Τι γίνεται αν λειτουργείς χωρίς άδεια, προσφέροντας υπηρεσίες υγείας;

Στη διακοπή λειτουργίας για έξι μήνες κέντρου αδυνατίσματος που λειτουργούσε παράνομα στον Πειραιά προχώρησε την Τετάρτη η Νομαρχία Πειραιά, κατόπιν σχετικής απόφασης του νομάρχη, Γιάννη Μίχα.

Πρόκειται για το κέντρο αδυνατίσματος με την επωνυμία «ΝΙΟΥΤΟΝ ΕΠΕ & ΣΙΑ ΕΕ», που βρίσκεται στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου 24 στον Πειραιά και στο οποίο διαπιστώθηκε, μετά από επιτόπια αυτοψία που διενήργησε κλιμάκιο ελέγχου της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της Νομαρχίας, ότι προσέφερε τις υπηρεσίες του, χωρίς να διαθέτει την προβλεπόμενη από το νόμο άδεια λειτουργίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημόσια υγεία.

Σε κλείνουν για έξι μήνες! Για έξι μήνες, σημαίνει οτι τον έβδομο …ξαναανοίγεις;

Αναρωτιέμαι.

Ναι, σιγά μην αναρωτιέστε και εσείς.

~

Θα μου πεις, πάλι καλά.

Σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή που αναφέρει ο «ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ» στο ποστ του, δεν κλείνεις καν – απλώς, εξαγοράζεις συν-ειδήσεις στα κανάλια, και δεν ασχολείται κανείς πια…

Τα έγραφα και εγώ παλιά, και μερικοί ξαφνιάζονται που θυμάμαι και επιμένω:

Είναι ντροπή, μία εταιρεία να κάνει (ηθελημένα; άθελά της; δεν έχει σημασία) τόσο κακό στην δημοκρατία και στο κοινωνικό σύνολο, και να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως.

Είναι ντροπή, μία κυβέρνηση να γνωρίζει για τουλάχιστον έναν ολόκληρο χρόνο τα γεγονότα, να τα αποκρύπτει, και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός!

Η λαμογιά δεν μας ξαφνιάζει πια. Δεν αντιδρούμε όπως παλιά. Και, όπως πάει το πράγμα, δεν θα αντιδρούμε καθόλου στο μέλλον.

~

Εξαίρετο και το δεύτερο ποστ που αλίευσα απο τον ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ. Μας κάνει γνωστό έναν αληθινό κοινωνικό ποιητή, τον Στάθη της Ελευθεροτυπίας. Το αυθεντικό κείμενο, βρίσκεται εδώ.

Άξιοι, και οι δύο.

Αμε, αμέ;

[…]Η HOL έχει θέσει ως προτεραιότητα την ανάπτυξη δικτύου με πανελλαδική κάλυψη και έχει ήδη ξεκινήσει την υλοποίηση επενδυτικού πλάνου ύψους 300 εκατ. ευρώ για την επόμενη τριετία.[…]

Ξέρετε τώρα εσείς πως μαζεύονται τα λεφτά για την επένδυση, όχι;

Αμ, πως;

Ποιος θα είναι το επόμενο κορόϊδο που θα υπογράψει στην HOL (για το υπόλοιπο της ζωής του);

FYI, έστειλα email στην HOL. Απο τις 27/3/2007. Φυσικά, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση….

Επειδή είμαι λίγο παρμένος -με άσχετα πράγματα-, είναι εξαιρετική ευκαιρία να γράψω για κάτι που συνάντησα στον τηλεοπτικό μου κόσμο εχθές:

Πρωϊ, σε αλτερσταρ επιπέδου κανάλι.

Κυρία, γύρω στα 35, να εξηγεί στην γελοιοπαρέα που ακούει σοβαροφανής, γιατι θα αφήσει τον τύπο που είναι μαζί του εδώ και έξι χρόνια, για να παντρευτεί τον προϊστάμενό της.

Τον οποίο γνωρίζει εδώ και μερικούς μήνες, αλλά βγαίνουν για μερικές εβδομάδες.

Τον παντρεύεται -και χωρίζει τον παλιό- γιατί, κατά δήλωσή της, έτσι θα εξασφαλίσει το μέλλον της.

Στο σπίτι που μπαίνει η φτώχια, η αγάπη βγαίνει απο το παράθυρο, και άλλα τέτοια πονηρά.

Ο άλλος έχει καλή καρδιά, και μακάρι να βρει αυτήν που του αξίζει, αλλά εγώ θα πάω στο χρήμα.

Εγώ, αυτές τις γυναίκες, τις λέω πουτάνες.

~

Αλλά, ας πιάσουμε την ιστορία απο την αρχή:

Μαζί με τον Νίκο πίνουμε καφέ στο Κολωνάκι. Κοιτάμε και χαζεύουμε, μας κοιτάνε και χαζεύουνε, ξέρεις τώρα, χαβαλές να γίνεται.

Στην περατζάδα, περνάει παππούς με κοπελίτσα. Ο παππούς είναι ματσό, φανερό, η κοπελίτσα είναι κοπελίτσα, φανερή.

Του κρατάει το χέρι, ερωτικά. Σφικτά.

Ο Νίκος τα παίρνει -συνηθισμένο- και μου λέει «να πεταχτώ να του πω που πας ρε παππού με την εγγονή σου;»

Περίμενε, του λέω. Αν ήσουν παππούς, και είχες τέτοιο χρήμα, και τέτοια γκομενίτσα, θα σε ένοιαζε;

Όχι, φυσικά. Δεν θα σε ένοιαζε.

Συνεπώς, ο παππούς, καλά ξηγιέται. Τα εμφανίζει, και όποια της γυαλίσει, πάει.

Ξεπουλιέται.

Νομίζεις οτι σταματάει εκεί; Πόσες φορές δεν έχω ακούσει κοπέλα να λένε «να έχει και λεφτά να με βγάζει έξω;» και «να έχει και αμάξι -καλό- να με πηγαίνει διαδρομές;»

Η κάθε μία, ότι μπορεί να πουλήσει, όσο μπορεί να το πουλήσει.

Και αν δεν έχει αμάξι; Και αν δεν έχει λεφτά; Και αν είναι ο μαλάκας της αρχικής κουβέντας μας που δεν;

Θα βρεθεί κάποιος γερο-προϊστάμενος, να φάμε καλύτερα.

Ποιοι έρωτες τώρα, για τέτοια είμαστε;

Η Λιλίκα ή φίλη μου, έχει γούνα -απο τον δικό της-, η Κατερίνα (η γαμιόλα) της πήρε αμάξι, η Ντίνα του τα τρώει στα μπουζούκια, και εγώ στους έρωτες;

Και ψάχνονται για το καλύτερο πορτοφόλι. Γιατι ηδονίζονται με το χρήμα, με την εξουσία. Ο πως-τον-λέγανε με την γραμματέα, ο ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού με την ηθοποιό, ο επιχειρηματίας με την ηθοποιό.

Τι τους βρήκανε; ομορφιά; ρώμη; λεφτά και εξουσία, αυτό τους βρήκανε.

Και αυτοί έχουν να δείχνουν τα πιπίνια τους και να λένε στα κολλητάρια «κοίτα πόσα λεφτά έχω», και να καμαρώνονται για τις κοπέλες τους, την Τζίνα, ή την έτσι, ή την αλλιώς…

…αλλά αυτές; Δεν έχουν μεγαλύτερη διαφορά απο ένα αυτοκίνητο, ή ένα σπίτι. Αντικείμενα.

Που πρέπει να φαίνονται όμορφα, όσο ακόμα περνάει η μπογιά τους, για να βρουν το κορόϊδο να του τα φάνε – αλλά μέχρι τότε θα έχουν ξεφτίσει, και θα ψάχνουν την ηδονή στους πόρνους άνδρες-μοντέλα.

Γιατι είπαμε: τον πούλησαν τον έρωτα. Νωρίς. Τα όνειρα δεν αγοράζονται με μάστερκαρτ, ακόμα και χρυσές. Γιατι αν ήταν έτσι, θα τα ξανακέρδιζες. Τα όνειρα τα ακρωτηριάζεις για να έχεις αμάξι και να γεμίσεις το μαλακισμένο γελοίο κενό που σου αφήσε η απουσία του συναισθήματος.

Το φόρεμα των δεκάδων χιλιάδων ευρώ και η παρουσία στο γκαλά με τις άλλες πουτάνες, δεν αξίζουν μία ματιά απο κάποιον που σε αγαπάει.

Αγαπάει αληθινά.

Όσο και αν το λένε οι διαφημίσεις, τα παπούτσια που θα σε κάνουν θεά δεν σε αγαπούν πίσω. Μπορείς να τα αγαπάς όσο θέλεις, αλλά δεν σε αγαπούν πίσω.

Δεν σου επιστρέφουν την αγάπη σου.

Ώπα όμως, φιλαράκι.

Δεν μου λες όμως εσύ, που τις βρίζεις και τις λες πουτάνες, ποιός πιστεύεις οτι τις έκανε έτσι;

Εσύ. Που τις έβαλες στο εξώφυλλο. Που τις ονειρεύτηκες. Που τις έφτιαξες ακριβώς στα μέτρα σου – αλλά μετά δεν είχες λεφτά να τις αποκτήσεις. Εσύ, ο άνδρας, που νόμιζες οτι είναι δωρεάν να τις κάνεις πουτάνες, αλλά τώρα πληρώνεις.

Ω, ρε φίλε, πόσο ακριβά πληρώνεις.

Είναι όλες έτσι; όχι. Δεν είναι όλες πουτάνες. Δεν ξεπουλιούνται για να ανήκουν στο τζετσετ. Στους βι αει πι. Στα φλας.

Και τούτο εδώ, δεν το γράφω γιατί θέλω να στρώσω τα πουτανάκια που ξεπουλιούνται για μία καλή θέση πάρκινγκ.

Θέλω εσύ όμορφο κοριτσάκι ή κοπέλα που διαβάζεις τούτο το blog, και βρεθείς στο δίλλημα «να ξεπουληθώ ή όχι» (σπάνια θα είσαι τυχερή και θα βρεις τόσο καθαρά το ερώτημα) να μην ακούσεις μόνο το Alter, το Star και την Espresso που λέει τι τέλεια είναι η Τζίνα, αλλά να ακούσεις και τον κακομοίρη τον arkoudo που έζησε με την καρδιά του, και επέλεγε να έχει δίπλα του γυναίκες που αξιολογούσαν αυτά που πιστεύει αυτός οτι είναι ουσιώδη (ένα φιλί, μια αγκαλιά, μία ματιά και όχι το ευρώ), και κατάλαβε τι σημαίνει να τον αγαπούν, και να αγαπά, και να καταλάβεις οτι είτε θα ζήσεις με την καρδιά σου είτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν μία μέρα, θα σε ακούσουν στην τηλεόραση και θα πουν –

«Το κακόμοιρο το πουτανάκι…»

και θα εννοούν εσένα.

Αυτή είναι η επιστολή που έστειλα στο INKA:

Ημουν συνδρομητής στην εταιρεία HOL (www.hol.gr) που προσφέρει σύνδεση στο διαδίκτυο, αγοράζοντας ένα πακέτο εξάμηνης διάρκειας με προσφορά έξι μηνών δώρο επιπλέον. Η ενεργοποίηση έγινε πριν απο ένα χρόνο περίπου.

Πριν δύο-τρεις μέρες, η HOL μου απέστειλε λογαριασμό ποσού 23,44 ευρώ για την χρήση των υπηρεσιών της.

Επικοινωνώντας με την εν λόγω εταιρία, έμαθα οτι έχει γίνει «αυτόματη ετήσια ανανέωση του λογαριασμού μου» αφού όπως υποστηρίζει η εταιρεία, όφειλα -και δεν έπραξα- να την ενημερώσω 40 ημέρες πριν την λήξη για την πρόθεση διακοπής μου.

Παρότι η εταιρεία είχε τηλέφωνο επικοινωνίας, επέλεξε να με ενημερώσει μέσω… του email που μου διέθετε στην προσφορά, και το οποίο δεν χρησιμοποίησα ποτε. Ετσι, δεν ενημερώθηκα ποτέ για το πότε πλησιάζει η λήξη της συνδρομής μου, και ως εκ τούτου δεν έπραξα αναλόγως.

Στην επικοινωνία μας, η εταιρεία με ενημέρωσε ότι αν αιτηθώ τώρα διακοπή, είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω 248,87 ευρώ για την «αγορά που έκανε η εταιρεία κόμβου απο τον ΟΤΕ», με βάση την ετήσια ανανέωση…

Εγώ με την σειρά μου υποστηρίζω οτι α) δεν ενημερώθηκα σωστά για την λήξη της συνδρομής και β) είναι παράνομο να προχωράει η εταιρεία σε ετήσια ανανέωση συνδρομής χωρίς την έγγραφη αίτησή μου.

Σας παρακαλώ να με ενημερώσετε αν στέκει η θέση μου, και τι κινήσεις προτείνετε να ακολουθήσω.

Περιμένοντας οτι η εταιρεία κινείται στο γράμμα του νόμου (και δεν είναι τόσο χαζή ώστε να κάνει τόσο ανόητες παρανομίες) θα μείνω αιχμάλωτος της HOL για έναν ολόκληρο χρόνο…

Καμία ιδέα;

Σε γενικότερο επίπεδο, θεωρώ οτι η κάθε εταιρεία δεν έχει τίποτα άλλο εκτός απο το όνομά της. Όταν συμπεριφέρεται άδικα στους πελάτες της, είναι εγγυημένο οτι θα το χάσει, και μαζί με αυτό τους μελλοντικούς πελάτες και την ουσία της ύπαρξής της. Η HOL με αδίκησε, και ακόμα και αν είμαι εκτεθημένος νομικά, νομίζω οτι αυτή έχει μόνο να χάσει απο έναν δυσαρεστημένο -πρώην ή νυν πελάτη… Φαντάζεστε να κρατήσει εμένα «δεμένο» και τούτο το post (και η γνωστοποίηση της περιπέτειάς μου) να της στερήσει δέκα;

Και βέβαια οι δέκα θα αποθαρρύνουν με την σειρά τους άλλους δέκα…

Παράδειγμα, τρανταχτό, η Vivodi. Ταλαιπώρησε -σε ενοχλητικό βαθμό- φίλους μου, και με την σειρά μου απέτρεψα τουλάχιστον είκοσι άτομα απο το να υπογράψουν στην εν λόγω εταιρία. Σε μία περίπτωση μάλιστα, είχαμε το εξής τραγελαφικό: Φίλος δεν με άκουσε, υπέγραψε, και διέκοψε κακήν-κακώς όταν άρχισαν να του παρουσιάζονται τα ίδια προβλήματα με τους γνωστούς μου…

Η εταιρία έχει μόνο το όνομά της. Η δίκαιη συμπεριφορά απο μέρους της, είναι η καλύτερη διαφήμιση….

.

Το διάβασα στο blog press-gr (που ανακάλυψα πρόσφατα) και έμεινα άφωνος:

Πόσους θανάτους ελλήνων οπλιτών λέτε ότι έχουμε τους τελευταίους μήνες;

Δεν θα απαντήσω. Δείτε το μόνοι σας, στον επίσημο δικτυακό τόπο του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Τα σχόλια στο blog το λένε πάντως μια χαρά: Σχεδόν μία στις τρεις ειδήσεις του στρατού, αναφέρει «θανάσιμο τραυματισμό οπλίτη»!

Και ανανεώνεται συχνα, δυστυχώς…

Φυσικά, «Τα αίτια του θανάτου διερευνώνται από τις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές». Αυτό ισχύει για όλες, χωρίς να υπάρχει καμία απάντηση στο ερώτημα «γιατί» ούτε απο την πιο παλιά είδηση (να σημειώσω οτι τα αρχεία των δημοσιεύσεων σβήνονται, μετά την πάροδο έξι μηνών…)

Τι γίνεται ρε παιδιά εδώ!;

Δεν είχα πάει ποτέ στον Παρθενώνα. Δεν είχα πατήσει ποτέ το πόδι μου στην Ακρόπολη.

(Γι αυτο μ’αρέσει το blog, γιατί πετάω κάτι τέτοια, και νιώθω οτι εξιλεώνομαι για τα όποια λάθη μου)

Μηδέν. Νάδα. Κάτι φωτογραφίες είχα δει, πολύ λίγα θυμάμαι απο το σχολείο, και ένοιωθα αρκούντως περήφανος που το είχα μια γειτονιά μακρυά απο μένα.

Κάτι σαν να μένεις ένα τετράγωνο μακρυά απο τον Σόμμερ, ένα πράγμα.

Αλλά να πάω, ποτέ.

Δεν έκατσε, δεν έτυχε, δεν ήταν ψηλά στην λίστα των προταιρεοτήτων μου (ενώ το να πάω για παγωτό στην παγωτομάνια στο Μοναστηράκι, πχ, ήταν), ότι θες. Έχω πάει στον Βόλο, στα Ζαγοροχώρια, στο Παρίσι, στην Μύκονο (σχολική εκδρομή ήταν, αμέσως εσείς, να σχολιάσετε) στην Σαντορίνη, στην Πάρο, στην Κρήτη, Στον Πύργο, στην Καλαμάτα, στο Ναύπλιο, στα Θερμίσσια – και έχω επισκεφτεί ένα σωρό αρχαία εκεί.

Αλλα, στον Παρθενώνα, ποτέ.

Τέρμα όμως με την αυτοκριτική, ε; Είπαμε, δεν είχα πάει. Το πιάσατε το υπονοούμενο.

Πήγα, την Δευτέρα.

Εγώ και η Ελεάνα, είχαμε άλλο πρόγραμμα για Δευτέρα. Βόλτα, στο Μοναστηράκι. Το οποίον -συνήθως- περιλαμβάνει σουλατσάδα, να χαζεύουμε τους ξένους, να μας χαζεύουν και αυτοί, να νιώθουμε λίγο μακρυά απο την Αθήνα, τέτοια.

(και βέβαια παγωτό στην παγωτομανία).

Κει στην βόλτα μας, περνώντας απο δρομάκια που δεν περνάμε συχνά (ή έχουμε ξαναπεράσει και δεν θυμάμαι) φτάνουμε σε μία πύλη. Έχει τρία – τέσσερα άτομα μπροστά, λέμε να πάμε να χαζέψουμε…

Νεαρός (με ταμπελάκι, έχει σημασία αυτό. Λέξεις κλειδιά: οι υπαλληλοι φορούν ταμπελάκι.) είναι στο πόστο του, και λέει στους ξένους πως θα φτάσουνε στον …Παρθενώνα!

Δηλαδή είμαι λίγα μέτρα απο το …άβατο;

Πάμε κοντά, ρωτάμε, αποκάλυψη: Τσάμπα είσοδος!

(κάθε Κυριακή έχει τσάμπα είσοδο – Κυριακή και αργία, και εχθές ήταν, you know, αργία)

Δηλαδή είμεθα ένα βήμα πριν τον Παρθενώνα, τα αρχαία, την ιστορία – και είναι και τσάμπα!

Μιλάει το ελληνικό δαιμόνιο, ξεχνάμε όλα τα άλλα, τσάμπα είναι, πάμε; Πάμε.

Και χαρωποί-χαρωποί κάνουμε το μεγάλο βήμα, και περνάμε την είσοδο.

Ο νεαρός στην είσοδο με το ταμπελάκι, ευγενέστατος. (Και αυτό έχει σημασία, κρατήστε το. Λέξεις κλειδιά: στην είσοδο, ευγενέστατος.) Μας λέει ότι υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δύσκολος, κάπου είκοσι λεπτά διαδρομή, και ο εύκολος.

Τώρα, μάθημα ψυχολογίας: όταν νιώθεις οτι χρωστάς στην ιστορία, οτι είσαι γαιδούρι που δεν έχεις πατήσει το πόδι σου στα υπερτατα αρχαία, πας απο τον δύσκολο δρόμο.

Κάπου είκοσι λεπτά διαδρομή.

Είκοσι, είκοσι. Πέρνουμε Παίρνουμε τον δρόμο (που έχει ταμπέλα Περίπατος, για να γνωρίζουμε και κανα δύο πράγματα, και περπατάμε σταματώντας σε κάθε πινακίδα. Οι περισσότερες είναι επεξηγηματικές, έχουν κείμενα, τούτο το σπήλαιο και κείνο το ρυάκι, χρήσιμα πράγματα, αλλά εμείς σταματάμε και στα αυτοκόλητα που διαφημίζουν τον κατασκευαστή των φυλακίων, τέτοιο πάθος για γνώση.

Ονειρευόμαστε τα αρχαία, εδώ περπάτησε ο ένας και ο άλλος, εδώ έκαναν την ανάγκη τους, ιστορικές στιγμές.

Μάθημα ψυχολογίας: όταν βλέπεις τα αρχαία, θέλεις να σκέφτεσαι τα μεγάλα ονόματα που περάσανε απο δώ, όχι τον μαλάκα τον σκλάβο που τα έχτισε. Αλλιώς, είναι σαν να βλέπεις Παρα-πέντε, και να μην σκέφτεσαι την Καρύδη, αλλά τον κάμεραμαν που την τράβηξε: Ιεροσυλία.

Κουραζόμαστε λίγο, αλλά σκεφτόμαστε τους αρχαίους που κάνανε καθημερινά το δρομολόγιο, και βαστάμε λίγο ακόμα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μπορεί να κάνουμε και εμείς σωματάρες, σαν τα αγάλματα.

Συναντάμε ένα ακόμη φυλάκιο. Εδώ ο φύλακας δεν είναι τόσο διαθέσιμος και συνεργάσιμος, αλλά τουλάχιστον μας δείχνει τον σωστό δρόμο. (σημειώστε: όσο πιο βαθιά, λιγότερο χαρωποί. Τί θα συναντήσει άραγε το ζευγάρι μας αργότερα;)

Στην διαδρομή, δε, πλήθος ξένων τουριστών. Εεε, όχι ακριβώς. Πλήθος ξένων. Ήτοι, Ρώσοι (μετα τις ρωσίδας συντρόφου, βεβαίως), Πακιστανοί, τέτοια.

Το οποίον, αν δεν πήγαινα εγώ εκείνη την ημέρα, ο Πακιστανός που σου κάνει τα τζάμια και σου πουλάει το CD, ο Ρώσος που σου γνωρίζει 17χρονη άρτι αφιχθίσα απο την Μόσχα για μασάζ, όλοι αυτοί θα είχαν πάει στην Ακρόπολη, στο Ερεχθειον, στον Παρθενώνα, και εγώ όχι.

Κάτι πρέπει να μας πει αυτό (σε εσένα, εγώ πήγα 🙂 ).

Κάποια στιγμή στα αρχαία παρεμβάλλονται και κάτι νέα – κάτι εργοτάξια, κάτι κατασκευές, λέμε να ξεμείνανε απο τότε, κοτζαμάν Ακρόπολη και τριάντα ναοί γύρω γύρω – αλλά όχι, είναι απο τους μοντέρνους.

Ένα αρχαίο θέατρο βρίσκουμε στον δρόμο μας, πράγμα που θυμίζει στην Ελεάνα να μου πει για το νέο θέατρο που βρέθηκε στο Μενίδι. Ητανε λέει να γίνει σούπερμάρκετ, και έγινε αρχαίο θέατρο. Αναβάθμιση της ποιότητας, αλλά εμένα αυτή η απαλλοτρίωση που ετοιμάζουν με πονηρεύει. Τεσπα, συνεχίζουμε.

Φτάνουμε στο Ηρώδειο (απο πάνω), ανακαλύπτουμε οτι η εξέδρα που κάθονται όλοι οι μουσικοί μπαίνει – και βγαίνει.

Προσέξτε, το σημαντικό δεν είναι οτι μπαίνει. Το σημαντικό είναι οτι κάποιος ασχολείται μετά να την βγάλει. Απο πάνω φαίνεται καθαρά η διάταξη του αρχαίου κτίσματος, συνεπώς, αξιέπαινη και αυτή η λεπτομέρεια.

Φτάνουμε σε άλλο ένα φυλάκιο (στην Κακαβιά είμαστε;) εκεί, άλλη μία κυρία με ταμπελάκι (το πιάσατε το υπονοούμενο, ε;) μοιάζει φουριόζα.

Φοράει το μαντίλι της στο λαιμό και λέει σε κάτι ταλαίπωρους οτι κλείνουν.

Ώπ! καινούργια δεδομένα. Ανοιχτό ίσον κλείνει κάποια στιγμή. Πότε κλείνουν; στις τεσσερις και μισή (ποτέ δεν την κατάλαβα αυτήν την πληροφορία: τι πάει να πει τέσσερις και μισή; σε πόση ώρα είναι αυτό έχει αξία.)

Τι ώρα είναι τώρα; Τέσσερις και είκοσι. Ώ, ναι. Και δεν έχουμε δει το γκράντ σώου ακόμα.

Οι λίγοι «τουρίστες» (έχει και τουρίστες ανάμεσα στους ξένους, όχι μόνο μετανάστες) και οι μπόλικοι έλληνες αρχίζουν να ξεχνάνε τις «μικρολεπτομέρειες» που συναντούν στον δρόμο τους (κάτι κίονες, κάτι τείχη θεόρατα, κάτι αρχαία) γιατι δεν θα προλάβουν τον πρωταγωνιστή της επίσκεψης.

Κάτι σαν και εμάς, λόγου χάρη, που απαρνιώμαστε πλήθος ευρημάτων, (ενώ πριν φωτογραφίζαμε απο σπηλιές μέχρι κατσαρόλες) για μιά ματιά στο «μεγάλο, το αρχαίο, το αληθινο».

Τι να πεις, όλα θέμα προταιρεοτήτων είναι.

Ο λαός (γιατι πλέον είμαστε τσούρμο, μπουλούκι) περνάει την είσοδο, και ιδού, το μεγαλείο.

Πέρα απο την πλάκα, μου κόβεται η ανάσα.

Κοιτάζω να μην το δείξω, αλλά σε τέτοια πράγματα ανατριχιάζω. Όχι μόνο στα ελληνικά, σε όλα.

Τραβάμε τις φωτογραφίες μας, το ίδιο κάνουν όλοι. Μπαίνουν σε ξένα κάδρα, κάθονται με φόντο τα αρχαία, διασκεδάζουν ή μένουν άφωνοι με το μεγαλείο….

ΈΞΩ!

Μία «κυρια» με ταμπελάκι μόλις εντόπισε νεαρό να έχει περάσει το

ΈΞΩ – ΈΞΩ – ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ – ΕΞΩ

σκοινί που απαγορεύει την είσοδο

ΕΞΩ ΕΞΩ ΕΞΩ

στον Παρθενώνα, για να φωτογραφηθεί.

Η κυρία με το ταμπελάκι οσμίζεται οτι ο νεαρός είναι γνώστης της ελληνικής (πως αλλιώς εξηγείται το ελληνικό πρόσταγμα;) βαρήκοος (διότι η φωνή της ακούγεται ίσαμε το θησείο) και τρόφιμος φυλακών (διότι η κατάσταση απαιτούσε χιτλερική συμπεριφορά).

Όπου φύγει-φύγει ο νεαρός βέβαια, ούτε λόγος. Εδώ κοντέψαμε να φύγουμε και εμείς, που είμεθα και νομιμόφρονες.

Χαμογελάμε με αμηχανία για την συμπεριφορά της φέρουσας καρτελάκι κυρίας. Θα κάναμε παρατήρηση (για άνευ σημασίας πράγματα, όπως η πιθανότητα να ξεφτιλιστήκαμε διεθνώς με την συμπεριφορά της) αλλά δεν προλαβαίνουμε διότι ο χρόνος τελειώνει, μία μπαγκράουντ φωνή ενημερώνει οτι σε λίγο θα ακουστεί η σφυρίχτρα (μά τον θεό) των φυλάκων για το άδειασμα του χώρου, και, στο κάτω κάτω, την πέρασε την γραμμή και παρανόμησε ο χριστιανός, έτσι δεν είναι;

Άλλο που ήθελε να τραβήξει μία φωτογραφία με το μνημείο μας και όχι να βιάσει πεντάχρονο αγοράκι (γιατι η καρτελοσημασμένη κυρία – πρώην φύλακας στον Κορυδαλλό, μάλλον με την δεύτερη κατηγορία είδε τον νεαρό, και όχι με την πρώτη).

Αγνοούμε λοιπόν την βλακεία, και συνεχίζουμε, τραβώντας όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούμε, και θαυμάζοντας τους αρχαίους (και τους σκλάβους τους, μην ξεχνιώμαστε) για το μεγαλείο τους…

ΕΞΩ!

Όχι ρε πούστη μου, η μουρλή

ΕΞΩ – ΕΞΩ, ΕΞΩ – ΕΞΩ, ΕΞΩ – ΕΞΩ!

κάποιον πέτυχε πάλι.

ΌΟοοοοχχχχι, δεν είναι αυτή η μουρλή. Είναι ΑΛΛΗ, με παρόμοια συμπεριφορά, προς καινούργιο «παραβάτη».

Φορώντας το καρτελάκι της δύναμης, το ισοδύναμο του σχεδίου των κεραυνών των ναζί,

ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ

επαναλαμβάνει το έξω ρυθμικά, απορώντας μέσα της που ο αναιδής δεν καταλαβαίνει το αρχαιοελληνικό «Όξω Πούστη Απο Την Παράγκα» με ύφος «Εδώ Είναι Τα Αρχαία Μας Ρε Κερατά Και Δεν Εισαι Άξιος Να Τα Θαυμάσεις», και «Εγώ Είμαι Ελληνίδα – Εσύ Είσαι Αλβανος(*)», καθώς και το «Όλα Αυτά Τα Έχτισαν Πρόγονοί Μου – Οι Δικοί Σου Τρώγαν Βαλανίδια».

Εκεί που νομίζουμε ότι ήταν μία κυρία που η εμμηνόπαυση δεν της έκατσε καλά, ιδού που μαζεύονται και γίνονται κόμμα.

Σας ορκίζομαι οτι βλέπω και νεαρό, αξύριστο και γλειωδέστατο, ΜΕ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ να πηγαίνει προς τον παραβάτη (που δεν τον είδα) με όρεξη για τσαμπουκά.

Ά, ρε Ελλάδα.

Οι φύλακες πλέον μας κόβουν τον δρόμο προς τα υπόλοιπα αρχαία (η Ελεάνα ακούει έναν απο αυτούς να λέει σε κάποιον «Έλα αύριο, που θα έχει δώδεκα ευρώ») σφυρίζοντας με τις σφυρίχτρες τους.

Οι προσταγές τους στα άπταιστα ελληνικά «κλείνουμε παρακαλώ, όλοι έξω» δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Το …κοπάδι, καθοδηγούμενο απο σφυρίγματα, προσταγές και όχι τόσο ευγενικές παραινέσεις, με ελάχιστα αγγλικά στοιχεία, οδηγείται κακήν κακώς προς την έξοδο.

Το μνημείο αδειάζει. Οι ξένοι φεύγουν, με τις καλύτερες των εντυπώσεων απο την ελληνική φιλοξενία. Είμαι σίγουρος οτι έχουν αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις θαυμάζοντας την αρχαιοελληνική ομορφιά, και την νεοελληνική σιχαμερή συμπεριφορά.

Άνθρωποι απο όλον τον κόσμο, που ήρθαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε αυτούς που χάρησε γνώση και ομορφιά παγκοσμίως αντιμετωπίζονται σαν ζώα, απο αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας.

Άσε που είμαι σίγουρος ότι της καθημερινές οι ίδιοι άνθρωποι είναι κύριοι. Σου λέει, πλήρωσε εισιτήριο ο πελάτης, δεν είναι φτωχομπινιεδιάρης μετανάστης.

Θα πάω πάλι, το υπόσχομαι. Σύντομα. Και θα είναι Κυριακή.

Όχι γιατί είμαι φτωχομπινές. Αλλά γιατί α) θα πάω με τους μετανάστες, ανθρώπους αγνούς (πρέπει να είσαι αγνός όταν σου συμπεριφέρονται κάθε μέρα σαν σκουπίδι και εσύ επισκέπτεσαι την ιστορία τους) και β) γιατί δεν θέλω να δώσω ούτε ευρώ στον μισθό των αγράμματων φυλάκων.

Και αλλίμονό τους αν τους πιάσω ξανά να μιλάνε με αυτόν τον τρόπο μπροστά μου.

Όξω!

(*) Αλβανός όχι ως καταγωγή, αλλά ως κατηγορία ανθρώπου…

Υ.Γ. Και άλλες φωτό..: 1 | 2

Παρακολουθώ διαφημιστικά teaserάκια του mega, σχετικά με το πόσο αξιοπρεπείς είναι οι ειδήσεις τους… και μου έρχεται στο μυαλό μία είδηση, χθεσινή ή προχθεσινή, που έπαιξε στο δελτίο τους.

Κράτησε αρκετά λεπτά, και επρόκειτο για διαφήμιση. Προσέξετε, ουτε καν δελτίο τύπου: Διαφήμιση κανονική. Αφορμή η επιβολή απο την επιτροπή ανταγωνισμού στην Motor Oil προστίμου πάνω απο ενάμισι εκατομμύριο ευρώ, το οποίο απο ότι φαίνεται, τρόμαξε τους μετόχους.

Και το κοινό αφεντικό (μετοχές και στο κανάλι, και στην επιχείρηση) Βαρδινογιάννης, κανόνισε στο πιτς-φιτίλι να βγεί στο κεντρικό δελτίο είδηση – άποψη, που υιοθετούσε απολύτως τα επιχειρήματα της εταιρείας και τόνιζε το …άδικο της απόφασης…

Εντάξει. Δικά του είναι, να μην τα υποστηρίξει;

Αλλά μην βγάζουν και teaserάκια περί… ανεπηρέαστης ενημέρωσης!

~

Τα ίδια (και χειρότερα, πολύ χειρότερα) έχουμε δει κατά καιρούς και απο το Star Channel.. Ειδικά στο παρελθόν, οι απόπειρες πίεσης σε δημοφιλέστατους πολιτικούς και επιχειρηματίες με συνεχόμενα αρνητικά και εμφανώς εμπαθή ρεπορτάζ ήταν οφθαλμοφανέστατες! Σιχαινόμουν να παρακολουθώ το δελτίο τους…

Ο blogger (δημοσιογράφος – σχολιαστής – φωτογράφος) Arkoudos, σας προσφέρει, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα σχέδιο που ετοιμάζεται στην ΕΛ.ΑΣ. (αλλά και στην ΓΑΔΑ, και σε άλλα ιδρύματα και οργανισμούς), και αφορά τον σχεδιασμό της Αστυνομίας για τις πορείες που (που θα πάει; δεν θα έρθουν;) θα έρθουν.

Το σχέδιο προβλέπει ζαρτινιέρες -παύλα- αστυνομικούς, οι οποίες θα φυτεύονται στην μέση των κεντρικών οδών (π.χ. Β.Σοφίας) ωστε να διακοπτεται με τον πλέον ειρηνικό τρόπο οι όποια παραβατική συμπεριφορά των γνωστών – αγνώστων (π.χ. συμβασιούχων, συνταξιούχων) που χαλάνε την ηρεμία και την ησυχία με την οποία έχει συνηθίσει το κράτος (π.χ. Παυλόπουλος), όταν ζητάνε (άκουσον-άκουσον) τα δεδουλευμένα τους.

Άκουσον – άκουσον δηλαδή. Ανοήτοι διαδηλωτές, να ενοχλούν κοτζαμάν κυβέρνηση, για εισπράξουν τα νομίμως δεδουλευμένα τους. Θράσσος κύριοι, θράσσος.

Επανέρχομαι.

Η οργάνωση της εκστρατίας έχει προγραμματιστεί εδώ και καιρό, για να αποδειχθεί η πίστη του κράτους σε εφαρμοσμένες τεχνικές, και οτι ο,τι γίνεται, γίνεται με μακρόχρονο σχεδιασμό. Εξ’ου και το αμίμιτο:

«Τι περιμένατε να τους δώσουμε; Γαρδένιες;»

Ε, τώρα θα τους κοπανάνε ολόκληρη την ζαρτινιέρα.

Σύμφωνα με τα Δελτία Τύπου που συντάσονται (απο τώρα, άλλωστε δεν θα αλλάξει τίποτα στο μέλλον), οι διαδηλωτές ΑΝ πηγαίνουν στο νοσοκομείο για αναπνευστικά προβλήματα θα ευθύνεται το έντονο άρωμα των λουλουδιών, και ΑΝ τραυματίζονται σοβαρά θα είναι επειδή, προσπαθώντας εμφανώς να διαφύγουν, θα προσκρούουν εντόνως στις ζαρτινιέρες, όπου και θα τραυματίζονται ελαφρώς. Το «σοβαρά» του τραυματισμού θα προκύπτει απο αλλεπάληλες προσπάθειες διαφυγής. Το κόστος δε των ζημιών της ζαρντινιέρας, θα καλύπτεται α) απο την αύξηση του Τέλους Κινητής Τηλεφωνίας, β) απο τα Παρκόμετρα της Αθήνας, και γ) απο πρόστιμα που θα παίρνουν οι συλληφθέντες – οπότε οι πολίτες δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Επίσης, αν διακομιστούν υπερβολικά πολλοί διαδηλωτές, η αστυνομία θα παρέχει αστυνομικούς ντυμένους με πολιτικά, επιφορτισμένους με ειδικές εντολές (όπως το κάψιμο της σημαίας, ο λιθοβολισμός, το κάψιμο αυτοκινήτων) ωστε να τηρηθεί το τυπικό, και ούτε η διαδήλωση να χάνει το νοημά της, ούτε να χάνουν την ποιότητά τους οι γνωστοί γνωστοί-άγνωστοι.

Η κάτωθι φωτογραφία τραβήχθηκε απο την δοκιμαστική πορεία που έγινε στο κτήριο της ΓΑΔΑ, όπου και τραυματίστηκαν σοβαρά πέντε Αστυνομικοί που παρίσταναναν τους διαδηλωτές και τρεις Ζαρτινιέρες – αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα το πετυχημένο σχέδιο που οργάνωσε η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση παρακαλεί να διακοπούν οι συγκεντρώσεις (άνω των δύο ατόμων, όπως τα παλιά καλά χρόνια) καθώς η παραγωγοί αδυνατούν να έχουν έτοιμες μπλέ γαρδένιες, ωστε να θυμόμαστε όλοι ποια κυβέρνηση εφήρμοσε τούτο το μέτρο, και να χρησιμοποιηθούν και σε περίπτωση που -μακρυά απο εμάς- τολμήσει κανείς να ζητήσει αλλαγή πολιτικού σκηνικού.

Κοινώς, να ζητήσει Δημοκρατία.

Ετοιμάζεται επίσης στόλος απο γλάστρες, που θα αντικαταστήσουν τους μηχανόβιους αστυνομικούς, θα είναι πιο ευέλικτες, και θα ομορφύνουν την Αθήνα – και μερικά κεφάλια.

Αυτά, για να μην λέτε (εσείς οι γελοίοι) οτι δεν παράγεται κυβερνητικό έργο.

[Το παρόν είναι ελαφρώς ανορθόγραφο. Το έκανα επίτηδες, ωστε να διαφέρει απο το αληθινό Δελτίο Τύπου, το οποίο είναι εξίσου γελοίο, αλλά περισσότερο σοβαρό. Λένε και άλλα αστεία κατα καιρούς, αλλά αυτά, δεν τα φτάνω με τίποτα.]

Πηγές: εδώ και εδώ

[Δεν θα το σπάσω σε παραγράφους τούτο εδώ. Δεν θα το κάνω εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Πονάω. Με βαρέσανε στην Χούντα, τριάντα χρόνια πριν, με βαρέσανε την Παρασκευή στην Θεσσαλονίκη. Με πονάει που δεν πονάει κανείς]

Έχουμε Χούντα; Έχουμε χούντα; Όταν γίνονται τέτοιες αλητείες στην Θεσσαλονίκη, δεν έχουμε χούντα; Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι είναι αυτοί που στις πορείες ντύνονται με πολιτικά; Τι δουλειά έχουν; Ποιοι ανάβουν τις φωτιές στις σημαίες; ποιοι δημιουργούν τα επεισόδια; Δεν είδαμε (λίγες μέρες πριν) το ξύλο των …κομμουνιστών στην (προ τριαντακονταετίας) χούντα; Διέφερε αυτό που είδαμε εχθές; Σε τι; Γιατι έγινε αυτο; Γιατί ένας άνθρωπος φωνάζει βοήθεια στην μέση του δρόμου; Ποιοι τον βαράνε; Γιατί;Ας μου απαντήσει κάποιος αυτό, μόνο αυτό: Γιατί; Οι αστυνομικοί; Τα ΜΑΤ; γιατί το επιτρέπουν; Γιατί φεύγουν; Γιατί αποστρέφουν το βλέμμα; Τι ψηφίσαμε; Τι βγάλαμε; Γιατί βαράνε τα αδέλφια μας; Γιατί μας βαράνε; Αφου μας βάζουν τις χειροπέδες, γιατί μας βαράνε; είμαστε απειλή; εμείς, για αυτούς; Δεν ντρέπονται; Κανείς δεν ντρέπεται; Κανείς; Δεν παρατείται κανείς; Αυτό, ήταν σαδισμός! Ήταν αλητεία! Γιατί κανείς δεν αντιδρά; Τι περιμένουν, να ξεχάσουμε; Αυτός που έγραψε το Δελτίο Τύπου της Αστυνομίας, θα παραιτηθεί; Θα απολυθεί; Είπε ψέμματα, δεν είπε; Ψέμματα! Απο την αστυνομία! Που είναι η αλήθεια; Γιατί έπρεπε να υπάρχει κάμερα για να φανεί η αλήθεια; Αδιάψευστος, αυτόπτης μάρτυρας. Και η Αστυνομία, εντύπως, επισήμως, να λέει ψέμματα! Ποιος συνέταξε την επιστολή; Ποιος την υπαγόρεψε; Γιατί; Πόσα άλλα «υπαγορεύτηκαν» ; Απο ποιούς; Απο τους ίδιους που βαράνε; Απο αυτούς που οργανώνουν αυτούς που βαράνε; Απο αυτούς που τοποθετούν αυτούς που οργανώνουν; Τι θα κάνουμε για αυτό; Εγώ έγραψα αυτό το άρθρο, για να φωνάξω. Ηθελα να φωνάξω. Οχι, ήθελα να κλάψω. Εχθές το βράδυ ήθελα να κλάψω! Γοερά, με δάκρυα Γιατι πονάω! Για κάθε κλωτσιά που έφαγε, για κάθε μπουνιά, για κάθε άνανδρο χτύπημα, για κάθε κραυγή, για κάθε… έριξα κλωτσιές στους τοίχους, στα πράγματα, ούρλιαζα! Τα έβλεπα και αναγούλιαζα! Και ο αστυνομικός- συνδικαλιστής να μου λέει εσύ δεν είδες την σημαία που την καίγανε; Εσύ, δεν είδες τις μολότωφ και τα «πιστόλια» φωτοβολίδων; Οχι, αλλά είδα αστυνομικούς με πολιτικά. Πέντε, έξι, να ξεκαυλώνουν σε έναν που παρακαλάει. Δεν σηκώνει το χέρι του – ούτε μία φορά. Τον βαράνε, και ικετεύει. Εγώ φωνάζω, φτύνω, κλωστάω, γράφω. Εσύ, που διαβάζεις, τι θα κάνεις; Θα κάνεις αλλού κλικ; θα το ξεχάσεις; Ο νεαρος; που τον βαράγανε -αδίκως-, αλύπητα, μερικοί σαδιστές, φασίστες βασανιστές; θα το ξεχάσει; Φώναζε βοήθεια! πονούσε! και οι αστυνομικοί γυρίζαν την πλάτη. Τα ΜΑΤ γυρίζαν την πλάτη. Εμείς, θα γυρίσουμε την πλάτη; Εγινε. Το είδες. Σου είπαν ψέμματα. Το άκουσες. Θα γυρίσεις την πλάτη; Ξανάηρθαν οι βασανιστές της Χούντας – απόρησες τι έγιναν όλοι αυτοί που έχυναν βιάζοντας την αδελφή και την μάνα σου και καθιστούσαν ανάπηρους τον αδελφό και τον πατέρα σου; Απόρησες; Εδώ ήταν, στην τηλεόραση. Τους αναγνώρισες; Ποιους δεν είδες; Αυτούς που τους έβαλαν. Αυτούς δεν μπορούσες να τους δεις. Αλλά σου έχω νέα: αυτούς που τους τοποθέτησαν, που τους γαλούχισαν σαν φίδια στον κόρφο τους, τους έθρεψαν, τους έκαναν άξιους του άξιου παρελθόντος τους, τους είδες. Τους ξέρεις. Τους είδες στα ψηφοδέλτια. Και στα κανάλια, να φωνάζουν -πιο δυνατά, όσο πιο δυνατά γίνεται- πριν τις διαφημίσεις: Κατακριτέο! Ντροπή! Και μετά να αλλάζουν όσο πιο μαλακά θέμα: ναι, αλλά οφείλουμε να εξετάσουμε… Τους ψήφισες. Πες, μαζί και εγώ. Μπήκαν στα γραφεία τους, και έστειλαν τον στρατό τους. Έχουμε χούντα; Αυτό που έγινε, ήταν για να το δεις. Για να το δώ και εγώ. Ο νεαρός να κλαίει. Κάποιοι να κλωτσάνε. Αυτοί, είναι η εξουσία. Αυτός, είναι ο λαός. Τα σκατά τους στο στόμα του. Ας βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί: Ποτέ ξανα ο φασισμός. Και ας αλλάξουμε κανάλι, όσο πιο μαλακά γίνεται.

Δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε και καμία συνείδηση, έτσι;

Αγοράσατε σήμερα εφημερίδα; Είδατε τηλεόραση; Φάγατε γιαούρτι; Μιλήσατε στο κινητό;

Ε, λοιπόν, και εσείς, όπως και εγώ, και όλοι μας, ψηφίσατε.

Όσοι βλέπουν αντέννα, ψηφίζουν αντέννα. Όσοι βλέπουν Extra Channel, ε, ψηφίζουν Extra.

Ξαφνιάζεστε; Όχι και τόσο. Δεν έχω ανόητους αναγνώστες.

~

Τα κινητά, πριν απο λίγο καιρό, παρακολουθούντο. Η Vodafone είχε «τρύπες» (ανθρώπινες ή ηλεκτρονικές) στο σύστημά της. Με βάση αυτές τις παρακολουθήσεις, κυβερνητικά μυστικά μαθεύτηκαν, εκβιασμοί οργανώθηκαν, άνθρωποι σπιλώθηκαν.

Μία κυβέρνηση απέκρυψε, για έναν ολόκληρο χρόνο, την υπόθεση. Ενας άνθρωπος πιθανότατα κρεμάστηκε για να μην γίνει γνωστό το γεγονός.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε Vodafon, ψηφίσαμε (*).

~

Η εταιρία ΦΑΓΕ διέθεσε χαλασμένα γιαούρτια. Οταν το κατάλαβε, κράτησε μυστικό το γεγονός. Απέκρυψε την απόσυρση, βάζοντας την υστεροφημία της πιο πάνω απο τους καταναλωτές της – μια τακτική που δεν δίστασε να επαναλάβει, τουλάχιστον άλλη μία φορά.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε ΦΑΓΕ, ψηφίσαμε (*).

~

Ενα εμπορικό κέντρο, το THE MALL καταπάτησε γη, νόμους και συνειδήσεις για να χτιστεί. Τουλάχιστον μία δημοτική αρχή καθαιρέθηκε για το γεγονός. Υπήρξαν περιπτώσεις που η όποια αντίδραση στην κατασκευή και λειτουργία του, τιμωρήθηκε με πολιτική απαξίωση.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε απο το THE MALL, ψηφίσαμε (*).

~

Παιδάκια σφάχτηκαν στην Γιουγκοσλαβία. Σφαίρες με εμπλουτισμένο ουράνιο ρίχτηκαν στο Αφγανιστάν. Ψεύτικοι εχθροί «δημιουργήθηκαν» στο ΙΡΑΚ.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε προϊόντα Made in America, ψηφίσαμε (*).

~

Ο Αντέννα, σε συνεργασία με εταιρεία – κολλοσό έφτιαξε παιχνίδι – παγίδα. Ότι ειπώθηκε μέσα απο αυτό, ήταν ψέμματα. Η εταιρία έκανε εισπράξεις, προσφέροντας μόνο απατηλές υποσχέσεις πλουτισμού.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός παρακολουθήσαμε Αντέννα, ψηφίσαμε (*).

~

Τράπεζες εξελίσσονται, βρίσκουν τρόπους να παραπλανούν τους πελάτες τους, δημιουργούν όρους όπως «μικρά γράμματα», προκαλούν φτώχια για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε πιστωτική ή δάνειο, ψηφίσαμε (*).

~

Καπνοβιομηχανίες (μεταξύ των οποίων και η Φίλιπ Μόρρις) κατηγορήθηκαν (και καταδικάστηκαν) οτι έβαζαν διάφορα χημικά στα τσιγάρα τους, μεταξύ άλλων και αμωνία, για να εντείνουν τον εθισμό.

Όσοι κάνατε ένα Μαρλμποράκι σήμερα, ψηφίσατε (*).

~

Τα ΜακΝτόναλτς κατηγορούνται για την αισχρή ποιότητα των φαγητών τους. Υπερβολική ζάχαρη και αλάτι – που δεν αναφέρονταν πουθενά, χωρίς καμία επισήμανση. Αποκλειστικά για τον εθισμό και την γεύση εις βάρος της υγείας των καταναλωτών τους.

Όσοι φάγαμε ένα ΜακΜπέργκερ μετά απο αυτό, ψηφίσαμε (*).

~

Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας συνεχίζουν να εγκαθιστούν -ακόμη και σήμερα- κεραίες για να βελτιώσουν το δίκτυό τους, όχι μόνο αδιαφορώντας για την υγεία των πολιτών, αλλά εφευρίσκοντας τρόπους να παραπλανούν τον νόμο, και να μεταμφιέζουν κεραίες σε …θερμοσίφωνες.

Όσοι κάναμε μία κλήση με το κινητό μας μετά απο αυτό, ψηφίσαμε (*).

~

(*) Τι ψηφίσαμε όλοι εμεις; Ψηφίσαμε «ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ». Ψηφίσαμε «ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ». Ψηφίσαμε «Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΛΟ».

Αδιαφορία; Δεν φτάνει η λέξη. Να πεις οτι δεν ξέραμε; Κουτό. Ασφαλώς και ξέραμε – απλώς, επιλέξαμε να «ξεχάσουμε».

Να πεις οτι δεν θα το ξανακάνουν οι εταιρείες; Ανόητο. Όσο βρίσκουν να το κάνουν, θα το κάνουν.

Η ψήφος είναι ιερή, και εμείς την πουλήσαμε. Για ωραιότερο κινητό που παίζει mp3, για γεύση φρούτων, και για καλύτερο δώρο.

Στο μεταξύ, οι εταιρείες ξαφνιασμένες απο την απάθειά μας, βρίσκουν νέους τρόπους, θρασύτερους, για να εισπράξουν και να απομυζήσουν υπερ-κέρδη. Απαιτούν να τους αποκαλούμε κύριους, και να τους ανοίγουμε τον δρόμο με τους αστυνόμους φύλακες – για να μην τυχόν καθυστερήσουν να μας βιάσουν. Αγοράζουν συνειδήσεις, τις τελευταίες που απομένουν, με ένα απλό: «δεν βλέπεις ρε μαλάκα; κανείς δεν νοιάζεται«.

Φτηνά πήγε η ψήφος, αλήθεια. Τουλάχιστον, αν είχαμε λίγη αξιοπρέπεια παραπάνω, θα ζητάγαμε περισσότερα.

Ποιός φταίει; το κακό το ριζικό μας; το σχολείο; τα κινητά; οι γονείς; Η τηλεόραση; Τα λανθασμένα πρότυπα; Η απουσία ηθικών αξιών; Η ανεργία; Η ανασφάλεια; Οι μετανάστες; Οι αλβανοί; Η ανεξιθρησκεία; Ο κομμουνισμός; Η (υπερβολική) δημοκρατία; Το internet; Οι κοπέλες που ντύνονται σαν τσούλες απο τα δώδεκά τους; Οι άνδρες που δεν είναι άνδρες αν δεν γαμουν και δέρνουν; Οι γυναίκες, γενικότερα; Οι άνδρες, ειδικότερα; Οι σιωπή; Οι φωνές; Η υπερβολική σκέψη; Η απερισκεψία; Η κακή χρήση της τεχνολογίας; Η τεχνολογία ειδικά; Μήπως πρέπει να γυρίσουμε είκοσι χρόνια πίσω; Μήπως πρέπει να προσαρμοστούμε είκοσι χρόνια μπροστά;

Έχω μία ιδέα:

Μήν με βρίσετε όμως;

Μήπως φταίμε εμείς; Εσύ και εγώ; Μήπως ένα ατυχές γεγονός το αναγάγαμε σε τηλεοπτικό σορολόπ; Μήπως η ανάγκη μας για αίμα, δάκρυα και σέξ μας έκανε να ξεχάσουμε οτι πίσω απο αυτή την ιστορία βρίσκονται καμιά δεκαριά ζωές;

«Μα είναι τόσο ενδιαφέρον». Γιατί; Γιατί είναι άξιο παρακολούθησης ένας βιασμός; Γιατί, αφού τα δικαστήρια επιληφθηκαν της υπόθεσης; Γιατί μας άρεσε να κοιτάμε την μάνα που λέει τι καλό είναι το παιδί της και τους πατέρες που λένε οτι τα σημερινά κορίτσια γουστάρουν να γαμιούνται απο τα δεκαπέντε; Πότε αναισθητοποιηθήκαμε έτσι; Και γιατί δεν το πήραμε χαμπάρι;

Παραδεχθήτε το – γουστάρουμε.

Καυλώνουμε με την εικόνα. Είναι μακρυά απο εμάς, αλλά δεν έχει το ψευτοχάρτινο του κινηματογράφου – έχει τον ωμό ρεαλισμό του αληθινού.

Το γευόμαστε το αίμα, το μυρίζουμε. Και ως ζώα ξεχνάμε οτι προέρχεται απο αληθινούς ανθρώπους.

~

Εχθές, κοιτώ σούπερ ντίλ, στον αντέννα. Το παιχνίδι παίζεται ως εξής (για όσους είναι ακόμα παρθένοι): Παίκτης διαλέγει απο καμιά τριανταριά βαλίτσες μία και μόνο για μείνει κρυφή και να ανοιχθεί στο τέλος. Στην συνέχεια, ανοίγει τις υπόλοιπες. Μία, μία. Έχουν ποσά, από ένα λεπτό μέχρι μισο εκατομμύριο ευρώ. Η οικογένεια (αποτελούμενη σχεδόν πάντα απο τρία μέλη, για να μην υπάρχει εύκολη ομοψυχία, παρακολουθεί και παρεμβαίνει. Κάθε δύο-τρείς βαλίτσες, ένας συνεργάτης της εκπομπής, αποτελούμενος ως «τραπεζίτης» παρεμβαίνει, προσφέροντας ένα ποσό στον παίκτη, για να του «αγοράσει» την βαλίτσα. Αν το αποφασίσει, το παιχνίδι σταματά και παίρνει το προσφερόμενο ποσόν. Αν αρνηθεί, διακινδυνεύει η βαλίτσα να περιέχει αδιάφορο μικροποσόν, και να χάσει την σιγουριά της προσφοράς.

Εχθές λοιπόν βλέπω έναν άλλο, απίστευτο βιασμό.

Οικογενειάρχης παίζει, και πάει σχετικά καλά. Στο πλάι του ο γιός του, η γυναίκα του, και μία ακόμα γυναίκα.

Μέχρι την μέση, είναι όλοι μαζί του.

Ξαφνικά, τα ποσά αυξάνουν – έχουν μείνει μόνο βαλίτσες με μικροποσά, και το μισό εκατομμύριο. Θυμηθείτε – έχει μία βαλίτσα που θα μείνει κρυφή μέχρι το τέλος – μπορεί να έχει δέκα λεπτά, μπορεί και ένα ευρώ.

Βλέπω μπροστά στα μάτια μου τους ανθρώπους να αλλάζουν. Απληστία, χρήμα, παιχνίδι, τζόγος. Σας ορκίζομαι, το βλέπεις στα μάτια τους, αλλάζουν. Είναι τρομακτικό.

Και ιδιαιτέρως ερεθιστικό για τους τηλεθεατές.

Το παιχνίδι ανάβει, η αγωνία μεγαλώνει. Η προσφορά του τραπεζίτη φτάνει τα 75.000 ευρώ.

Η οικογένεια αλλαλάζει (με μόνο, προς τιμή του τον υιό, που δεν παίρνει θέση). Είναι φρικτό. «Πάρε τα λεφτά» – «συνέχισε».

Ο παίκτης κάνει δεκτή την προσφορά, μένει στα 75.000. Η γυναίκα του είναι σε απερίγραπτη κατάσταση.

Οι υπόλοιπες βαλίτσες ανοίγουν – «για να δούμε τι χάσατε».

Ανοίγει και αυτή που είχε επιλέξει, και έχασε με την προσφορά: Μισό εκατομμύριο ευρώ.

…

Οι οικογένεια διαλύεται. Εμείς, ως ηλίθιοι τηλεθεατές χαζεύουμε και γελάμε, και λέμε «βρε τον μαλάκα» ή «καλά έκανε μωρε, που να το ξέρει», και εγώ σταματάω απότομα –

– το μυαλό μου παγώνει.

Μόλις είδα, ζωντανά, έναν βιασμό.

Η οικογένεια – το βλέπω στα μάτια μου, στα μάτια τους- διαλύθηκε.

Η γυναίκα κατηγορεί τον άνδρα, ο άνδρας είναι απαρηγόρητος. Πιστεύει οτι έκανε καλά, αλλά απο την άλλη είχε μισο εκατομμύριο στα χέρια του και το άφησε.

Είναι φρικτό.

Σκέφτομαι οτι θα μπουν διαφημίσεις, θα ακολουθήσει άλλη ταινία, θα αλλάξουμε κανάλι, θα το ξεχάσουμε – αλλά αυτός θα γυρίσει σπίτι του, κουβαλώντας αυτό το γεγονός σαν κατάρα για την υπόλοιπη ζωή του.

Θα σκέφτεται τι έχασε, θα κλαίει τα βράδυα, θα τον χωρίσει η γυναίκα του, θα τον πουν άχρηστο και ανίκανο, δειλό και αδελφή.

Και εγώ, στο μεταξύ, θα έχω αλλάξει κανάλι και θα ασχολούμαι με κάτι άλλο.

Ξεκαύλωσα και συνεχίζω, αλλά αυτός θα συνεχίσει να ζει τον βιασμό όλη του την ζωή. Κέρδισε 75.000€ αλλά για να τα πάρει, πούλησε την ψυχή του στον διάολο.

~

Φήαρ Φάκτορ, Τσίτερς, Βιασμοί και πορνό στα σχολεία, Μπιγκ Μπράδερ, Εύκολα τηλεπαιχνίδια, Τζακ-ας, Ειδήσεις, Πόλεμοι, Αίμα.

Όσο εμείς διψάμε για αίμα, τόσο θα υπάρχουν κάποιοι που θα βιάζουν τους βιασθέντες. Βρώμικοι αλλά και άσπιλοι, γιατί «αυτό θέλει το κοινό».

Και το κοινό είμαστε εμείς. Που ανώνυμα (και αδιάφορα) παρακολουθούμε με λαγνεία.

Εσύ, και εγώ.

Που θα βιάζουμε τους βιασθέντες, για ένα καλό ξεκαύλωμα.

Αντιδράστε, φωνάξτε, τσαντιστείτε!

Το «κράτος» (στην πραγματικότητα μερικοί «πονηροί») θα εισπράτει (απο αύριο, ε;) μέχρι 10 ευρώ για κάθε λογαριασμό κινητού – απο όλους μας!

Σας περισσεύουν 10 ευρώ να τους χαρίσετε; Κάθε μήνα;

Χα – σας γελάσανε! Είναι πιο πονηροί απο εσάς – διαβάστε:

Φόρο και στα καρτοκινητά τηλέφωνα βάζει η κυβέρνηση, επιβαρύνοντας περισσότερους από 6.000.000 καταναλωτές, κατόχους κινητών χωρίς συμβόλαιο.

Όπως αναφέρει την Τρίτη η εφημερίδα Τα Νέα, αυτό είναι το επόμενο μέτρο που μελετά το οικονομικό επιτελείο, μετά την αύξηση του ειδικού τέλους συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας (συνδέσεις με συμβόλαιο), που τίθεται σε ισχύ για τους λογαριασμούς που θα εκδίδονται από την Τετάρτη 1 Νοεμβρίου.

Ναι, το σκέφτηκαν και αυτό οι αρπάχτρες!

Δεν θα ξεφύγουμε! Είμαστε εγκλωβισμένοι να πληρώνουμε 10 ευρώ, κάθε μήνα, και -το κυριότερο- να μην ξέρουμε που πάνε!

Μήπως θα πάνε σε δωρεάν ευρυζωνικό δίκτυο στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις; Μήπως θα δοθεί για να γίνουν έρευνες στις κεραίες κινητής τηλεφωνίες και τους κινδύνους της;

Ή μήπως θα γίνουν αύξηση στους μισθούς των βουλευτών, «δωράκια» στις κατασκευαστικές, διαφήμιση στα ΜΜΕ που χρειάζονται την στήριξή τους;

Είναι μία αυξηση παράλογη, άδικη, και υπερβολική!

Αντιδράστε όπως μπορείτε, και ξεφωνήστε τους!

Αν μείνουμε αμέτοχοι, μας αξίζει τέτοια συμπεριφορά: Έχετε την φωνή, την δύναμη και το δίκιο: ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ!

Σχόλια στο Post που έφτιαξα όταν πρωτοασχολήθηκα με το θέμα: Άθλιο Χαράτσι στην κινητή τηλεφωνία – ας αντιδράσουμε επιτέλους!

Οσο είμαι εναντίον των κινητών και των κεραιών τους, άλλο τόσο είμαι εναντίον στην εξαθλιωτική ανατίμηση που ζητά (και αποφάσισε) το κράτος στα Τέλη Κινητής Τηλεφωνίας.

Διαβάστε να φρίξετε:

Το νέο τέλος συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας θα ισχύσει απο τους λογαριασμούς που θα εκδοθούν απο την 1 Νοεμβρίου 2006 και μετά, ανεξάρτητα απο τη χρονική περίοδο των υπηρεσιών που καλύπτουν οι λογαριασμοί αυτοί.

Αυτό προβλέπεται σε εγκύκλιο του υφυπουργού Οικονομικών Αντώνη Μπέζα, με την οποία παρέχονται διευκρινίσεις σχετικά με το μέτρο αυτό.

Μετά τις αλλαγές, τα νέα τέλη κινητής τηλεφωνίας ανέρχονται σε 2 ευρώ για λογαριασμούς έως 30 ευρώ, σε 5 ευρώ για λογαριασμούς από 30,01 έως 60 ευρώ και σε 10 ευρώ για λογαριασμούς άνω των 60,01 ευρώ.

Το τέλος κινητής τηλεφωνίας βαρύνει τους συνδρομητές και υπολογίζεται επί του συνολικού μηνιαίου λογαριασμού, προ του ΦΠΑ.

Πλήρες άρθρο υπάρχει επίσης και στον reporter.gr, που λέει και λίγο περισσότερα για το ιστορικό.

Είναι ντροπή, γιατί είναι θρασύτητα να μην προσφέρεις απολύτως τίποτα, να επιτρέπεις οι εταιρείες να κερδοσκοπούν με τις ακριβότερες χρεώσεις της Ευρώπης, και παρόλα αυτά όχι μόνο να μην σιωπάς, αλλά να ανατιμείς κιόλας!

Με βάση αυτές τις ίδιες, απαράδεκτες χρεώσεις!

Απο πρώτης Νοεμβρίου, ετοιμαστείτε να τα σκάτε στο κράτος. Συγκεκριμένα:

Για κάθε λογαριασμό που κάνετε μέχρι 30 ευρώ, θα δίνετε άλλα 2 ευρώ στο κράτος,

για κάθε λογαριασμό μέχρι εξήντα, θα δίνετε άλλα πέντε,

και, για κάθε λογαριασμό άνω των 60 ευρώ, θα δίνετε επιπλέον… δέκα!

Υπολογίστε οτι αυτές οι τιμές είναι χωρίς ΦΠΑ, που σημαίνει οτι τα δέκα γίνονται …δώδεκα!

Το θράσος τους είναι απίστευτο, και είμαι φοβερά εξοργισμένος. Το ποσό είναι τεράστιο (συγκριτικά με τον λογαριασμό – φανταστείτε οτι αν κάνετε λογαριασμό 60,01 ευρώ, θα πληρώσετε συνολικά 71,40 ευρώ!

Εξίσου εκνευριστικό είναι και το γεγονός οτι πάνω απο τα εξήντα ευρώ λογαριασμό σταματά στα δέκα ευρώ το τέλος – άρα, και χίλια ευρώ λογαριασμό να κάνεις, πάλι δέκα θα πληρώσεις.

Το οποίον; το οποίον χτυπάμε τους μικρομεσαίους, και αφήνουμε ανέγκιχτους τους μεγάλους λογαριασμούς! Σιγά, μην πονέσουν τα μεγάλα πορτοφάλια!

Ντροπή σε αυτόν που το συνέλαβε, ντροπή σε αυτούς που το ενέκριναν.

~

Η απάντησή μας;

Πιστεύω οτι μπορούμε να το ανατρέψουμε. Αυτό το εφιαλτικό σενάριο (που μας περιλαμβάνει όλους) μπορεί να ανατραπεί, αν δείξουμε οτι είμαστε αντίθετοι – και οτι θα τους κοστίσει μία τέτοια ενέργεια.

Διαλαλλήστε οτι δεν θα το ανεχθείτε, και αντιδράστε δυναμικά!

Είναι ένα τέλος άδικο, υπερβολικό και παράλογο – και κάποιος πρέπει να τους το πει!