαίως!) τα ΜΜΕ, αλλά τόσοι πνιγμένοι άνθρωποι να παρουσιάζονται εν πολλοίς ως «ατυχία» και, επιμόνως, να μην ζητούνται ευθύνες από κανέναν σε κανέναν;

Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είναι παιδιά;

Αυτό είναι το νόημα της ευθύνης. Όταν πεθαίνει κάποιος στην βάρδια σου, παραιτείσαι. Είναι κατανοητές οι δικαιολογίες, και θα συνεκτιμηθούν – αρκεί να τελειώσουν με ένα «…αλλά παρόλα αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι στην βάρδια μου πέθανε κόσμος, αντιλαμβάνομαι ότι έχω την απόλυτη ευθύνη, θα πρέπει να δηλώσω την παραίτησή μου».

Και πριν το πει αυτό ο πρωθυπουργός, να πιάσει τους υπεύθυνους. «Γιατί δεν φρόντισες να μην ξαναγίνει; Παρέδωσε το αξίωμά σου. Γιατί δεν τιμώρησες τους υπεύθυνους κάτω από εσένα; Παρέδωσε την θέση σου. Γιατί δεν επεσήμανες το πρόβλημα; Παρέδωσε την θέση σου.»

Και επειδή μπορεί να μου θυμώσουν (και) οι δεξιοί φίλοι μου μ’ αυτό το post μου, εξηγούμαι: αυτή η στάση, της ανάληψης ευθύνης, δεν είναι μόνο των δεξιών, φίλοι μου.

Είναι ανθρώπινη.

Αλλιώς, θα έχουν ελεγμένες άδειες στα Λούνα Παρκ μας, αλλά θα συνεχίζουν στο Αιγαίο να πλέουν, μπρούμυτα, πνιγμένα παιδιά.

Γιατί αν δεν ζητήσουμε εμείς να αλλάξει κάτι από αυτούς που έχουν την ευθύνη, δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως.

Τι άλλο ξέρεις; Τι άλλο ξέρεις και δεν μας το λες; Από ποια άλλη πληροφορία μας προστατεύεις; Η ψυχή της δικαιοσύνης πέθανε. Την έθαψες, κάτω από το μαξιλάρι σου, και μας την εμφάνισες τώρα, σάπια. Θα άλλαζε κάτι; Ναι, φυσικά. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Δεν ξέρω. Θα ήταν χειρότερα; Μπορεί, δεν ξέρω. Έπρεπε να γίνει; Έπρεπε να το κρύψεις; Όχι. Αυτό το ξέρω καλά. Όχι γιατί ήταν καλύτερα να μην ειπωθεί, ή χειρότερα, μα γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, ή χειρότερα. Και γω δεν θα τολμούσα να αποφασίσω για σένα. Και τώρα, δεν ξέρω. Δεν ξέρω δημοσιογράφε μου, πόσα άλλα ξέρεις. Από πόσα με προστατεύεις. Από ποια αλήθεια. Όχι μόνο η Σπυράκη. Όχι μόνο ο Πρετεντέρης. Μα και συ. Και οι άλλοι, που ξέρατε. Και οι άλλοι που δεν ξέρατε, μα ξέρατε ότι ήξεραν, και δεν έλεγαν. Η δημοσιογραφία είναι αναζήτηση. Μόνος της στόχος, η αλήθεια. Ούτε η όμορφη αλήθεια, που κάνει να ακούμε, ούτε η ψεύτικη αλήθεια, που θα μας κάνει κακό. Η αλήθεια.

Η αλήθεια.

Ποιες άλλες αλήθειες μας έκρυψες; Πόσα άλλα γνώριζες και μας απέκρυψες; Η δουλειά σου ήταν όχι απλώς να μας ενημερώνεις, μα να μας ανοίγεις τα μάτια – σε εσένα το αφήσαμε αυτό; Έτσι χρησιμοποίησες την εμπιστοσύνη μας;

Μας είπες για τους ανθρώπους που ράβουν τα στόματά τους μην αντέχοντας τα βασανιστήρια που τους υποβάλλουμε καθημερινά; Ότι η κόλασή τους επεκτάθηκε για πάντα ενάντια σε κάθε λογική δικαίου; Το έκρυψες και αυτό, για να μας προστατέψεις; Γι’ αυτό δεν το ακούσαμε; Ήξερες ότι η Hochtief κέρδισε την δίκη – και μαζί τα περίπου 500 εκατομμύρια που μάζευε από ΦΠΑ, και δεν ήθελε να τα αποδώσει στο δημόσιο; Μας το είπες; Όχι; Από ποιον μας προστάτεψες; Από τι; Μας είπες ότι μέλος της ομάδας που απέκτησε τον ΟΠΑΠ καταδικάστηκε γιατί εξαπάτησε το κράτος; Όχι; Τι προστάτεψες; Είπες ότι θα χρειαστούν εκατομμύρια για να έχουν νερό στις σκουριές, γιατί αυτό που υπάρχει το χρειάζεται η εταιρία για να καθαρίσει το χρυσάφι της; Όχι; Από τι μας έσωσες; Είπες ότι ο Γεράσιμος Λιόντος αθωώθηκε; Και γιατί; Και πως; Όχι; Ποιον προφύλαξες; Είπες πόσο κοστίζει η ΔΤ/ΝΕΡΙΤ και που είναι τα τιμολόγια, και πως επιλέγονται οι εταιρίες που συνεργάζονται; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες μήπως αν τα κανάλια σου γλύτωσαν για άλλη μία φορά τον φόρο 20% επί των διαφημίσεων; Όχι; Μήπως είπες ότι τα τηλεπαιχνίδια είναι τώρα ελεύθερα, αλλά αυτή την φορά δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν τον φόρο του 30% επί των ακαθάριστων εσόδων! – γιατί ακυρώθηκε αυτή η διάταξη προς όφελος των καναλιών και ζημία του κράτους; Όχι; Ποιον έσωσες; Είπες τίποτα για την καταγγελία της συναδέλφου σου του ΑΠΕ, ότι λογοκρίθηκε επανειλημμένα; Όχι; Από τι μας προστάτεψες; Είπες ότι ο Μιχελάκης κατηγορείται ότι χρηματίστηκε; Ούτε; Ποιον προστάτεψες; Είπες ότι έχει κηρυχθεί από το ΣτΕ άκυρη η (επί Βενιζέλου) φωτογραφική άδεια του The Mall; Και ότι δουλεύει ακόμα; Και θέλει να κάνει και άλλες μπίζνες με το κράτος; Όχι; Ποιον έσωσες;

Τόσα πράγματα που δεν μας είπες. Ποιον έσωσες; Εμάς;

Και άλλα τόσα που δεν ξέρουμε ότι μας έκρυψες. Για να «μας σώσεις».

Υ.Γ.: Σε λίγο θα μας πεις ότι δεν μιλούσε καν με τον Θεό. Αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο πλήγμα όλων.

Σε πολλές περιπτώσεις, περισσότερες από όσες αντέχω να υποκρίνομαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ακούω για την μείωση των βουλευτών σε 200. Νιώθω ότι είναι λάθος, αλλά όσο παρουσιάζεται ως «φρέσκια ιδέα», «πρόταση δικαιοσύνης» και, τώρα τελευταία, «μεταμέλεια» και «απλή διαδικασία με έναν νόμο«, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, και οφείλω να ξεκαθαρίσω την σκέψη μου:

Όχι στην μείωση των βουλευτών σε 200.

Ας δούμε λίγο μαζί πως το σκέφτομαι.

Θεωρώ ότι αυτήν την στιγμή έχουμε σοβαρά πλήγματα στην δημοκρατία μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις μαζί μου, μπορεί να νιώθεις ότι όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν – δεν θα τσακωθούμε επ αυτού. Αλλά εγώ θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και δεν είναι αυτό που υποπτεύεσαι ότι θα πω.

Επειδή οι αποφάσεις που παίρνονται στο κοινοβούλιο είναι σκληρές, υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποιοι βουλευτές, αρνούνται την συμμετοχή τους σε πράγματα που διαφωνούν, φεύγουν, αντιδρούν – και αυτό, με τρομερή δυσκολία. Αν δεν έχουν την υποστήριξη των κομμάτων τους, οι περισσότεροι, δεν θα ξαναδούν έδρα. Ήδη, αυτήν την στιγμή, που έχουμε 300 βουλευτές, υπάρχουν μέλη του κοινοβουλίου που έχουν παραδεχθεί ανοικτά, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις ότι ψηφίζουν εκβιαζόμενοι (κυρίως) από την τρόικα, αλλά και από την κυβέρνηση («αν δεν ψηφίσουμε τον τάδε νόμο που δεν θέλουμε, θα ρίξουμε την κυβέρνηση») – ήτοι, με μία πρόταση, το νομοθετικό έργο είναι κατά βάση για τα μπάζα.

Δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεσαι, αλλά έστω και ένας βουλευτής να λέει «εκβιάστηκα», είναι προσβολή για το έργο της νομοθεσίας, και της δικαιοσύνης γενικότερα.

Και αυτό με τριακόσιους, σου θυμίζω. Φαντάσου αν είναι λιγότεροι.

Η εικόνα που έχω (και όσο περνάει ο καιρός ενισχύεται) είναι πως όσοι προτείνουν την μείωση των βουλευτών ανήκουν κυρίως σε μία από τις δύο κατηγορίες:

– Αυτών που το θέλουν για οικονομικούς κυρίως, αλλά και λόγους ποιότητας. Σ’ αυτούς, έχω να απαντήσω ότι οι οικονομικοί λόγοι είναι ένα επικίνδυνο πείραμα (άσε που θα μπορούσε να λυθεί και με άλλους τρόπους), και οι λόγοι ποιότητας είναι μάλλον -κατ’ εμέ πάντα- λανθασμένοι, γιατί, με περισσότερες επιλογές υπάρχει η πιθανότητα σε όλα τα υπερπροβεβλημένα και διαφημισμένα ονόματα να μπει και κάποιος άξιος, ενώ, κόβοντας επιλογές, μάλλον δημιουργείς μία γερουσία εκλεκτών των ΜΜΕ.

Αυτή είναι η μία κατηγορία – με αυτήν μπορώ να συζητήσω, γενικά το θέμα και να ακούσω τις απόψεις της.

– Η άλλη κατηγορία όμως, είναι μία ομάδα (τσέκαρε το μπλογκ μου να δεις πόσο σπάνια μιλάω έτσι) ύπουλων μανιπουλαριστών που θέλουν την εξουσία στα χέρια τους. Λιγότεροι βουλευτές σημαίνει λιγότερα προβλήματα να περάσει ένας νόμος, λιγότερες πιθανές αντιδράσεις να αντιμετωπίσουν, λιγότερες φωνές διαμαρτυρίας, μεγαλύτερος έλεγχος. Οι εκλεκτοί θα διαφημιστούν αρκετά ώστε να περάσουν στον επόμενο γύρο (δες, πχ, πόση προβολή έχει ο Μαυρουδής Βορίδης από το Mega, όταν είναι ο εκλεκτός καλεσμένος σε τεράστιο ποσοστό των εκπομπών, πόση προβολή έχει ο έτερος Άδωνης Γεωργιάδης από την τηλεόραση -που, απέχει μόνο όταν έχει πολλή δουλειά ο ίδιος- και εν γένει, πόσο επιλεκτική είναι η προβολή συγκεκριμένων ανθρώπων από τα ΜΜΕ. Αυτοί, που δεν φέρνουν αντιδράσεις στα κόμματά τους, θα προβληθούν από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και θα είναι και οι προνομιούχοι των 200 τυχερών θέσεων.

Αυτή η κατηγορία, κατ εμέ, προβάλλει την θέση της μέσω άρθρων και αναφορών, προσφέροντας σιγά-σιγά το δηλητήριο ώστε να το φάμε, χωρίς να μας χαλάσει η γεύση του. Πες-πες, θα αρχίσουμε να λέμε «γιατί όχι, κοστίζουν πολλά, οι περισσότεροι είναι ήδη άχρηστοι», και θα πάμε ένα βήμα πιο κοντά (αν δεν είμαστε ήδη) στην εξουσία των λίγων.

Στην πραγματικότητα, θα σημαίνει ξεκάθαρα εξουσία των αρχηγών.

Και αν είναι ήδη άσχημα τα πράγματα, φαντάσου πως θα είναι αν περάσει το 200.

Μισό Γιάννη, μισό: περιποιεί τιμή να έχουμε τον κάθε βλαμμένο στο κοινοβούλιο; Ναι, σ’ ακούω που ρωτάς.

Κοίτα: Η ποιότητα του κοινοβουλίου, είναι και δική μας υπόθεση. Τον κάθε σιχαμένο που είναι εκει μέσα – εμείς τον έχουμε βάλει. Αν δεν είναι καλός, να μην τον ξαναβάλουμε. Αλλά να βάλουμε έναν καλύτερο, όχι να αφήσουμε την θέση της εκπροσώπησής μας κενή.

Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του πόστ: Όπως είναι σαφές, θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνη και, σε πολλές περιπτώσεις ύπουλη την θέση της μείωσης των βουλευτών. Αν δεν είναι απλώς λανθασμένη (για μένα, ξαναλέω, είμαι ανοικτός σε επιχειρήματα) είναι ένα σχέδιο να φτάσει η εξουσία σε ακόμη λιγότερους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οπότε, δεν θέλω να μειωθούν οι βουλευτές σε 200

Θέλω να αυξηθούν.

Θέλω να γίνουν δέκα εκατομμύρια.

Θέλω οι πολίτες όχι μόνο να ασχολούνται περισσότερο με τα κοινά, αλλά και με δημοκρατικές διαδικασίες να ελέγχουν την κυβέρνηση, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις, να μην ερωτώνται μόνο καθε τετραετία, αλλά σε κάθε απόφαση η γνώμη τους να ακούγεται, και να συνυπολογίζεται.

Δεν θέλω την λιγότερη δημοκρατία των διακοσίων. Θέλω την περισσότερη δημοκρατία, όλων.

Κάπως πρέπει να το συμφωνήσουμε αυτό. Πρέπει να το συμφωνήσουμε, να βρούμε μία σταθερά, έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.

Πειθαρχική δίωξη εναντίον κρατουμένου που πάσχει από λευχαιμία, γιατί «διέρρευσε» μέσω κινητού στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες από το νοσοκομείο «Αγιος Παύλος» των φυλακών Κορυδαλλού άσκησε η αρμόδια εισαγγελέας. Η αντίδραση της εισαγγελικής λειτουργού στον θόρυβο που προκλήθηκε από τη διάδοση των σοκαριστικών εικόνων, που θυμίζουν άλλες εποχές, ήταν άμεση – ωστόσο όχι προς την κατεύθυνση που αναμενόταν.

Η κοινωνία μας έχει νόμους, έτσι; Νόμους. Κανόνες. Και λέει λοιπόν, εγώ θα πληρώσω κάποιους από εμάς, όταν οποιοσδήποτε από εμάς παραβεί τους κανόνες, τους νόμους, αυτοί οι κάποιοι θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν για να ακούσουν τα επιχειρήματά του, και αν έχει, τελικά άδικο, θα τον κλείσουν σε ένα κελί.

Οι κρατούμενοι στον «Αγιο Παύλο» βρίσκονται σε αποχή από το συσσίτιο από τις 17 Φεβρουαρίου, καταγγέλλοντας τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο (κατ’ όνομα – δεν υπάρχει καν η δυνατότητα αιμοληψίας). Ο «Αγ. Παύλος» έχει δυναμικότητα 60 κλινών, αλλά εκεί κρατούνται 215 ασθενείς. Οι 130 είναι οροθετικοί, ενώ οι υπόλοιποι είναι καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, παραπληγικοί κ.ά. Σε θαλάμους που προορίζονται για επτά άτομα, στοιβάζονται 18, που κοιμούνται σε διπλά κρεβάτια*. Το τελευταίο διάστημα έχουν εμφανιστεί και κρούσματα φυματίωσης σε οροθετικούς, τα οποία λόγω έλλειψης προσωπικού αργούν να διαγνωστούν, με αποτέλεσμα να τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η υγεία τους. Μεταξύ άλλων, οι κρατούμενοι ζητούν να υποβληθούν σε εξετάσεις, ώστε να διαπιστωθεί εάν πάσχουν και από άλλη νόσο πέρα από εκείνη για την οποία νοσηλεύονται, ούτως ώστε να λάβουν την κατάλληλη θεραπεία, αλλά και να ενισχυθεί η δομή με εξειδικευμένο προσωπικό. Τυπικά το νοσοκομείο είναι ενταγμένο στο ΕΣΥ, αλλά η μετάβαση δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

* Και στο πάτωμα. Σε στρώματα στο πάτωμα.

Ναι; Ναι. Έτσι συμφωνήσαμε όλοι. Όποιος παραβεί τους κανόνες, θα του στερήσουμε την ελευθερία του. Την ελευθερία να κινείται, να τρώει ο,τι θέλει, να κοιμαται ο,τι ώρα θέλει, την ελευθερία του.

Ετσι συμφωνήσαμε.

«Κυρίως διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι έχουν αφεθεί στην τύχη τους», λέει στην «Κ» η κ. Ρόζα Κοβάνη, εκ μέρους της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. «Η εισαγγελέας, ενώ πηγαίνει 1 – 2 φορές την εβδομάδα στις άλλες φυλακές, είχε να περάσει δύο μήνες από το νοσοκομείο, παρά τα τεράστια προβλήματα και τις συνεχείς καταγγελίες». Οπως κατήγγειλαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι, η εισαγγελέας είπε ότι φοβάται μην κολλήσει κάτι, «έχω οικογένεια». Προχθές, ωστόσο, μετέβη στον «Αγιο Παύλο» προκειμένου να ασκήσει δίωξη για τη χρήση κινητού.

Αυτούς που συλλάβαμε, πρόσεξέ με τώρα εδώ γιατί δυσκολεύει, δεν θα το ακούσεις από αλλού, πρόσεξε: αυτούς που συλλάβαμε, και τους φυλακίσαμε, μ’ αυτούς κάναμε μία συμφωνία. Ένα συμβόλαιο τιμής.

Στο μεταξύ, η αποχή από το συσσίτιο που ξεκίνησαν την περασμένη Δευτέρα οι 187 από τους 209 κρατουμένους του νοσοκομείου (δεν συμμετέχει ο θάλαμος 9, που είναι μη αυτοεξυπηρετούμενοι, κατάκοιτοι κρατούμενοι) έχει ήδη εξελιχθεί και τυπικά σε απεργία πείνας. «Θεωρητικά έως τώρα μπορούσαν να αγοράζουν τρόφιμα από το μπακάλικο της μονάδας, αλλά έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δεν έχουν λεφτά», εξηγεί η κ. Κοβάνη. «Πλέον πολλοί έχουν αρχίσει κανονική απεργία πείνας, ενώ έχουν καταθέσει και τα φάρμακά τους. Δεν έχουν άλλον τρόπο διαμαρτυρίας πέρα από το σώμα τους».

Θα σε φυλακίσω, γιατί εγώ είμαι καλύτερος από εσένα και υπακούω τους κανόνες, και εσύ είσαι χειρότερος, και σε φοβάμαι. Θα σε κλείσω φυλακή και θα έχω τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου. Δεν θα φας ότι θέλεις εσύ, δεν θα φύγεις πριν σου πω εγώ, αν το πω εγώ μπορεί να πεθάνεις εδώ μέσα. Εγώ βάζω τους κανόνες, είπαμε εμείς, ως κοινωνία, και η ζωή σου είναι δική μου.

Ωραία; Ωραία.

Σημειώνεται ότι τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης που προβλέπει την αποφυλάκιση καταδίκων που εκτίουν ποινές έως 10 χρόνια και πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, η οποία ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή, «πιάνει» λιγότερους από 30 από τους εν λόγω κρατουμένους.

Και αναλάβαμε τον έλεγχο της ζωής τους.

Και την ευθύνη, βέβαια. Να το θυμόμαστε αυτό, και την ευθύνη.

«Είναι 226 και 136 από αυτούς έχουν AIDS, άλλοι είναι ακρωτηριασμένοι και άλλοι τρεις με εγκεφαλικά, είναι μια κατάντια», σχολίασε μεταξύ άλλων ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων, Αντώνης Αραβαντινός, στον αέρα του RealFm και στους Άκη Παυλόπουλο, Μάνο Νιφλή, για τις εικόνες φρίκης στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Γιατί την ξεχάσαμε την ευθύνη.

Όταν λοιπόν πήραμε τον ρόλο του κριτή, πήραμε τον ρόλο του θεού, του σωστού και δίκαιου, και ειπαμε σ’ αυτούς «είστε παράνομοι», πήραμε και την ευθύνη τους.

«Θα είχαμε μπει και εμείς στη λογική να κάνουμε απεργία πείνας για αυτούς τους ανθρώπους που διαμαρτύρονται. Αλλά επειδή μπορεί να κάνουμε κι εμείς απεργία πείνας για τη δική μας κατάσταση, κρατάμε δυνάμεις», σχολίασε αρχικά ο κ. Αραβαντινός για τις διαμαρτυρίες σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού

Εχουμε ευθύνη απέναντί τους. Και όσο μεγαλύτερη εξουσία έχεις σε έναν άνθρωπο, τόσο μεγαλύτερη ευθύνη έχεις, απέναντί του.

Εμείς. Όχι κάποιος οποιοσδήποτε, εμείς, εγώ, εσύ, εμείς. Εμείς, η κοινωνία.

…και συνέχισε: «Έχουν 226 στο νοσοκομείο. 136 από αυτούς έχουν AIDS, υπάρχουν ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, τρείς με εγκεφαλικά. Είναι μια κατάντια. Έχουν 21 συγκρατούμενους τους να τους φροντίζουν, γιατί δεν υπάρχουν υπάλληλοι. Όλοι αυτοί, συνυπάρχουν σε έναν όροφο», πρόσθεσε.

Εγώ και εσύ. Οι καλύτεροι απο αυτούς, οι πιο νόμιμοι από αυτούς, αυτά είναι τα έργα μας.

Σήμερα, μόλις, ένας εξ αυτών, πήγε να κρεμαστεί. Τον έσωσαν τελευταία στιγμή.

Είναι καλά. «Γλύτωσε». Για να γυρίσει πάλι εκεί;

«ΟΙ Ελληνικές φυλακές, είναι εγκαταλειμμένες διαχρονικά. Από το 2002 ίσως και μετά, το μόνο που κοίταξαν είναι να βάλουν σύρματα πάνω από τις φυλακές για να μην φεύγουν. Με 2 ευρώ την ημέρα πρέπει να βγάλουμε τρία γεύματα. Γίνεται», αναρωτήθηκε ο κ. Αραβαντινός και συνέχισε: «Γιατί σας φαίνεται ότι είναι άλλη η εικόνα του νοσοκομείου από την εικόνα της χώρας; Αυτά είναι μια συσσωρευμένη αδράνεια. Μην την πιστώσουμε στην τελευταία πολιτική ηγεσία».

Και βέβαια, δεν είναι μόνο στο νοσοκομείο το πρόβλημα. Είναι ευρύτερο πρόβλημα των φυλακών.

«Οσον αφορά την Υποδιεύθυνση Μεταγωγών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, εκεί, κ. υπουργέ, η κατάσταση είναι θλιβερή και επιεικώς απαράδεκτη. Οι συνθήκες κράτησης, μη συνάδουσες προς το νομικό πολιτισμό και τις πολιτισμικές μας αρχές, δεν εξασφαλίζουν τα ελάχιστα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης» αναφέρει ο εισαγγελέας, επισημαίνοντας ότι «οι κρατούμενοι συνωστίζονται, 15 και 20 άτομα, σε θαλάμους 9 κλινών, χωρίς καμία διάκριση σε ανήλικους και ενήλικους, υπόδικους και κατάδικους, τοξικομανείς, δράστες οικονομικών εγκλημάτων και αδικημάτων με ιδιαίτερη ποινική απαξία».

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τους χώρους κράτησης αλλοδαπών και όλα τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου κρατούνται καθημερινά γύρω στα 350 άτομα, κατά μέσον όρο. Η κράτηση μπορεί να φτάσει και τους 9 μήνες, αναφέρει ο κ. Γιαννάκης, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη κατάσταση, εκτός των άλλων, εγκυμονεί και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.

«Το απάνθρωπο και παντελώς απαράδεκτο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, επειδή τα καταστήματα κράτησης δεν διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή, επί πέντε και έξι μήνες δεν προαυλίζονται, που σημαίνει ότι καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν βλέπουν ήλιο» σημειώνει.

Αυτοί, που εξουσιάσαμε την ζωή τους. Γιατί φοβόμαστε εμείς, αυτούς.

Εμείς οι νόμιμοι και ηθικοί, αυτούς τους παράνομους και ανήθικους.

Άκου ειρωνεία.

Υ.Γ.: Ζητάω συγνώμη, δεν συνηθίζω να κλέβω ολόκληρα άρθρα, αλλά έπρεπε να ειπωθούν αυτά. Να διαβαστούν με το ζόρι. Τα τρία άρθρα που παραθέτω, είναι από την Καθημερινή, και το Enikos.gr Το τρίτο δεν το παραθέτω ολόκληρο, διαβάστε περισσότερα σε προηγούμενο ποστ. Τα έντονα γράμματα δικά μου.

Έχω γράψει ξανά την άποψή μου για την κατάσταση σήμερα. Σε γενικές γραμμές, για να μην σε κουράζω με όλο το άρθρο της γνώμης μου (το οποίο κάνω link εδώ για να το δεις αν δεν κουράζεσαι να διαβάζεις την γνώμη μου γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να κριθεί) σε γενικές γραμμές λοιπόν λέει «Πρώτα οι άνθρωποι. Να σιγουρευτούμε ότι έχουν τα απαραίτητα, όπου και αν ανήκουμε. Αλλιώς να μπορούμε να βάλουμε όρια μεταξύ σωτηρίας και καταστροφής».

Εδώ και καιρό βέβαια το απατάω το blog με το twitter μου (τόσο πολύ που μάλλον απατάω το twitter με το blog, έτσι αισθάνομαι) και καταθέτω και εκεί τις σκέψεις μου, και, πρόσεξε, τώρα φτάνουμε στο ζουμί, είχα μία κουβέντα προχθές γι’ αυτό.

Και το πνεύμα του συνομιλητή μου ήταν «τίποτα δεν είναι τσάμπα, αν θέλεις να ζεσταθούν οι άνθρωποι, δεν έχω καμία αντίρρηση, βρες μου δέκα εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται»

Μπήκα στο τριπάκι, και απάντησα – αλλά τριγύριζε στο μυαλό μου, κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτήν την εικόνα, όλο μου το είναι έλεγε να μην μπω στην διαδικασία καν να απαντήσω. Ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτήν την λογική.

Και μόλις κατάλαβα τι είναι.

Πρόσεξέ με λίγο εδώ.

Παρακολουθώ ότι η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ζητά ισοδύναμα. Πρέπει να ζεσταθεί ο κόσμος; Στις εφημερίδες τίτλοι για ισοδύναμα. Πρέπει να επιστραφούν αντισυνταγματικά χαράτσια; στην μάχη για ισοδύναμα. Πρέπει να βρουν χρήματα για το μειωμένο ΦΠΑ; Στίβει το μυαλό του το υπουργείο οικονομικών για να βρεθούν ισοδύναμα.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013, Ελευθεροτυπία. Το ΦΕΚ ανακοινώνει το κόστος του γραφείου αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, σε 486.706 ευρω ετησίως. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να στελεχώσει το γραφείο του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Γιατί όμως δεν έχει ισοδύναμα εδώ;

Περίεργο δεν είναι; Έξτρα, μη υπολογισμένο κόστος ήταν, κανείς δεν είχε προβλέψει από που θα βγουν τα λεφτά – μα καμία ενέργεια δεν έγινε για να υπολογιστούν τα ισοδύναμα. Μυστήριο. Από που δηλαδή θα έβγαιναν τα χρήματα;

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013, Ελευθεροτυπία. Το ΦΕΚ ανακοινώνει το κόστος του γραφείου του υφυπουργού για την ΔΤ Παντελή Καψή σε 451.250 ευρώ ετησίως. Ούτε και με αυτό έχω πρόβλημα, άσε που και ο Καψής αρνήθηκε το προσωπικό που του δίνεται, θα δουλέψει με οτι έχει, λέει.

Πάλι τα ίδια, όμως. Καμία κουβέντα για ισοδύναμα. Κάποιο συρτάρι υπήρχε, από κάπου βγήκαν τα χρήματα, αν και εξίσου έκτακτα και απρόβλεπτα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Προφανώς, το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλα τα -απρόβλεπτα ή υπολογισμένα- έξοδα της Κυβέρνησης, που δείχνει μία προτίμηση να ζητά ισοδύναμα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις:

Ισοδύναμα ζητούνται κυρίως όταν πάει να ασκηθεί κοινωνική πολιτική.

Ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι μία μανιέρα εδώ. Έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Όπως και ο συνομιλητής μου, θεωρούν όλοι δεδομένο ότι ο αντιπρόεδρος και ο νέος υφυπουργός θα έχει στελεχωμένο γραφείο – αλλά όχι ότι ο Πάνος θα έχει σπίτι να μείνει.

Αν ο Πάνος θέλει σπίτι για να μην κρυώνει τα βράδια, αν η 13χρονη Σάρα θέλει ζεστασιά (και να μην πεθάνει στην διαδικασία), αν θέλουμε να επιστραφούν τα χρήματα που αντισυνταγματικά πήρε η κυβέρνηση από τους πολίτες – η κοινωνία πρέπει να πιεστεί να βρει η ίδια λύση. Η οποία, guess what, θα είναι αποκλειστικά από το πορτοφόλι του κόσμου, και θα λέγεται μειωμένες συντάξεις, κόψιμο του 13ου – 14ου στο δημόσιο και στις συντάξεις, έξτρα χαράτσι και φόροι, κλείσιμο οργανισμών (και χρήσιμων, αποδοτικών) για να βρεθούν τα χρήματα.

Μέχρι και κρατήσεις για την πληρωμή των ανέργων έχουμε, να έχει χρήματα το ταμείο ανεργίας.

Μα για το γραφείο του αντιπροέδρου, δεν χρειάζεται να πιεστεί κανείς – υπάρχουν τα χρήματα. Για την διοργάνωση της προεδρίας, υπάρχουν τα χρήματα, δεν έχουμε διλήμματα, ούτε πιέσεις. Είναι τρομερά εύκολο, ουπς, εδώ ήταν, μην το σκέφτεστε πια, μην απασχολείτε το μυαλουδάκι σας. Για να πάρει επιχορήγηση η ομοσπονδία μπάσκετ που θα γίνουν τα έξοδα της wild card (ασφάλειες παικτών NBA κλπ) υπάρχουν χρήματα, δεν χρειάζονται ισοδύναμα.

No worries.

Το θέμα της σκέψης μου, φυσικά, έχει να κάνει με προτεραιότητες. Οι υπάλληλοι της ΕΡΤ ανέφεραν (και δεν έχει διαψευστεί ακόμα!) ότι έφερναν στον τελευταίο ισολογισμό κέρδη 300 εκατομμύρια ευρώ, πριν τους κλείσουν. Και προφανώς, θα χρειαστούν αρκετά ακόμα, για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις τους, απολυμένοι άνθρωποι είναι – χώρια τα χρήματα που δόθηκαν με απευθείας αναθέσεις για να παίξει το έκτρωμα που πήρε την θέση του, και να πληρωθούν οι μισθοί των (χωρίς ΑΣΕΠ) προσληφθέντων. Δεν είναι η μόνη περίπτωση σπατάλης δημοσίου χρήματος – μα είναι από τις πιο μεγάλες, και πιο χαρακτηριστικές. Δεν έχει καμία σημασία στην σκέψη μου αν κακώς ή καλώς έγινε – σε διαβεβαιώ. Το πρόβλημα είναι ότι το πορτοφόλι του κράτους είναι ενιαίο, όσο και αν παλεύει (και κρίνεται αυστηρότατα αν προσπαθεί να ξεγελάσει τους πολίτες της) να πείσει ότι, άλλα τα μεν χρήματα, άλλα τα δε.

Ξέρεις γιατί ντρεπόταν πριν λίγο καιρό ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών Θεσσαλονίκης; Γιατί κρατάμε χωρίς προαυλισμό επί έξι μήνες τους φυλακισμένους, όλους μαζί – ανεξαρτήτως τι έγκλημα έχει κάνει ο καθένας, βιασμό ή οικονομικό, μεγάλος ή μικρός, στα κελιά τους. Ξέρεις γιατί γινόταν αυτό; Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για φρουρούς. Αποκλειστικά γι’ αυτό. Και το λέει ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών Θεσσαλονίκης, όχι ο ..Τσίπρας.

Οι άστεγοι γύρω μας, οι πεινασμένοι που τρώνε από τα συσσίτια, οι συνταξιούχοι που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα, οι απολυμένοι που δεν έχουν για πάντα «βοήθημα» και μένουν, μετά, χωρίς χρήματα, όσοι δεν έχουν πόρους να πληρώσουν το ρεύμα τους και ζεσταίνονται με εναλλακτικές (και τρομερά επικίνδυνες) πηγές θέρμανσης – όλοι αυτοί είναι εξίσου ευθύνη του κράτους όσο και το γραφείο του αντιπροέδρου, το site της βουλής, η προεδρία της Ευρώπης.

Και όχι μόνο εξίσου.

Οι προτεραιότητές μας έχουν λίγο σκατώσει τελευταία, όχι όλων, αλλά αρκετών από αυτών που ψηφίζουν, είναι η προσωπική γνώμη μου. Οπότε, επανέρχομαι στην αρχική κουβέντα:

Ο,τι και αν ψηφίζεις, ο,τι και αν θεωρείς ότι θα μας σώσει ως πολιτική, όπου και αν εναποθέτεις την τύχη μας ως οικονομική διαχείριση – κανένα πρόβλημα δεν έχω, αρκεί να συμφωνήσουμε στο εξής:

Κανείς να μην πεινάει, κανείς να μην διψάει, κανείς να μην κρυώνει, κανείς να μην κοιμάται υποχρεωτικά στο παγκάκι αν είναι, απλώς φτωχός ή άνεργος. Κανείς να μην στερείται τα φάρμακά του, την αξιοπρέπειά του, την παιδεία του.

Όχι ισοδύναμα, όχι εκβιασμοί γι’ αυτά. Αυτά να είναι προτεραιότητα.

Για τα υπόλοιπα, αν δεν μας φτάνουν τα λεφτά, ας κριθούν ένα-ένα, και αν κρίνονται σημαντικά, ας δώσουμε όσα ισοδύναμα θέλουμε – καμία αντίρρηση δεν έχω.

Αρκεί να θυμόμαστε ότι οι προτεραιότητες δεν έχουν ισοδύναμα.

Και -κυρίως- ότι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων, δεν (θα έπρεπε να) εξαρτάται από ισοδύναμα.

Υπάρχει ένα θέμα που προκύπτει όλο και πιο συχνά, και από ότι φαίνεται η θέση που παίρνω είναι μάλλον αντιδημοφιλής, οπότε καλό είναι να την εξηγήσω καθαρά – και θα το κάνω με ένα παράδειγμα.

Έστω ότι έχουμε ένα σκάνδαλο. Για παράδειγμα, για μένα, σκάνδαλο είναι η συγκρότηση της ΔΤ σε ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς να έχει προηγηθεί πρώτα διαδικασία μέσω ΑΣΕΠ. Για μένα. Βάλε εσύ ο,τι θέλεις. Ένα παράδειγμα βάζω.

Όταν απολύθηκαν λοιπόν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, η ΔΤ κάπως έπρεπε να δουλέψει, να εμφανιστεί, υπήρχαν ρήτρες, οπότε, άνοιξε ένας διαγωνισμός (για εξάμηνη αν θυμαμαι καλά, ή τρίμηνη, δεν έχει σημασία) για στελέχωση με προσωπικό στην νέα «εταιρία».

Κάποιοι άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων ήταν προηγουμένως εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, έστειλαν τα βιογραφικά τους. Κάποιοι εξ αυτών είχαν πρωταγωνιστήσει στις αντιδράσεις, άλλοι είχαν απλώς συμμετάσχει, και άλλοι φρόντισαν να μείνουν σιωπηλοί, συμφωνώντας ή και διαφωνώντας με το κλείσιμο της ΕΡΤ, απλώς για να μην βάλουν τρικλοποδιά στο μέλλον τους.

Όταν αυτό έγινε γνωστό, όσοι έμειναν πίσω, κυρίως από ηθικούς λόγους, σχολίασαν αρνητικά την απόφαση των συναδέλφων τους, κυρίως γιατί στον αγώνα που έγινε, δόθηκε η εντύπωση ότι λιποτάκτησαν.

Ως εδώ, τακτοποιημένα, η ιστορία και μόνο, δεν ασχολούμαστε με το αν ήταν όντως παράνομο, παράτυπο και αισχρό το μοντέλο που δημιουργήθηκε (εγώ πιστεύω ότι ήταν, αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κάποιοι θεώρησαν ότι ήταν), κάποιοι το ακολούθησαν, κάποιοι αντέδρασαν με την λιποταξία.

Πάμε στην γνώμη μου:

Αποφεύγω να τα βάλω με τους εργαζόμενους. Δεν είναι ποτέ αυτοί ο στόχος μου, δεν ασχολούμαι ποτέ μαζί τους, προσπαθώ να μην επιτίθομαι ποτέ στις επιλογές τους.

Για μένα είναι απλό: αν ο εργαζόμενος (για μένα λέμε πάντα, για τον σκοπό μου) λιποτακτήσει, και πιάσει δουλειά εκεί που αντιμάχομαι εγώ, δεν έχει, όχι μεγαλύτερη, ούτε καν την ελάχιστη ευθύνη.

Δεν θα επιτεθώ σε αυτόν.

Να σου εξηγήσω τους τέσσερις λόγους που θα πάρω αυτήν την θέση:

Ενα, αυτό θέλει ο «εχθρός». Όταν έγιναν οι καταθέσεις των αιτήσεων, η κυβέρνηση (ο κακός της ιστορίας μας) έσπευσε να αναφέρει τα ονόματά τους. Γιατί; Μία πολύ καλή εξήγηση θα ήταν γιατί ο κόσμος θα θύμωνε με τους λιποτάκτες, και θα έκανε επίθεση σε αυτούς, και όχι σε αυτούς που ευθύνονται για την αρχική ζημιά. Πολλαπλασιάζεις τους κακούς, μοιράζεις τις ευθύνες. Ο διπλανός σου επιτίθεται σε εσένα, εσύ σ’ αυτόν, το μέτωπο δέχεται ρήγμα, ο «κακός» διαστρεβλώνει τον αγώνα σου.

Δύο, γιατί δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Δεν ξέρω αν ο «πρώην σύντροφος» που υποτάσσεται έχει ξεπουληθεί, ή απλώς πάει για να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν το αίτημά του συνοδεύεται με ξεπούλημα, ή, απλώς, κοιτάει να βγάλει το γάλα για τα παιδιά του. Δεν μπορώ να τον πω «δειλό» (ή εχθρό μου) – όπως δεν μπορώ να πω «ήρωα» (ή φίλο μου) αυτόν που αρνείται, στο παράδειγμά μας, την θέση. Αυτός που υποκύπτει, μπορεί να είναι στον δρόμο – αυτός που συνεχίζει να μάχεται, μπορεί να έχει μία περιουσία και να μην νοιάζεται για τίποτα. Ή το αντίστροφο. Δεν ξέρω, δεν θέλω να απολογηθεί κανείς, πόσο δε μάλλον σε μένα, οπότε δεν κρίνω.

Τρία, γιατί δεν υπάρχει ταβάνι σ’ αυτό. Κάποιοι, βγαίνουν στην σύνταξη στα σαράντα τους. Κάποιοι άλλοι, παίρνουν τρελούς δημόσιους μισθούς ή συντάξεις. Κάποιοι άλλοι, παίρνουν απίστευτα εφάπαξ. Δεν μιλάω για παρανομίες τώρα, μιλάω για απολύτως νόμιμες καταστάσεις, αλλά ίσως μη-ηθικές, όταν ο διπλανός παίρνει τριακόσια ευρώ σύνταξη. Πρέπει να επιλέξω: θα επιτεθώ στον συνταξιούχο που παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη, ή σ’ αυτόν που επέτρεψε ή επιτρέπει να συμβαίνει αυτό; Θα επιτεθώ σ’ αυτόν που παίρνει μεγάλο μισθό, ή σ’ αυτόν που του τον δίνει; Και τι θα του πω; δώστα πίσω; δούλεψε παραπάνω; θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα;

Τέσσερα, και το πιο σημαντικό ίσως, γιατί δεν είμαι ο αναμάρτητος. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, πχ, που αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους τους. Θεωρούν πως αν το κάνουν, θα ενισχύσουν ένα σύστημα που θα εξοπλιστεί καλύτερα σε ΜΑΤ και ΔΙΑΣ, θα έχει χρήματα να επικοινωνήσει την προπαγάνδα του, θα αυξήσει την επιρροή και την ισχύ του. Είναι μία απόφαση – αλλά εγώ δεν την κάνω, πληρώνω κανονικά τους φόρους μου. Γι’ αυτούς είμαι λιποτάκτης. Μπορεί να έχουν και δίκιο. με τους ίδιους όρους που θα στραφώ εγώ κατά αυτού που λιποτακτεί στους δικούς μου αγώνες, μπορούν να στραφούν εναντίον μου όταν λιποτακτώ κατά των δικών τους. Μπορεί να έχω πολύ καλούς λόγους να το κάνω αυτό, πχ δεν θέλω να πάω φυλακή για χρέη προς το δημόσιο. Δεν αρκεί αυτό, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι λιποτακτώ, καθώς ούτε και εγώ θέλω να περιμένω τέσσερα χρόνια να πέσει μία κυβέρνηση που δεν συμφωνώ, αλλά δεν ακολουθώ αυτούς που θυσιάζονται.

Συνοψίζοντας: Σε οποιαδήποτε «μάχη», κατά της ατιμίας ή της ανηθικότητας, όπου και αν είμαστε πολλοί, είναι πιθανό κάποιοι να μην ακολουθήσουν τον δρόμο που ονειρευόμαστε. Είναι επιλογή μου, για πολύ συγκεκριμένους λόγους να μην επιτεθώ σε αυτούς, αλλά να διαφωνήσω με τους θεσμούς που με αδικούν.

Ναι, αν σταθούν εμπόδιό μου, θα τους αντιμετωπίσω σαν αντίπαλους. Αλλά δεν το κάνω απλώς επειδή δεν ακολούθησαν τον δρόμο μου.

Πριν μπεις στην διαδικασία να το σκεφτείς, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα που, όσες φορές και να το συζήτησα, πρέπει να τα ξαναεξηγώ:

1) Δεν επιμένω. Είναι μία σκέψη. Δες την, αν έχεις αντίρρηση, θα χαρώ να την λάβω υπόψιν. Μπορεί κάλλιστα να έχεις δίκιο εσύ, και όχι εγώ. Το συζητάμε.

2) Προφανώς θα ήθελα ο σύντροφός μου να μείνει δίπλα μου. Και προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι αν έμενε θα ήμασταν και οι δύο πιο δυνατοί.

3) Αν υπάρχει λάθος, ατιμία, ή ανηθικότητα είμαι εναντίον. Απλώς, όχι εναντίον του εργαζομένου, αλλά του συστήματος που την δημιουργεί. Δεν έχω πρόθεση να εξαγνίσω το λάθος, αλλά να στοχοποιήσω τον αντίπαλό μου

4) Δεν αναφέρομαι στους εργαζόμενους που παρανομούν οι ίδιοι (πχ, σ’ αυτόν που κλέβει δύο συντάξεις ή σ’ αυτούς που εκβιάζουν για να τους προσλάβουν, ή να τους συνταξιοδοτήσουν). Αυτοί είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και θα με βρουν μπροστά τους.

Αυτή η σκέψη μου, κάθε αντίρρηση καλοδεχούμενη.