Παρέα σε γιορτή Κατερίνας. Περνάμε καλά, είμαστε όλοι λίγο-πολύ γνωστοί μεταξύ μας.
Κάποια στιγμή, ο Παντελής βλέποντας την Μυρτώ (γνωστή και ως Cyberella) με ζακέτα γούνινη, της λέει περιπεκτικα:
«Αν είναι αληθινή, θα σε καρφώσω στον arkoudo!»
Ξαφνιάζομαι. Δεν μπορεί να ξέρει οτι γράφω ως αρκούδος, σωστά;
Ποιος είναι ο αρκούδος; ρωτάω – σχεδόν σίγουρος για την απάντηση..
«Ενας blogger στο δίκτυο, πολύ γνωστός (sic)»
…
To point of internest εδώ δεν είναι το «πολύ γνωστός», δεν είναι οτι η Cyberella φοράει γούνινα (δεν είναι αληθινό, αγαπάει τα ζώα), δεν είναι οτι ο Παντελής είναι καρφί (εμ, είσαι) ούτε είναι οτι ξέρω μια Κατερίνα και πηγαίνω στην γιορτή της.
Το κόλπο εδώ είναι οτι είμαστε όλοι bloggers.
Αφού έχουμε όλοι την δυνατότητα να ανοίξουμε ένα blog, και οι περισσότεροι έχουν την δυνατότητα να το συντηρήσουν, εν δυνάμει, είμαστε όλοι bloggers. Και όχι μόνο αυτό: είμαστε bloggers με δημόσιο λόγο.
Ας το δούμε λιγο πιο απλά αυτό. Ας υποθέσουμε ότι εμένα με διαβάζουν (να είσαστε καλά) 10 άνθρωποι. Αυτοί οι 10 με ξέρουν απο τον λόγο μου (τον γραπτό) και όχι απο την φυσική μου παρουσία.
Δεν ξέρουν την φυσική μου παρουσία. Δεν με ξέρουν ως άνθρωπο.
Είναι σαν να αρθρογραφώ ανώνυμα (παρότι όλοι όσοι έχουν επικοινωνήσει μαζί μου ξέρουν οτι χρησιμοποιώ το επώνυμό μου κανονικά) να χάνομαι στο πλήθος, αλλά να επηρεάζω (λίγο ή πολύ, καλά ή άσχημα) 10 ανθρώπους (*)
(*) με την προϋπόθεση οτι με παίρνουν σοβαρά, πράγμα που στην θέση σας δεν θα θεωρούσα δεδομένο
Έχοντας διαβάσει το blog μου (είναι μεγάλο, και ελπίζω απο καιρό σε καιρό άξιο λόγου) μπορείτε να σχηματήσετε μία γνώμη για μένα.
Για εσάς είναι δεδομένη. Για εμένα όμως, είναι διαφορετικά.
Καμαρώνω όταν σας αρέσει το blog (ειδικά όταν δεν με ξέρετε) παίρνουν τα μυαλά μου αέρα όταν το βρίσκετε χρήσιμο, γουστάρω όταν σας προκαλεί να αντιδράσετε. Όσοι είσαστε ήδη bloggers ξέρετε καλά οτι δεν κάνω τίποτα σπουδαίο – γράφω, όπως και εσείς, καλά ή άσχημα, όπως και εσείς, θυμώνω ή αστειεύομαι – όπως και εσείς. Όσοι δεν είσαστε, το θεωρείτε μεγάλο πράγμα (όπως εγώ αυτούς που κάνουν τηλεόραση ή ραδιόφωνο, που λέω «πω-πω, δύσκολο φαίνεται» ενώ για αυτούς είναι δουλειά – ή έστω, χόμπυ). Μέχρι βέβαια αυτοί που δεν γράφουν να αρχίσουν να γράφουν, οπότε λένε «τελικά εύκολο είναι», και με ξεχνάνε ως «σπουδαίο πρόσωπο».
Και καλά κάνουν, μεταξύ μας 🙂
Γιατί αν με ρώταγε κανείς, δεν θέλω περισσότερους αναγνώστες. Περισσότερους blogger θέλω…
Είναι πάντως, σας βεβαιώ, ένα υπέροχο ταξίδι μαζί σας.
Διότι έχω φωνή, εκθέτω τις απόψεις μου, συμφωνώ και διαφωνώ με άλλους, συναναστρέφομαι με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ (όπως το καλτσόβρακο, τον Νάσσο, τον Κουκουζέλη και τον Θας, τον Ολντμπόυ) ως ίσος.
Και τόσους άλλους.
Φαντάσου να σέβεσαι και να εκτιμάς, και να συναναστρέφεσαι ως ίσος.
Και αυτήν την δύναμη ισότητας, την αντλώ αξιοποιώντας την σκέψη μου, τον γραπτό μου λόγο.
Νομίζοντας οτι μιλάω σε εσάς, στην πραγματικότητα μιλώ σε μένα. Κρίνω τον λόγο μου, ζυγίζω την σημασία του. Αυτό το δώρο που ξεκίνησε για πλάκα, το blog, και που είναι ανοιχτό για όλους, για όποιον θέλει να εκφραστεί, μου έδωσε κοντά τέσσερα χρόνια ένα μικρό σκαλοπάτι αυτοεκτίμησης να ανέβω.
Ας ελπίσουμε όλοι (περισσότερο απο εσάς, εγώ) να φανώ άξιος και στο μέλλον να σας κάνω παρέα.
Υ.Γ.: Σύντομα θα ανεβάσω και μία φωτό μου στο blog. Στο παλιό είχα, (ρε σεις, μου έλειψε το παλιό) αλλά στην μεταφορά δεν χώρεσε (άλλαξα και εγώ απο τότε, ε; :)). Είχα βάλει γιατι θεωρούσα οτι πρέπει να «βλέπεις» ποιος σου μιλάει, οτι έχει σημασία, αλλά δεν το κυνήγησα μετά να ξαναβάλω.
Προς το παρόν, ίσως ανασύρω εκείνο το ξεχασμένο μικρό movie-εικονίδιο που είχε τόση πλάκα στην κατασκευή του… 
🙂
Loading...
Συνήθως δίνω κόσμο στην ΚΥΠ. Όχι για τα λεφτά, έτσι για το τσατσιλίκι…Με έπιασε και μένα μιά φορά η οικολογική μου συνείδηση και το έκανες θέμα…
Όχι, που δεν θα σχολίαζες… 🙂
Είδες όμως πως βγαίνουν τα post? Απο την ζωή φίλε μου, απο την ζωή….
Ναι, είναι καλό να υπάρχουν περισσότεροι blogers και κατά συνέπεια, περισσότερες φωνές…
Α, όσον αφορά (διότι κανείς δεν θέλει να δίνει αρνητική εντύπωση) το γούνινο γιλέκο… είναι γούνα ιμιτασιόν 100%.
Θα τρέχαμε σε πορείες αν είχαμε original γουναρικό; I don’t think so…
Καλά τα γενικά….
Για τον «δίνω συνήθως τον κόσμο στην ΚΥΠ» κανένα σχόλιο; Πως θα κάνουμε εκπομπή; Πως θα κάνουμε νούμερα;
Δεν σέβεστε τίποτα… 🙂
http://www.newinka.gr
15 Δεκεμβρίου – Κατεβάστε το γενικό για 15 λεπτά
November 27, 2007
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΔΕΙΞΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΑΣ
ΣΤΙΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ
15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΩΡΑ 12.00 TO ΜΕΣΗΜΕΡΙ, ΓΙΑ 15 ΛΕΠΤΑ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!!!!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ?
NEO ΙΝΚΑ
http://www.newinka.gr
http://www.newinka.wordpress.com
piga na grapso kati oraio kai frikara me ayto gia tin dei. moy efige i ebneysi, pao na sviso kana fos
Εδώ και χρόνια έτρεφα μια αυταπάτη(?):ότι έχω κάτι ενδιαφέρον να πω και ότι μπορώ να το πω και καλά! Τη συντηρούσαν την αυταπάτη αυτή και οι όποιοι φίλοι μου με προέτρεπαν να γράφω.
Κρίνοντας ό,τι έχω μέχρι τώρα γράψει, θα έλεγα ότι δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο και πως σίγουρα δεν πρόκειται ούτε να αλλάξει τον κόσμο ούτε και να τον ταρακουνήσει.
Η επαφή μου με τον κόσμο των blogs μού έδωσε την ευκαρία να πειραματιστώ στις συγγραφικές και δημοσιο-γραφικές μου δυνατότητες.
Arkoude, πρόκειται για μια συγκλονιστική διαδικασία αυτογνωσίας! Όταν κάθεσαι και γράφεις τις απόψεις σου για κάποιο θέμα, αναγκάζεις τις σκέψεις σου να μπουν σε μια τάξη, αλλά και τις αξιολογείς, τις επεξεργάζεσαι και συνειδητοποιείς πράγματα…Η αλληλεπίδραση που προκύπτει με τους όσους σε διαβάζουν, σού δίνει μια ακόμη ευκαιρία να δεις τις απόψεις που εξέθεσες και να τις επανεκτιμήσεις.
Σίγουρα, από την όλη κατάσταση βγαίνεις κερδισμένος! Πολύ περισσότερο από το αν δεν εκφραστεί καθόλου, αλλά ακόμη κι από το να είχες συζητήσει με κάποιον! Γιατί ο γραπτός λόγος είναι μια πιο απαιτητική διαδικασία, πιο περιγραφική από τον προφορικό και, λόγω του ότι στερείται της δυνατότητας των εκφράσεων του προσώπου και των χειρονομιών, πιο σύνθετη…
Είχα ακούσει κάποτε από μια τύπισσα ότι όλοι οι bloggers είναι συγγραφείς και μου είχε φανεί αστείο! Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, να ονομάζεις συγγραφέα τον οποιοδήποτε αραδιάζει ό,τι του κατέβει από το μυαλό, μόνο και μόνο επειδή εσύ ίσως δεν τολμάς να κάνεις κάτι αντίστοιχο! Προφανώς, είχα κατά νου το δικό μου «σοβαροφανές» blog και με δυσκόλευε η εξομοίωση!!
Κι όμως, όσοι εκφράζουν απόψεις και συναισθήματα μέσα από τα ιστολόγιά τους, με οποιδήποτε τρόπο κι αν το κάνουν, διηγούμενοι ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές, δημοσιεύοντας μια φωτογραφία ή/και υπονοώντας ιδέες ακόμα και με δυο τρρις λέξεις, δεν μπορεί παρά ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ να είναι…Άνθρωποι που ο καθένας για το δικό του λόγο και σκοπό αποφάσισαν να εκτεθούν περισσότερο ή λιγότερο ανώνυμα ή επωνυμα…
Εμένα εκείνο που συνεχίζει να με αφήνει άναυδο είναι ότι η virtual παρουσία σου, μου προκαλεί συναισθήματα που νομίζω ότι μοιάζουν με εκείνα που θα είχα αν σε ήξερα με σάρκα και οστά. Αν και άυλος είσαι σε θέση να προκαλείς, σε αγνώστους-γνωστούς, συναισθηματικές δονήσεις… Το γεγονός το αποδίδω εν μέρει στο ποιος είσαι και εν μέρει στη (μυστηριώδη;) φύση του διαδικτύου.
Ye’ll never walk alone in the blogosphere, mate 🙂
@x: εγώ φταίω; 😀
@konstantinos: συμφωνούμε απόλυτα.
@kuk: ότι έγραψες, στο επιστρέφω. Λέξη – λέξη.
Επιπλέον, σου θυμίζω: «Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι» 😉
@Oneire, στα ίδια μονοπάτια έχουμε βαδίσει…